ตอนที่36 ตอนจบ

เดือนต่อมา

เปมิกามาอยู่ที่หมู่บ้านชนบทแห่งนี้ได้ร่วมเดือนกว่าแล้วหัวใจช่วงนี้ก็เริ่มดีขึ้นมากกว่าเดิมพอสมควรยิ่งอยู่ในที่ๆสงบใจเธอก็เริ่มเย็นลงมาก

"ยินดีด้วยนะคะคุณตั้งครรภ์ได้สิบสองสัปดาห์แล้ว"

หญิงสาวนั่งเหม่ออยู่ริมระเบียงบ้านไม้ยามค่ำคืนคำพูดของหมอสาวที่เธอไปหาที่โรงพยาบาลเมื่อเช้ายังลอยอยู่ในหัวตอนนี้จะว่าดีใจที่มีลูกก็ดีใจแต่จะดีกว่านี้ถ้าเธอและภูมิไทไม่มีปัญหากัน

หากเธอกลับไปบอกภูมิไทว่าเธอท้องลูกของเขาก็คงไม่เชื่ออยู่ดีดังนั้นเธอคิดว่าไม่ควรจะบอกเขาดีกว่าด้วยกลัวว่าจะถูกเขากล่าววาจาร้ายๆใส่เธออีกแค่ลูกคนเดียวเธอเลี้ยงได้อยู่แล้ว

"ได้เรื่องยังไงบ้างครับคุณเขต"

"เธอเข้ารักษาที่โรงพยาบาลxxxครับ"

ทางด้านของภูมิไทแม้นจะงานยุ่งเขาก็ยังให้คนคอยตามหาเปมิกาอยู่ตลอดจวบจนวันนี้เขาก็ยิ้มได้เสียทีแต่ก็ตกใจพอสมควรเมื่อเขตแดนบอกว่าเธอเข้ารักษาที่โรงพยาบาลภาวนาในใจว่าอย่าให้เธอได้เป็นอะไรร้ายแรงเลย

"แล้วเธอเป็นอะไร"

"คุณดาวตั้งท้องครับ"

เขตแดนอมยิ้มอ่อนรู้ว่าข่าวนี้คงทำให้เจ้านายตนใจชื้นชุ่มฉ่ำขึ้นมาได้ในรอบหลายวัน

"ว...ว่าไงนะ"

ภูมิไทใจเต้นระรัวดั่งกลองเพลเขาดีใจจนน้ำตาคลอแม้นจะยังไม่รู้พิกัดว่าจริงๆแล้วหญิงสาวพักอยู่ที่ไหนแต่หากเธอเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลแห่งนั้นเธอก็คงอยู่ไม่ห่างจากที่นั่นดีไม่ดีหากเขาไปติดต่อที่โรงพยาบาลเองเขาก็อาจจะได้รู้ที่อยู่ของเธอเลยก็ได้

เช้าวันนี้เป็นวันที่อากาศดีเป็นพิเศษหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวตัวยาวคลุมด้วยเสื้อกันหนาวไหมพรมสีชมพูเดินเล่นตามถนนในหมู่บ้าน

ใบหน้านวลเปื้อนยิ้มตลอดเวลาเมื่อได้เห็นวิถีชีวิตเรียบง่ายของผู้คนแม้จะเห็นออกบ่อยแต่ก็ประทับใจทุกครั้งที่ได้มอง

เปมิกาเปลี่ยนสีหน้าเป็นตกใจหยุดชะงักการเดินเมื่อเห็นคนที่เธอไม่อยากจะเห็นอยู่ไกลๆยืนอยู่ที่หน้าบ้านของคนระแวกนี้ทั้งยืนคุยด้วยสีหน้าซีเรียส

"หืม...มาที่นี่ได้ไง"

