Novels by ohpal

วันนี้เป็นวันที่ตั้งใจต้องไปเรียนพลอยจึงอยากจะมาส่งตั้งใจพร้อมธันจะเข้าบริษัท และวันนั้นหลังจากจบการประชุมทั้งโมและเพื่อนนักศึกษาฝึกงานก็พากันเข้ามาถามเธอว่าทำไมถึงไม่ยอมบอกว่ากำลังคบกับรองประธานจนพลอยแอบคิดในใจเพราะแม้แต่เธอเองก็เพิ่งรู้ว่าเขาเป็นลูกเจ้าของประธานบริษัทไม่นานมานี้แต่ก็ทำได้แค่ตอบไปว่าเพราะเธอไม่อยากมีสิทธิพิเศษทำให้ทุกคนแซวกันใหญ่ ส่วนบอลได้ยินว่าเขาถูกพ่อดุและบังคับให้เล่าเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาให้ท่านฟังหลังจากวันนั้นไม่รู้ว่าเขาถูกพ่อทำโทษอะไรถึงได้ไม่ทำตัวสนิทสนมเหมือนเมื่อก่อนแต่ทุกครั้งที่พลอยเผลอบอลก็ยังคงแอบลอบมองอดีตคนรักเสมอด้วยความห่วงหา ส่วนจารีก็หายไปจากทั้งสองคนเว้นแต่วันที่จะต้องมารับตั้งใจไปอยู่ด้วย เธอทำตามหน้าที่แม่ได้ดีขึ้นจนประภัสออกปากชมให้ธันและพลอยฟังอาจจะเพราะคำพูดของพลอยได้ไปเตือนสติเธอเข้าถึงได้คิดได้และนั้นมันก็ยิ่งเป็นผลดีต่อเด็กชาย"แม่พลอยครับ""ครับ""ตั้งใจจะตั้งใจเรียนนะครับ"เด็กชายกอดเข้าที่คอของเรียวก่อนจะจูบเข้าแก้มใสก่อนจะวิ่งเข้ารั้วโรงเรียนไปด้วยความสดใส พลอยอดจะโบกมือให้เด็กชายตอบไม่ได้แต่ดูเหมือนเธอจะโบกนานไปจนธันต้องดึงแขนเธอ

เช้านี้ธันพาตั้งใจมาที่บริษัทด้วยเนื่องจากวันนั้นตั้งใจกินไอติมเยอะเกินไปจึงทำให้มีไข้นิดหน่อย ทำให้พลอยที่นั่งทำงานอยู่อดห่วงไม่ได้ว่าคนที่กำลังทำงานอยู่ในห้องรองประธานกำลังทำอะไรอยู่ "พลอย พี่วานหน่อยจ้าส่งเอกสารให้ท่านรองที""ได้ค่ะ"พลอยตอบรับทันทีก่อนจะเดินไปรับเอกสารจากโม แล้วเดินตรงไปยังห้องรองประธานทันทีโดยไม่ทันสังเกตว่าบอลกำลังเดินตามมาแอบมองเธออยู่เห็นกัน ก๊อกๆ "เข้ามา"เสียงเอ่ยอนุญาตจากด้านในทำให้พลอยรีบผลักประตูเข้าไปทันทีก่อนที่เธอจะว่างแฟ้มเอกสารไว้บนโต๊ะทำงานของธันแล้วเดินตรงมาดูตั้งใจที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ที่โซฟา ทำเอาธันที่ยื่นมือรอรับเอกสารถึงกับหน้างอที่เมียสาวไม่สนใจเขาแม้แต่น้อยจนเขาต้องลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังพลอยที่กำลังนั่งยองๆ วางมือแตะบนหน้าผากเล็กของลูกชายเขาอยู่และภาพที่พลอยดูเป็นห่วงตั้งใจนั้นทำให้คนเป็นพ่อของอย่างเขายิ้มไม่หุบเลยทีเดียว"อือ พี่พลอย"ตั้งใจลืมตาตื่นก่อนจะเอี้ยวตัวมากอดคอพลอยไว้แน่นก่อนจะทิ้งตัวกลิ้งลงนอนบนตักของหญิงสาว "ดีขึ้นหรือยังครับตั้งใจ""ฮะ พ่อบอกให้นอนเยอะๆ""ดีแล้วละ ไหนดูสิตัวร้อนอยู่เลย""อืออ"ตั้งใจครางออกมาด้วยท่า

