ตอนที่29 ยาคุม

"ดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะต่อไปนี้ก็อย่าโหมงานมากนักกินข้าวให้เป็นเวลาด้วย"

รัชนนท์เดินมาลูบหัวทุยน้องสาวตนเบาๆเอ่ยพูดด้วยความเป็นห่วงเพราะรู้ดีว่าน้องสาวตัวเล็กของเขาปกติแล้วชอบโหมงานข้าวก็กินมาตรงเวลาถึงได้ตัวเล็กกระเปี๊ยกอยู่แบบนี้

"ไม่ให้เกรซโหมงานพี่นนท์ก็กลับไปช่วยเกรซทำงานสิคะ"

กชกรหันมาบุ้ยปากให้พี่ชายเธอหากเขาไม่อยากให้เธอโหมงานเขาก็ต้องกลับไปช่วยทำงานบ้างเพราะละจากงานแบรนด์เสื้อผ้าแล้วบางทีเธอก็ต้องวิ่งไปดูแลร้านเพชรของแม่บางวันก็ต้องเข้าไปเซ็นเอกสารแทนพี่ชายเธอที่บริษัทของเขาอีก

"นั่นสิตานนท์...ถึงเวลาแล้วล่ะย่าว่าเราต้องกลับไปทำงานได้แล้ว"

ทิพย์เกสรเอ่ยเสริมกชกรไม่ได้อยากไล่ให้ใครไปจากเกาะแต่เมื่อรัชนนท์มีหน้าที่เธอก็อยากจะให้กลับไปรับผิดชอบ

"ขอเวลาอีกสักพักละกัน"

รัชนนท์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเปรยออกมาว่าเขายังอยากอยู่ที่นี่อีกสักพักเมื่อรัชนนท์ตอบออกมาเช่นนั้นทุกคนจึงไมได้เค้นอะไรเพราะอย่างน้อยเขาก็รับปากแล้วว่าจะกลับ

หลังจากเสร็จสิ้นจากงานวันเกิดย่าตนแล้วภูมิไทก็ขอพาเปมิกามานอนที่บ้านกลังเล็กหลังเดิมที่พวกเขาเคยอยู่ด้วยกันระหว่างที่ทั้งสองนอนกอดก่ายอยู่บนเตียงนุ่มกลางดึกภูมิไทก็อดจะถามคำถามที่รู้สึกน้อยใจเปมิกาออกมาไม่ได้

"คุณไม่อยากแต่งงานกับผมเร็วๆหรือไง"

"ฉันอยากให้เราคบกันนานกว่านี้อีกหน่อยน่ะค่ะ..."

"คุณยังไม่มั่นใจอะไรในตัวผมหรือเปล่า"

"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ...เรายังรู้จักกันไม่ถึงปียังมีเวลาเรียนรู้นิสัยใจคอกันอีกเยอะเผื่อวันนึงเราแต่งกันไปแล้วเกิดเรามีเรื่องที่เข้ากันไม่ได้เวลาเลิกกันจะเสียใจกันมากกว่าตอนที่ยังไม่ได้แต่ง...แล้วฉันก็อยากทำงานให้เต็มที่ให้แบรนด์เสื้อผ้าของฉันโตขึ้นอย่างที่ฝัน"

เปมิกายกมือหนาของเขาที่ก่ายอยู่บนหน้าท้องของเธอกุมเล่นเอาไว้หลวมๆเธอไม่ใช่ไม่อยากแต่งแต่อยากให้เวลาที่คบหาดูใจกันมันนานกว่านี้อีกหน่อย

“เดี๋ยวฉันมานะคะ”

เปมิกาผุดลุกออกจากเตียงเพราะจำได้ว่าคืนนี้เธอยังไมได้กินยาคุมที่เธอไม่ท้องจนถึงทุกวันนี้ก็เพราะยาคุมช่วยเอาไว้หากไม่กินคงท้องไปนานแล้วด้วยชายหนุ่มเล่นไม่เคยป้องกันสักครั้งเมื่อมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเธอ

"ยาอะไรครับ"

ภูมิไทเห็นหญิงสาวรีบหยิบแผงยาออกจากกระเป๋าจึงรีบลุกมาดูใกล้ๆว่าเธอนั้นเป็นอะไรถึงต้องกินยาในเวลานี้

"เอ่อ..ยาคุมน่ะค่ะก็คุณไม่เคยป้องกันเลยสักครั้งฉันก็ต้องป้องกันเอาไว้"

"ไม่ให้กินแล้วครับ.. ท้องก็แต่ง"

มือหนาดึงแย่งแผงยาออกจากมือเปมิกาเขาไม่ยอมให้เธอกินต่อไปแล้วคราแรกคิดอยู่ว่าหญิงสาวร่วมเตียงกับเขาไม่รู้ต่อกี่ครั้งแต่ทำไมเธอถึงไม่ตั้งครรภ์เสียทีวันนี้เขารู้สาเหตุแล้วและคืนนี้เขาจะทำให้เธอท้องให้ได้จะได้ไม่ต้องปฏิเสธการแต่งงานเสียที

"เอ่อ..ฉันขอ..อื้อออ.."

