อาทิตย์ต่อมา
"งานประมูลเครื่องเพชรครั้งนี้คุณไปกับผมนะครับ"
ภูมิไทเข้ามาหาเปมิกาในห้องทำงานเพื่อที่จะแจ้งให้เธอได้ทราบว่างานประมูลเครื่องเพชรของน้าเขาที่กำลังจะถึงเธอต้องไปงานกับเขา
"ไปอยู่แล้วค่ะเพราะฉันรับปากพี่แน็ตตี้ว่าจะเป็นนางแบบในงาน"
เปมิการู้แล้วว่ามีงานนี้เพราะเธอพึ่งจะตกปากรับคำเป็นนางแบบให้แน็ตตี้ในงานเมื่อวานเองคำตอบของหญิงสาวทำเอาภูมิไทหน้าบูดหน้าบึ้งเขาต้องการควงเธอไปงานพร้อมกันไม่ใช่ให้มายืนมองเธอเป็นนางแบบในงานเสียหน่อย
"อะไรกัน.. ผมต้องการควงคุณต่างหาก"
"ก็คุณชวนหลังพี่แน็ตตี้นี่คะแล้วฉันก็รับปากพี่แน็ตตี้เอาไว้แล้ว"
"งั้นคืนนี้ก็ต้องไปค้างกับผม"
สองแขนแกร่งรวบกอดร่างบางเอาไว้หลวมๆไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้ของขวัญนั้นเดินหอบเอาแบบเสื้อผ้ากองดตเข้ามาในห้อง
"อ.. เอ่อ.. ขอโทษทีค่ะ"
หญิงสาวรีบหลบสายตาหันหลังให้ทั้งสองทันทีเธอเองก็ไม่ทันได้มองในห้องเพราะไอ้ผ้ากองโตที่ถืออยู่สองแขนบดบังวิสัยทัศน์ด้านหน้าพอสมควร
"เอ่อ.. พวกคุณคุยกันตามสบายเลยนะครับ"
ภูมิไทแอบรู้สึกหน้าชาเล็กน้อยจึงรีบออกไปจากห้องทำงานของสองสาวอย่างรวดเร็ว
"ดาว...โทษทีที่มาขัดจังหวะ"
"ขัดจังหวะอะไรกันก็นี่มันห้องทำงานเรา"
เป็นของขวัญที่ดูจะเขินจนหน้าดำหน้าแดงแทนที่จะเป็นเปมิกา
สามวันต่อมาวันนี้ถึงวันงานประมูลเครื่องเพชรที่โรงแรมดังในย่านตัวเมืองเหล่าแขกเหรื่อที่มาในงานก็เป็นนักธุรกิจไฮโซที่เคยจับจองเป็นเจ้าของเพชรกันเป็นประจำนักข่าวมีประจำกันแทบทุกจุดในงานด้วยงานนี้เป็นงานใหญ่และมีข่าวว่าชายหนุ่มไฮโซอย่างภูมิไทที่ส่วนมากจะเก็บตัวมาออกงานนี้ด้วยผู้คนที่มางานจึงสนใจเขากันเป็นพิเศษเพราะต้องการมีคอนเนคชั่นกับภูมิไทเพื่อต่อยอดธุรกิจในอนาคต
ในส่วนของภูมิไทกว่าจะทักทายกับคนในงานและขอปลีกตัวออกมาได้ก็นานพอสมควรพอปลีกออกมาได้ก็ตรงดิ่งมาหาเปมิกาในห้องแต่งตัว
"คุณสวยที่สุดเลย.."
