ตอนที่25 ติดยา

"คุณลุคไม่สบายมากหรือเปล่าคะ...เมื่อกลางวันขวัญยังเห็นคุณดีๆอยู่เลย...แล้วทำไมไม่เปิดไฟคะ"

ของขวัญเห็นว่าในห้องนี้มีเพียงแสงสลัวๆเท่านั้นไม่รู้ว่าทำไมลูคัสถึงได้ปล่อยให้ห้องอยู่ในความมืดเช่นนี้

"ถ้าจะบอกว่าป่วยใจอยากให้แฟนมาอยู่ใกล้ๆจะได้หรือเปล่าครับ"

ลูคัสดึงคนตัวเล็กเข้ามาในห้องก่อนจะรีบปิดประตูพร้อมแกะกล่องแหวนมาสวมใส่นิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาวโดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว

"เอ่อ.."

"ผมขอจองไว้ก่อนนะครับเก็บเงินได้มากกว่านี้เมื่อไรขอแต่งแน่"

สิ้นเสียงลูคัสแสงไฟก็สว่างโล่เผยให้ของขวัญนั้นเห็นว่าที่นี่ประดับตกแต่งไปด้วยดอกไม้และลูกโป่งหลากสีสันแถมยังมีเปมิกาและกชกรยืนชื่นชมความหวานของเธอและลูคัสอยู่ด้วย

"เย่..ดีใจด้วยนะคะน้องขวัญ"

"ดีใจด้วยนะขวัญ"

"ดาวไหนบอกจะไปหาพี่แน็ต"

ของขวัญบุ้ยปากเห็นทีจะถูกเพื่อนหลอกเอาได้ก็คราวนี้

"ฉันมาเป็นพยานรักให้แกกับคุณลูคัสต่างหาก"

"พี่ก็ด้วยรักกันนานๆนะคะพี่จะรอการ์ดแต่งงานทั้งคู่นะ"

หลังจากผ่านการเซอร์ไพรซ์ได้ทั้งสี่ก็นั่งร่วมโต๊ะอาหารกันพักใหญ่แล้วจึงแยกย้ายกันกลับส่วนลูคัสนั้นก็ขอตัวรั้งของขวัญเอาไว้เพราะอยากสวีทกันสองต่อสอง

วันต่อมา

ในช่วงเย็นของวันเสาร์เปมิกาอ้างกับพี่สาวเธอว่าต้องทำงานให้แน็ตตี้ทุกเสาร์เป็นเวลาสามเดือนซึ่งเดือนฉายก็เข้าใจดีไม่ได้ถามรายละเอียดอะไรมากนักทั้งยังให้น้องเธอทำงานโดยไม่ต้องห่วงบ้านเพราะเธอจะดูแลทุกอย่างให้เอง

"มานี่สิ"

ภูมิไทเห็นเปมิกาจอดรถเดินมาถึงหน้าบ้านได้ก็รีบจูงมือเธอเข้ามาในครัวด้วยรอร่วมโต๊ะอาหารเย็นพร้อมเธอมานานแล้ว

"ทำไมอาหารเต็มโต๊ะแบบนี้ล่ะคะจะมีใครมาเหรอ"

หญิงสาวถูกจับมานั่งที่โต๊ะอาหารตอนนี้ตรงหน้าเธอมีอาหารทะเลเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะแอบตกใจจนต้องถามว่าจะมีคนอื่นมาที่นี่อีกหรือเปล่าถึงได้มีอาหารเยอะเช่นนี้

"ผมรู้ว่าคุณกินเยอะ...นี่ผมให้"

ว่าจบก็รีบยื่นมือถือเครื่องใหม่ให้หญิงสาวชดเชยที่เขาทำเครื่องเก่าของเธอพัง

"มือถือ"

"ใช่...ก็วันนั้นผมทำของคุณพัง"

"คุณภูมิไม่สบายหรือเปล่าคะ"

เปมิกายิ้มแหยเธอจำได้ว่าเมื่อวานเขายังปากเสียหาเรื่องเธออยู่เลยวันนี้กลับทำดีกับเธอเสียอย่างนั้นในหัวคิดจนสับสนว่าตกลงแล้วเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่เธอเริ่มจะเดาอารมณ์ของเขาไม่ถูกแล้ว

"เปล่า...กินเถอะเดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด"

ใบหน้าคมส่ายไปมาเล็กน้อยก่อนจะเริ่มชวนให้หญิงสาวเริ่มกินอาหาร

เปมิกานั่งกินไปดวงตากลมโตก็พรางมองชายหนุ่มไปแปลกใจว่าทำไมเขาดูใจดีกับเธอทั้งยังดูหน้าระรื่นเป็นพิเศษคิดในใจว่าคงไม่ใช่ทำงานเยอะจนเพี้ยนไปแล้วหรือไม่ก็เลือดลมไม่ปกติ

22.30 น.

