อรนิชาเห็นเปมิกานั่งลงได้ก็เปิดประเด็นไม่พูดพร่ำนอกเรื่องให้เสียเวลา
"เคยเกริ่นๆไว้ค่ะ"
สีหน้าของเปมิกาตอนนี้ไม่สู้ดีนักเพราะไม่รู้ว่าอรนิชาจะถามเรื่องนี้กับเธอเพื่ออะไร
"อืม...ฉันก็ไม่ได้อยากจะมาพูดให้เธอเสียใจหรอกนะตอนไปดูงานเค้าก็โทรตามฉันไปด้วยแถมตอนที่เราอยู่ด้วยกันบนเตียงเค้าก็บอกเองว่าไม่ได้จริงจังกับเธอและจะพยายามหาเรื่องทะเลาะตีตัวออกห่างเธอให้มากที่สุดเพื่อที่จะแต่งงานกับฉันคนที่เหมาะสมกับเค้า"
"แค่นี้ใช่ไหมคะที่คุณจะพูด"
จากคราแรกที่ว่าจะมาถามหาความจริงจากอรนิชาตอนนี้เปมิกาคิดว่าได้คำตอบแล้วเธอจึงไม่คิดจะอยู่ต่อเพราะกลัวว่าน้ำตาเจ้ากรรมจะไหลออกมาเธอไม่กลัวจะเสียมารยาทด้วยดูท่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้อยากจะเห็นมารยาทจากเธอเช่นกันคงอยากเห็นเธอเสียใจเสียมากกว่า
"จะไม่เชื่อฉันก็ได้แต่ขอให้ดูเอาเองว่าหลังจากนี้เขาจะเปลี่ยนไปแค่ไหน...อ่อ..แล้วตอนนี้เค้าก็กลับมาที่ไทยตั้งแต่เมื่อวานแล้วก็อยู่กับฉันทั้งคืนเค้าได้บอกเธอก่อนหรือเปล่า"
อรนิชาเปรยตามหลังเปมิกาด้วยสีหน้าท่าทางของผู้ชนะเธอรู้ดีว่าต่อไปเปมิกาจะต้องเจอกับอะไรเพราะเรื่องราวทุกอย่างที่เปมิกาเจอล้วนเป็นเธอที่จ้างคนจัดฉากขึ้นมาทั้งนั้น
เปมิกากลับมาถึงออฟฟิศได้เธอก็โผเข้ากอดร้องห่มร้องให้กับของขวัญเล่าเรื่องทุกอย่างที่เธอเจอให้เพื่อนได้ฟังแม้นเธอเชื่อใจภูมิไทแต่ก็อดที่จะฟูมฟายจากคำพูดของอรนิชาไม่ได้อยู่ดี
"แกจะเชื่อยัยคุณอรจริงเหรอ"
ของขวัญไม่อยากจะให้เปมิกาเชื่ออะไรอรนิชาบ้างเพราะรู้ว่าแม่นี่แผนสูงอยู่พอตัวดูจากตอนที่คิดแผนจ้างเปมิกาให้ไปหลอกภูมิไทครั้งก่อน
“ฉันเชื่อใจคุณภูมิแต่ภาพกับคำพูดของคุณอรมันทำให้ฉันเริ่มลังเล”
"แล้วได้คุยกับคุณภูมิหรือยัง"
เปมิกาส่ายหัวหากเธอโทรไปแล้วรู้ว่าภูมิไทกลับมาที่ไทยโดยที่ไม่บอกเธอก่อนจริงๆเท่ากับเรื่องที่อรนิชาพูดก็ต้องมีมูลความจริงบ้าง
"ฉันไม่อยากโทรกลัวว่าเค้าจะอยู่ที่ไทยแล้วจริงๆ..ฉันไม่อยากให้เป็นเรื่องจริงอย่างที่คุณอรพูด"
"โถ่..เพื่อนฉัน"
ของขวัญได้แต่กอดปลอบเพื่อนรักคิดว่าเพื่อนเธอจะมีแต่เรื่องดีๆแล้วแท้ๆกลับต้องมานั่งร้องห่มร้องให้ฟูมฟายเพราะเรื่องความรักอีกจนได้
ตกเย็นขณะที่เปมิกากำลังจะขับรถออกจากออฟฟิศกลับบ้านพร้อมของขวัญจู่ๆเธอก็ถูกภูมิไทดึงเอาไว้เสียก่อน
"ดาว.."
