ตอนที่11 คืนส่งท้าย

"เอ่อ.."   ใบหน้าหวานแสดงออกถึงความรู้สึกกังวลอยู่พอสมควร

"ฉันว่ามันน่าจะไม่เจ็บมากเหมือนก่อนหน้าแล้วล่ะ"  

"หรอกคะ"

"อืม..เชิ่อฉันสิ" มือหนาลูบแก้มนวลเบาๆก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอและเขาออก

คนตัวโตบดจูบริมฝีปากบางอย่างเร่าร้อนลิ้นร้ายทำงานระรัวตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปาก

ลมหายใจหอบถี่แสดงถึงความร้อนระอุพลุ่งพล่านที่อยู่ในกาย

มือหนาจับยกร่างบางลุกขึ้นนั่งบนตักกอดรัดเอวคอดเอาไว้แน่นขณะที่ริมริมฝีปากหนายังบดจูบเร่าร้อนอยู่ไม่ขาด

"อื้อ.."  เจ้าเอยดันใบหน้าคมออกห่างก่อนซบหัวทุยกับอกแกร่งสูดลมหายใจเข้าปอด

"จะต้องสอนกันอีกสักกี่ครั้ง"  เหนือเมฆโน้มตีววางร่างบางนอนราบบนเตียงบ่นอู้อี้เสียงกระเส่าที่ผ่านมาแค่สองสามวันเธอก็ลืมเสียแล้วว่าเวลาเขาบดจูบเธอจะต้องหายใจเช่นไร

"อืม" ร่างบางบิดเร่าแอ่นอกมือน้อยจิกหมอนนุ่มจนแทบขาดเมื่อริมฝีปากหนาไล่จูบตั้งแต่ริมฝีปากลวมาที่ลำคอระหงส์ต่อด้วยดูดดึงสองเต้างามอย่างมูมมามก่อนจะมาถึงหน้าท้องน้อยจนตอนนี้ใบหน้าหวานส่ายไปมาหลับตาปี๋ควบคุมร่างกายไม่อยู่

"อ.. อ๊ายย.." มือหนาสัมผัสถึงความฉ่ำแฉะของร่องสวาทเห็นว่ามันมีน้ำออกมามากพอที่ทำให้เธอลดอาการเจ็บลงจึงค่อยๆแทรกลำขาแกร่งสอดใส่ร่องสวาทด้วยแท่งร้อนที่กำลังผงาดปูดเป่งจนมิดลำกดแช่ไว้อย่างนั้นครู่หนึ่ง

"อือ.."  ใบหน้าหวานเหยเกเล็กน้อยแม้นจะไม่เจ็บเท่าครั้งก่อนหน้าแต่เธอก็ยังรู้สึกแสบขัดอยู่พอสมควร

"อืม..อ้าส.." สะโพกแกร่งเริ่มทำจังหวะด้วยร่องสวาทที่กำลังบีบรัดตอดจนแท่งร้อนปวดหนึบจึงทำให้ชายหนุ่มคนางในลำคอกระเส่าเล็กน้อยให้กับความเสียวซ่าน

"อื้อ..อืม"  สาวเจ้าเริ่มรู้สึกเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูกเมื่อบทสวาทครั้งนี้มีความเจ็บเข้ามาแค่คราแรกครู่หนึ่งหลังจากนั้นเธอก็สัมผัสได้แต่ความสุขจนดวงตากลมโตจ้องมองคนบนตัวด้วยแววตาหยาดเยิ้มเม้มปากแน่นจ​นห้อเลือดเมื่อคนตัวโตบดเบียดกระแทกสะโพกแกร่งจนเธอหัวสั่นหัวครอน

"อ้าส..อืม.."  เมื่อบทสวาทเร่าร้อนดำเนินมาพักใหญ่เหนือเมฆก็ครางกระเส่ารัวสะโพกหนักหน่วงขึ้นเพราะรู้สึกว่าร่องสวาทกำลังตอดรีดถี่ยิบ

"อ.. อ๊ายย..." เสียงหวานกรีดร้องออกมาเสียงสั่นเมื่อเสร็จสมแตะขอบสวรรค์มือน้อยจิกลำแขนแกร่งจนแทบจะฝังเล็บด้วยความเสียวที่เอ่อล้นไปทั้งตัว

