เย็นของวันนี้กับข้าวทุกอย่างล้วนเป็นฝีมือของเดือนฉายเพราะเธอเอ่ยปากจะดูแลงานบ้านกับโลมาทั้งหมดให้สองสาวได้มีเวลาทำงานของตนเองไป
"โลมาดีใจที่สุดเลยค่ะที่แม่กลับมาอยู่กับโลมาแล้วแม่อยู่กับโลมาตลอดไปเลยนะคะ"
"จะ..แม่จะอยู่กับหนูทุกวันเลย"
"เย่"
เปมิกาและของขวัญยิ้มจนแก้มปริเพราะโลมาน้อยดูจะร่าเริงพูดเจื้อยแจ้วมากคำเมื่อได้อยู่กับแม่
หลายวันต่อมาวันนี้เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ลูคัสรีบมานัดแนะเปมิกาว่าเขาต้องการจัดเซอร์ไพรซ์ของของขวัญหมั้นแม้นเวลาที่รู้จักกันมันจะไม่นานเท่าไรแต่เขาก็มั่นใจว่าของขวัญเป็นผู้หญิงที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดเวลาที่ได้ใกล้ชิดกันจึงอยากจะหมั้นจับจองหญิงสาวเอาไว้ก่อนหากอนาคตมีทุนทรัพย์มากกว่านี้ก็อยากจะแต่งงานใช้ชีวิตครอบครัวกับของขวัญอีกด้วย
"เย็นนี้นะครับคุณดาว"
"ให้ดาวไปที่คอนโดคุณใช่หรือเปล่าคะ"
"ครับ"
"โอเคค่ะเลิกงานแล้วดาวจะรีบไปนะคะ"
เป็นอีกครั้งที่เหมือนเป็นเรื่องบังเอิญที่ภูมิไทได้มาเห็นลูคัสและเปมิกาหัวร่อต่อกระซิกกันในห้องทำงานผ่านหน้าห้องกระจกเขาไม่รู้ว่าเรื่องที่สองคนนั้นคุยกันมันเรื่องอะไรแต่ดูท่าทั้งสองจะคุยกันเพลินจนไม่เห็นว่าเขายืนดูทั้งสองอยู่
"นี่เหรอที่บอกผมว่าไม่มีแฟน"
ร่างสูงในชุดสูทราคาแพงสีดำเดินดุ่มๆหน้าบึ้งตึงออกไปด้านนอกไม่อยากจะเห็นสองหนุ่มสาวนั่งจีบกันให้เสียอารมณ์เท่าไร
14.00 น.
ระหว่างที่เปมิกากำลังนั่งออกแบบเสื้อผ้าเงียบๆจู่ๆภูมิไทก็เดินเข้าห้องมายืนกอดอกจ้องหน้าเธอไม่พูดไม่จาเปมิกาจึงต้องเอ่ยทักอีกฝ่ายก่อนว่ามีธุระอะไรจึงเข้ามาในห้องทำงานของเธอและเอาแต่จ้องอยู่แบบนี้
"คุณภูมิมีอะไรหรือเปล่าคะ"
ร่างสูงล้วงกล่องบางอย่างออกจากกระเป๋ายื่นใส่มือหญิงสาวที่กำลังอยู่ในอาการงงงวยกับพฤติกรรมของอีกฝ่าย
"ผมเอาไอ้นี่มาให้เผื่อว่าวันไหนคุณไปนอนกับผู้ชายคนอื่นจะได้ไม่เอาโรคร้ายๆมาติดผมไง"
เปมิกามองกล่องถุงยางอนามัยในมือก็เริ่มลมออกหูไม่รู้ว่าวันนี้เขากินยาผิดหรือไปอารมณ์เสียมาจากไหนกันแน่ถึงได้มาพ่นวาจาดูถูกหาเรื่องให้เธอเจ็บใจเล่นแบบนี้แล้วคนอย่างเธอหรือจะอดใจได้ที่ไม่ประชดอีกฝ่ายกลับ
"ฉันเป็นคนขายตัว...รู้ตัวเองดีอยู่แล้วค่ะว่าจะต้องป้องกันตัวเองยังไงถึงจะนอนกับผู้ชายเป็นร้อยฉันก็ไม่มีทางเอาโรคไปติดคุณแน่นอนค่ะคุณ..ผีทะเล"
