"......" ร่างบางยืนเงียบด้วยใบหน้าห่อเหี่ยวครู่หนึ่งก่อนจะลากกระเป๋าที่เขาเตรียมมาให้เธอไปที่หน้าห้องน้ำและเข้าไปจัดการตัวเองตามคำสั่งที่เขาบอกด้วยความลำบากใจ
"หา..." มือน้อยที่ค้นกระเป๋าเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มเตรียมมาให้เธอถึงกับแทบจะร้องให้เพราะในกระเป๋าไม่มีเสื้อผ้าในแบบคนปกติใส่ในชีวิตประจำวันเลยสักชิ้นมีแต่ชุดนอนวาบหวิวหลากสีที่เธอเห็นแล้วก็อายจนหน้าแดง
"ชุดนี้ละกัน" เมื่อเลือกอยู่พักใหญ่จึงได้ชุดเดรสสายเดี่ยวตัวยาวสีขาวที่คลุมทั้งตัวก็จริงแต่ก็เป็นซีทรูที่บางจนเห็นทะลุปรุโปร่งหญิงสาวเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับชุดซีทรูบางกับอีกชุดที่เป็นชุดชั้นในวาบหวิวสีดำที่ดูจะปกปิดของสงวนมิดชิดดีกว่าตัวอื่นและผ้าขนหนูผืนขาวสองผืนอีกผืนคิดว่าเอาไว้เช็ดตัวและอีกผืนเธอจะเอาไว้ใช้คลุมตอนนี้คงจะแก้ขัดเขินของเธอได้พอสมควร
"หึ่.." ดวงตาคมจับจ้องร่างบางพักใหญ่เมื่อสาวเจ้าเข้าห้องน้ำไปได้เขาก็สบถขำอย่างพึงพอใจ
ใจจริงเขาไม่ได้คิดอยากจะช่วยชีวิตของอิทธิกรแม้แต่น้อยเพราะไม่ชอบหน้าด้วยเรื่องหมางใจกันแต่ก่อนทั้งตอนนี้อิทธิกรยังทำน้องเขาเจ็บปางตายอีกแต่คิดไปคิดมาการที่จะปล่อยให้อิทธิกรตายมันก็คงจะทรมานน้อยไป
หากอิทธิกรฟื้นขึ้นมาแล้วรู้ว่าน้องสาวตัวเองทำอย่างไรเพื่อช่วยชีวิตตัวเองไว้บ้างคงจะเจ็บปวดไปตลอดชีวิต...เมื่ออิทธิกรทำเขาเคยปวดใจเขาก็จะทำกลับคืนให้ปวดใจไม่ต่างกัน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
"จะเดินออกไปยังไงล่ะ" เจ้าเอยอาบน้ำเสร็จพักใหญ่แล้วแต่เธอยังคงยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดกับชุดที่ใส่อยู่พอสมควรแม้นจะมีผ้าขนหนูผืนใหญ่พันอยู่ที่ตัวก็เถอะการที่จะให้มาแต่งตัวแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายที่เธอไม่ได้สนิทสนมเธอก็ค่อนข้างที่จะหน้าบางกับสถานการณ์ตอนนี้อยู่พอสมควร
ปั้งๆๆ เสียงเคาะประตูที่ดังจากข้างนอกทำเอาสาวเจ้าที่ยืนกังวลอยู่ในห้องน้ำสะดุ้งเฮือก
"ฉันให้เวลาห้านาทีถ้าเธอไม่ออกมาฉันจะพังประตูเข้าไป" เหนือเมฆเห็นว่าเลยเวลาที่เขาให้หญิงสาวไปมากพอสมควรไม่รู้ว่าเธอทำอะไรอยู่ถึงยังไม่ยอมออกมาเสียที