: บ้านธันและพลอยเดินทางมายังบ้านเพื่อพาตั้งใจที่กำลังนอนหลับมาส่ง ตลอดทางตั้งใจขอนั่งตักพลอยและนอนซบเธอมาตลอดจนพลอยเองก็เคลิ้มหลับไปเช่นกันเหลือแต่ธันที่เป็นคนขับมองทั้งสองคนอย่างเอ็นดูแล้วอดจะกล่าวขอบคุณพลอยที่ดูแลลูกชายเขาได้ขนาดนี้ "ขอบคุณนะ...""อือ..ฮืออ ถึงแล้วเหรอ"คนตัวเล็กลืมตาตื่นในขณะที่มือก็ยังโอบเด็กชายตั้งใจไว้ในอ้อมกอดไม่คลาย ธันยิ้มออกมาก่อนจะค่อยๆ เลื่อนใบหน้าไปจูบเข้าที่หน้าผากมนเป็นรางวัลทำเอาพลอยที่กำลังสะลึมสะลือตกใจตาโต "อะไร? ต้องตกใจขนาดนั้นเหรอ""เดี๋ยวลูกเห็น""ลูก...หนูเรียกตั้งใจว่าลูก?"ธันยิ้นร่าอย่างถูกใจที่หญิงสาวเผลอเอ่ยเรียกลูกชายออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ คนถูกแซวเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเผลอพูดอะไรออกไปก็เอาแต่ทำท่ามองเฉไฉไม่ตอบคำถามของชายหนุ่มที่กำลังจ้องหน้าเขาอยู่"...ช่วยเรียกตั้งใจแบบเมื่อกี้ทีนะ พี่คิดว่าตั้งใจคงจะดีใจมาก""แต่...พลอยไม่ใช่""แล้วอยากจะเป็นไหม? พี่พร้อมดูแลหนูนะ""พูดไปเรื่อยพี่ยังไม่แน่ใจในตัวเองด้วยซ้ำ จะให้พลอยเป็นแม่ตั้งใจได้ยังไง?"หญิงสาวพูดพร้อมหลบสายตาคมที่พยายามจะมองใบหน้าเธออยู่ได้ แต่เมื่อชายหนุ่มรู้ว่าพลอยตั้งใจจะหลบ

“ตั้งใจ”“พ่อฮะ”เมื่อธันเปิดประตูเข้าไปในร้านก็พบเข้ากับตั้งใจที่กำลังนั่งนิ่งมองไอติมตรงหน้าจนละลายรออยู่แล้ว ธันรีบตรงเข้าไปดึงตัวลูกชายมากอดแนบอกด้วยความเป็นห่วง“เกิดอะไรขึ้นทำไมมาอยู่ที่นี่ วันนี้ต้องไปเรียนพิเศษไม่ใช่เหรอ”“เมื่อคืนตั้งใจไปหาแม่ที่บ้านของพ่อ…แม่เมาแล้วบอกตั้งใจว่าแม่จะกลับมาอยู่ที่นั่น พอตั้งใจถามถึงพี่พลอยแม่ก็โวยวายใส่ตั้งใจ ฮึก ฮึก แล้วบอกว่าพี่พลอยไม่กลับมาอีกแล้วเพราะทะเลาะกับแม่ พี่พลอยทำแม่เสียใจแล้วแย่งพ่อไป”พลอยที่ได้ยินเด็กชายอธิบายเรื่องทั้งหมดก็ถึงกับกำมือแน่นเพราะความโกรธ เธอพยายามสงบสติอารมณ์ขุ่นมัวแล้วค่อยๆ เข้าไปนั่งข้างเด็กชายก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ“ตั้งใจไม่ต้องคิดมากนะ ทุกอย่างมันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ตั้งใจไม่ต้องสนใจนะครับ”“ถ้ามันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ทำไมอยู่ๆ แม่มาบอกตั้งใจ”เด็กชายตัวน้อยมองสบตาพลอยด้วยความรู้สึกสับสนจนพลอยต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากคนเป็นพ่อ“แม่อาจจะ…แค่เครียดเท่านั้น”ธันพูดปลอบใจลูกชายอีกทางทั้งที่ในใจเขาตอนนี้อยากจะโทรหาคนเป็นแม่ให้มาดูสิ่งที่ตัวเองทำลงไปอยากให้ผู้หญิงมาดูว่าสิ่งที่พูดโดยไม่คิดของเธอนั้นมันท

…..ธันอุ้มพลอยที่หลับไปแล้วเข้าห้องก่อนจะวางเธอลงบนเตียงแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าออกให้เธอจนหมด ใจจริงเขาอยากจะลงโทษให้เธอครางจนหมดเสียงไปเลยด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าสงสารคนเมา ต้องยอมรับก่อนว่าวันนี้เขาตั้งใจแกล้งเมาให้พลอยตายใจไม่อย่างนั้นก็คงจะระวังตัวจนเขาไม่มีโอกาสได้ประชิดตัวแบบนั้น“ยัยบ้า ฉันหายไปก็ลืมได้ทันทีเลยเหรอน่าหงุดหงิด”เขามองสำรวจใบหน้าหวานอย่างคิดน้อยใจหลาย วันที่ผ่านมาเขาไม่สามารถกลับไปนอนที่บ้านได้เพราะเอาแต่นึกถึงเธอแต่ดูเธอสิพอหายจากกันไปไม่กี่วันกลับไปคืนดีกับแฟนเก่าเสียอย่างนั้นมันน่าตีเสียจริงๆส่วนตั้งใจก็เอาแต่โทรถามถึงพลอยว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้านจนคนเป็นพ่ออย่างเขาต้องโกหกไปว่าตอนนี้พาพลอยเดินทางมาพักผ่อนต่างจังหวัด เพื่อให้ลูกสบายใจ ดูไปแล้วลูกชายของเขาคงจะติดผู้หญิงคนนี้เอามากๆ อาจจะเป็นเพราะเธอใจดีและไม่ได้มีท่าทีรังเกียจเขาเลยแม้แต่น้อย ก่อนหน้านั้นผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตเขาล้วนแล้วแต่ไม่ต้องการตั้งใจทั้งนั้นจะมีเพียงก็แต่พลอยที่ดูเอ็นดูตั้งใจแต่กลับไม่ต้องการเขาแทนเสียอย่างงั้น“เป็นครั้งแรกเลยที่ต้องมาซักผ้าให้ผู้หญิงแบบนี้”ธันพึมพำในขณะที่มือก็ยังขยี้เสื้อชุด

