เรียกฉันว่าลิน..ได้ไหม

: ลิบิน

ผมตั้งใจขึ้นมาเรียกคะน้าลงไปกินข้าวเพราะนี่มันสายมากแล้วกลัวเธอหิวแล้วไม่มีใครทำอะไรให้กินเพราะวันนี้ไม่มีคนอยู่บ้านสักคน ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าไปไหนหมดตื่นมาเห็นแค่อาหารบนโต๊ะกับโน้ตเล็กๆ ของแม่นมที่เขียนบอกไว้ว่าวันนี้เราต้องดูแลกันเอง

ก๊อกๆ

“คะน้า"

เงียบ...ตื่นสายงั้นเหรอ?

“คะน้า เปิดประตูหน่อยยังไม่ตื่นหรือไง”

กึกๆ

อ้าว! ห้องไม่ได้ล็อกนิทำอะไรของเขาอยู่กันนะถ้าลองเข้าไปดูจะโดนโวยวายออกมาหรือเปล่า? เอาเถอะ! เรียกแล้วไม่ตอบเองนิช่วยไม่ได้

“คะน้า...”

ผมเดินเข้าไปยืนมองยัยดื้อที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง พอไม่มีเรียนหน่อยตื่นสายเป็นคุณนายเลยนะถ่ายรูปไว้ดูเล่นดีกว่าท่านอนน่าเกลียดเชียว ฮ่าๆ

แฉะ แฉะ

"อืม...ฉันผิดมากเลยเหรอลิบิน”

จิก!

ผมรู้สึกจุกไปทั้งหัวใจเมื่ออยู่ๆ คะน้าก็ละเมอออกมาแบบนี้เธอคงกำลังคิดถึงเรื่องนั้นอยู่ เมื่อคืนผมเองก็นอนคิดทั้งคืนกับเรื่องนี้ผมโมโหมากนะที่เธอไม่ยอมคิดหน้าคิดหลังอย่างนั้นผมรู้เธอเป็นคนมองโลกในแง่ดีแต่เธอไปหาผู้ชายตัวเดียวแบบนั้นมันอันตรายที่ห้างผมยังพอทนเพราะมีไอ้เฟร์สและเด็กของผมคอยตามดูอยู่ตลอด

แต่ครั้งนี้เป็นที่บ้านเลยนะถ้ามันทำมิดีมิร้ายขึ้นมา