: โชนเขามานั่งรอริลที่บ้านของเฟร์สเป็นวันที่สองแล้วจึงรู้ว่าทั้งสองคนไม่กลับมาที่บ้านจนถึงตอนนี้ทำให้เขาอดกังวลไม่ได้ว่าเฟร์สจะทำร้ายริลเข้า ถึงเขาจะดูเหมือนมีความรู้สึกดีกับริลแต่ใช่ว่าคนเจ้าอารมณ์แบบนั้นจะไว้ใจได้“คุณโชนคะ คือ...คุณหญิงให้เรียกว่าวันนี้คุณเฟร์สกับคุณริลก็คงยังไม่กลับคุณโชนจะรอต่ออีกเหรอคะ”เมื่อฟังที่แม่บ้านพูดจบสายตาโชนก็ไปสะดุดเข้ากับร่างหญิงวัยกลางคนที่กำลังมองมาที่เขาเช่นกัน คุณหญิงยื่นกอดอกมองโชนอย่างชั่งใจ เธอแอบคิดว่าทำไมเด็กริลนั้นถึงทำให้โชนกับเฟร์สที่สนิทกันมากกลายเป็นแบบนี้กันไปได้ นี่มันความผิดพลาดชัดๆ“คุณป้าครับ…”โชนพูดพร้อมเดินขึ้นไปหยุดอยู่ตรงหน้าคุณหญิง ก่อนจะคุกเข่าลง“ทำอะไรน่ะลุกขึ้นมานะ”“ริล ไม่ใช่ผู้หญิงที่ควรมานั่งเสียใจเพราะความเจ้าชู้ของพี่เฟร์สเธอเป็นเด็กดีและไร้เดียงสา ผมขอละนะครับคืนริลให้กลับผม”คุณหญิงตกใจจนเผลอขยับออกห่างเธอรับรู้เรื่องราวของโชนกับริลมาบ้างและคิดว่าริลเป็นฝ่ายหลงรักโชนข้างเดียวมาตลอดไม่คิดว่าโชนเองก็มีใจให้ริลไม่น้อย และตอนนี้เธอไม่รู้จะทำยังไงเพราะลูกชายตัวเองก็ออกอาการสนใจริลกว่าคนที่เคยผ่านๆ มา“...ฉันไม่คิดว่าเ
“พี่กลับไปก่อนเถอะ….”ริลพูดเมื่อโชนทำท่าจะเดินตามเธอเข้ามาในบ้าน ชั่วโมงนี้สมองเธอไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นทุกอย่างมันมืดไปหมดเธอกำลังรู้สึกเสียใจจนอย่างจะอยู่คนเดียว เธอเสียใจที่เฟร์ส....ทำเหมือนทุกอย่างมันเป็นแค่ฝัน ทำเหมือนที่ผ่านมามันเป็นแค่เรื่องตลกเท่านั้น“ริลลืมมันเถอะนะ แล้วเริ่มต้นใหม่กับพี่...นะ”“ริลไม่ใช่ผู้หญิงที่มีคุณค่าอีกแล้ว….ไม่ใช่เลย”ฟืบโชนดึงริลเข้าไปกอดแล้วลูบหลังเธอเชิงปลอบเบาๆ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดผ่านน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่อายนี้ แต่เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกเพราะไม่อยากตอกย้ำริลให้รู้สึกแย่ลงไปมากกว่าเดิม“พี่กลับไปเถอะ ริลอยากอยู่คนเดียว ริล...โคตรพัง ชีวิตริลตอนนี้มัน...ไร้ค่าจนริลรังเกียจตัวเอง รู้ทั้งรู้แต่ริลยังยอม ริลโคตรไร้ค่าเลย”“....ริล”“ริลแม่งเอาตัวเองลงนรก แม่งเลือกทางเดินให้ตัวเองแท้ๆ เลือกทำลายคุณค่าของตัวเองจนไม่เหลือเพียงเพราะหวังการกระทำดีๆ จากผู้ชายแบบนั้น แม่งโคตรโง่”ริลกลอกตาและพรั่งพรูพูดออกมาด้วยความโกรธที่สุดในชีวิต เธอโกรธและเกลียดตัวเองจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ ตลอดทางกลับมาบ้านเธอนั่งคิดมาตลอดว่าทำไมเธอถึงย