เปมิกาเปล่งวาจาเน้นถ้อยเน้นคำให้คนที่ยืนหน้าตึงได้ฟังให้เข้าใจเขาจะได้ไม่ต้องกังวลกลัวว่าเธอจะพาโรคร้ายๆไปติดเขา
"อ่อ...แล้วถ้าคุณไปซื้อบริการกับใครก็ควรจะป้องกันด้วยนะคะเดี๋ยวจะพาโรคร้ายมาติดฉันเหมือนกัน"
เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าไม่พอใจเปมิกาก็รีบเอ่ยเสริมเพิ่มคำพูดประชดให้ภูมิไทได้รู้สึกจุกอกอย่างที่เธอถูกเขากระทำบ้างคราวหน้าคราวหลังจะพูดจาดูถูกใครจะได้รู้ซึ้งถึงใจเขาใจเราว่าจะรู้สึกอย่างไร
สิ้นเสียงหญิงสาวได้ภูมิไทก็เดินหันหลังหนีร่างบางออกไปเขาหรือจะไปซื้อบริการคนอื่นที่จ่ายให้เธอครั้งล่าสุดก็เพราะเธอมาเสนอเองต่างหากไม่ใช่พวกชอบซื้อไปเรื่อยเสียหน่อย
"เป็นบ้าอะไรของเค้าอีกอยู่ๆก็มาหาเรื่องกันเฉยเลย"
ร่างสูงออกไปได้เปมิกาก็นั่งกอดอกไม่มีอารมณ์จะสร้างสรรค์ชิ้นงานต่อด้วยทำงานอย่างอารมณ์ดีอยู่คราแรกก็ถูกคนประสาทกินมาหาเรื่องเอาเสียได้
ทางด้านภูมิไทที่เดินกลับเข้ามาห้องทำงานตัวเองได้ก็นั่งไม่ติดยืนเดินไปเดินมาบ่นพึมพำด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
"นอนกับผู้ชายเป็นร้อย...งั้นเหรอ"
"พี่ภูมิว่าอะไรนะคะ"
กชกรที่เปิดประตูเข้ามาพอดีก็รีบถามถึงคำพูดที่พี่ชายตนบ่นเมื่อครู่เพราะเธอฟังไม่ค่อยถนัดเท่าไร
"อ่อ...คือ..อากาศร้อนน่ะ"
"แอร์ห้องนี้ 18 องศาร้อนเหรอคะ"
ดวงตากลมมองตวัดขึ้นไปยังอุณหภูมิที่ปรากฏอยู่บนเครื่องแอร์เธอว่าแอร์ห้องทำงานของเธอกับภูมิไทเย็นจนแทบจะเรียกว่าหนาวยังได้แต่พี่ชายเธอกลับบ่นร้อนครั้นจะปรับให้ต่ำกว่านี้ก็คงจะไม่ได้ด้วย
"อืมร้อนพี่ขอตัวก่อนนะ"
ว่าจบก็หนีหน้าน้องตนออกข้างนอกทั้งที่พึ่งจะเข้ามา
"ถ้าห้องนี้ร้อนฉันต้องทำที่นี่ให้เป็นตู้เย็นล่ะมั้งเนี่ยพี่ฉันถึงจะพอใจ"
กชกรยกมือเกาหัวแกรกๆใบหน้าหวานขมวดคิ้วงงงวยกับอาการพี่ชายหากจะให้ห้องนี้เย็นตามใจภูมิไทได้เธอคงต้องทำห้องนี้ให้กลายเป็นตู้แช่แข็งอย่างเดียวแล้ว
ตกเย็นถึงเวลาเลิกงานภูมิไทเห็นกชกรรีบเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับก็ต้องรีบถามว่าน้องเธอมีธุระที่ไหนด้วยปกติแล้วเห็นกว่าจะกลับจากออฟฟิศก็เลยเวลาเลิกงานเป็นชั่วโมงสองชั่วโมง
"จะรีบไปไหนเกรซ"
"รีบไปช่วยลูคัสเซอร์ไพรซ์แฟนน่ะค่ะ"