หญิงสาวไม่รู้ว่าภูมิไทมาที่นี่ได้อย่างไรเขามีธุระอะไรที่นี่เธอรีบเดินดุ่มๆกลับไปที่บ้านพักเก็บกระเป๋าเก็บเต๊นท์เดินเข้าไปใช้ชีวิตในป่าด้วยกลัวว่าเขาจะต้องมาเจอกับเธอแล้วทั้งเขาและเธอจะต้องมาอยู่ในสภาวะอึดอัดหัวใจกันอีก

ภูมิไทเดินตามหญิงชราที่บอกกับเขาว่ารู้จักกับเปมิกาขณะที่เขาตามหาหญิงสาวที่กลางชุมชนหมู่บ้านเมื่อเช้า

"เธออยู่บ้านหลังนี้คนเดียวน่ะเหรอครับ"

ตอนนี้เขาเดินมาถึงบ้านไม้ยกทรงสูงไม่ไกลจากหมู่บ้านมากนักเป็นบ้านที่หญิงชราบอกว่าเธอเป็นคนให้เปมิกาเช่าอยู่ที่นี่ร่วมเกือบสองเดือนแล้ว

ภูมิไทมีสีหน้าเป็นกังวลพอสมควรไม่รู้ว่าหญิงสาวอยู่ที่นี่จะมีความลำบากอย่างไรบ้างเพราะดูท่าสิ่งอำนวยความสะดวกไม่ได้มีมากเท่าไรนัก

"จะพ่อหนุ่ม...เมื่อเช้ายังเห็นเดินเล่นอยู่เลยไม่รู้ไปไหนเสียแล้ว"

"เดี๋ยวผมขอรอเธอที่นี่นะครับ"

"ตามสบายเลยพ่อหนุ่ม"

ภูมิไทนั่งรอเปมิกาเป็นชั่วโมงได้เขาเดินดูบริเวณรอบๆบ้านดูของด้านในพบว่ามีชุดเปมิกาแค่ไม่กี่ชุดยิ่งดูก็ยิ่งหดหู่เพราะความฉลาดน้อยของเขาแท้ๆที่ทำให้คนรักต้องเสียใจหนีหายมาอยู่ในสภาพแบบนี้

"จะมาตามหาเราทำไมนะ..."

ทางด้านเปมิกาหลังจากเอาข้าวของไปไว้ในป่าได้เธอก็จะกลับมาหาเก็บพวกฟืนเพิ่มเพื้อเอาไว้ก่อไฟยามค่ำคืนที่อากาศค่อนข้างเย็นแต่ก็ต้องแอบซุ่มอยู่ห่างๆไม่กล้าเข้าไปใต้ถุนบ้านเพราะเห็นว่าภูมิไทอยู่ที่นี่เธอพอจะรู้สาเหตุแล้วว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไรคงไม่พ้นตามหาเธอแต่จะด้วยเรื่องอะไรนั่นเดาไม่ออกแต่เธอจะไม่ยอมเจอเขาเด็ดขาด

ตอนนี้เป็นเวลาหัวค่ำแล้วเปมิกานั่งเหม่อมองฟ้าหน้าเต๊นท์เธอก่อไฟกองไม่ใหญ่มากใกล้ๆกับเต๊นท์ดีที่ในป่ายังพอมีกิ่งไม้แห้งพอให้เธอได้นำมาก่อไล่ยุงผิงไฟได้บ้างไม่อย่างนั่นคงนอนหนาวขดอยู่ในเต๊นท์อย่างเดียวแน่

ทางด้านภูมิไทเองก็นั่งไม่ติดเมื่อรอเปมิกามาทั้งวันเธอก็ยังไม่กลับมาที่พักจนเขาค่อนข้างสังหรณ์ใจว่าเธอน่าจะเห็นว่าเขามาที่นี่เป็นแน่จึงไม่ยอมกลับมา

และแล้วความคิดของเขาก็เป็นจริงมีชายวัยกลางคนเข้ามาทักทายกับเขาเมื่อรู้จักกันได้เขาจึงถามถึงเปมิกาได้ข้อสรุปว่าวันนี้เธอคงไม่กลับเพราะชายวัยกลางคนเห็นเธอแบกเต๊นท์แบกกระเป๋าเข้าไปนอนที่จุดกลางเต๊นท์ในป่าของหมู่บ้าน