วันนี้เป็นอีกวันที่หญิงสาวยังคงเดินยื่นเอกสารสมัครงานตามบริษัทต่างๆ โชคดีที่วันนี้ทางบริษัทเพชรพร บริษัทยักษ์ใหญ่เรื่องการนำเข้าจิวเวลรี่เรียกเธอเข้ามาสัมภาษณ์งานโดยเธอแอบหวังเล็กๆ ว่าเธอจะต้องได้ทำงานที่นี่เพราะเธอรู้สึกเหนื่อยล้าและเต็มไปด้วยความสิ้นหวังมานานเหลือเกิน ขืนยังไม่มีงานทำบ้านที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ก่อนท่านเสียคงถูกยึดแน่เพราะนี่ก็จะถึงกำหนดยึดแล้วหญิงสาวยืนสูดหายใจเข้ายาวๆ เป็นการเรียกขวัญกำลังใจก่อนที่มือเรียวจะค่อยๆ เอื้อมไปผลักบานประตูแล้วก้าวเข้าไปด้วยท่าทางมั่นใจแต่เมื่อมองไปยังในห้องกลับไม่พบใครสักคน หญิงสาวจึงเดินไปนั่งรอยังโซฟาตัวยาวอาจเป็นได้ว่าเธอตื่นเต้นจนมาเช้าก่อนเวลาถือว่ามันเป็นการเพิ่มเวลาเตรียมตัวปึกเสียงผลักประตูเรียกความสนใจจากหญิงสาว ภาพตรงหน้าคือผู้หญิงวัยกลางคนที่มีท่าทางสง่างามจนเธอรู้สึกหายใจไม่สะดวกจากท่าทีน่าเกรงขามของคุณผู้หญิงคนนั้น"สวัสดีค่ะ""อืม แนะนำตัวสิ"ผู้หญิงภูมิฐานใส่สร้อยเพชรเส้นโตเดินเข้ามานั่งบนโซฟาตรงข้ามเธอในห้องสัมภาษณ์โดยยังคงใช้สายตาไล่สำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับว่ากำลังไล่ตรวจความเรียบร้อยของการแต่งตัวของเธอยิ่งทำให้เธอต้อ
: เฟร์สชายหนุ่มกำลังนั่งหัวเสียกับแม่ของเขาเองที่เอาแต่โทรตามตั้งแต่ยังไม่ออกจากบริษัทเพื่อให้เขามาพบพวกผู้หญิงที่แม่เลือกมาให้ หากถามทำไมต้องใช้คำว่าพวกน่ะเหรอ ก็มีตั้ง 5 คนเลยน่ะสิ! 4 คนในนั้นชายหนุ่มเองได้รู้จักผ่านๆ ตามงานสังคมมาบ้างแล้วเพราะพวกเธอเป็นลูกคนมีชื่อเสียง อีกคนเขาไม่รู้เลยว่าเธอจะเป็นใครมาจากไหนแต่ยังไงสะก็คงเป็นพวกผู้หญิงเห็นแก่เงินนั่นแหละไม่งั้นจะยอมรับข้อตกลงที่ไม่ต่างจากการขายตัวแบบนี้งั้นเหรอว่าแล้วเขาก็คิดถึงคะน้ากับลิบินแฟนรักขึ้นมา เร็วๆ นี้สองคนนั้นกำลังจะมีงานแต่งชายหนุ่มก็ไม่คิดเลยว่าเพื่อนรักที่นิสัยต่างกันสุดขั้วเรื่องผู้หญิงอย่างลิบินจะรักจริงหวังแต่งขนาดนี้ต่างจากตัวเขาที่คงไม่มีทางหลงรักใครได้แน่นอนเพราะพวกผู้หญิงในสายตาเขาก็เป็นแค่พวกเห็นแก่เงินเท่านั้น"คุณชายค่ะเชิญห้องโถงค่ะ"ป้าแม่บ้านเก่าแก่เห็นเขาปรากฏตัวรีบวิ่งเข้ามาต้อนรับ"ป้าครับ แม่อยู่หรือเปล่า""ไม่อยู่ค่ะ เห็นบอกจะไปอยู่บ้านพักต่างอากาศสักพัก""ดี งั้นผมมีสิทธิ์ที่จะเขี่ยยัยพวกนี้ได้ใช่ไหม""โถคุณคะคุณหญิงแค่อยากให้คุณชายรักใครสักคนอย่างจริงจังคุณชายอายุ 27 แล้วนะคะ""ก็ผมไม่เจอคนที่ใช
หลังจากทุกคนออกไปอย่างไม่เต็มใจก็เหลือเพียงริลและชายหนุ่มที่ทำสงครามเงียบกันอยู่นานสองนาน ก่อนที่เขาจะเริ่มพูดขึ้นมาก่อนเพราะความอึดอัดใจ"ดูตัวเธอไม่เหมือนผู้หญิงที่ขายตัวเลยนะ ทำไมถึงมาอยู่ในข้อตกลงนี่ได้""เพราะเงินค่ะ" เธอตอบไปตามความจริงจนทำให้คนฟังถึงกับนิ่งเงียบเพราะไม่คิดว่าเธอจะยอมรับ"ชัดเจนดี แสดงว่าฉันจะทำอะไรก็ได้ถ้าฉันจ่ายเงินงั้นเหรอ?""