"เอ่อ...แล้วใครเป็นแฟนลูคัส"
เมื่อได้ทีถามถึงเรื่องแฟนสาวของงลูคัสภูมิไทก็ไม่พลาดที่จะถามเพราะหากคำตอบคือลูคัสเป็นแฟนกับเปมิกาเขาจะได้มีข้อแย้งหญิงสาวกลับว่าเรื่องที่เธอบอกว่าไม่มีแฟนเป็นเรื่องไม่จริง
"ก็น้องขวัญไงคะพี่ภูมิ...นี่ลูคัสทุ่มทุนในการเอาใจน้องขวัญมากเลยให้น้องดาวพาไปเลือกแหวนที่ร้านคุณแม่เกรซเลยนะคะ"
"อ่อ...งั้นเหรอ"
ภูมิไทนึกขบขันตัวเองในใจก่อนจะยิ้มออกมาอย่างโล่งอกที่แท้ทุกอย่างที่เขารู้เห็นเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดทั้งหมด
"ค่ะเกรซขอตัวก่อนนะคะ"
"อืม.."
กชกรออกจากออฟฟิศไปได้ภูมิไทก็นั่งยิ้มอย่างคนบ้าเรื่องอึดอัดภายในใจหายไปจนหมดรู้สึกผิดอยู่บ้างที่ไปหาเรื่องเปมิกาเพราะความเข้าใจผิด
หลังเลิกงานพักใหญ่ของขวัญได้รับสายจากลูคัสว่าเขาไม่สบายกินอะไรไม่ได้เลยอยากให้หญิงสาวมาหาที่คอนโดเพื่อพาไปโรงพยาบาลเธอจึงรีบมาที่นี่ทั้งที่เกือบจะกลับถึงบ้านแล้ว
ติ๊งง
เมื่อมาถึงหน้าห้องลูคัสได้ของขวัญก็กดออดหน้าประตูพอเห็นชายหนุ่มเปิดประตูมารับเธอได้ก็รีบยกมือเรียวอังที่หน้าผากของอีกฝ่ายเพื่อวัดอุณหภูมิดูว่าเขามีไข้หรือไม่ด้วยสีหน้าที่ทีที่ค่อนข้างเป็นห่วง
"คุณลุคไม่สบายมากหรือเปล่าคะ...เมื่อกลางวันขวัญยังเห็นคุณดีๆอยู่เลย...แล้วทำไมไม่เปิดไฟคะ"ของขวัญเห็นว่าในห้องนี้มีเพียงแสงสลัวๆเท่านั้นไม่รู้ว่าทำไมลูคัสถึงได้ปล่อยให้ห้องอยู่ในความมืดเช่นนี้"ถ้าจะบอกว่าป่วยใจอยากให้แฟนมาอยู่ใกล้ๆจะได้หรือเปล่าครับ"ลูคัสดึงคนตัวเล็กเข้ามาในห้องก่อนจะรีบปิดประตูพร้อมแกะกล่องแหวนมาสวมใส่นิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาวโดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว"เอ่อ..""ผมขอจองไว้ก่อนนะครับเก็บเงินได้มากกว่านี้เมื่อไรขอแต่งแน่"สิ้นเสียงลูคัสแสงไฟก็สว่างโล่เผยให้ของขวัญนั้นเห็นว่าที่นี่ประดับตกแต่งไปด้วยดอกไม้และลูกโป่งหลากสีสันแถมยังมีเปมิกาและกชกรยืนชื่นชมความหวานของเธอและลูคัสอยู่ด้วย"เย่..ดีใจด้วยนะคะน้องขวัญ""ดีใจด้วยนะขวัญ""ดาวไหนบอกจะไปหาพี่แน็ต"ของขวัญบุ้ยปากเห็นทีจะถูกเพื่อนหลอกเอาได้ก็คราวนี้"ฉันมาเป็นพยานรักให้แกกับคุณลูคัสต่างหาก""พี่ก็ด้วยรักกันนานๆนะคะพี่จะรอการ์ดแต่งงานทั้งคู่นะ"หลังจากผ่านการเซอร์ไพรซ์ได้ทั้งสี่ก็นั่งร่วมโต๊ะอาหารกันพักใหญ่แล้วจึงแยกย้ายกันกลับส่วนลูคัสนั้นก็ขอตัวรั้งของขวัญเอาไว้เพราะอยากสวีทกันสองต่อสองวันต่อมาในช่วงเย็นของวันเสา
