"เอ่อ.." ใบหน้าหวานแสดงออกถึงความรู้สึกกังวลอยู่พอสมควร
"ฉันว่ามันน่าจะไม่เจ็บมากเหมือนก่อนหน้าแล้วล่ะ"
"หรอกคะ"
"อืม..เชิ่อฉันสิ" มือหนาลูบแก้มนวลเบาๆก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอและเขาออก
คนตัวโตบดจูบริมฝีปากบางอย่างเร่าร้อนลิ้นร้ายทำงานระรัวตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปาก
ลมหายใจหอบถี่แสดงถึงความร้อนระอุพลุ่งพล่านที่อยู่ในกาย
มือหนาจับยกร่างบางลุกขึ้นนั่งบนตักกอดรัดเอวคอดเอาไว้แน่นขณะที่ริมริมฝีปากหนายังบดจูบเร่าร้อนอยู่ไม่ขาด
"อื้อ.." เจ้าเอยดันใบหน้าคมออกห่างก่อนซบหัวทุยกับอกแกร่งสูดลมหายใจเข้าปอด
"จะต้องสอนกันอีกสักกี่ครั้ง" เหนือเมฆโน้มตีววางร่างบางนอนราบบนเตียงบ่นอู้อี้เสียงกระเส่าที่ผ่านมาแค่สองสามวันเธอก็ลืมเสียแล้วว่าเวลาเขาบดจูบเธอจะต้องหายใจเช่นไร
"อืม" ร่างบางบิดเร่าแอ่นอกมือน้อยจิกหมอนนุ่มจนแทบขาดเมื่อริมฝีปากหนาไล่จูบตั้งแต่ริมฝีปากลวมาที่ลำคอระหงส์ต่อด้วยดูดดึงสองเต้างามอย่างมูมมามก่อนจะมาถึงหน้าท้องน้อยจนตอนนี้ใบหน้าหวานส่ายไปมาหลับตาปี๋ควบคุมร่างกายไม่อยู่
"อ.. อ๊ายย.." มือหนาสัมผัสถึงความฉ่ำแฉะของร่องสวาทเห็นว่ามันมีน้ำออกมามากพอที่ทำให้เธอลดอาการเจ็บลงจึงค่อยๆแทรกลำขาแกร่งสอดใส่ร่องสวาทด้วยแท่งร้อนที่กำลังผงาดปูดเป่งจนมิดลำกดแช่ไว้อย่างนั้นครู่หนึ่ง
"อือ.." ใบหน้าหวานเหยเกเล็กน้อยแม้นจะไม่เจ็บเท่าครั้งก่อนหน้าแต่เธอก็ยังรู้สึกแสบขัดอยู่พอสมควร
"อืม..อ้าส.." สะโพกแกร่งเริ่มทำจังหวะด้วยร่องสวาทที่กำลังบีบรัดตอดจนแท่งร้อนปวดหนึบจึงทำให้ชายหนุ่มคนางในลำคอกระเส่าเล็กน้อยให้กับความเสียวซ่าน
"อื้อ..อืม" สาวเจ้าเริ่มรู้สึกเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูกเมื่อบทสวาทครั้งนี้มีความเจ็บเข้ามาแค่คราแรกครู่หนึ่งหลังจากนั้นเธอก็สัมผัสได้แต่ความสุขจนดวงตากลมโตจ้องมองคนบนตัวด้วยแววตาหยาดเยิ้มเม้มปากแน่นจนห้อเลือดเมื่อคนตัวโตบดเบียดกระแทกสะโพกแกร่งจนเธอหัวสั่นหัวครอน
"อ้าส..อืม.." เมื่อบทสวาทเร่าร้อนดำเนินมาพักใหญ่เหนือเมฆก็ครางกระเส่ารัวสะโพกหนักหน่วงขึ้นเพราะรู้สึกว่าร่องสวาทกำลังตอดรีดถี่ยิบ
"อ.. อ๊ายย..." เสียงหวานกรีดร้องออกมาเสียงสั่นเมื่อเสร็จสมแตะขอบสวรรค์มือน้อยจิกลำแขนแกร่งจนแทบจะฝังเล็บด้วยความเสียวที่เอ่อล้นไปทั้งตัว
"แล้วเธอจะได้สุขกว่าเดิมเจ้าเอย" ว่าจบก็ลุกนั่งคุกเข่าพลิกร่างบางให้นอนคว่ำใช้มือหนายกสะโพกมนขึ้นสูงก่อนจะเสียบแท่งร้อนที่เปียกชุ่มเข้าไปในร่องสวาทที่ฉ่ำแฉะ
"อ๊ายย.." ความจุกแผ่ซ่านทั่วท้องน้อยจนใบหน้าหวานเกร็งเครียดเมื่อรู้สึกว่าครั้งนี้ที่ชายหนุ่มสอดใส่แท่งร้อนเข้ามาในตัวเธอจะลึกกว่าทุกครั้ง
