ตอนที่26 ทำงานอะไรกันแน่

ตั้งแต่วันจันทร์จนถึงวันสุดสัปดาห์ภูมิไทเข้ามาทำงานที่นี่ทุกวันเพราะต้องการจับตาดูพฤติกรรมของเปมิกาจนหญิงสาวจับสังเกตได้มาสองสามวันแล้วเมื่อได้จังหวะเห็นชายหนุ่มอยู่ในห้องทำงานเพียงคนเดียวด้วยคนอื่นอยู่ในสตูดิโอถ่ายภาพเสื้อผ้ากันหมดเธอจึงรีบเข้ามาคุยกับเขาให้รู้เรื่องรู้ราวว่าที่เอาแต่ตามจ้องเธอเพื่อจะจับผิดหรือต้องการอะไรกันแน่

"ฉันเห็นคุณเอาแต่ตามจ้องฉันตลอดเวลาหาเรื่องแกล้งอะไรฉันอีกหรือเปล่า"

"ไม่มีอะไร..ผมมีตาก็ต้องมองคุณบ้างไม่เห็นจะแปลก”

“ไม่มีอะไรแน่นะคะ..”

เปมิกาจ้องอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยเชื่อในคำพูดของเขาสักเท่าไร

“อืม..”

“ฉันคงคิดมาไปเอง..”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนยันหน้านิ่งขนาดนั้นเธอเองก็ไม่ได้อยากจะคิดอะไรมากความก่อนจะรีบเข้าไปยืนใกล้ๆคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

“วันเสาร์นี้ฉันขอไม่ไปหาคุณนะคะ.ฉันมีรอบเดือน”

เปมิกาก้มลงกระซิบบอกกับภูมิไทว่าวันเสาร์นี้เธอคงไม่ไปหาเขาที่บ้านเพราะตอนนี้เธอมีรอบเดือนคงจะให้ความสุขกับเขาไม่ได้

“อืม..ถึงเราจะร่วมเตียงกันไม่ได้แต่คุณก็ดูแลผมอย่างอื่นได้นี่”

มือหนารวบเอวบางให้เธอมานั่งอยู่บนตักเปมิกาหน้ามุ่ยเล็กน้อยคิดว่าเขาจะอนุญาตให้เธอหยุดพักหน้าที่ของเธอเอาไว้ก่อนเสียอีก

“เขี้ยวจริงๆเลย..”

ว่าจบก็ลุกออกจากหน้าตักชายหนุ่มเดินกลับขึ้นไปที่สตูดิโอชั้นบนด้วยสีหน้าผิดหวังทั้งที่คิดเอาไว้ว่าเสาร์อาทิตย์นี้จะนอนพักผ่อนให้สบายหลังจากทำงานหนักมาทั้งอาทิตย์เสียหน่อยกลับต้องไปดูแลภูมิไทอีก

ช่วงบ่ายของวันเสาร์เดือนฉายพาโลมาเข้ามาในห้างสรรพสินค้าใกล้ๆบ้านและมานั่งกินไอศครีมกันที่นี่เธออยากจะพาลูกเที่ยวด้วยตัวเองบ้างหลังจากที่ไม่ได้ดูแลมานาน

"กินแค่ถ้วยเดียวนะคะโลมาเดี๋ยวหนูจะไม่สบายเอา"

“ค่ะแม่”

ขณะที่สองแม่ลูกนั่งอยู่ในร้านไอศครีมแน็ตตี้ที่เดินมาชอปปิ้งที่นี่เหลือบมาเห็นจึงเดินเข้ามาในร้านทักทายโลมาด้วยท่าทีเอ็นดูและคิดถึงเพราะไม่ได้เจอนานพอสมควร

"โลมา"

“สวัสดีค่ะป้าแน็ต”

เด็กหญิงยกมือสวัสดีแน็ตตี้ด้วยความคุ้นเคยเพราะเคยเจออยู่บ่อยๆเมื่อตอนมาอยุ่กับเปมิกาใหม่ๆก่อนจะหันไปสนใจไอศครีมในถ้วยต่อ

"คุณแน็ตตี้...วันนี้ไม่ได้อยู่สตูถ่ายแบบเหรอคะ"

เดือนฉายเห็นแน็ตตี้ก็แปลกใจรู้มาจากเปมิกาว่าวันนี้มีถ่ายแบบกับแน็ตตี้แต่ทำไมหญิงสาวไม่ยักจะอยู่กับน้องเธอ

“อ๋อ..ช่วงนี้ไม่ค่อยมีงานมาพักใหญ่แล้วล่ะค่ะ”

“เอ่อ..เหรอคะ”

คำตอบของแน็ตตี้ทำเดือนฉายหน้าเจื่อนในใจตอนนี้เริ่มจะตะหงิดว่าเปมิกาและของขวัญจะต้องมีอะไรปิดบังเธออยู่แน่นอน

“ค่ะ...แล้วน้องดาวเป็นยังไงบ้างคะเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอเลยตั้งแต่ไปทำงานกับคุณเกรซ”

“เอ่อ...สบายดีค่ะ”

“ดีแล้วล่ะค่ะ”