…“เด็กๆ ดูสิใครมา”โมส่งเสียงเรียกความสนใจจากบรรดาเด็กฝึกงาน แต่ละคนมีท่าทีตื่นเต้นเมื่อได้เห็นบุคคลที่เดินเข้ามาใหม่ เพราะทุกคนต่างรู้จักคนคนนี้ดีอยู่แล้วเพียงแต่ไม่นึกว่าจะได้เจอเขาที่นี่“พี่ธันมาได้ไงคะ?” สาวสวยแผนกบัญชีถามขึ้นด้วยท่าทีเขินอาย“เธอ เรียกท่านแบบนี้ได้ยังไงท่านเป็นรองประธานของเรานะ”โมพูดดุ แต่ประโยคนั้นทำให้บรรดาเด็กฝึกงานตกตะลึงไปใหญ่เพราะทุกคนรู้จักชายคนนี้ในนามเจ้าของไนต์คลับ“ไม่เป็นไร เด็กพวกนี้เขารู้จักผมอยู่แล้วละแต่เป็นอีกสถานะหนึ่ง…”ธันพูดก่อนที่เลือกนั่งลงตรงข้ามกับพลอยที่ก้มหน้านิ่งหลบสายตาคมนั้นอยู่ บอลที่เห็นพลอยมีสีหน้าไม่ดีนักจึงพอเดาได้ว่าระหว่างพลอยกับธันคงจบกันไม่ดีนักแต่นี่แหละคือโอกาสที่บอลจะได้ทำคะแนนทุกคนให้ความสนใจกับบุคคลที่เข้ามาใหม่จนพลอยเริ่มรู้สึกอึดอัดและอยากจะออกจากงานนี่เต็มทีแต่ถ้าขืนทำแบบนั้นมันก็จะกลายเป็นว่าเธอไม่ให้เกียรติบริษัท“พลอยไม่สบายเหรอ?”เมื่อบอลเห็นพลอยนิ่งเงียบอยู่นานจึงถือวิสาสะลูบเข้าที่ศีรษะของหญิงสาวอย่างอ่อนโยนต่อหน้าเพื่อนๆ และธันอย่างตั้งใจเพื่อทำให้ธันได้รู้ว่าตอนนี้คนที่พลอยเลือกเขาไม่ใช่ธัน ซึ่งหญิงสาวเอง

3 เดือน ผ่านไปฉันนั่งรอคนคนหนึ่งอยู่ที่ร้านกาแฟบรรยากาศแนวอิงธรรมชาติมีต้นไม้สีเขียวที่ดูสบายตาเต็มไปหมดทั้งต้นเล็กต้นใหญ่ ส่วนคนที่นัดฉันมานั้นคือยูร์ไงละ วันนี้เขาโทรมานัดฉันให้ออกมาเจอซึ่งจากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็นานพอสมควร อยากจะบอกว่าฉันตื่นเต้นมากๆ เขาหายไปไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างหวังว่าเขาคงจะสบายดี“คะน้า”“ยูร์! นายเป็นยังไงบ้าง”ฉันดีใจจนเผลอกระโดดเขาไปกอดคนตัวสูงทันที เขายังดูเหมือนเดิมทุกอย่างดูท่าทางเขาจะสบายดีคงทำใจรับเรื่องแย่ๆ พวกนั้นได้แล้วสินะ“สบายดี แล้วแฟนเธอละ”“อ่อ ลิบินน่ะเหรอ”“หืม? ตกลงคบกันแล้วเหรอนี่ฉันถามเล่นๆ นะ”อุ้ย!ฮ่าๆ จริงด้วยเรายูร์เขาไม่รู้นี่น่าว่าฉันกับลิบินตกลงคบกันจริงจังถึงขั้นจะหมั้นกันหลังเรียนจบแล้ว ขอพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้หน่อยละกันแม่ของฉันกับคุณหญิงได้ตกลงกันว่าในเมื่อฉันกับลิบินเหมือนจะใช่ชีวิตอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้แล้ว (หมายถึงตั้งแต่อยู่บ้านเดียวกันกับคุณหญิงจนย้ายออกมาอยู่เองช่วงฝึกงาน) ก็ควรทำอะไรที่มันเหมาะสมก็คือการหมั้นไว้ก่อน ตอนแรกลิบินจะไม่ยอมท่าเดียวเพราะเขายืนยันว่ายังไงเรียนจบแล้วก็ต้องแต่งงานเลย ฉันเลยขู่ไปว่าถ้าเขาดื้

