All Chapters of ความลับของความรัก THE SECRET OF LOVE: Chapter 1 - Chapter 10

ลิบินเดินหนีฉันขึ้นห้องแล้วยังมีหน้าทิ้งให้ฉันถือกระเป๋าของเขาอีกต่างหาก เรียกได้ว่าเดินหล่อไปอย่างเดียวเลยค่ะ พอถึงหน้าห้องเขาก็กระชากกระเป๋าตัวเองไปถือเฉยเลยให้ฉันถือมาได้ตั้งนานเอาไปถือตอนนี้จะทำให้ดูเป็นคนดีหรือยังไงกัน? ยังดีนะที่เรามาทันคาบแรกไม่งั้นเขาได้โวยฉันอีกเป็นรอบที่สองแน่นึกไม่ออกเลยว่าจะโดนโวยวายใส่หนักขนาดไหนฉันเดินตามเข้าไปนั่งข้างลิบินตามปกติแวบหนึ่งเขาแอบชำเลืองตามองฉันนิดหน่อยก่อนจะลุกออกไปนั่งข้างเฟร์ส เพื่อนสนิทของเขาที่นั่งโต๊ะถัดไปทำไมเขาชอบทำเหมือนฉันเป็นคนผิดอยู่เรื่อยเลย ฉันเองน่ะยอมรับว่าตัวเองเป็นคนเอาแต่ใจ...แต่เชื่อเถอะความเอาแต่ใจของฉันยังไม่ได้ครึ่งของลิบินเลยด้วยซ้ำ ทั้งเอาแต่ใจและเผด็จการ!“ชิ ไปเลย”“ฉันไปอยู่แล้ว”“เหอะ! คิดว่าจะง้อหรือไง” ลิบินที่ย้ายไปนั่งของเฟร์สทำให้พอร์สเพื่อนร่วมห้องต้องมานั่งข้างฉันแทน เอาสิตัวเองผิดยังจะมาโทษคนอื่นอีกจะงอนไปได้นานเท่าไหร่เพราะยังไงเขาก็ยังต้องพึ่งพาฉันอยู่ดี“นี่เป็นอะไรกันอีกเนี่ย” เฟร์สที่เห็นสีหน้าลิบินแปลกไปเลยลุกเดินมาถามถึงสาเหตุที่ลิบินหงุดหงิด เขาคงกลัวว่าจะโดนอีตาลิบินโวยวายใส่น่ะสิ เวลาเขาโมโหใคร

ตื๊ด ตื๊ด “หืม..” “เช้าแบบนี้มีใครโทรมานะ” 095-xxxxxxx เบอร์ใครกันไม่คุ้นเลยเบอร์ใหม่ลิบินเหรอ...ไม่น่านะก็เขาอยู่ในห้องนิจะโทรหาฉันไปทำไมอีกอย่างถ้าหมอนั้นเปลี่ยนเขาก็ต้องบอกฉันก่อนสิ หรือว่าจะเป็นยูร์ ใช่แน่ๆ นอกจากลิบินกับเฟร์สแล้วฉันก็ไม่คิดว่าจะมีใครโทรหาฉันนอกจากยูร์แล้วละ =-= ฉันนี่มันไร้เพื่อนจริงๆ Y_Y ว่าแต่เขาโทรมาทำไมกันคิดว่าเขาจะโทรมาเฉพาะตอนอยู่ในโรงเรียนซะอีก “สวัสดีค่ะ” (ฉันยูร์นะ ทำอะไรอยู่เหรอคะน้า) “ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าเป็นนายยูร์ ฉันกำลังจัดโต๊ะน่ะ” (อ่อ ฉันกวนเธอหรือเปล่า...คือพอดีอยากชวนเธอไปเดินเล่นรับแอร์เย็นๆ ในห้างหน่อยน่ะ) “ได้สิ เหงาสินะ” (จะว่างั้นก็ไม่ผิดนะ) “ว่าแต่...แผลนายดีขึ้นหรือยัง” ฉันแอบรู้สึกผิดเลย เขาต้องมาเจ็บตัวเพราะฉันทั้งที่เขาจะไม่เข้ามาช่วยก็ได้แต่เขากลับเลือกที่ช่วยฉัน ซึ้งใจที่สุดในสามสี่ห้าโลกเลยนายเป็นคนดีจริงๆ T_T (ที่เธอเป็นต้นเหตุน่ะเหรอ)

ฉันนั่งกุมขมับอยู่บนเตียง ลิบินไม่ลงมากินข้าวคงโกรธที่ฉันพูดใส่เขาแบบนั้นแน่ๆ มันเป็นครั้งแรกที่เขายุ่งเรื่องของฉันขนาดนี้ถามซักไซ้จนฉันทนไม่ไหวต้องบอกตรงๆ ว่ามันออกจะน่ารำคาญไปหน่อย ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาทำเพื่ออะไรแต่ฉันเข้าใจนะถ้าเขาจะโกรธหรือไม่พอใจกับคำพูดของฉัน เพราะนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันพูดกับเขาอย่างนี้เหมือนกันหรือนี่เป็นแผนทำให้ฉันอึดอัด“ใช่แน่ๆ เขาต้องการกำจัดฉันอยู่แล้วนิเป็นแผนที่ลึกซึ้งจริงเลยนะลิบิน”ฉันต้องทำให้เขารู้ว่าแกล้งโกรธแค่นี้มันไม่สามารถกำจัดฉันได้อย่างแน่นอน เพราะคนอย่างคะน้าจะไม่มีวันยอมให้ใครแกล้งได้ง่ายๆ หรอกฉันต้องไปบอกเรื่องนี้ให้เขารู้ว่าเขาไม่สามารถทำอะไรฉันได้ หึม!ก๊อกๆ“อะไร? -*-”“นายไม่มีวันกำจัดฉันได้แน่นอนลิบิน แผนแกล้งโกรธนายไม่มีวันใช้ได้ผลกับคนอย่างฉันหรอกบอกไว้ตรงนี้เลย”“-*- ห๊ะ?”“และ...และฉันก็ไม่ได้มาง้อนายด้วยจริงๆ”“ไม่ได้มาง้อเหรอ? แล้วในมือคืออะไร”ฉันก้มมองในมือ...กะ ก็เห็นว่าเขายังไม่ได้กินข้าวนิก็เลยลงไปเอานมมาให้ก็เท่านั้นเอง แบบนี้มันไม่ใช่การง้