"คุณทะเล"
เปมิกาตัวชาวาบสิ่งที่เธอไม่อยากรับรู้ตอนนี้ก็คือรู้ว่าภูมิไทกลับมาที่ไทยแล้ว
"ผมขอคุยกับคุณหน่อย"
"ฉันกลับเลยนะดาว"
ของขวัญเห็นเช่นนั้นคิดว่าทั้งสองคงจะมีเรื่องที่ต้องคุยกันยาวเธอจึงขอขับรถกลับเลยจะดีกว่าภาวนาในใจให้ทั้งสองปรับความเข้าใจกันได้และเรื่องที่อรนิชาพูดมันไม่จริง
หลังจากชายหนุ่มดึงตัวเปมิกาออกมาได้ภูมิไทก็รีบลากหญิงสาวเข้ามาคุยกันในรถหรูที่จอดอยู่หน้าออฟฟิศท่าทีของเขาดูขึงขังจนเปลี่ยนไปสายตาก็ดูแข็งกร้าวไม่เหมือนที่มองเธอเมื่อก่อนที่จะบินไปทำงานเปมิกาจึงแอบหวั่นใจหวังว่าเขาจะไม่มาหาเรื่องอะไรเธออย่างที่อรนิชาได้เคยพูดเอาไว้
"คุณกลับมาทำไมไม่โทรบอกฉันก่อนคะ"
เปมิกาเอ่ยถามภูมิไทด้วยความใจเย็นยังไม่ขอพูดเรื่องที่ได้รับฟังจากอรนิชาเธออยากจะฟังจากปากของคนรักเธอมากกว่า
"ผมกลับมากะทันหันเพราะไอ้รูปบ้าๆนี่...มันเป็นใคร"
ภูมิไทปารูปที่ปริ้นออกมาจากเมลให้เปมิกาได้ดูในนั้นเป็นรูปที่เธอกระหนุงกระหนิงป้อนข้าวธนดลอยู่ที่รีสอร์ทที่เชียงใหม่แถมยังมีรูปที่เธอไปเที่ยวสองต่อสองกับชายหนุ่มโดยที่ไม่เคยเล่าให้เขาฟังอีกต่างหาก
เขาพอจะรู้ว่าเธอทำไมไม่เล่าเพราะวันนี้เข้าไปคุยกับธนดลด้วยตัวเองและรู้ว่าสัมพันธ์ของทั้งสองลึกซึ้งเพียงใดจากปากธนดล
"คุณดลค่ะ..เพื่อนฉัน...เราเจอกันที่เชียงใหม่ฉันบังเอิญฉันทำเค้าบาดเจ็บเลยต้องดูแล"
"ดูแลกันถึงใจเลยสิ"
ดวงตาคมตวัดมองหน้าเปมิกาด้วยความโมโหที่เธอกล้าโกหกเขาหน้าตาเฉย
"พูดอะไรของคุณ"
เปมิกาเริ่มไม่พอใจเช่นกันที่จู่ๆเขาก็มาหาเรื่องไม่เชื่อใจเธอทั้งที่ทั้งหมดที่เธอพูดคือความจริงหรือนี่จะเป็นเช่นที่อรนิชาบอกว่าเขาต้องการจะหาเรื่องเลิกกับเธอ
"ผมไม่น่าโง่เชื่อไปได้ว่าคนร้อยเล่ห์มารยาอย่างคุณเป็นคนดี...ผัวไม่อยู่นอนกกชู้กันสาแก่ใจเลยสินะ"
มือหนาบีบแขาเปมิกาแน่นทั้งพ่นวาจาร้ายๆใส่หญิงสาวไม่ไว้หน้า
"ถอนคำพูดของคุณเดี๋ยวนี้เพราะฉันไม่ได้ทำอย่างที่คุณพูด...ถ้าอยากบอกเลิกก็พูดมาตรงๆไม่ต้องมาหาเรื่อง"
เปมิกาตวาดกลับชายหยุ่มเสียงสั่นตอนนี้ความเชื่อใจที่เธอมีให้เขามันหมดลงแล้วเขาเองยังไม่เชื่อใจเธอหาว่าเธอไปมีสัมพันธ์กับคนอื่นคิดในใจว่าคงเป็นอาการของคนอยากหาเรื่องเลิกมากกว่า
