ฉันถูกทิ้ง จากคนที่รักมาก จึงตั้งใจจะ….กับคนแปลกหน้า แต่พอตื่นเช้ามากลับเจอเด็กชายคนหนึ่งถามฉันด้วยประโยคที่ว่า ….พี่มาทำอะไรในห้องพ่อ….
ดูเพิ่มเติมทั้งสามคนเข้ามานั่งในร้านไอศกรีมแถวกลางเมืองไม่ไกลจากคอนโดนักโดยที่ชายหนุ่มถูกทิ้งให้นั่งโดดเดี่ยวคนเดียว ส่วนเด็กน้อยสองคนก็กำลังนั่งเล่นไอ้สิ่งที่เรียกว่าเกมตึกถล่มอย่างเอาเป็นเอาตาย "ถ้าพี่แพ้ตั้งใจจะยอมเลี้ยงไอศกรีมพี่อีกถ้วย""เตรียมเงินไว้ได้เลยเจ้าหนู พี่จะต้องได้กินอีกถ้วยเร็วๆ นี่แหละ"หญิงสาวพูดแล้วกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบไม้หนึ่งอันที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังไม่ทันถึงแท่งไม้นั้นก็ต้องชะงักเมื่อมือน้อยนั้นจับเข้าที่มือของเธอ"แล้วถ้าพี่แพ้.... ตั้งใจจะได้อะไร?""โถ่ตั้งใจ เมื่อกี้พี่มีสมาธิมากเลยนะ""ก็พี่ยังไม่เสนอข้อตกลงระหว่างเราให้เรียบร้อยอ่า""อ่าๆ ได้ๆ พี่จะให้ตั้งใจขออะไรก็ได้ข้อหนึ่งเลย""แจ๋ว!"เด็กชายยอมปล่อยมือออกพลอยจึงค่อยๆ ดึงแท่งไม้แท่งหนึ่งออกมาอย่างเบามือ.... ชั่วพริบตาเดียวแท่งไม้ก็หลุดออกมาโดยแท่งที่เหลือยังคงตั้งได้นิ่งสนิท หญิงสาวหันไปยักคิ้วให้เด็กน้อยที่กำลังอึ้งด้วยความภูมิใจ ธันที่นั่งมองทั้งคู่อย่างเงียบๆ มานานยิ้มออกมาอย่างสบายใจเมื่อเห็นว่าลูกชายตัวเองดูเหมือนจะลืมความผิดหวังนั้นไปได้แล้ว และเขาก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่พลอยเข้ากับเด็กได้ดีขนาดนี้ถึงภายน
ระหว่างทางที่เขาพาเธอกลับไปส่งอยู่ๆ สายโทรศัพท์ของชายหนุ่มก็ดังขึ้นเขารับมันและมีสีหน้าที่เคร่งเครียดจนหญิงสาวเห็นได้ชัด ก่อนที่เขาจะหักพวงมาลัยรถยนต์แล้วรีบเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าไปยังคอนโดของตัวเองหญิงสาวยังคงมีความสับสนใจเนื่องจากเรื่องที่เขาทำแต่ด้วยสีหน้าของเขาทำให้เธอไม่กล้าจะพูดอะไร ตอนนี้เขาพาตัวเธอมายังคอนโดหรูที่คุ้นตาแต่เขาเองก็ยังไม่มีแม้แต่คำพูดหรือคำอธิบายใดๆ ออกจากริมฝีปากนั้น มือหนาก็ยังคงกิ่งรากกิ่งดึงข้อมือเล็กของเธอด้วยความรีบร้อนจนรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งคู่มาหยุดที่หน้าห้อง 602 ซึ่งหน้าห้องก็ปรากฏร่างเด็กชายตัวน้อยที่อยู่ในชุดกางเกงยีนสีน้ำเงินเสื้อลายหมีและหมวกหนึ่งใบ ตั้งใจกำลังนั่งชันเข่าก้มหน้านิ่งอยู่กับพื้นหน้าห้อง"ตั้งใจ..."ชายหนุ่มละความสนใจจากหญิงสาวที่มาด้วยแล้วรีบตรงไปหาคนเป็นลูก ตั้งใจเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นพ่อด้วยรอยยิ้มแห้งราวกับว่าพยายามฝืนยิ้มออกมาเต็มที คนเป็นพ่อเมื่อเห็นแบบนั้นก็รีบอุ้มลูกขึ้นมาในอ้อมกอดแต่ก็ไม่วายจะเดินกลับมาดึงข้อมือบางให้ตามเขาเข้าไปในห้องชายหนุ่มให้พาลูกชายนั่งบนโซฟาโดยที่มีหญิงสาวนั่งอยู่ใกล้กันด้วยความสับสนและตกใจในสีหน้ากังวลขอ
