เมื่อผู้ชายเพลย์บอยถูกเเม่บังคับให้เลือกคู่หมั้นเพียงคนเดียวจากผู้หญิงทั้งหมด 5 คน ที่อยู่ๆ ก็มาให้เขาเลือกถึงที่ เเต่ดูเหมือนจะมีเพียงคนเดียวที่คอยทำท่ารังเกียจเขาอยู่ตลอดเวลา เเต่กับผู้ชายคนอื่น….
view more: โชนเขามานั่งรอริลที่บ้านของเฟร์สเป็นวันที่สองแล้วจึงรู้ว่าทั้งสองคนไม่กลับมาที่บ้านจนถึงตอนนี้ทำให้เขาอดกังวลไม่ได้ว่าเฟร์สจะทำร้ายริลเข้า ถึงเขาจะดูเหมือนมีความรู้สึกดีกับริลแต่ใช่ว่าคนเจ้าอารมณ์แบบนั้นจะไว้ใจได้“คุณโชนคะ คือ...คุณหญิงให้เรียกว่าวันนี้คุณเฟร์สกับคุณริลก็คงยังไม่กลับคุณโชนจะรอต่ออีกเหรอคะ”เมื่อฟังที่แม่บ้านพูดจบสายตาโชนก็ไปสะดุดเข้ากับร่างหญิงวัยกลางคนที่กำลังมองมาที่เขาเช่นกัน คุณหญิงยื่นกอดอกมองโชนอย่างชั่งใจ เธอแอบคิดว่าทำไมเด็กริลนั้นถึงทำให้โชนกับเฟร์สที่สนิทกันมากกลายเป็นแบบนี้กันไปได้ นี่มันความผิดพลาดชัดๆ“คุณป้าครับ…”โชนพูดพร้อมเดินขึ้นไปหยุดอยู่ตรงหน้าคุณหญิง ก่อนจะคุกเข่าลง“ทำอะไรน่ะลุกขึ้นมานะ”“ริล ไม่ใช่ผู้หญิงที่ควรมานั่งเสียใจเพราะความเจ้าชู้ของพี่เฟร์สเธอเป็นเด็กดีและไร้เดียงสา ผมขอละนะครับคืนริลให้กลับผม”คุณหญิงตกใจจนเผลอขยับออกห่างเธอรับรู้เรื่องราวของโชนกับริลมาบ้างและคิดว่าริลเป็นฝ่ายหลงรักโชนข้างเดียวมาตลอดไม่คิดว่าโชนเองก็มีใจให้ริลไม่น้อย และตอนนี้เธอไม่รู้จะทำยังไงเพราะลูกชายตัวเองก็ออกอาการสนใจริลกว่าคนที่เคยผ่านๆ มา“...ฉันไม่คิดว่าเ
หือ… อือฮือออ ริลลืมตาตื่นขึ้นพบว่าตอนนี้ตัวเองได้อยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเสียงคลื่นทะเลที่ดังเข้าหูทำให้เริ่มคิดได้ว่าไอ้คุณเฟร์สคงคิดอะไรบ้าๆ อีกแล้ว ตานี่ไม่เคยคิดจะทำงานทำการเลยให้ตายเถอะ ว่าแต่...ทำไมรู้สึกอึดอัด แปลก ๆ นะปากก็ขยับไม่ได้“อืออออ อือออ”เมื่อรู้สาเหตุของความอึดอัด ริลพยายามพูดเพื่อเรียกร้องความสนใจจากชายที่กำลังนอนอ่านหนังสือสบายใจแต่กลับมัดเธอไว้ติดเตียง“ฮะ อ้าว นึกว่าเสียงอะไรที่แท้ก็เมียจ๋านี่เอง”“อัยย๊า (ไอ้บ้า) ” ริลเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาไม่เคารงเคารพมันแล้วอีตานี้ ริลมองเฟร์สตาโตด้วยความไม่พอใจแต่เฟร์สกับมีท่าที่อารมณ์ดีเดินเข้ามาลูบหัวเธอเบาๆ อย่างหยอกล้อก่อนที่จะแทรกตัวลงข้างๆ กายเมียสาวแล้วกอดเธอไว้“ฮ๊าาา รู้สึกดีจังที่เธอนอนให้กอดนิ่งๆ แบบนี้ น่ารักน่าฟัด”“ฮ๊ายยย!!”ริลดิ้นท่าทางไม่ต่างจากปลาที่โดนจับขึ้นจากน้ำหวังให้ตัวเองหลุดพ้นพันธนาการแต่ดิ้นเท่าไหร่คนตัวสูงก็ยิ่งกอดเธอแน่น“ทำตัวดีๆ สิจร้ะ”“งือออ >”“อยากให้เอาเทปออกให้ไหม”“อือออออ”“อาเค”ว๊ากกก“โอ๊ยยยย!”เฟร์สกระชากเทปกาวออกอย่างแรงเป็นการแก้แค้นที่เมียดันไปทำท่ามีเยื่อใยต่อชายอื่น โดยที่เข
