เปมิกายืนก้มหน้านิ่งครู่หนึ่งหลังจากอีกฝ่ายว่าข้อตกลงจบเธอไม่อยากรับปากแต่หากจะงอแงก็กลัวว่าจะไม่ได้อะไรเลยจึงจำต้องยอมตกลงรับปากแต่โดยดีโดยไม่มีข้อแม้หรือโต้แย้งใดๆ
"ค่ะ.."
ร่างบางวางกระเป๋าลงทั้งเดินดิ่งตรงไปจัดการตัวเองอย่างว่าง่ายยังไม่ทันที่จะถึงประตูห้องน้ำดีหญิงสาวก็ต้องหยุดชะงักหันหน้ามาหาคนที่กำลังเอ่ยปากพูดด้วย
"ถ้าจะเป็นคนของผมคุณต้องเลิกกับแฟนของคุณเพราะผมไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร"
ภูมิไทต้องบอกเปมิกาให้เธอได้รู้ว่าแม้นเธอจะมีแฟนแต่ช่วงเวลาที่เธอต้องมานอนกับเขาเธอจะต้องห้ามยุ่งกับใคร
"แฟน?"
"อืม.."
"ฉัน...ไม่มีแฟนนะคะ"
คิ้วได้รูปขมวดปมสงสัยว่าชายหนุ่มเอาเรื่องที่เธอนั้นมีแฟนมาจากไหน
"คุณแน่ใจว่าคุณไม่ได้โกหกผม"
"ค่ะ..."
เปมิกาพยักหน้ายืนยันก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพราะเข้าใจว่าเขาคงคิดเองเออเองตามประสาคนที่อยากจะหาเรื่องเธอมากกว่า
"หึ่.. หน้าเงินเสียจนไม่มีความจริงใจให้ใครเลยหรือไง"
ภูมิไททิ้งตัวลงนั่งปลายเตียงคิดดูถูกเปมิกาที่เห็นเธออยากจะได้เงินจากเขาจนต้องโกหกหน้าตายว่าตัวเองไม่มีแฟน
ขณะใช้เวลาชำระร้างร่างกายอยู่ในห้องน้ำเปมิกามีน้ำตารื้นออกมาตลอดเพราะตอนนี้เธอก็แค่ผู้หญิงขายตัวอย่างที่ภูมิไทว่าเอาไว้จริงๆแล้ว
ร่างบางจัดการตัวเองในห้องน้ำอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมงจึงเดินพันผ้าขนหนูกระโจมอกออกมาจากห้องน้ำได้เธอเดินออกมาก็เห็นไฟในห้องปิดหมดแล้วมีเพียงแสงสว่างจากโคมไฟเพียงแค่หัวนอนเท่านั้น
เมื่อกวาดตามองมายังปลายเตียงก็เห็นภูมิไทนั่งถอดเสื้อโชว์แผงกล้ามหรานั่งดื่มไวน์ราคาแพงด้วยท่าทีสบายอารมณ์
"ออกมาแล้วเหรอ..มานี่สิ"
ร่างบางเดินเข้ามาหาตามคำสั่งได้เขาก็รีบรวบเอวบางให้เธอนั่งลงมาที่ตักก่อนจะเริ่มกอดหอมเนื้อนวลตั้งแต่ต้นแขนจนมาถึงหัวไหล่มนไล่ไปที่ซอกคอระหงส์ดอมดมเนิ่นนานจนเปมิกาเริ่มขนลุกขนชัน
ภูมิไทกอดหอมหญิงสาวจนพอใจแล้วจึงอุ้มเธอไปวางราบกับเตียงนุ่มสอดประสานสองมือหนากับมือหญิงสาวแน่น
"อย่าลืมนะคะว่าพรุ่งนี้เช้าคุณต้องเซ็นเช็กให้ฉัน"
เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะก้มลงจูบเปมิกาก็เอื้อนเอ่ยเสียงอ่อนย้ำเตือนเขาว่าพรุ่งนี้เช้าต้องมีเช็กให้เธอเพื่อไม่ให้เขาลืม
"อืม..."
