ตอนที่34 หนี

อรนิชาเห็นเปมิกานั่งลงได้ก็เปิดประเด็นไม่พูดพร่ำนอกเรื่องให้เสียเวลา

"เคยเกริ่นๆไว้ค่ะ"

สีหน้าของเปมิกาตอนนี้ไม่สู้ดีนักเพราะไม่รู้ว่าอรนิชาจะถามเรื่องนี้กับเธอเพื่ออะไร

"อืม...ฉันก็ไม่ได้อยากจะมาพูดให้เธอเสียใจหรอกนะตอนไปดูงานเค้าก็โทรตามฉันไปด้วยแถมตอนที่เราอยู่ด้วยกันบนเตียงเค้าก็บอกเองว่าไม่ได้จริงจังกับเธอและจะพยายามหาเรื่องทะเลาะตีตัวออกห่างเธอให้มากที่สุดเพื่อที่จะแต่งงานกับฉันคนที่เหมาะสมกับเค้า"

"แค่นี้ใช่ไหมคะที่คุณจะพูด"

จากคราแรกที่ว่าจะมาถามหาความจริงจากอรนิชาตอนนี้เปมิกาคิดว่าได้คำตอบแล้วเธอจึงไม่คิดจะอยู่ต่อเพราะกลัวว่าน้ำตาเจ้ากรรมจะไหลออกมาเธอไม่กลัวจะเสียมารยาทด้วยดูท่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้อยากจะเห็นมารยาทจากเธอเช่นกันคงอยากเห็นเธอเสียใจเสียมากกว่า

"จะไม่เชื่อฉันก็ได้แต่ขอให้ดูเอาเองว่าหลังจากนี้เขาจะเปลี่ยนไปแค่ไหน...อ่อ..แล้วตอนนี้เค้าก็กลับมาที่ไทยตั้งแต่เมื่อวานแล้วก็อยู่กับฉันทั้งคืนเค้าได้บอกเธอก่อนหรือเปล่า"

อรนิชาเปรยตามหลังเปมิกาด้วยสีหน้าท่าทางของผู้ชนะเธอรู้ดีว่าต่อไปเปมิกาจะต้องเจอกับอะไรเพราะเรื่องราวทุกอย่างที่เปมิกาเจอล้วนเป็นเธอที่จ้างคนจัดฉากขึ้นมาทั้งนั้น

เปมิกากลับมาถึงออฟฟิศได้เธอก็โผเข้ากอดร้องห่มร้องให้กับของขวัญเล่าเรื่องทุกอย่างที่เธอเจอให้เพื่อนได้ฟังแม้นเธอเชื่อใจภูมิไทแต่ก็อดที่จะฟูมฟายจากคำพูดของอรนิชาไม่ได้อยู่ดี

"แกจะเชื่อยัยคุณอรจริงเหรอ"

ของขวัญไม่อยากจะให้เปมิกาเชื่ออะไรอรนิชาบ้างเพราะรู้ว่าแม่นี่แผนสูงอยู่พอตัวดูจากตอนที่คิดแผนจ้างเปมิกาให้ไปหลอกภูมิไทครั้งก่อน

“ฉันเชื่อใจคุณภูมิแต่ภาพกับคำพูดของคุณอรมันทำให้ฉันเริ่มลังเล”

"แล้วได้คุยกับคุณภูมิหรือยัง"

เปมิกาส่ายหัวหากเธอโทรไปแล้วรู้ว่าภูมิไทกลับมาที่ไทยโดยที่ไม่บอกเธอก่อนจริงๆเท่ากับเรื่องที่อรนิชาพูดก็ต้องมีมูลความจริงบ้าง

"ฉันไม่อยากโทรกลัวว่าเค้าจะอยู่ที่ไทยแล้วจริงๆ..ฉันไม่อยากให้เป็นเรื่องจริงอย่างที่คุณอรพูด"

"โถ่..เพื่อนฉัน"

ของขวัญได้แต่กอดปลอบเพื่อนรักคิดว่าเพื่อนเธอจะมีแต่เรื่องดีๆแล้วแท้ๆกลับต้องมานั่งร้องห่มร้องให้ฟูมฟายเพราะเรื่องความรักอีกจนได้

ตกเย็นขณะที่เปมิกากำลังจะขับรถออกจากออฟฟิศกลับบ้านพร้อมของขวัญจู่ๆเธอก็ถูกภูมิไทดึงเอาไว้เสียก่อน

"ดาว.."

