ตอกย้ำ

หลังจากยืนเรียกสติจากฤทธิ์เหล้าเพรียวเมื่อครู่ได้สักพักก็เริ่มมีแรงตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบตีสามได้แล้วละมั้ง ไม่รู้เขาเอาเหล้าอะไรให้เธอดื่มมันถึงได้ขมติดลิ้นขนาดนี้และรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัวจนต้องเดินจับรั้วข้างทางเพื่อพยุงตัวเองให้สามารถยืนได้

"ไปไหนมา"

กึก! หญิงสาวเดินเกือบจะถึงประตูหอพักเสียงคุ้นหูก็เอ่ยดังขึ้นด้านหลังทำให้ต้องชะงักและหันกลับไปมองยังต้นเสียง

"บอล...."

ภาพที่เห็นตรงหน้าคือแฟนเก่าของเธอที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ เธอตกใจจนเผลอทำกระเป๋าตกพื้นความเมาเมื่อครู่สร่างขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นหน้าแฟนเก่าไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมาอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ในเวลาที่เธอไม่ได้อยากเจอเขาอีกแล้ว

"ไปกินเหล้าทำไมไม่บอก...."

"....ไม่ใช่เรื่องของนาย"

"โกรธอะไรบอล นี่บอลมาง้อนะ"

"ไม่ได้โกรธแต่เกลียด...."บอลพยายามเอื้อมมือมาจับเข้าที่มือบาง แต่เธอเลือกจะถอยห่างออกมา

"ไม่เอาสิ มีอะไรก็พูดกันดีๆ อย่าหายไปแบบนี้"

"ว่าไงนะ?"

บอลมีท่าทีโมโหขึ้นเมื่อเธอใช้คำพูดห่างเหินกับเขาจนเจ้าตัวตรงเข้ามาบีบที่ไหล่อย่างแรง แต่เขาต้องชะงักเมื่อสายตามองไปเห็นร่องรอยที่ชายคนก่อนหน้าทิ้งเอาไว้ สายตาที่ดูไม่พอใจเมื่อครู่ตอนนี้มันเพิ่มเป็นความโมโหสุดขีดไปเสียแล้ว

"ร่าน!"

เพี้ยะ! มือบางตบเข้าที่ใบหน้านั้นอย่างแรง คนเลวๆ แบบเขาไม่มีสิทธิ์มาว่าเธอแบบนี้ด้วยซ้ำ

"อย่ามาพูดแบบนี้"

"แล้วที่ทำตัวแบบนี้คืออะไร? มึงไปให้ใครดูดคอมา ตอบ!"

"ใครก็ได้ อย่ายุ่ง!"พลอยพยายามสะบัดมือหนาทิ้งแต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งบีบไหล่เธอแน่นขึ้นไปอีกจนรู้สึกเจ็บ

"ทำแบบนี้ได้ยังไงพลอย! ไม่เคยคิดถึงใจบอลเลยใช่ไหม"

"ทุเรศ! คิดว่าที่ผ่านมาพลอยไม่รู้เหรอว่าบอลทำอะไรไว้บ้าง"

"ทำอะไร บอลทำอะไรไหนหลักฐาน"

"เหอะ! หลักฐานเหรอ ไม่รู้ตัวเลยหรือไงวะว่าตัวเองเลวขนาดไหนทำไมถึงกล้ามาถามหาหลักฐานอีก!"

ด้วยความโมโหทำให้หญิงสาวต้องตะโกนออกมาทั้งน้ำตา ทั้งๆ ที่เธอรู้หมดแล้วแท้ๆ เขายังคงตีหน้าซื่อตาใสทำเป็นว่าตัวเองไม่ผิดเหมือนเคย เมื่อเห็นว่าตัวเองถูกจับได้เรื่องใดเรื่องหญิงชายหนุ่มก็เริ่มลุกลนที่จะหาข้อแก้ตัวเพราะเขาเองก็รู้ตัวอยู่ว่าทำเรื่องไม่ดีไว้กับคนเป็นแฟนมากมายแต่การที่เธอไปให้ผู้ชายคนอื่นฝากรอยมาเต็มตัวแบบนี้มันก็คือการนอกใจชัดๆ

"ไม่รู้ละ ถ้าไม่มีหลักฐานก็ถือว่าไม่เคยทำแต่ของพลอยนะหลักฐานมันเต็มตาบอลเลยด้วยซ้ำ!"

