ตอนที่33 ชายชู้

ระหว่างที่ภูมิไทกำลังจอดรถที่โรงแรมที่เขาพักขณะที่กำลังจะเดินเข้าลิฟท์ก็ได้ยินเสียงของใครบางคนร้องเรียกให้ช่วยเหลือจึงรีบหันมองไปตามเสียง

"ช่วยด้วยค่ะ.."

ปึก

เมื่อเห็นว่าคนที่ร้องขอความช่วยเหลือคืออรนิชาเธอกำลังถูกดึงรั้งกระเป๋าเขาจึงรีบวิ่งไปกระโดดถีบโจรร่างใหญ่จนล้มไปกองกับพื้น

"โอ้ยย..."

โจรชุดดำเห็นว่าตอนนี้เริ่มมีคนกรูเข้ามาพร้อมคนที่รักษาความปลอดภัยที่นี่จึงรีบหนีไป

"ตามมันไปเลยครับ...ลุกไหวหรือเปล่าครับ"

ภูมิไทรีบชี้ให้รปภ.วิ่งตามโจรไปและเขาก็เข้ามาดูอรนิชาที่ล้มฟุบลงไปกับพื้น

"อืม..ฉันเจ็บค่ะ"

อรนิชาส่ายหัวทั้งเอื้อมมือบีบที่ข้อเท้าด้วยสีหน้าเหยเก

"คุณมาทำอะไรที่นี่"

ภูมิไทไม่คิดว่าจะเจออรนิชาที่อเมริกาไม่รู้ว่าเธอมีธุระอะไรที่นี่

"ฉันมาเที่ยวพักผ่อนน่ะค่ะพักโรงแรมนี้...บังเอิญจังเลยนะคะที่มาเจอคุณที่นี่...แล้วก็เป็นโชคดีที่ได้คุณมาช่วยฉัน"

หลังจากคุยกันเสร็จภูมิไทก็ต้องอุ้มอรนิชาขึ้นมาส่งที่ห้องเพราะเธอเจ็บข้อเท้าตอนล้มพับลงไป

"ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน"

อรนิชานั่งมองภูมิไทด้วยสีหน้าปลื้มปริ่มขณะที่ภูมิไทกำลังนั่งนวดข้อเท้าให้เธอยอมรับว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษจนเธอถูกใจเอามากๆแม้เคยทะเลาะกับเธอแต่เมื่อเห็นเธอเดือดร้อนก็ยังยื่นมือเข้าช่วยเต็มที่

"ปกติคุณไปไหนมาไหนคนเดียวโดยไม่มีคนติดตามเลยหรือไง"

ภูมิไทไม่คิดว่าตระการจะปล่อยลูกสาวคนเดียวมาเที่ยวตามลำพังได้ดีที่เขาเจอเธอไม่อย่างนั้นคงได้เจ็บตัวมากกว่านี้แน่

"ค่ะฉันว่ามันคล่องตัวดีอีกอย่างก็ประมาทคิดว่าน่าจะไม่มีอันตราย...เหมือนคุณไงคะคุณยังไม่มีคนติดตามเลย"

"ผมเป็นผู้ชายดูแลตัวเองได้...แล้วคุณจะแจ้งความหรือเปล่า"

"ไม่ค่ะ...ฉันไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่อีกอย่างฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเดี๋ยวเรื่องบานปลายคุณพ่อรู้ท่านจะเป็นห่วง"

"คุณภูมิไทคะ...ฉันขอโทษที่ครั้งนั้นทำคุณโมโหเพราะปากพล่อยๆของฉัน"

อรนิชาเริ่มผูกมิตรกับชายหนุ่มเพราะเธอไม่อยากจะให้เขามองเธอในแง่ร้าย

"รู้สึกผิดก็ดีแล้วครับ"

"ยินดีที่คุณจะแต่งงานด้วยนะคะปลาดาวเธอคงดีจริงๆคุณถึงเลือกเธอเป็นคู่ชีวิต"

"ใช่ครับเธอดีจริงๆ...ที่เธอรับงานคุณตอนนั้นก็เพราะหลานป่วยต้องหาเงินรักษาไม่ใช่หน้าเงินอย่างที่คุณพูดว่าเธอ"

"ตายจริง...ฉันก็พึ่งรู้นะคะเนี่ยตอนนั้นเราก็ไม่ได้คุยรายละเอียดอะไรกันมาก"

"คุณไม่ควรตัดสินคนจากที่พึ่งรู้จักนะครับ"

"ค่ะ..ฉันจะจำกรณีนี้ไว้เป็นบทเรียนนะคะ..."

