ตอนที่21 เผด็จการ

"มือถือนั่นผมเป็นคนซื้อให้คุณผมมีสิทธิ์จะทำอะไรกับมันก็ได้...อย่าลืมที่ผมเตือนสิผู้ชายคนไหนรู้ว่าคุณขายตัวใครเค้าก็ไม่อยากจริงจังกับคุณหรอก"

เพี๊ยะ

"หมาในปากของคุณฉันนับตัวไม่ถ้วนเลยนะคะ"

สิ้นเสียงชายหนุ่มเปมิกาก็ยกมือเรียวฟาดไปที่แก้มสากของคนที่กำลังคร่อมอยู่บนตัวรู้สึกไม่ชอบในความเอาแต่ใจเผด็จการของภูมิไทจนถึงขั้นเกลียดก็ว่าได้

"อื้อออ..."

สาวเจ้าดิ้นขลุกขลักอยู่บนเตียงเมื่อคนตัวโตก้มมาบดจูบเธอโดยไร้ซึ่งความนุ่มนวลอีกครั้ง

"ปล่อย..ฉันนะ"

และแล้วเสื้อผ้าที่หญิงสาวสวมใส่ก็กระจายขาดวิ่นอยู่รอบเตียงด้วยฝีมือของคนตัวโตบทสวาทเร่าร้อนไร้ความนิ่มนวลเกิดขึ้นเนิ่นนานเสียจนร่างบางสลบเหมือดคาเตียง

เวลาพ้นผ่านไปพักใหญ่เมื่อเปมิกาตื่นมาอีกครั้งในช่วงเย็นของวันก็ไม่เห็นคนที่หาความสุขบนตัวของเธออยู่ที่นี่แล้วดวงตากลมโตมีน้ำตาไม่ขาดสายเพราะรู้ตัวว่าตัวเองคงเป็นได้แค่ที่ระบายของเขาเท่านั้น

22.00 น.

หลังจากสองสาวกล่อมโลมาจนหลับไปแล้วก็มานั่งคุยกันต่อที่ห้องนั่งเล่นของขวัญนึกขึ้นได้ว่าช่วงเกือบๆเที่ยงที่เธอใช้มือถือลูคัสโทรหาเปมิกาทำไมจึงไม่ติด

"ตอนบ่ายแบตเครื่องฉันหมดเลยยืมมือถือคุณลุคโทรหาแล้วเครื่องแกเป็นไรทำไมฉันติดต่อไม่ได้"

"ฉันทำล่วงแตกน่ะ...แต่เอาเครื่องเก่ามาใช้แล้ว"

"ก็ว่าทำไมโทรไม่ติด... อ่อฉันนึกว่าแกจะยังไม่กลับซะอีกไปดูโรงงานมาเป็นไงบ้าง"

"อืม..ก็ดีรอคุณภูมิตัดสินใจอีกทีว่าจะรับผ้าที่โรงงานนี้หรือเปล่า"

เปมิกาจำต้องโกหกของขวัญออกไปเพราะไม่อยากลงรายละเอียดการไปเชียงใหม่ครั้งนี้กับภูมิไทมากนัก

"แกกับคุณภูมิทำงานกันราบรื่นใช่ไหม"

ของขวัญนึกเป็นห่วงเปมิกาพอสมควรเพราะรู้ว่าเพื่อนเธอเคยผิดใจกับภูมิไทมาก่อนการไปทำงานด้วยกันครั้งนี้คงทำให้เปมิกาไม่สบายใจเท่าไรนัก

"อืม...ไม่มีปัญหาอะไรว่าแต่แกเถอะ...ตอนนี้ไม่โสดแล้วสิ...แถมยังเรียกคุณลูคัสสนิทสนมอีก"

