ตอนที่23 ข้อตกลง

เปมิกายืนก้มหน้านิ่งครู่หนึ่งหลังจากอีกฝ่ายว่าข้อตกลงจบเธอไม่อยากรับปากแต่หากจะงอแงก็กลัวว่าจะไม่ได้อะไรเลยจึงจำต้องยอมตกลงรับปากแต่โดยดีโดยไม่มีข้อแม้หรือโต้แย้งใดๆ

"ค่ะ.."

ร่างบางวางกระเป๋าลงทั้งเดินดิ่งตรงไปจัดการตัวเองอย่างว่าง่ายยังไม่ทันที่จะถึงประตูห้องน้ำดีหญิงสาวก็ต้องหยุดชะงักหันหน้ามาหาคนที่กำลังเอ่ยปากพูดด้วย

"ถ้าจะเป็นคนของผมคุณต้องเลิกกับแฟนของคุณเพราะผมไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร"

ภูมิไทต้องบอกเปมิกาให้เธอได้รู้ว่าแม้นเธอจะมีแฟนแต่ช่วงเวลาที่เธอต้องมานอนกับเขาเธอจะต้องห้ามยุ่งกับใคร

"แฟน?"

"อืม.."

"ฉัน...ไม่มีแฟนนะคะ"

คิ้วได้รูปขมวดปมสงสัยว่าชายหนุ่มเอาเรื่องที่เธอนั้นมีแฟนมาจากไหน

"คุณแน่ใจว่าคุณไม่ได้โกหกผม"

"ค่ะ..."

เปมิกาพยักหน้ายืนยันก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพราะเข้าใจว่าเขาคงคิดเองเออเองตามประสาคนที่อยากจะหาเรื่องเธอมากกว่า

"หึ่.. หน้าเงินเสียจนไม่มีความจริงใจให้ใครเลยหรือไง"

ภูมิไททิ้งตัวลงนั่งปลายเตียงคิดดูถูกเปมิกาที่เห็นเธออยากจะได้เงินจากเขาจนต้องโกหกหน้าตายว่าตัวเองไม่มีแฟน

ขณะใช้เวลาชำระร้างร่างกายอยู่ในห้องน้ำเปมิกามีน้ำตารื้นออกมาตลอดเพราะตอนนี้เธอก็แค่ผู้หญิงขายตัวอย่างที่ภูมิไทว่าเอาไว้จริงๆแล้ว

ร่างบางจัดการตัวเองในห้องน้ำอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมงจึงเดินพันผ้าขนหนูกระโจมอกออกมาจากห้องน้ำได้เธอเดินออกมาก็เห็นไฟในห้องปิดหมดแล้วมีเพียงแสงสว่างจากโคมไฟเพียงแค่หัวนอนเท่านั้น

เมื่อกวาดตามองมายังปลายเตียงก็เห็นภูมิไทนั่งถอดเสื้อโชว์แผงกล้ามหรานั่งดื่มไวน์ราคาแพงด้วยท่าทีสบายอารมณ์

"ออกมาแล้วเหรอ..มานี่สิ"

ร่างบางเดินเข้ามาหาตามคำสั่งได้เขาก็รีบรวบเอวบางให้เธอนั่งลงมาที่ตักก่อนจะเริ่มกอดหอมเนื้อนวลตั้งแต่ต้นแขนจนมาถึงหัวไหล่มนไล่ไปที่ซอกคอระหงส์ดอมดมเนิ่นนานจนเปมิกาเริ่มขนลุกขนชัน

ภูมิไทกอดหอมหญิงสาวจนพอใจแล้วจึงอุ้มเธอไปวางราบกับเตียงนุ่มสอดประสานสองมือหนากับมือหญิงสาวแน่น

"อย่าลืมนะคะว่าพรุ่งนี้เช้าคุณต้องเซ็นเช็กให้ฉัน"

เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะก้มลงจูบเปมิกาก็เอื้อนเอ่ยเสียงอ่อนย้ำเตือนเขาว่าพรุ่งนี้เช้าต้องมีเช็กให้เธอเพื่อไม่ให้เขาลืม

"อืม..."