"คุณพักเถอะ...ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมได้ผมอยู่ห้องใกล้ๆ"

"ขอบคุณนะคะ"

ภูมิไทเริ่มเปิดใจกับอรนิชามากขึ้นเพราะเธอไม่ได้อีโก้สูงจนสอนอะไรไม่ได้หากเธอคิดได้ว่าตัวเองนั้นผิดเรื่องอะไรนับว่าหญิงสาวก็เป็นคนที่คบได้อยู่เหมือนกัน

หลังจากภูมิไทดูแลอรนิชาได้พักใหญ่จึงกลับมาพักผ่อนที่ห้องของตัวเองคราแรกว่าจะโทรเล่าเหตุการณ์ในวันนี้ให้กับเปมิกาได้ฟังแต่ดูเวลาแล้วตอนนี้หญิงสาวน่าจะพักผ่อนมากกว่าจึงไม่อยากโทรไปรบกวน

วันต่อมา

ช่วงบ่ายเกือบเย็นวันนี้ธนดลและเปมิกามานั่งเล่นกันที่สวนสาธารณะที่ผู้คนที่นี่ชอบมากันสองหนุ่มสาวนั่งกินลมชมวิวกันพักใหญ่ผู้คนก็เริ่มทะยอยกันเดินเข้ามาในสวนเรื่อยๆเมื้อถึงเวลาแดดร่มลมตก

"ที่นี่บรรยากาศดีครับคนก็มาปิคนิคกันตอนเย็นกว่านี้บรรยากาศจะดีกว่านี้มากผู้คนก็จะพาน้องหมามาเดินเล่นให้เราได้ดูเพลินๆด้วย"

ขณะที่ธนดลกำลังนั่งเพลินๆก็มีคนยื่นขนมปังปิ้งมาตรงหน้าเป็นเปมิกาที่อยากจะป้อนชายหนุ่มเพราะเธอนั่งกินคนเดียวมาพักหนึ่งแล้ว

"เอ่อ...ผมไม่อยากให้คุณดาวมานั่งป้อนผมตรงนี้คนมันเยอะครับ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...ก็ดาวบอกแล้วว่าจะดูแลคุณไงคะ...นี่ค่ะ"

"อืม.."

และแล้วเปมิกาก็ป้อนขนมธนดลจนได้เธอรู้ว่าเขาก็คงหิวเหมือนกันเพราะเมื่อกลางวันก็ยังไม่ได้กินอะไร

อาทิตย์ต่อมา

หลังจากวันนั้นเปมิกาอยู่เที่ยวที่เชียงใหม่อีกสองสามวันแล้วจึงกลับพร้อมกับธนดลหลังจากกลับมาแล้วเธอก็ไปทำงานปกติและยังคงคอยแวะเวียนไปหาธนดลที่บ้านตลอดทุกเย็นบางวันก็ไปกับของขวัญบางวันก็ไปคนเดียว

ภูมิไทในตอนนี้แม้นจะมีงานที่ยังสะสางไม่เสร็จหรือคุยกับคู่ค้าไม่ครบแต่เขาก็ต้องรีบจองตัวเก็บกระเป๋าบินกลับไทยให้เร็วที่สุดด้วยมีผู้หวังดีที่ไม่เอ่ยนามส่งรูปเปมิกาอยู่กับผู้ชายคนอื่นให้เขาได้ดูและบอกว่านี่คือชายชู้ของเธอ

"ผมจะไว้ใจคุณได้จริงๆใช่หรือเปล่า"

ดวงตาคมนั่งจ้องรูปในอีเมลด้วยสีหน้าทีาไม่สบอารมณ์พยายามบอกตัวเองว่าเขาต้องฟังความจริงจากปากของเปมิกาก่อนว่าเรื่องจริงแล้วเป็นอย่างไรขออย่าให้เธอนั้นทำลายความไว้ใจของเขาได้เลย