แม่พาฉันเดินหลบออกมาทางประตูด้านข้างเพื่อไม่ให้มีใครสังเกตเห็นแล้วแอบไปบอกยูร์ว่าฉันกำลังจะหนี แม่ดูร้อนใจมากคงไม่อยากจะให้ฉันเจอพ่อของยูร์และท่านก็คงเกลียดฉันจริงๆ ถึงมันจะเจ็บมากแต่ฉันคงต้องยอมรับแล้วละว่าท่านไม่ต้องการฉัน แต่ก็ขอบคุณที่อย่างน้อยแม่ยอมรับว่าท่านเป็นแม่แท้ๆ ของฉัน ไม่ว่าเพราะสาเหตุไหนก็ต้องขอบคุณมากจริงๆ แค่ฉันรู้ก็พอใจแล้ว“แม่ส่งหนูแค่นี้นะลูก แต่แม่อยากขออะไรสักอย่าง”“ถ้าขอให้หนูไม่มาที่นี่หนูสัญญาค่ะว่าจะไม่มา”“แม่ขอแค่จนกว่าแม่จะตามหาหนูเท่านั้นเองหนูสัญญากับแม่ได้ไหม...อย่ายุ่งกับยูร์อีกเลยนะ”“เรื่องยูร์...วางใจเถอะค่ะ”ถึงแม่ไม่บอกให้ฉันเลิกยุ่งกับเขาฉันเองก็คงไม่กล้ายุ่งกับผู้ชายคนนี้อีกแล้วเรียกได้ว่าไม่ขอเจอเลยจะดีกว่า ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันตายไปหมดแล้วภาพที่เขาทำกับฉันที่โรงแรมมันคงติดอยู่ในความทรงจำตลอดไป ความทรงจำร้ายๆ“แม่ว่าหนูรีบไปเถอะมันใกล้เวลาเข้ามาแล้ว”“เวลา...?”แม่ดูร้อนรนมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่ายิ่งทำให้ฉันสับสนไปกันใหญ่ว่าทำไมถึงต้องกลัวขนาดนี้ความจริงถ้าฉันไม่พูดออกไปก็น่าจะไม่เสียหายอะไรแล้วนิ“ยัยตัวดีแกอยู่นี่เอง!!”“คุณ!!”ปัง!!“แม

:ลิบินผมมาถึงอเมริกาเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ความจริงผมไม่อยากจะผิดสัญญากับแม่นักหรอกเรื่องให้เวลาคะน้า แต่เพราะคำพูดของไอ้ยูร์นั้นมันทำให้ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปเพราะคนของผมกำลังตกอยู่ในอันตราย ที่ผมยอมปล่อยคะน้าให้อยู่กับมันขนาดนี้เพราะคิดว่ามันมีจิตสำนึกว่าที่ผ่านมาคะน้าดีกับมันแค่ไหนผมคิดว่ามันจะเห็นแก่ความดีที่ยัยนั้นทำให้แต่เปล่าเลย ไอ้บ้านั้นมันไร้จิตสำนึกสิ้นดีผมได้แต่หวังว่าคะน้าจะปลอดภัย“เฮ้ ทางนี้”“...”ผมพยักหน้ารับแล้วเดินตรงมาหาเพื่อนรัก ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้เฟร์สเองก็แอบมาตามหาแม่คะน้าก็ตอนผมโทรไประบายอารมณ์เรื่องไอ้ยูร์นั้นกับมัน มันเลยยอมบอกว่าตัวมันเองก็แอบมาที่นี่แต่ยังไม่เจอคะน้า ก็ถือว่าโชคดีเพราะตอนนี้มันเองก็รู้ที่อยู่ของแม่แท้ๆ ของคะน้าแล้วเท่ากับว่าผมสามารถไปดักรอเธอที่นั่นได้“นี่ยังไม่หายอารมณ์เสียอีกเหรอว่ะ”“เป็นแกคงอารมณ์ดีได้อยู่หรอกนะ”“เออรู้ แล้วจะทำอย่างไงต่อ”“พาฉันไปดักรอที่บ้านหลังนั้น”“...จริงๆ แล้วฉันว่าครอบครัวไอ้ยูร์มีอะไรแปลกๆ”“หมายถึงอะไร...”“ดูเหมือนสิ่งที่พ่อไอ้ยูร์ทำอยู่จะเป็นสิ่งผิดกฎหมายฉันเห็นพวกเขาขนอะไรสักอย่างที่ดูเป็นความลับและฉั

