คะน้าถูกรับเลี้ยงมาในครอบครัวร่ำรวยที่มีลูกชายคนเดียว ตลอดเวลาโตมาด้วยกันเขาไม่เคยจะญาติดีเเละเห็นเธอเป็นเพียงคนใช้เท่านั้น!
View More3 เดือน ผ่านไปฉันนั่งรอคนคนหนึ่งอยู่ที่ร้านกาแฟบรรยากาศแนวอิงธรรมชาติมีต้นไม้สีเขียวที่ดูสบายตาเต็มไปหมดทั้งต้นเล็กต้นใหญ่ ส่วนคนที่นัดฉันมานั้นคือยูร์ไงละ วันนี้เขาโทรมานัดฉันให้ออกมาเจอซึ่งจากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็นานพอสมควร อยากจะบอกว่าฉันตื่นเต้นมากๆ เขาหายไปไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างหวังว่าเขาคงจะสบายดี“คะน้า”“ยูร์! นายเป็นยังไงบ้าง”ฉันดีใจจนเผลอกระโดดเขาไปกอดคนตัวสูงทันที เขายังดูเหมือนเดิมทุกอย่างดูท่าทางเขาจะสบายดีคงทำใจรับเรื่องแย่ๆ พวกนั้นได้แล้วสินะ“สบายดี แล้วแฟนเธอละ”“อ่อ ลิบินน่ะเหรอ”“หืม? ตกลงคบกันแล้วเหรอนี่ฉันถามเล่นๆ นะ”อุ้ย!ฮ่าๆ จริงด้วยเรายูร์เขาไม่รู้นี่น่าว่าฉันกับลิบินตกลงคบกันจริงจังถึงขั้นจะหมั้นกันหลังเรียนจบแล้ว ขอพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้หน่อยละกันแม่ของฉันกับคุณหญิงได้ตกลงกันว่าในเมื่อฉันกับลิบินเหมือนจะใช่ชีวิตอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้แล้ว (หมายถึงตั้งแต่อยู่บ้านเดียวกันกับคุณหญิงจนย้ายออกมาอยู่เองช่วงฝึกงาน) ก็ควรทำอะไรที่มันเหมาะสมก็คือการหมั้นไว้ก่อน ตอนแรกลิบินจะไม่ยอมท่าเดียวเพราะเขายืนยันว่ายังไงเรียนจบแล้วก็ต้องแต่งงานเลย ฉันเลยขู่ไปว่าถ้าเขาดื้
แม่พาฉันเดินหลบออกมาทางประตูด้านข้างเพื่อไม่ให้มีใครสังเกตเห็นแล้วแอบไปบอกยูร์ว่าฉันกำลังจะหนี แม่ดูร้อนใจมากคงไม่อยากจะให้ฉันเจอพ่อของยูร์และท่านก็คงเกลียดฉันจริงๆ ถึงมันจะเจ็บมากแต่ฉันคงต้องยอมรับแล้วละว่าท่านไม่ต้องการฉัน แต่ก็ขอบคุณที่อย่างน้อยแม่ยอมรับว่าท่านเป็นแม่แท้ๆ ของฉัน ไม่ว่าเพราะสาเหตุไหนก็ต้องขอบคุณมากจริงๆ แค่ฉันรู้ก็พอใจแล้ว“แม่ส่งหนูแค่นี้นะลูก แต่แม่อยากขออะไรสักอย่าง”“ถ้าขอให้หนูไม่มาที่นี่หนูสัญญาค่ะว่าจะไม่มา”“แม่ขอแค่จนกว่าแม่จะตามหาหนูเท่านั้นเองหนูสัญญากับแม่ได้ไหม...อย่ายุ่งกับยูร์อีกเลยนะ”“เรื่องยูร์...วางใจเถอะค่ะ”ถึงแม่ไม่บอกให้ฉันเลิกยุ่งกับเขาฉันเองก็คงไม่กล้ายุ่งกับผู้ชายคนนี้อีกแล้วเรียกได้ว่าไม่ขอเจอเลยจะดีกว่า ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันตายไปหมดแล้วภาพที่เขาทำกับฉันที่โรงแรมมันคงติดอยู่ในความทรงจำตลอดไป ความทรงจำร้ายๆ“แม่ว่าหนูรีบไปเถอะมันใกล้เวลาเข้ามาแล้ว”“เวลา...?”แม่ดูร้อนรนมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่ายิ่งทำให้ฉันสับสนไปกันใหญ่ว่าทำไมถึงต้องกลัวขนาดนี้ความจริงถ้าฉันไม่พูดออกไปก็น่าจะไม่เสียหายอะไรแล้วนิ“ยัยตัวดีแกอยู่นี่เอง!!”“คุณ!!”ปัง!!“แม
:ลิบินผมมาถึงอเมริกาเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ความจริงผมไม่อยากจะผิดสัญญากับแม่นักหรอกเรื่องให้เวลาคะน้า แต่เพราะคำพูดของไอ้ยูร์นั้นมันทำให้ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปเพราะคนของผมกำลังตกอยู่ในอันตราย ที่ผมยอมปล่อยคะน้าให้อยู่กับมันขนาดนี้เพราะคิดว่ามันมีจิตสำนึกว่าที่ผ่านมาคะน้าดีกับมันแค่ไหนผมคิดว่ามันจะเห็นแก่ความดีที่ยัยนั้นทำให้แต่เปล่าเลย ไอ้บ้านั้นมันไร้จิตสำนึกสิ้นดีผมได้แต่หวังว่าคะน้าจะปลอดภัย“เฮ้ ทางนี้”“...”ผมพยักหน้ารับแล้วเดินตรงมาหาเพื่อนรัก ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้เฟร์สเองก็แอบมาตามหาแม่คะน้าก็ตอนผมโทรไประบายอารมณ์เรื่องไอ้ยูร์นั้นกับมัน มันเลยยอมบอกว่าตัวมันเองก็แอบมาที่นี่แต่ยังไม่เจอคะน้า ก็ถือว่าโชคดีเพราะตอนนี้มันเองก็รู้ที่อยู่ของแม่แท้ๆ ของคะน้าแล้วเท่ากับว่าผมสามารถไปดักรอเธอที่นั่นได้“นี่ยังไม่หายอารมณ์เสียอีกเหรอว่ะ”“เป็นแกคงอารมณ์ดีได้อยู่หรอกนะ”“เออรู้ แล้วจะทำอย่างไงต่อ”“พาฉันไปดักรอที่บ้านหลังนั้น”“...จริงๆ แล้วฉันว่าครอบครัวไอ้ยูร์มีอะไรแปลกๆ”“หมายถึงอะไร...”“ดูเหมือนสิ่งที่พ่อไอ้ยูร์ทำอยู่จะเป็นสิ่งผิดกฎหมายฉันเห็นพวกเขาขนอะไรสักอย่างที่ดูเป็นความลับและฉั
รถคันสีดำหรูเคลื่อนตัวเข้ามาจอดเทียบบันไดหินอ่อนหน้าบ้านหลังใหญ่ หลังจากสงบศึกกับยูร์ได้สักพักเขาก็พาฉันมาบ้านที่ที่แม่ของฉันอาศัยอยู่เท่าที่ดูจากตัวบ้านแล้วครอบครัวยูร์คงจะมีฐานะที่ดีมากมันแต่นั้นยิ่งทำให้ฉันยิ่งกังวลใจและน้อยใจ ในเมื่อแม่มีความเป็นอยู่ที่ดีขนาดนี้แม่ไม่เคยคิดจะตามหาฉันบ้างเลยงั้นเหรอ? ถ้าจ้างคนเยอะๆ การตามหาฉันที่ประเทศไทยคงเป็นเรื่องง่ายมากจริงไหม?“ทำหน้าเศร้าตั้งแต่ยังไม่เจอแม่ ทำไมกลัวเขาไม่รักหรือไง?”“อืม...”“เผื่อใจไว้แล้วสิ”“อืม”“แม่ของเธอไม่มีวันยอมรับเธอหรอก ผู้หญิงคนนั้นมันนางมารร้ายชัดๆ”“อืม”“พูดเป็นแค่นี้เหรอ! กลัวเขาไม่ยอมรับขนาดนั้นเลยสินะสมน้ำหน้า”ใช่... ฉันกลัว ฉันกลัวว่าแม่จะไม่ยอมรับซึ่งมันมีโอกาสจะเป็นแบบนั้นได้มากกว่าครึ่ง การที่ฉันมาแสดงตัวที่นี่มันอาจจะเป็นการทำร้ายท่านแต่ในเมื่อฉันเลือกไม่ได้ ฉันก็ต้องยอมอย่างน้อยถ้าโดนไล่ออกมาฉันก็ยังได้เห็นหน้าแม่แท้ๆ ของตัวเอง“ไปกันได้แล้ว”“อืม”ปืป!“สวัสดีครับคุณชาย!”ทันทีที่ประตูรถถูกเปิดออกชายนับสิบท่าทางขมักเขม้นวิ่งตรงเข้ามายืนเรียงแถงกันแป็นแนวยาว นี่เป็นการต้อนรับของที่นี่งั้นเหรอ? น่ากลัว