แกร๊กก
"มีชุดอื่นให้เอยใส่หรือเปล่าคะคือว่า.. " เจ้าเอยรีบเปิดประตูมายืนต่อหน้าชายหนุ่มก่อนจะหลุบสายตาลงเพราะตอนนี้ชายหนุ่มเผยร่างกำยำเปล่าเปลือยมีแค่ผ้าขนหนูพันท่อนล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่เท่านั้น
"อย่าเรื่องมากไปรอที่เตียงฉันจะอาบน้ำ" ไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบประโยคเสียงทุ้มก็เอ่ยโพร่งตัดประโยคก่อนจะใช้มือหนาดึงร่างบางออกมาด้านนอกและก้าวเข้าไปในห้องน้ำหน้าตาเฉยอย่างไม่สนคำขอของอีกฝ่าย
ครื้นนนน.. ซ่าาาาาา
ระหว่างที่หญิงสาวนั่งกอดเข่าอยู่ปายเตียงตอนนี้ฝนด้านนอกก็เริ่มตกลงมาเม็ดใหญ่ทั้งเสียงฟ้าที่คำรามยังดังขึ้นเรื่อยๆจนเธอสะดุ้งกับเสียงของมันทุกทีภาวนาอย่างเดียวว่าตอนนี้อย่าให้ไฟดับเพราะเธอคงจะอยู่ลำบากแน่ด้วยเพราะกลัวความมืดฝังใจตั้งแต่เด็กๆ
"เสื้อนี่... เอยยืมก่อนแล้วกันนะคะคุณเหนือ" สายตาของเจ้าเอยมองไปเห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวของเหนือเมฆที่ถอดโยนพาดไว้กับตระกร้าหวายที่มุมห้องจึงเดินไปหยิบมากางขึ้นดูก่อนจะใช้จมูกมนสูดดมกลิ่นสำรวจดูว่าเธอจะพอเอามันมาใส่ซ้ำได้หรือเปล่า
ปรากฏว่าเสื้อของเขายังไม่มีกลิ่นเหม็นแม้แต่น้อยมีเพียงกลิ่นหอมอ่อนๆที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นน้ำหอมผู้ชายจึงรีบถอดผ้าขนหนูที่พันตัวออกและสวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของชายหนุ่มทับลงที่ชุดซีทรูของเธออีกทีและเดินกลับมานั่งที่ปลายเตียง
เมื่อหมดเรื่องกังวลเรื่องเสื้อผ้าไปได้ตอนนี้เธอก็กังวลเกี่ยวกับการที่จะต้องเป็นผู้หญิงของเหนือเมฆต่อ
เพราะตั้งแต่เกิดมาผู้ชายที่เธออยู่ใกล้ชิดที่สุดเห็นจะเป็นพ่อกับพี่ชายความกังวลที่อัดอั้นอยู่ในใจทำให้ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตาคลออีกครั้งและมือเรียวก็ต้องรีบปาดมันลวกๆด้วยกลัวว่าหากเหนือเมฆออกมาจากห้องน้ำเห็นเธอร้องให้เธอคงถูกดุเป็นแน่
"เฮ้อ.. ฟู่วว.." หญิงสาวนั่งกุมมือหลับตาหายใจเข้าออกลึกๆพักใหญ่ทำใจว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำเพื่อเป็นการช่วยชีวิตพี่ชายของเธอ
ฟึ่บบ...