ตกเย็นพลอยยังคงนั่งรอธันอยู่ที่หน้าตึกอย่างหงุดหงิด ทั้งที่ธันบอกว่าจะมารับแท้ๆ แต่นี่มันเลยเวลาเลิกเรียนของเธอมาเกือบชั่วโมงแล้วแถมเธอก็ทักไปบอกตั้งนานแล้วเช่นกัน "พลอย" พลอยหันมองตามเสียงเรียกเพราะนึกว่าชายหนุ่มที่รอมาแล้วแต่ก็พบเข้ากับร่างของมาร์คที่กำลังเดินตรงมาทางเธอ ก่อนที่เขาจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ เธอโดยที่มือยังคงถือถ้วยโยเกิร์ตกินอย่างน่าอร่อย "ทำไมมาที่นี่ละ ตึกมาร์คไกลจากนี่ตั้งเยอะ""ส่งข้อความหาพลอยแล้วไม่ตอบเลยมาดู""เอิ่ม..."พลอยแอบคิดไปว่าที่มาร์คส่งข้อความหาเธอแล้วเธอไม่ได้รับอาจจะเป็นฝีมือของเจ้ามารร้ายนั้นแน่นอนเธอได้แต่ยิ้มแห้งตอบคนตรงหน้าก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูบัญชีรายชื่อที่ถูกบล็อกจนได้เห็นว่ามาร์คคือหนึ่งในนั้น เมื่อเห็นแบบนั้นเธอจึงปลดบล็อกแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"เราถามเรื่องเมื่อเช้าได้ไหม""อะ อืม"พลอยชะงักไป"เรื่องจริงเหรอที่พี่ธันพูด""...ไม่รู้สิ พลอยไม่ได้รู้สึกว่าเขาจริงจังอะไรหรอกเขาคงแค่อยากเอาชนะ"อยู่ๆ หญิงสาวก็อยากจะพูดเปิดใจกับเขาไปตรงๆ อาจจะเป็นเพราะลึกๆ แล้วพลอยก็สนใจในตัวมาร์คไม่น้อยจึงทำให้ตอนนี้เธอไม่อยากให้มาร์คถอดใจ"พี่ธันน่
รถแล่นเข้าจอดหน้าคณะศิลปศาสตร์ได้หลายนาทีแต่คนขับก็ยังไม่ยอมปลดล็อกให้เสียทีจนพลอยต้องตีเข้าที่แขนล่ำเป็นการเรียกความสนใจ"เปิดสักทีจะได้ไหม""ตอนพี่มาส่ง พลอยก็ควรมีรางวัลให้พี่นะ"เขาพูดก่อนหันมามองใบหน้าหวานอย่างมีเลศนัยแถมยังขยับตัวเบียดเข้ามาใกล้จนใบหน้าเกือบจะชิดกัน"ไม่มีอะไรให้หรอก""นิดหนึ่งสิ"ธันพูดพร้อมทำแก้มข้างหนึ่งป่องเพื่อหวังให้หญิงสาวที่นั่งมาด้วยมอบรอยจูบเป็นรางวัล แต่หญิงสาวก็ยังคงนิ่งและทำท่าทีเป็นมองไปนอกรถ "โถ่ พลอย""หนูไม่ได้ขอให้มาส่งสักหน่อย พี่อุ้มหนูมาชัดๆ ไม่เชื่อไปถามมาร์คเลย อุ้ย"พลอยชะงักเมื่อถูกจ้องด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ของคนที่หันมามองคงเพราะเธอเผลอพูดชื่อมาร์คออกไป ดูเหมือนว่าคนเจ้าเล่ห์เมื่อครู่จะมีอารมณ์โกรธเสียแล้ว "ตอนเย็นจะมารับแล้วกัน""พี่กำลังหงุดหงิดเหรอ?""....""หงุดหงิดเรื่องมาร์คเหรอ? เขาก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีนี่ไม่เห็นจะเข้าใจเลยว่าทำไมพี่ไม่ชอบเขา""อย่าพูดถึงมันให้มากจะได้ไหม...."เขาพูดเสียงอ่อนแต่แฝงไปด้วยความหงุดหงิดก่อนจะยื่นใบหน้าคมเข้ามาใกล้ แล้วทาบริมฝีปากลงมาปิดริมฝีปากชมพูที่ดันพูดไม่เข้าหูเมื่อเห็นเธอมีท่าทางจะขยับหนีแขนล่ำก็