ตั้งแต่วันจันทร์จนถึงวันสุดสัปดาห์ภูมิไทเข้ามาทำงานที่นี่ทุกวันเพราะต้องการจับตาดูพฤติกรรมของเปมิกาจนหญิงสาวจับสังเกตได้มาสองสามวันแล้วเมื่อได้จังหวะเห็นชายหนุ่มอยู่ในห้องทำงานเพียงคนเดียวด้วยคนอื่นอยู่ในสตูดิโอถ่ายภาพเสื้อผ้ากันหมดเธอจึงรีบเข้ามาคุยกับเขาให้รู้เรื่องรู้ราวว่าที่เอาแต่ตามจ้องเธอเพื่อจะจับผิดหรือต้องการอะไรกันแน่"ฉันเห็นคุณเอาแต่ตามจ้องฉันตลอดเวลาหาเรื่องแกล้งอะไรฉันอีกหรือเปล่า""ไม่มีอะไร..ผมมีตาก็ต้องมองคุณบ้างไม่เห็นจะแปลก”“ไม่มีอะไรแน่นะคะ..”เปมิกาจ้องอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยเชื่อในคำพูดของเขาสักเท่าไร“อืม..”“ฉันคงคิดมาไปเอง..”เมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนยันหน้านิ่งขนาดนั้นเธอเองก็ไม่ได้อยากจะคิดอะไรมากความก่อนจะรีบเข้าไปยืนใกล้ๆคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้“วันเสาร์นี้ฉันขอไม่ไปหาคุณนะคะ.ฉันมีรอบเดือน”เปมิกาก้มลงกระซิบบอกกับภูมิไทว่าวันเสาร์นี้เธอคงไม่ไปหาเขาที่บ้านเพราะตอนนี้เธอมีรอบเดือนคงจะให้ความสุขกับเขาไม่ได้“อืม..ถึงเราจะร่วมเตียงกันไม่ได้แต่คุณก็ดูแลผมอย่างอื่นได้นี่”มือหนารวบเอวบางให้เธอมานั่งอยู่บนตักเปมิกาหน้ามุ่ยเล็กน้อยคิดว่าเขาจะอนุญาตให้เธอหยุดพักหน้า
"เอ่อ...เธอปวดท้องผมเลยให้เธอนอนพักอยู่ข้างบน"ภูมิไทไม่รู้ว่าเปมิกาได้บอกกับที่บ้านเธอเรื่องที่มาอยู่ที่นี่ในวันเสาร์หรือไม่แต่เขาก็ไม่ได้อยากโกหก"ที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะ...ฉันจะมาขอร้องให้คุณหยุดใช้น้องฉันเป็นเครื่องบำเรอความสุขจะได้หรือเปล่าคะ...เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะฉันเงินทุกบาททุกสตางค์ฉันจะทำงานใช้หนี้คุณเอง""เพราะคุณ...ช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจได้หรือเปล่าครับ"ดวงตาคมเริ่มมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความสงสัยภูมิไทเริ่มอยากจะฟังรายละเอียดให้มันมากกว่านี้เพราะเขานั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวพูดเท่าไรนัก"ฉันมันเลวเองที่ทิ้งลูกที่ป่วยให้ยัยดาวดูแลแล้วก็หนีหายไปจนยัยดาวต้องไปรับงานจากคุณอรนิชาเพื่อที่จะเอาเงินมาผ่าตัดโลมาลูกฉันให้เร็วที่สุด...