ใบหน้าคมก้มลงอยากจะดอมดมแก้มนวลสักฟอดเพราะวันนี้เธอสวยเป็นพิเศษด้วยอยู่ในเกาะอกชุดราตรีสีขาวเหลือบทองกับลุดเครื่องเพชรดีไซน์ทันสมัยรวบผมตึงแต่งแต้มใบหน้าจนดูเป็นคนละคน
"อย่าค่ะเดี๋ยวเครื่องสำอางค์ฉันหลุด"
เปมิการีบหลบหน้าหนีไม่ยอมให้อีกฝ่ายก้มลงมาหอมเธอง่ายๆเพราะกว่าจะแต่งหน้าเรียบร้อยใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่า
"นิดเดียวนะครับ"
"น้องดาวคะ"
เสียงแน็ตตี้ที่เรียกจากหน้าห้องทำให้เปทิกาต้องรีบปลีกตัวออกจากภูมิไทไปทันที
"ดาวต้องไปแล้วค่ะ"
"รอคืนนี้ก่อนเถอะ"
ร่างสูงยืนกอดอกมองตามหลังคนรักด้วยสายตาหยาดเยิ้มหากตอนนี้เขาไม่ได้ชื่นใจคืนนี้เขาต้องคิดทบต้นทบดอกแน่นอน
ทางด้านสาวๆในงานตอนนี้เห็นภูมิไทเดินเด่นเป็นสง่าอยู่กับกลุ่มของธันวาก็เอาแต่มองกันเป็นตาเดียวเช่นเดียวกลับกลุ่มเพื่อนๆของอรนิชาที่เอาแต่ชมภูมิไทไม่หยุดปากจนอรนิชาเริ่มที่จะสนใจในตัวของภูมิไทเสียแล้ว
"นั่นคุณภูมิไทหล่อดูดีมากเลยนะเธอ"
"นั่นสิดูสาวๆในงานสิมองเค้าเป็นตาเดียวเลยเธอว่าไงอร"
สองไฮโซสาวหันมาถามอรนิชาเพราะอยากรู้คำตอบของเธอว่าคิดเห็นอย่างไรกับภูมิไทด้วยเห็นเพื่อนเธอเงียบมานานแล้ว
"เค้าก็ดูดีนะ"
อรนิชาตอบแบบไว้ตัวทำท่าทีไม่ใส่ใจอะไรภูมิไทแต่ในใจยิ่งคนพูดถึงความเพอเฟคของชาหนุ่มมากเท่าไรเธอก็ยิ่งสนใจเขามากเท่านั้นเพราะคนอย่างเธอชอบที่จะเป็นที่หนึ่งหากเธอได้สานสัมพันธ์กับภูมิไทคงมีคนสนใจกับความสัมพันธ์ของเธอกับเขาไม่น้อยอีกอย่างเธอก็คิดว่าคนระดับภูมิไทเหมาะสมกับเธอที่สุดแล้ว
อรนิชาอาศัยจังหวะที่เพื่อนเธอปลีกตัวไปพูดคุยกับคนอื่นๆรีบเข้าไปทักทายพูดคุยทำความรู้จักอย่างเป็นทางการหลังจากที่ได้ยินชื่อเสียงของเขามานาน
"สวัสดีค่ะคุณภูมิไท...ฉันอรนิชา"
ช่างเป็นโอกาสดีของอรนิชาเหลือเกินที่ตอนนี้ชายหนุ่มยืนอยู่เพียงคนเดียว
"ผมรู้จักคุณดีครับคนที่อยากจะได้ที่ของผมจนต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมไม่น้อย"
ภูมิไทเห็นหน้าอรนิชาเขาก็รู้ว่าเธอคือใครโดยที่ไม่ต้องแนะนำตัวเพราะพักหลังๆเห็นเธอในข่าวอยู่บ่อยๆจากที่อารมณ์ดีๆจึงมีสีหน้าบูดบึ้งกะทันหันเพราะรู้ว่าอรนิชาต้องการอะไรจากเขา
"อืม.. ค่ะแต่คุณก็ใจแข็งไม่ยอมขายง่ายๆ"
ท่าทีเย่อหยิ่งไม่สนใจคนอย่างเธอของภูมิไททำให้อรนิชาเสียหน้าพอสมควรเพราะหนุ่มไฮโซทั้งหลายต่างก็อยากที่จะเข้ามาคุยกับเธอทั้งนั้นยกเว้นเขา