"ถามแค่นี้พูดถึงเรื่องเลิกทันทีเลยงั้นเหรออยากเลิกกับผมมากงั้นสิ...หึ่...ถ้าอยากเลิกผมก็จะเลิกให้จะได้ไปนอนกกนอนกอดกับมันให้สบายใจ..ดีนะที่คุณยังไม่ท้องไม่อย่างนั้นผมคงต้องมานั่งตรวจอีกว่าลูกใครกันแน่"
"ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับคุณอีก...ไอ้ผีทะเล"
เปมิกาน้ำตาไหลพรากกร่นด่าชายหนุ่มเสียงแข็งพร้อมปาดน้ำตาลวกๆแล้วหนีลงจากรถโดยที่ไม่คิดจะพูดจะถามอะไรกับอีกฝ่ายหากเขาไม่ให้ค่าเธอต่อไปนี้เธอกับเขาก็ขาดกัน
"ผมรู้จักคุณไม่ดีพอสินะปลาดาว"
หลังจากหญิงสาววิ่งหนีหายไปแล้วภูมิไทก็มีน้ำตาคลอบ้างเขานั่งนิ่งในรถพักใหญ่นึกถึงคำพูดของธนดลกล่าวถึงเรื่องสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเปมิกาเขายิ่งปวดหัวใจ
"บ้าที่สุด..ฮือๆๆๆ..."
ทางด้านเปมิกาขึ้นรถแท็กซี่มาได้ก็เอาแต่ร้องให้ไม่ยอมหยุดคิดในใจว่าภูมิไทเห็นเธอเป็นแค่ของเล่นแล้วมาให้ความหวังว่าจะสร้างครอบครัวกันเพื่ออะไร
ของขวัญเห็นเปมิกามาถึงบ้านได้คิดว่าจะเห็นเพื่อนเธอยิ้มแย้มกลับร้องห่มร้องให้หนักกว่าเดิมเสียอย่างนั้นจึงทำให้ทั้งเดือนฉายและของขวัญหดหู่ตามกันไปด้วย
"สิ่งที่คุณอรบอกมันคือเรื่องจริงคุณภูมิไทหาเรื่องมาทะเลาะเพื่อที่จะเลิกกับฉันเค้ากล่าวหาว่าฉันไปนอนกับคุณดล...ทุกอย่างมันจริงอย่างที่คุณอรพูด...เค้าไม่ได้ต้องการฉันจริงๆ..ฮือๆๆ"
พูดจบร่างบางก็เป็นลมล้มพับจนเดือนฉายและของขวัญต้องช่วยกันปฐมพยาบาล
ในเช้าของวันต่อมาวันนี้วุ่นวายมากเพราะเปมิกาได้เก็บเสื้อผ้าหายออกไปจากบ้านทิ้งไว้เพียงแค่โน๊ตที่ว่าหายเหนื่อยใจเมื่อไรจะกลับมา
ของขวัญมาถึงที่ทำงานได้ก็รีบคุยกับกชกรเรื่องของภูมิไทกับเปมิกาที่มีปัญหากันทันทีเพราะจะปล่อยให้ทั้งสองมีปัญหาคาราคาซังโดยที่อะไรๆยังไม่กระจ่างแบบนี้ไม่ได้เธออยากจะรู้ว่าภูมิไททำไมต้องกล่าวหาเพื่อนเธอเช่นนั้นเขาไปรู้อะไรมาและอยากจะรู้จากปากภูมิไทด้วยว่าสิ่งที่อรนิชาพูดกับเปมิกาจริงหรือไม่
"พี่ภูมิกับน้องดาวทะเลาะกันหนักเลยเหรอ"
"ค่ะคุณเกรซ...เมื่อวานนี้คุณอรโทรเรียกไห้ดาวไปหา....."
