ตอนที่20 ไม่ชอบให้ยุ่งกับผู้ชายคนอื่น

“ขอเป็นแฟน...จริงเหรอคะ..ดาวดีใจที่สุดเลยค่ะแบบนี้ต้องฉลองแล้ว..ค่ะ..ไว้เจอกันค่ะ”

เปมิกายิ้มร่าดีใจแทนของขวัญจนเนื้อเต้นที่ได้เจอคนที่ถูกใจแถมลูคัสยังเอ่ยปากขอของขวัญเป็นแฟนก่อนอีกนับว่าทริปทะเลครั้งนี้ที่เธอคิดขึ้นแม้นจะไม่ได้ไปเที่ยวกับทุกคนแต่ก็ไม่เสียเปล่าเพราะเพื่อนเธอได้มีแฟนกับเค้าแล้ว

ระหว่างที่เปมิกากำลังดีใจเปิดบ้านเลื่อนเข้าไปปิดนอนในห้องด้วยความอารมณ์เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังมีคนยืนกำมือแน่นและกำลังเดินดุ่มๆมาเคาะที่หลังห้องเธอพร้อมกับอารมณ์ที่มีแต่โทสะลูกใหญ่อยู่ในอก

ก๊อกๆๆ

“หืม..”

เปมิกามองออกไปที่บ้านเลื่อนแสงไฟรอบรั้วทำให้เธอเห็นว่าเป็นภูมิไทแม้นจะไม่ชัดเท่าไรไม่รู้ว่าเขามาเคาะห้องเธอทำไมเวลานี้ทั้งที่มันเป็นเวลาที่เธอจะต้องพักผ่อนมีหรือเธอจะลุกไปเปิดยังนอนนิ่งอยู่บนเตียงเพื่อให้อีกฝ่ายคิดว่าเธอหลับไปแล้ว

“ผมรู้ว่าคุณยังไม่นอนเปิดเดี๋ยวนี้”

“โอ้ย...อะไรนักหนา”

สิ้นเสียงภูมิไทเปกิกาก็ลุกออกจาเตียงด้วยความหงุดหงิดบ่นอู้อี้วันนี้เธอก็ขับรถจนเมื่อยมาทั้งวันแล้วไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มทำไมต้องมารบกวนการพักผ่อนของเธออีก

“อะไรของคุณ..อื้ออ..”

ยังไม่ทันที่จะได้ถามจบประโยคร่างบางก็ถูกรวบกอดบดจูบอย่างไร้ความทะนุถนอม

“ปล่อย..”  เพี๊ยะ

เปมิกาผละตัวหลุดจากอ้อมแขนของภูมิไทได้เธอก็วาดฝ่ามือตบหน้าของเขาให้รู้ตัวเองว่าเขาไม่ควรทำกับเธอเช่นนี้

“เป็นบ้าอะไรของคุณ”

“ผู้หญิงขายตัวอย่างคุณผู้ชายคนไหนรู้เข้าก็ไม่มีใครเค้าเอาหรอก”

มือหนาทั้งสองคว้าหมับไปที่หัวไหล่มนแน่นจนหญิงสาวรู้สึกได้ถึงความเจ็บความคิดของภูมิไทตอนนี้รู้แค่ว่าตัวเองไม่ชอบที่จะเห็นเปมิกามีความสุขกับผู้ชายคนอื่นทั้งที่ลึกๆแล้วอารมณ์โทสะที่มีเกิดจากความหึงหวงโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังหึงนั่นเอง

เพี๊ยะ..

เป็นอีกครั้งที่เปมิกาวาดมือเรียวฟาดไปเต็มแรงที่แก้มสากของคนที่ปากเสียโทษฐานที่เขามาดูถูกเธอ

“คนปากเสียอย่างคุณไปเอาหมาในปากออกบ้างก็ดีนะคะ...เป็นบ้าเหรออยู่ดีๆก็มาหาเรื่องคนอื่นแบบนี้”

ว่าจบก็รีบสะบัดหันหลังหนีหมายจะเปิดประตูออกไปข้างนอกด้วยเห็นสถานการณ์ในตอนนี้แล้วดูเธอจะไม่ปลอดภัยเท่าไรนัก

“อ๊ายย..”

