ตอนที่14 เคยขาย

"เสือก"

พลั้กก

ภูมิไทเข้าไปกระชากเปมิกาให้หลุดจากมือของธนากรก่อนจะผลักอีกฝ่ายจนล้มลงไปกองกับพื้น

"มึงเป็นใคร"

ปึก.. ตุ้บบ

ธนากรลุกมาหมายจะวาดหมัดตอกใส่หน้าของภูมิไทแต่ชายหนุ่มหลบได้และชกธนาการจนล้มลงไปอีกครั้ง

"โอ้ยย.."

"อะไรกันคะพี่ภูมิ"

กชกรที่ได้ยินเสียงเอะอะใกล้ๆกับบ้านที่เธอพักจึงรีบวิ่งออกมาดูเธอออกมาคนเดียวเพราะตอนนี้ธันวาสามีเธอเมาหลับไปเสียแล้ว

"ไอ้นี่เป็นใครเกรซ"

ภูมิไทชี้หน้าธนากรด้วยอารมณ์ที่ไม่พอใจอย่างมากเขารู้ว่าที่รีสอร์ทในตอนนี้มีแต่พวกทีมงานถ่ายแบบทั้งนั้นไม่รู้ว่าน้องสาวเขาเลือกคนมาทำงานไม่คัดคนบ้างหรืออย่างไร

"ตากล้องที่เกรซจ้างมาเองค่ะ"

"หาตากล้องใหม่...แล้วแกก็ไปซะถ้าไม่อยากหมดอนาคตกับงานของแก"

"....."

ธนากรพึ่งจะรู้ว่านี่คือภูมิไทพี่ชายของกชกรเขาก็ไม่คิดจะต่อกลอนอะไรด้วยอีกเพราะเกรงว่าจะหมดอนาคตได้ง่ายๆเพราะรู้จักอิทธิพลของทักษาธาราดีจึงรีบลุกแล้ววิ่งกลับไปที่พักของตน

"อะไรกันคะพี่ภูมิ...ไล่เค้าไปใครจะถ่ายงานให้เกรซล่ะคะ"

กชกรไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายเธอจึงต้องโมโหช่างภาพที่เธอจ้างมาขนาดนี้ด้วย

"พี่ถ่ายให้เอง...คนสันดานเสียรุ่มร่ามกับผู้หญิงไปทั่วแบบนั้นอย่าเอามาทำงานด้วยเลยเราก็เหมือนกันเวลาจะเลือกคนมาทำงานด้วยก็ดูดีๆหน่อยไม่ใช่ไว้ใจใครง่ายๆ"

ว่าจบก็เปรยสายตามามองเปมิกาเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป

"อ้าว..โดนดุซะงั้น"

กชกรเกาหัวแกลกๆจู่ๆก็เดินมาให้พี่ชายตัวเองดุเสียอย่างนั้นทั้งที่ยังไม่เข้าใจเท่าไรว่าเหตุการณ์ก่อนหน้าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเหรอน้องดาว”

“ตากล้องโรคจิตนั่นจะมารุ่มร่ามกับดาวค่ะดีที่คุณทะ..เอ่อ..คุณภูมิช่วยเอาไว้”

“เหรอ..แย่จัง..แล้วเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

“ไม่ค่ะ”

“ดีแล้วเข้าบ้านไปพักผ่อนเถอะ”

“ค่ะ”

หลังจากคุยกับกชกรเสร็จเปมิกาก็รีบเดินกลับมาที่บ้านพักของเธอทันทีคราแรกกะว่าจะออกมาเดินให้หายกังวลเสียหน่อยตอนนี้กลับมีเรื่องให้กังวลมากกว่าเดิมเพราะเธอรู้ว่าคำพูดที่ภูมิไทพูดกับกชกรเรื่องเลือกคนมาทำงานให้ดูดีๆเขาคงจะหมายถึงเธอด้วยเช่นกันคิดในใจว่าตอนนี้เธอคงไม่มีอะไรดีในสายตาชายหนุ่มจริงๆ

ก๊อกๆๆ

หลังจากที่เข้าบ้านมายังไม่ทันได้หย่อนก้นนั่งก็มีเสียงเคาะประตูขึ้น

"คุณทะเล..เอ่อ..ขอบคุณนะคะที่เมื่อกี้ช่วยฉัน"

เปมิกาไม่รู้ว่าชายหนุ่มมีธุระอะไรแต่นึกได้ว่าเมื่อครู่ยังไม่มีโอกาสขอบคุณเขาเจอชายหนุ่มตอนนี้จึงพูดขึ้นเสียเลย

"ทำไมไม่ตกลงขายให้มันล่ะ...หรือว่าไม่เห็นมันกระเป๋าหนัก"

ภูมิไทมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าหญิงสาวเมื่อเห็นว่าเธอไมได้เป็นอะไรเขาจึงไม่หยิบยาแก้ฟกช้ำที่อยู่ในกระเป๋าออกมา...ก่อนจะเอ่ยคำบางคำที่ดูจะไม่เข้าหูเปมิกาเท่าไรนัก

"ทำไมถึงพูดกับฉันแบบนี้คะ"

คิ้วบางได้รูปรวมขมวดกันแน่นไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาพูดจาร้ายๆมองเธอด้วยความเหยียดหยามทั้งที่เธอก็เจอเรื่องไม่ค่อยจะดีนักมาก่อนหน้า

"ผมก็แค่ถามดูเห็นตอนนั้นคุณยังเคย.. ขาย.. ให้ผม"