เปมิการีบเปลี่ยนเรื่องด้วยหากพูดถึงภูมิไทมากไปอาการเสียใจขอเธอก็จะออกมามากแน่นอนจึงเปลี่ยนมาคุยเรื่องของขวัญและลูคัสดีกว่าเพราะอยากรู้ว่าตอนนี้ทั้งสองสนิทกันไปถึงขึ้นไหนแล้ว

"อย่าพูดสิฉันเขิน"

ของขวัญถูกถามตรงๆเข้าคนที่กำลังตกอยู่ห้วงภวังค์ของความรักก็เขินจนหน้าดำหน้าแดงก้มหน้างุดเอียงอายอย่างที่ไม่เคยเป็นทำให้เปมิกาพลอยมีความสุขกับเพื่อนเธอไปด้วย

สองสาวพูดคุยถึงความเป็นสุภาพบุรุษขอลูคัสกันพักใหญ่การที่ของขวัญใกล้ชิดกับลูคัสทำให้เธอได้รู้จักเขามากขึ้นความสุภาพดูแลเอาใจใส่ทั้งตัวเธอและโลมาไม่มีขาดตกบกพร่องที่ทำให้ของขวัญตะขิดตะขวงใจตอนนี้เธอเลยปลื้มลูคัสเอามาก

วันเวลาพ้นผ่านไปอีกร่วมเดือนหลังจากที่เปมิกาเจอหน้าภูมิไทครั้งนั้นก็ไม่เห็นเขาอีกเลยแม้นจะบอกกับตัวเองเสมอว่าดีแล้วที่เขาไม่มายุ่มย่ามกับชีวิตเธอได้แต่อีกใจกลับทรยศดันมีแอบคิดถึงเขาบางเวลาเสียอย่างนั้น

ตอนนี้ความสัมพัน์ของลูคัสและของขวัญดีขึ้นจนแทบจะเป็นคู่รักที่หวานแหววที่สุดก็ว่าได้และวันนี้ลูคัสก็ตัดสินใจชวนเปมิกามาเลือกแหวนเพื่อที่จะขอหมั้นจับจองของขวัญเอาไว้ก่อน

ลูคัสและเปมิกานัดกันมาเจอที่ห้างหรูแห่งหนึ่งใจกลางเมืองโดยที่ไม่ยอมให้ของขวัญรู้เพราะทั้งสองต้องการจะมาช่วยเลือกแหวนเพื่อที่จะเซอร์ไพรซ์ขอหมั้นของขวัญในอีกไม่กี่วันเรื่องการเซอร์ไพรซ์ครั้งนี้กชกรก็รู้เห็นด้วยและให้ทั้งสองมาเลือกแหวนร้านของแม่เธอเพื่อที่จะให้ราคาพิเศษกับลูคัส

"พ่อบุญทุ่มจริงๆเลยนะคะ"

เปมิกาเห็นลูคัสใจป้ำเลือกแหวนเพชรแม้นจะเม็ดไม่ใหญ่นักแต่ราคาเหยียบแสนนับว่าชายหนุ่มทุ่มทุนเพื่อเพื่อนเธอสุดๆ

"ผมอยากเซอร์ไพรซ์ขวัญเค้าน่ะครับตอนขอเป็นแฟนมันกะทันหันจนไม่มีแม้แต่ดอกไม้ตอนขอหมั้นจึงต้องทำให้เธอประทับใจหน่อย"

ลูคัสจำได้ว่าวันที่เขาขอของขวัญเป็นแฟนที่ริมทะเลตอนนั้นเขาไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยเขาจึงอยากให้การขอหมั้นครั้งนี้เป็นวันที่จะทำให้ของขวัญประทับใจมากกว่าตอนที่ขอเป็นแฟน

"เพื่อนดาวทำบุญด้วยอะไรคะถึงได้คนโรแมนติกแบบคุณลูคัสเป็นแฟน"

"คุณดาวก็ชมเกินไปครับ"