ยังไม่ทันที่ขาเรียวจะก้าวถึงประตูเธอก็ถูกรวบอุ้มเหวี่ยงขึ้นบนเตียงเสียก่อนและแล้วร่างบางก็ถูกคนที่กำลังมีโทสะกระทำกับเรือนร่างของเธอด้วยความป่าเถื่อนไร้ความปราณี

น้ำตาหยดน้อยไหลหยดแล้วหยดเล่าแม้นเธอจะเคยมอบกายให้เขาเพราะความจำเป็นแต่ก็ไม่ใช่จะมาให้เขาดูถูกว่าเธอนั้นง่ายและมาหาความสุขกับร่างกายเธออย่างไรก็ได้เช่นนี้

“อืม..”

ร่างกำยำที่นอนเปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่มสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาในช่วงสายของอีกวันแสงแดดรำไรที่ส่องผ่านม่านเข้ามาทำให้เขาตาสว่างขึ้นรวดเร็วเมื่อมองหาร่างบางที่เสพสุขกับร่างกายของเธอเมื่อคืนไม่เห็นก็รีบลุกออกจากเตียงหยิบกางเกงขึ้นมาสวมใส่ก่อนจะเดินโชว์แผงกล้ามออกไปตามหาเธอนอกห้อง

เมื่อเดินมาถึงโถงนั่งเล่นชายหนุ่มก็ยื่นมือหยิบโน๊ตแผ่นสีขาวที่หญิงสาวทิ้งเอาไว้ให้ข้อความว่า..ฉันขับรถของคุณไปที่สนามบินถ้าอยากได้ก็มาเอาเอง..แล้วก็ขอตัวนั่งเครื่องกลับเพราะไม่อยากอยู่ใกล้คนปากหมาบ้ากามอย่างคุณภูมิไท ทักษาธารา..ขอให้การทำงานคนเดียวราบรื่นดีนะคะ

“เปมิกา...ไห้ได้อย่างนี้สิ”

มือหนากำโน๊ตในมิแน่นจนยับยู่ยี่โมโหที่หญิงสาวหนีกลับโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวเห็นทีเขาจะต้องยกเลิกการดูโรงงานครั้งนี้ไปก่อนเสียแล้วคิดได้ดังนั้นก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าโทรให้คนดูแลบ้านหลังนี้ไปส่งเขาที่สนามบินโดยเร็ว

เปมิกาไม่รู้หรอกว่าหากถึงวันจันทร์ภูมิไทจะหาเรื่องอะไรมาเล่นงานเธอที่ขับรถของเขาไปทิ้งไว้ที่สนามบินและหนีกลับมาแบบนี้แต่เธอรู้อย่างเดียวว่าตอนนี้เธอไม่อยากเห็นหน้าของเขาหรือได้ยินเสียงของเขามากที่สุดในเวลานี้

หญิงสาวลงจากเครื่องนั่งแท็กซี่จากสนามบินมาถึงบ้านได้ก็เป็นเวลาเก้าโมงกว่าๆมาถึงเธอก็รีบอาบน้ำขจัดคราบคาวที่ภูมิไทกระทำกับร่างกายเธอเมื่อคืนพักใหญ่แล้วมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียงนุ่มพยายามทำใจให้สบายเพราะช่วงเย็นเดี๋ยวหลานสาวของเธอก็กลับมาพร้อมกับของขวัญและลูคัสหากเธอยังอยู่ในอารมณ์ขุ่นมัวคงไม่ดีเท่าไรนัก

