ตอนที่17 ไม่สนใจ

ตอนนี้เป็นเวลาร่วมเดือนหว่าแล้วที่เปมิกาและของขวัญได้ทำงานที่บรัทของกชกรพวกเธอสนุกกับการทำงานที่ออฟฟิศแห่งนี้มากตอนนี้คอลเลคชั่นหน้าหนาวที่กชกรต้องการสองสาวก็ออกแบบกันเสร็จเรียบร้อยแล้วขั้นตอนต่อไปก็เป็นการขึ้นตัวอย่างและเริ่มผลิตกับโรงงาน

เปมิกามีความสุขกับการทำงานดีเพราะตลอดเวลาที่เธอทำงานที่นี่ก็ไม่ได้เจอหน้าของภูมิไทเลยสักครั้งเธอแอบหวังว่าอยากให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปเพราะหากเธอจะต้องมาทำงานใกล้ชิดภูมิไทคงไม่ค่อยมีสมาธิแน่

ในส่วนของของขวัญกับลูคัสก็ดูจะสนิทสนมกันมากขึ้นทุกวันสุดสัปดาห์ลูคัสจะไปกินข้าวเย็นกับสาวๆที่บ้านประจำแถมเขายังเข้ากันได้ดีกับโลมาอีกด้วย

เปมิกาก็เป็นแม่สื่อแม่ชักดีที่หนึ่งหากเห็นลูคัสมีวันว่างวันไหนเป็นต้องนัดให้มาเจอกันเพื่อเปิดโอกาสให้ลูคัสและของขวัญได้พูดคุยสานสัมพันธ์กันให้สนิทสนมมากขึ้น

"วันเสาร์นี้คุณลูคัสว่างหรือเปล่าคะ"

เปมิกาเดินเข้ามาหาลูคัสขณะที่เขากำลังเข้ามาดื่มกาแฟในช่วงบ่ายครัว

"ครับผมว่างทั้งเสาร์อาทิตย์เลย"

"ดีจังเลยค่ะฉันกับขวัญว่าจะพาโลมาไปทะเลคุณลูคัสไปด้วยกันนะคะพวกเราอยากมีรูปสวยๆที่ทะเลเก็บเอาไว้"

"ยินดีเลยครับ"

ลูคัสไม่ปฏิเสธหญิงสาวเพราะเห็นว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่เขาจะได้อยู่ใกล้ชิดของขวัญมากขึ้น

"เย่...คืนนี้นอนค้างที่บ้านฉันเลยไหมคะพรุ่งนี้เช้าจะได้ออกเดินทางกันแต่เช้า"

"อืม.. จะดีเหรอครับ"

"ดีสิคะ"

"อย่างนั้นก็ได้ครับเย็นนี้ผมจะกลับเตรียมกระเป๋าที่คอนโดแล้วจะขับรถไปหาคุณดาวที่บ้านนะครับ"

"โอเคค่ะอืมเย็นนี้คุณลูคัสอยากทานอะไรคะดาวกับขวัญจะเตรียมไว้ให้"

"อะไรก็ได้ครับฝีมือพวกคุณอร่อยอยู่แล้ว"

"โอเคค่ะ"

สองหนุ่มสาวที่กำลังคุยกันอย่างออกรสอยู่ในครัวไม่รู้เลยว่าตอนนี้ภูมิไทยืนอยู่ใกล้ๆกับประตูเขาได้ยินทั้งสองคุยกันตั้งแต่ประโยคที่เปมิกาชวนลูคัสไปนอนที่บ้านนึกดูถูกหญิงสาวในใจว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนที่เอ่ยปากชวนผู้ชายไปนอนที่บ้านได้อย่างหน้าไม่อาย

คราแรกว่าจะเข้ามาหาน้ำเย็นๆดื่มแก้กระหายหลังจากพึ่งขับรถมาถึงแต่ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองคงจะกลืนอะไรไม่ลงเพราะเอียนคำพูดคำจาที่ดูจะฉอเลาะของเปมิกาที่พูดกับลูคัสพอสมควร

"อ้าวพี่ภูมิทำไมเข้ามาที่นี่กะทันหันล่ะคะ"

กชกรเอ่ยทักทายเมื่อเห็นภูมิเดินเข้ามาในห้องทำงานแปลกใจที่เห็นเขามาที่นี่กะทันหันไม่รู้ว่ามีธุระด่วนอะไร

"พี่จะมาคุยเรื่องโรงงานผ้าพี่รู้จักอีกโรงงานที่น่าจะต้นทุนต่ำกว่าโรงงานที่เราสั่งผลิตตอนนี้พี่เลยจะชวนเราไปดูพรุ่งนี้ที่เชียงใหม่ว่างหรือเปล่า"

ภูมิไทหย่อนก้นทิ้งตัวนั่งโซฟานุ่มด้วยท่าที่สบายชายหนุ่มพึ่งกลับมาจากเกาะหลังจากไปเยี่ยมย่าของเขาที่ล้มป่วยด้วยอาการของโรคคนแก่เมื่อกลับมาได้ก็รีบมาคุยเรื่องโรงงานทอผ้ากับกชกรเพราะเขาเห็นว่าโรงงานที่ใช้บริการอยู่ตอนนี้ค่อนข้างคิดราคาสูงไปพอสมควร

สิ้นเสียงภูมิไทกชกรก็เริ่มบุ้ยปากหากพี่ชายเธอบอกธุระไวกว่านี้สักนิดคงจะดีเพราะเธอมีแพลนที่จะไปที่อื่นแล้วในวันพรุ่งนี้แถมไปนานเสียด้วย