สองหนุ่มสาวนั่งอยู่ในร้านเครื่องเพชรกันไม่นานนักแต่ภาพทั้งหมดก็อยู่ในสายตาของภูมิไทเขาตั้งใจมาที่นี่วันนี้ก็เพื่อจะมาดูเครื่องเพชรจากร้านของพิมพ์ทองแม่ของกชกรเพื่อเลือกไว้เป็นของขวัญวันเกิดของย่าตนแต่ดันมาเห็นลูคัสและเปมิกานั่งกระหนุงกระหนิงเลือกแหวนกันอยู่ในร้านจึงหมดอารมณ์กับการเลือกเครื่องเพชรวันนี้คงต้องมาที่นี่ใหม่วันหลัง

ฟอดด..ฟอดดด

“ไงวันนี้นี้น้าขวัญทำอะไรให้กินคะโลมา”

กลับมาถึงบ้านในช่วงเย็นได้เปมิกาก็มากอดหอมหลานสาวในชุดเสื้อยืดกระโปรงฟูฟ่องสีขาวรวบผมเป็นโดนัทสองลูกเป็นอาหมวยน้อยน่ารักนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว

“ผัดซีอิ้วค่ะ..อร่อยมากเลย”

“ไหนน้าดาวของลองชิมหน่อยสิคะ”

เมื่อน้าสาวเอ่ยปากอยากจะกินอาหารในจานตนเด็กหญิงก็ไม่เคยคิดหวงใช้ส้อมจิ้มเนื้อหมูชิ้นเล็กป้อนเข้าปากน้าเจ้าตัวอย่างรวดเร็ว

“อืม..อร่อยจังเลยค่ะ”

“ไหนบอกไปหาซื้อของใช้ไม่เห็นมีอะไรติดมือมาเลย”

ของขวัญเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าวพร้อมผัดซีอิ้วที่กำลังมีควันกรุ่นๆสองจานยื่นให้เพื่อนสาวหนึ่งจานส่วนอีกจานวางไว้ด้านหน้าตัวเองของขวัญเห็นเปมิกากลับมาเสียเย็นนึกว่าจะได้ของมาเต็มมือเสียอีกแต่เธอกลับไม่เห็นว่าเพื่อนเธอจะหิ้วอะไรมาเสียอย่างนั้น

“ก็มันไม่มีของที่อยากได้ก็เลยเดินเล่นที่ห้างแปปเดียวแล้วก็กลับ”

จะให้มีของได้อย่างไรก็ที่วันนี้เปมิกาต้องบอกว่าออกไปหาซื้อของใช้ก็เพื่อที่จะแอบไปเลือกแหวนพร้อมลูคัสเอาไว้ให้ของขวัญ

RrrrRrrrr

“สวัสดีค่ะ...อะไรนะคะ”

ขณะที่ยังกินอาหารเย็นไม่ทันอิ่มจู่ๆก็มีสายโทรเข้ามาหาเปมิกาเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเท่าไรนักแต่ก็ตัดสินใจที่จะรับเพราะคิดว่าปลายสายอาจจะมีเรื่องสำคัญ

แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆเป็นสายที่โทรมาจากบ่อนการพนันว่าถ้าหากไม่เอาเงินมาแลกกับตัวเดือนฉายพี่สาวของเธอตัวเดือนฉายจะถูกส่งขายไปที่ชายแดน

เปมิกากินอะไรต่อไม่ลงเพราะเป็นห่วงเดือนฉายแม้นจะรู้สึกโกรธที่พี่สาวเธอเลือกทางผิดไปยุ่งกับการพนันจนเป็นเรื่องแต่ยังไงเธอก็ทิ้งให้พี่สาวของเธอตกอยู่ในอันตรายไม่ได้อยู่ดีเปมิกาเล่าเรื่องราวคร่าวๆให้ของขวัญฟังก่อนจะรีบเดินทางออกไปที่บ่อนเพื่อเจรจากับคนที่จับตัวเดือนฉายเอาไว้