เสียงทุ้มตอบรับอย่างเสียอารมณ์ไม่รู้ว่าหญิงสาวต้องการใช้อะไรด่วนนักหนาถึงได้ย้ำแต่เรื่องเงินกับเขา
"ได้เงินแล้วก็อย่าลืมว่าต้องมาที่นี่ทุกเสาร์ล่ะ"
เสียงแหบพร่าก่ายกระซิบข้างใบหน้านวลหากเธอย้ำในความต้องการของเธอเขาก็จะย้ำข้อตกลงของเขาบ้าง
สิ้นเสียงสนทนาใบหน้าคมก็เริ่มซุกไซร้ลำคอระหงส์เล่นดูดดึงจนเป็นรอยแดงเล็กน้อยแล้วจึงไล่ลงมาที่เนินอกอิ่มหลังจากนั้นบทสวาทที่นุ่มนวลสลับเร่าร้อนก็ได้เกิดขึ้นคืนทั้งคืนชายหนุ่มไม่ยอมให้ร่างบางได้พักไขว่คว้าหาความสุขจากร่างกายนุ่มนิ่มของหญิงสาวได้ตลอดเวลาจะหยุดได้ก็เมื่อไม่ได้ยินเสียงร้องครางของเธอแล้วเท่านั้น
11.30 น.
ช่วงเกือบเที่ยงของอีกวันในตอนนี้ภูมิไทกำลังขับรถตามดูเปมิกาอยู่ห่างๆเขาเห็นเธอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตั้งแต่รับเช็กจากเขาเมื่อเช้าแล้วอยากจะรู้นักว่าเธอรีบที่จะต้องใช้เงินอะไรขนาดนั้นจึงถึงขั้นตามไปดูเธอติดๆโดยไม่ให้รู้ตัว
"บ่อนพนันอย่างงั้นเหรอ.. หึ่.. "
และแล้วเขาก็ได้รู้ว่าทำไมเปมิกาถึงได้รีบใช้เงินจนรนรานมาเสนอตัวให้เขาถึงที่บ้านที่แท้หญิงสาวก็ติดหนี้พนันผิดหวังเหลือเกินที่ตนนั้นเคยมองผู้หญิงอย่างเปมิกาเป็นคนใสซื่อไปได้
14.00 น.
เปมิกาจัดการธุระที่บ่อนเสร็จก็รีบพาเดือนฉายกลับมาที่บ้านย้ำเดือนฉายอีกครั้งว่าจะต้องไม่หนีโลมาไปไหนอีกเพราะครั้งนี้เธอได้ช่วยพี่สาวเธอจนสุดตัวแล้วจริงๆ
เดือนฉายหลังจากเกือบจะชีวิตพังเพราะบ่อนพนันก็เข็ดหลาบรู้สึกผิดที่ต้องทำให้น้องสาวเดือดร้อนตั้งใจว่าต่อไปนี้เธอจะไม่หันหน้ากลับไปยุ่งกับการพนันอีกแล้ว
โลมาเมื่อเห็นคนเป็นแม่มาหาได้ก็ดีใจร่าเริงมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเดิมมากตอนนี้เปมิกาปล่อยให้สองแม่ลูกได้อยู่ด้วยกันส่วนเธอก็มานั่งปรับทุกข์อยู่กับของขวัญในห้องนอน
"ฮือๆๆๆ..."
"ทำไมกันนะ...พี่เดือนควรจะรู้ตัวว่าทำความเดือดร้อนอะไรให้แกบ้าง."