“พี่โชน…”“ริล ปล่อยสิโว้ย!”โชนพยายามสะบัดตัวออกจากการจับกุมแต่ด้วยแรงของยามหนุ่มสองคนทำให้เขาไม่สามารถหลุดออกไปได้ โชนโดยลากออกไป ริลที่ทำอะไรไม่ได้ได้แต่เจ็บใจและรู้สึกโกรธชายหนุ่มข้างกายจนต้องขบฟันกรามแน่น...เธอรู้สึกเกลียดเฟร์สมากเลยละอยู่ๆ เฟร์สก็กระชากแขนริลลากเข้าไปในห้องลองเสื้อและใช้ท่อนแขนแกร่งดันผนังกันเธอไว้ไม่ให้สามารถหนีไปไหนได้ ส่วนมือหนาอีกข้างก็บีบเข้าที่แก้มนุ่มอย่างแรงจนคนถูกบีบเกิดอาการเจ็บจนริลไม่สามารถหันหนีไปทางไหนได้“อย่าหลบตาฉัน…”“.....”“ฉันบอกให้สบตาฉัน!!”ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังลั่นทำให้ริลต้องหันมามองจ้องเข้าไปในดวงตาคมกริบนั้นตามคำสั่ง ภาพที่เธอเห็นมันมัวไปด้วยม่านน้ำตา ในใจตัดพ้อถึงความโชคร้ายที่ทำให้เธอมาเจอปีศาจตนนี้ ถ้าเป็นไปได้เธออยากจะตายไปสะตอนนี้เลยด้วยซ้ำ“เฟร์ส ปล่อยริลนะอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!”เสียงคะน้าที่พยายามห้ามดังมาจากด้านนอกแต่ก็ไม่สามารถทำให้เฟร์สรู้สึกเย็นลงได้เลย เขาเอาแต่จ้องตาเมียสาวนิ่งอย่างหาคำตอบ ว่าทำไมเธอปกป้องคนอื่นนักทั้งๆ ที่เขาก็มีให้เธอทุกอย่างและที่สำคัญเขาก็มีสถานะเป็นผัวแต่ดูเมียเขาสิร้องเรียกผู้ชายคนอื่นต่อหน้า“คะน้า..
“เอางี้สิ ริลลองใส่ชุดเจ้าสาวดูไหม” คะน้าเสนอ“ไม่ดีกว่าค่ะ เคยได้ยินมาว่าถ้าใส่ก่อนแล้วจะไม่ได้แต่ง”“กลัวเฟร์สมันไม่แต่งขนาดนั้นเลย ลองดูเถอะฉันก็อยากเห็นไม่แพ้คะน้า”ลิบินพูดแซวพร้อมหันไปสั่งให้พนักงานเลือกชุดมาให้ริลลอง หญิงสาวแอบมองใบหน้าคนข้างกายนิดหน่อยก็เห็นเขากำลังยืนเหม่ออมยิ้มอยู่คนเดียว แทนที่จะห้ามเพื่อนมั่วคิดอะไรอยู่นั้นตานี่“เชิญคุณริลค่ะ”“เอิ่ม…”“เข้าไปสิ”เฟร์สพูดพร้อมส่งสายตาหวานมาให้หญิงสาวในใจเขากำลังจินตนาการถึงภาพเมียสาวในชุดสีขาวนั้นว่าคงสวยไม่เบา ก่อนจะหันไปยกนิ้วโป้งให้สองผัวเมียที่ออกความคิดนี้“นั้นแหนะ ยิ้มหวานเชียวอยากแต่งบางแล้วละสิ”“อะไรมึงลิบินกูยังไม่ได้พูดอะไรเลย”“ไม่พูดแต่หน้ามึงแสดงออกมาหมดละ”“มึงนี่….”ตื๊ด….ตื๊ดดดเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าริลดังขึ้นเมื่อตัวเจ้าของหายเข้าไปในห้องลองชุดไม่กี่นาทีเฟร์สได้ทีถือวิสาสะหยิบมันขึ้นมาดู และเมื่อเห็นชื่อของคนที่โทรเข้าทำเอาความหงุดหงิดพุ่งขึ้นสมอง เบอร์ที่โชว์อยู่ขึ้นชื่อของคนที่เขาเกลียด โชน…. ไม่รู้จะตามริลไปถึงไหนขนาดรู้ทั้งรู้ว่าริลมีเขาเป็นผัวแล้วแท้ๆ ทันใดนั้นสมองเจ้าเล่ห์ก็นึกแผนการที่จะสลัดโชนอ
