ตอนที่13 โลกกลม

ตกเย็นตอนนี้ทางทีมงานถ่ายแบบและเหล่านางแบบก็มารวมตัวกันที่ชายหาดและเริ่มถ่ายกันอย่างรวดเร็วก่อนที่แสงสวยๆของพระอาทิตย์เวลาที่กำลังตกจะหมดไปกชกรเองก็ดูงานอยู่ตลอดไม่เคยละสายตาแม้แต่วินาทีเดียวเพราะอยากให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบดั่งใจเธอที่สุด

“ภูมิมันจะมาถึงที่นี่เมื่อไรครับ”

ธันวาเดินเข้ามาหาภรรยาตัวเล็กในขณะที่เธอกำลังยืนดูการถ่ายแบบแบรนด์เสื้อผ้าเพื่อที่จะถามหาภูมิไทเพราะเห็นภรรยาตัวเองบอกว่าเพื่อนเขาจะมาวันนี้แต่เขาก็ไม่ยักจะเห็นเสียที

“น่าจะดึกๆนะคะพี่ธันเพราะพี่ภูมิบอกว่าพึ่งจะขับรถออกมา”

“อืมแล้วนี่อีกนานหรือเปล่าครับกว่าจะถ่ายแบบเสร็จ”

ธันวากอดไหล่มนของภรรยาตัวน้อยเอาไว้หลวมๆ

“ของวันนี้อีกเซ็ทเดียวก็เรียบร้อยแล้วค่ะทำไมเหรอคะ”

“พี่ก็จะได้สวีทกับภรรยาพี่บ้างน่ะสิ.”

ชายหนุ่มทำสีหน้าออดอ้อนเพราะตั้งแต่กชกรเริ่มต้นทำแบรนด์เสื้อผ้าเขากับเธอก็มีเวลาสวีทกันน้อยเสียเหลือเกิน

“เกรซมีงานนี่คะ..เอาไว้คอลเลคชั่นแรกเปิดตัวแล้วและมีดีไซน์เนอร์ใหม่เมื่อไรเราไปเที่ยวกันนะคะ”

“ดีเลย..แล้วเมื่อไรจะมีดีไซน์เนอร์ใหม่ล่ะ”

“ตอนนี้เกรซกำลังทาบทามอยู่ค่ะ”

“เร็วๆล่ะพี่อยากปั๊มเบบี๋แย่แล้ว”

“คนลามก”

ธันวากระซิบข้างหูภรรยาตัวเล็กด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทำเอาใบหน้าหวานรีบก้มหน้างุดชายหนุ่มที่พึ่งแต่งงานหมาดๆกะว่าจะมีทายาทแต่ภรรยาก็ดันมาขอทำงานไม่ยอมก็ทะเลาะกันเขาจึงต้องยอมและแล้วเธอก็ทำงานยุ่งเสียจนไม่มีเวลาให้เขาเลยจึงต้องย้ำให้เธอรีบหาคนมาทำงานแทนไวๆไม่อย่างนั้นเขาคงได้ลงแดงตายแน่

หลังจากทานอาหารเย็นกันเรียบร้อยแล้วเปมิกาเห็นกชกรกำลังจะเดินเล่นที่ริมชายหาดเธอจึงเดินตามมาคุยตกลงรับงานที่หญิงสาวเสนอเพราะได้คุยตกลงกับของขวัญเรียบร้อยแล้วและดูเพื่อนเธอจะตื่นเต้นมากกว่าเธอเสียอีกที่รู้ว่าจะได้ทำงานใหญ่ตามฝันที่เคยวาดกันเอาไว้

"คุณเกรซคะ"

"น้องดาวเพื่อนเราว่ายังไงบ้าง"

"เพื่อนดาวตกลงค่ะ"

"ดีเลยรับปากพี่แล้วห้ามคืนคำนะคะเดี๋ยวกลับจากการถ่ายแบบเราไปเซ็นสัญญากันเลย"

"ค่ะคุณเกรซ"

กชกรดีใจมากที่เปมิกาตกลงรับงานที่เธอเสนอจากนี้เธอจะได้ไม่ต้องมานั่งหัวหมุนออกแบบเลือกผ้าเลือกแบบอะไรเองแล้วเพราะมีคนมีฝีมือมาช่วยถึงสองคน