ของขวัญกอดปลอบเปมิกาที่ต้องกลายมาเป็นเครื่องบำเรอให้ภูมิไทเพราะต้องนำเงินมาช่วยพี่สาวไม่รู้ว่าเพื่อนเธอมีเวรมีกรรมอะไรทั้งที่อยู่ตัวคนเดียวสบายๆกำลังจะมีกินมีใช้ก็มีคนเอาภาระมาโยนไว้ให้แถมพอจะลืมตาอ้าปากได้โดยไม่มีเรื่องอะไรรำคาญใจสุดท้ายก็เป็นเดือนฉายมาทำเรื่องให้อยู่ดี
"อย่าบอกเรื่องนี้ให้พี่เดือนรู้นะขวัญ...ตอนนี้พี่เดือนรับปากว่าจะมาอยู่ดูแลโลมาแค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว"
เปมิกาจับมือของขวัญแน่นให้สัญญากับเธอว่าจะไม่บอกเรื่องที่เธอทำอะไรลงไปบ้างกับเดือนฉายทุกสิ่งทุกอย่างเธอรับมือได้ขอแค่ตอนนี้เดือนฉายกลับมาอยู่ดูแลโลมาเพียงพอแล้วเพราะเธอรู้ว่าแม้นโลมาจะมีความสุขดีเมื่ออยู่กับพวกเธอแต่ก็เห็นแล้วว่าโลมาจะมีชีวิตชีวามากกว่าเมื่อได้อยู่กับแม่จริงๆ
"โอ้ยย..แกจะเป็นคนดีไปถึงไหนเนี่ยดาว"
ของขวัญยบุ้ยปากเหนื่อยใจกับความเสียสละของเพื่อนเธอเสียเหลือเกินแต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้เพราะยังไงเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องของสองพี่น้องเธอมีมารยาทพอที่รู้ตัวเองว่าเป็นเพียงคนนอกหากพูดอะไรให้พี่น้องผิดใจกันคงไม่ดีเท่าไรนัก
"ดาว...ที่ผ่านมาพี่ขอโทษที่พี่ทิ้งโลมาให้อยู่กับดาว"
หลังจากละจากโลมาขระที่ลุกสาวเธอไปวิ่งเล่นกับของขวัญเดือนฉายก็รีบมาขอโทษน้องสาวเธอที่ทำเรื่องเดือดร้อนให้เธอหลงผิดเองคิดว่าหากเล่นพนันจนได้เงินเยอะแล้วจะได้มีหน้ากลับมาหาลูกหาเต้าแต่เปล่าเลยคราแรกที่เธอเเล่นแล้วเห็นเงินกลับทระนงตนเริ่มเอาเงินที่เล่นได้ลงทุนเล่นมากกว่าเดิมเมื่อเสียก็หยิบยืมเจ๊เจ้าของบ่อนจนเป็นหนี้เป็นสินเกือบเอาตัวไม่รอดสุดท้ายก็ต้องแบกหน้ากลับมาขอความช่วยเหลือจากเปมิกา
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะตอนนี้พี่ก็กลับมาแล้วนี่นา"
เปมิกาส่ายหัวเบาๆเธอไม่อยากให้เดือนฉายพูดถึงเรื่องเก่าๆอีก
"แล้วเงินนั่นเราไปเอามันมาจากไหน"
"ดาวก็...ไปขอยืมพี่แน็ตแล้วค่อยทำงานให้เธอ"
"คุณแน็ตใจดีกับดาวเสมอเลยนะเอาแบบนี้เดี๋ยวพี่จะช่วยดาวหาเงินอีกแรงพี่ว่าจะทำขนมขายแถวนี้ก็พอจะมีบ้านคนตั้งขายหน้าบ้านคงจะมีคนซื้อ"
เดือนฉายรู้จักกับแน็ตตี้ตอนที่มาอยู่กับเปมิกาเธอเห็นว่าแน็ตตี้เอ็นดูน้องสาวเธอเป็นพิเศษแต่ไม่คิดว่าจะดีด้วยขนาดนี้
ตอนนี้เธอคิดจะทำตัวให้เป็นประโยชน์หารายได้จากงานสุจริตจากวิชาความรู้ที่เคยสั่งสมมาในช่วงที่ทำงานในร้านอาหารเธอจะตั้งใจขายชองเพื่อแบ่งเบาภาระให้เปมิกา
"แล้วแต่พี่เดือนเลยค่ะ"