เช้าวันรุ่งขึ้นธันลืมตาตื่นแล้วมองไปสำรวจคนข้างกายกลับพบว่าตอนนี้เธอหายไปเสียแล้ว เมื่อมองสำรวจไปทั่วห้องก็พบร่างบางในชุดนักศึกษากำลังยืนรีดชุดของเขาอยู่ เธอคงตื่นก่อนเขาแล้วไปซักเสื้อผ้ามาให้แน่ๆ นานแล้วที่เขาไม่ได้นอนหลับสนิทแบบนี้เพราะก่อนหน้านี้เมื่อเขาหลับตาลงก็ยังฝันเห็นแต่ภาพเดิมของภรรยาเก่าที่กำลังเก็บของเดินจากไปภาพลูกชายของเขากำลังนั่งร้องไห้ขอร้องคนเป็นแม่ไม่ให้ทิ้งเขาไป....ภาพพวกนั้นมันมักทำให้เขานอนหลับไม่ลงจนต้องพึ่งพาฤทธิ์แอลกอฮอล์เป็นประจำ แม้จะผ่านมาหลายปีแต่เขาก็ยังลืมไม่ลง....และที่เมื่อคืนเขานอนหลับได้โดยไม่ฝันเรื่องนี้คงเป็นเพราะตอนนั้นจิตใจของเขาเอาแต่กังวลเรื่องความรู้สึกของคนตัวเล็กนั้น"ตื่นแล้วเหรอ? ไปใส่กางเกงก่อนเลย!"พลอยพูดสั่งเมื่อมองไปเห็นชายหนุ่มผมฟูนั่งอยู่บนเตียงด้วยร่างเกือบจะเปลือยเปล่ายังดีที่ยังเหลือกางเกงในตัวจิ๋วปกปิดอาวุธลับ เขาทำตามอย่างว่าง่ายแล้วหยิบกางเกงตัวเมื่อวานที่ตอนนี้กลับมีกลิ่นหอมราวกับว่าผ่านการซักมาใหม่ๆ "ซักผ้าให้พี่เหรอ?""ค่ะ"พลอยพูดโดยไม่หันกลับไปมอง"....""อ่ะ พี่ธันเดี๋ยวก็โตเตารีดหรอก"หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อชายหนุ่มเดินเ
ผ่านไปหลายต่อหลายชั่วโมงกว่าหญิงสาวในอ้อมกอดเขาจะสงบแล้วหลับไป คืนนี้ดูท่าทางเราเขาคงจะต้องค้างที่นี่เสียแล้วเขาคงจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้อยู่คนเดียวไม่ได้เพราะที่เธอมีสภาพแบบนี้ส่วนหนึ่งมันก็เพราะเขา....เขามองใบหน้าหวานแล้วลูบเข้าที่ผมเธอเบาๆ ร่างนั้นยังคงนิ่งสนิทคาดว่าคงเหลือจากการร้องไห้และคงเพราะฤทธิ์เหล้าที่เขากรอกเธอไป เขาค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกแล้วลุกขึ้นนั่งอย่างช้าเมื่อสำรวจที่เสื้อของตัวเองก็พบว่าตอนนี้มันเปียกไปด้วยน้ำตาจนต้องค่อยๆ ปลดกระดุมถอดออกแล้วพาดมันไว้บนหัวเตียง เขาที่รู้สึกนอนไม่หลับจึงเดินสำรวจไปทั่วห้องนอนของเธอสายตาพบเข้ากับบัตรนักศึกษาฝึกงานที่ดูใหม่เอี่ยม ถ้าให้เดาเธอคงกำลังเตรียมตัวจะฝึกงาน....ใกล้จะเรียนจบกลับต้องมาเจอเรื่องหนักขนาดนี้เขาเองก็หวังว่าเธอคนนี้จะต่อสู้และผ่านมันไปให้ได้ ดิ้ง! ระหว่างที่ธันกำลังสำรวจทั่วห้องเสียงข้อความจากโทรศัพท์ของหญิงสาวที่นอนอยู่ก็ดังขึ้นมา เมื่อเขาหยิบมันขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นข้อความจากผู้ชายคนเมื่อครู่ เขาที่เคยแอบมองเธอปลดรหัสหน้าจอจึงถือวิสาสะกดเข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ข้อความที่บอลส่งมาเป็นคำขอโทษต่างๆ นานา และขอให้หญิง