ค่ะ" เธอตอบตามความจริงอีกนั้นแกรุ้มกริ่มด้วยคำตอบที่ฟังดูประชดประชันทำให้คนตรงหน้ายิ่งเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวเรื่อยๆ จนหน้าเกือบชิดกัน...อะไรเนี่ยเขาจะจูบเธอเหรอ ไม่ได้นะ! ถึงจะไม่ใช่จูบแรกเธอแต่เธอก็ไม่โอเคที่จูบกับคนที่รู้จักกันแค่วันเดียว"หึ! เธอมันไร้ค่า เอาบิลไปแล้วไปซื้อของพวกนี้มาให้ครบก่อนเที่ยง"ชายหนุ่มยื่นบิลให้เธอทำให้ริลรู้สึกโล่งใจไม่น้อยที่เขาไม่ได้คิดจะทำเรื่องอะไรแปลกๆ ริลรับบิลนั้นมาก่อนที่หญิงสาวจะเดินออกมาจากห้องโดยเจอเพื่อนร่วมบ้านอย่างทูน่าที่นั่งโต๊ะทำงานของเลขาของคุณเฟร์ส ทูน่ามองไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วทำหน้ารังเกียจจนออกนอกหน้าทำให้ริลแอบรู้สึกถึงการแบ่งชนชั้นได้ชัดเจน เฮ้อ...เธอมันไร้ค่าจริงๆ นั้นแหละ เอาน่าร
"ไปไหนมา..."ริลกลับเข้าบ้านมาเวลาเกือบเที่ยงคืนหลังจากไปดูหนังกับโชน โดยไม่คิดว่าเธอเข้าบ้านดึกขนาดนี้จะยังเจอเฟร์สที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงโถงรับแขกด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์"ไปทานข้าวกับเพื่อนมาค่ะ"ริลตอบเสียงเรียบและยังคงไม่มองหน้าคนถามตรงๆ ทำเอาชายหนุ่มต้องพ่นลมหายใจออกแรงๆ เพื่อพยายามข่มไฟโกรธในใจ"เพื่อน? คงอร่อยมากเลยสินะถึงได้ใช้เวลาหลายชั่วโมง เสร็จไปกี่ครั้งละ""พูดอะไรของคุณ ไร้สาระ"หญิงสาวพูดก่อนจะเดินหนีขึ้นมาบนห้องเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเริ่มคุยไม่รู้เรื่องเสียแล้ว แต่เดินหนีมาได้ไม่นานร่างสูงก็เดินเข้ามาคว้าข้อมือเธอไว้ด้วยความโมโหแล้วจับคนตัวเล็กตรึงกับผนังอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง แต่เขาไม่ได้สนใจว่าผู้หญิงคนนี้จะเจ็บปวดหรือไม่เขาออกแรงบีบข้อมือเล็กจนเธอรู้สึกเจ็บจนน้ำตาซึม"ฉันซื้อเธอมา เธอก็ควรจะรู้ว่าตัวเองเป็นสมบัติของใครไม่ใช่ทำตัวแรดไปไหนต่อไหนกับคนอื่นแบบนี้หัดมียางอายสะบาง นั้นน่ะรุ่นน้องฉันนะ""รุ่นน้องคุณแต่เขาก็เป็นรุ่นพี่ฉันเหมือนกัน แล้วมันจะแปลกอะไรถ้าคนรู้จักกันไปกินข้าวด้วยกัน""กินข้าว? เหอะ! คิดว่าฉันโง่หรือไง? อย่ามาจับน้องฉันให้ยากเธอมันก็แค่ของเล่นไร้ค่า""
หญิงสาวเดินลงมาร่วมโต๊ะเป็นคนสุดท้ายโดยมีผู้หญิงทั้ง 4 คนมองมายังเธอด้วยสายตาไม่พอใจนัก ก็แน่ละอยู่ๆ ผู้ชายที่อยากได้เป็นสามีกลับมานอนห้องของผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเทียบเท่าพวกเธอได้สักนิดเดียวความรู้สึกของพวกเธอมันคงไม่ต่างกับการถูกทำให้เสียหน้า ชั่วพริบตาสายตาเธออ่อนบังเอิญสบตาเข้ากับสายตาของซาตานเมื่อคืนซึ่งเขาเองก็กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาคมกริบแต่มันกลับเต็มไปด้วยความว่างเปล่าและเฉยชา เรื่องเมื่อคืนคงจะไม่มีค่าอะไรกับคนอย่างเขาเพราะในสายตาเขาเธอเป็นแค่ผู้หญิงไร้ค่าเห็นแก่เงินเท่านั้น"สมใจแล้วสินะ...