ตอนที่22 ขายศักดิ์ศรีแลกเงิน

รถเก๋งสีขาวขับออกมาจากบ้านร่วมพักใหญ่และแล้วมิกาก็ขับรถมาถึงบ่อนการพนันที่นี่ดูอึมครึมลึกลับหากมองภายนอกคงดูไม่ออกว่าเป็นบ่อนเหมือนจะเป็นโรงเก็บของหรือโกดังอะไรมากกว่าเปมิกานั่งรวบรวมความกล้าอยู่ครู่หนึ่งบนรถจึงลงจากรถไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่เคยเผชิญมาก่อน

เปมิกาเดินเข้ามาหาผู้ชายร่างสูงใหญ่วัยกลางคนที่มีใบหน้าโหดพอสมควรที่หน้าประตูทางเข้าเธอเพียงเอ่ยแค่ว่าเป็นน้องสาวของเดือนฉายเขาก็พาเธอเดินเข้ามาด้านในโดยที่ไม่ถามอะไร

ทางที่เธอเดินเห็นจะเป็นส่วนหลังของบ่อนหรือทางลับเพราะไม่เห็นคนเดินสวนมาแม้แต่คนเดียวไม่นานนักก็มาถึงห้องโถงใหญ่ในห้องโถงมีแสงไฟสลัวจากหลอดไฟไม่กี่หลอดและมีผู้หญิงรูปร่างอ้วนท้วมแต่งตัวสีฉูดฉาดใบหน้ากลมแป้นแต่งหน้าเต็มนั่งรอเธอพร้อมกับเดือนฉายและชายชุดดำอีกสี่ห้าคนอยู่แล้วหากเดาไม่ผิดผู้หญิงร่างท้วมข้างๆพี่สาวเธอคงเป็นเจ๊อ้วนเจ้าของบ่อนที่โทรมาหาเธอแน่

“มาแล้วเหรอดาว”

เดือนฉายหญิงสาวร่างสูงเพรียวใบหน้าสวยคมละม้ายคล้ายกับเปมิกาทุกอย่างติดที่ตอนนี้เธอดูโทรมซูบผอมหน้าดำคล้ำกว่าเดิมไปมากและตอนนี้ก็กำลังนั่งมีน้ำตาไหลมาไม่ขาดสายเพราะกลัวว่าจะถูกขายหลังจากไม่มีเงินมาใช้หนี้บ่อนพนันที่นี่

"พี่เธอติดหนี้ฉันสามล้านถ้าเธอหามาคืนไม่ได้พรุ่งนี้ฉันจะส่งมันขายที่ชายแดน...ฉันก็ไม่รู้นะว่าขายนังนี่ไปแล้วมันจะถูกเอาไปอยู่ในซ่องหรือชำแหละอวัยวะขายเหมือนกัน"

สิ้นเสียงคำขู่แข็งกร้าวของหญิงร่างท้วมเจ้าของบ่อนเปมิกาก็แทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอเธอนึกว่าหนี้ที่พี่สาวเธอติดพนันไม่กี่หมื่นเสียอีกคืนเดียวเธอหาไม่ทันแน่ถ้าเงินเป็นล้านขนาดนั้น

"ส.. สามล้านให้เวลาฉันหาเงินหน่อยได้หรือเปล่าสามล้านคืนเดียวใครจะไปหาทัน"

"อืม...ไม่ทันก็ต้องทันถ้าเธอหาเงินมาไม่ได้ก็ต้องให้นังนี่รับชะตากรรมอย่างที่ควรจะเป็น"

"ไม่นะดาวแกต้องช่วยพี่.. ฮือๆๆ"

เดือนฉายนั่งตัวสั่นเทาส่ายหัวร้องให้ระงมความกลัวตายฝังเข้ามาในสมองหากย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่เลือกเดินทางนี้แน่นอน

เปมิกาเงียบไปครู่หนึ่งเพื่อตั้งสติเพราะเธอเริ่มก็เริ่มมืดแปดด้านแล้วเหมือนกัน

"สัญญากับฉันว่าถ้าฉันช่วยพี่.. จะกลับไปหาโลมาดูแลลูกไม่หายไปไหนและไม่ทำเรื่องที่ผิดแบบนี้อีก"

เปมิกามองหน้าคนเป็นพี่เอ่ยถามให้แน่ใจว่าถ้าหากเธอยื่นมือช่วยแล้วพี่เธอจะกลับตัวและกลับไปดูแลลูกอย่างที่ควรจะเป็นแล้วเธอจะพยายามหาวิธีช่วย

"ได้พี่สัญญา...พี่สาบานเลยว่าพี่จะไม่หนีไปจากโลมาอีก"

เดือนฉายรีบรับปากอย่างไม่ลังเลหากเธอรอดจากเหตุการณ์ร้ายๆนี้ได้เธอจะกลับตัวกลับใจ

"เงินสามล้านฉันจะเอามาให้คุณภายในวันพรุ่งนี้ก่อนเที่ยง"

เปมิกาเห็นพี่สาวเธอรับปากได้ก็หันมายืนยันกับเจ้าของบ่อนที่กำลังนั่งต้องเธอเขม็งว่าเธอจะเอาเงินมาคืนให้ได้ภายในวันพรุ่งนี้ทั้งที่ตอนนี้ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะเอาเงินที่ไหน

"ได้...ถ้าเธอรับปากว่าจะเอามาให้ฉันก็จะรอ"

"มาช่วยพี่ให้ได้นะดาว..ฮือๆๆๆ"