"ทำไมไม่เข้าไปร้องในห้อง...."ควบ!พลอยตกใจหันไปมองยังต้นเสียงอย่างรวดเร็วเธอทำหน้าแปลกใจที่คนตรงหน้าใช่บอลแต่เป็นธัน เขาเข้ามาในหอได้ยังไงในเมื่อหอนี้ต้องใช้รหัส"พี่เข้ามาได้ยังไง...."พลอยลุกขึ้นยืนแล้วรีบปาดน้ำตาใสที่เปียกแก้มนี่ออกแล้วเงยหน้ามองใบหน้าคมราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ธันเองก็กำลังจ้องมองมาที่เธอราวกับว่ากำลังรู้สึกสงสาร....แต่ตอนนี้พลอยไม่ต้องการให้ใครมารู้สึกสงสารเพราะมันจะทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ เมื่อเธอยืนรอคำตอบจากคนตรงหน้าสักพักแต่เขากับไม่เลือกที่จะตอบอะไร เธอจึงเอื้อมมือไปไขกุญแจอย่างไม่สนใจคนคนนี้อีก...."ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ควรกรอกเหล้าเธอ....""ก็รู้นี่ว่าไม่ควร แต่ช่างเถอะฉันไม่อยากรับรู้อะไรตอนนี้นอกสะจากพี่เข้ามาที่นี่ได้ยังไง"เธอพูดโดยยังไม่หันไปมองธัน"ฉันเดินตามเธอมา เธอเอาแต่ร้องไห้จนไม่เห็นฉันน่ะสิ""ช่วยลืมภาพนั้นไปสะ ฉันขอตัวก่อน"พลอยพูดจบพร้อมประตูกำลังจะเข้าห้อง ระหว่างที่เธอกำลังเปิดประตูชายรูปร่างสูงโปร่งก็แทรกตัวเข้าไปในห้องอย่างหน้าตาเฉยราวกับว่านี่คือห้องของตัวเอง"ออกไปเลยนะ เข้ามาในห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตได้ยังไง!""ชู~"เขาดึงเธอ
หลังจากยืนเรียกสติจากฤทธิ์เหล้าเพรียวเมื่อครู่ได้สักพักก็เริ่มมีแรงตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบตีสามได้แล้วละมั้ง ไม่รู้เขาเอาเหล้าอะไรให้เธอดื่มมันถึงได้ขมติดลิ้นขนาดนี้และรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัวจนต้องเดินจับรั้วข้างทางเพื่อพยุงตัวเองให้สามารถยืนได้"ไปไหนมา"กึก! หญิงสาวเดินเกือบจะถึงประตูหอพักเสียงคุ้นหูก็เอ่ยดังขึ้นด้านหลังทำให้ต้องชะงักและหันกลับไปมองยังต้นเสียง "บอล...."ภาพที่เห็นตรงหน้าคือแฟนเก่าของเธอที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ เธอตกใจจนเผลอทำกระเป๋าตกพื้นความเมาเมื่อครู่สร่างขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นหน้าแฟนเก่าไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมาอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ในเวลาที่เธอไม่ได้อยากเจอเขาอีกแล้ว"ไปกินเหล้าทำไมไม่บอก....""....ไม่ใช่เรื่องของนาย""โกรธอะไรบอล นี่บอลมาง้อนะ""ไม่ได้โกรธแต่เกลียด...."บอลพยายามเอื้อมมือมาจับเข้าที่มือบาง แต่เธอเลือกจะถอยห่างออกมา"ไม่เอาสิ มีอะไรก็พูดกันดีๆ อย่าหายไปแบบนี้""ว่าไงนะ?"บอลมีท่าทีโมโหขึ้นเมื่อเธอใช้คำพูดห่างเหินกับเขาจนเจ้าตัวตรงเข้ามาบีบที่ไหล่อย่างแรง แต่เขาต้องชะงักเมื่อสายตามองไปเห็นร่องรอยที่ชายคนก่อนหน้าทิ้งเอาไว้ สายตาที่ดูไม่พอใจเมื่อครู่ตอนนี้มันเพ