เปมิกาเห็นว่าตอนนี้ก็ยังพอมีเรื่องดีๆให้ใจชื้นแค่พี่เธอคิดจะช่วยเธอแม้นยังไม่เห็นเงินสักบาทแต่ก็ปลื้มใจมากพอแล้ว
เย็นของวันนี้กับข้าวทุกอย่างล้วนเป็นฝีมือของเดือนฉายเพราะเธอเอ่ยปากจะดูแลงานบ้านกับโลมาทั้งหมดให้สองสาวได้มีเวลาทำงานของตนเองไป"โลมาดีใจที่สุดเลยค่ะที่แม่กลับมาอยู่กับโลมาแล้วแม่อยู่กับโลมาตลอดไปเลยนะคะ""จะ..แม่จะอยู่กับหนูทุกวันเลย""เย่"เปมิกาและของขวัญยิ้มจนแก้มปริเพราะโลมาน้อยดูจะร่าเริงพูดเจื้อยแจ้วมากคำเมื่อได้อยู่กับแม่หลายวันต่อมาวันนี้เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ลูคัสรีบมานัดแนะเปมิกาว่าเขาต้องการจัดเซอร์ไพรซ์ของของขวัญหมั้นแม้นเวลาที่รู้จักกันมันจะไม่นานเท่าไรแต่เขาก็มั่นใจว่าของขวัญเป็นผู้หญิงที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดเวลาที่ได้ใกล้ชิดกันจึงอยากจะหมั้นจับจองหญิงสาวเอาไว้ก่อนหากอนาคตมีทุนทรัพย์มากกว่านี้ก็อยากจะแต่งงานใช้ชีวิตครอบครัวกับของขวัญอีกด้วย"เย็นนี้นะครับคุณดาว""ให้ดาวไปที่คอนโดคุณใช่หรือเปล่าคะ""ครับ""โอเคค่ะเลิกงานแล้วดาวจะรีบไปนะคะ"เป็นอีกครั้งที่เหมือนเป็นเรื่องบังเอิญที่ภูมิไทได้มาเห็นลูคัสและเปมิกาหัวร่อต่อกระซิกกันในห้องทำงานผ่านหน้าห้องกระจกเขาไม่รู้ว่าเรื่องที่สองคนนั้นคุยกันมันเรื่องอะไรแต่ดูท่าทั้งสองจะคุยกันเพลินจนไม่เห็นว่าเขายืนดูทั้งสองอยู่"นี่เห
"คุณลุคไม่สบายมากหรือเปล่าคะ...เมื่อกลางวันขวัญยังเห็นคุณดีๆอยู่เลย...แล้วทำไมไม่เปิดไฟคะ"ของขวัญเห็นว่าในห้องนี้มีเพียงแสงสลัวๆเท่านั้นไม่รู้ว่าทำไมลูคัสถึงได้ปล่อยให้ห้องอยู่ในความมืดเช่นนี้"ถ้าจะบอกว่าป่วยใจอยากให้แฟนมาอยู่ใกล้ๆจะได้หรือเปล่าครับ"ลูคัสดึงคนตัวเล็กเข้ามาในห้องก่อนจะรีบปิดประตูพร้อมแกะกล่องแหวนมาสวมใส่นิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาวโดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว"เอ่อ..""ผมขอจองไว้ก่อนนะครับเก็บเงินได้มากกว่านี้เมื่อไรขอแต่งแน่"สิ้นเสียงลูคัสแสงไฟก็สว่างโล่เผยให้ของขวัญนั้นเห็นว่าที่นี่ประดับตกแต่งไปด้วยดอกไม้และลูกโป่งหลากสีสันแถมยังมีเปมิกาและกชกรยืนชื่นชมความหวานของเธอและลูคัสอยู่ด้วย"เย่..ดีใจด้วยนะคะน้องขวัญ""ดีใจด้วยนะขวัญ""ดาวไหนบอกจะไปหาพี่แน็ต"ของขวัญบุ้ยปากเห็นทีจะถูกเพื่อนหลอกเอาได้ก็คราวนี้"ฉันมาเป็นพยานรักให้แกกับคุณลูคัสต่างหาก""พี่ก็ด้วยรักกันนานๆนะคะพี่จะรอการ์ดแต่งงานทั้งคู่นะ"หลังจากผ่านการเซอร์ไพรซ์ได้ทั้งสี่ก็นั่งร่วมโต๊ะอาหารกันพักใหญ่แล้วจึงแยกย้ายกันกลับส่วนลูคัสนั้นก็ขอตัวรั้งของขวัญเอาไว้เพราะอยากสวีทกันสองต่อสองวันต่อมาในช่วงเย็นของวันเสา