"อ้าสส..จะบีบให้มันขาดจนได้ใช่ไหม.. อืม" เหนือเมฆกัดฟันกรอดเมื่อรู้สึกว่าร่องสวาทบีบรัดเจ้ามังกรยักษ์ของเขาแน่นกว่าเดิมแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาเขาเริ่มกระแทกกับสะโพกมนด้วยความเร่าร้อนอีกครั้งจนเนื้อที่ฉ่ำแฉะของทั้งคู่กระทบกันเป็นเสียงดัง
".อะ..อ๊ะ.." ความเสียวซ่านที่ชายหนุ่มมอบให้ทำให้เจ้าเอยครางไม่ได้ศัพย์มีความสุขจนจุกอกมือเรียวปัดป่ายจิกหมอนแน่น
"คุณเหนือ.. อื้อ... อ๊ายยย" สาวเจ้าบิดเร่าเมื่อเสียวซ่านจนเสร็จสมไปอีกครั้ง
"อ่าสส..อ้าสสส.." ใบหน้าคมแหงนหน้าหลับตาปี๋เร่งเร้าอารมณ์กระแทกเข้าออกร่องสวาทจังหวะเร่าร้อนหนักหน่วงจนเสร็จสมรีดธารสวาทขาวขุ่นเข้าร่องสวาททุกหยาดหยดก่อนจะโน้มร่างบางทิ้งตัวนอนลงกับเตียงนุ่มหลับไปพร้อมกันด้วยความเหนื่อยอ่อน
วันต่อมา
เหนือเมฆขับรถกลับมาส่งหญิงสาวในช่วงสายเขาต้องรีบกลับเพราะวันนี้มีประชุมช่วงบ่าย
"ฉันส่งเธอแค่นี้จำไว้ว่าฉันโทรเรียกเมื่อไรต้องมาหาเข้าใจหรือเปล่า"
"..ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยเตรียมจะเปิดประตูแต่ก็ถูกมือหนารั้งเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยว..ก่อนไปต้องทำยังไง”
“ลาก่อนนะคะ” เจ้าเอยมองใบหน้าคมด้วยสีหน้าสงสัยก่อนจะยกมือไหว้ลาชายหนุ่ม
“ฉันเป็นพ่อเธอหรือไงไหว้ซะสวยเลย” เหนือเมฆดันมือที่กำลังยกขึ้นไหว้เขาลง
“บ๊าย..บายค่ะ” เจ้าเอยไม่รู้ว่าเขาต้องการจะให้เธอทำอะไรก่อนจะไปจึงนึกถึงเวลาที่เธอเอ่ยลาเพื่อนๆและคิดว่าชายหนุ่มน่าจะต้องการแบบนี้
“หรอก” ” ริมฝีปากหนายิ้มกริ่มกอ่นจะปลดเข็มขัดนิรภัยโน้มตัวมาใกล้ๆเธอแต่ก็ยังไม่บอกกับเธอว่าเขาต้องการอะไร
“ขับรถกลับดีๆนะคะ” เจ้าเอยรีบรวบกอดอีกฝ่ายเพราะพอจะรู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร
“อืม..” จุ้บ ชายนุ่มรวบกอดเธอเอาไว้แน่นพรมจูบที่กระหม่อมก่อนจะปล่อยเธอลงรถไป
ก๊อกๆๆ
“ยัยเด็กน่าหมั่นเขี้ยว” ชายหนุ่มนั่งมองหญิงสาวจนเธอเดินเข้าบ้านไปเขาจึงหันหัวรถกลับไปได้
วันต่อมา
"เอยเป็นไงบ้าง" ทรายแก้วขับรถเข้ามาหาเจ้าเอยในช่วงเช้าวันเสาร์เพราะรู้ว่าเพื่อนเธอป่วยจนขาดเรียนเป็นอาทิตย์
"เป็นอะไรหรอก" สาวเจ้าขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่
"อ้าวก็ที่แกไม่สบายไง"
"เอ่อ...ดีขึ้นแล้วล่ะ" เจ้าเอยพอขะเดาออกว่าเรื่องที่เพื่อนเธอคิดว่าเธอไม่สบายคงไม่พ้นฝีมือเหนือเมฆเป็นแน่จึงเออออตามทรายแก้วไป
สวนสาธารณะ
หลังจากที่ทรายแก้วมาหาเจ้าเอยที่บ้านไม่นานก็พาเจ้าเอยออกมาที่สวนสาธารณะโดยที่สวนสาธารณะมีเกวรินทร์รออยู่แล้ว
เมื่อทรายแก้วและเจ้าเอยมาถึงได้เกวรินทร์ก็ลากเพื่อนๆทั้งสองมาที่สะพานเล็กๆที่ทอดพาดกลางบึงน้ำเพื่อเอาขนมปังมาให้อาหารปลา