"คุณเขตหาที่อยู่ของผู้ชายที่ผมส่งรูปให้ทีนะครับขอด่วน"

ภูมิไทส่งรูปชายหนุ่มที่อยู่ในเมลให้กับเขตแดนเพื่อให้เลขาของเขาจ้างนักสืบเพื่อหาที่อยู่ของผู้ชายคนนี้เขาอยากจะเจอและฟังจากปากของผู้ชายปริศนาคนนี้ด้วยเหมือนกันว่ารู้จักกับเปมิกาในฐานะอะไรกันแน่

 สองวันต่อมา

ช่วงเย็นของวันภูมิไทกลับมาจากอเมริกาได้ขับรถมาที่บ้านของธนดลตามที่อยู่ที่เขตแดนสืบมาได้เขาเข้าหมู่บ้านมาจนถึงด้านในสุดจอดอยู่ห่างๆจากบ้านของธนดลเขาไม่ต้องสอบถามใครให้รู้ว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของคนที่ต้องการพบแน่ชัดหรือไม่เพราะมีรถของเปมิกาอยู่ที่หน้าบ้านแถมเมื่อมองไปในรั้วบ้านก็ยังเห็นเปมิกาและชายหนุ่มเดินเล่นอยู่ด้วยกัน

มือหนากำบีบกันแน่นดวงตาคมตอนนี้มีแต่ไฟโทสะคราแรกว่าจะมาถามธนดลเรื่องความสัมพันธ์ของเขาและเปมิกาแต่ก็ต้องเลี้ยวรถกลับเพราะเขาอยากจะคุยกันเป็นการส่วนตัวมากกว่าหากเข้าไปถามความสัมพันธ์ทั้งสองตรงๆด้วยกันคงไม่ไม่ได้รับความจริงเป็นแน่

ตกดึกขณะที่เปมิกากำลังจะล้มตัวลงนอนมือถือของเธอก็มีเสียงข้อความดังเข้ามาก่อนจึงรีบกดเปิดดูและภาพในมือถือจากเมลปริศนาที่เธอไม่รู้จักส่งมาก็เป็นภาพนิ่งที่อรนิชาร่วมงานพูดคุยกับภูมิไทแถมยังมีภาพที่ถ่ายจากโรงแรมขณะที่ภูมิไทอุ้มอรนิชาเข้าไปในห้องด้วย

จากที่จะนอนหลับฝันดีไม่มีเรื่องให้ต้องคิดมากเพราะแต่กลับนอนหลับไม่ลงเสียแล้วครั้นจะโทรไปถามหาความจริงจากชายหนุ่มก็กลัวว่าเขาจะไม่ตอบความจริงแล้วเธอจะยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่

จากผู้หวังดี...เธอคิดว่าคนอย่างภูมิไทจะเอานางแบบธรรมดามาเป็นคู่ชีวิตเธอคิดผิดยังไงเค้าก็ต้องเลือกคนที่เหมาะสมเชิดหน้าชูตาเค้าได้อยู่ดี

"เฮ้อ..ฉันจะพยายามไม่คิดอะไรมากนะคะ"

เปมิกาอ่านข้อความที่มากับภาพด้วยก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจหดหู่ลงไปอีกตอนนี้พยายามทำใจไว้ใจภูมิไทด้วยตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยนอกลู่นอกทางเชื่อว่าเขาคงทำแบบนั้นไปเพราะน่าจะมีเหตุจำเป็นอะไรบางอย่างไม่ใช่นอกใจเธอแน่นอน

วันต่อมาในช่วงพักเที่ยงอรนิชาติดต่อมาขอพบเปมิกาเป็นการส่วนตัวที่ร้านกาแฟใกล้ๆออฟฟิศเปมิกาไม่ได้คิดจะปฏิเสธเธออยากรู้ความจริงจากอรนิชาว่าหญิงสาวไปทำอะไรที่อเมริกาและเจอกับภูมิไทคนรักของเธอได้อย่างไรจะได้หายคาใจเรื่องภาพเมื่อคืนเสียที

"ภูมิไทเค้าขอเธอแต่งงานจริงๆใช่หรือเปล่า"