"แล้วเธอจะได้สุขกว่าเดิมเจ้าเอย"  ว่าจบก็ลุกนั่งคุกเข่าพลิกร่างบางให้นอนคว่ำใช้มือหนายกสะโพกมนขึ้นสูงก่อนจะเสียบแท่งร้อนที่เปียกชุ่มเข้าไปในร่องสวาทที่ฉ่ำแฉะ

"อ๊ายย.." ความจุกแผ่ซ่านทั่วท้องน้อยจนใบหน้าหวานเกร็งเครียดเมื่อรู้สึกว่าครั้งนี้ที่ชายหนุ่มสอดใส่แท่งร้อนเข้ามาในตัวเธอจะลึกกว่าทุกครั้ง

"อ้าสส..จะบีบให้มันขาดจนได้ใช่ไหม.. อืม"  เหนือเมฆกัดฟันกรอดเมื่อรู้สึกว่าร่องสวาทบีบรัดเจ้ามังกรยักษ์ของเขาแน่นกว่าเดิมแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาเขาเริ่มกระแทกกับสะโพกมนด้วยความเร่าร้อนอีกครั้งจนเนื้อที่ฉ่ำแฉะของทั้งคู่กระทบกันเป็นเสียงดัง

".อะ..อ๊ะ.."  ความเสียวซ่านที่ชายหนุ่มมอบให้ทำให้เจ้าเอยครางไม่ได้ศัพย์มีความสุขจนจุกอกมือเรียวปัดป่ายจิกหมอนแน่น

"คุณเหนือ.. อื้อ... อ๊ายยย"  สาวเจ้าบิดเร่าเมื่อเสียวซ่านจนเสร็จสมไปอีกครั้ง

"อ่าสส..อ้าสสส.."  ใบหน้าคมแหงนหน้าหลับตาปี๋เร่งเร้าอารมณ์กระแทกเข้าออกร่องสวาทจังหวะเร่าร้อนหนักหน่วงจนเสร็จสมรีดธารสวาทขาวขุ่นเข้าร่องสวาททุกหยาดหยดก่อนจะโน้มร่างบางทิ้งตัวนอนลงกับเตียงนุ่มหลับไปพร้อมกันด้วยความเหนื่อยอ่อน

วันต่อมา

เหนือเมฆขับรถกลับมาส่งหญิงสาวในช่วงสายเขาต้องรีบกลับเพราะวันนี้มีประชุมช่วงบ่าย

"ฉันส่งเธอแค่นี้จำไว้ว่าฉันโทรเรียกเมื่อไรต้องมาหาเข้าใจหรือเปล่า"   

"..ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยเตรียมจะเปิดประตูแต่ก็ถูกมือหนารั้งเอาไว้ก่อน

“เดี๋ยว..ก่อนไปต้องทำยังไง” 

“ลาก่อนนะคะ” เจ้าเอยมองใบหน้าคมด้วยสีหน้าสงสัยก่อนจะยกมือไหว้ลาชายหนุ่ม

“ฉันเป็นพ่อเธอหรือไงไหว้ซะสวยเลย” เหนือเมฆดันมือที่กำลังยกขึ้นไหว้เขาลง

“บ๊าย..บายค่ะ” เจ้าเอยไม่รู้ว่าเขาต้องการจะให้เธอทำอะไรก่อนจะไปจึงนึกถึงเวลาที่เธอเอ่ยลาเพื่อนๆและคิดว่าชายหนุ่มน่าจะต้องการแบบนี้

“หรอก” ”  ริมฝีปากหนายิ้มกริ่มกอ่นจะปลดเข็มขัดนิรภัยโน้มตัวมาใกล้ๆเธอแต่ก็ยังไม่บอกกับเธอว่าเขาต้องการอะไร

“ขับรถกลับดีๆนะคะ”  เจ้าเอยรีบรวบกอดอีกฝ่ายเพราะพอจะรู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร

“อืม..” จุ้บ   ชายนุ่มรวบกอดเธอเอาไว้แน่นพรมจูบที่กระหม่อมก่อนจะปล่อยเธอลงรถไป

ก๊อกๆๆ

“ยัยเด็กน่าหมั่นเขี้ยว”  ชายหนุ่มนั่งมองหญิงสาวจนเธอเดินเข้าบ้านไปเขาจึงหันหัวรถกลับไปได้