: ยูร์“ใส่สะ”ผมพูดเสียงเรียบพร้อมกับโยนเดรสสีดำเข้มให้คนตรงหน้า สีหน้าเธอดูขัดใจมากที่ผมทำแบบนั้นแต่ใครสนละตอนนี้เธอมันก็เป็นหมากในเกมผมเท่านั้นไม่เห็นมีประโยชน์อะไรที่ผมจะต้องทำดีด้วย วันนี้แล้วสินะที่ผมจะมีโอกาสทำให้ยัยนางร้ายนั้นอกแตกตาย ผมก็แค่ต้องเก็บยัยคะน้าไว้ใกล้ตัวแล้วใช้เธอทำร้ายหน้ากากนางเอกนั้นพ่อผมก็จะกลับมารักและเข้าใจผมเหมือนเดิม แต่ใช่ว่าผมจะจัดการเธอทีเดียวสะเมื่อไหร่ของแบบนี้จะต้องค่อยเป็นค่อยไปถ้ารีบไปมันจะสนุกอะไร“ฉันไม่ใส่”“ทำไม”“ฉันไม่ชอบ”“แต่ฉันชอบ รีบใส่สะไม่อยากเจอแม่หรือยังไง”“มันสั้นเกินไป...”“ก็ดู...เซ็กซี่ดีฉันชอบ”ผมโน้มตัวเข้าไปกระซิบเบาๆ ใกล้ใบหูขาวผมแทบไม่อยากจะยอมรับเลยว่ากลิ่นหอมของร่างกายเธอมันกำลังปั่นป่วนอารมณ์ผมไม่ใช่น้อย หอมจนผมอยากจะสูดหายใจเข้าลึกเป็นล้านๆ ครั้งน่าอิจฉาไอ้ลิบินจริงๆ“อะ ออกไป”“...ว่าไงนะ”ผมทำแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วขยับเข้าไปให้ใกล้อีกทำให้คนตรงหน้ายิ่งลุกลี้ลุกลนพยายามจะเดินออกให้ห่างผมได้ทีคว้าเข้าที่เอวบางแล้วจัดการกระชากเข้าหาตัวฝังจมูกลงบนแก้มนุ่มไปหนึ่งที ยิ่งทำให้คนตัวเล็กโกรธแล้วดิ้นยกใหญ่ ผมเลยจัดการฝังจมูกล
ยูร์บอกให้ฉันรออยู่เขาอยู่ที่โรงแรมส่วนตัวเขาขอไปทำธุระ ตั้งแต่มาถึงในหัวของฉันก็เอาแต่คิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่มีหยุด มันเอาแต่ถามว่าเพราะอะไรทำไมทุกคนต้องทำกับฉันแบบนี้ ทำไมฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้แต่สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจที่สุดคือ...ทำไมลิบินเขาถึงต้องปิดบังเรื่องนี้กับฉัน...เป็นเพราะเขาห่วงความรู้สึกหรือแค่อยากจะหลอกให้ฉันอยู่กับเขาให้เป็นที่ระบายอารมณ์เป็นของเล่นของเขา มันเพราะเหตุผลอะไรก็ช่างเถอะ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดของฉันควรจะเป็นการเจอหน้าแม่ ฉันไม่มีทางเชื่อว่าแม่จะไม่ต้องการฉัน ฉันไม่เชื่อว่าแม่จะไม่ต้องการฉันตืดๆ1ข้อความ‘ไม่รู้จัก'สบายดีไหม... ฉันขอโทษจริงๆ สำหรับเรื่องทั้งหมดฉันแค่ไม่อยากจะให้เธอต้องเจ็บปวดและฉันเองไม่อยากจะเสียเธอไป ฉันขาดเธอไม่ได้คะน้าฉันรู้สึกเหมือนจะตาย ช่วงนี้แม่บอกให้ฉันห่างเธอจนกว่าเธอจะได้เจอแม่แท้ๆ แต่ฉันทำไม่ได้จริงๆ ไม่มีเธอโลกทั้งใบของฉันก็มืดไปหมดฉันอยู่ไม่ได้จริงๆ คะน้ากลับมานะ ยกโทษให้ฉันนะ เรามาทำอาหารด้วยกันนอนกอดกันทุกคืนทำอะไรหลายๆ อย่างเป็นแบบที่เราเคยเป็น กลับมามีความสุขกันเหมือนเดิมนะคะน้า...ฉันรักเธอมากนะ...แปะ แปะถึงมันจะไม่ลง
