ตอนที่11 ทำไมต้องเป็นแบบนี้

ร่างบางหลับตานอนนิ่งขณะที่ชายหนุ่มกำลังไล่ซุกไซร้ลำคอระหงส์และประกบริมฝีปากหนาบดจูบอย่างไร้ความนุ่มนวลภูมิไทดูดดึงจนริมฝีปากบางจนแทบห้อเลือดก่อนจะส่งลิ้นร้ายตวัดดึงลิ้นเรียวของหญิงสาวเล่น

น้ำตาของเธอที่ถูกปาดจนแห้งไปคราแรกตอนนี้กลับพรั่งพรูออกมาอีกรอบเพราะรู้สึกได้ว่าชายหนุ่มไม่มีทีท่าจะนุ่มนวลเอาเสียเลยทั้งยังเสียใจที่ตอนนี้รู้แก่ใจว่าอีกฝ่ายน่าจะเกลียดเธอเอามากทั้งที่ตอนนี้เธอนั้นเริ่มรู้สึกดีกับเขามากๆไปแล้ว

ภูมิไทไม่เคยคิดปราณีหญิงสาวแม้นเสี้ยววินาทีตอนนี้เขาอยู่ในอารมณ์โกรธที่เธอกล้ามาหลอกลวงเขาอีกอย่างก็โมโหที่หญิงสาวนั้นทำทุกอย่างได้ก็เพื่อเงินไม่เว้นแม้แต่ขายศักดิ์ศรีของตัวเองคนที่เขาคิดว่าดีไม่ได้ดีอย่างที่คิดเสียแล้ว

ฟึ่บบ

เมื่อสำรวจบดจูบริมฝีปากบางจนพอใจแล้วมือหนาก็กระชากเสื้อตัวบางที่เปมิกาสวมใส่ขาดวิ่นเผยให้เห็นบราชิ้นเล็กสีครีมที่ปกปิดสองเต้างามชายหนุ่มไม่รีรอเขารีบสอดแขนประคองยกร่างบางขึ้นเล็กน้อยปลดตะขอสลัดเจ้าบราชิ้นเล็กทิ้งลงไปข้างเตียง

ทุกการกระทำของชายหนุ่มเปมิกาไม่เคยมองมันได้อย่างเต็มตาเธอพยายามหันหน้าหนีและหลับตาตลอดไม่อยากจดจำภาพต่างๆที่ชายหนุ่มได้กระทำกับตนแม้แต่วินาทีเดียว

ทั้งยังอายจนหน้าชาเพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนได้ใกล้ชิดเห็นเนื้อหนังของเธอมากขนาดนี้มาก่อน

วันทั้งวันร่างบางถูกกระทำอย่างป่าเถื่อนเพราะชายหนุ่มทำเหมือนแค่เธอเป็นเครื่องมือระบายความใคร่เท่านั้น

ภูมิไทเองแม้นจะรู้ว่าตนเป็นคนแรกของหญิงสาวแต่นั่นก็ไม่ได้เพิ่มความสงสารในหัวใจให้เกิดขึ้นเพราะโทสะที่มีอยู่ตอนนี้มันครอบงำเขาจนทำให้เขาลืมความรู้สึกดีๆที่มีให้เปมิกาเมื่อก่อนหน้าจนหมดสิ้น

"เช็กเงินสด...เดินไหวเมื่อไรก็กลับไปซะแล้วไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้าอีก"

หลังจากเสร็จสิ้นกิจกรรมสวาทภูมิไทก็ไม่สนร่างบางที่นอนร้องให้เปลือยอยู่ใต้ผ้าห่มแม้แต่น้อยเขาเซ็นเช็กมูลค่าสองล้านให้หญิงสาวตามที่เธอเอ่ยขอวางไว้ที่เตียงก่อนจะใส่เสื้อผ้าเดินออกไปข้างนอกโดยที่ไม่หันกลับมาเหลียวแลคนที่นอนอยู่บนเตียงแม้แต่น้อย

"ฮื่อๆๆๆ...ทำไม..ต้องเป็นแบบนี้ด้วย..ฮือๆๆๆ"

หลังจากชายหนุ่มเดินหนีออกไปเปมิกาก็ปล่อยโฮจนตัวโยนมือน้อยกำเช็กเงินสดที่เขาวางเอาไว้ให้แน่นน้อยใจในโชคชะตาที่ชีวิตไม่เคยได้ดั่งใจต้องการ

อาทิตย์ต่อมา

หลังจากวันที่เปมิกาและภูมิไททะเลาะจนขาดกันตอนนี้ก็เป็นเวลาร่วมอาทิตย์แล้วที่หญิงสาวกลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพโลมาหลานสาวของเปมิกาก็มีกำหนดผ่าตัดภายในสองสามวันนี้โดยใช้เงินประมาณล้านกว่าบาทรวมค่าโรงพยาบาลค่ายาก็เกือบสองล้านกว่าๆ

เปมิกาปฏิเสธการทำงานกับอรนิชาเรียบร้อยและมีของขวัญเพียงแค่คนเดียวที่รู้ว่าทุกอย่างเกิดอะไรขึ้นบ้างจึงสงสารเปมิกาอยู่พอสมควร

ณ บ้านเช่าหลังเล็กๆชั้นเดียวชานเมืองกรุงเทพมหานครบ้านหลังนี้เป็นบ้านที่เปมิกาเช่าอยู่ตั้งแต่พึ่งเริ่มทำงานได้ปีแรกๆกับของขวัญสองคนและอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ด้วยค่าเช่าบ้านค่อนข้างถูกพื้นที่รอบบ้านกว้างขวางและบรรยากาศดีพอสมควร

