ตอนที่30 เริ่มสนใจ

อาทิตย์ต่อมา

"งานประมูลเครื่องเพชรครั้งนี้คุณไปกับผมนะครับ"

ภูมิไทเข้ามาหาเปมิกาในห้องทำงานเพื่อที่จะแจ้งให้เธอได้ทราบว่างานประมูลเครื่องเพชรของน้าเขาที่กำลังจะถึงเธอต้องไปงานกับเขา

"ไปอยู่แล้วค่ะเพราะฉันรับปากพี่แน็ตตี้ว่าจะเป็นนางแบบในงาน"

เปมิการู้แล้วว่ามีงานนี้เพราะเธอพึ่งจะตกปากรับคำเป็นนางแบบให้แน็ตตี้ในงานเมื่อวานเองคำตอบของหญิงสาวทำเอาภูมิไทหน้าบูดหน้าบึ้งเขาต้องการควงเธอไปงานพร้อมกันไม่ใช่ให้มายืนมองเธอเป็นนางแบบในงานเสียหน่อย

"อะไรกัน.. ผมต้องการควงคุณต่างหาก"

"ก็คุณชวนหลังพี่แน็ตตี้นี่คะแล้วฉันก็รับปากพี่แน็ตตี้เอาไว้แล้ว"

"งั้นคืนนี้ก็ต้องไปค้างกับผม"

สองแขนแกร่งรวบกอดร่างบางเอาไว้หลวมๆไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้ของขวัญนั้นเดินหอบเอาแบบเสื้อผ้ากองดตเข้ามาในห้อง

"อ.. เอ่อ.. ขอโทษทีค่ะ"

หญิงสาวรีบหลบสายตาหันหลังให้ทั้งสองทันทีเธอเองก็ไม่ทันได้มองในห้องเพราะไอ้ผ้ากองโตที่ถืออยู่สองแขนบดบังวิสัยทัศน์ด้านหน้าพอสมควร

"เอ่อ.. พวกคุณคุยกันตามสบายเลยนะครับ"

ภูมิไทแอบรู้สึกหน้าชาเล็กน้อยจึงรีบออกไปจากห้องทำงานของสองสาวอย่างรวดเร็ว

"ดาว...โทษทีที่มาขัดจังหวะ"

"ขัดจังหวะอะไรกันก็นี่มันห้องทำงานเรา"

เป็นของขวัญที่ดูจะเขินจนหน้าดำหน้าแดงแทนที่จะเป็นเปมิกา

สามวันต่อมาวันนี้ถึงวันงานประมูลเครื่องเพชรที่โรงแรมดังในย่านตัวเมืองเหล่าแขกเหรื่อที่มาในงานก็เป็นนักธุรกิจไฮโซที่เคยจับจองเป็นเจ้าของเพชรกันเป็นประจำนักข่าวมีประจำกันแทบทุกจุดในงานด้วยงานนี้เป็นงานใหญ่และมีข่าวว่าชายหนุ่มไฮโซอย่างภูมิไทที่ส่วนมากจะเก็บตัวมาออกงานนี้ด้วยผู้คนที่มางานจึงสนใจเขากันเป็นพิเศษเพราะต้องการมีคอนเนคชั่นกับภูมิไทเพื่อต่อยอดธุรกิจในอนาคต

ในส่วนของภูมิไทกว่าจะทักทายกับคนในงานและขอปลีกตัวออกมาได้ก็นานพอสมควรพอปลีกออกมาได้ก็ตรงดิ่งมาหาเปมิกาในห้องแต่งตัว

"คุณสวยที่สุดเลย.."

ใบหน้าคมก้มลงอยากจะดอมดมแก้มนวลสักฟอดเพราะวันนี้เธอสวยเป็นพิเศษด้วยอยู่ในเกาะอกชุดราตรีสีขาวเหลือบทองกับลุดเครื่องเพชรดีไซน์ทันสมัยรวบผมตึงแต่งแต้มใบหน้าจนดูเป็นคนละคน

"อย่าค่ะเดี๋ยวเครื่องสำอางค์ฉันหลุด"

เปมิการีบหลบหน้าหนีไม่ยอมให้อีกฝ่ายก้มลงมาหอมเธอง่ายๆเพราะกว่าจะแต่งหน้าเรียบร้อยใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่า

"นิดเดียวนะครับ"

"น้องดาวคะ"

เสียงแน็ตตี้ที่เรียกจากหน้าห้องทำให้เปทิกาต้องรีบปลีกตัวออกจากภูมิไทไปทันที

"ดาวต้องไปแล้วค่ะ"

"รอคืนนี้ก่อนเถอะ"

ร่างสูงยืนกอดอกมองตามหลังคนรักด้วยสายตาหยาดเยิ้มหากตอนนี้เขาไม่ได้ชื่นใจคืนนี้เขาต้องคิดทบต้นทบดอกแน่นอน

ทางด้านสาวๆในงานตอนนี้เห็นภูมิไทเดินเด่นเป็นสง่าอยู่กับกลุ่มของธันวาก็เอาแต่มองกันเป็นตาเดียวเช่นเดียวกลับกลุ่มเพื่อนๆของอรนิชาที่เอาแต่ชมภูมิไทไม่หยุดปากจนอรนิชาเริ่มที่จะสนใจในตัวของภูมิไทเสียแล้ว

"นั่นคุณภูมิไทหล่อดูดีมากเลยนะเธอ"

"นั่นสิดูสาวๆในงานสิมองเค้าเป็นตาเดียวเลยเธอว่าไงอร"