: ลิบินแปะ แปะทำไมเธอไม่ฟังเหตุผลผมบ้าง ผมทำไปเพราะไม่อยากให้เธอเสียใจแล้วทำไมเธอถึงไม่เข้าใจผมบ้าง...แม้ผมจะคลุกเข่าขอโทษ แม้ผมจะรั้งเธอไว้ เธอกลับไม่แม้แต่จะถามว่าเพราะอะไรบางครั้งผมเองก็คิดว่าทำไมผมต้องยอมเธอแบบนี้คนอย่างผมไม่เคยจะก้มหัวให้ใครไม่เคยเสียน้ำตาให้ใคร แต่ผมกลับเสียน้ำตาให้เธอ...ผมคงรักเธอมากจริงๆ ผมไม่เคยวิ่งหนีอะไรแต่กลับเลือกที่จะวิ่งหนีเรื่องที่ไม่ควรวิ่ง คงเพราะ....ผมมันขี้ขลาด ผมมันแย่เอง“ลิบิน...ทำไมถึง”“แม่!”พริบ!ผมโผล่กอดแม่อย่างไม่อายทันทีที่เห็นแม่เดินเข้ามา ความรู้สึกมันเหมือนได้ลมหายใจกลับมาครึ่งหนึ่ง ขอบคุณนะแม่...ขอบคุณที่มาตอนนี้ แม่มองผมด้วยสายตาตื่นตระหนกแล้วเข้ามาจับไหล่ผมไว้เบาๆ“ลิบินลูกร้องไห้งั้นเหรอ...”“คะน้า...ไปแล้วครับแม่เขาหนีผมไปแล้วเขาเกลียดผมแล้ว”“ลิบิน...ลูกไม่เคยอ่อนแอ”“ผมขอโทษครับ แต่ผมเจ็บจริงๆ”“แม่เข้าใจว่าลูกเสียใจ แม่รู้ว่ามันทำใจลำบากเรื่องแม่ของคะน้าเพราะแม่เองก็อึดอัดใจและรู้สึกผิด แม่เองก็รู้สึกแย่มากเหมือนกันแต่เราต้องยอมรับการตัดสินใจของคะน้านะ”“แม่รู้แล้วเหรอ”“มีเรื่องเดียวที่ร้ายแรงพอจะทำให้คะน้า…ไป”ผมปาดน้ำตาแ
ฉันนั่งดูโทรทัศน์เป็นเพื่อนลิบินอยู่บนเตียงมาครึ่งวันได้ ความรู้สึกลึกๆ ตอนนี้คือฉันกลัวว่าอาจจะโดนด่าได้ถ้าหมอหรือพยาบาลเข้ามาเห็น เพราะเขาไม่อนุญาตให้ใครขึ้นมานอนบนนี้ได้นอกจากคนไข้...แน่นอนว่าคนอย่างลิบินไม่ได้มีความรู้สึกกลัวหรือเกรงใจสถานที่เลยสักนิด“หิวน้ำ”“ก็ไปกินสิขาไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”“หืออออ”“ก็ได้ๆ”ฉันลุกขึ้นไปหยิบน้ำมาส่งให้ลิบินถึงปากตั้งแต่มาอยู่โรงพยาบาลนี่เขาเหมือนคนเป็นอัมพาตเข้าทุกทีทั้งที่ก็สบายดีทุกอย่าง น่าตีจริงๆ ฉันเลยต้องกลายเป็นคนใช้เขาอยู่แบบนี้ทั้งวันกว่าจะปลีกตัวไปทำงานได้ก็โดนรั้งเป็นชั่วโมงฉันแอบสงสัยเหมือนกันว่าแค่แขนหักกับช้ำนิดหน่อยทำไมเขาถึงต้องอยู่โรงพยาบาลเป็นอาทิตย์ขนาดนี้อีกอย่างเขาก็ดูแข็งแรงดีนิน่า?“ลิบินนายไม่คิดว่าอยู่ที่นี่นานไปหน่อยเหรอ”“ไม่นะสบายดีออกแถมไม่ต้องไปทำงานด้วย”“ฉันว่าแล้ว” คิดแล้วเชียวว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ ที่แท้ก็แผนนี่เอง ตูดๆ เสียงข้อความดังทำให้ฉันต้องหันไปดู...‘ข้อความใหม่’‘ออกมาพบฉันหน่อยที่สวนชั้น1 รออยู่นะ ...ยูร์’ฉันกลืนน้ำลายเสียงดังยูร์เขามาที่นี่ทำไม ฉันหันไปมองลิบินที่กำลังสนใจดูโทรทัศน์ย่างสนุกสนาน ฉั
