ตอนที่19 จะนอนกับผม

รถตู้คันหรูสีดำวิ่งออกจากตัวเมืองกรุงเทพมหานครมาได้สองสามชั่วโมงแล้วแต่ดูท่ามันจะยังไม่ไปถึงไหนเพราะภูมิไทเหยียบคันเร่งอย่างกับรถที่น้ำมันจะหมดเปมิกาเองก็นั่งหน้ามุ่ยขยับไปมาพักใหญ่จนต้องตัดสินใจพูดกับคนที่กำลังขับรถเป็นเต่าคลานว่าหากเขายังเหยียบคันเร่งแค่นี้เมื่อไรจะถึงที่หมาย

"ขับให้เร็วกว่านี้ได้หรือเปล่าคะแบบนี้เมื่อไรจะถึง"

"มาขับเองดีหรือเปล่าล่ะให้นั่งเฉยๆยังจะบ่น"

ภูมิไทตอบหญิงสาวอย่างลอยหน้าลอยตาเขานึกว่าเธอจะไม่ยอมพูดกับเขาตลอดทางเสียอีกนับว่าหญิงสาวใจเย็นพอสมควรที่ทนให้เขาแกล้งมาได้ถึงสองสามชั่วโมง

"จอดค่ะ"

"อะไร"

"ฉันจะขับเองคุณจะได้นั่งสบายๆไงล่ะคะคุณเจ้านายใหญ่"

"อืม..."

ภูมิไทค่อยๆลงไปจอดที่ไหล่ทางหากเปมิกาประสงค์จะขับเขาก็ไม่ขัด

ร่างบางเดินลงจากรถดุ่มๆสวนกับภูมิไทเพื่อนสลับที่นั่งเปมิกาเข้ามาในรถพร้อมกับภูมิไทขณะที่ชายหนุ่มกำลังหยิบขวดน้ำขึ้นดื่ม

บรื๊นนน....เอี๊ยดดด

สาวเจ้ามองกระจกแล้วตอนนี้ถนนโล่งเธอจึงขอเอาคืนชายหนุ่มโดยการเหยียบคันเร่งแรงๆแล้วเบรกกะทันหันทำเอาคนตัวโตถึงกับสำลักน้ำแทบหัวทิ่มคอนโซลดีที่มีเบลคาดเอาไว้อยู่แล้ว

"อึก..อืม..ทำอะไรของคุณ"

ตอนนี้เสื้อยืดสีขาวของภูมิไทเปียกไปหมดไม่รู้ว่าเปมิกาขับรถไม่เก่งหรือจงใจจะแกล้งเขากันแน่เห็นทีจะเป็นอย่างหลังที่คิดเสียมากกว่า

"พอดีฉันไม่ชินกับรถแพงๆเท่าไรเลยลองเหยียบคันเร่งเหยียบเบรกดูจะได้รู้จังหวะรถน่ะค่ะ..ไม่ว่ากันนะคะ"

สาวเจ้าว่าด้วยใบหน้าระรื่นทั้งค่อยๆเหยียบคันเร่งออกตัวแบบนิ่มๆไปตามถนนแต่เธอก็ต้องเหลือบมองคนข้างๆเพราะเขาเล่นถอดเสื้อโชว์แผงกล้ามหลาอย่างไม่อายสายตาของใครฟิล์มติดกระจกของรถคันนี้ก็ค่อนข้างใสพอสมควรหากคนอื่นขับรถผ่านไปผ่านมามีหวังคิดว่าพวกเธอมาทำอนาจารบนรถแน่นอน

 “ทำอะไรของคุณ”

“ก็เสื้อมันเปียก”

“ใส่เสื้อเดี๋ยวนี้นะคะ..คนอื่นเห็นจะว่าเราทำอนาจารกันในรถ”

“รับปากกับผมว่าจะขับรถดีๆ”

ใบหน้าคมอมยิ้มกริ่มหากเปมิกาคิดจะแกล้งเขาก็ต้องรับมือการเอาคืนให้ได้

“โอเคค่ะ..”

หลังจากได้คำรับปากจากคนที่กำลังขับรถด้วยความหน้าเสียเขาจึงหันหลังยื่นมือไปหยิบกระเป๋าเล็กหยิบเสื้อลินินแขนยาวสีครีมดั่งเช่นเคยใส่เมื่ออยู่ที่เกาะมาสวมใส่เอาไว้

เปมิกาเห็นชายหนุ่มใส่เสื้อเช่นนี้สายตาของเธอจากที่โมโหเขาก่อนหน้าก็เริ่มสลดลงเล็กน้อยด้วยมันพาให้นึกถึงวันเก่าๆก่อนจะหันไปมองที่ทางด้านหน้าต่อ

ขณะนี้ฟ้ามืดแล้วเป็นเวลาหนึ่งทุ่มตรงสองหนุ่มสาวก็มาจอดรถอยู่หน้าบ้านไม้สักหลังโตที่มีไฟเปิดสว่างรอบรั้วบ้านอาณาเขตของบ้านนี้กว้างพอสมควรและไม่ได้ติดกับหลังอื่น

เปมิกาลงจากรถยืดเส้นยืดสายเมื่อขาพอสมควรเพราะภูมิไทเล่นไม่เปลี่ยนมาเป็นคนขับให้เธอได้พักบ้างเธอหรือก็ปากหนักจนกว่าจะเอ่ยของความช่วยเหลืออีกฝ่าย

“ปวดขาจังเลย”

“หิวหรือเปล่าผมสั่งให้คนที่ดูแลที่นี่เตรียมอาหารเอาไว้ให้แล้ว”