ของขวัญเล่ารายละเอียดทุกอย่างให้กชกรได้ฟังเธอยังสงสัยคาใจอยู่ว่าหากภูมิไทไม่คิดจะจริงจังกับเปมิกาและต้องการแต่งกับอรนิชาแล้วจะรีบแก้ข่าวเพื่ออะไร
"ใช่เหรอ...พี่ภูมิเนี่ยนะไปมีสัมพันธ์อะไรกับคุณอรนั่น"
กชกรฟังดูแล้วมันเริ่มมีกลิ่นไม่ดีเรื่องนี้เห็นทีเธอต้องขอถามรายละเอียดกับพี่ชายเธอก่อนแล้ว
"พี่ว่าพี่ต้องไปคุยกับพี่ภูมิหน่อยแล้ว"
"ขวัญไปด้วยนะคะ"
ของขวัญอยากจะได้ฟังพร้อมกับกชกรเช่นกันว่าจริงๆแล้วเรื่องที่อรนิชาบอกกับเปมิกามันจริงหรือไม่แล้วทำไมภูมิไทจึงมั่นใจเชื่อว่าเปมิกามีสัมพันธ์กับธนดลขนาดนั้น
ร้านอาหาร"แล้วไปอยู่ไหนกันล่ะเนี่ย"ช่วงเที่ยงสองสาวต้องมานั่งปวดหัวกันที่ร้านอาหารด้วยไปบ้านภูมิไทก็ไม่เจอใครแถมติดต่อก็ไม่ได้เจอแบบนี้กชกรไม่รู้จะเอายังไงต่อเลยภูเก็ตภูมิไทมาถึงบ้านพักที่ภูเก็ตตั้งแต่เมื่อคืนเขานั่งเครื่องมาพักใจที่นี่มาถึงก็เอาแต่ดื่มหนักจวบจนเวลาเย็นของวันนี้ปวดหัวใจที่ถูกหญิงสาวทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่าเข้าใจว่าการที่เธอไม่อยากแต่งงานกับเขาไม่ใช่เพียงอยากรอเวลาแต่เธอไม่ได้ต้องการผูกมัดกับเขามากกว่าทางด้านเปมิกาก็เดินทางขึ้นรถทัวร์มาทางเหนือเธอขอมาพักใจสักพักใหญ่เพื่อขจัดความรู้สึกที่มีต่อภูมิไทให้ได้จะได้กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมที่เคยเป็นเปมิกามาเช่าบ้านหลังเก่าๆในหมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่งค่อนข้างที่จะกันดานพอสมควรเพื่อตัดจากโลกภายนอกอยู่กับตัวเองอยู่กับธรรมชาติเพื่อที่จะลืมสิ่งที่ปวดใจตอนนี้โดยเร็ววันเวลาพ้นผ่านไปร่วมเดือนที่เปมิกาและภูมิไทยังทำตัวสูญหายติดต่อไม่ได้กชกรก็ให้สามีเธอช่วยตามหาภูมิไททุกทางเพราะอยากจะพูดคุยถึงเรื่องราวที่อยากจะรู้แต่ตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหาเจอเลยแม้แต่เงา"คุณเกรซคะได้เรื่องยังไงบ้างคะ""ยังเลยน้องขวัญ..เฮ้อ.."ขณะที่สองสาวกำลังห
