All Chapters of ความลับของความรัก THE SECRET OF LOVE: Chapter 21 - Chapter 30

“ยูร์!!”ฉันแทบกรี๊ดลั่นคลับเมื่ออยู่ๆ ก็มีมือเย็นมาจับที่ไหล่ฉันในใจก็กลัวว่าจะเป็นพวกหื่นกามทั้งหลายอีกใจก็กลัวจะเป็นลิบินซึ่งมันคงไม่ดีกับฉันแน่ถ้าเขารู้ว่าฉันแอบตามมา แต่โชคดีนะที่เป็นยูร์ว่าแต่เขามาเที่ยวที่แบบนี้ด้วยงั้นเหรอ?“ฉันเอง^_^”“ก็เมื่อกี้ฉันเจอพวกหื่นกามที่ฟอร์น่ะเลยวิ่งหนีมาพอนายมาจับฉันก็ตกใจแทบแย่แต่ดีนะที่เป็นนาย ว่าแต่บังเอิญจังนะเจอนายที่นี่”“ฉันน่ะมาเที่ยวก็ไม่แปลกหรอกแต่เธอนี่สิแปลก แถมยังแต่งตัวสะ...”ยูร์เว้นช่วงแล้วเงียบไปพักหนึ่งฉันแอบเห็นแววตาลุกโชนของเขาเปล่งประกายออกมาก่อนที่มันจะกลับเป็นปกติเขากำลังคิดจะอะไรแปลกๆ อยู่แน่...“...สวยจนจำไม่ได้เลย”ฉันแอบเขินกับคำชมของเขาไปชั่วหนึ่ง ฉันไม่คิดว่าตัวเองสวยหรือน่ารักอะไรหรอกนะแต่พอมีคนชมต่อหน้าแบบนี้แล้วอดหลงตัวเองไม่ได้เลย“ยูร์ก็ดูดีมากจริงๆ”“ขอบคุณครับ^_^ ว่าแต่เธอมากับลิบินเหรอ?”“เปล่าหรอก...”ฉันแอบหงอยนิดหน่อยที่ยูร์พูดถึงลิบิน ลิบินไม่ยอมชวนฉันมาด้วยจนฉันต้องลงทุนตามมาเองแบบนี้ เฮ้! ว่าแต่ตอนนี้เขาจะไปไหนหรือยังนะ“คะน้า! ไปไหน!”ฉันวิ่งมาที่โต๊ะตัวเองแล้วมองตรงไปโต๊ะของลิบินแล้วต้องอึ้ง...ลิบินกำลั

ฉันเดินเข้าห้องอย่างเหนื่อยใจแสงไฟบางๆ สว่างมาจากห้องนอนฉันคนในนั้นคงตั้งท่าจะหาเรื่องฉันอยู่แน่ๆ ฉันคิดมาตลอดทางเลยเรื่องยูร์...เขาชอบฉันได้ยังไงกันนะ? ยอมรับตามตรง เขาเป็นคนที่ดูดีมากแต่จะให้เปลี่ยนจากเพื่อนมาเป็นคนรักฉันทำไม่ได้จริงๆ แล้วทำไมเขาต้องมาพูดแบบนั้นวันนี้ด้วยนะ แค่เรื่องลิบินก็วุ่นวายกับสมองฉันมากพอแล้วไหนจะเรื่องเขาอีก โว๊ยยย“กลับมาแล้วงั้นเหรอ...”ลิบินนั่งกอดอกมองฉันอยู่บนเตียง ฉันไม่สนใจเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำมาอันที่จริงแค่อยากมาทำสมาธิเตรียมรับมือกับศึกที่จะเกิดขึ้น เอ๊ะ!แล้วทำไมเขาถึงมานั่งบนเตียงฉันได้เขาควรนอนบนโซฟาสิ!“ลิบิน! นายมานั่งบนเตียงฉันทำไมที่นอนนายอยู่บนโซฟาไม่ใช่หรือไงกลับไปซะถ้ายังอยากค้างที่นี่”ฉันเปิดประตูมาเผชิญหน้าลิบินเขามองฉันด้วยหางตานิดหน่อยก่อนจะตอบเสียงเรียบ“เพราะอะไรน่ะเหรอ...”“...”“เพราะเดือนนี้เธอยังไม่จ่ายค่าห้องฉันเลยจัดการจ่ายไว้ล่วงหน้าสองเดือนฉะนั้นเสียใจด้วย สถานะผู้อาศัยคือเธอ!”O_o?“วะ ว่าไงนะ?”“เฮ้อออ เหนื่อยจริงๆ”ลิบินไม่ฟังที่ฉันพูดแล้วนอนหลับหน้าตาเฉยเขาทำอย่างนี้ได้ยังไงอยู่ๆ ฉันก็กลายเป็นผู้อาศัยในห้องของตัวเองเนี