เสียงทุ้มตอบรับอย่างเสียอารมณ์ไม่รู้ว่าหญิงสาวต้องการใช้อะไรด่วนนักหนาถึงได้ย้ำแต่เรื่องเงินกับเขา

"ได้เงินแล้วก็อย่าลืมว่าต้องมาที่นี่ทุกเสาร์ล่ะ"

เสียงแหบพร่าก่ายกระซิบข้างใบหน้านวลหากเธอย้ำในความต้องการของเธอเขาก็จะย้ำข้อตกลงของเขาบ้าง

สิ้นเสียงสนทนาใบหน้าคมก็เริ่มซุกไซร้ลำคอระหงส์เล่นดูดดึงจนเป็นรอยแดงเล็กน้อยแล้วจึงไล่ลงมาที่เนินอกอิ่มหลังจากนั้นบทสวาทที่นุ่มนวลสลับเร่าร้อนก็ได้เกิดขึ้นคืนทั้งคืนชายหนุ่มไม่ยอมให้ร่างบางได้พักไขว่คว้าหาความสุขจากร่างกายนุ่มนิ่มของหญิงสาวได้ตลอดเวลาจะหยุดได้ก็เมื่อไม่ได้ยินเสียงร้องครางของเธอแล้วเท่านั้น

11.30 น.

ช่วงเกือบเที่ยงของอีกวันในตอนนี้ภูมิไทกำลังขับรถตามดูเปมิกาอยู่ห่างๆเขาเห็นเธอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตั้งแต่รับเช็กจากเขาเมื่อเช้าแล้วอยากจะรู้นักว่าเธอรีบที่จะต้องใช้เงินอะไรขนาดนั้นจึงถึงขั้นตามไปดูเธอติดๆโดยไม่ให้รู้ตัว

"บ่อนพนันอย่างงั้นเหรอ.. หึ่.. "

และแล้วเขาก็ได้รู้ว่าทำไมเปมิกาถึงได้รีบใช้เงินจนรนรานมาเสนอตัวให้เขาถึงที่บ้านที่แท้หญิงสาวก็ติดหนี้พนันผิดหวังเหลือเกินที่ตนนั้นเคยมองผู้หญิงอย่างเปมิกาเป็นคนใสซื่อไปได้

14.00 น.

เปมิกาจัดการธุระที่บ่อนเสร็จก็รีบพาเดือนฉายกลับมาที่บ้านย้ำเดือนฉายอีกครั้งว่าจะต้องไม่หนีโลมาไปไหนอีกเพราะครั้งนี้เธอได้ช่วยพี่สาวเธอจนสุดตัวแล้วจริงๆ

เดือนฉายหลังจากเกือบจะชีวิตพังเพราะบ่อนพนันก็เข็ดหลาบรู้สึกผิดที่ต้องทำให้น้องสาวเดือดร้อนตั้งใจว่าต่อไปนี้เธอจะไม่หันหน้ากลับไปยุ่งกับการพนันอีกแล้ว

โลมาเมื่อเห็นคนเป็นแม่มาหาได้ก็ดีใจร่าเริงมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเดิมมากตอนนี้เปมิกาปล่อยให้สองแม่ลูกได้อยู่ด้วยกันส่วนเธอก็มานั่งปรับทุกข์อยู่กับของขวัญในห้องนอน

"ฮือๆๆๆ..."

"ทำไมกันนะ...พี่เดือนควรจะรู้ตัวว่าทำความเดือดร้อนอะไรให้แกบ้าง."

ของขวัญกอดปลอบเปมิกาที่ต้องกลายมาเป็นเครื่องบำเรอให้ภูมิไทเพราะต้องนำเงินมาช่วยพี่สาวไม่รู้ว่าเพื่อนเธอมีเวรมีกรรมอะไรทั้งที่อยู่ตัวคนเดียวสบายๆกำลังจะมีกินมีใช้ก็มีคนเอาภาระมาโยนไว้ให้แถมพอจะลืมตาอ้าปากได้โดยไม่มีเรื่องอะไรรำคาญใจสุดท้ายก็เป็นเดือนฉายมาทำเรื่องให้อยู่ดี