เขานอนกับเธอใช้ว่าเธอจะมีค่าอะไรกับเขา ผู้หญิงอย่างเธอก็แค่ของเล่นพวกฉันไม่ถือหรอกนะของเล่นมันก็เป็นของเล่นอยู่วันยังค่ำ"โมอาพูดขึ้นทันทีที่หญิงสาวนั่งลงร่วมโต๊ะอาหารสิ่งที่เธอพูดมานั้นมันเหมือนมีดที่ปักลงกลางใจ แต่หญิงสาวกลับโต้ตอบอะไรไม่ได้แม้แต่น้อย....เพราะสิ่งที่พูดมามันเป็นความจริงทั้งหมดจนไม่สามารถหาข้อแก้ตัวได้ริลได้แต่นั่งก้มหน้าตลอดเวลาที่ทานข้าวเพราะไม่อยากจะเห็นสายตาดูถูกพวกนั้นรวมไปถึงสายตาเย็นชาของคนคนนั้นด้วย..โลกความเป็นจริงมันโหดร้ายอย่างนี้เองสินะ เข้าใจแล้ว...เข้าใจ
หญิงสาวผลักแผงอกชายหนุ่มเบาเป็นสัญญาณสื่อให้เขาพาเธอเดินเข้าไปในห้อง แต่ชายหนุ่มกลับยังคงยืนนิ่งมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างหมดอาลัยตายอยาก จนเธอเริ่มหงุดหงิดใจและสับสนกับสีหน้าของคนที่เคยสนุกด้วยกันปกติแล้วเขาจะรีบดึงเธอเข้าไปเสียด้วยซ้ำเพียงไม่นานหญิงสาวที่พักอยู่ห้องรอบๆ เขาก็เปิดประตูพร้อมกันในชุดที่แทบจะไม่เหลืออะไรเลยออกมาจนเฟร์สถึงกับหัวเราะในลำคอจากการกระทำของผู้หญิงพวกนี้จะยกเว้นก็แต่หญิงสาวห้องสุดท้ายที่อยู่ไกลเขาที่สุดเธอไม่ได้ออกมายั่วเขาเหมือนคนอื่นๆ แต่มันกลับดึงดูดให้เขาอยากจะเดินเข้าไปหาเสียเองเขาได้แต่มองหน้าผู้หญิงทั้งสี่อย่างเอือมระอา ก่อนที่จะเดินผ่านสายตาอิจฉาของพวกเธอมาหยุดยังหน้าประตูห้องสุดท้าย“พี่เฟร์สจะทำอะไรคะ”นูน่าหญิงสาวที่เคยเป็นคู่ดูตัวของเขาพูดขัดขึ้นก่อนที่หญิงสาวทั้งสี่จะเดินมารวมกันเป็นแถวเหอะ...ชายหนุ่มหัวเราะในใจเพราะภาพตรงหน้าเขาตอนนี้อย่างกับกำลังดูรูปแก๊งเสือสาวปลุกใจอยู่ยังไงยังงั้นมันช่างตลกเหลือทน“ว่าไงละคะ พี่จะมาห้องยัยริลทำไม” โมอาทักท้วงอีกแรง“จะมานอนกับเมีย” ชายหนุ่มตอบอย่างเซ็งๆ“พวกเราก็เป็นหนึ่งในเมียๆ ของพี่นี่คะ” ทูน่าพูดพร้อมเดินเข
“พี่กลับไปก่อนเถอะ….”ริลพูดเมื่อโชนทำท่าจะเดินตามเธอเข้ามาในบ้าน ชั่วโมงนี้สมองเธอไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นทุกอย่างมันมืดไปหมดเธอกำลังรู้สึกเสียใจจนอย่างจะอยู่คนเดียว เธอเสียใจที่เฟร์ส....ทำเหมือนทุกอย่างมันเป็นแค่ฝัน ทำเหมือนที่ผ่านมามันเป็นแค่เรื่องตลกเท่านั้น“ริลลืมมันเถอะนะ แล้วเริ่มต้นใหม่กับพี่...นะ”“ริลไม่ใช่ผู้หญิงที่มีคุณค่าอีกแล้ว….ไม่ใช่เลย”ฟืบโชนดึงริลเข้าไปกอดแล้วลูบหลังเธอเชิงปลอบเบาๆ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดผ่านน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่อายนี้ แต่เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกเพราะไม่อยากตอกย้ำริลให้รู้สึกแย่ลงไปมากกว่าเดิม“พี่กลับไปเถอะ ริลอยากอยู่คนเดียว ริล...