"ครับผมไม่ยอมขาย"
เสียงแข็งของภูมิไทที่ตอบกลับมาทำให้อรนิชาเริ่มอยากที่จะเอาชนะอีกฝ่าย
"วันหลังฉันจะลองส่งนางแบบหน้าใหม่ไปอีกนะคะเผื่อคุณจะถูกใจแล้วยอมใจอ่อนขายที่ให้ฉัน"
"จะส่งใครมาผมก็ไม่สนใจทั้งนั้นแหละครับเพราะผมมีคนในใจของผมอยู่แล้ว...อืม..ต้องขอบคุณคุณอรนะครับที่ส่งเธอให้มาเจอผม"
ว่าจบก็เปรยสายตาไปทางเปมิกาที่กำลังยืนยิ้มแย้มทำงานของเธออยู่ไม่ไกลนัก
"ฉันถึงว่าทำไมปลาดาวถึงปฏิเสธงานฉันง่ายๆที่แท้ก็ใช้มารยายั่วยวนคุณให้ติดกับได้นี่เองนับว่าเธอใช้ตัวเข้าแลกได้คุ้มค่านะคะ"
อรนิชาเงียบไปครู่หนึ่งและเริ่มรู้ความจริงแล้วว่าทำไมตอนนั้นเปมิกาถึงได้กลับมาปฏิเสธงานเธอกะทันหันทั้งที่รีบรับดั่งคนร้อนเงินในคราแรกและเธอก็อดไม่ได้ที่จะเปล่งว่าจาดูถูกดูแคลนเปมิกาให้ภูมิไทได้ฟังเพราะรู้สึกไม่ชอบใจที่ภูมิไทดันไปสนใจเปมิกาไปแล้ว
"อย่าดูถูกเธอ"
ดวงตาคมตวัดมองอรนิชาก่อนจะยื่นมือหนาบีบแขนเรียวของเธออย่างไม่พอใจนี่หรือผู้หญิงชาติตระกูลดีการศึกษาสูงวาจาของเธอไม่ได้บ่งบอกถึงความเป็นผู้ดีแม้แต่นิดเดียว
"ทำไมฉันจะดูถูกไม่ได้เพราะฉันก็พอจะดูออกว่าปลาดาวก็ทำทุกอย่างก็เพื่อเงิน"
อรนิชายิ้มกริ่มพอใจไม่น้อยที่ยั่วให้ภูมิไทโมโหได้โทษฐานที่เขาไม่สนใจเธอและยังไม่ยอมหยุดที่จะพุดจาดูถูกเปมิกาด้วยคิดเช่นนั้นจริงๆ
แชะ
"ผมขอตัว"
แสงแฟลชจากนักข่างที่กรูกันเข้ามาถ่ายรูปภูมิไทและอรนิชาทำให้ชายหนุ่มต้องขอปลีกตัวออกจากหญิงสาวด้วยอริยาบถของเขาและเธออาจจะทำให้ภาพตอนนี้มันดูไม่ดีเท่าไร
กว่าภูมิไทจะพาเปมิกากลับถึงบ้านได้ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนหญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเธอก็มานั่งข้างๆคนรักที่นั่งเปลือยเปล่าโชว์แผงอกพันผ้าขนหนูรอบเอวอยู่ที่โซฟาดวงตากลมโตของเปมิกามองหน้าภูมิไทด้วยสีหน้าที่สงสัยเพราะเห็นว่าเขาทำหน้าเครียดๆตั้งแต่ก่อนจะกลับจากงานแล้ว"เป็นอะไรหรือเปล่าคะสีหน้าดูไม่ดีเลย""ไม่มีอะไรหรอกครับ.. คุณเหนื่อยหรือเปล่ายืนตลอดทั้งงานเลย"ชายหนุ่มส่ายหัวก่อนจะยกอุ้มร่างบางไปนอนที่เตียงด้วยกัน"ไม่หรอกค่ะฉันสนุกมากกว่า"เปมิกายิ้มร่าส่ายหัวเล็กๆเธอสนุกกับงานที่ทำมากกว่าจะเหนื่อย"ครั้งหน้าผมไม่ให้รับงานอะไรแบบนี้แล้วนะครับมีแต่ผู้ชายมาคุยกับคุณผมไม่ชอบเลย"ชายหนุ่มบุ้ยปากจนน่าเอ็นดูก่อนจะซุกใบหน้าลงที