หลังจากรู้เช่นนั้นภูมิไทจึงรีบถามทางกับชายวัยกลางคนเพื่อที่จะไปหาเปมิกาทันทีภูมิไทเดินทางมาจากหมู่บ้านไม่ไกลนักก็เห็นกองไฟที่กำลังใกล้มอดเขาพอจะรู้ว่าเวลานี้หญิงสาวท่าจะเข้านอนแล้วจึงค่อยๆรูดซิบเปิดเข้าไปในเต๊นท์ด้วยคิดถึงร่างบางใจจะขาดอยากมองหน้าเธอแทบแย่

"อ๊ายยย... "

พลั้กก

เปมิการู้สึกตัวตื่นเพราะมีอะไรมากวนอยู่ที่ใบหน้าเธอลืมตาเห็นเป็นเงาผู้ชายได้ก็ถีบร่างหนาเสียจนล้มฟุบนอนจุกร้องโอดโอยก่อนจะรีบเปิดไฟฉายดูว่าเป็นใคร

"โอ้ยย...ผมเอง..ผมเอง"

"มายุ่งกับฉันทำไม"

เปมิการีบถดตัวหนีแอบโล่งใจที่ไม่ใช่โรคจิตที่ไหนแต่ก็ไม่พอใจที่ภูมิไทเข้ามาหาเธอที่นี่ได้

"ผม...ตามหาคุณเพื่อขอโทษที่ไม่เชื่อใจคุณเรื่องที่เราเข้าใจผิดกันเพราะอรนิชาเธอจัดฉากทุกอย่าง."

ภูมิไทพยายามลุกนั่งพอหายจุกได้เขาก็รีบเล่าวีรกรรมทุกอย่างของอรนิชาที่ได้รับรู้มาให้ฟังรวมถึงธนดลที่ไม่มช่คนดีอย่างที่เปมิกาคิด

"คุณดล..."

หญิงสาวฟังจบก็หน้าเสียพอสมควรโกรธอรนิชาดับธนดลจนอยากจะต่อยหน้าคนละฉาดแต่ก็พยายามสงบสติอารมณ์เพราะเธอไม่อยากคิดอะไรให้ใจมัวหมอง

"พวกเราเข้าใจผิดกันก็เพราะอรนิชา"

"ใช่...นั่นก็ส่วนหนึ่งแต่คุณไม่เชื่อใจฉันทั้งที่ฉันเชื่อใจคุณ"

เปมิกาว่าจบก็ตวัดสายตามองค้อนภูมิไทสั่งสอนให้เขาได้รู้ว่าไม่ใช่จะง้อเธอง่ายๆทั้งที่ในใจตอนนี้ก็ให้อภัยเขาไปแล้วหลังรู้ความจริง

"ผมขอโทษ...กลับบ้านเราเถอะนะครับ"

"ไม่ค่ะ...ฉันอยากอยู่ที่นี่ต่อ"

มือเรียวยกมือกอดอกกันแน่น

"ถ้าคุณอยู่ผมก็จะอยู่ด้วยผมจะคอยดูแลไม่ให้คุณกับลูกลำบาก"

"ลูก..คุณรู้ได้ยังไง"

คิ้วเรียวได้รูปขมวดดวงตากลมโตจ้องคนตรงหน้าเขม็งว่าเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไรทั้งที่เธอก็ยังไม่ได้บอกใคร

"ผมตามหาคุณได้ก็เพราะมีชื่อคุณเข้ารักษาที่โรงพยาบาลxxx"

"ยอมรับว่าเป็นลูกตัวเองแล้วเหรอคะไม่ต้องตรวจก่อนเหรอ"

"อย่าประชดได้หรือเปล่าคุยกันดีๆนะครับ"