จนเป็นเหตุทำให้ยัยดาวต้องไปหลอกลวงคุณแล้วเรื่องเงินสามล้านที่ยัยดาวต้องวิ่งโล่มาขายตัวให้คุณเพื่อแลกกับเงินก็เพราะฉันที่ติดหนี้พนันจนเกือบถูกขายที่ชายแดนดีที่ยัยดาวไปช่วยเอาไว้..."เดือนฉายพูดไปปาดน้ำตาไปเธอไม่อายที่จะดูแย่ในสายตาคนอื่นแต่เธออายมากกว่าที่รู้ว่าน้องตัวเองเดือดร้อนเพราะตัวเองอย่างไรแล้วไม่คิดจะยื่นมือช่วยทำอะไรให้ดีขึ้นเลย"ดาว"
"ตานนท์ท่าจะอยู่ที่นี่เป็นชาวประมงเต็มตัวเลยหรือยังไง"ทางด้านทิพย์เกสรเช้านี้เธอเห็นรัชนนท์เอากุ้งหอยปูปลามาฝากเธอเหมือนเดิมทุกเช้าก็อดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ว่าเขานั้นจะไม่คิดที่จะกลับไปทำงานทำการบ้างหรืออย่างไรเพราะหน้าที่ความรับผิดชอบก็ไม่ใช่เล็กๆรัชนนท์แม้นเป็นเพียงญาติฝั่งแม่ของภูมิไทแต่เธอก็เห็นรัชนนท์มาตั้งแต่เด็กๆเอ็นดูเขาไม่แพ้หลานแท้ๆไม่รู้ว่าเกาะนี้มีอาถรรพ์หรืออย่างไรที่คนอยู่จะต้องไม่อยากกลับ"ผมไม่ได้มีงานยุ่งอะไรนักหนานี่ครับคุณย่าอยู่หาปูหาปลาที่นี่มาฝากคุณย่าได้อีกนาน"เจ้าตัวว่าด้วยหน้าระรื่นเขายังไม่อยากกลับไปในโลกแห่งความจริงเท่าไรอยู่แบบนี้แม้นไม่ได้สุขกายแต่ก็สบายใจ"พี่นนท์"กชกรวิ่งหน้าตั้งนำหน้าทุกคนเข้ามาหาพี่ชายเธอและทิพย์เกสร"อ้าว..ยัยเกรซ""คุณย่าสวัสดีค่ะ""สวัสดีครับคุณย่า"สองสามีภรรยากชกรและธันวายกมือสวัสดีทิพย์เกสรทั้งยังเข้าไปกอดหอมกันคนละฟอดด้วยทิพย์เกสรเป็นคนในดีอบอุ่นเด็กรุ่นหลานจึงสนิทชิดเชื้อแทบทุกคนที่รู้จัก"หวัดดีลูกทำไมวันนี้แห่กันมาที่นี่ได้ล่ะ"ทิพย์เกสรเปรยสายตามองทุกคนด้วยสีหน้าสงสัยเหตุใดจึงกรูกันมาที่นี่โดยที่ไม่นัดแนะบอกกล่าวกันก่อนเธอจ
"ดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะต่อไปนี้ก็อย่าโหมงานมากนักกินข้าวให้เป็นเวลาด้วย"รัชนนท์เดินมาลูบหัวทุยน้องสาวตนเบาๆเอ่ยพูดด้วยความเป็นห่วงเพราะรู้ดีว่าน้องสาวตัวเล็กของเขาปกติแล้วชอบโหมงานข้าวก็กินมาตรงเวลาถึงได้ตัวเล็กกระเปี๊ยกอยู่แบบนี้"ไม่ให้เกรซโหมงานพี่นนท์ก็กลับไปช่วยเกรซทำงานสิคะ"กชกรหันมาบุ้ยปากให้พี่ชายเธอหากเขาไม่อยากให้เธอโหมงานเขาก็ต้องกลับไปช่วยทำงานบ้างเพราะละจากงานแบรนด์เสื้อผ้าแล้วบางทีเธอก็ต้องวิ่งไปดูแลร้านเพชรของแม่บางวันก็ต้องเข้าไปเซ็นเอกสารแทนพี่ชายเธอที่บริษัทของเขาอีก"นั่นสิตานนท์...