เป็นเวลาหลายนาทีแล้วที่ชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีขาวกางเกงยีนส์ราคาแพงสีดำนอนตะแคงมองใบหน้านวลของเปมิกาอยู่บนเตียงของเธอ

หลังจากกลับจากสนามบินถึงบ้านได้ภูมิไทก็รีบขับรถยนต์คันหรูบึ่งหน้ามาที่บ้านของเปมิกาทันทีเมื่อเข้ามาได้ก็ไม่ยักจะเห็นว่ามีใครอยู่แต่บ้านยังคงเปิดจึงเดินสำรวจมาถึงห้องของเปมิกา

นึกในใจว่าเธอช่างเป็นคนที่ไม่รอบคอบเอาเสียเลยห้องนอนยังไม่คิดจะล็อกประตูแถมเขาเข้ามานอนข้างเธอได้พักใหญ่แล้วไม่ยักจะรู้สึกหรืออีกนัยนึงก็คงจะเพลียกับกิจกรรมที่เขามอบให้เธอเมื่อคืนที่ผ่านมาก็เป็นได้

"อืม..."

เปมิกาสะลึมสะลือตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตอนนี้เธอกำลังมีอะไรบางอย่างรบกวนอยู่ที่ใบหน้าเป็นภูมิไทเองที่ลูบไล้พวงแก้มนิ่มเล่นหมายจะปลุกให้เธอได้ตื่นมาดูว่าใครกำลังนอนอยู่บนเตียงของเธออีกคน

"ไง"

"ม..มาได้ไง"

เปมิกาดีดผึงลุกนั่งถอยห่างจากคนที่กำลังทักทายเธอด้วยสีหน้าระรื่นไม่คิดว่าเขาจะตามเธอมาถึงที่นี่ได้

"แสบนักนะแต่ผมไม่โกรธ...เพราะเมื่อคืนคุณเป็นที่ระบายอารมณ์ให้ผมได้อย่างดี...อยากเรียกราคาหรือเปล่าล่ะผมจะได้จ่ายให้"

"ออกไป"

มือเรียวกำผ้าห่มที่อยู่บนตัวแน่นจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังเปล่งวาจาแสนร้ายด้อยค่าตัวเธอด้วยสายตาที่โกรธเคือง

"เมื่อคืนนี้ฟรีงั้นสิ...ดีจังเลยฉันจะได้ใช้บริการบ่อยๆ"

ปั้กก​

"โอ้ยย.."

มือที่กำผ้าห่มแน่นไม่ไหวที่จะอยู่เฉยเธอพุ่งหมัดน้อยต่อยเข้าไปที่ริมฝีปากหนาของชายหนุ่มเต็มแรงจนเขาร้องโอดโอยหากปากของเขาคิดว่าไม่เลือดออกเสียบ้างคงไม่ยอมหยุดพูด

"อื้อ...อื้ออ.. เจ็บนะ"

คนที่ถูกกระทำให้เลือดออกมุมปากหรือจะยอมเขาผลักร่างบางขึงบนเตียงบดจูบกัดริมฝีปากอวบอิ่มจนมีเลือดซิบออกมาเช่นกัน

"โทษฐานที่ทำปากผมแตก"

RrrrrRrrr

Lucus

ใบหน้าทั้งสองหันขวับมาที่มือถือราคาแพงที่วางอยู่ใกล้ๆเป็นมือถือของเปมิกาที่มีสายเข้าจากลูคัสยิ่งเป็นเชื้อเพลิงทวีไฟโทสะในตัวของภูมิไทมากยิ่งขึ้น

เพล้งงง

เขาหยิบมันขึ้นมาปาไปที่พื้นเต็มแรงจนเครื่องแตกละเอียด

"ทำบ้าอะไรของคุณห้ะ"

ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่มือถือที่ฝาผนังอ้าปากค้างไม่เข้าใจว่าทำไมภูมิไทต้องทำข้าวของเสียหายด้วยแม้นจะเป็นเงินของเขาก็เถอะ