รถคันสีดำหรูเคลื่อนตัวเข้ามาจอดเทียบบันไดหินอ่อนหน้าบ้านหลังใหญ่ หลังจากสงบศึกกับยูร์ได้สักพักเขาก็พาฉันมาบ้านที่ที่แม่ของฉันอาศัยอยู่เท่าที่ดูจากตัวบ้านแล้วครอบครัวยูร์คงจะมีฐานะที่ดีมากมันแต่นั้นยิ่งทำให้ฉันยิ่งกังวลใจและน้อยใจ ในเมื่อแม่มีความเป็นอยู่ที่ดีขนาดนี้แม่ไม่เคยคิดจะตามหาฉันบ้างเลยงั้นเหรอ? ถ้าจ้างคนเยอะๆ การตามหาฉันที่ประเทศไทยคงเป็นเรื่องง่ายมากจริงไหม?“ทำหน้าเศร้าตั้งแต่ยังไม่เจอแม่ ทำไมกลัวเขาไม่รักหรือไง?”“อืม...”“เผื่อใจไว้แล้วสิ”“อืม”“แม่ของเธอไม่มีวันยอมรับเธอหรอก ผู้หญิงคนนั้นมันนางมารร้ายชัดๆ”“อืม”“พูดเป็นแค่นี้เหรอ! กลัวเขาไม่ยอมรับขนาดนั้นเลยสินะสมน้ำหน้า”ใช่... ฉันกลัว ฉันกลัวว่าแม่จะไม่ยอมรับซึ่งมันมีโอกาสจะเป็นแบบนั้นได้มากกว่าครึ่ง การที่ฉันมาแสดงตัวที่นี่มันอาจจะเป็นการทำร้ายท่านแต่ในเมื่อฉันเลือกไม่ได้ ฉันก็ต้องยอมอย่างน้อยถ้าโดนไล่ออกมาฉันก็ยังได้เห็นหน้าแม่แท้ๆ ของตัวเอง“ไปกันได้แล้ว”“อืม”ปืป!“สวัสดีครับคุณชาย!”ทันทีที่ประตูรถถูกเปิดออกชายนับสิบท่าทางขมักเขม้นวิ่งตรงเข้ามายืนเรียงแถงกันแป็นแนวยาว นี่เป็นการต้อนรับของที่นี่งั้นเหรอ? น่ากลัว

: ยูร์“ใส่สะ”ผมพูดเสียงเรียบพร้อมกับโยนเดรสสีดำเข้มให้คนตรงหน้า สีหน้าเธอดูขัดใจมากที่ผมทำแบบนั้นแต่ใครสนละตอนนี้เธอมันก็เป็นหมากในเกมผมเท่านั้นไม่เห็นมีประโยชน์อะไรที่ผมจะต้องทำดีด้วย วันนี้แล้วสินะที่ผมจะมีโอกาสทำให้ยัยนางร้ายนั้นอกแตกตาย ผมก็แค่ต้องเก็บยัยคะน้าไว้ใกล้ตัวแล้วใช้เธอทำร้ายหน้ากากนางเอกนั้นพ่อผมก็จะกลับมารักและเข้าใจผมเหมือนเดิม แต่ใช่ว่าผมจะจัดการเธอทีเดียวสะเมื่อไหร่ของแบบนี้จะต้องค่อยเป็นค่อยไปถ้ารีบไปมันจะสนุกอะไร“ฉันไม่ใส่”“ทำไม”“ฉันไม่ชอบ”“แต่ฉันชอบ รีบใส่สะไม่อยากเจอแม่หรือยังไง”“มันสั้นเกินไป...”“ก็ดู...เซ็กซี่ดีฉันชอบ”ผมโน้มตัวเข้าไปกระซิบเบาๆ ใกล้ใบหูขาวผมแทบไม่อยากจะยอมรับเลยว่ากลิ่นหอมของร่างกายเธอมันกำลังปั่นป่วนอารมณ์ผมไม่ใช่น้อย หอมจนผมอยากจะสูดหายใจเข้าลึกเป็นล้านๆ ครั้งน่าอิจฉาไอ้ลิบินจริงๆ“อะ ออกไป”“...ว่าไงนะ”ผมทำแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วขยับเข้าไปให้ใกล้อีกทำให้คนตรงหน้ายิ่งลุกลี้ลุกลนพยายามจะเดินออกให้ห่างผมได้ทีคว้าเข้าที่เอวบางแล้วจัดการกระชากเข้าหาตัวฝังจมูกลงบนแก้มนุ่มไปหนึ่งที ยิ่งทำให้คนตัวเล็กโกรธแล้วดิ้นยกใหญ่ ผมเลยจัดการฝังจมูกล