เปมิกายังคงนั่งเหม่ออยู่ในห้องนอนเพราะเธอยังคงเสียใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านมามากพอสมควรมือเรียวยังคงถือมือถือที่ภูมิไทซื้อให้ทั้งบนหน้าตักยังเป็นเสื้อผ้าของเขาที่เธอหยิบติดกระเป๋ามาก่อนที่จะกลับตอนนี้เธอคือคนที่อกหักจริงๆไปเสียแล้ว

เกาะXX

"อย่าดื่มเยอะนักเลยลูกมีเรื่องอะไรก็คุยกับย่าระบายมันออกมาเสียบ้างจะได้ไม่มีอะไรอัดอั้นตันใจ"

ทิพย์เกสรเดินเข้ามาหาหลานชายเธอในห้องทำงานเป็นอาทิตย์แล้วที่ทิพย์เกสรปล่อยให้หลานชายเธอขจัดความขุ่นมัวในใจดูท่าจะขจัดไม่ได้เห็นทีว่าเธอต้องยื่นมือเข้าช่วย

ภูมิไทกอดย่าตนเอาไว้แน่นคิดอยู่พักใหญ่ว่าจะพูดดีหรือไม่แต่แล้วเขาก็ยอมพูดเรื่องที่ปวดหัวใจออกมา

"คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆนะครับคุณย่า...ดาวเธอเข้าหาผมเพราะผลประโยชน์เธอถูกอรนิชาจ้างมาให้หลอกผมให้ขายที่"

"หนูดาวมีเหตุจำเป็นหรือเปล่าลูกเราได้ถามหนูดาวหรือยัง"

ทิพย์เกสรไม่ใช่คนที่จะตัดสินคนโดยที่ฟังความข้างเดียวเธอรู้ว่าเปมิกาไม่ใช่คนเลวร้าย

"เธอต้องการแค่เงินเท่านั้น...เธอทำทุกอย่างได้ก็เพราะเงิน"

เสียงของภูมิไทสั่นเครือพอสมควรทิพย์เกสรจึงไม่ได้คิดจะพูดอะไรต่อได้แต่กอดปลอบหลานไว้เงียบๆ

สามเดือนต่อมา

วันเวลาพ้นผ่านไปนานร่วมสามเดือนตอนนี้ชีวิตของเปมิกายุ่งอยู่กับการดูแลหลานสาวและการรับงานเป็นนางแบบเรื่องอดีตที่ผ่านมาเธอไม่เคยลืมเพียงแค่ไม่ได้มีเวลามานั่งคิดรายละเอียดถึงมันเท่าไรและคิดว่าเธอจะลืมมันได้ในเร็ววัน

"โลมาหลับแล้วทำไมแกไม่ไปนอน"

ของขวัญนั่งแพ็คเสื้อผ้าที่ลูกค้าสั่งมาในเพจพักใหญ่เธอก็เห็นเปมิกาเดินออกมาจากห้องนอนของโลมาตรงมาหาเธอทั้งที่เวลานี้เพื่อนเธอควรจะพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อขึ้นรถไปทำงานที่หัวหิน

"อืม..ฉันมาช่วยแกก่อนไง"

"พรุ่งนี้แกก็ต้องไปเดินแบบแต่เช้าไปนอนเถอะทางนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง"

ของขวัญเห็นว่าเหลือออเดอร์เพียงสิบกว่าออเดอร์ก็แพ็คเสร็จเรียบร้อยจึงคิดว่าจัดการเองได้

"เดี๋ยวฉันช่วยพรุ่งนี้แกก็ต้องพาโลมาไปหาหมอแต่เช้าเหมือนกัน"

เปมิกาหรือจะปล่อยให้ของขวัญรับหน้าที่นี้อยู่คนเดียวเพราะร้านเสื้อผ้าที่เปิดด้วยกันก็หุ้นกันคนละครึ่งแถมพรุ่งนี้เพื่อนเธอยังต้องรับหน้าที่ดูแลโลมาพาไปหาหมอตามนัดอีก

"ก็ได้..เอ่อ..แกจะไปกี่วัน"

"สองวันเสร็จแล้วจะรีบกลับ...นี่เงินเอาไว้ใช้"

เปมิกาควักเงินหมื่นที่เตรียมใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงยื่นให้ของขวัญเงินส่วนนี้เป็นของเธอที่ได้จากการถ่ายแบบครั้งล่าสุดอยากให้ของขวัญได้เก็บเอาไว้เพราะของขวัญช่วยเหลือเธอทุกอย่างทั้งยังไม่เคยปริปากบ่นเลยสักครั้ง

"เฮ้ย..ให้มาทำไมตั้งเยอะเงินฉันก็มี"

ของขวัญไม่ได้อยากรับไว้เพราะปกติเงินที่ได้จากการขายของก็แบ่งกันพอกินพอใช้อยู่แล้วเธอไม่ได้เดือดร้อนทั้งบางเดือนค่ากินค่าอยู่ยังเป็นเงินของเปมิกาที่ขอออกคนเดียวอีกต่างหาก

"เอาไปเหอะน่าขอบใจที่แกช่วยเหลือฉันทุกอย่างถ้าไม่อยากได้ก็เก็บไว้ซื้อขนมให้โลมากินแล้วกัน"

"อืม...ฉันจะรับเอาไว้เหลือก็จะเก็บไว้ให้"

เปมิกายิ้มออกเมื่อของขวัญยอมรับเงินไปได้ไม่อย่างนั้นคงรู้สึกไม่สบายใจเท่าไรนัก