่ลำคอระหงส์บ่นอุกไม่ชอบใจที่เห็นเหล่าผู้ชายไฮโซในงานเฝ้าอยู่แต่กับคนรักของตน"เค้าแค่มาคุยถามเรื่องเพชรที่ฉันใส่เท่านั้นแหละค่ะ""วันนี้คุณสวยมากเลยสวยจนผมอยากจะลากคุณกลับไม่อยากให้ใครมามองของๆผม"ริมฝีปากหนาขยับบ่นพึมพำขณะที่มือยังคงรีบทำงานปลดเสื้อผ้าร่างบางออกจนเหลือตัวเปลือยเปล่าก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของเขาและเธอเอาไว้"ขนาดนั้นเลยเหรอคะ"เ
ณ เพนท์เฮ้าส์หรูใจกลางเมืองสาวสวยไฮโซที่นั่งดื่มคนเดียวบนโซฟาแบรนด์หรูราคาแพงเธอนั่งมองไอแพดในมืออ่านข่าวของภูมิไทและเปมิกาอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงวางลง"หึ่...มาทำให้ฉันถูกใจแล้วจะหนีไปแต่งงานง่ายๆได้ยังไงคะ"อรนิชาหยิบแก้วไวน์ขึ้นจิบด้วยใบหน้าบึ้งตึงไม่คิดว่าภูมิไทจะให้ข่าวด้วยตัวเองว่าจะแต่งงานกับเปมิกาแต่มีหรือที่เธอจะปล่อยให้คนที่เธอถูกใจมากๆหลุดมือไปคนอย่างเธออยากได้อะไรก็ต้องได้หรือถ้าเธอไม่ได้คนอื่นก็ไม่ต้องได้เช่นกันอาทิตย์ต่อมาวันนี้ภูมิไทขออนุญาตเดือนฉายพาเปมิกามาค้างที่บ้านเช่นทุกอาทิตย์แต่อาทิตย์นี้ดูชายหนุ่มจะเศร้าหมองเป็นพิเศษเพราะเขารู้ตัวว่าพรุ่งนี้จะต้องห่างจากเปมิกาไปร่วมสองอาทิตย์เขาคะยั้นคะยอให้เธอไปด้วยเท่าไรเธอก็ไม่ตอบตกลง"ผมต้องไปดูงานเป็นครึ่งเดือนไม่ไปกับผมจริงๆเหรอครับ""เราจะตัวติดกันตลอดเวลาไม่ได้นะคะตอนนี้เริ่มถ่ายแบบคอลเลคชั่นใหม่แล้วด้วย""ผมอยากแยกร่างได้จังเลยครับ"ชายหนุ่มกอดก่ายร่างบางบ่นอู้อี้เป็นเด็กตอนนี้เขาติดเธอมากห่างวันนึงความรู้สึกเหมือนห่างเป็นปีก็ว่าได้สองวันต่อมาตอนนี้เปมิกาและของขวัญยกทีมมาถ่ายงานกันที่เชียงใหม่ตลอดงานนี้เปมิกาไม่มีกะใจ
ระหว่างที่ภูมิไทกำลังจอดรถที่โรงแรมที่เขาพักขณะที่กำลังจะเดินเข้าลิฟท์ก็ได้ยินเสียงของใครบางคนร้องเรียกให้ช่วยเหลือจึงรีบหันมองไปตามเสียง"ช่วยด้วยค่ะ.."ปึกเมื่อเห็นว่าคนที่ร้องขอความช่วยเหลือคืออรนิชาเธอกำลังถูกดึงรั้งกระเป๋าเขาจึงรีบวิ่งไปกระโดดถีบโจรร่างใหญ่จนล้มไปกองกับพื้น"โอ้ยย..."โจรชุดดำเห็นว่าตอนนี้เริ่มมีคนกรูเข้ามาพร้อมคนที่รักษาความปลอดภัยที่นี่จึงรีบหนีไป"ตามมันไปเลยครับ...ลุกไหวหรือเปล่าครับ"ภูมิไทรีบชี้ให้รปภ.วิ่งตามโจรไปและเขาก็เข้ามาดูอรนิชาที่ล้มฟุบลงไปกับพื้น"อืม..