"หึ งั้นก็ไม่ควรมาที่นี่อีกแล้วหรือเปล่า?"

"ทำไมพูดเหมือนจะเลิกกัน...."บอลนิ่งชะงัก เพราะครั้งนี้คนรักของเขาดูไม่เหมือนครั้งที่ผ่านๆ มา เธอดูเฉยชาจนน่าตกใจทำให้เขาต้องคิดไปว่าเรื่องอะไรกันแน่ที่พลอยไปรับรู้มาจึงทำให้เธอมีท่าทีเฉยชาต่อเขาขนาดนี้ ทั้งที่ครั้งที่ผ่านๆ มาเพียงแค่เขาขึ้นเสียงพลอยก็จะต้องยอมอ่อนข้อให้

"ก็ต้องเลิกดิ แอบเอากันขนาดนั้น"

"พูดอะไร หมายถึงอะไร?"

บอลหน้าชาไปพักหนึ่ง....แล้วคิดไปว่าผู้หญิงคนไหนของเขาแอบมาฟ้องพลอยกันถ้ารู้ว่าเป็นคนไหนกลับไปจะต้องตัดการติดต่อสะให้เข็ด เขาน่ะถึงจะมีใครหลายคนแต่คนที่เขาคบจริงจังและให้เกียรติก็คือพลอย

"ตอนที่พลอยจับได้เรื่องบอลมีคนอื่น พลอยยังพอทำใจได้นะ แต่เรื่องบอลกับฝ้าย....พลอยรับไม่ได้วะ"

"คิดไปเอง บอลกับฝ้ายไม่ได้มีอะไรเกินเลยสักนิด"

เธอมองแฟนเก่าอย่างสมเพชในความหน้าไม่อายของเขา แต่เขายังตีหน้านิ่งทำเหมือนทองไม่รู้ร้อนถึงแม้ตอนนี้แค่หางตาเธอยังไม่อยากจะมองมาที่เขาด้วยซ้ำ ครั้งนี้บอลรู้สึกตกใจมาที่พลอยรู้เพราะระหว่างเขากับฝ้ายแอบมีความสัมผัสกันมาตั้งแต่ช่วงที่คบกับพลอยจนตอนนี้ก็ปาเข้าไปหลายปีก็ไม่เคยมีปัญหา แต่ครั้งนี้ทำไมพลอยถึงรู้กันนะ...

เมื่อบอลมีสีหน้าสับสนจนพลอยต้องหัวเราะในลำคอ แค่เห็นพฤติกรรมเธอก็รับรู้ได้แล้วว่าที่เธอพูดมันเรื่องจริงเธอทนเห็นหน้าคนคนนี้ไม่ไหวจึงเลือกที่จะเดินหนีแต่กลับถูกบอลคว้าเข้าที่ข้อมือไว้เสียก่อน

"ปล่อยฉัน!"

"ทำไม....พูดให้รู้เรื่องดิวะ!"

"ฝ้ายบอกทุกอย่างหมดแล้วว่าลับหลังที่ฉันไม่อยู่พวกแกแอบนอนด้วยกัน!"

"....!"

"ชัดหรือยังละ ว่าทำไมคนที่ให้อภัยนายซ้ำๆ คนที่ทำทุกอย่างเพื่อนายอย่างฉันถึงเลือกที่จะหายไป....เพราะฉันรับการทรยศครั้งนี้ไม่ได้ยังไงละ!"