ยูร์บอกให้ฉันรออยู่เขาอยู่ที่โรงแรมส่วนตัวเขาขอไปทำธุระ ตั้งแต่มาถึงในหัวของฉันก็เอาแต่คิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่มีหยุด มันเอาแต่ถามว่าเพราะอะไรทำไมทุกคนต้องทำกับฉันแบบนี้ ทำไมฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้แต่สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจที่สุดคือ...ทำไมลิบินเขาถึงต้องปิดบังเรื่องนี้กับฉัน...เป็นเพราะเขาห่วงความรู้สึกหรือแค่อยากจะหลอกให้ฉันอยู่กับเขาให้เป็นที่ระบายอารมณ์เป็นของเล่นของเขา มันเพราะเหตุผลอะไรก็ช่างเถอะ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดของฉันควรจะเป็นการเจอหน้าแม่ ฉันไม่มีทางเชื่อว่าแม่จะไม่ต้องการฉัน ฉันไม่เชื่อว่าแม่จะไม่ต้องการฉันตืดๆ1ข้อความ‘ไม่รู้จัก'สบายดีไหม... ฉันขอโทษจริงๆ สำหรับเรื่องทั้งหมดฉันแค่ไม่อยากจะให้เธอต้องเจ็บปวดและฉันเองไม่อยากจะเสียเธอไป ฉันขาดเธอไม่ได้คะน้าฉันรู้สึกเหมือนจะตาย ช่วงนี้แม่บอกให้ฉันห่างเธอจนกว่าเธอจะได้เจอแม่แท้ๆ แต่ฉันทำไม่ได้จริงๆ ไม่มีเธอโลกทั้งใบของฉันก็มืดไปหมดฉันอยู่ไม่ได้จริงๆ คะน้ากลับมานะ ยกโทษให้ฉันนะ เรามาทำอาหารด้วยกันนอนกอดกันทุกคืนทำอะไรหลายๆ อย่างเป็นแบบที่เราเคยเป็น กลับมามีความสุขกันเหมือนเดิมนะคะน้า...ฉันรักเธอมากนะ...แปะ แปะถึงมันจะไม่ลง

: ร้านนะโมเพื่อนทั้งสองเรียกตัวเพียงขวัญมาที่ร้านทันทีที่ได้เห็นข่าวการคบหาต่างวัยของนายแบบหนุ่มอันดับหนึ่งและผู้ช่วยสาวที่ดังไปทั่วอินเทอร์เน็ต แต่เพื่อนสนิทอย่างเขาสองคนกับไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย ทั้งสองคนกอดอกนั่งมองตัวการที่กำลังยิ้มแห้งๆ โดยไม่ยอมพูดอะไรจนนะโมต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน"ยังไม่อธิบายมาอีก ในข่าวนั้นมันหมายความว่ายังไง""ก็ตามนั่นแหละ ก็คบกันสักพักแล้ว""แล้วไม่คิดจะบอกเพื่อนอย่างพวกเราเลยหรือไง?"นกยูงโวยขึ้นอีกคน"ก็ไม่รู้ว่าจะคบกันนานไหมเลยไม่บอก กลัวหน้าแตกที่มีแฟนฮอตขนาดนั้นอีกอย่างฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาจะให้ข่าวด้วยตัวเองแบบนั้น"เพียงขวัญพูดแล้วทำท่าทีเขินอายจนเพื่อนสองคนต้องกลอกตามองบน ไอ้ประโยคที่พูดมาเมื่อครู่นั้นไม่ต่างจากการอวดเลยสักนิด ทำให้นกยูงถึงขั้นหมั่นไส้ทำท่าทางล้อเลียนเธอจนเจ้าตัวต้องตีเข้าที่ไหล่ของเพื่อนสาวเป็นการแก้เขิน"แล้วนี่บอกแม่กับพ่อยัง? เขาจะตกใจไหมเนี่ยอยู่ๆ ก็มีแฟนแถมเป็นคนดัง อีกอย่างอายุพวกเธอก็ห่างกันด้วย"นะโมพูดพร้อมกับมองเพื่อนสาวที่มีสีหน้ากังวลขึ้นมาเพียงเท่านั้นเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอยังไม่ได้บอกครอบครัว"ยัยบ้าแล้วอย่างนี้พ