โคตรพัง ชีวิตริลตอนนี้มัน...ไร้ค่าจนริลรังเกียจตัวเอง รู้ทั้งรู้แต่ริลยังยอม ริลโคตรไร้ค่าเลย”“....ริล”“ริลแม่งเอาตัวเองลงนรก แม่งเลือกทางเดินให้ตัวเองแท้ๆ เลือกทำลายคุณค่าของตัวเองจนไม่เหลือเพียงเพราะหวังการกระทำดีๆ จากผู้ชายแบบนั้น แม่งโคตรโง่”ริลกลอกตาและพรั่งพรูพูดออกมาด้วยความโกรธที่สุดในชีวิต เธอโกรธและเกลียดตัวเองจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ ตลอดทางกลับมาบ้านเธอนั่งคิดมาตลอดว่าทำไมเธอถึงย
: โชนเขามานั่งรอริลที่บ้านของเฟร์สเป็นวันที่สองแล้วจึงรู้ว่าทั้งสองคนไม่กลับมาที่บ้านจนถึงตอนนี้ทำให้เขาอดกังวลไม่ได้ว่าเฟร์สจะทำร้ายริลเข้า ถึงเขาจะดูเหมือนมีความรู้สึกดีกับริลแต่ใช่ว่าคนเจ้าอารมณ์แบบนั้นจะไว้ใจได้“คุณโชนคะ คือ...คุณหญิงให้เรียกว่าวันนี้คุณเฟร์สกับคุณริลก็คงยังไม่กลับคุณโชนจะรอต่ออีกเหรอคะ”เมื่อฟังที่แม่บ้านพูดจบสายตาโชนก็ไปสะดุดเข้ากับร่างหญิงวัยกลางคนที่กำลังมองมาที่เขาเช่นกัน คุณหญิงยื่นกอดอกมองโชนอย่างชั่งใจ เธอแอบคิดว่าทำไมเด็กริลนั้นถึงทำให้โชนกับเฟร์สที่สนิทกันมากกลายเป็นแบบนี้กันไปได้ นี่มันความผิดพลาดชัดๆ“คุณป้าครับ…”โชนพูดพร้อมเดินขึ้นไปหยุดอยู่ตรงหน้าคุณหญิง ก่อนจะคุกเข่าลง“ทำอะไรน่ะลุกขึ้นมานะ”“ริล ไม่ใช่ผู้หญิงที่ควรมานั่งเสียใจเพราะความเจ้าชู้ของพี่เฟร์สเธอเป็นเด็กดีและไร้เดียงสา ผมขอละนะครับคืนริลให้กลับผม”คุณหญิงตกใจจนเผลอขยับออกห่างเธอรับรู้เรื่องราวของโชนกับริลมาบ้างและคิดว่าริลเป็นฝ่ายหลงรักโชนข้างเดียวมาตลอดไม่คิดว่าโชนเองก็มีใจให้ริลไม่น้อย และตอนนี้เธอไม่รู้จะทำยังไงเพราะลูกชายตัวเองก็ออกอาการสนใจริลกว่าคนที่เคยผ่านๆ มา“...ฉันไม่คิดว่าเ
หือ… อือฮือออ ริลลืมตาตื่นขึ้นพบว่าตอนนี้ตัวเองได้อยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเสียงคลื่นทะเลที่ดังเข้าหูทำให้เริ่มคิดได้ว่าไอ้คุณเฟร์สคงคิดอะไรบ้าๆ อีกแล้ว ตานี่ไม่เคยคิดจะทำงานทำการเลยให้ตายเถอะ ว่าแต่...ทำไมรู้สึกอึดอัด แปลก ๆ นะปากก็ขยับไม่ได้“อืออออ อือออ”เมื่อรู้สาเหตุของความอึดอัด ริลพยายามพูดเพื่อเรียกร้องความสนใจจากชายที่กำลังนอนอ่านหนังสือสบายใจแต่กลับมัดเธอไว้ติดเตียง“ฮะ อ้าว นึกว่าเสียงอะไรที่แท้ก็เมียจ๋านี่เอง”“อัยย๊า (ไอ้บ้า) ” ริลเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาไม่เคารงเคารพมันแล้วอีตานี้ ริลมองเฟร์สตาโตด้วยความไม่พอใจแต่เฟร์สกับมีท่าที่อารมณ์ดีเดินเข้ามาลูบหัวเธอเบาๆ อย่างหยอกล้อก่อนที่จะแทรกตัวลงข้างๆ กายเมียสาวแล้วกอดเธอไว้“ฮ๊าาา รู้สึกดีจังที่เธอนอนให้กอดนิ่งๆ แบบนี้ น่ารักน่าฟัด”“ฮ๊ายยย!!”ริลดิ้นท่าทางไม่ต่างจากปลาที่โดนจับขึ้นจากน้ำหวังให้ตัวเองหลุดพ้นพันธนาการแต่ดิ้นเท่าไหร่คนตัวสูงก็ยิ่งกอดเธอแน่น“ทำตัวดีๆ สิจร้ะ”“งือออ >”“อยากให้เอาเทปออกให้ไหม”“อือออออ”“อาเค”ว๊ากกก“โอ๊ยยยย!”เฟร์สกระชากเทปกาวออกอย่างแรงเป็นการแก้แค้นที่เมียดันไปทำท่ามีเยื่อใยต่อชายอื่น โดยที่เข