เดือนฉายนั่งคุยกับแน็ตตี้พักใหญ่ด้วยเรื่องสัพเพเหระทั่วไปทั้งยังไม่เอ่ยถามแน็ตตี้ตรงๆเรื่องเงินที่เปมิกายืมมาด้วยคิดว่าแน็ตตี้ก็คงจะไม่รู้เรื่องคนที่เธอน่าจะได้คำตอบจากความสงสัยได้ดีก็คงไม่พ้นของขวัญ

หลังจากกลับมาถึงบ้านเดือนฉายก็ตัดสินใจที่จะถามเรื่องที่คาใจกับของขวัญทันทีเพราะในเมื่อเปมิกาไม่มีงานถ่ายแบบอย่างที่บอกแล้วน้องเธอไปค้างอ้างแรมที่ไหนมาสองสามเสาร์แล้ว

"บอกพี่มาได้หรือเปล่าขวัญว่าตกลงดาวไปทำอะไรกันแน่...แล้วเงินที่ได้มาช่วยพี่ได้มาจากใครเพราะพี่พึ่งเจอคุณแน็ตวันนี้เธอบอกว่าไม่มีงานถ่ายแบบและไม่เจอดาวนานแล้วด้วย"

"ขวัญก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"

ของขวัญหลบสายตาเดือนฉายทั้งจะหนีเข้าห้องแต่ก็ถูกเดือนฉายรั้งเอาไว้

"พี่ไม่เชื่อถ้าขวัญไม่รู้จะช่วยกันพูดได้ยังไงว่าแน็ตตี้เป็นคนให้ยืมเงิน...บอกพี่มาสิ"

เดือนฉายเริ่มขอบตาร้อนผ่าวมีน้ำตาคลอเธออยากรู้จริงๆว่าเปมิกาเอาเงินมาจากไหนกันแน่

"ถ้าพี่เดือนอยากรู้ขวัญก็จะบอกว่าที่ผ่านมาดาวต้องเจออะไรบ้างกับภาระที่พี่เดือนเอามาทิ้งไว้.."

ของขวัญจำต้องผิดคำพูดกับเปมิกาหากเดือนฉายอยากจะรู้นักเธอก็จะเล่าทุกอย่างให้ฟังว่าเปมิกานั้นต้องแบกรับภาระและเสียใจกับเรื่องอะไรบ้างเพราะเดือนฉาย

“หน้าเธอยังไม่หายซีดเลยนะเป็นอะไรหรือเปล่า”

ภูมิไทเดินเข้ามาดูเปมิกาในครัวขณะที่เธอกำลังจะลงมือทำอาหารเขาเห็นว่าเธอหน้าซีดตั้งแต่มาถึงแล้วจึงมาเข้ามาดูอาการเสียหน่อย

"ฉันปวดท้องนิดหน่อยน่ะค่ะ"

"ไม่นิดแล้วมั้งไม่ต้องทำแล้วเดี๋ยวฉันสั่งอาหารมาดีกว่า...เธอไปนอนพักเถอะ"

ว่าจบก็รวบอุ้มร่างบางขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวพาขึ้นไปที่ห้องนอนทันที

"เอ่อ..ฉันเดินเองได้ค่ะ"

"ผมไม่ชอบให้คุณปฏิเสธเข้าใจหรือเปล่า"

เปมิกาพยักหน้าเบาๆทั้งซุกใบหน้านวลซบอกแกร่งของคนที่กำลังอุ้มอมยิ้มอ่อนรู้สึกเคอะเขินอยู่พอสมควรที่เขาดูแลเธอดีเช่นนี้ทั้งที่วันนี้เธอต้องเป็นคนมาดูแลเขาแท้ๆ

ภูมิไทนั่งเฝ้าเปมิกาจนเธอหลับไปเขาลงมาจากห้องนอนในช่วงเกือบจะเย็นเขาเตรียมยกมือถือกดโทรสั่งอาหารแต่กลับมีสายที่ไม่รู้จักโทรเข้ามาหาเขาเสียก่อน

ตอนนี้เดือนฉายยืนอยู่หน้าบ้านของภูมิไทหลังจากที่คุยกับของขวัญถึงเรื่องที่ผ่านมาความรู้สึกผิดก็จุกอยู่ในอกจนคิดว่าเธอต้องทำอะไรสักอย่างหากจะให้น้องสาวเธอต้องมาขายศักดิ์ศรีเพื่อเธอแบบนี้ต่อไปเธอยอมไม่ได้

ที่เดือนฉายมาที่นี่ได้ก็เพราะแอบใช้มือถือของของขวัญติดต่อหากชกรเพื่อขอที่อยู่ของภูมิไทและโกหกกับของขวัญว่าเธอจะออกไปซื้อของใช้ส่วนตัวสักเดี๋ยวและนั่งรถบึ่งหน้ามาที่บ้านของภูมิไทอย่างรวดเร็ว

"คุณมีธุระอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ"

ภูมิไทนั่งคุยกับเดือนฉายที่ห้องรับแขกตอนที่รับสายคราแรกก็แปลกใจพอสมควรว่าทำไมพี่สาวของเปมิกาถึงอยากจะขอคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว

"น้องฉันอยู่ที่นี่ใช่หรือเปล่าคะ"

เดือนฉายมองซ้ายมองขวาหาเปมิกาเมื่อไม่เห็นจึงถามชายหนุ่มให้แน่ใจ