ฟรึบ

เมื่อบอลฟังจบก็ดึงตัวเธอเข้าไปกอดแน่น....เมื่อยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดเข้าไปอีก อ้อมกอดนี้ไม่เคยให้ความอบอุ่นในวันที่เธอต้องการไม่เคยได้รับเลย

.....รังเกียจที่สุด.....เธอเจ็บปวดจนต้องปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา แปะ แปะ น้ำตาแห่งความอ่อนแอไหลรินจนอาบแก้มความเจ็บปวดที่ต้องเจอตลอดสี่ปีวิ่งชนเข้าเต็มๆ สมองบ้าก็เอาแต่นึกถึงภาพแห่งความสุขระหว่างที่ทั้งคู่เคยได้มีถึงแม้มันจะน้อยนิดแต่เธอก็เคยหวงแหนมันมาก

"มันไม่จริงเลย.... มันไม่จริงนะพลอย"

"บอลจำวันที่มาส่งพลอยขึ้นรถได้ไหม....."

พลอยค่อยๆ ระบายรอยยิ้มออกมาทั้งน้ำตา คนตรงหน้าก้มหน้าลงมามองใบหน้าแฟนสาวแล้วด้วยสายตาที่เศร้าหมอง แต่เธอรู้ดีว่าเขาก็แค่แสดงเท่านั้น

"จำได้สิ...."เขาเอ่ยด้วยความไม่มั่นใจ

"พลอยเห็นนะ ที่บอลเรียบฝ้ายว่าเมีย"

"ใช่ที่ไหนละ พลอย พลอยกำลังคิดมากนะ"

"พอสักที! ฉันไม่ทนแล้วกับความเจ้าชู้ของนาย"

"คิดไปเองอีกแล้ว...."

ปึก! เธอถีบเข้าที่จุดกึ่งกลางดวงใจของบอลอย่างแรงเมื่อเขายังคงตีหน้าซื่อต่อ ตอนนี้ความเสียใจของเธอมันกลายเป็นความเกลียดและอยากจะฆ่าไอ้บ้านี่ให้ตายไปสะ

"พะ พลอยทำบ้าอะไรเนี่ย"

"อย่ามายุ่งกับฉันอีก!"

"หยุดนะ!"

เธอไม่ฟังอะไรอีกวิ่งตรงเข้าไปในหอทันทีโชคดีที่บอลยังจุกอยู่เลยตามมาไม่ได้เธอพยายามสะกดกั้นน้ำตาทั้งหมดที่กำลังจะรินไหลเพราะคิดว่าต่อไปนี้เธอไม่ควรมาเสียน้ำตาสักหยดให้กับคนแบบนี้อีกแล้ว

พอออกจากลิฟต์พลอยเดินตรงไปที่ห้องอย่างเลื่อนลอยราวกับว่าอยู่ในภวังค์ภาพในอดีต ภาพที่เคยกอดกันหน้าห้องเมื่อตอนเขามาหาซึ่งครั้งสุดท้ายที่เขามาก็นานมากแล้วปรากฏให้เห็นเป็นภาพลางให้นึกถึง

"หึ ทุเรศตัวเองชะมัด"

เมื่อถึงหน้าห้องก็หยิบกุญแจเตรียมไขจนได้เห็นว่าในพวงกุญแจนั้นยังคงมีรูปคู่ของสองคนอยู่ แค่มองเห็นมันเท่านั้นขาของพลอยก็อ่อนจนทรุดตัวลงกับพื้น ตอนนี้ในสมองของเธอเกิดคำถามมากมายภายในหัว....เธอไม่ดีตรงไหน ที่ผ่านมาเธอเรียนและทำงานไปพร้อมกันเพื่อเก็บเงินไปหาเขาให้บ่อยเท่าที่จะไปได้ วันเกิดวันวาเลนไทน์เธอก็อยากจะอยู่กับเขาในทุกปี แต่เขากลับไม่เคยเห็นค่าเลยแม้แต่น้อย ไม่เคยเลยสักครั้ง....