ภูมิไทเข้าไปสวมกอดร่างบางเอาไว้แน่นเขาคิดถึงเธอที่สุด

"ไม่ค่ะ...ตอนนี้ฉันไม่อยากพูดดีกับคุณ"

"โอเค...คุณจะทำยังไงกับผมก็ได้ขอแค่ผมได้ดูแลคุณกับลูกก็พอ"

สองหนุ่มสาวงอนง้อกันพักใหญ่ดูท่าว่าเปมิกาจะใจแข็งแต่ก็ไม่ได้ไล่ให้ชายหนุ่มไปไหนคืนนี้ทั้งสองจึงนอนกอดกันหลับอุตุอยู่ในเต๊นท์หลังเล็กในค่ำคืนนี้

วันต่อมา

ในช่วงเช้าของวันต่อมาเปมิกากลับมาที่บ้านพร้อมภูมิไทที่ตามเธอติดแจไม่เคยห่าง

ขณะที่เปมิกากำลังจะเดินออกไปหาซื้ออาหารเช้าในหมู่บ้านหลังจากอาบน้ำเช้าเสร็จเธอก็ต้องชะงักการเดินที่หน้าบันไดเพราะได้ยินภูมิไทคุยโทรศัพท์เรื่องของคุณย่าของเขาที่หน้าชานบ้าน

"ครับ..คุณย่าไม่สบายอีกแล้ว..ครับๆผมจะรีบไปหาท่าน"

น้ำเสียงของภูมิไทดูร้อนรนจนเปมิกาไม่สบายใจไปด้วยเพราะเป็นห่วงทิพย์เกสรเธอจึงรีบถามไถ่อาการป่วยของทิพย์เกสรกับภูมิไทหลังจากที่เขาวางหู

"คุณย่าเป็นอะไรเหรอคะ"

"ป่วยกะทันหันครับ..ผมต้องรีบกลับไปดูคุณย่าแล้วจะรีบมาหาคุณ"

"ฉันไปด้วยค่ะฉันอยากไปเยี่ยมคุณย่า"

เปมิกาคงปล่อยให้ภูมิไทไปคนเดียวไม่ได้เธออยากจะไปเยี่ยมทิพย์เกสรด้วยเข่นกันหลังจากเตรียมตัวเสร็จก็รีบมาที่สนามบินทันที

ทั้งสองเดินทางกันร่วมวันกว่สจะมาถึงท่าเรือเปมิกาดูจะเพลียมากแต่เธอก็ไม่คิดจะบ่นด้วยใจเป็นห่วงทิพย์เกสรมากกว่า

หลังจากลงเรือยอร์ชลำใหญ่ได้ภูมิไทก็ให้เปมิกาไปนอนพักในห้องนอนเพาะรู้ว่าเธอต้องการพักผ่อนด้วยเดินทางเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว

สามชั่วโมงต่อมา

"อืม..ยังไม่ถึงอีกเหรอเนี่ย"

เปมิกาหลับไปร่วมสามชั่วโมงเห็นจะได้เธอออกมาจากห้องนอนขึ้นมาด้านบนเห็นว่าเรือยังลอยลำอยู่กลางทะเลทั้งที่ตอนนี้ฟ้ามืดแล้วจึงแปลกใจว่าเรือมีปัญหาอะไรหรือเปล่าทำไมถึงยังไม่ถึงเกาะเสียที

เปมิกาเดินตามหาภูมิไทบนเรือเธอไม่เห็นภูมิไทเห็นเพียงแค่โลมาและเดือนฉายที่ยืนยิ้มให้เธออยู่เท่านั้น

"ทำไมพี่เดือนกับโลมาอยู่ที่นี่ได้คะ?"