"อ๊ายยยย..." พอลืมตาขึ้นมาได้จู่ๆไฟก็เกิดดับขึ้นมาดื้อๆหญิงสาวตกใจจนกรีดร้อออกมาจนสุดเสียง
"เป็นอะไรของเธอ" ร่างสูงพึ่งอาบน้ำเสร็จรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาวแสงจากฟ้าที่กำลังแล่บทำให้เขามองเห็นว่าตอนนี้เจ้าเอยกำลังนั่งขดอยู่ตรงปลายเตียงจึงเดินดุ่มเข้าไปหา
"เอยมองไม่เห็นค่ะ..คุณเหนืออยู่ตรงไหน" สาวเจ้าพูดเสียงสั่น
"ฉันอยู่นี่" มือหนายื่นแตะมือหญิงสาวที่ก้มหน้างุด
"มีไฟฉายหรือเปล่าคะช่วยเปิดไฟให้สว่างหน่อยได้หรือเปล่า..อืม.." มือเรียวทั้งสองรีบปัดป่ายกอบกุมเกาะร่างสูงเอาไว้แน่นและหายใจหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ
"เป็นอะไรของเธอ" เหนือเมฆสัมผัสได้ว่าหญิงสาวกำลังตัวสั่นเทาเป็นลูกนก
"เอยกลัวความมืด..หายใจไม่ออก.." ตอนนี้ความกลัวกัดกินจนเจ้าเอยเริ่มนึกถึงภาพในอดีตภาพที่เธออยู่ในบ้านมืดๆคนเดียวร้องหาทุกคนแต่ไม่มีใครเข้ามาหาเธอเลยสักคนมันชัดขึ้นเรื่อยๆจนเธอเริ่มอึดอัดและเริ่มหายใจไม่ออก
"นี่..ลืมตามองฉัน..เจ้าเอยฉันบอกให้ลืมตา" เหนือเมฆเห็นหญิงสาวอาการไม่ค่อยดีจึงเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่จำได้ว่าวางไว้ตรงโซฟาปายเตียงขึ้นมาเปิดแฟลชให้แสงสว่างและรีบเขย่าตัวให้หญิงสาวนั้นรีบลืมตา
"อืม.." ฟู่วว.. เมื่อลืมตามาเห็นแสงสว่างในห้องได้เจ้าเอยก็เริ่มสงบลงและเริ่มสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดอย่างรวดเร็ว
"จะดึงมันให้หลุดให้ได้ใช่ไหม" เหนือเมฆเห็นว่าอาการของหญิงสาวดีขึ้นแล้วแต่ดูท่าเธอยังจะไม่ยอมปล่อยมือจากขอบผ้าขนหนูที่พันเอวของเขาเสียทีจึงต้องเอ่ยเตือน
"เอ่อ.. " เจ้าเอยรีบละมือจากสิ่งที่เกาะอยู่อย่างรวดเร็วก่อนจะนั่งเงียบสงบอารมณ์ให้เป็นปกติโดยเร็ว
"ใครให้เธอเอาเสื้อฉันมาใส่" ร่างสูงยืนกอดอกโชว์แผงกล้ามหน้าท้องมองไปที่เสื้อของเขาที่หญิงสาวนำมาสวมใส่
"เอยไม่ชินกับชุดแบบนั้นค่ะ" สาวเจ้าเอ่ยตามตรง
"ช่างมันเถอะ...พร้อมรึยัง" เหนือเมฆหย่อนก้นลงนั่งข้างๆหญิงสาวก่อนจะหันหน้ามาถามเธอถึงความพร้อมและหวังว่าเธอจะไม่ปฏิเสธ