เดือนต่อมาเปมิกามาอยู่ที่หมู่บ้านชนบทแห่งนี้ได้ร่วมเดือนกว่าแล้วหัวใจช่วงนี้ก็เริ่มดีขึ้นมากกว่าเดิมพอสมควรยิ่งอยู่ในที่ๆสงบใจเธอก็เริ่มเย็นลงมาก"ยินดีด้วยนะคะคุณตั้งครรภ์ได้สิบสองสัปดาห์แล้ว"หญิงสาวนั่งเหม่ออยู่ริมระเบียงบ้านไม้ยามค่ำคืนคำพูดของหมอสาวที่เธอไปหาที่โรงพยาบาลเมื่อเช้ายังลอยอยู่ในหัวตอนนี้จะว่าดีใจที่มีลูกก็ดีใจแต่จะดีกว่านี้ถ้าเธอและภูมิไทไม่มีปัญหากันหากเธอกลับไปบอกภูมิไทว่าเธอท้องลูกของเขาก็คงไม่เชื่ออยู่ดีดังนั้นเธอคิดว่าไม่ควรจะบอกเขาดีกว่าด้วยกลัวว่าจะถูกเขากล่าววาจาร้ายๆใส่เธออีกแค่ลูกคนเดียวเธอเลี้ยงได้อยู่แล้ว"ได้เรื่องยังไงบ้างครับคุณเขต""เธอเข้ารักษาที่โรงพยาบาลxxxครับ"ทางด้านของภูมิไทแม้นจะงานยุ่งเขาก็ยังให้คนคอยตามหาเปมิกาอยู่ตลอดจวบจนวันนี้เขาก็ยิ้มได้เสียทีแต่ก็ตกใจพอสมควรเมื่อเขตแดนบอกว่าเธอเข้ารักษาที่โรงพยาบาลภาวนาในใจว่าอย่าให้เธอได้เป็นอะไรร้ายแรงเลย"แล้วเธอเป็นอะไร""คุณดาวตั้งท้องครับ"เขตแดนอมยิ้มอ่อนรู้ว่าข่าวนี้คงทำให้เจ้านายตนใจชื้นชุ่มฉ่ำขึ้นมาได้ในรอบหลายวัน"ว...ว่าไงนะ"ภูมิไทใจเต้นระรัวดั่งกลองเพลเขาดีใจจนน้ำตาคลอแม้นจะยังไม่รู้พิกั
ซ่าาา.. ซ่าาา....เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งบนเกาะเล็กๆทางตอนใต้ของประเทศไทยบรรยากาศยามค่ำคืนนี้ท้องฟ้าโปร่งเดือนหงายมีดาวระยิบระยับอยู่เต็มท้องฟ้าแสงของดวงจันทร์กลมโตสะท้อนกับน้ำทะเลเป็นภาพที่สวยงามในสายตาของชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงผ้าใบริมชายหาดไม่น้อยภูมิไท ทักษาธาราชายหนุ่มวัยสามสิบสองทายาทกิจการโรงแรมหมื่นล้านและธุรกิจอื่นๆของเครือทักษาธาราเพียงคนเดียวของตระกูลเพราะย่าของภูมิไทก็มีลูกชายคนเดียวส่วนพ่อกับเม่ชายหนุ่มก็มีแค่ภูมิไทเป็นลูกชายคนเดียวเท่านั้นสถานะของภูมิไทคือโสดมีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาคมเข้มคิ้วหนาดวงตาคมจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากหนาเป็นกระจับอมชมพูปล่อยผมยาวหยิกหยักศกประบ่ามีไรหนวดเคราเล็กน้อยสูง180ร่างกายกำยำบึกบึนเพราะออกกำลังกายเป็นประจำเขากำลังนอนมองท้องฟ้าด้วยรอยยิ้มอ่อน....แทบทุกคืนของวันพระจันทร์เต็มดวงเขาจะต้องมานอนสัมผัสบรรยากาศแทบทุกครั้งเพราะมันทำให้เขาผ่อนคลายเหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศเขาชอบความสงบนอนฟังเสียงคลื่นไปเพลินๆเสมือนธรรมชาติกำลังบำบัดขัดเกลาความขุ่นมัวในใจออกไปได้เป็นอย่างดีเกาะที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวของภูมิไทที่สัมปทานไว้ได้ตั้งแต่รุ่นปู่จนมาถึงมือของช