"คุณทะเล"

เปมิกาตัวชาวาบสิ่งที่เธอไม่อยากรับรู้ตอนนี้ก็คือรู้ว่าภูมิไทกลับมาที่ไทยแล้ว

"ผมขอคุยกับคุณหน่อย"

"ฉันกลับเลยนะดาว"

ของขวัญเห็นเช่นนั้นคิดว่าทั้งสองคงจะมีเรื่องที่ต้องคุยกันยาวเธอจึงขอขับรถกลับเลยจะดีกว่าภาวนาในใจให้ทั้งสองปรับความเข้าใจกันได้และเรื่องที่อรนิชาพูดมันไม่จริง

หลังจากชายหนุ่มดึงตัวเปมิกาออกมาได้ภูมิไทก็รีบลากหญิงสาวเข้ามาคุยกันในรถหรูที่จอดอยู่หน้าออฟฟิศท่าทีของเขาดูขึงขังจนเปลี่ยนไปสายตาก็ดูแข็งกร้าวไม่เหมือนที่มองเธอเมื่อก่อนที่จะบินไปทำงานเปมิกาจึงแอบหวั่นใจหวังว่าเขาจะไม่มาหาเรื่องอะไรเธออย่างที่อรนิชาได้เคยพูดเอาไว้

"คุณกลับมาทำไมไม่โทรบอกฉันก่อนคะ"

เปมิกาเอ่ยถามภูมิไทด้วยความใจเย็นยังไม่ขอพูดเรื่องที่ได้รับฟังจากอรนิชาเธออยากจะฟังจากปากของคนรักเธอมากกว่า

"ผมกลับมากะทันหันเพราะไอ้รูปบ้าๆนี่...มันเป็นใคร"

ภูมิไทปารูปที่ปริ้นออกมาจากเมลให้เปมิกาได้ดูในนั้นเป็นรูปที่เธอกระหนุงกระหนิงป้อนข้าวธนดลอยู่ที่รีสอร์ทที่เชียงใหม่แถมยังมีรูปที่เธอไปเที่ยวสองต่อสองกับชายหนุ่มโดยที่ไม่เคยเล่าให้เขาฟังอีกต่างหาก

เขาพอจะรู้ว่าเธอทำไมไม่เล่าเพราะวันนี้เข้าไปคุยกับธนดลด้วยตัวเองและรู้ว่าสัมพันธ์ของทั้งสองลึกซึ้งเพียงใดจากปากธนดล

"คุณดลค่ะ..เพื่อนฉัน...เราเจอกันที่เชียงใหม่ฉันบังเอิญฉันทำเค้าบาดเจ็บเลยต้องดูแล"

"ดูแลกันถึงใจเลยสิ"

ดวงตาคมตวัดมองหน้าเปมิกาด้วยความโมโหที่เธอกล้าโกหกเขาหน้าตาเฉย

"พูดอะไรของคุณ"

เปมิกาเริ่มไม่พอใจเช่นกันที่จู่ๆเขาก็มาหาเรื่องไม่เชื่อใจเธอทั้งที่ทั้งหมดที่เธอพูดคือความจริงหรือนี่จะเป็นเช่นที่อรนิชาบอกว่าเขาต้องการจะหาเรื่องเลิกกับเธอ

"ผมไม่น่าโง่เชื่อไปได้ว่าคนร้อยเล่ห์มารยาอย่างคุณเป็นคนดี...ผัวไม่อยู่นอนกกชู้กันสาแก่ใจเลยสินะ"

มือหนาบีบแขาเปมิกาแน่นทั้งพ่นวาจาร้ายๆใส่หญิงสาวไม่ไว้หน้า

"ถอนคำพูดของคุณเดี๋ยวนี้เพราะฉันไม่ได้ทำอย่างที่คุณพูด...ถ้าอยากบอกเลิกก็พูดมาตรงๆไม่ต้องมาหาเรื่อง"

เปมิกาตวาดกลับชายหยุ่มเสียงสั่นตอนนี้ความเชื่อใจที่เธอมีให้เขามันหมดลงแล้วเขาเองยังไม่เชื่อใจเธอหาว่าเธอไปมีสัมพันธ์กับคนอื่นคิดในใจว่าคงเป็นอาการของคนอยากหาเรื่องเลิกมากกว่า

"ถามแค่นี้พูดถึงเรื่องเลิกทันทีเลยงั้นเหรออยากเลิกกับผมมากงั้นสิ...หึ่...ถ้าอยากเลิกผมก็จะเลิกให้จะได้ไปนอนกกนอนกอดกับมันให้สบายใจ..ดีนะที่คุณยังไม่ท้องไม่อย่างนั้นผมคงต้องมานั่งตรวจอีกว่าลูกใครกันแน่"

"ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับคุณอีก...ไอ้ผีทะเล"

เปมิกาน้ำตาไหลพรากกร่นด่าชายหนุ่มเสียงแข็งพร้อมปาดน้ำตาลวกๆแล้วหนีลงจากรถโดยที่ไม่คิดจะพูดจะถามอะไรกับอีกฝ่ายหากเขาไม่ให้ค่าเธอต่อไปนี้เธอกับเขาก็ขาดกัน

"ผมรู้จักคุณไม่ดีพอสินะปลาดาว"

หลังจากหญิงสาววิ่งหนีหายไปแล้วภูมิไทก็มีน้ำตาคลอบ้างเขานั่งนิ่งในรถพักใหญ่นึกถึงคำพูดของธนดลกล่าวถึงเรื่องสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเปมิกาเขายิ่งปวดหัวใจ

"บ้าที่สุด..ฮือๆๆๆ..."

ทางด้านเปมิกาขึ้นรถแท็กซี่มาได้ก็เอาแต่ร้องให้ไม่ยอมหยุดคิดในใจว่าภูมิไทเห็นเธอเป็นแค่ของเล่นแล้วมาให้ความหวังว่าจะสร้างครอบครัวกันเพื่ออะไร

ของขวัญเห็นเปมิกามาถึงบ้านได้คิดว่าจะเห็นเพื่อนเธอยิ้มแย้มกลับร้องห่มร้องให้หนักกว่าเดิมเสียอย่างนั้นจึงทำให้ทั้งเดือนฉายและของขวัญหดหู่ตามกันไปด้วย

"สิ่งที่คุณอรบอกมันคือเรื่องจริงคุณภูมิไทหาเรื่องมาทะเลาะเพื่อที่จะเลิกกับฉันเค้ากล่าวหาว่าฉันไปนอนกับคุณดล...ทุกอย่างมันจริงอย่างที่คุณอรพูด...เค้าไม่ได้ต้องการฉันจริงๆ..ฮือๆๆ"

พูดจบร่างบางก็เป็นลมล้มพับจนเดือนฉายและของขวัญต้องช่วยกันปฐมพยาบาล

ในเช้าของวันต่อมาวันนี้วุ่นวายมากเพราะเปมิกาได้เก็บเสื้อผ้าหายออกไปจากบ้านทิ้งไว้เพียงแค่โน๊ตที่ว่าหายเหนื่อยใจเมื่อไรจะกลับมา

ของขวัญมาถึงที่ทำงานได้ก็รีบคุยกับกชกรเรื่องของภูมิไทกับเปมิกาที่มีปัญหากันทันทีเพราะจะปล่อยให้ทั้งสองมีปัญหาคาราคาซังโดยที่อะไรๆยังไม่กระจ่างแบบนี้ไม่ได้เธออยากจะรู้ว่าภูมิไททำไมต้องกล่าวหาเพื่อนเธอเช่นนั้นเขาไปรู้อะไรมาและอยากจะรู้จากปากภูมิไทด้วยว่าสิ่งที่อรนิชาพูดกับเปมิกาจริงหรือไม่

"พี่ภูมิกับน้องดาวทะเลาะกันหนักเลยเหรอ"

"ค่ะคุณเกรซ...เมื่อวานนี้คุณอรโทรเรียกไห้ดาวไปหา....."

ของขวัญเล่ารายละเอียดทุกอย่างให้กชกรได้ฟังเธอยังสงสัยคาใจอยู่ว่าหากภูมิไทไม่คิดจะจริงจังกับเปมิกาและต้องการแต่งกับอรนิชาแล้วจะรีบแก้ข่าวเพื่ออะไร

"ใช่เหรอ...พี่ภูมิเนี่ยนะไปมีสัมพันธ์อะไรกับคุณอรนั่น"

กชกรฟังดูแล้วมันเริ่มมีกลิ่นไม่ดีเรื่องนี้เห็นทีเธอต้องขอถามรายละเอียดกับพี่ชายเธอก่อนแล้ว

"พี่ว่าพี่ต้องไปคุยกับพี่ภูมิหน่อยแล้ว"

"ขวัญไปด้วยนะคะ"

ของขวัญอยากจะได้ฟังพร้อมกับกชกรเช่นกันว่าจริงๆแล้วเรื่องที่อรนิชาบอกกับเปมิกามันจริงหรือไม่แล้วทำไมภูมิไทจึงมั่นใจเชื่อว่าเปมิกามีสัมพันธ์กับธนดลขนาดนั้น