ธามยังคงนั่งมองรูปของน้องสาวอยู่ในห้องด้วยความรู้สึกคิดถึงจนเพียงขวัญต้องเดินเข้ามาสวมกอดเขาเข้าที่ด้านหลังเบาๆ หลังจากที่เรื่องทุกอย่างผ่านไปธามก็ขอให้เพียงขวัญเขามาอยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนพ่อกับแม่ของเขาที่สภาวะอารมณ์ยังไม่คงที่ อย่างน้อยถ้าพวกท่านได้เห็นหญิงสาวที่สดใสอย่างเพียงขวัญอาจจะรู้สึกดีขึ้น "พี่ดีขึ้นหรือยังคะ?""พี่อ่อนแอได้ที่ไหนล่ะ""พี่อ่อนแอได้ตลอดนะ มีหนูอยู่ข้างๆ ทั้งคนจะร้องไห้ก็ได้หนูไม่ว่าหรอกไม่ล้อด้วย"เพียงขวัญพูดพร้อมกับโยกตัวไปมาเพื่อเอาใจคนตัวสูง ธามเองก็รู้สึกดีขึ้นจนต้องหันมากอดขอบคุณเพียงขวัญที่คอยอยู่ข้างๆ เขามาจนถึงวันนี้ แถมยังคอยดูแลพ่อและแม่ของเขาให้อีกด้วย"ขอบคุณนะ...หนูน่ารักที่สุดเลย""แน่นอนอยู่แล้ว""ถ่อมตัวบ้างก็ได้นะหนูเพียง"ธามพูดพร้อมขยี้ผมเพียงขวัญเบาๆ ด้วยความเอ็นดูจนคนถูกแกล้งโวยวายใหญ่ที่เขาทำทรงผมเธอเสียทรง ช่วงนี้ธามยังอยู่ในช่วงลาพักร้อนทำให้พวกเขามีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นและฟางก็เข้าใจเพราะตอนที่ทางบริษัทรู้ข่าวทุกคนก็ต่างตกใจจนต้องเคลียร์a dตารางงานให้ธามทั้งหมดทั้งคู่ตกลงจะคบหากันต่อไป และจะบอกทุกคนหลังจากที่สภาพจิตของครอบครัวธามดี

:ธามหลังจากที่จัดการเรื่องในงานเสร็จผมก็เดินกลับเข้ามาในห้องแต่งตัวเพื่อดูอาการพ่อกับแม่ที่นั่งรออยู่ด้านใน ผมถอนหายใจทิ้งด้วยหัวใจที่หวาดหวั่นเพราะไม่อยากจะเห็นภาพของพ่อและแม่ที่กำลังทุกข์ใจจนไม่กล้าที่จะเปิดประตูเข้าไป...จนมือเล็กๆ ของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ จับเข้าที่แขนผมเบาๆ เป็นการให้กำลังใจก่อนที่เธอจะส่งยิ้มให้ผมเป็นการปลอบโยนแล้วส่งสัญญาณให้ผมเข้าไปดูพวกท่าน "เธอรอฉันอยู่ตรงนี้ก่อนนะ...""ฉันจะรอคุณตรงนี้ค่ะไม่ต้องกังวล"ผมสวมกอดเพียงขวัญครั้งหนึ่งเป็นการขอกำลังใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไปหาคนเป็นพ่อแม่ ซึ่งตอนนี้ตรงหน้าผมก็คือภาพพ่อที่กำลังกอดแม่ไว้ในอ้อมกอดแน่นและท่านทั้งสองคนกำลังร้องไห้... ผมจึงคลานเข้าไปนั่งตรงหน้าทั้งสองคนแล้วกอดท่านไว้เช่นกัน"ผมขอโทษที่ทำให้ต้องรู้เรื่องนี้""มันถูกต้องแล้วลูก ลูกช่วยท้วงความยุติธรรมให้น้องมันถูกต้องแล้ว"พ่อลูบเข้าที่ไหล่ผมเบาๆ ก่อนที่แม่จะค่อยๆ เอื้อมมือมาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาให้ผม"ลูกรู้มานานขนาดนั้น แถมยังต้องปิดบังเพราะกลัวพ่อแม่เป็นทุกข์...ลูกต้องทุกข์ใจคนเดียวขนาดนั้นแม่ขอโทษนะ""แม่อย่าร้อง..."ผมโผล่เข้ากอดคนเป็นแม่แน่น"ถึงธันย่

: เพียงขวัญงานหมั้นเริ่มขึ้นด้วยบรรยากาศที่ดูครึกครื้นแขกในงานเต็มไปด้วยนายแบบและนางแบบชื่อดังแถมยังมีบรรดาไฮโซเต็มงานไปหมด ทุกคนดูยิ้มแย้มแจ่มใสและดีใจกับคู่รักในวันนี้จะเว้นก็แต่ชายหนุ่มที่ต้องยืนต้อนรับแขกอยู่หน้างานที่ตั้งแต่เช้ายังไม่มีใครได้เห็นรอยยิ้มของเขาเลย นอกจากเขาจะมีสีหน้าเรียบเฉยแล้วดวงตายังเหม่อลอยอย่างเห็นได้ชัดจนฉันเป็นกังวล"หนู...ใช่ผู้ช่วยเจ้าธามไหม"ฉันหันไปมองตามเสียงเรียกจากด้านหลัง หญิงสาววัยกลางคนที่มีท่าทางสง่าและสูงศักดิ์กำลังยืนยิ้มให้ฉันอยู่ด้วยรอยยิ้มที่สดใสถ้าให้เดาจากโครงหน้าที่เด่นชัดนี่คนคนนี้คงจะเป็นแม่ของคุณธาม"ใช่ค่ะ"ฉันรีบยกมือไหว้ท่านทันทีก่อนจะยิ้มตอบอย่างนอบน้อมก่อนที่จะชายวัยกลางคนจะเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา เขาคงจะเป็นคุณพ่อของคุณธามฉันเลยแนะนำตัวไปคร่าวๆ ว่าฉันเป็นเพียงผู้ช่วยของเขาทำให้ทั้งคู่ชื่นชมฉันยกใหญ่ที่สามารถดูแลคนเรื่องมากอย่างเขาได้"ตอนเด็กน่ะนะ ตาธามนี่กินยากอยู่ยากชอบอยู่คนเดียวไม่ค่อยพูดจากับใคร ไม่คิดว่าโตมาจะได้เป็นนายแบบเบอร์หนึ่งดังขนาดนี้"คนเป็นแม่พูดพร้อมกับมองคนที่ถูกพูดถึงด้วยสายตาภูมิใจ"ตอนนี้เขาดังมากเลยค่ะคุณน้า"ฉั