ฉันเจ็บค่ะ"อรนิชาส่ายหัวทั้งเอื้อมมือบีบที่ข้อเท้าด้วยสีหน้าเหยเก"คุณมาทำอะไรที่นี่"ภูมิไทไม่คิดว่าจะเจออรนิชาที่อเมริกาไม่รู้ว่าเธอมีธุระอะไรที่นี่"ฉันมาเที่ยวพักผ่อนน่ะค่ะพักโรงแรมนี้...บังเอิญจังเลยนะคะที่มาเจอคุณที่นี่...แล้วก็เป็นโชคดีที่ได้คุณมาช่วยฉัน"หลังจากคุยกันเสร็จภูมิไทก็ต้องอุ้มอรนิชาขึ้นมาส่งที่ห้องเพราะเธอเจ็บข้อเท้าตอนล้มพับลงไป"ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน"อรนิชานั่งมองภูมิไทด้วยสีหน้าปลื้มปริ่มขณะที่ภูมิไทกำลังนั่งนวดข้อเท้าให้เธอยอมรับว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษจนเธอถูกใจเอามากๆแม้เคยทะเ
อรนิชาเห็นเปมิกานั่งลงได้ก็เปิดประเด็นไม่พูดพร่ำนอกเรื่องให้เสียเวลา"เคยเกริ่นๆไว้ค่ะ"สีหน้าของเปมิกาตอนนี้ไม่สู้ดีนักเพราะไม่รู้ว่าอรนิชาจะถามเรื่องนี้กับเธอเพื่ออะไร"อืม...ฉันก็ไม่ได้อยากจะมาพูดให้เธอเสียใจหรอกนะตอนไปดูงานเค้าก็โทรตามฉันไปด้วยแถมตอนที่เราอยู่ด้วยกันบนเตียงเค้าก็บอกเองว่าไม่ได้จริงจังกับเธอและจะพยายามหาเรื่องทะเลาะตีตัวออกห่างเธอให้มากที่สุดเพื่อที่จะแต่งงานกับฉันคนที่เหมาะสมกับเค้า""แค่นี้ใช่ไหมคะที่คุณจะพูด"จากคราแรกที่ว่าจะมาถามหาความจริงจากอรนิชาตอนนี้เปมิกาคิดว่าได้คำตอบแล้วเธอจึงไม่คิดจะอยู่ต่อเพราะกลัวว่าน้ำตาเจ้ากรรมจะไหลออกมาเธอไม่กลัวจะเสียมารยาทด้วยดูท่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้อยากจะเห็นมารยาทจากเธอเช่นกันคงอยากเห็นเธอเสียใจเสียมากกว่า"จะไม่เชื่อฉันก็ได้แต่ขอให้ดูเอาเองว่าหลังจากนี้เขาจะเปลี่ยนไปแค่ไหน...อ่อ..แล้วตอนนี้เค้าก็กลับมาที่ไทยตั้งแต่เมื่อวานแล้วก็อยู่กับฉันทั้งคืนเค้าได้บอกเธอก่อนหรือเปล่า"อรนิชาเปรยตามหลังเปมิกาด้วยสีหน้าท่าทางของผู้ชนะเธอรู้ดีว่าต่อไปเปมิกาจะต้องเจอกับอะไรเพราะเรื่องราวทุกอย่างที่เปมิกาเจอล้วนเป็นเธอที่จ้างคนจัดฉากขึ้นมาทั้งนั้น
ร้านอาหาร"แล้วไปอยู่ไหนกันล่ะเนี่ย"ช่วงเที่ยงสองสาวต้องมานั่งปวดหัวกันที่ร้านอาหารด้วยไปบ้านภูมิไทก็ไม่เจอใครแถมติดต่อก็ไม่ได้เจอแบบนี้กชกรไม่รู้จะเอายังไงต่อเลยภูเก็ตภูมิไทมาถึงบ้านพักที่ภูเก็ตตั้งแต่เมื่อคืนเขานั่งเครื่องมาพักใจที่นี่มาถึงก็เอาแต่ดื่มหนักจวบจนเวลาเย็นของวันนี้ปวดหัวใจที่ถูกหญิงสาวทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่าเข้าใจว่าการที่เธอไม่อยากแต่งงานกับเขาไม่ใช่เพียงอยากรอเวลาแต่เธอไม่ได้ต้องการผูกมัดกับเขามากกว่าทางด้านเปมิกาก็เดินทางขึ้นรถทัวร์มาทางเหนือเธอขอมาพักใจสักพักใหญ่เพื่อขจัดความรู้สึกที่มีต่อภูมิไทให้ได้จะได้กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมที่เคยเป็นเปมิกามาเช่าบ้านหลังเก่าๆในหมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่งค่อนข้างที่จะกันดานพอสมควรเพื่อตัดจากโลกภายนอกอยู่กับตัวเองอยู่กับธรรมชาติเพื่อที่จะลืมสิ่งที่ปวดใจตอนนี้โดยเร็ววันเวลาพ้นผ่านไปร่วมเดือนที่เปมิกาและภูมิไทยังทำตัวสูญหายติดต่อไม่ได้กชกรก็ให้สามีเธอช่วยตามหาภูมิไททุกทางเพราะอยากจะพูดคุยถึงเรื่องราวที่อยากจะรู้แต่ตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหาเจอเลยแม้แต่เงา"คุณเกรซคะได้เรื่องยังไงบ้างคะ""ยังเลยน้องขวัญ..เฮ้อ.."ขณะที่สองสาวกำลังห
เดือนต่อมาเปมิกามาอยู่ที่หมู่บ้านชนบทแห่งนี้ได้ร่วมเดือนกว่าแล้วหัวใจช่วงนี้ก็เริ่มดีขึ้นมากกว่าเดิมพอสมควรยิ่งอยู่ในที่ๆสงบใจเธอก็เริ่มเย็นลงมาก"ยินดีด้วยนะคะคุณตั้งครรภ์ได้สิบสองสัปดาห์แล้ว"หญิงสาวนั่งเหม่ออยู่ริมระเบียงบ้านไม้ยามค่ำคืนคำพูดของหมอสาวที่เธอไปหาที่โรงพยาบาลเมื่อเช้ายังลอยอยู่ในหัวตอนนี้จะว่าดีใจที่มีลูกก็ดีใจแต่จะดีกว่านี้ถ้าเธอและภูมิไทไม่มีปัญหากันหากเธอกลับไปบอกภูมิไทว่าเธอท้องลูกของเขาก็คงไม่เชื่ออยู่ดีดังนั้นเธอคิดว่าไม่ควรจะบอกเขาดีกว่าด้วยกลัวว่าจะถูกเขากล่าววาจาร้ายๆใส่เธออีกแค่ลูกคนเดียวเธอเลี้ยงได้อยู่แล้ว"ได้เรื่องยังไงบ้างครับคุณเขต""เธอเข้ารักษาที่โรงพยาบาลxxxครับ"ทางด้านของภูมิไทแม้นจะงานยุ่งเขาก็ยังให้คนคอยตามหาเปมิกาอยู่ตลอดจวบจนวันนี้เขาก็ยิ้มได้เสียทีแต่ก็ตกใจพอสมควรเมื่อเขตแดนบอกว่าเธอเข้ารักษาที่โรงพยาบาลภาวนาในใจว่าอย่าให้เธอได้เป็นอะไรร้ายแรงเลย"แล้วเธอเป็นอะไร""คุณดาวตั้งท้องครับ"เขตแดนอมยิ้มอ่อนรู้ว่าข่าวนี้คงทำให้เจ้านายตนใจชื้นชุ่มฉ่ำขึ้นมาได้ในรอบหลายวัน"ว...ว่าไงนะ"ภูมิไทใจเต้นระรัวดั่งกลองเพลเขาดีใจจนน้ำตาคลอแม้นจะยังไม่รู้พิกั