ภูมิไทขับรถเข้ามาถึงรีสอร์ทช่วงหัวค่ำไม่ดึกมากนักเมื่อมาถึงก็รีบเก็บของแล้วจึงออกมาทักทายธันวาที่นั่งดื่มอยู่ริมชายหาด

“เกรซอยู่ไหน”

“กว่าจะโผล่มาได้พ่อหุ้นส่วนใหญ่..เกรซเดินเล่นอยู่ตรงโน้น”

ธันวามองหน้าเพื่อนรักด้วยสีหน้าเอือมเล็กน้อยที่ปล่อยให้ภรรยาตัวเล็กของเขาคุมงานวันนี้คนเดียว

“กว่าจะเคลียงานเสร็จก็บ่ายแล้ว..ขอตัวก่อน”

ภูมิไททักทายกับธันวาเสร็จก็รีบเดินตรงไปหากชกรทันทีไม่รู้ว่าเธอกำลังยืนคุยกับใครอีกคนเพราะเขานั้นมองหน้าไม่ชัดเท่าไรด้วยตรงที่น้องสาวตนยืนอยู่ไม่ค่อยมีแสงไฟส่องสว่างถึงมากนัก

"พี่ภูมิมาพอดีเลย"

กชกรที่กำลังคุยรายละเอียดคร่าวๆของงานกับเปมิกาเพลินๆพี่ชายที่เป็นหุ้นส่วนใหญ่ของแบรนด์เสื้อผ้าของเธอก็เดินเข้ามาพอดีเธอจึงรีบดึงแขนภูมิไทมาทำความารู้จักกับเปมิกาเพราะอนาคตก็ต้องร่วมงานกันอยู่แล้ว

เมื่อสองสายตาของภูมิไทและเปมิกาประทะกันเข้าร่างกายของทั้งคู่ก็ชาวาบเป็นเปมิกาเองที่แทบจะน้ำตารื้นดีใจและเสียใจไปในคราเดียวกันที่เจอกับชายหนุ่มอีกครั้งแต่ต้องเก็บอาการเอาไว้

ภูมิไทเองก็เอาแต่จ้องคนที่กำลังก้มหน้าหลบหน้าหลบตาเขาเขม็งเกลียดความรู้สึกของตัวเองที่มันเกิดดีใจที่เจอหญิงสาวเขาไม่ได้ยิ้มยินดียินร้ายและคิดจะทักทายเธอเพราะยังคงโกรธผิดหวังในตัวเปมิกาอยู่ไม่น้อย

"พี่ภูมินี่น้องดาวว่าที่ดีไซเนอร์คนใหม่ของเราค่ะ..น้องดาวนี่พี่ภูมิลูกพี่ลูกน้องพี่เองเค้าเป็นหุ้นส่วนใหญ่แถมยังเป็นเจ้าของรีสอร์ทที่เราพักนี่อีก"

สิ้นเสียงกชกรบอกว่าทั้งสองจะต้องได้ร่วมงานกันต่างคนต่างก็เริ่มอึดอัดหัวใจขึ้นมากะทันหันเปมิกาเองก็นึกโมโหตัวเองที่ไม่สอบถามรายละเอียดกับกชกรให้รอบคอบก่อนที่จะตกลงทำงานกับหญิงสาว

"สวัสดีค่ะคุณภูมิ"

เปมิกาสวัสดีภูมิไทด้วยท่าทีที่เมินเฉย...สายตาของชายหนุ่มดูไม่ค่อยสบอารมณ์พอสมควรหากเธอทำเป็นไม่รู้จักเขาตัวของเขาก็จะทำเช่นนั้นเหมือนกัน

"ครับ..”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะเมินสายตาหันไปคุยกับกชกรคราแรกว่าจะคุยเรื่องงานกับน้องสาวตนสักพักแต่ตอนนี้ดูท่าว่าจะไม่มีอารมณ์คุยแล้วคิดว่าควรจะกลับไปนั่งดื่มกับธันวาจะดีกว่า

"เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะเกรซมีเรื่องที่ต้องคุยกับธันวามันหน่อย"

“..ค่ะ”

หลังจากที่ภูมิไทเดินหนีสองสาวไปแล้วพวกเธอก็คุยเรื่องงานกันต่อจวบจนตอนนี้เริ่มอากาศเย็นมากแล้วจึงขอตัวจากกันไปพักผ่อนที่บ้านพักของตัวเอง

22.00 น.