"ก็มาแสดงความยินดีกับเราล่ะสิดาว"

คำตอบของเดือนฉายทำให้เปมิกาเริ่มรู้แล้วว่าทิพย์เกสรนั้นไม่ได้ป่วยจริงคงเป็นแผนของภูมิไทแน่นอนที่หลอกให้เธอมากับเขาได้

"น้าดาวขา...น้าดาวจะมีน้องให้โลมาแล้วโลมาดีใจที่สุดเลยค่ะ"

เด็กหญิงวัยเกือบหกขวบกอดหอมที่หน้าท้องของน้าสาวเธอดีใจมากที่รู้ว่าน้าสาวของเธอกำลังจะมีน้องตัวน้อยๆมาคอยวิ่งเล่นด้วยกัน

"โลมา.."

เปมิกาก้มหอมหลานสาวด้วยความคิดถึงก่อนจะเงยหน้ามองภูมิไทที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ

"นี่แสดงว่าคุณย่าไม่ได้ป่วยจริงใช่หรือเปล่าคะ"

"คือ..."

ภูมิไทส่ายหัวเบาๆใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอ่อนมาถึงขนาดนี้เขาว่าเปมิกาคงจะรู้ตัวแล้ว

"น้าดาวอย่าโกรธคุณลุงเลยนะคะ...โกรธกันไม่ดีน้าดาวเคยสอน...คืนดีกับคุณลุงนะคะ"

เปมิกาเงียบไปครู่หนึ่งหลังจากสิ้นเสียงหลานสาวเอ่ยขอนับว่าภูมิไทเข้าทางถูกเพราะเธอได้รับคำขออะไรจากโลมาเป็นอันต้องใจอ่อนทุกที

"ก็ได้จะ"

"เย่...คุณลุงอย่าลืมสัญญานะคะ"

เด็กหญิงกระโดดดีใจก่อนจะหันไปทวงสัญญาภูมิไท

"ได้เลยครับ"

"สัญญาอะไรคะ"

"คุณลุงบอกว่าถ้าโลมาทำให้น้าดาวหายโกรธได้จะทำน้องให้มาเล่นด้วยหลายๆคนค่ะ"

"คุณทะเล"

เปมิกาหน้าชาแดงเป็นลูกตำลึงเมื่อได้ยินข้อตกลงของภูมิไทและโลมา

ขณะที่กำลังยืนเคอะเขินอยู่นั้นเปมิกาก็ต้องรีบมองไปที่หลังเรือด้วยสีหน้าตะลึงเล็กน้อยที่เห็นทุกคนอยู่ที่นี่พร้อมหน้าพร้อมตาทั้งกชกรธันวาของขวัญและลูคัสรวมถึงทิพย์เกสรคุณย่าที่เธอห่วงจนขอตามภูมิไทมาที่นี่

"เย่.. ยินดีด้วยนะดาว..มีความสุขซะทีนะ"

ของขวัญเอ่ยยินดีกับเพื่อนรักน้ำตาคลอแม้นจะมีอุปสรรครักแต่ทั้งสองก็กลับมาเข้าใจกันจนได้นี่เค้าเรียกว่าคู่กันแล้วคงไม่แคล้วกัน

"ดีกันได้เสียทีนะลูกนะ"

ทิพย์เกสรเข้าไปสวมกอดเปมิกาและภูมิไทชื่นใจที่เห็นหลานๆลงเอยกันด้วยดีทั้งยังดีใจที่รู้ว่าจะมีเหลนอุ้มแล้วด้วย

"ทุกคนอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไรคะ"

"ตั้งแต่เราลงเรือมาพวกเค้าอยู่ในห้อง...มาช่วยเป็นพยานรักของเราไงครับ"

ภูมิไทสวมกอดเปมิกาเอาไว้แน่นให้ทุกคนเป็นพยานรักว่าต่อไปนี้เปมิกาและเขาจะไม่มีวันแยกจากกันอีกบทเรียนที่ผ่านมาจะทำให้เขาใช้ชีวิตคู่กับเปมิกาอย่างมีสติมากขึ้นไม่เอาแต่อารมณ์ต้องมีเหตุมีผลจะได้ไม่เกิดเหตุการณ์ทะเลาะกันขึ้นอีก

                                                                       จบแล้วค่า