………………หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงหัวค่ำของวันไม่วายหันไปมองข้างตัวพบว่าชายหนุ่มยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างกายแขนข้างหนึ่งของเขายังคงกอดเข้าที่เอวเธอแน่น“ใจง่ายอีกแล้วสิเรา ....น่าอายจริงๆ”ริลอดถือโทษตัวเองไม่ได้ที่ยอมเขาอีกแล้วความรู้สึกผิดและความโกรธเริ่มรวมกันเป็นน้ำตาของความเสียใจ เธอละเกลียดตัวเองเอามากๆ เกลียดที่มักจะเผลอใจให้ชายคนนี้เสมอแปะ แปะ“อือ ...อือ”คนข้างกายลืมต่อขึ้นเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของคนในอ้อมกอด เฟร์สมองริลผ่านทางด้านหลังนิ่งเขาแอบคิดว่าตัวเองทำอะไรลงไปตามใจอีกแล้วทั้งทีเขาควรจะให้เกียรติเธอมากกว่านี้แต่ตอนนี้เขากลับเผลอเอาแต่ใจเอาเปรียบผู้หญิงคนนี้อีกแล้วพรืบ“อะ…”ร่างริลถูกยกให้ขึ้นมานอนทับตัวหนาของเฟร์สไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าคมเข้มกำลังมองจ้องใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาอย่างเอ็นดู ดูไปแล้วริลเองก็ยังคงเด็กมากเกินกว่าที่จะรับสิ่งต่างๆ ในโลกความเป็นจริงได้ด้วยซ้ำ ความจริงแล้วชีวิตของเธอช่างน่าเศร้า….“ฉันรู้สึกผิด…”“คะ?”คนตัวเล็กงุนงงกับคำพูดที่ได้ยิน“ฉันรู้สึกผิดที่ไม่เคยดูแลเธอเลย รู้สึกผิดที่มองเธอผิดไป ดูถูกเธอทั้งๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอต้องเจอก
เฟร์สเผลอหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้แต่เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาริลก็ไม่ได้อยู่ให้เขาหนุนตักแทนหมอนเสียแล้ว ...หรือว่าเธอจะกลัวเขาจนแอบหนีไปกันนะ... คิดได้แบบนั้นเฟร์สก็รีบลุกวิ่งวนไปทั่วบ้านเพื่อมองหาหญิงสาวด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มเต็มเปี่ยมไปด้วยความกังวลแต่แล้วเขาก็โล่งใจเมื่อพบร่างบางกำลังทำกับข้าวส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้องครัว “โถ่...ใจหายหมด”“ว๊าย คุณเฟร์ส”ริลตกใจเมื่อเฟร์สกระโดดสวมกอดเข้าที่ด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัวจนเธอแทบทำจานหลุดมือแถมยังเอาใบหน้าหล่อๆ นั้นถูแก้มริลไปมาอย่างกับเด็กที่เพิ่งพบแม่ที่หายไป“คุณเฟร์สไปนั่งรอเลยค่ะ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”“คุยตอนนี้ก็ได้”“ฉันทำอาหารอยู่นะ มาเกาะเป็นลูกลิงแบบนี้ฉันไม่ถนัดเลย”“ม๊ายยยย จะอยู่แบบนี้”ทันทีที่คนตัวสูงงอแงก็เรียกเสียงหัวเราะของริลออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เด็กในร่างผู้ใหญ่งั้นสินะ มุมนี้ของเขามันก็น่ารักดี จนคนถูกกอดยิ้มจนแก้มปริแต่ความน่ารักของเขาก็ต้องหายไปเมื่อสายตาเฟร์สมองเห็นร่างสูงที่ยืนแอบดูเขากับริลอยู่ที่ประตู รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อคนหวงเมียแสดงความเป็นเจ้าของให้มากขึ้นโดยกันจูบเบาๆ ลงที่ซอกคอขาวยั่วโมโหคนที่มองอยู