"เอ่อ..." ร่างบางเขยิบห่างคนตัวโตเล็กน้อยตอนนี้ทั้งหน้าทั้งตัวชาวาบไปหมดเพราะเข้าใจคำถามของเขาว่าต้องการอะไร"เธอเคยมีอะไรกับใครมาก่อนหรือเปล่า" ว่าจบก็ผลักร่างบางนอนราบไปกับเตียงใช้แขนแกร่งกดตัวเธอเอาไว้"ไม่ค่ะ.." ใจของเจ้าเอยตอนนี้เต้นแรงโครมครามแข่งกับเสียงฟ้าเสียงฝนที่กำลังกระหน่ำจนแทบออกมาอยู่ข้างนอกและรีบหันหน้าหนีคนที่กำลังยื่นใบหน้าคมเข้มเข้ามาใกล้"ดูไปดูมาเธอก็น่ารักไม่น้อยเลยไม่มีใครจีบเธอบ้างหรือไง" ดวงตาคมไล่มองใบหน้าหวานใกล้ๆเขายอมรับความจริงที่ว่าเธอดูน่ารักไม่น้อยเพราะมีทั้งดวงตาที่กลมโตขนตาที่งอนยาวปากนิดจมูกหน่อยแก้มพองมีรักยิ้มนับว่าเป็นของเล่นชิ้นโบว์แดงที่เขาจะมีเอาไว้เลยก็ว่าได้แล้วก็อยากจะรู้นักว่าหญิงสาวที่ดูน่ามองคนนี้จะไม่มมีใครเข้ามาจีบบ้างหรืออย่างไร"ไม่ค่ะเอยไม่ได้สนใจใคร" เจ้าเอยตอบไปตามความจริงเธอไม่ได้คิดจะสนใจใครเพราะอยากตั้งใจเรียนให้มันจบแล้วเรื่องคนรักก็ค่อยว่ากันอีกที"ดีแล้ว..งั้นฉันจะลองดูซิว่าเธอจะสะอาดเอี่ยมอ่องอยู่อย่างที่ปากพูดหรือเปล่า" จมูกโด่งไล่ดอมดมลำคอระหงส์กลิ่นหอมอ่อนๆของเธอทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายบวกกับปลุกอารมณ์ไปในคราเดียวมื
"เอ่อ.." ใบหน้าหวานตกใจพอสมควรกับขนาดของคนตัวโตเธอรีบหันหน้าหนีเพราะอายเกินกว่าจะจ้องมันอยู่แบบนี้ทั้งยังไม่อยากจะคิดว่าหากมันเข้าไปอยู่ในตัวของเธอจะทรมานหรือจะมีความสุขอย่างที่เธอเคยได้ยินคนอื่นพูดกัน"อืม..." ชายหนุ่มโน้มตัวกอดร่างบางอีกรอบบดจูบเธอพักใหญ่ก่อนจะค่อยๆดันเจ้าแท่งร้อนบดเบียดร่องสวาทที่ปิดสนิทและค่อนข้างแห้งผาดอย่างยากลำบาก"อื้อ..." ร่างบางเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อรู้สึกเจ็บเหมือนมีใครกำลังเอามีดมากรีดของสงวนของเธอ"อดทนไว้ก่อน" เหนือเมฆกัดฟันเอ่ยเสียงกระเส่าเพราะเขายังไม่สามารถดันตัวตนของเขาเข้าไปข้างในตัวเธอได้แถมความคับแน่นของหญิงสาวก็บีบรัดแท่งร้อนของเขาจนปวดหนึบ"อ..อ๊ายยยย...อือ..ออกไปก่อนค่ะ" ไม่นานนักคนตัวโตก็จัดการบดเบียดแท่งร้อนจนสุดลำได้สำเร็จความเจ็บจุกแผ่ซ่านไปทั่วตัวหญิงสาวจนเธอกรีดร้องออกมาจนสุดเสียงน้ำตาหยดน้อยไหลพรากมือน้อยที่กำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อครู่คลายออกเพราะหมดแรงที่จะเกาะก่ายด้วยความเจ็บที่มากเกินจะบรรยาย"อืม.." ดวงตาคมก้มมองจุดเชื่อมต่อเห็นหยดเลือดแดงฉานไหลออกมาแค่รู้ว่าเธอบริสุทธิ์อย่างที่พูดก็รู้สึกภูมิใจและสบายใจไปในคราเดียวกันเมืื่อรู้ว่า