"..เฮ้อ.."ของขวัญเองก็ได้แต่ยืนถอนหายใจเพราะเงินที่เธอมียังไงก็รวมกับเปมิกาไม่ถึงที่จะเป็นค่าใช้จ่ายใช้ผ่าตัดให้โลมาอยู่ดีของขวัญหญิงสาวตัวเล็กผอมแห้งวัยยี่สิบสี่ใบหน้าจิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อยคิ้วบางได้รูปตาคมเหมือนลูกแมวผิวขาวอมชมพูผมหยักศกสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลังเธอเป็นเพื่อนกับเปมิกาตั้งแต่เข้ามหาลัยหญิงสาวมีชะตาชีวิตที่ค่อนข้างเหมือนกับเปมิกาจึงเข้าอกเข้าใจกันและสนิทกันมากทำงานหาเงินเรียนแฟชั่นด้วยกันจบมาก็ช่วยกันออกแบบเสื้อผ้าขายและติดตามเป็นคนช่วยเหลือเปมิกาทุกครั้งที่เพื่อนเธอต้องมาเดินแบบหรือถ่ายแบบให้โมเดลลิ่งที่จ้างแต่ช่วงหลังมานี้ไม่ค่อยติดตามเพื่อนเธอเท่าไรเพราะต้องช่วยดูแลโลมาหลานสาวของเปมิกาอีกอย่างแบรนด์เสื้อผาที่พวกเธอทำก็ค่อนข้างขายได้เยอะกว่าแต่ก่อนส่วนมากจึงจะทำงานอยู่กับบ้านมากกว่า"ฉันขอคุยกับเธอหน่อยได้หรือเปล่า""คุณอรนิชา...เอ่อ...ได้ค่ะ"ขณะที่สองสาวนั่งเครียดกันอยู่จู่ๆก็มีอรนิชาไฮโซสาววัยสามสิบลูกสาวเจ้าของงานเดินแบบโชว์เครื่องเพชรวันนี้เข้ามาขอคุยกับเปมิกาทำเอานางแบบสาวตกใจพอสมควรไม่รู้ว่าเธอทำเพชรเม็ดไหนของเจ้าของงานหลุดไปหรือเปล่าถึงตามมาคุยกับเธอถึงตรงน
ช่วงเย็นของวันรัชนนท์หนุ่มหล่อร่างสูงบึกบึนหน้าคมผมยาวรวบมัดตึงวัยสามสิบห้าในชุดเสื้อลินินสีงาช้างกางเกงเลสีดำใส่รองเท้าแตะหูหนีบเดินดุ่มๆแบกถังน้ำมันมาหาภูมิไทที่ท่าเรือก่อนจะวางมันลงที่เรือประมงของตัวเอง“ทำไมวันนี้อยากจะใช้เรือพี่ล่ะ”รัชนนน์เอ่ยถามกับชายหนุ่มเจ้าของเกาะที่นั่งรอเขาอยู่ที่ในเรือ“ผมอยากนั่งเรือเล่นยืมคืนนึงนะครับพี่นนท์”“ตามสบายเลย”รัชนนท์รู้ดีว่าภูมิไทคงอยากหาอะไรทำแก้เบื่อเขาก็ไม่ติดอะไรที่ชายหนุ่มจะใช้เรือของเขาไปหาความสนุกเพราะภูมิไทก็ให้ที่พักอาศัยแก่เขาฟรีๆโดยที่ไม่ได้เรียกร้องอะไรแถมยังคอยดูแลอย่างดีอีกต่างหากเช้าตรู่วันต่อมาและแล้วเช้าของวันใหม่หลังจากที่สองสาววางแผนกันมาดิบดีแล้วทั้งสองก็มายืนอยู่ที่หน้าผาชันไม่ใกล้ไม่ไกลกับเกาะของภูมิไทมากนักสองสาวยืนรับลมทะเลกันมาพักใหญ่เพื่อรอดูเรือประมงว่าจะมีหันหัวแล่นเข้าเกาะเมื่อไหร่เพราะเมื่อมีเรือมาเปทิกาก็จะรีบกระโดดจากหน้าผาลงไปที่ทะเลทันทีตามแผนที่วางเอาไว้คิดว่ายังไงคนบนเรือก็ต้องลงมาช่วยเธอจังหวะนั้นเธอจะได้ออกอุบายเพื่อเข้าไปที่เกาะส่วนตัวของภูมิไทได้“เอาแบบนี้จริงเหรอดาว”ของขวัญที่ยืนอยู่ข้างๆเปมิกาต
“คือ...ฉันลองไปดูก็ได้คุณจะให้ฉันอยู่กี่วันฉันคิดว่าหากอยู่นานๆฉันก็คงจะดีขึ้นมาก”“จะอยู่เท่าไรก็แล้วแต่คุณเลยผมให้อยู่ฟรีกินฟรีด้วย”ภูมิไทเห็นทีท่าว่าหญิงสาวเริ่มที่จะสนใจสิ่งที่เขานำเสนอแล้วจึงตามใจเธอทุกอย่างเพราะคนที่กำลังจิตใจอ่อนแอย่อมต้องการพลังที่เป็นบวก“ขอบคุณนะคะ...ฉันชื่อปลาดาวเรียกฉันว่าดาวก็ได้คุณล่ะ”“ผมชื่อทะเล...นี่ผ้าห่มเอาไว้เดี๋ยวจะหนาว”ชายหนุ่มแนะนำตัวกับหญิงสาวก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนสีน้ำตาลของเขาที่ยังไม่ได้ใช้เอามาให้เธอห่มเพราะกว่าจะถึงเกาะเธอต้องรับลมทะเลอีกพักใหญ่เดี๋ยวจะหนาวเอาได้“ขอบคุณนะคะ”ภูมิไทพาหญิงสาวขึ้นจากท่าเรือเดินตามแนวชายหาดมาไม่ไกลนักก็เจอบ้านหลังสีขาวเล็กๆหลังคาทรงปั้นหยาตัวบ้านยกสูงจากพื้นบันไดสามขั้นด้านหน้ามีชานระเบียงกว้างเอาไว้นั่งรับลมเปมิกาเห็นคราแรกก็รู้สึกชอบบ้านหลังนี้มากเพราะเป็นบ้านริมทะเลในฝันที่เธออยากจะมีแต่คิดไปคิดมาก็เริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยเพราะตอนนี้เธอไม่เห็นมีใครอยู่ที่บ้านอีกอย่างบ้านก็ตั้งอยู่หลังเดียวโดดๆแถมเธอยังมาอยู่กับชายหนุ่มชาวประมงสองต่อสองอีกอันที่จริงนึกว่าขึ้นฝั่งมาแล้วจะเจอคนอื่นบ้างแต่เปล่าเลย"บ้านผม