:ลิบินผมยืนประจันหน้ากับไอ้ยูร์ที่สนามแข่งรถ c-win ตามที่ได้รับคำท้ามาเมื่อเช้า ข้อเสนอที่ได้รับมันคุ้มกับความเสี่ยงผมเลยตัดสินใจออกมาตามนัด ถึงมันจะอันตรายเพราะอยู่ในถิ่นของศัตรูแต่ผมก็หวังว่ามันจะเล่นเกมอย่างใสสะอาด ข้อเสนอที่ผมได้รับคือถ้าผมแข่งชนะวันนี้มันจะเก็บเรื่องแม่คะน้าเป็นความลับต่อไป นี่แหละเหตุผลหลักที่ทำให้ผมมายืนอยู่ตรงนี้อย่างไม่ลังเล“รีบแข่งให้มันจบๆ ไป ฉันมีธุระต้องทำต่อ”ผมเร่งเพราะเป็นห่วงคะน้าพอสมควร ผมไม่ได้บอกเธอว่าจะออกมาเธอมีไข้สูงผมเลยให้กินยาแล้วนอนพัก หวังว่ากลับไปเธอจะยังไม่ตื่นนะ...เพราะถ้าเธอรู้เรื่องทั้งหมดที่ทำมาคงจบแน่“รีบไปไหนเล่าไม่คุยกันก่อนหรือไง น่าน้อยใจจริงๆ”ยูร์มองผมอย่างยิ้มๆ ผมละเกลียดมันเข้าไส้จริงๆ“อย่ามาลีลา...หวังว่าข้อตกลงเราจะเป็นแบบนั้นจริงๆ นะ”“แน่นอน ฉันมันลูกผู้ชายอยู่แล้ว”“งั้นก็เริ่มเลยสิ...”ตืดๆ‘คะน้า’ผมก้มมองโทรศัพท์แล้วตกใจเธอไม่ได้กำลังนอนพักผ่อนอยู่งั้นเหรอ...ผมควรจะรับดีหรือเปล่า ถ้าเกิดรับไปคะน้าอาจจะรู้ได้ว่าผมอยู่ที่ไหนเธอคงไม่สบายใจแน่และที่สำคัญผมอยากให้การแข่งครั้งนี้เป็นความลับดังนั้นขอโทษนะคะน้า...ตุด!“
ลิบินเดินหนีฉันขึ้นห้องแล้วยังมีหน้าทิ้งให้ฉันถือกระเป๋าของเขาอีกต่างหาก เรียกได้ว่าเดินหล่อไปอย่างเดียวเลยค่ะ พอถึงหน้าห้องเขาก็กระชากกระเป๋าตัวเองไปถือเฉยเลยให้ฉันถือมาได้ตั้งนานเอาไปถือตอนนี้จะทำให้ดูเป็นคนดีหรือยังไงกัน? ยังดีนะที่เรามาทันคาบแรกไม่งั้นเขาได้โวยฉันอีกเป็นรอบที่สองแน่นึกไม่ออกเลยว่าจะโดนโวยวายใส่หนักขนาดไหน ฉันเดินตามเข้าไปนั่งข้างลิบินตามปกติแวบหนึ่งเขาแอบชำเลืองตามองฉันนิดหน่อยก่อนจะลุกออกไปนั่งข้างเฟร์ส เพื่อนสนิทของเขาที่นั่งโต๊ะถัดไปทำไมเขาชอบทำเหมือนฉันเป็นคนผิดอยู่เรื่อยเลย ฉันเองน่ะยอมรับว่าตัวเองเป็นคนเอาแต่ใจ...แต่เชื่อเถอะความเอาแต่ใจของฉันยังไม่ได้ครึ่งของลิบินเลยด้วยซ้ำ ทั้งเอาแต่ใจและเผด็จการ! “ชิ ไปเลย” “ฉันไปอยู่แล้ว” “เหอะ! คิดว่าจะง้อหรือไง” ลิบินที่ย้ายไปนั่งของเฟร์สทำให้พอร์สเพื่อนร่วมห้องต้องมานั่งข้างฉันแทน เอาสิตัวเองผิดยังจะมาโทษคนอื่นอีกจะงอนไปได้นานเท่าไหร่เพราะยังไงเขาก็ยังต้องพึ่งพาฉันอยู่ดี “นี่เป็นอะไรกันอีกเนี่ย” เฟร์สที่เห็นสีหน้าลิบินแปลกไปเลยลุกเดินมาถามถึง...
Comments