…….บ้านลิบิน“มาสักทีนะกูเลิกงานเร็วเพื่อมารอมึงเลยนะเนี่ย”เมื่อก้าวเท้าเข้าประตูบ้านมาก็เจอตัวเจ้าของบ้านนั่งรอรับแขกอยู่ที่โซฟาพอดี ที่เขาลงทุนสละเวลางานมาขนาดนี้เพราะอยากรู้เรื่องผู้หญิงที่สามารถทำให้เพื่อนจอมเจ้าชู้ปวดหัวจนต้องปรึกษาเขาได้“อยากรู้อะไรหนักหนา”“เอ้า ก็มึงไม่เคยปรึกษากุเรื่องนี้เลยนี่หว่า”“เหรอวะ….แล้วคะน้าไปไหนคิดถึงวะ”“คำว่า คิดถึง ..ที่พูดมานี่คิดถึงเมียกูหรือคิดถึงเมียตัวเองวะ”“อย่าล้อดิว่ะ เดี๋ยวกูกลับสะเลย”“เออๆ คะน้าอยู่ที่บริษัท ว่าแต่...เล่าได้ยังวะว่าคนนั้นเป็นใครสวยปะวะ”แล้วเฟร์สก็นิ่งไป พร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ที่เกิดขึ้นมุมปาก...ยัยริลไม่ใช่ผู้หญิงสวยเซ็กซี่แบบที่เขาชอบ ไม่ใช่คนดังหรือดาราเหมือนคนที่ผ่านๆ มาของเขา เธอแตกต่างแบบสุดขั้วสุดๆ“ก็เป็นผู้หญิงที่...หน้านิ่งละโคตรหยิ่ง หยิ่งจนกู….”“เ...ด”“เอ้ย! เรียกว่าสั่งสอน”“อ่ออออ ต่อมึงต่อ”“เขาก็เป็นผู้หญิงธรรมดาไม่มีชื่อเสียงใช้ชีวิตตัวคนเดียว ที่เข้ามาในข้อตกลงก็เพราะเงินและเธอก็อ่อนต่อโลก แต่ไอ้ความอ่อนต่อโลกที่เขาแสดงออกมาแมร่งล่อผู้ชายเยอะชิบ”“ปัญหาคือมึงหึง? ก็ปัญหาง่ายๆ ปะวะหึงก็จับแต่งเลย ไห
………… “อะ โอ๊ย” ริลรู้สึกเจ็บแสบบริเวณของสงวนมากจนน้ำตาซึมเพียงแค่ขยับตัวนิดหน่อยก็เจ็บจนน้ำตาแทบไหลออกมาจนต้องนอนนิ่งๆ อีกแล้ว...เธอตกเป็นของเขาง่ายๆ อีกแล้ว...หญิงสาวได้แต่คิดโทษตัวเองที่ปล่อยตัวให้ซาตานครอบงำเอาสะง่ายๆ หลายต่อหลายครั้งที่เธอต้องกลายเป็นคนไร้ค่ามันทำให้เธออยากจะให้มันจบลงเสียทีจริงๆ “ครั้งนี้...อยากให้มันเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ” ริลมองหน้าชายใจร้ายที่นอนเปลือยเปล่าอยู่ข้างเธอ คนคนนี้คงไม่เคยจะรู้สึกผิดจนติดเป็นนิสัยถึงสามารถทำเรื่องแบบนี้กับใครต่อใครไปทั่ว ก๊อกๆ “อือ ….” คนนอนหลับลืมตาขึ้นช้าๆ จากภวังค์หลับใหล เพราะเสียงเคาะประตูที่ดังจากด้านนอก ก่อนที่เขาจะหันมองใบหน้าเมียสาวที่มองเขาอยู่ด้วยสายตาเย็นชาให้เธอเจ็บใจเล่นแล้วลุกขึ้นไปนุ่งผ้าเช็ดตัวก่อนจะตรงไปเปิดประตู “...มีอะไร” “คุณหญิงเรียกหาค่ะ” เด็กในบ้านพูดโดยที่ไม่กล้ามองหน้าเจ้านาย “ยัยพวกนั้นสินะ….เดี๋ยวฉันลงไป” ริลตกใจที่อยู่ๆ คุณแม่ของเฟร์สก็เรียกหาลูกชายขึ้นมา...หรือเธอจะโดนเรียกค่าเสียหายที่เป็นต้นเหตุให้ลูกชายคนเดียวของคุณหญิงต้องเจ็บตัว “ไม่ใช่เพราะเธอ…” เฟร์สที่ไม่รู้คุยกับคนใช้เสร็จตั้งแต่เ