หลังจากที่ภูมิไทไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าพักใหญ่เปมิกาก็ง่วนอยู่กับการกินหมึกย่างจนตอนนี้หมึกย่างในถาดสแตนเลสใหญ่ก็ได้หมดลงไม่เหลือสักชิ้น"อืม.. เอ่อะ"ร่างบางนั่งตัวตรงเรอออกมาอย่างไม่ห่วงสวยหลังจากเคี้ยวหมึกชิ้นสุดท้ายหมดปาก"แล้วเค้าจะกินอะไรล่ะ"พออิ่มจนพุงกางเปมิกาก็พึ่งนึกได้ว่าคนที่หาหมึกพวกนี้มาน่าจะยังไม่ได้กินอะไรเธอจึงรีบมองซ้ายมองขวาแล้วลุกไปที่ตู้เย็นทันที"ฉันหุงข้าวกับทำไข่เจียวให้คุณก็แล้วกัน"เปิดตู้เย็นมาเจอไข่หญิงสาวก็หยิบมันออกมาสองลูกก่อนจะมองไปที่หม้อข้าวตั้งอยู่ที่เคาเตอร์ครัวแล้วลงมือหุงข้าวด้วยความชำนาญก่อนจะเริ่มตอกไข่ใส่ถ้วยเพื่อที่จะตีทำไข่เจียว"ทำอะไรเหรอครับ""พอดีฉันกินหมึกย่างจนหมดกลัวคุณไม่มีอะไรกินฉันเลยถือวิสาสะหุงข้าวกับจะทำไข่เจียวให้คุณ"เปมิกาหันยิ้มอ่อนให้ชายหนุ่มที่กำลังถือผ้าเช็ดผมของเขาที่เปียกหมาดๆอยู่เธอละอายใจพอสมควรที่กินไม่เหลือเผื่อแผ่ให้เจ้าของอาหาร"กินหมดถาดเลยเหรอครับ""คือ.. อย่าโกรธฉันเลยนะคะฉันหิว"หญิงสาวรีบขอโทษชายหนุ่มที่กำลังยืนทำสีหน้านิ่งงัน"เปล่าครับผมไม่ได้โกรธแค่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างคุณจะกินไม่เยอะเสียอีก...หมึกยัง
"คุณนอนในห้องผมแล้วผมนอนที่โซฟาข้างนอกเอง"เห็นสีหน้าหญิงสาวเริ่มเสียกะทันหันภูมิใทจึงต้องรีบอธิบายให้จบว่าเขาไม่ได้หมายความว่าเขาจะนอนกับเธอ"อ่อ..ค่ะ...รบกวนคุณแย่เลยเนอะ"ชายหนุ่มว่าจบร่างบางก็ร้องอ๋อเสียงสูงปัดไม้ปัดมือทำท่าพูดเกรงอกเกรงใจทั้งที่ในใจพอใจกับคำตอบของอีกฝ่ายพอสมควรที่เขาจะยกห้องนอนให้เธอแล้วออกไปนอนข้างนอก"ไม่เป็นไรเลยครับ"22.00 น.“นายเป็นใครกันแน่นายทะเล”กลางดึกแล้วตอนนี้เปมิกาก็ยังนอนไม่หลับเธอยังคงแปลกใจกับบ้านของชาวประมงธรรมดาเพราะเมื่อมาสังเกตดีๆเฟอร์นิเจอร์ที่ใช้ที่นี่ทุกชิ้นแพงๆทั้งนั้นแถมเสื้อที่เธอใส่อยู่นี่ก็น่าจะเป็นเสื้อผ้าที่สั่งตัดมาโดยเฉพาะผิวพรรณชายหนุ่มก็ดูเนียนไม่กระดำกระด่างคำพูดคำจาก็ไม่ติดสำเนียงคนท้องถิ่นแม้แต่น้อยอยากจะรู้นักว่าทะเลคนนี้คือใครกันแน่เพราะตอนนี้เธอเริ่มไม่ค่อยเชื่อแล้วว่าเขาคือชาวประมงทางด้านภูมิไทหลังจากที่โทรบอกกับทุกคนในเกาะว่ามีคนมาอยู่กับเขาที่บ้านเล็กตอนนี้และสั่งห้ามไม่ให้ทุกคนยุ่มย่ามมาที่นี่เพราะไม่อยากให้หญิงสาวได้เจอใครกลัวว่าคนเหล่านั้นจะหลุดปากบอกกับเธอว่าเขาเป็นใครเวลานี้ชายหนุ่มก็เอาเตียงผ้าใบมานอนกางที่ระเบี