ยังไม่ทันได้ขอคืนร่างบางก็ถูกรวบกอดบดจูบและอุ้มไปนอนที่เตียงนุ่มภูมิไทวางทิ้งแผงยคุมอยู่ข้างเตียงแล้วรีบถอดเสื้อผ้าเสื้อผ่อนตนเองและหญิงสาวออกอย่างรวดเร็ว

"ม..ไม่ได้นะคะ"

เปมิกาจะลุกหนีเพื่อไปควานหายาคุมแต่ก็ถูกอีกฝ่ายขึงตรึงร่างเอาไว้กับเตียงก่อนที่จะได้ลุกออกไปเธอส่ายหัวทั้งยังทำสีหน้าและน้ำเสียงอ้อนวอนเธอไม่อยากตั้งท้องตอนนี้จริงๆ

"ต้องได้ครับ"

คนที่อยากจะสร้างครอบครัวกับเปมิกาจนตัวสั่นมีหรือจะยอมให้หญิงสาวไปหายาคุมกินง่ายๆชายหนุ่มรีบเร่งสร้างบทรักบทสวาทยามค่ำคืนนี้อย่างไม่ฟังคำคัดค้านของคนใต้ร่างไม่คืนนี้ก็คืนต่อไปอย่างไรเธอก็ต้องท้องเข้าสักวันในความคิดของภูมิไท

เช้าที่สดใสของวันต่อมาภูมิไทนอนกอดก่ายใช้นิ้วมือไล่สัมผัสใบหน้านวลเล่นเพื่อปลุกให้ร่างบางที่เปลือยเปล่าอยู่บนเตียงเหมือนเช่นเขาตื่นขึ้นมา

"อืม.. อย่ากวนสิคะ"

เปมิการวบมือของชายหนุ่มกุมเอาไว้ด้วยอยากจะพักผ่อนต่อโดยไม่มีอะไรกวนเพราะกว่าภูมิไทจะปล่อยให้เธอพักได้ก็เล่นเกือบฟ้าสาง

"คนขี้เซาจะตื่นตอนไหนครับ"

"ขอนอนอีกนิดนะคะ"

"ได้สิครับ...แต่"

ภูมิไทไม่ปฏิเสธที่จะให้หญิงสาวนอนต่อแต่เขาก็อดใจไม่ไหวที่จะดื่มด่ำบนร่างบางอีกครั้งว่าจบก็พลิกตัวคร่อมคนที่กำลังหลับตาพริ้ม

"พอแล้วนะคะ"

เปมิการีบดันแผงอกของชายหนุ่มเพราะเธออยากจะพักผ่อนจริงๆ

"อดใจไม่ไหวจริงๆครับ"

แต่มีหรือจะขัดคนที่กำลังกลัดมันอยู่ในตอนนี้ได้และแล้วเช้านี้ภูมิไทก็ได้เหงื่อแต่เช้าส่วนหญิงสาวก็หัวสั่นหัวครอนอยู่บนเตียงไม่ได้นอนสบายอย่างที่อยากจะนอน

ณ คฤหาสน์หลังโตของตระกูลโกศลพิพรรณมีสองพ่อลูกอรนิชาและตระการกำลังปรึกษาคุยงานกันในช่วงสายหลังจากร่วมโต๊ะอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้ว

"คุณพ่อคะ...นี่คุณภูมิไทเค้าออกจากเกาะได้แล้วเหรอคะอรเห็นมีข่าววงในว่าเค้ามาทำธุรกิจกับคุณเกรซ"

อรนิชาถามพ่อเธอให้แน่ใจเพราะได้ยินจากเหล่าเพื่อนๆในแวดวงสังคมมาบ้างว่าภูมิไทร่วมหุ้นทำธุรกิจใหม่กับกชกรแถมยังดูธุรกิจนี้จะเป็นกระแสในตอนนี้เอามากเสียด้วย

"ใช่...งานประมูลเครื่องเพชรครั้งหน้าที่พ่อจะไปร่วมงานเห็นว่าภูมิไทก็จะไปร่วมงานนี้ด้วย"

ตระการรู้เรื่องนี้มานานแล้วงานประมูลเครื่องเพชรของพิมพ์ทองในอีกไม่กี่วันที่จะมาถึงเขาก็น่าจะมีโอกาสได้เจอกับภูมิไทและพูดคุยเรื่องธุรกิจกันบ้างไม่มากก็น้อย

"จะมาแน่เหรอคะ"

อรนิชาถามพ่อตนให้แน่ใจเพราะเธอเห็นว่าน้อยครั้งนักที่ภูมิไทจะออกงานตามข่าวที่ได้ฟังๆมา

"พ่อว่าน่าจะไม่พลาดนะเพราะเป็นงานของน้าสาวเจ้าตัวไม่มาคงเสียมารยาทแย่"

ตระการมั่นใจว่างานนี้อย่างไรภูมิไทก็ต้องไปร่วมงานเพราะพิมพ์ทองเป็นน้าแท้ๆอีกอย่างตอนนี้เขาก็ยังร่วมหุ้นลงทุนกับกชกรลูกสาวของพิมพ์ทองด้วยหากไม่ไปงานนี้คงจะดูเสียมารยาทต่อผู้ใหญ่ไม่น้อย

"อย่างนั้นงานนี้อรก็จะไปกับคุณพ่อด้วยค่ะอยากจะเห็นตัวจริงคุณภูมิไทเหมือนกันว่าจะดูดีขนาดไหน"

อรนิชาเห็นพ่อเธอยืนยันเช่นนั้นเธอเองก็อยากจะไปร่วมงานนี้ด้วยเพราะเธอไม่เคยเจอตัวจริงของเขาแม้สักครั้งเดียวแถมเหล่าเพื่อนๆที่เคยเห็นหน้าค่าตาบ้างก็อวยกันไม่หยุดว่าเขาดูดีเพอเฟคทุกกระเบียดนิ้วหากเธอไปทำความรู้จักเป็นการส่วนตัวได้คงจะดีไม่น้อย