All Chapters of ความลับของความรัก THE SECRET OF LOVE: Chapter 11 - Chapter 20

:สนามบาส"ลิบิน! กรี๊ด! หล่อจังเข้ามองฉันด้วยแหละ>โอย ฉันเริ่มรำคาญยัยผู้หญิงพวกนี้แล้วนะไม่รู้ลิบินจะลากฉันมาด้วยทำไมฉันไม่ได้อยากเล่นบาสด้วยสะหน่อยร้อนก็ร้อนแล้วไหนจะพวกแฟนคลับเขานี่อีกเยอะเป็นบ้า อึดอัดจนทำอะไรไม่ถูกแถมยังโดนมองด้วยสายตาแปลกๆ อยู่ตลอดเวลาฉันสวยหรือไงถึงได้มองกันจัง!"เธอๆ ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนของลิบินหรือเปล่า""ไม่รู้สิเธอ ใครสนกันละฉันรักเขาไม่ได้รักแฟนเขาสะหน่อย"นินทาเบาจนได้ยินเลยนะ =-= ไม่รู้จักเกรงใจกันเลย!!"อะแฮ่ม! เจ็บคอจริงๆ เลย ^_^"ฉันแกล้งไอหันไปมองผู้หญิงสองคนนั้นแล้วยิ้มออกมา นี่คือการเตือนของฉันนะ ยัยพวกนี้จะนินทาอะไรนักหนาถึงจะนินทาก็ต้องรู้ว่ามันจริงหรือเปล่าด้วยสิไม่ใช่สักแต่จะพูดฉันเป็นคนเสียหายนะไม่ใช่ลิบินของพวกเธอ ชิ! เมื่อไหร่คนพวกนี้จะหยุดพูดไปเรื่อยกันสักทีฉันเบื่อจะตายอยู่แล้วเพราะข่าวลือพวกนี้ฉันถึงไม่มีคนมาจีบสักที ชีวิตวัยรุ่นเกือบครึ่งของฉันก็เสียไปเพราะลิบิน โถ่ ชีวิตขอให้มีใครสักคนเข้ามาด้วยเถอะฉันเหงา สาธุ!"จ๊ะเอ๋! คะน้า""ว๊าย!"อุ๊บ! แม่เจ้า ฉันตกใจจนเกือบตกเก้าอี้ดีนะที่ยูร์ดึงแขนฉันไว้ได้ทันถ้าตกลงไปนี่อายแน่เลยคนเยอะด้วยเ

ฉันกำลังสับสนกับความรู้สึกตัวเองตอนนี้เหลือเกินฉันคิดมาตลอดทั้งคืนเรื่องที่ลิบินบอกฉันว่าจะมีแฟน ฉันไม่รู้ว่าเขาไปเจอเธอคนนั้นตอนไหนรู้จักกันได้ยังไงแต่ถ้าเขาพูดแบบนั้นแสดงว่าเขาชอบเธอมากในส่วนหนึ่งของใจฉันแอบคิดว่าฉันเองก็เป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาไม่มีเวลาเปิดใจรับใคร และตอนนี้คงเป็นเวลาที่ฉันควรจะออกห่างให้เขาเจอกับสิ่งใหม่ๆ ไม่ต้องมาทนฉันอีกต่อไปตลอดสองปีที่ผ่านมาฉันปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเราต่างก็ดูแลกันตลอดถ้าวันหนึ่งฉันไม่มีเขาฉันคงรู้สึกแปลกๆ ถ้าแต่ถ้าการที่ฉันออกจากชีวิตเขาไปตอนนี้จะทำให้เขามีความสุขฉันก็ควรตอบแทนเขาด้วยสิ่งนี้ไม่ใช่เหรอ?“แน่ใจแล้วเหรอที่จะให้ฉันทำแบบนี้ ทำไมฉันรู้สึกไม่ดีกับมันสักนิดเลยไอ้ลินมันจะดีใจจริงๆ งั้นเหรอ”“แน่ใจสิแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว^_^”“เธอไม่ได้ทะเลาะกับมันมาใช่ไหม”“ก็...ไม่”“แล้วทำไมถึงต้องทำขนาดนี้ละอยู่คนเดียวแบบนี้ฉันเป็นห่วงนะ”เฟร์สหัวเสียเมื่อฉันยืนยันที่จะออกมาอยู่คนเดียวโดยไม่บอกลิบินถึงบอกไปเขาอาจจะไม่สนใจก็ได้...ตอนนี้เขาควรดูแลเธอคนนั้นให้มากๆ“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ แต่ฉันโตแล้วจริงๆ ^_^”“โตแล้ว? ที่เธอทำอยู่ตอนนี้มันไม่ได้เรียกว่าโ