ตั้งแต่วันจันทร์จนถึงวันสุดสัปดาห์ภูมิไทเข้ามาทำงานที่นี่ทุกวันเพราะต้องการจับตาดูพฤติกรรมของเปมิกาจนหญิงสาวจับสังเกตได้มาสองสามวันแล้วเมื่อได้จังหวะเห็นชายหนุ่มอยู่ในห้องทำงานเพียงคนเดียวด้วยคนอื่นอยู่ในสตูดิโอถ่ายภาพเสื้อผ้ากันหมดเธอจึงรีบเข้ามาคุยกับเขาให้รู้เรื่องรู้ราวว่าที่เอาแต่ตามจ้องเธอเพื่อจะจับผิดหรือต้องการอะไรกันแน่"ฉันเห็นคุณเอาแต่ตามจ้องฉันตลอดเวลาหาเรื่องแกล้งอะไรฉันอีกหรือเปล่า""ไม่มีอะไร..ผมมีตาก็ต้องมองคุณบ้างไม่เห็นจะแปลก”“ไม่มีอะไรแน่นะคะ..”เปมิกาจ้องอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยเชื่อในคำพูดของเขาสักเท่าไร“อืม..”“ฉันคงคิดมาไปเอง..”เมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนยันหน้านิ่งขนาดนั้นเธอเองก็ไม่ได้อยากจะคิดอะไรมากความก่อนจะรีบเข้าไปยืนใกล้ๆคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้“วันเสาร์นี้ฉันขอไม่ไปหาคุณนะคะ.ฉันมีรอบเดือน”เปมิกาก้มลงกระซิบบอกกับภูมิไทว่าวันเสาร์นี้เธอคงไม่ไปหาเขาที่บ้านเพราะตอนนี้เธอมีรอบเดือนคงจะให้ความสุขกับเขาไม่ได้“อืม..ถึงเราจะร่วมเตียงกันไม่ได้แต่คุณก็ดูแลผมอย่างอื่นได้นี่”มือหนารวบเอวบางให้เธอมานั่งอยู่บนตักเปมิกาหน้ามุ่ยเล็กน้อยคิดว่าเขาจะอนุญาตให้เธอหยุดพักหน้า
"เอ่อ...เธอปวดท้องผมเลยให้เธอนอนพักอยู่ข้างบน"ภูมิไทไม่รู้ว่าเปมิกาได้บอกกับที่บ้านเธอเรื่องที่มาอยู่ที่นี่ในวันเสาร์หรือไม่แต่เขาก็ไม่ได้อยากโกหก"ที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะ...ฉันจะมาขอร้องให้คุณหยุดใช้น้องฉันเป็นเครื่องบำเรอความสุขจะได้หรือเปล่าคะ...เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะฉันเงินทุกบาททุกสตางค์ฉันจะทำงานใช้หนี้คุณเอง""เพราะคุณ...ช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจได้หรือเปล่าครับ"ดวงตาคมเริ่มมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความสงสัยภูมิไทเริ่มอยากจะฟังรายละเอียดให้มันมากกว่านี้เพราะเขานั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวพูดเท่าไรนัก"ฉันมันเลวเองที่ทิ้งลูกที่ป่วยให้ยัยดาวดูแลแล้วก็หนีหายไปจนยัยดาวต้องไปรับงานจากคุณอรนิชาเพื่อที่จะเอาเงินมาผ่าตัดโลมาลูกฉันให้เร็วที่สุด...จนเป็นเหตุทำให้ยัยดาวต้องไปหลอกลวงคุณแล้วเรื่องเงินสามล้านที่ยัยดาวต้องวิ่งโล่มาขายตัวให้คุณเพื่อแลกกับเงินก็เพราะฉันที่ติดหนี้พนันจนเกือบถูกขายที่ชายแดนดีที่ยัยดาวไปช่วยเอาไว้..."เดือนฉายพูดไปปาดน้ำตาไปเธอไม่อายที่จะดูแย่ในสายตาคนอื่นแต่เธออายมากกว่าที่รู้ว่าน้องตัวเองเดือดร้อนเพราะตัวเองอย่างไรแล้วไม่คิดจะยื่นมือช่วยทำอะไรให้ดีขึ้นเลย"ดาว"