ถึงเวลาแล้วล่ะย่าว่าเราต้องกลับไปทำงานได้แล้ว"ทิพย์เกสรเอ่ยเสริมกชกรไม่ได้อยากไล่ให้ใครไปจากเกาะแต่เมื่อรัชนนท์มีหน้าที่เธอก็อยากจะให้กลับไปรับผิดชอบ"ขอเวลาอีกสักพักละกัน"รัชนนท์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเปรยออกมาว่าเขายังอยากอยู่ที่นี่อีกสักพักเมื่อรัชนนท์ตอบออกมาเช่นนั้นทุกคนจึงไมได้เค้นอะไรเพราะอย่างน้อยเขาก็รับปากแล้วว่าจะกลับหลังจากเสร็จสิ้นจากงานวันเกิดย่าตนแล้วภูมิไทก็ขอพาเปมิกามานอนที่บ้านกลังเล็กหลังเดิมที่พวกเขาเคยอยู่ด้วยกันระหว่างที่ทั้งสองนอนกอดก่ายอยู่บนเตียงนุ่มกลางดึกภูมิไ
อาทิตย์ต่อมา"งานประมูลเครื่องเพชรครั้งนี้คุณไปกับผมนะครับ"ภูมิไทเข้ามาหาเปมิกาในห้องทำงานเพื่อที่จะแจ้งให้เธอได้ทราบว่างานประมูลเครื่องเพชรของน้าเขาที่กำลังจะถึงเธอต้องไปงานกับเขา"ไปอยู่แล้วค่ะเพราะฉันรับปากพี่แน็ตตี้ว่าจะเป็นนางแบบในงาน"เปมิการู้แล้วว่ามีงานนี้เพราะเธอพึ่งจะตกปากรับคำเป็นนางแบบให้แน็ตตี้ในงานเมื่อวานเองคำตอบของหญิงสาวทำเอาภูมิไทหน้าบูดหน้าบึ้งเขาต้องการควงเธอไปงานพร้อมกันไม่ใช่ให้มายืนมองเธอเป็นนางแบบในงานเสียหน่อย"อะไรกัน.. ผมต้องการควงคุณต่างหาก""ก็คุณชวนหลังพี่แน็ตตี้นี่คะแล้วฉันก็รับปากพี่แน็ตตี้เอาไว้แล้ว""งั้นคืนนี้ก็ต้องไปค้างกับผม"สองแขนแกร่งรวบกอดร่างบางเอาไว้หลวมๆไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้ของขวัญนั้นเดินหอบเอาแบบเสื้อผ้ากองดตเข้ามาในห้อง"อ.. เอ่อ.. ขอโทษทีค่ะ"หญิงสาวรีบหลบสายตาหันหลังให้ทั้งสองทันทีเธอเองก็ไม่ทันได้มองในห้องเพราะไอ้ผ้ากองโตที่ถืออยู่สองแขนบดบังวิสัยทัศน์ด้านหน้าพอสมควร"เอ่อ.. พวกคุณคุยกันตามสบายเลยนะครับ"ภูมิไทแอบรู้สึกหน้าชาเล็กน้อยจึงรีบออกไปจากห้องทำงานของสองสาวอย่างรวดเร็ว"ดาว...โทษทีที่มาขัดจังหวะ""ขัดจังหวะอะไรกันก็นี่มันห