:บริษัทเคเอ็ก“คะน้าไปทานข้าวกับพี่ไหมพี่เลี้ยง”มาอีกแล้ว ฉันรีบเดินหนีแถบไม่ทันเมื่อพี่แซมสงเสียงทักทายมาแต่ไกลแต่ทำไมพี่แซมยังเดินตามมาอีกนะฉันแสดงออกไม่พอเหรอว่าไม่อยากยุ่งด้วยน่ะ พี่แซมเป็นพนักงานประจำของที่นี่ที่รู้สึกเหมือนจะสนใจฉันเป็นพิเศษ (ซึ่งฉันไม่อยากได้ความสนใจนั้นเลย=_=)แถมยังได้เป็นพี่เลี้ยงฉันอีกบอกตามตรงนะที่เขากำลังทำอยู่นี่เกินคำว่าพี่เลี้ยงไปมากแล้ว“ไม่ต้องหรอกค่ะ”“ทำไมละพี่เป็นพี่เลี้ยงมีหน้าที่คอยดูแลเรานะ แล้วเมื่อวานหนีกลับก่อนได้ยังไงนิสัยไม่ดีเลยพี่บอกว่าจะไปส่งไม่ใช่เหรอ”“คือ เอิ่มมม แม่คะน้ามาน่ะคะก็เลยต้องรีบกลับแฮ่ๆ ^^;”“งั้นเหรอ...งั้นมื้อนี่พี่แซมคนนี้ขอแก้มือนะ^_^”ฉันกลืนน้ำลายแทบไม่ลง ฉันยอมรับนะว่าพี่แซมหล่อเท่จนไม่อยากปฏิเสธแถมยังเป็นลูกครึ่งอีกด้วยภายนอกนี่ถือว่าเป็นผู้ชายในอุดมคติของฉันก็ว่าได้แต่นิสัยขี้เอาใจคนอื่นไปทั่วเนี่ยฉันรับไม่ได้อย่างแรง!“พี่แซมค่ะ=-=”“ครับ^_^”“พอเถอะ...”“คะน้า!”O_oระหว่างที่ฉันกำลังจะหันไปด่าพี่แซมเพราะเหลืออดเต็มทีอยู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงผู้ชายดังขึ้นด้านหลังพอหันไปมองก็พบว่าเป็นยูร์นั้นเองเขามาที่นี่ได้ยังไง?

ฉันกลับมาที่ห้องในช่วงเย็นลิบินไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วเขาคงจะกลับไปที่บ้านละมั้ง ก็ดีแล้วนิคะน้าทำไมเธอต้องสนใจด้วยว่าเขาอยู่ที่ไหนทำอะไรแค่เขาไม่มายุ่งวุ่นวายกับเธอก็ดีเท่าไหร่แล้ว เฮ้อ...ฉันคงกินอะไรไม่ลงแล้วล่ะ ในใจฉันภาวนาขอให้ลิบินกลับเป็นคนเดิมโดยเร็ว ตอนแรกฉันคิดว่าจะลองดื้อกับเขาให้ถึงที่สุดแต่ตอนนี้ฉันควรจะเชื่อฟังเขาเพื่อให้ตัวเองไม่เจ็บตัวขืนดื้อต่อไปรอยช้ำพวกนี้คงไม่มีวันหายแน่ รวมถึง...ลอยที่คอพวกนี้ด้วย ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเขาทำเรื่องพวกนี้เพื่ออะไร”อยู่คนเดียวก็ดีอยู่แล้ว ^_^”ฉันยืนยิ้มให้กับเงาในกระจกเพื่อให้กำลังใจตัวเองหลังจากอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ นี่เป็นอะไรที่ฉันชอบมากที่สุดรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูกฉันปิดไฟแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มๆ พร้อมกับเสียงประตูห้องที่เปิดออกพอดีแอด!ฉันหน้าเหวอแล้วหรี่ตามองลิบินที่เดินเข้ามาเขามาทำไมดึกขนาดนี้ หวังว่าเขาจะไม่เห็นว่าฉันแอบมองอยู่นะ... เขาเดินมาเปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วผ่านฉันเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกระเป๋าใบใหญ่?กระเป๋าอะไรของเขานะ...ผ่านไปสิบห้านาทีฉันยังคงแกล้งนอนหลับทั้งที่ตายังแอบมองเขาเดินไปเดินมาทั่วห้อง ฉันจะไม่ติดใจอะไรหรอกนะ

“คะ คะน้า” เสียงมาจากไหน...“คะน้า”ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาเกือบเช้าแล้วได้ยินเสียงแปลกๆ ดังมาจากด้านนอกหลายทีพอเดินออกมาก็พบว่าต้นเสียงนั้นคือลิบินที่นอนหลับอยู่บนโซฟากำลังส่งเสียงเรียกฉันเบาๆ ตายังคงพริ้มหลับอยู่เหมือนเดิมเขาคงละเมอเท่านั้น…ช่วงนี้เขาเป็นอะไรไปนะดูเครียดๆ ตลอดเวลา แถมบางครั้งยังละเมอเหมือนกลัวอะไรสักอย่างพร้อมกับเรียกชื่อฉันไปด้วย“ไม่…”“ลิบิน…”ฉันตบเขาที่แก้มเขาเบาๆ ตอนนี้เขาคงกำลังฝันร้ายดูจากเหงื่อที่ผุดออกมาตามใบหน้าแล้วคงจะเป็นฝันที่แย่มากเลยฉันควรจะปลุกเขาให้ตื่นก่อนอย่างน้อยถ้าเขาหลับไปอีกรอบอาจจะไม่ฝันร้ายแบบนี้แล้ว“..ไม่"“ลิบินๆ ตื่นก่อน”“หือ..คะน้า” ปุป! ทันทีที่ลิบินลืมตาขึ้นได้เขาก็รีบดึงตัวฉันเขาไปกอดไว้ทันที เสียงหัวใจของเขาเต้นแรงมากเหมือนมันจะระเบิดออกมาเลย“ฉันฝันร้าย…”ฉันลูบแขนเขาเบาๆ“ฉันรู้ แต่นายไม่เป็นอะไรแล้วนะความฝันมันก็แค่ความฝัน”“ฉันฝันว่าเธอจะไป ไปไหนสักที่ที่ฉันไม่รู้จัก”“ฉันไม่ได้ไปไหนสักหน่อยฉันยังอยู่ตรงนี้ข้างๆ นายไง”ลิบินมองหน้าฉันนิ่งๆ เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง“คะน้า…”“ว่าไง”“ฉันไม่อยากกังวล”“นายก็อย่าคิดมากสินอนเถอะ”“ฉั