"ตานนท์ท่าจะอยู่ที่นี่เป็นชาวประมงเต็มตัวเลยหรือยังไง"ทางด้านทิพย์เกสรเช้านี้เธอเห็นรัชนนท์เอากุ้งหอยปูปลามาฝากเธอเหมือนเดิมทุกเช้าก็อดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ว่าเขานั้นจะไม่คิดที่จะกลับไปทำงานทำการบ้างหรืออย่างไรเพราะหน้าที่ความรับผิดชอบก็ไม่ใช่เล็กๆรัชนนท์แม้นเป็นเพียงญาติฝั่งแม่ของภูมิไทแต่เธอก็เห็นรัชนนท์มาตั้งแต่เด็กๆเอ็นดูเขาไม่แพ้หลานแท้ๆไม่รู้ว่าเกาะนี้มีอาถรรพ์หรืออย่างไรที่คนอยู่จะต้องไม่อยากกลับ"ผมไม่ได้มีงานยุ่งอะไรนักหนานี่ครับคุณย่าอยู่หาปูหาปลาที่นี่มาฝากคุณย่าได้อีกนาน"เจ้าตัวว่าด้วยหน้าระรื่นเขายังไม่อยากกลับไปในโลกแห่งความจริงเท่าไรอยู่แบบนี้แม้นไม่ได้สุขกายแต่ก็สบายใจ"พี่นนท์"กชกรวิ่งหน้าตั้งนำหน้าทุกคนเข้ามาหาพี่ชายเธอและทิพย์เกสร"อ้าว..ยัยเกรซ""คุณย่าสวัสดีค่ะ""สวัสดีครับคุณย่า"สองสามีภรรยากชกรและธันวายกมือสวัสดีทิพย์เกสรทั้งยังเข้าไปกอดหอมกันคนละฟอดด้วยทิพย์เกสรเป็นคนในดีอบอุ่นเด็กรุ่นหลานจึงสนิทชิดเชื้อแทบทุกคนที่รู้จัก"หวัดดีลูกทำไมวันนี้แห่กันมาที่นี่ได้ล่ะ"ทิพย์เกสรเปรยสายตามองทุกคนด้วยสีหน้าสงสัยเหตุใดจึงกรูกันมาที่นี่โดยที่ไม่นัดแนะบอกกล่าวกันก่อนเธอจ
"ดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะต่อไปนี้ก็อย่าโหมงานมากนักกินข้าวให้เป็นเวลาด้วย"รัชนนท์เดินมาลูบหัวทุยน้องสาวตนเบาๆเอ่ยพูดด้วยความเป็นห่วงเพราะรู้ดีว่าน้องสาวตัวเล็กของเขาปกติแล้วชอบโหมงานข้าวก็กินมาตรงเวลาถึงได้ตัวเล็กกระเปี๊ยกอยู่แบบนี้"ไม่ให้เกรซโหมงานพี่นนท์ก็กลับไปช่วยเกรซทำงานสิคะ"กชกรหันมาบุ้ยปากให้พี่ชายเธอหากเขาไม่อยากให้เธอโหมงานเขาก็ต้องกลับไปช่วยทำงานบ้างเพราะละจากงานแบรนด์เสื้อผ้าแล้วบางทีเธอก็ต้องวิ่งไปดูแลร้านเพชรของแม่บางวันก็ต้องเข้าไปเซ็นเอกสารแทนพี่ชายเธอที่บริษัทของเขาอีก"นั่นสิตานนท์...ถึงเวลาแล้วล่ะย่าว่าเราต้องกลับไปทำงานได้แล้ว"ทิพย์เกสรเอ่ยเสริมกชกรไม่ได้อยากไล่ให้ใครไปจากเกาะแต่เมื่อรัชนนท์มีหน้าที่เธอก็อยากจะให้กลับไปรับผิดชอบ"ขอเวลาอีกสักพักละกัน"รัชนนท์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเปรยออกมาว่าเขายังอยากอยู่ที่นี่อีกสักพักเมื่อรัชนนท์ตอบออกมาเช่นนั้นทุกคนจึงไมได้เค้นอะไรเพราะอย่างน้อยเขาก็รับปากแล้วว่าจะกลับหลังจากเสร็จสิ้นจากงานวันเกิดย่าตนแล้วภูมิไทก็ขอพาเปมิกามานอนที่บ้านกลังเล็กหลังเดิมที่พวกเขาเคยอยู่ด้วยกันระหว่างที่ทั้งสองนอนกอดก่ายอยู่บนเตียงนุ่มกลางดึกภูมิไ