“ดีค่ะ...หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้วเรารีบเข้าไปข้างในกันเถอะ”

เมื่อได้ยินเรื่องของกินเปมิกาก็หูผึ่งเปิดประตูคว้ากระเป๋าใบเล็กของเธอออกมาจากรถทันทีเธอเดินตามชายหนุ่มเข้ามาในบ้านได้เมื่อแสงสว่างของบ้านได้ถูกเปิดขึ้นเปมิกาก็วางกระเป๋าลงรีบถามหาห้องครัวกับภูมิไททันที

“ห้องครัวอยู่ไหนคะ”

“เดินไปทางขวา”

สาวเจ้าปรี่ตรงไปที่ห้องครัวตามชี่ชายหนุ่มชี้มือบอกโต๊ะอาหารที่เรียงรายอยู่เต็มโต๊ะเป็นจุดสนใจกับดวงตากลมโตตอนนี้พอสมควรเพราะเธอหิวจนไส้กริ่วแล้วด้วยเมื่อกลางวันกินอะไรไม่ค่อยลงใจจดจ่ออยากจะให้ถึงเชียงใหม่ใจจะขาด

ภูมิไทยืนมองหญิงสาวที่กำลังง่วนอยู่กับอาหารพลันนึกถึงตอนที่เธออยู่ที่เกาะด้วยกันสีหน้าของหญิงสาวจะดูมีความสุขมากหากได้กินของอร่อยเช่นตอนนี้เขาอยากจะยิ้มแต่ก็ต้องข่มใจเอาไว้เพราะมีทิฐิในใจว่าเธอไม่สมควรได้รับรอยยิ้มจากเขาอีกต่อไป

หลังจากจบมื้ออาหารเย็นภูมิไทก็พาหญิงสาวมาเดินดูห้องให้เธอเลือกว่าจะนอนที่ห้องไหนเพราะที่นี่มีถึงสามห้องนอนเรียงติดกัน

“คุณนอนห้องไหน”

เปมิกายืนนิ่งมือหอบกระเป๋าใบเล็กมองซ้ายมองขวาเพื่อดูว่าห้องไหนน่านอนแต่นั่นก็ไม่สำคัญตอนนี้เธออยากรู้ว่าภูมิไทนอนห้องไหนเธอจะได้ไม่ต้องนอนใกล้เขาด้วยกลัวจะไม่ปลอดภัยเพราะเขาก็ไม่ได้น่ารักอย่างนายทะเลคนก่อนที่เธอเคยรู้จัก

“ทำไม..จะนอนกับผมหรือไง”

“หึ่...ฉันถามเพราะฉันจะได้นอนไกลๆคุณไงคะ”

เปมิกามองค้อนขวับร่างสูงยกที่กำลังยืนล้วงกระเป๋ากางเกงลอยหน้าลอยตาคิดเข้าข้างตัวเองหญิงสาวนึกในใจว่าเขาไม่คิดกระดากปากที่พูดออกมาบ้างหรืออย่างไร

“ผมนอนห้องตรงกลางคุณจะนอนห้องซ้ายห้องขวาก็ใกล้ผมอยู่ดี...มีห้องที่ไกลกับห้องผมอยู่นะครับแต่จะอยู่หลังบ้านเล็กหน่อยเพราะเป็นห้องน้ำ”

“ฉันนอนห้องนี้ก็ได้ค่ะ”

เปมิกาตัดสินใจเปิดประตูเข้าห้องแรกสุดที่ติดกับชานหน้าบ้านต้องรีบเข้ามาในห้องก่อนกลัวว่าจะอดใจไม่ได้ที่จะยกมือตบปากร้ายๆของเจ้านายใหญ่ของเธอ

“อีตาบ้าเอ้ย..”

ร่างบางเข้ามาได้ก็เปิดไฟนั่งฟุบลงนอนเหยียดยาวกับเตียงนอนหลังใหญ่สีขาวนุ่มพักขาครู่หนึ่งจึงลุกขึ้นนั่งเล่นมือถืออีกพักใหญ่รออาหารเย็นย่อยแล้วจึงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาชมบรรยากาศที่ระเบียงหลังห้อง

“ติดกันหมดเลยเหรอ”

หญิงสาวในชุดนอนออกมาที่ระเบียงได้ก็พึ่งจะรู้ว่าระเบียงของห้องนอนทั้งสามสามารถเดินทะลุกันได้มีเพียงแค่ผนังห้องยื่นยาวออกมากั้นให้เป็นพื้นที่แต่ละห้องไม่ยาวมากเท่าไรพอให้ได้รู้ว่าพื้นที่ใครเป็นพื้นที่ใครเท่านั้น

หญิงสาวฟุบลงนั่งเก้าอี้ไม้ที่ระเบียงพักใหญ่ดูดาวดาวจนพอใจแล้วกะว่าจะเข้าไปนอนด้านในเพราะยุงตรงนี้ค่อนข้างเยอะพอสมควรแต่ยังไม่ทันได้เปิดประตูก็มีสายจากลูคัสโทรเข้ามาหาเธอก่อน

RrrrrRrrrrr

“ค่ะคุณลูคัส”

ภูมิไทที่เดินออกมาดูดาวหลังระเบียงยังไม่ทันเดินพ้นฝาผนังที่กำลังกั้นก็ได้ยินเสียงของเปมิกาคุยกับลูคัสเข้าจึงหยุดชะงักอยากรู้ว่าเธอคุยอะไรกับนายแบบหนุ่มนั่น