เปมิกานอนกลิ้งนอนเกลือกบนเตียงพักใหญ่แต่ก็ไม่ยักจะหลับเพราะคิดมากเรื่องภูมิไทคิดว่าชีวิตนี้จะไม่ต้องเจอชายหนุ่มแล้วเสียอีกโลกก็ดันกลมเหวี่ยงเธอมาให้ต้องมาเจอะเจอร่วมงานกับเขาจนได้

หลังจากนอนเท่าไรก็นอนไม่กลับเปมิกาจึงตัดสินใจออกมาเดินเล่นข้างนอกเผื่อว่าไอ้ความกังวลภายในใจที่ทำให้หลับไม่ลงจะหายไปบ้าง

"ทำไมมาเดินตรงนี้คนเดียวล่ะครับคุณดาว"

ธนากรช่างภาพฝีมือดีที่กชกรจ้างมาให้ทำงานเขานั่งดื่มเพลินๆที่หน้าบ้านพักของตนเห็นเปมิกาเดินผ่านเขาจึงเดินเข้ามาประชิดทักทายหญิงสาวด้วยท่าทีทำเป็นสนิทสนม

"ฉัน..ว่าจะเดินเล่นสักพักแล้วก็จะกลับไปพักผ่อนน่ะค่ะ"

เปมิกาตอบชายหนุ่มร่างสูงที่เป็นช่างภาพวัยสามสิบกว่าเสียงอ่อนก่อนจะรีบเดินออกห่างเขาให้มากที่สุดเพราะรู้ดีว่าช่างภาพคนนี้มีชื่อเสียงเรื่องผู้หญิงที่ไม่ดีเท่าไรนักแม้นจะเดินหนีธนากรเร็วเท่าไรแต่ดูท่าว่าเขาก็ไม่ได้คิดจะหยุดเดินตามเธอแม้แต่น้อย

"ได้ข่าวว่าคุณนั่งรถตู้มากับพี่แน็ตตอนกลับสนใจจะกลับพร้อมผมหรือเปล่าครับ"

ธนาการพยายามหาเรื่องคุยกับเปมิกาเพราะเขาถูกใจเธอตั้งแต่เห็นคราแรกอยากจะสานสัมพันธ์เผื่อว่าคืนนี้เขาจะได้เรือนร่างของเธอมาบำเรอความสุขด้วยเข้าใจว่านางแบบทุกคนต่างก็รับงานแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว

"ไม่ค่ะ...ฉันนั่งรถตู้กลับกับพี่แน็ตจะดีกว่า"

"แต่ผมอยากให้คุณกลับด้วย"

ว่าจบก็ดึงแขนหญิงสาวเอาไว้แน่น

"ปล่อยค่ะ.."

"เท่าไร"

"อะไร"

"ค่าตัวคุณเท่าไร..นางแบบที่มาส่วนมากก็รับงานแบบนี้ทั้งนั้นผมพร้อมจ่ายให้คุณ"

"ฉันมาถ่ายแบบไม่ได้มาขายตัว...ปล่อย"

เปมิกาพยายามสะบัดแขนออกจากธนาการแต่ดูท่าเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆเธอเกลียดที่สุดคนที่ชอบดูถูกคนเช่นนี้เห็นพวกเธอรับงานถ่ายแบบหน่อยก็คิดว่าเธอขายตัวไปเสียหมดนี่ไม่ใช่คนแรกที่ทำแบบนี้กับเธอก่อนหน้าที่เคยเดินแบบก็มักเจอคนมาขอซื้อแบบนี้ประจำแต่ทุกคนก็ดูจะเข้าใจอะไรง่ายๆไม่เหมือนช่างภาพหื่นกามที่กำลังรุ่มร่ามกับเธออยู่ในตอนนี้

"ปล่อยเธอ"

ภูมิไทที่เดินเล่นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเพราะนอนไม่หลับเช่นกันเขาเห็นธนากรเดินตามเปมิกาตั้งแต่แรกแล้วแต่ไมได้คิดจะยุ่งอะไรเมื่อเห็นท่าไม่ดีจึงต้องจำใจยื่นมือเข้ามาช่วยหญิงสาว