“พี่โชน…”“ริล ปล่อยสิโว้ย!”โชนพยายามสะบัดตัวออกจากการจับกุมแต่ด้วยแรงของยามหนุ่มสองคนทำให้เขาไม่สามารถหลุดออกไปได้ โชนโดยลากออกไป ริลที่ทำอะไรไม่ได้ได้แต่เจ็บใจและรู้สึกโกรธชายหนุ่มข้างกายจนต้องขบฟันกรามแน่น...เธอรู้สึกเกลียดเฟร์สมากเลยละอยู่ๆ เฟร์สก็กระชากแขนริลลากเข้าไปในห้องลองเสื้อและใช้ท่อนแขนแกร่งดันผนังกันเธอไว้ไม่ให้สามารถหนีไปไหนได้ ส่วนมือหนาอีกข้างก็บีบเข้าที่แก้มนุ่มอย่างแรงจนคนถูกบีบเกิดอาการเจ็บจนริลไม่สามารถหันหนีไปทางไหนได้“อย่าหลบตาฉัน…”“.....”“ฉันบอกให้สบตาฉัน!!”ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังลั่นทำให้ริลต้องหันมามองจ้องเข้าไปในดวงตาคมกริบนั้นตามคำสั่ง ภาพที่เธอเห็นมันมัวไปด้วยม่านน้ำตา ในใจตัดพ้อถึงความโชคร้ายที่ทำให้เธอมาเจอปีศาจตนนี้ ถ้าเป็นไปได้เธออยากจะตายไปสะตอนนี้เลยด้วยซ้ำ“เฟร์ส ปล่อยริลนะอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!”เสียงคะน้าที่พยายามห้ามดังมาจากด้านนอกแต่ก็ไม่สามารถทำให้เฟร์สรู้สึกเย็นลงได้เลย เขาเอาแต่จ้องตาเมียสาวนิ่งอย่างหาคำตอบ ว่าทำไมเธอปกป้องคนอื่นนักทั้งๆ ที่เขาก็มีให้เธอทุกอย่างและที่สำคัญเขาก็มีสถานะเป็นผัวแต่ดูเมียเขาสิร้องเรียกผู้ชายคนอื่นต่อหน้า“คะน้า..
“เอางี้สิ ริลลองใส่ชุดเจ้าสาวดูไหม” คะน้าเสนอ“ไม่ดีกว่าค่ะ เคยได้ยินมาว่าถ้าใส่ก่อนแล้วจะไม่ได้แต่ง”“กลัวเฟร์สมันไม่แต่งขนาดนั้นเลย ลองดูเถอะฉันก็อยากเห็นไม่แพ้คะน้า”ลิบินพูดแซวพร้อมหันไปสั่งให้พนักงานเลือกชุดมาให้ริลลอง หญิงสาวแอบมองใบหน้าคนข้างกายนิดหน่อยก็เห็นเขากำลังยืนเหม่ออมยิ้มอยู่คนเดียว แทนที่จะห้ามเพื่อนมั่วคิดอะไรอยู่นั้นตานี่“เชิญคุณริลค่ะ”“เอิ่ม…”“เข้าไปสิ”เฟร์สพูดพร้อมส่งสายตาหวานมาให้หญิงสาวในใจเขากำลังจินตนาการถึงภาพเมียสาวในชุดสีขาวนั้นว่าคงสวยไม่เบา ก่อนจะหันไปยกนิ้วโป้งให้สองผัวเมียที่ออกความคิดนี้“นั้นแหนะ ยิ้มหวานเชียวอยากแต่งบางแล้วละสิ”“อะไรมึงลิบินกูยังไม่ได้พูดอะไรเลย”“ไม่พูดแต่หน้ามึงแสดงออกมาหมดละ”“มึงนี่….”ตื๊ด….ตื๊ดดดเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าริลดังขึ้นเมื่อตัวเจ้าของหายเข้าไปในห้องลองชุดไม่กี่นาทีเฟร์สได้ทีถือวิสาสะหยิบมันขึ้นมาดู และเมื่อเห็นชื่อของคนที่โทรเข้าทำเอาความหงุดหงิดพุ่งขึ้นสมอง เบอร์ที่โชว์อยู่ขึ้นชื่อของคนที่เขาเกลียด โชน…. ไม่รู้จะตามริลไปถึงไหนขนาดรู้ทั้งรู้ว่าริลมีเขาเป็นผัวแล้วแท้ๆ ทันใดนั้นสมองเจ้าเล่ห์ก็นึกแผนการที่จะสลัดโชนอ