วันต่อมา

"เอยเป็นไงบ้าง"  ทรายแก้วขับรถเข้ามาหาเจ้าเอยในช่วงเช้าวันเสาร์เพราะรู้ว่าเพื่อนเธอป่วยจนขาดเรียนเป็นอาทิตย์

"เป็นอะไรหรอก"  สาวเจ้าขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่

"อ้าวก็ที่แกไม่สบายไง"  

"เอ่อ...ดีขึ้นแล้วล่ะ"  เจ้าเอยพอขะเดาออกว่าเรื่องที่เพื่อนเธอคิดว่าเธอไม่สบายคงไม่พ้นฝีมือเหนือเมฆเป็นแน่จึงเออออตามทรายแก้วไป

สวนสาธารณะ

หลังจากที่ทรายแก้วมาหาเจ้าเอยที่บ้านไม่นานก็พาเจ้าเอยออกมาที่สวนสาธารณะโดยที่สวนสาธารณะมีเกวรินทร์รออยู่แล้ว

เมื่อทรายแก้วและเจ้าเอยมาถึงได้เกวรินทร์ก็ลากเพื่อนๆทั้งสองมาที่สะพานเล็กๆที่ทอดพาดกลางบึงน้ำเพื่อเอาขนมปังมาให้อาหารปลา

"ถือดีๆล่ะมือถือแกยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วย"  ทรายแก้วเอ่ยเตือนเจ้าเอยขณะที่สาวเพื่อนเธออาสาจะถ่ายรูปให้เพราะรู้ว่าเจ้าเอยเป็นคนค่อนข้างซุ่มซ่ามพอสมควร

"รู้แล้วๆ.. ยิ้มสิ" เจ้าเอยยกมือถือขึ้นถ่ายรูปเพื่อนเธอทั้งสองรัวๆไม่ทันได้รูปเท่าไรสาวเจ้าที่ไม่ได้ระวังจู่ๆตัวก็ไปชนกับราวสะพานทิ้งมือถือลงน้ำก่อนจะเกาะราวสะพานเอาไว้

"ว๊ายย..ม.. มือถือฉัน" 

"นั่นไงฉันว่าแล้ว"  ทรายแก้วเอ่ยขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจ

"ความซุ่มซ่ามนี่ไม่มีใครเกินเลย" เกวรินทร์ถึงกับยืนส่ายหัว

หลังจากที่เดินพ้นบึงน้ำมานั่งที่พื้นหญ้าใต้ต้นไม้ใหญ่ได้เจ้าเอยก็หน้าละห้อยเพราะตอนนี้เธอก็คงไม่มีมือถือใช้อีกยาว

"ไม่ต้องทำหน้าละห้อยไปเดี๋ยววันจันทร์ฉันเอามือถือเครื่องเก่ามาให้แกใช้ไปก่อน"  ทรายแก้วแตะบ่าเจ้าเอยเมื่อเห็นเพื่อนเธอทำหน้าเศร้า

"ขอบใจนะ" ใบหน้าหวานหันมายิ้มให้เพื่อนทั้งสองเรื่องมือถือเธอไม่ได้สนใจเพราะปกติก็ไม่ค่อยได้จับอยู่แล้วแต่เธอแค่อยากมีอะไรที่เอาไว้ติดต่อกับโรงพยาบาลง่ายๆเท่านั้น

"พี่โอบอาการเป็นไงบ้างหรอก"  เกวรินทร์หันมาถามเจ้าเอยด้วยสีหน้าเป็นห่วงเห็นว่สผ่าตัดแล้วเธอก็อยากจะรู้ว่าอาการพี่ชายเพื่อนเธอจะดีขึ้นไประดับไหน

"นั่นสิ.."  ทรายแก้วเอ่ยเสริม

"การผ่าตัดผ่านไปด้วยดีนะแต่อาการก็ยังทรงๆอยู่เลย"  

"เพราะเครียดสินะแกถึงป่วย"  มือเรียวของเพื่อนทั้งสองยื่นมาแตะบ่าเจ้าเอยทำให้หญิงสาวได้รับรู้ถึงกำลังใจว่ายังมีทั้งสองที่คอยอยู่เคียงข้างเสมอ

"....." ริมฝีปากบางยิ้มอ่อนไม่ได้อยากโกหกเพื่อนๆเรื่องป่วยเป็นอาทิตย์แต่มันจำเป็น