“ไปไหนมา?”ทันทีที่ฉันเหยียบเข้าบ้านเสียงทุ้มต่ำคุ้นหูก็ดังขึ้นทันทีคงมารอนานแล้วสินะ =_= เขาจะเริ่มทำตัวเจ้ากี้เจ้าการอีกแล้ว“ไปเดินแถวๆ นี่มา ^_^”“มีคนเห็นเธอถือถุงออกไป มันคืออะไรเอาออกไปให้ใคร”“แล้วนายกินข้าวหรือยังฉันหิวมากเลยไปกินกันเถอะ”ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องโดยการลากลิบินเข้ามาในครัวเพื่อกลบเกลื่อน ถ้าขืนยืนให้เขาซักไซ้มีหวังฉันได้เล่าจนหมดเปลือกแน่นอนฉันยิ่งกลัวๆ เขาอยู่ด้วย ไม่รู้ว่าทำไมต้องกลัวนะแต่อยู่ใกล้เขาแล้วรู้สึกว่าร่างกายฉันมันชอบทำตามที่เขาบอกไปทุกอย่างเลยให้ตายเถอะ“อ้าว ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ”“ไม่มี...นี่คะน้า! เธอกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่กันแน่”ลิบินหรี่ตาลงต่ำพร้อมกับบีบไหล่ฉันแรงๆ ดวงตาสวยๆ คู่นั้นกำลังจ้องฉันเพื่อหาคำตอบอารมณ์ของเขาตอนนี้ขุ่นกว่าน้ำโคลนซะอีก!!“ฉันไม่ได้...”“ตอบมาอย่าให้ฉันอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ ฉันรู้นะว่าเธอไปไหนมาแล้วรู้ด้วยว่าไปทำอะไรแค่ตอนนี้ฉันอยากได้ยินจากปากเธอ!”ลิบินตะคอกใส่ฉันแรงๆ แถมบีบไหล่ฉันจนชาไปหมดแล้วนี่เขาไปรู้อะไรมาถึงได้อารมณ์ขุ่นขนาดนี้แบบนี้กับแค่ฉันไปไหนโดยไม่บอกเขาก่อนการที่เขาทำแบบนี้กับฉันมัน...ไร้เหตุผลที่สุด! เขาไม่ใ

: ลิบินผมตั้งใจขึ้นมาเรียกคะน้าลงไปกินข้าวเพราะนี่มันสายมากแล้วกลัวเธอหิวแล้วไม่มีใครทำอะไรให้กินเพราะวันนี้ไม่มีคนอยู่บ้านสักคน ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าไปไหนหมดตื่นมาเห็นแค่อาหารบนโต๊ะกับโน้ตเล็กๆ ของแม่นมที่เขียนบอกไว้ว่าวันนี้เราต้องดูแลกันเองก๊อกๆ“คะน้า"เงียบ...ตื่นสายงั้นเหรอ?“คะน้า เปิดประตูหน่อยยังไม่ตื่นหรือไง”กึกๆอ้าว! ห้องไม่ได้ล็อกนิทำอะไรของเขาอยู่กันนะถ้าลองเข้าไปดูจะโดนโวยวายออกมาหรือเปล่า? เอาเถอะ! เรียกแล้วไม่ตอบเองนิช่วยไม่ได้“คะน้า...”ผมเดินเข้าไปยืนมองยัยดื้อที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง พอไม่มีเรียนหน่อยตื่นสายเป็นคุณนายเลยนะถ่ายรูปไว้ดูเล่นดีกว่าท่านอนน่าเกลียดเชียว ฮ่าๆแฉะ แฉะ"อืม...ฉันผิดมากเลยเหรอลิบิน”จิก!ผมรู้สึกจุกไปทั้งหัวใจเมื่ออยู่ๆ คะน้าก็ละเมอออกมาแบบนี้เธอคงกำลังคิดถึงเรื่องนั้นอยู่ เมื่อคืนผมเองก็นอนคิดทั้งคืนกับเรื่องนี้ผมโมโหมากนะที่เธอไม่ยอมคิดหน้าคิดหลังอย่างนั้นผมรู้เธอเป็นคนมองโลกในแง่ดีแต่เธอไปหาผู้ชายตัวเดียวแบบนั้นมันอันตรายที่ห้างผมยังพอทนเพราะมีไอ้เฟร์สและเด็กของผมคอยตามดูอยู่ตลอดแต่ครั้งนี้เป็นที่บ้านเลยนะถ้ามันทำมิดีมิร้ายขึ้นมา