………………หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงหัวค่ำของวันไม่วายหันไปมองข้างตัวพบว่าชายหนุ่มยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างกายแขนข้างหนึ่งของเขายังคงกอดเข้าที่เอวเธอแน่น“ใจง่ายอีกแล้วสิเรา ....น่าอายจริงๆ”ริลอดถือโทษตัวเองไม่ได้ที่ยอมเขาอีกแล้วความรู้สึกผิดและความโกรธเริ่มรวมกันเป็นน้ำตาของความเสียใจ เธอละเกลียดตัวเองเอามากๆ เกลียดที่มักจะเผลอใจให้ชายคนนี้เสมอแปะ แปะ“อือ ...อือ”คนข้างกายลืมต่อขึ้นเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของคนในอ้อมกอด เฟร์สมองริลผ่านทางด้านหลังนิ่งเขาแอบคิดว่าตัวเองทำอะไรลงไปตามใจอีกแล้วทั้งทีเขาควรจะให้เกียรติเธอมากกว่านี้แต่ตอนนี้เขากลับเผลอเอาแต่ใจเอาเปรียบผู้หญิงคนนี้อีกแล้วพรืบ“อะ…”ร่างริลถูกยกให้ขึ้นมานอนทับตัวหนาของเฟร์สไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าคมเข้มกำลังมองจ้องใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาอย่างเอ็นดู ดูไปแล้วริลเองก็ยังคงเด็กมากเกินกว่าที่จะรับสิ่งต่างๆ ในโลกความเป็นจริงได้ด้วยซ้ำ ความจริงแล้วชีวิตของเธอช่างน่าเศร้า….“ฉันรู้สึกผิด…”“คะ?”คนตัวเล็กงุนงงกับคำพูดที่ได้ยิน“ฉันรู้สึกผิดที่ไม่เคยดูแลเธอเลย รู้สึกผิดที่มองเธอผิดไป ดูถูกเธอทั้งๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอต้องเจอก
เฟร์สเผลอหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้แต่เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาริลก็ไม่ได้อยู่ให้เขาหนุนตักแทนหมอนเสียแล้ว ...หรือว่าเธอจะกลัวเขาจนแอบหนีไปกันนะ... คิดได้แบบนั้นเฟร์สก็รีบลุกวิ่งวนไปทั่วบ้านเพื่อมองหาหญิงสาวด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มเต็มเปี่ยมไปด้วยความกังวลแต่แล้วเขาก็โล่งใจเมื่อพบร่างบางกำลังทำกับข้าวส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้องครัว “โถ่...ใจหายหมด”“ว๊าย คุณเฟร์ส”ริลตกใจเมื่อเฟร์สกระโดดสวมกอดเข้าที่ด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัวจนเธอแทบทำจานหลุดมือแถมยังเอาใบหน้าหล่อๆ นั้นถูแก้มริลไปมาอย่างกับเด็กที่เพิ่งพบแม่ที่หายไป“คุณเฟร์สไปนั่งรอเลยค่ะ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”“คุยตอนนี้ก็ได้”“ฉันทำอาหารอยู่นะ มาเกาะเป็นลูกลิงแบบนี้ฉันไม่ถนัดเลย”“ม๊ายยยย จะอยู่แบบนี้”ทันทีที่คนตัวสูงงอแงก็เรียกเสียงหัวเราะของริลออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เด็กในร่างผู้ใหญ่งั้นสินะ มุมนี้ของเขามันก็น่ารักดี จนคนถูกกอดยิ้มจนแก้มปริแต่ความน่ารักของเขาก็ต้องหายไปเมื่อสายตาเฟร์สมองเห็นร่างสูงที่ยืนแอบดูเขากับริลอยู่ที่ประตู รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อคนหวงเมียแสดงความเป็นเจ้าของให้มากขึ้นโดยกันจูบเบาๆ ลงที่ซอกคอขาวยั่วโมโหคนที่มองอยู