"อืม...พรุ่งนี้เกรซกับพี่ธันต้องบินไปปารีสน่ะสิคะไปเป็นอาทิตย์แน่ะ...เอาแบบนี้ให้น้องดาวหรือน้องขวัญไปดูคุณภาพผ้าเป็นเพื่อนดีหรือเปล่าคะ"

กชกรคิดว่าสองสาวนี้มีความรู้เรื่องผ้าพอกับเธอหากคนใดคนหนึ่งไปช่วยพี่ชายเธอดูงานครั้งนี้คงช่วยกันตัดสินใจได้ภูมิไทได้ฟังเช่นนั้นก็เงียบครู่หนึ่งก่อนจะคิดอะไรบางอย่างได้และรีบตอบตกลงกชกรทันที

"อืม..ก็ดีงั้นให้ดาวไปกับพี่ละกัน"

"พี่ภูมิจะไปกี่วันคะเกรซจะลองถามน้องดาวให้"

"เดี๋ยวพี่ไปคุยกับเธอเอง.."

"ค่ะพี่ภูมิ"

กชกรคลายกังวลริมฝีปากบางพอจะยิ้มออกคราแรกคิดว่าพี่ชายเธอจะไม่ยอมเดินทางไปกับคนอื่นเสียอีกแอบแปลกใจที่เขานั้นเอ่ยปากเจาะจงเป็นเปมิกาที่จะให้ไปด้วยจนผิดวิสัยคนโลกส่วนตัวสูงนับว่าเปมิกาท่าจะต้องตาพี่ชายเธอไม่น้อยไม่เช่นนั้นคงไม่ยอมให้ใกล้ชิดสนิทจนไปไหนสองต่อสองด้วยแน่

"นั่นคุณเกรซคุยกับใครพี่โด่ง"

ของขวัญรีบสะกิดถามดนัยกราฟฟิกพี่ใหญ่สุดของออฟฟิศว่าคนที่กชกรคุยด้วยในห้องทำงานนั้นเป็นใครเพราะเขาดูภูมิฐานน่าเกรงขรามไม่น้อยหากจะเป็นแค่คนมาสมัครงานคงไม่ใช่

"คุณภูมิไทหุ้นส่วนใหญ่ของแบรนด์พี่ชายคุณเกรซไง...นั่นไฮโซที่ชอบเก็บตัวจะเจอตัวไม่ใช่ง่ายๆพี่ก็พึ่งจะเห็นเค้าเข้ามาที่นี่เป็นครั้งที่สองนี่แหละ"

ดนัยเปรยตามองผ่านกระจกห้องทำงานของกชกรครู่หนึ่งก็รู้ได้ทันทีว่าผู้ชายร่างสูงคนนั้นคือใคร

"ภูมิไทนามสกุลอะไรคะ"

ของขวัญชักเริ่มทะแม่งๆกับคำว่าไฮโซโลกส่วนตัวสูงเสียแล้ว

"ภูมิไท..ทักษาธารา"

"เอ่อ..เหรอคะ"

"อืม.."

สิ้นเสียงดนัยของขวัญก็รีบเดินดิ่งไปหาเปมิกาที่พึ่งเดินออกจากห้องครัวมาพร้อมน้ำส้มครั้นแก้วใหญ่รีบลากเพื่อนเธอเข้ามาคุยในห้องทำงานด้วยความรวดเร็ว

"ดาว..ดาว"

"ฉันว่าจะบอกแกว่าพรุ่งนี้คุณลูคัสจะไปทะเลกับเราด้วย"

"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนตอนนี้แกรู้ใช่หรือเปล่าว่าแบรนด์ที่เราทำงานให้มีใครเป็นหุ้นใหญ่"

ตอนนี้ของขวัญไม่มีอารมณ์คุยเรื่องอื่นกับเปมิกาแล้วไม่รู้ว่าเพื่อนเธอรู้หรือเปล่าว่าภูมิไทเป็นหุ้นส่วนใหญ่ที่นี่ถึงได้ยอมเข้ามาทำงานกับแบรนด์นี้ง่ายๆ

"ร...รู้สิทำไมล่ะ"

ใบหน้านวลพยักหน้าหงึกหงักสงสัยว่าของขวัญจะมาแครงใจอะไรเรื่องหุ้นว่วนใหญ่ของที่นี่ตอนนี้

"อ้าว..แล้วแกก็ไม่บอกฉัน..แกโอเคเหรอที่ต้องร่วมงานกับคุณภูมิไท"

"งานนี้ก็เป็นงานที่เราฝันอยากจะทำกันไม่ใช่หรือไงที่ฉันไม่บอกแกเพราะไม่อยากให้แกไม่สบายใจ"

"แล้วแกก็ต้องทนไม่สบายใจเนี่ยนะ"

ของขวัญได้รับคำตอบจากเพื่อนสาวก็ซึ้งในความเสียสละของเปมิกามากพอสมควรที่เพื่อนนั้นยอมละทิ้งความรู้สึกส่วนตัวเพื่อให้เธอได้ทำตามความฝัน

"เปล่าซะหน่อยตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจอะไรแล้วอีกอย่างคุณภูมิไทเค้าก็ไม่ได้มายุ่งอะไรที่นี่"

เปมิกาส่ายหัวพยายามปั้นสีหน้าว่าไม่ได้คิดหรือรู้สึกอะไรกับอดีตเพราะไม่อยากให้ของขวัญไม่สบายใจ

"ไม่ได้มายุ่งบ้าอะไรล่ะ...ฉันเห็นเค้ายืนคุยกับคุณเกรซในห้องทำงาน"