ซ่าาา.. ซ่าาา....เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งบนเกาะเล็กๆทางตอนใต้ของประเทศไทยบรรยากาศยามค่ำคืนนี้ท้องฟ้าโปร่งเดือนหงายมีดาวระยิบระยับอยู่เต็มท้องฟ้าแสงของดวงจันทร์กลมโตสะท้อนกับน้ำทะเลเป็นภาพที่สวยงามในสายตาของชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงผ้าใบริมชายหาดไม่น้อยภูมิไท ทักษาธาราชายหนุ่มวัยสามสิบสองทายาทกิจการโรงแรมหมื่นล้านและธุรกิจอื่นๆของเครือทักษาธาราเพียงคนเดียวของตระกูลเพราะย่าของภูมิไทก็มีลูกชายคนเดียวส่วนพ่อกับเม่ชายหนุ่มก็มีแค่ภูมิไทเป็นลูกชายคนเดียวเท่านั้นสถานะของภูมิไทคือโสดมีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาคมเข้มคิ้วหนาดวงตาคมจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากหนาเป็นกระจับอมชมพูปล่อยผมยาวหยิกหยักศกประบ่ามีไรหนวดเคราเล็กน้อยสูง180ร่างกายกำยำบึกบึนเพราะออกกำลังกายเป็นประจำเขากำลังนอนมองท้องฟ้าด้วยรอยยิ้มอ่อน....แทบทุกคืนของวันพระจันทร์เต็มดวงเขาจะต้องมานอนสัมผัสบรรยากาศแทบทุกครั้งเพราะมันทำให้เขาผ่อนคลายเหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศเขาชอบความสงบนอนฟังเสียงคลื่นไปเพลินๆเสมือนธรรมชาติกำลังบำบัดขัดเกลาความขุ่นมัวในใจออกไปได้เป็นอย่างดีเกาะที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวของภูมิไทที่สัมปทานไว้ได้ตั้งแต่รุ่นปู่จนมาถึงมือของช
"..เฮ้อ.."ของขวัญเองก็ได้แต่ยืนถอนหายใจเพราะเงินที่เธอมียังไงก็รวมกับเปมิกาไม่ถึงที่จะเป็นค่าใช้จ่ายใช้ผ่าตัดให้โลมาอยู่ดีของขวัญหญิงสาวตัวเล็กผอมแห้งวัยยี่สิบสี่ใบหน้าจิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อยคิ้วบางได้รูปตาคมเหมือนลูกแมวผิวขาวอมชมพูผมหยักศกสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลังเธอเป็นเพื่อนกับเปมิกาตั้งแต่เข้ามหาลัยหญิงสาวมีชะตาชีวิตที่ค่อนข้างเหมือนกับเปมิกาจึงเข้าอกเข้าใจกันและสนิทกันมากทำงานหาเงินเรียนแฟชั่นด้วยกันจบมาก็ช่วยกันออกแบบเสื้อผ้าขายและติดตามเป็นคนช่วยเหลือเปมิกาทุกครั้งที่เพื่อนเธอต้องมาเดินแบบหรือถ่ายแบบให้โมเดลลิ่งที่จ้างแต่ช่วงหลังมานี้ไม่ค่อยติดตามเพื่อนเธอเท่าไรเพราะต้องช่วยดูแลโลมาหลานสาวของเปมิกาอีกอย่างแบรนด์เสื้อผาที่พวกเธอทำก็ค่อนข้างขายได้เยอะกว่าแต่ก่อนส่วนมากจึงจะทำงานอยู่กับบ้านมากกว่า"ฉันขอคุยกับเธอหน่อยได้หรือเปล่า""คุณอรนิชา...เอ่อ...ได้ค่ะ"ขณะที่สองสาวนั่งเครียดกันอยู่จู่ๆก็มีอรนิชาไฮโซสาววัยสามสิบลูกสาวเจ้าของงานเดินแบบโชว์เครื่องเพชรวันนี้เข้ามาขอคุยกับเปมิกาทำเอานางแบบสาวตกใจพอสมควรไม่รู้ว่าเธอทำเพชรเม็ดไหนของเจ้าของงานหลุดไปหรือเปล่าถึงตามมาคุยกับเธอถึงตรงน