: งานหมั้นธามยืนจ้องเมียสาวที่กำลังแต่งตัวให้เขาด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง เขาไม่สามารถเก็บความเจ็บปวดนี้ไว้ได้เลย เพียงขวัญเองก็ไม่ต่างกันเธอกำลังสวมสูทให้คนรักอย่างอ่อนโยนแม้ในใจมันช่างทรมานสุดแสนจะบรรยายได้ ฟืบร่างสูงของธามสวมกอดเพียงขวัญแน่นจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน เพียงขวัญเองก็ได้แต่เอื้อมมือไปลูบหลังคนรักอย่างปลอบโยนด้วยความเข้าใจ สุดท้ายแล้วไม่ว่าเขาจะเลือกหมั้นเพราะอะไรเธอก็พร้อมจะปล่อยเขาไป"เวลามันผ่านไปเร็วมากเลย...""เวลาเป็นสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้ค่ะ""เธอทรมานเหมือนฉันไหม?""ฉันเลือกอะไรไม่ได้ค่ะ สุดท้ายคุณก็ไม่ใช่ของฉัน"เพียงขวัญพูดอย่างพยายามอดกลั้นความเสียใจที่มันปนออกมาพร้อมกับน้ำเสียงสั่น แต่เหมือนธามจะรับรู้ได้ว่าเธอเสียใจมากจึงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอย่างหวงแหน"หลังจากหมั้น ฉันจะถอนหมั้นทันทีถึงตอนนั้นเธอจะยังไม่กลับมาก็ไม่เป็นไร แต่ฉันจะพยายามจีบเธอใหม่""อย่าเลยค่ะ คุณคิดจะหมั้นแล้วคุณก็ต้องอยู่กับเธอให้นานๆ สิ""มันไม่ใช่ความต้องการของฉันแล้วเพียงขวัญ เธอคือคนที่ฉันต้องการไม่ใช่โรส แต่ฉันไม่บังคับเธอนะเธอรอดูพฤติกรรมฉันก่อนก็ได้""คุณพูดอะไรของคุณ"เพ

: เพียงขวัญหลังจากที่คุณธามออกไปหาพี่ไนท์ที่ร้านอาหาร ฉันก็แอบมาพบกับพี่มอสอีกครั้งโดยที่ไม่ได้บอกใครเขาส่งข้อความมานัดฉันตั้งแต่เช้าโชคดีที่คุณธามไม่รู้ไม่อยากนั้นเขาคงไม่ให้ฉันมาแน่ ที่มาวันนี้ไม่ใช่เพราะฉันยังเหลือเยื่อใยอะไร แต่ฉันคิดว่าการที่ฉันไม่พูดหรือตัดความสัมพันธ์อย่างตรงไปตรงมาจะยังทำให้เขาคิดว่ายังมีโอกาสกลับไปคบกันได้อีก เพราะหลายวันที่ผ่านมาพี่มอสยังคงส่งข้อความราวกับว่าเรายังเป็นคนรักกันอยู่มันเหมือนกับว่าเขาคิดจะรอฉัน"พี่มอสมานานหรือยังคะ?"ฉันถามขึ้นก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามเขาและพบว่าบนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารที่ฉันชอบหลายเมนู และนั้นทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังพยายามเอาใจฉันอยู่ "ไม่นานหรอก ทานเลยสิเดี๋ยววันนี้ต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ?""อาทิตย์นี้เพียงพักค่ะ พอดีคุณธามเขาต้องเตรียมตัวหมั้นตารางงานเลยว่างค่ะ"ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบราวกับไม่รู้สึกอะไร แต่อันที่จริงแล้วในใจของฉันมันยังเจ็บไม่น้อยเลยที่ต้องยอมเห็นคนที่ตัวเองรักไปเป็นของคนอื่น แต่จะทำยังไงได้ละนอกจากทำมันให้ดีที่สุดก่อนจะจากกัน"หลังจากนั้น...เพียงจะทำยังไงต่อละ?""หมายถึงอะไรคะ?""หลังจากค