"อย่าบอกเรื่องนี้ให้พี่เดือนรู้นะขวัญ...ตอนนี้พี่เดือนรับปากว่าจะมาอยู่ดูแลโลมาแค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว"

เปมิกาจับมือของขวัญแน่นให้สัญญากับเธอว่าจะไม่บอกเรื่องที่เธอทำอะไรลงไปบ้างกับเดือนฉายทุกสิ่งทุกอย่างเธอรับมือได้ขอแค่ตอนนี้เดือนฉายกลับมาอยู่ดูแลโลมาเพียงพอแล้วเพราะเธอรู้ว่าแม้นโลมาจะมีความสุขดีเมื่ออยู่กับพวกเธอแต่ก็เห็นแล้วว่าโลมาจะมีชีวิตชีวามากกว่าเมื่อได้อยู่กับแม่จริงๆ

"โอ้ยย..แกจะเป็นคนดีไปถึงไหนเนี่ยดาว"

ของขวัญยบุ้ยปากเหนื่อยใจกับความเสียสละของเพื่อนเธอเสียเหลือเกินแต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้เพราะยังไงเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องของสองพี่น้องเธอมีมารยาทพอที่รู้ตัวเองว่าเป็นเพียงคนนอกหากพูดอะไรให้พี่น้องผิดใจกันคงไม่ดีเท่าไรนัก

"ดาว...ที่ผ่านมาพี่ขอโทษที่พี่ทิ้งโลมาให้อยู่กับดาว"

หลังจากละจากโลมาขระที่ลุกสาวเธอไปวิ่งเล่นกับของขวัญเดือนฉายก็รีบมาขอโทษน้องสาวเธอที่ทำเรื่องเดือดร้อนให้เธอหลงผิดเองคิดว่าหากเล่นพนันจนได้เงินเยอะแล้วจะได้มีหน้ากลับมาหาลูกหาเต้าแต่เปล่าเลยคราแรกที่เธอเเล่นแล้วเห็นเงินกลับทระนงตนเริ่มเอาเงินที่เล่นได้ลงทุนเล่นมากกว่าเดิมเมื่อเสียก็หยิบยืมเจ๊เจ้าของบ่อนจนเป็นหนี้เป็นสินเกือบเอาตัวไม่รอดสุดท้ายก็ต้องแบกหน้ากลับมาขอความช่วยเหลือจากเปมิกา

"เรื่องนั้นช่างมันเถอะตอนนี้พี่ก็กลับมาแล้วนี่นา"

เปมิกาส่ายหัวเบาๆเธอไม่อยากให้เดือนฉายพูดถึงเรื่องเก่าๆอีก

"แล้วเงินนั่นเราไปเอามันมาจากไหน"

"ดาวก็...ไปขอยืมพี่แน็ตแล้วค่อยทำงานให้เธอ"

"คุณแน็ตใจดีกับดาวเสมอเลยนะเอาแบบนี้เดี๋ยวพี่จะช่วยดาวหาเงินอีกแรงพี่ว่าจะทำขนมขายแถวนี้ก็พอจะมีบ้านคนตั้งขายหน้าบ้านคงจะมีคนซื้อ"

เดือนฉายรู้จักกับแน็ตตี้ตอนที่มาอยู่กับเปมิกาเธอเห็นว่าแน็ตตี้เอ็นดูน้องสาวเธอเป็นพิเศษแต่ไม่คิดว่าจะดีด้วยขนาดนี้

ตอนนี้เธอคิดจะทำตัวให้เป็นประโยชน์หารายได้จากงานสุจริตจากวิชาความรู้ที่เคยสั่งสมมาในช่วงที่ทำงานในร้านอาหารเธอจะตั้งใจขายชองเพื่อแบ่งเบาภาระให้เปมิกา

"แล้วแต่พี่เดือนเลยค่ะ"

เปมิกาเห็นว่าตอนนี้ก็ยังพอมีเรื่องดีๆให้ใจชื้นแค่พี่เธอคิดจะช่วยเธอแม้นยังไม่เห็นเงินสักบาทแต่ก็ปลื้มใจมากพอแล้ว