เปมิกากัดฟันกรอดมองดูคนที่กำลังยืนล้วงกระเป๋าลอยหน้าลอยตาด้วยสายตาที่โกรธเคืองหากเขาอยากจะยัดเยียดให้เธอเป็นคนอย่างที่พูดนักเธอก็จะยอมรับว่าเธอเป็นอย่างที่เขาพูดเผื่อว่าอีกฝ่ายจะได้สบายใจขึ้นและไม่มาหาเรื่องเธออีก

"อืม.. ใช่ค่ะฉันรับแต่ลูกค้ากระเป๋าหนักๆ.. ขอตัวพักผ่อนก่อนนะคะ"

ทั้งที่ชายหนุ่มยัดเยียดให้เธอเป็นผู้หญิงขายตัวเองแต่ก็รู้สึกไม่ชอบใจที่เธอยอมรับมาดื้อๆว่าจริงอย่างที่เขาพูดขณะที่มือเรียวที่ยกจะปิดประตูกลับถูกภูมิไทจับเอาไว้และยื่นนามบัตรของเขาใส่ไว้ในมือของเธอ

"เดี๋ยว...นี่นามบัตรผมต้องการเงินเมื่อไรก็มา..ขาย..ได้ตลอดผมจะซื้อ"

ปั้งงง..

"หึ่...คุณมันก็แค่ผู้หญิงหิวเงินเคยมีความจริงใจให้ใครบ้างหรือเปล่า"

เมื่อจบประโยคดูถูกดูแคลนหญิงสาวได้ก็รีบดึงประตูบ้านปิดจนเสียงดังแล้วจึงเดินหันหลังกลับไปด้วยท่าทีขึงขังไม่สบอารมณ์

"เฮ้อ...ฉันไม่น่าไปหลงชอบคนอย่างคุณเลย...ดีทำนิสัยแบบนี้ใส่ฉันจะได้ตัดใจได้เสียที"

เปมิกากำนามบัตรภูมิไทเอาไว้แน่นขอบตากลมโตร้อนผ่าวมีน้ำตาคลอเล็กน้อยไม่คิดเลยว่าเขาจะดูถูกเธอได้ซ้ำยังปากร้ายไม่เบาคิดไปคิดมาหากเขาทำนิสัยใส่เธอแบบนี้ก็ดีจะได้ไม่ยากนักที่เธอจะตัดใจจากเขา

เช้าวันต่อมาตอนนี้เหล่านายแบบนางแบบแต่งหน้าแต่งตัวกันเรียบร้อยเพื่อรอถ่ายกับแสงแดดยามเช้าเมื่อพระอาทิตย์กำลังโผล่พ้นขอบฟ้าวันนี้จะเป็นเสื้อผ้าที่เป็นคู่กันเสียส่วนใหญ่เพราะเสื้อผ้าที่ถ่ายเดี่ยวถ่ายกันเมื่อวานตอนเย็นกันไปเกือบจะหมดแล้ว

"น้องดาวเซ็ทนี้เดี๋ยวต้องถ่ายคู่กับลูคัสนะคะ"

กชกรเดินมาพร้อมกับลูคัสเข้ามาหาเปมิกาที่อยู่ในชุดผ้าลินินสีขาวครีมกางเกงขาสั้นเสื้อเกาะอกพร้อมเสื้อคลุมตัวบางในซุ้มแต่งหน้า

"พี่แน็ตบอกแล้วค่ะต้องการให้ภาพมีอารมณ์แบบไหนคะ"

"เดินจับมือ..ขี่หลังอะไรแบบนี้พอได้หรือเปล่า"

"โอเคค่ะ..ว่าแต่คุณลูคัสแบกดาวไหวนะคะ"

เปมิกาไม่มีปัญหาเพราะเธอก็เคยเจอกับลูกคัสนายแบบหนุ่มลูกครึ่งบ้างแล้วตามงานต่างๆเขาค่อนข้างเป็นผู้ชายที่สุภาพหญิงสาวจึงไม่อึดอัดใจที่จะอยู่ใกล้

"ผมแข็งแรงอยู่แล้วครับ"

ลูคัสพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มหุ่นเพรียวบางอย่างเปมิกาเขาอุ้มได้สบายๆ

"งั้นเริ่มกันเลยนะคะ...คิวต่อไปพอดี"

เมื่อถึงเวลาถ่ายได้ตอนนี้ภูมิไทก็ไม่ได้อยากจะมองภาพในกล้องเท่าไรเพราะไม่ชอบที่เห็นเปมิกาทำท่าสวีทหวานกับนายแบบหน้าหล่อนัก

"มองหน้ากันแล้วยิ้มหวานๆเลยค่ะ"

กชกรตะโกนให้ลูคัสและเปมิกาที่กำลังเดินจับมือกันถ่ายแบบให้หันหน้ามองกันแล้วยิ้มแบบคู่รักภาพจะได้ออกมาสมจริงทั้งสองก็ทำตามคำสั่งของเจ้าของงานอย่างไม่เคอะเขินแต่ดูคนที่จะยิ้มไม่ออกตอนนี้เห็นจะเป็นช่างภาพเสียมากกว่า

"ได้ภาพแล้วเปลี่ยนเซ็ทเลยเกรซ"

ภูมิไทลั่นชัตเตอร์สองสามครั้งโดยที่ไม่ได้เช็กภาพว่าสวยหรือไม่เขาไม่อยากถ่ายคู่นี้ต่อแล้วจึงให้กชกรเปลี่ยนให้นางแบบนายแบบเซ็ทต่อไปมาถ่ายได้เลย

"ยังค่ะ..ต้องขี่หลังกันอีกค่ะ"