"ขอบคุณตัวเธอเองเถอะ...ฉันได้เธอส่วนเธอได้ชีวิตพี่ชายเธอถือว่าหายกัน" มือหนาจับมือของหญิงสาวทีากำลังยกมือไหว้เขาเหนือหัวเหมือนไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ลดมือลง"...จริงด้วยค่ะงั้นเอยก็ไม่ต้องขอบคุณคุณเหนือสินะคะ..." เรื่องข้อแลกเปลี่ยนของเขาเธอเองก็ลืมไปชั่วขณะมัวแต่ดีใจที่เงินของเขาช่วยพี่ชายเธอได้"อืม...หิวหรือเปล่า" "ไม่ค่ะ" ใบหน้าหวานส่ายหัวหงึกหงัก"ไม่หิวก็ต้องหิวอาหารวางรออยู่ที่โต๊ะแล้ว" "ถ้าจะบังคับให้เอยกินข้าวจะถามเอยทำไมล่ะคะ" สาวเจ้าบุ้ยหน้าเหลือกตามองคนตัวโตอย่างไม่เข้าใจหากเขาคิดจะบังคับแล้วจะถามเธอเพื่ออะไร"ยอกย้อนฉันหรอก" ว่าจบก็อุ้มร่างบางออกไปข้างนอกเพื่อจะไปนั่งทานข้างเช่นเดิม"เปล่านะคะ... " แขนเรียวตวัดรัดลำคอของเหนือเมฆทั้งริมฝีปากบางยังบ่นอู้อี้ที่เขาหาว่าคำถามของเธอคือคำที่ยอกย้อน เหนือเมฆยังคงให้หญิงสาวนั่งตักของเขาอีกเช่ยเคยเพียงแต่ตอนนี้เธอมีแรงตักอาหารทานเองได้แล้วเขาไม่จำเป็นต้องป้อน"ทานนี่สิ" ชายหนุ่มยื่นช้อนตักผัดผักใส่ในจานของหญิงสาวเพราะเห็นเธอทานแต่ข้าวเปล่ากับไข่เจียวเท่านั้น"เอยไม่ชอบผักค่ะ" เมื่อเห็นผักอยู่ในจานใบหน้าหวานก็หน้ามุ่ย
"อืม...คุณเหนือ" เมื่อพาร่างบางเข้าห้องมาได้เขาก็จัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกก่อนจะห่มร่างของเขาและเธอด้วยผ้านวมผืนหนาเริ่มซุกไซร้ดอมดมซอกคอระหงส์วางมือหนาบีบเค้นเต้างามจนร่างบางรู้สึกตัวตื่นมาอีกครั้ง"เธอยั่วฉันเองนะ" เสียงแหบพร่าก่ายกระซิกข้างใบหน้านวลขณะที่มือหนาตวัดชั้นในตัวจิ๋วของหญิงสาวออกให้พ้นทางก่อนจะแทรกลำขาแกร่งกลางขาเรียวทั้งสอง"อื้มม...คุณเหนือ..เอยยังไม่หายเจ็บค่ะ" ใบหน้าหวานหันหน้าหนีเมื่ออีกฝ่ายบดจูบคืนนี้เธอง่วงเต็มทนทั้งยังไม่หายเจ็บที่ของสงวนจึงงอแงเล็กน้อย"แต่ฉันต้องการ" ว่าจบก็สอดใส่แท่งร้อนผงาดชูชันเข้าช่องทางรักโดยที่ยังไม่ทันได้เล้าโลมร่างบางนานเท่าไรส่งผลให้ความเจ็บแผ่ซ่านทั่วตัวหญิงสาวจนต้องกรีดร้องออกมาเสียงหลง"อ.. อ๊ายย... อืม.." เสียงกรีดร้องระบายความเจ็บถูกกลืนด้วยริมฝีปากหนาที่เริ่มบดจูบหญิงสาวอีกรอบพร้อมขยับสะโพกแกร่งไปในคราเดียวกัน"อื้อ.." มือเรียวจิกลำแขนแกร่งหนึบน้ำตาคลอเบ้าเพราะความเจ็บเมื่อคนตัวโตยกขาเรียวข้างหนึ่งของเธอพาดบ่าและกระแทกสะโพกรัวเป็นจังหวะเร่าร้อน"ฮือๆๆ.." ตอนนี้เจ้าเอยเอาแต่ร้องให้แต่เสียงก็ยังอยู่ในลำคอของอีกฝ่ายที่บดจูบเธอ
หลังจากทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้วเหนือเมฆก็พาหญิงสาวขี่หลังเดินออกมาที่หลังบ้านไม่ไกลนักก็เจอลำธารที่ค่อนข้างมีทิวทัศน์ที่สวยงามสดชื่นแก่สายตาของคนที่มอง"ไม่คิดว่าหลังบ้านจะมีลำธารสวยๆแบบนี้ด้วยนะคะ" ดวงตากลมโตมองวิวทิวทัศน์แถวนี้ไม่ละวางสายตาเพราะเมื่อมาถึงที่นี่ทำให้ตัวเธอนั้นผ่อนคลายอยู่ไม่น้อย"อยากเล่นน้ำหรือเปล่า" ชายหนุ่มหันน้าถามคนที่อยู่ข้างหลัง"ค่ะ" ใบหน้านวลพยักหน้าหงึกหงัก"ฉันให้เวลาเล่นไม่นานนะเดี๋ยวเธอจะไม่สบายแล้วต้องให้ฉันดูแลอีก" ว่าจบก็ปล่อยร่างบางลงในน้ำที่ไม่ค่อยลึกมากให้เธอนั่งเล่นให้สบายอารมณ์ตอบแทนที่เธอเอาอกเอาใจเขาเมื่อตอนทานข้าวเช้า"ค่ะ...คุณเหนือมาเล่นด้วยกันสิคะ" ร่างบางค่อยๆเดินลงมาในแอ่งน้ำใสลึกประมาณเหนือเอวบางเธอมาเล็กน้อยโดยมีชายหนุ่มเดินตามแนวโขดหินมานั่งอยู่ใกล้ๆเธอไม่ห่างด้วยความอยากให้เขาลงมาเล่นกับเธอด้วยจึงดึงแขนชายหนุ่มลงน้ำขณะที่เขาเผลอเอาแต่มองธรรมชาติรอบๆ"ไม่.."ตู้มม.. ชายหนุ่มไม่ทันปฏิเสธขาดคำตัวเขาก็เอียงล่วงหล่นมาอยู่ในน้ำเรียบร้อยแล้ว"เจ้าเอย" คนตัวโตรีบยืนให้อยู่ยกมือหนาปาดน้ำที่ชุ่มอยู่บนหน้าและผมก่อนจะดุสาวเจ้าเสียงแข
"เอ่อ.." ใบหน้าหวานแสดงออกถึงความรู้สึกกังวลอยู่พอสมควร"ฉันว่ามันน่าจะไม่เจ็บมากเหมือนก่อนหน้าแล้วล่ะ" "หรอกคะ""อืม..เชิ่อฉันสิ" มือหนาลูบแก้มนวลเบาๆก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอและเขาออกคนตัวโตบดจูบริมฝีปากบางอย่างเร่าร้อนลิ้นร้ายทำงานระรัวตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากลมหายใจหอบถี่แสดงถึงความร้อนระอุพลุ่งพล่านที่อยู่ในกายมือหนาจับยกร่างบางลุกขึ้นนั่งบนตักกอดรัดเอวคอดเอาไว้แน่นขณะที่ริมริมฝีปากหนายังบดจูบเร่าร้อนอยู่ไม่ขาด"อื้อ.." เจ้าเอยดันใบหน้าคมออกห่างก่อนซบหัวทุยกับอกแกร่งสูดลมหายใจเข้าปอด"จะต้องสอนกันอีกสักกี่ครั้ง" เหนือเมฆโน้มตีววางร่างบางนอนราบบนเตียงบ่นอู้อี้เสียงกระเส่าที่ผ่านมาแค่สองสามวันเธอก็ลืมเสียแล้วว่าเวลาเขาบดจูบเธอจะต้องหายใจเช่นไร"อืม" ร่างบางบิดเร่าแอ่นอกมือน้อยจิกหมอนนุ่มจนแทบขาดเมื่อริมฝีปากหนาไล่จูบตั้งแต่ริมฝีปากลวมาที่ลำคอระหงส์ต่อด้วยดูดดึงสองเต้างามอย่างมูมมามก่อนจะมาถึงหน้าท้องน้อยจนตอนนี้ใบหน้าหวานส่ายไปมาหลับตาปี๋ควบคุมร่างกายไม่อยู่"อ.. อ๊ายย.." มือหนาสัมผัสถึงความฉ่ำแฉะของร่องสวาทเห็นว่ามันมีน้ำออกมามากพอที่ทำให้เธอลดอาการเจ็บลงจึงค่อยๆแทร