ก่อนเปมิกาจะเดินกลับเสียงสั่นเครือของเดือนฉายก็ย้ำเตือนเธอให้หาทางช่วยตัวเองไห้ได้สถานการณ์ตอนนี้ตึงเครียดจนเปมิกากลับมานั่งในรถแล้วไม่รู้ว่าตัวเองจะหันหัวรถไปทางไหนฟ้าตอนนี้ก็มืดสนิทแล้วด้วย

ถ้าเธอต้องการเงินก็มาหาฉัน

จู่ๆหญิงสาวก็นึกถึงภูมิไทเขาเป็นคนเดียวที่เธอคิดว่าเงินสามล้านคงจะได้จากเขาไม่ยากแม้นจะแลกด้วยการถูกตราหน้าว่าหน้าเงินอะไรเธอก็ต้องยอมในเวลานี้

รถเก๋งคันเล็กของเปมิกาแล่นมาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ของภูมิไทเธอรู้ที่อยู่ของเขาหลังจากโทรถามตั้งแต่ตัดสินใจจะมาขอเงินจากเขา

"เฮ้อ.."

หญิงสาวจอดรถมองบ้านหลังใหญ่สไตล์โมเดริ์นราคาเหยียบ200ล้านตั้งตระหง่านอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวเธอก้มใบหน้าลงฟุบกับพวงมาลัยรถอย่างเหนื่อยใจกับชีวิตก่อนจะยกหูโทรบอกชายหนุ่มว่าเธอได้มาถึงหน้าบ้านของเขาแล้ว

"คุณภูมิเปิดประตูให้ฉันหน่อยค่ะฉันอยู่ที่หน้าบ้านคุณแล้ว"

ไม่นานนักประตูรั้วก็เปิดอัตโนมัติเปมิการู้ได้ว่าน่าจะเป็นคำสั่งจากการคอนโทรลจากภูมิไทหญิงสาวขับรถเก๋งของเธอเข้ามาจอดที่ลานจอดรถใกล้กับประตูหน้าบ้านของชายหนุ่มก่อนจะเดินลงมาจากรถด้วยสีหน้าที่ห่อเหี่ยวซังกะตาย

"ตามผมมาสิ"

ภูมิไทในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีเทากางนอนสีเดียวกันกับเสื้อเดินมายืนหน้าประตูบ้านเมื่อเห็นหญิงสาวลงจากรถเรียบร้อยแล้วจึงเรียกเธอมาคุยข้างในถึงธุระที่หญิงสาวต้องการจะคุยกับเขาในเวลานี้

"มีอะไรมาผมที่นี่ดึกๆดื่นๆ"

ภูมิไทพาเปมิกามานั่งคุยกันที่โซฟาในห้องโถงอยากจะรู้นักว่าหญิงสาวมีธุระด่วนอะไรถึงได้มาขอคุยกับเขาในเวลานี้

"วันนั้นที่ฉันนอนกับคุณ...ฉันยังไม่ได้เงิน"

เปมิกานั่งตัวเกร็งหน้าชาเล็กน้อยเธอเอ่ยปากขอเงินจากชายหนุ่มอย่างหน้าไม่อายด้วยต้องการเงินอย่างเร่งด่วนจริงๆ

"หึ่...ที่แท้ก็เรื่องเงิน...อยากได้เท่าไรล่ะ"

ภูมิไทเปลี่ยนอริยาบถจากนั่งตั้งแขนบนเข่ากุมมือจ้องหน้าหญิงสาวเป็นทิ้งหลังพิงโซฟายกขานั่งไขว่ห้างกรอกลิ้นดึงสายตากลับไม่ยอมมองใบหน้านวลอีกเขาก็นึกว่าเธอมีเรื่องอะไรที่แท้ก็เพียงต้องการเงินเท่านั้นเขาไม่น่าถามแต่แรกเพราะเท่าที่รู้จักเปมิกาก็เข้าหาเขาเพียงเพราะมีผลประโยชน์ให้

"สามล้านค่ะ"

คำตอบของหญิงสาวทำเอาร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างลุกขึ้นพรวดล้วงกระเป๋ามองหน้าเปมิกาด้วยสีหน้าบึ้งตึงแม้นเธอจะรู้ว่าเขามีทุนทรัพย์มากแต่ก็ไม่น่าจะรีดไถกันมากมายเพียงนี้

"เรียกแพงไปหน่อยหรือเปล่า"

"ฉันขอสามล้านแล้วคุณจะให้ฉันนอนกับคุณอีกกี่คืนก็ได้"

มือเรียวจิกกำกันแน่นจนแทบเลือดซิบจากที่ชาแค่หน้าตอนนี้กลับชาทั้งตัวที่ต้องขายศักดิ์ศรีเพื่อเงินจริงๆอย่างที่เขาเคยว่า

"เดือดร้อนเรื่องเงินขนาดนั้นเลย...จะเอาไปทำอะไรซื้อกระเป๋าหรือเครื่องสำอางค์"

"จะให้หรือไม่ให้คะ"

เปมิกาเปรยสายตามองและย้ำถามคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเร่งรีบที่จะได้คำตอบ

"ไปอาบน้ำคืนนี้คุณต้องนอนกับผมที่นี่แล้วพรุ่งนี้เช้าผมจะเซ็นเช็กให้...ทุกคืนวันเสาร์คุณต้องมานอนที่นี่กับผมเป็นเวลาสามเดือนตกลงหรือเปล่า"

ภูมิไทไม่ขัดที่จะสงเคราะห์ความหน้าเงินของเปมิกาเขารีบจูงมือเธอขึ้นมาบนห้องนอนชี้ให้เธอไปจัดการตัวเองในห้องน้ำหากเธออยากจะได้เงินด่วนนักเขาก็จะรับข้อเสนอ