ภูมิไทนอนเปลือยเปล่ากอดก่ายที่ไร้สิ้นผ้าผ่อนติดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยกันหลังจากเสร็จสิ้นกิจกรรมสวาทยกแรกของคืน

"เงินที่ผมให้คุณไปหมดหรือยัง"

เสียงแหบพร่าเอ่ยถามขณะซุกไซร้บดจูบลำคอระหงส์เล่น

"ถามทำไมคะ"

"เปล่า...ผมก็แค่ถามดูกลัวคุณเอาไปใช้ไร้สาระจนหมดหรือไม่..ก็เอาเงินไปลงกับการพนัน"

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจ้องใบหน้านวลที่กำลังมีสีหน้าสงสัยในคำถามเขาไม่อยากที่จะถามตรงๆเพราะอยากจะดูเชิงว่าหญิงสาวจะตอบเขาเช่นไร

"ฉันไม่ใช่คนสิ้นคิดเอาเงินไปทิ้งกับเรื่องการพนันหรือใช้ไร้สาระค่ะ”

เปมิกาบุ้ยปากเล็กน้อยทั้งจ้องดวงตาคมเขม็งยืนยันว่าเธอไม่ใช่คนที่ชอบเรื่องพนันและไม่ใช่คนที่จะใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายไร้สาระไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเขามาถามเธอเรื่องนี้

“แน่ใจ”

“ค่ะ”

ภูมิไทดูจากแววตาของเปมิกาใกล้ๆขณะที่เธอตอบกลับเมื่อครู่เขาก็ต้องเชื่อเพราะเธอไม่มีความสั่นไหวในดวงตาแม้แต่น้อยอยากจะรู้นักว่าวันนั้นเธอเข้าไปในบ่อนพนันเพื่ออะไรถ้าหากไม่ได้ชอบเรื่องการพนันคิดในใจว่าหากถามอะไรไปตรงๆก็กลัวจะมาทะเลาะกันจนเขาเสียอารมณ์เสียก่อน

ภูมิไทสลัดความคิดเรื่องอื่นให้ออกไปจากหัวสมองเพราะตอนนี้เขาต้องการจะดื่มด่ำความสุขกับเปมิกาในค่ำคืนนี้ให้นานที่สุด

คนตัวโตวาดตัวคร่อมอยู่บนร่างบางสองมือสอดประสานกันแน่นกดลงบนเตียงนุ่มเริ่มบดจูบริมฝีปากบางอวบอิ่มด้วยความนุ่มนวลนับว่ากิจกรรมบนเตียงครั้งนี้เริ่มทำให้เปมิการู้สึกดีกว่าครั้งก่อนหน้าไม่น้อยเพราะชายหนุ่มนุ่มนวลจนเธอเผลอเคลิบเคลิ้มไปกับรสรักของเขาโดยที่ไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนที่ผ่านมา

ทั้งสองมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันจนเกือบรุ่งสางตอนนี้เปมิกาหมดแรงสลบเหมือดคาเตียงแต่ภูมิไทยังคงนอนตะแคงกอดมองจ้องใบหน้านวลผ่านแสงสว่างของโคมไฟที่หัวนอนด้วยสีหน้าครุ่นคิด

เขากำลังคิดทบทวนอยู่ว่าหากหญิงสาวไม่ได้ไปที่บ่อนนั่นเพื่อเล่นพนันแล้วจะไปทำอะไรได้อีกเมื่อนึกไปนึกมาพักใหญ่ความคิดที่ว่าหญิงสาวอาจจะติดยาเสพติดก็แวบเข้ามาในหัวเพราะตนเองพอจะรู้คราวๆมาว่าคนที่ติดยาตัวจะผอมแห้งซึ่งก็ตรงกับเปมิกาในตอนนี้

เมื่อนึกขึ้นได้ดังนั้นจึงรีบคิดหาวิธีพิสูจน์โดยเร็วหากพบว่าหญิงสาวติดยาจริงเขาก็จะเป็นคนช่วยให้เธอนั้นเลิกให้ได้เพราะยาเสพติดมันไม่เป็นผลดีต่อชีวิตใครสักคนเดียว

มาถึงวันทำงานในวันจันทร์กชกรก็ต้องรีบโทรตามภูมิไทเข้ามาคุยที่ออฟฟิศเนื่องด้วยจู่ๆก็มาออกคำสั่งให้พนักงานทุกคนไปตรวจสุขภาพกะทันหันที่โรงพยาบาลทั้งที่พึ่งตรวจไปยังไม่ถึงสองเดือนด้วยซ้ำ

"ทำไมจู่ๆพี่ภูมิก็เรียกพนักงานตรวจสุขภาพกะทันหันแบบนี้ล่ะคะพวกเราก็พึ่งตรวจกันไปเอง"

"ก็..พี่อยากให้ตรวจบ่อยๆพนักงานสุขภาพดีเค้าจะได้มีพลังกายพลังใจทำงานได้เต็มที่ไง"

"ไอ้ดี..มันก็ดีค่ะ..แต่ตรวจทุกหกเดือนเกรซก็ถือว่าโอเคแล้วนะคะ"

“เอาน่าค่าใช้จ่ายทุกอย่างพี่ออกเองไม่ได้ใช้เงินของบริษัท”

ว่าจบก็นั่งอมยิ้มอ่อนเพราะรู้ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงเขาก็จะได้รู้แล้วว่าเปมิกานั้นติดยาเสพติดอย่างที่ตนคิดหรือไม่

หลังจากเวลาผ่านไปสามสี่ชั่วโมงตอนนี้ผลตรวจของพนักงานทุกคนก็ได้กองอยู่ที่โต๊ะทำงานของภูมิไทเรียบร้อยแล้วเอกสารชุดแรกที่เขาหยิบขึ้นมาดูไม่ใช่ของใครที่ไหนเป็นของเปมิกาที่เขาอยากจะเห็นที่สุดคือผลตรวจสารเสพติดภายในร่างกายของเธอหลังจากอ่านข้อมูลจบได้ก็ต้องวางมันลงด้วยสีหน้าค่อนข้างมีความครางแครงในใจเพราะผลตรวจสารเสพติดในร่างกายเธอพบว่าไม่มีอะไรแบบนี้เขาก็คงต้องสงสัยต่อไปว่าวันนั้นเห็นหญิงสาวไปที่บ่อนเพื่อไปทำอะไรกันแน่