อาทิตย์ต่อมา22.00 น.หลังจากเลิกงานได้เหนือเมฆก็ดิ่งตรงมาที่คลับหรูที่แทนไทเพื่อนของเขาเป็นเจ้าของในโซนวีไอพีตอนนี้มีแดเนียลแทนไทและเหนือเมฆที่เป็นเพื่อนสมัยเรียนมาด้วยกันแทนไทเป็นลูกเจ้าของบริษัทนำเข้าปิโตรเคมีแต่เขาเลือกที่จะเป็นเจ้าของธุรกิจกลางคืนเพราะรักสนุกและแสงสีในตอนกลางคืนมากกว่ากลางวันแดเนียลเป็นหนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกาธุรกิจครอบครัวคือทำปิโตรเคมีและที่นี่ได้ก็เพราะตอนนี้อกหักรักคุดจึงเดินทางมาหาเพื่อนๆและพักผ่อนรักษาแผลใจเขาค่อนข้างเป็นคนสุขุมไม่ค่อยชอบเข้าสังคมและคนอื่นค่อนข้างเข้าถึงยากพอสมควร"เฮ้ยๆๆ..เบาๆเป็นอะไรของแกวะ" แดเนียลรีบรั้งมือเหนือเมฆเอาไว้เพราะเห็นว่าตั้งแต่มาถึงก็อารมณ์เสียและเอาแต่ดื่มไม่พูดไม่จา"เบื่อๆ" ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ"ให้ฉันเรียกมาสักคนสองคนไหม" แทนไทรู้ดีว่าเพื่อนเขามาที่นี่ทีไรขาดเรื่องนี้ไม่ได้จึงหมายจะเรียกเด็กสาวในที่นี้สักคนสองคนมาปรนนิบัติเพื่อนของเขา"ไม่ฉันขอตัว" เหนือเมฆลุกยืนเต็มความสูงต่อหน้าแทนไทก่อนปฏิเสธและจะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว"อ้าว..จะรีบไปไหนของมัน" ทั้งแดเนียลและแทนไทต่างก็มองตามหลังเพื่อนของพว
"ผมไม่ไปครับ...คุณแม่คิดว่าคุณแม่มาหาผมที่นี่แล้วจะพาผมไปได้อย่างนั้นหรอกครับ" ใบหน้าคมมีสีหน้าที่ค่อนข้างเอือมระอาเพราะเขาเคยบอกกับแม่เขาไปแล้วว่าที่ยอมหมั้นเพราะเห็นว่าเป็นผลดีต่อธุรกิจเท่านั้นและไม่ได้อยากสานสัมพันธ์กับพีรยาจริงจัง"นี่ก็ห้าโมงแล้วได้เวลาเลิกงานพอดีผมขอตัวกลับนะครับ" ว่าจบก็ลุกหนีคนเป็นแม่อย่างไม่ค่อยจะมีมารยาททำให้วารุณีต้องเอ่ยคำสั่งเด็ดขาด"ถ้าเรายังไม่ค่อยใส่ใจหนูพลอยอีกแม่จะเร่งงานแต่งให้เร็วขึ้น""จะแต่งหรือไม่แต่งผมก็ไม่เคยสนใจเธออยู่ดีครับ" เหนือเมฆรู้ว่าแม่ของเขาไม่ได้แค่ขู่แต่เขาก็ยืนยันว่าอย่างไรเขาก็จะไม่มีวันสนใจพีรยาและเดินหนีแม่ของเขาไปอย่างรวดเร็ว"ตาเหนือ" วารุณีขมวดคิ้วจนผูกโบว์ที่ลูกชายของเธอได้ดั่งใจทุกอย่างแต่มีอย่างเดียวที่ไม่ได้อย่างใจเห็นก็แต่เรื่องผู้หญิงที่เธอเลือกให้นี่แหละทางด้านเจ้าเอยตอนนี้เธอก็เข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่สุดหรูของชายหนุ่มแล้วใบหน้าหวานมองซ้ายมองขวาก็ค่อนข้างแปลกใจเพราะบ้านออกใหญ่โตแต่ไม่มีคนเฝ้าเสียอย่างนั้น"......" สาวเจ้านั่งจับมือถือชั่งใจว่าจะโทรหาชายหนุ่มแต่เธอก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าจะรบกวนเขาหากเขาให้เธอมาหา