กว่าภูมิไทจะพาเปมิกากลับถึงบ้านได้ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนหญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเธอก็มานั่งข้างๆคนรักที่นั่งเปลือยเปล่าโชว์แผงอกพันผ้าขนหนูรอบเอวอยู่ที่โซฟาดวงตากลมโตของเปมิกามองหน้าภูมิไทด้วยสีหน้าที่สงสัยเพราะเห็นว่าเขาทำหน้าเครียดๆตั้งแต่ก่อนจะกลับจากงานแล้ว"เป็นอะไรหรือเปล่าคะสีหน้าดูไม่ดีเลย""ไม่มีอะไรหรอกครับ.. คุณเหนื่อยหรือเปล่ายืนตลอดทั้งงานเลย"ชายหนุ่มส่ายหัวก่อนจะยกอุ้มร่างบางไปนอนที่เตียงด้วยกัน"ไม่หรอกค่ะฉันสนุกมากกว่า"เปมิกายิ้มร่าส่ายหัวเล็กๆเธอสนุกกับงานที่ทำมากกว่าจะเหนื่อย"ครั้งหน้าผมไม่ให้รับงานอะไรแบบนี้แล้วนะครับมีแต่ผู้ชายมาคุยกับคุณผมไม่ชอบเลย"ชายหนุ่มบุ้ยปากจนน่าเอ็นดูก่อนจะซุกใบหน้าลงที่ลำคอระหงส์บ่นอุกไม่ชอบใจที่เห็นเหล่าผู้ชายไฮโซในงานเฝ้าอยู่แต่กับคนรักของตน"เค้าแค่มาคุยถามเรื่องเพชรที่ฉันใส่เท่านั้นแหละค่ะ""วันนี้คุณสวยมากเลยสวยจนผมอยากจะลากคุณกลับไม่อยากให้ใครมามองของๆผม"ริมฝีปากหนาขยับบ่นพึมพำขณะที่มือยังคงรีบทำงานปลดเสื้อผ้าร่างบางออกจนเหลือตัวเปลือยเปล่าก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของเขาและเธอเอาไว้"ขนาดนั้นเลยเหรอคะ"เ
ณ เพนท์เฮ้าส์หรูใจกลางเมืองสาวสวยไฮโซที่นั่งดื่มคนเดียวบนโซฟาแบรนด์หรูราคาแพงเธอนั่งมองไอแพดในมืออ่านข่าวของภูมิไทและเปมิกาอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงวางลง"หึ่...มาทำให้ฉันถูกใจแล้วจะหนีไปแต่งงานง่ายๆได้ยังไงคะ"อรนิชาหยิบแก้วไวน์ขึ้นจิบด้วยใบหน้าบึ้งตึงไม่คิดว่าภูมิไทจะให้ข่าวด้วยตัวเองว่าจะแต่งงานกับเปมิกาแต่มีหรือที่เธอจะปล่อยให้คนที่เธอถูกใจมากๆหลุดมือไปคนอย่างเธออยากได้อะไรก็ต้องได้หรือถ้าเธอไม่ได้คนอื่นก็ไม่ต้องได้เช่นกันอาทิตย์ต่อมาวันนี้ภูมิไทขออนุญาตเดือนฉายพาเปมิกามาค้างที่บ้านเช่นทุกอาทิตย์แต่อาทิตย์นี้ดูชายหนุ่มจะเศร้าหมองเป็นพิเศษเพราะเขารู้ตัวว่าพรุ่งนี้จะต้องห่างจากเปมิกาไปร่วมสองอาทิตย์เขาคะยั้นคะยอให้เธอไปด้วยเท่าไรเธอก็ไม่ตอบตกลง"ผมต้องไปดูงานเป็นครึ่งเดือนไม่ไปกับผมจริงๆเหรอครับ""เราจะตัวติดกันตลอดเวลาไม่ได้นะคะตอนนี้เริ่มถ่ายแบบคอลเลคชั่นใหม่แล้วด้วย""ผมอยากแยกร่างได้จังเลยครับ"ชายหนุ่มกอดก่ายร่างบางบ่นอู้อี้เป็นเด็กตอนนี้เขาติดเธอมากห่างวันนึงความรู้สึกเหมือนห่างเป็นปีก็ว่าได้สองวันต่อมาตอนนี้เปมิกาและของขวัญยกทีมมาถ่ายงานกันที่เชียงใหม่ตลอดงานนี้เปมิกาไม่มีกะใจ