อาทิตย์ต่อมา"งานประมูลเครื่องเพชรครั้งนี้คุณไปกับผมนะครับ"ภูมิไทเข้ามาหาเปมิกาในห้องทำงานเพื่อที่จะแจ้งให้เธอได้ทราบว่างานประมูลเครื่องเพชรของน้าเขาที่กำลังจะถึงเธอต้องไปงานกับเขา"ไปอยู่แล้วค่ะเพราะฉันรับปากพี่แน็ตตี้ว่าจะเป็นนางแบบในงาน"เปมิการู้แล้วว่ามีงานนี้เพราะเธอพึ่งจะตกปากรับคำเป็นนางแบบให้แน็ตตี้ในงานเมื่อวานเองคำตอบของหญิงสาวทำเอาภูมิไทหน้าบูดหน้าบึ้งเขาต้องการควงเธอไปงานพร้อมกันไม่ใช่ให้มายืนมองเธอเป็นนางแบบในงานเสียหน่อย"อะไรกัน.. ผมต้องการควงคุณต่างหาก""ก็คุณชวนหลังพี่แน็ตตี้นี่คะแล้วฉันก็รับปากพี่แน็ตตี้เอาไว้แล้ว""งั้นคืนนี้ก็ต้องไปค้างกับผม"สองแขนแกร่งรวบกอดร่างบางเอาไว้หลวมๆไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้ของขวัญนั้นเดินหอบเอาแบบเสื้อผ้ากองดตเข้ามาในห้อง"อ.. เอ่อ.. ขอโทษทีค่ะ"หญิงสาวรีบหลบสายตาหันหลังให้ทั้งสองทันทีเธอเองก็ไม่ทันได้มองในห้องเพราะไอ้ผ้ากองโตที่ถืออยู่สองแขนบดบังวิสัยทัศน์ด้านหน้าพอสมควร"เอ่อ.. พวกคุณคุยกันตามสบายเลยนะครับ"ภูมิไทแอบรู้สึกหน้าชาเล็กน้อยจึงรีบออกไปจากห้องทำงานของสองสาวอย่างรวดเร็ว"ดาว...โทษทีที่มาขัดจังหวะ""ขัดจังหวะอะไรกันก็นี่มันห
กว่าภูมิไทจะพาเปมิกากลับถึงบ้านได้ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนหญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเธอก็มานั่งข้างๆคนรักที่นั่งเปลือยเปล่าโชว์แผงอกพันผ้าขนหนูรอบเอวอยู่ที่โซฟาดวงตากลมโตของเปมิกามองหน้าภูมิไทด้วยสีหน้าที่สงสัยเพราะเห็นว่าเขาทำหน้าเครียดๆตั้งแต่ก่อนจะกลับจากงานแล้ว"เป็นอะไรหรือเปล่าคะสีหน้าดูไม่ดีเลย""ไม่มีอะไรหรอกครับ.. คุณเหนื่อยหรือเปล่ายืนตลอดทั้งงานเลย"ชายหนุ่มส่ายหัวก่อนจะยกอุ้มร่างบางไปนอนที่เตียงด้วยกัน"ไม่หรอกค่ะฉันสนุกมากกว่า"เปมิกายิ้มร่าส่ายหัวเล็กๆเธอสนุกกับงานที่ทำมากกว่าจะเหนื่อย"ครั้งหน้าผมไม่ให้รับงานอะไรแบบนี้แล้วนะครับมีแต่ผู้ชายมาคุยกับคุณผมไม่ชอบเลย"ชายหนุ่มบุ้ยปากจนน่าเอ็นดูก่อนจะซุกใบหน้าลงที่ลำคอระหงส์บ่นอุกไม่ชอบใจที่เห็นเหล่าผู้ชายไฮโซในงานเฝ้าอยู่แต่กับคนรักของตน"เค้าแค่มาคุยถามเรื่องเพชรที่ฉันใส่เท่านั้นแหละค่ะ""วันนี้คุณสวยมากเลยสวยจนผมอยากจะลากคุณกลับไม่อยากให้ใครมามองของๆผม"ริมฝีปากหนาขยับบ่นพึมพำขณะที่มือยังคงรีบทำงานปลดเสื้อผ้าร่างบางออกจนเหลือตัวเปลือยเปล่าก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของเขาและเธอเอาไว้"ขนาดนั้นเลยเหรอคะ"เ