สุดท้ายหญิงสาวก็ต้องอ้างกับคู่ขาว่าจะมาเข้าห้องน้ำและรีบเดินตรงออกมาอย่างร้อนใจ เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกกลัวขนาดนี้ทั้งๆ ที่มันก็แค่คำพูดจากคนอื่นพอมาถึงโซนหน้าห้องน้ำจนได้สายตาหวานก็กวาดตามองเห็นชายในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมสามเม็ดจนแทบจะเห็นไปถึงไหนต่อไหนกำลังยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่อย่างสบายใจ"มาได้สักที...."เขาเอ่ยขึ้นแล้วหันมองใบหน้าเธอด้วยหางตาราวกับว่าไม่ได้อยากจะมองก่อนจะบดบุหรี่ที่ยังไม่ดับลงบนที่ทิ้งบุหรี่ของทางร้าน แล้วเดินล้วงกระเป๋าตรงเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าที่อ่านอารมณ์ไม่ออกเขาเข้ามาใกล้เธอมากเสียจนต้องขยับตัวหนี"มีอะไร?""พูดไม่เพราะ""คุณมีอะไรคะ?!"เธอประชดเมื่อถูกสายตาดุนั้นมอง"คืนนี้จะไปกับมันเหรอ?"คนที่เขาถามถึงคงจะเป็นมาร์คคู่ขาของเธอในคืนนี้ เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าคืนนี้เธอกับชายคนนั้นจะไปต่อกันหรือไม่แต่พอคนตรงหน้าที่เอาแต่เก๊กถามออกมาแบบนั้น ด้วยความหมั่นไส้เธอก็อดจะตอบประชดไปไม่ได้"แน่นอนสิ ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ไป""เปลี่ยนง่ายจริงนะ ผู้ชายน่ะ....""เรียกมาเพื่อพูดเรื่องแค่นี้เหรอ?"พลอยพูดอย่างเสียอารมณ์และกำลังจะเดินหันหลังออกมาเมื่อรู้ส
'ฝ้าย'เสียงโทรศัพท์โทรเข้าเบอร์บอลแฟนของฉัน เบอร์ที่โทรเข้ามาไม่ใช่ใครเป็นเพื่อนสนิทของเรานั้นเอง"ฮัลโหลฝ้าย ว่าไง"ฉันกดรับโทรศัพท์แทนคนที่กำลังนอนหลับอยู่(บอลละ มาหาบอลเหรอไม่เห็นบอกเลย)"ใช่ เพิ่งมาถึงเมื่อคืน"ฉันกับแฟนอยู่กันคนละที่เลยทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก แต่ถึงอย่างนั้นเราก็รักกันมา 4 ปีกว่าแล้วละ ถึงแม้ระหว่างทางของเราเขาจะมีเรื่องผู้หญิงเข้ามาบ้างแต่เขาก็เลือกฉันเสมอ....(อ่อ พอดีพรุ่งนี้เราจะออกจากโรงพยาบาลอย่างที่พลอยรู้เรื่องที่เราเลิกกับพี่นัท....)"ไม่ต้องพูดหรอก....เราเข้าใจ"ฝ้ายอยู่ในช่วงที่กำลังจะเลิกกับพ่อของลูกในท้อง เธอเครียดมากทำให้เกิดอาการครรภ์เป็นพิษจนเด็กในท้องไม่รอด ฉันจึงไม่อยากให้เธอพูดเรื่องที่ทำให้เสียลูกไปออกมา(งั้นช่วยให้บอลมารับเรากลับได้ไหม....)"ได้สิ เดี๋ยวบอลตื่นจะบอกให้นะ"ฉันตัดสายแล้วได้แต่เศร้าใจ ทำไมคนสองคนที่ไม่มั่นใจในรักถึงได้ยอมให้มีหนึ่งชีวิตเกิดมานะฉันไม่ได้ใจร้ายนะ แต่ฝ้ายกับพี่นัทระหองระแหงกันมาตั้งแต่ต้น จนวันหนึ่งฉันได้ข่าวว่างฝ้ายท้องแต่แทนที่พี่นัทจะรับผิดชอบเขากลับเลือกที่จะบอกเลิกทั้งฉันและบอลก็ทำได้แค่อยู่ข้างๆ...
ความคิดเห็น