“โถ่เว้ย! ยัยของเล่นไร้ค่า”เฟร์สพูดอย่างหัวเสียกับการกระทำของริลนางบำเรอเบอร์หนึ่งของตัวเอง ให้ตายเถอะเขาคิดว่าริลจะแตกต่างจากผู้หญิงคนที่ผ่านๆ มาสะอีกที่ไหนได้เธอก็ง่ายไปหมด“โถ่เว้ย แล้วไอ้ความรู้สึกร้อนรนบ้าๆ นี่เมื่อไรจะหายไปสักทีวะหงุดหงิดเว้ย!!!”ปัง!ต่อยเข้าผนังเพื่อระบายอารมณ์ขุ่นมัวในอกนึกแปลกใจตัวเองนักที่รู้สึกไปกับยัยนางบำเรอได้มากขนาดนี้ ปกติเขาควงผู้หญิงคนไหนพอได้เห็นเธอคนนั้นไปกับชายอื่นเขาก็แค่สะบัดทิ้งอย่างคนไม่เคยรู้จัก แต่ยัยนี่....เขารู้สึกโกรธ โกรธที่เธอยินยอมใครๆ เหมือนที่ยอมเขา“ไร้ค่า!...”เฟร์สทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างอ่อนล้าก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง เขาไม่รู้จะสงบสติอารมณ์ตัวเองให้เย็นลงได้ด้วยวิธีไหนเพียงหวังว่าการนอนหลับจะช่วยให้มันผ่านไป อารมณ์บ้าๆ นี่หายไปทีเถอะ ไม่ชอบ...ไม่ชอบเลยริลนั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำพักใหญ่เธออดที่จะรู้สึกรังเกียจตัวเองไม่ได้เลย ยิ่งเธอได้ฟังคำพูดของคนที่โมโหอยู่ข้างนอกห้องน้ำนั้นมันยิ่งตอกย้ำสถานะของเธอ ไม่น่าเลย….เธอไม่น่าจะเห็นแก่เงินตั้งแต่แรกทำงานใช้หนี้ไปสะก็ไม่ต้องมาเป็นของเล่นให้ใครแบบนี้“ฉันอยากหายไปจริงๆ ….”ริลมองตัวเองในก
วันนี้เป็นอีกวันที่หญิงสาวยังคงเดินยื่นเอกสารสมัครงานตามบริษัทต่างๆ โชคดีที่วันนี้ทางบริษัทเพชรพร บริษัทยักษ์ใหญ่เรื่องการนำเข้าจิวเวลรี่เรียกเธอเข้ามาสัมภาษณ์งานโดยเธอแอบหวังเล็กๆ ว่าเธอจะต้องได้ทำงานที่นี่เพราะเธอรู้สึกเหนื่อยล้าและเต็มไปด้วยความสิ้นหวังมานานเหลือเกิน ขืนยังไม่มีงานทำบ้านที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ก่อนท่านเสียคงถูกยึดแน่เพราะนี่ก็จะถึงกำหนดยึดแล้วหญิงสาวยืนสูดหายใจเข้ายาวๆ เป็นการเรียกขวัญกำลังใจก่อนที่มือเรียวจะค่อยๆ เอื้อมไปผลักบานประตูแล้วก้าวเข้าไปด้วยท่าทางมั่นใจแต่เมื่อมองไปยังในห้องกลับไม่พบใครสักคน หญิงสาวจึงเดินไปนั่งรอยังโซฟาตัวยาวอาจเป็นได้ว่าเธอตื่นเต้นจนมาเช้าก่อนเวลาถือว่ามันเป็นการเพิ่มเวลาเตรียมตัวปึกเสียงผลักประตูเรียกความสนใจจากหญิงสาว ภาพตรงหน้าคือผู้หญิงวัยกลางคนที่มีท่าทางสง่างามจนเธอรู้สึกหายใจไม่สะดวกจากท่าทีน่าเกรงขามของคุณผู้หญิงคนนั้น"สวัสดีค่ะ""อืม แนะนำตัวสิ"ผู้หญิงภูมิฐานใส่สร้อยเพชรเส้นโตเดินเข้ามานั่งบนโซฟาตรงข้ามเธอในห้องสัมภาษณ์โดยยังคงใช้สายตาไล่สำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับว่ากำลังไล่ตรวจความเรียบร้อยของการแต่งตัวของเธอยิ่งทำให้เธอต้อ...
Mga Comments