สองไฮโซสาวหันมาถามอรนิชาเพราะอยากรู้คำตอบของเธอว่าคิดเห็นอย่างไรกับภูมิไทด้วยเห็นเพื่อนเธอเงียบมานานแล้ว

"เค้าก็ดูดีนะ"

อรนิชาตอบแบบไว้ตัวทำท่าทีไม่ใส่ใจอะไรภูมิไทแต่ในใจยิ่งคนพูดถึงความเพอเฟคของชาหนุ่มมากเท่าไรเธอก็ยิ่งสนใจเขามากเท่านั้นเพราะคนอย่างเธอชอบที่จะเป็นที่หนึ่งหากเธอได้สานสัมพันธ์กับภูมิไทคงมีคนสนใจกับความสัมพันธ์ของเธอกับเขาไม่น้อยอีกอย่างเธอก็คิดว่าคนระดับภูมิไทเหมาะสมกับเธอที่สุดแล้ว

อรนิชาอาศัยจังหวะที่เพื่อนเธอปลีกตัวไปพูดคุยกับคนอื่นๆรีบเข้าไปทักทายพูดคุยทำความรู้จักอย่างเป็นทางการหลังจากที่ได้ยินชื่อเสียงของเขามานาน

"สวัสดีค่ะคุณภูมิไท...ฉันอรนิชา"

ช่างเป็นโอกาสดีของอรนิชาเหลือเกินที่ตอนนี้ชายหนุ่มยืนอยู่เพียงคนเดียว

"ผมรู้จักคุณดีครับคนที่อยากจะได้ที่ของผมจนต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมไม่น้อย"

ภูมิไทเห็นหน้าอรนิชาเขาก็รู้ว่าเธอคือใครโดยที่ไม่ต้องแนะนำตัวเพราะพักหลังๆเห็นเธอในข่าวอยู่บ่อยๆจากที่อารมณ์ดีๆจึงมีสีหน้าบูดบึ้งกะทันหันเพราะรู้ว่าอรนิชาต้องการอะไรจากเขา

"อืม.. ค่ะแต่คุณก็ใจแข็งไม่ยอมขายง่ายๆ"

ท่าทีเย่อหยิ่งไม่สนใจคนอย่างเธอของภูมิไททำให้อรนิชาเสียหน้าพอสมควรเพราะหนุ่มไฮโซทั้งหลายต่างก็อยากที่จะเข้ามาคุยกับเธอทั้งนั้นยกเว้นเขา

"ครับผมไม่ยอมขาย"

เสียงแข็งของภูมิไทที่ตอบกลับมาทำให้อรนิชาเริ่มอยากที่จะเอาชนะอีกฝ่าย

"วันหลังฉันจะลองส่งนางแบบหน้าใหม่ไปอีกนะคะเผื่อคุณจะถูกใจแล้วยอมใจอ่อนขายที่ให้ฉัน"

"จะส่งใครมาผมก็ไม่สนใจทั้งนั้นแหละครับเพราะผมมีคนในใจของผมอยู่แล้ว...อืม..ต้องขอบคุณคุณอรนะครับที่ส่งเธอให้มาเจอผม"

ว่าจบก็เปรยสายตาไปทางเปมิกาที่กำลังยืนยิ้มแย้มทำงานของเธออยู่ไม่ไกลนัก

"ฉันถึงว่าทำไมปลาดาวถึงปฏิเสธงานฉันง่ายๆที่แท้ก็ใช้มารยายั่วยวนคุณให้ติดกับได้นี่เองนับว่าเธอใช้ตัวเข้าแลกได้คุ้มค่านะคะ"

อรนิชาเงียบไปครู่หนึ่งและเริ่มรู้ความจริงแล้วว่าทำไมตอนนั้นเปมิกาถึงได้กลับมาปฏิเสธงานเธอกะทันหันทั้งที่รีบรับดั่งคนร้อนเงินในคราแรกและเธอก็อดไม่ได้ที่จะเปล่งว่าจาดูถูกดูแคลนเปมิกาให้ภูมิไทได้ฟังเพราะรู้สึกไม่ชอบใจที่ภูมิไทดันไปสนใจเปมิกาไปแล้ว

"อย่าดูถูกเธอ"

ดวงตาคมตวัดมองอรนิชาก่อนจะยื่นมือหนาบีบแขนเรียวของเธออย่างไม่พอใจนี่หรือผู้หญิงชาติตระกูลดีการศึกษาสูงวาจาของเธอไม่ได้บ่งบอกถึงความเป็นผู้ดีแม้แต่นิดเดียว

"ทำไมฉันจะดูถูกไม่ได้เพราะฉันก็พอจะดูออกว่าปลาดาวก็ทำทุกอย่างก็เพื่อเงิน"

อรนิชายิ้มกริ่มพอใจไม่น้อยที่ยั่วให้ภูมิไทโมโหได้โทษฐานที่เขาไม่สนใจเธอและยังไม่ยอมหยุดที่จะพุดจาดูถูกเปมิกาด้วยคิดเช่นนั้นจริงๆ

แชะ​

"ผมขอตัว"

แสงแฟลชจากนักข่างที่กรูกันเข้ามาถ่ายรูปภูมิไทและอรนิชาทำให้ชายหนุ่มต้องขอปลีกตัวออกจากหญิงสาวด้วยอริยาบถของเขาและเธออาจจะทำให้ภาพตอนนี้มันดูไม่ดีเท่าไร