…….บ้านลิบิน“มาสักทีนะกูเลิกงานเร็วเพื่อมารอมึงเลยนะเนี่ย”เมื่อก้าวเท้าเข้าประตูบ้านมาก็เจอตัวเจ้าของบ้านนั่งรอรับแขกอยู่ที่โซฟาพอดี ที่เขาลงทุนสละเวลางานมาขนาดนี้เพราะอยากรู้เรื่องผู้หญิงที่สามารถทำให้เพื่อนจอมเจ้าชู้ปวดหัวจนต้องปรึกษาเขาได้“อยากรู้อะไรหนักหนา”“เอ้า ก็มึงไม่เคยปรึกษากุเรื่องนี้เลยนี่หว่า”“เหรอวะ….แล้วคะน้าไปไหนคิดถึงวะ”“คำว่า คิดถึง ..ที่พูดมานี่คิดถึงเมียกูหรือคิดถึงเมียตัวเองวะ”“อย่าล้อดิว่ะ เดี๋ยวกูกลับสะเลย”“เออๆ คะน้าอยู่ที่บริษัท ว่าแต่...เล่าได้ยังวะว่าคนนั้นเป็นใครสวยปะวะ”แล้วเฟร์สก็นิ่งไป พร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ที่เกิดขึ้นมุมปาก...ยัยริลไม่ใช่ผู้หญิงสวยเซ็กซี่แบบที่เขาชอบ ไม่ใช่คนดังหรือดาราเหมือนคนที่ผ่านๆ มาของเขา เธอแตกต่างแบบสุดขั้วสุดๆ“ก็เป็นผู้หญิงที่...หน้านิ่งละโคตรหยิ่ง หยิ่งจนกู….”“เ...ด”“เอ้ย! เรียกว่าสั่งสอน”“อ่ออออ ต่อมึงต่อ”“เขาก็เป็นผู้หญิงธรรมดาไม่มีชื่อเสียงใช้ชีวิตตัวคนเดียว ที่เข้ามาในข้อตกลงก็เพราะเงินและเธอก็อ่อนต่อโลก แต่ไอ้ความอ่อนต่อโลกที่เขาแสดงออกมาแมร่งล่อผู้ชายเยอะชิบ”“ปัญหาคือมึงหึง? ก็ปัญหาง่ายๆ ปะวะหึงก็จับแต่งเลย ไห
………… “อะ โอ๊ย” ริลรู้สึกเจ็บแสบบริเวณของสงวนมากจนน้ำตาซึมเพียงแค่ขยับตัวนิดหน่อยก็เจ็บจนน้ำตาแทบไหลออกมาจนต้องนอนนิ่งๆ อีกแล้ว...เธอตกเป็นของเขาง่ายๆ อีกแล้ว...หญิงสาวได้แต่คิดโทษตัวเองที่ปล่อยตัวให้ซาตานครอบงำเอาสะง่ายๆ หลายต่อหลายครั้งที่เธอต้องกลายเป็นคนไร้ค่ามันทำให้เธออยากจะให้มันจบลงเสียทีจริงๆ “ครั้งนี้...อยากให้มันเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ” ริลมองหน้าชายใจร้ายที่นอนเปลือยเปล่าอยู่ข้างเธอ คนคนนี้คงไม่เคยจะรู้สึกผิดจนติดเป็นนิสัยถึงสามารถทำเรื่องแบบนี้กับใครต่อใครไปทั่ว ก๊อกๆ “อือ ….” คนนอนหลับลืมตาขึ้นช้าๆ จากภวังค์หลับใหล เพราะเสียงเคาะประตูที่ดังจากด้านนอก ก่อนที่เขาจะหันมองใบหน้าเมียสาวที่มองเขาอยู่ด้วยสายตาเย็นชาให้เธอเจ็บใจเล่นแล้วลุกขึ้นไปนุ่งผ้าเช็ดตัวก่อนจะตรงไปเปิดประตู “...มีอะไร” “คุณหญิงเรียกหาค่ะ” เด็กในบ้านพูดโดยที่ไม่กล้ามองหน้าเจ้านาย “ยัยพวกนั้นสินะ….เดี๋ยวฉันลงไป” ริลตกใจที่อยู่ๆ คุณแม่ของเฟร์สก็เรียกหาลูกชายขึ้นมา...หรือเธอจะโดนเรียกค่าเสียหายที่เป็นต้นเหตุให้ลูกชายคนเดียวของคุณหญิงต้องเจ็บตัว “ไม่ใช่เพราะเธอ…” เฟร์สที่ไม่รู้คุยกับคนใช้เสร็จตั้งแต่เ