:ลิบินผมรีบขับรถตรงไปที่แมนชั่นโดยด่วนอะไรจะบังเอิญขนาดนี้...ก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วโมงแม่โทรมาบอกผมเกี่ยวกับครอบครัวของแม่คะน้า และนั้นทำเอาผมแทบจะบ้าตายให้ได้เพราะหนึ่งในครอบครัวใหม่ของแม่คะน้าคือยูร์!ยิ่งไปกว่านั้นผมไปหาเธอที่บริษัทแต่เธอดันออกมากับมันก่อนหน้าผมนิดเดียว ต้องขอบคุณพระเจ้าที่ยูร์ยังไม่ทันพูดอะไรออกมากผมไม่รู้นะว่ามันต้องการจะทำอะไร ทำไมถึงต้องมาตามหาคะน้า อีกอย่างเรื่องที่คะน้าเคยบอกผมเกี่ยวกับมันก็ดูจะไม่มีความเชื่อมโยงกับเรื่องนี้ แต่ที่ไหนได้มันโกหกทั้งหมดที่มันบอกคะน้าคือเรื่องโกหกทั้งที่อุตส่าห์โกหกขนาดนั้นแล้วทำไมอยู่ๆ มันถึงทำเหมือนกำลังจะบอกความจริงทั้งหมด! ซึ่งผมคงยอมไม่ได้!“ลิบินเรามาที่นี่ทำไม เมื่อกี้นายรู้ไหมยูร์พูดอะไรกับฉัน...ฮึก เขาพูดเหมือนเขารู้จักพ่อแม่ฉัน ฮึกๆ” หลังจากมาถึงห้องเธอก็นั่งนิ่งเหมือนโดนสะกดสายตาเศร้าแบบนั้นเธอกำลังคิดอะไรกันแน่ โถ่เว้ย! ผมน่าจะเข้าไปได้ยินคำพูดที่ทำให้คะน้าเป็นแบบนี้!“เขา...พูดแบบนั้น ฮึก!”ผมมองคะน้าอย่างเศร้าใจแล้วดึงเธอเข้ามากอดเบาๆ น้ำตาใสๆ ยังคงไหลรินอาบแก้มสีแดงนั้นอย่างไม่ขาดสาย“พูดออกมาเถอะ...”ใช่! พูดออกมา

ฉันนั่งดูโทรทัศน์เป็นเพื่อนลิบินอยู่บนเตียงมาครึ่งวันได้ ความรู้สึกลึกๆ ตอนนี้คือฉันกลัวว่าอาจจะโดนด่าได้ถ้าหมอหรือพยาบาลเข้ามาเห็น เพราะเขาไม่อนุญาตให้ใครขึ้นมานอนบนนี้ได้นอกจากคนไข้...แน่นอนว่าคนอย่างลิบินไม่ได้มีความรู้สึกกลัวหรือเกรงใจสถานที่เลยสักนิด“หิวน้ำ”“ก็ไปกินสิขาไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”“หืออออ”“ก็ได้ๆ”ฉันลุกขึ้นไปหยิบน้ำมาส่งให้ลิบินถึงปากตั้งแต่มาอยู่โรงพยาบาลนี่เขาเหมือนคนเป็นอัมพาตเข้าทุกทีทั้งที่ก็สบายดีทุกอย่าง น่าตีจริงๆ ฉันเลยต้องกลายเป็นคนใช้เขาอยู่แบบนี้ทั้งวันกว่าจะปลีกตัวไปทำงานได้ก็โดนรั้งเป็นชั่วโมงฉันแอบสงสัยเหมือนกันว่าแค่แขนหักกับช้ำนิดหน่อยทำไมเขาถึงต้องอยู่โรงพยาบาลเป็นอาทิตย์ขนาดนี้อีกอย่างเขาก็ดูแข็งแรงดีนิน่า?“ลิบินนายไม่คิดว่าอยู่ที่นี่นานไปหน่อยเหรอ”“ไม่นะสบายดีออกแถมไม่ต้องไปทำงานด้วย”“ฉันว่าแล้ว” คิดแล้วเชียวว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ ที่แท้ก็แผนนี่เอง ตูดๆ เสียงข้อความดังทำให้ฉันต้องหันไปดู...‘ข้อความใหม่’‘ออกมาพบฉันหน่อยที่สวนชั้น1 รออยู่นะ ...ยูร์’ฉันกลืนน้ำลายเสียงดังยูร์เขามาที่นี่ทำไม ฉันหันไปมองลิบินที่กำลังสนใจดูโทรทัศน์ย่างสนุกสนาน ฉั

ยูร์บอกให้ฉันรออยู่เขาอยู่ที่โรงแรมส่วนตัวเขาขอไปทำธุระ ตั้งแต่มาถึงในหัวของฉันก็เอาแต่คิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่มีหยุด มันเอาแต่ถามว่าเพราะอะไรทำไมทุกคนต้องทำกับฉันแบบนี้ ทำไมฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้แต่สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจที่สุดคือ...ทำไมลิบินเขาถึงต้องปิดบังเรื่องนี้กับฉัน...เป็นเพราะเขาห่วงความรู้สึกหรือแค่อยากจะหลอกให้ฉันอยู่กับเขาให้เป็นที่ระบายอารมณ์เป็นของเล่นของเขา มันเพราะเหตุผลอะไรก็ช่างเถอะ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดของฉันควรจะเป็นการเจอหน้าแม่ ฉันไม่มีทางเชื่อว่าแม่จะไม่ต้องการฉัน ฉันไม่เชื่อว่าแม่จะไม่ต้องการฉันตืดๆ1ข้อความ‘ไม่รู้จัก'สบายดีไหม... ฉันขอโทษจริงๆ สำหรับเรื่องทั้งหมดฉันแค่ไม่อยากจะให้เธอต้องเจ็บปวดและฉันเองไม่อยากจะเสียเธอไป ฉันขาดเธอไม่ได้คะน้าฉันรู้สึกเหมือนจะตาย ช่วงนี้แม่บอกให้ฉันห่างเธอจนกว่าเธอจะได้เจอแม่แท้ๆ แต่ฉันทำไม่ได้จริงๆ ไม่มีเธอโลกทั้งใบของฉันก็มืดไปหมดฉันอยู่ไม่ได้จริงๆ คะน้ากลับมานะ ยกโทษให้ฉันนะ เรามาทำอาหารด้วยกันนอนกอดกันทุกคืนทำอะไรหลายๆ อย่างเป็นแบบที่เราเคยเป็น กลับมามีความสุขกันเหมือนเดิมนะคะน้า...ฉันรักเธอมากนะ...แปะ แปะถึงมันจะไม่ลง