"ถือดีๆล่ะมือถือแกยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วย" ทรายแก้วเอ่ยเตือนเจ้าเอยขณะที่สาวเพื่อนเธออาสาจะถ่ายรูปให้เพราะรู้ว่าเจ้าเอยเป็นคนค่อนข้างซุ่มซ่ามพอสมควร
"รู้แล้วๆ.. ยิ้มสิ" เจ้าเอยยกมือถือขึ้นถ่ายรูปเพื่อนเธอทั้งสองรัวๆไม่ทันได้รูปเท่าไรสาวเจ้าที่ไม่ได้ระวังจู่ๆตัวก็ไปชนกับราวสะพานทิ้งมือถือลงน้ำก่อนจะเกาะราวสะพานเอาไว้
"ว๊ายย..ม.. มือถือฉัน"
"นั่นไงฉันว่าแล้ว" ทรายแก้วเอ่ยขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจ
"ความซุ่มซ่ามนี่ไม่มีใครเกินเลย" เกวรินทร์ถึงกับยืนส่ายหัว
หลังจากที่เดินพ้นบึงน้ำมานั่งที่พื้นหญ้าใต้ต้นไม้ใหญ่ได้เจ้าเอยก็หน้าละห้อยเพราะตอนนี้เธอก็คงไม่มีมือถือใช้อีกยาว
"ไม่ต้องทำหน้าละห้อยไปเดี๋ยววันจันทร์ฉันเอามือถือเครื่องเก่ามาให้แกใช้ไปก่อน" ทรายแก้วแตะบ่าเจ้าเอยเมื่อเห็นเพื่อนเธอทำหน้าเศร้า
"ขอบใจนะ" ใบหน้าหวานหันมายิ้มให้เพื่อนทั้งสองเรื่องมือถือเธอไม่ได้สนใจเพราะปกติก็ไม่ค่อยได้จับอยู่แล้วแต่เธอแค่อยากมีอะไรที่เอาไว้ติดต่อกับโรงพยาบาลง่ายๆเท่านั้น
"พี่โอบอาการเป็นไงบ้างหรอก" เกวรินทร์หันมาถามเจ้าเอยด้วยสีหน้าเป็นห่วงเห็นว่สผ่าตัดแล้วเธอก็อยากจะรู้ว่าอาการพี่ชายเพื่อนเธอจะดีขึ้นไประดับไหน
"นั่นสิ.." ทรายแก้วเอ่ยเสริม
"การผ่าตัดผ่านไปด้วยดีนะแต่อาการก็ยังทรงๆอยู่เลย"
"เพราะเครียดสินะแกถึงป่วย" มือเรียวของเพื่อนทั้งสองยื่นมาแตะบ่าเจ้าเอยทำให้หญิงสาวได้รับรู้ถึงกำลังใจว่ายังมีทั้งสองที่คอยอยู่เคียงข้างเสมอ
"....." ริมฝีปากบางยิ้มอ่อนไม่ได้อยากโกหกเพื่อนๆเรื่องป่วยเป็นอาทิตย์แต่มันจำเป็น
อาทิตย์ต่อมา22.00 น.หลังจากเลิกงานได้เหนือเมฆก็ดิ่งตรงมาที่คลับหรูที่แทนไทเพื่อนของเขาเป็นเจ้าของในโซนวีไอพีตอนนี้มีแดเนียลแทนไทและเหนือเมฆที่เป็นเพื่อนสมัยเรียนมาด้วยกันแทนไทเป็นลูกเจ้าของบริษัทนำเข้าปิโตรเคมีแต่เขาเลือกที่จะเป็นเจ้าของธุรกิจกลางคืนเพราะรักสนุกและแสงสีในตอนกลางคืนมากกว่ากลางวันแดเนียลเป็นหนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกาธุรกิจครอบครัวคือทำปิโตรเคมีและที่นี่ได้ก็เพราะตอนนี้อกหักรักคุดจึงเดินทางมาหาเพื่อนๆและพักผ่อนรักษาแผลใจเขาค่อนข้างเป็นคนสุขุมไม่ค่อยชอบเข้าสังคมและคนอื่นค่อนข้างเข้าถึงยากพอสมควร"เฮ้ยๆๆ..เบาๆเป็นอะไรของแกวะ" แดเนียลรีบรั้งมือเหนือเมฆเอาไว้เพราะเห็นว่าตั้งแต่มาถึงก็อารมณ์เสียและเอาแต่ดื่มไม่พูดไม่จา"เบื่อๆ" ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ"ให้ฉันเรียกมาสักคนสองคนไหม" แทนไทรู้ดีว่าเพื่อนเขามาที่นี่ทีไรขาดเรื่องนี้ไม่ได้จึงหมายจะเรียกเด็กสาวในที่นี้สักคนสองคนมาปรนนิบัติเพื่อนของเขา"ไม่ฉันขอตัว" เหนือเมฆลุกยืนเต็มความสูงต่อหน้าแทนไทก่อนปฏิเสธและจะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว"อ้าว..จะรีบไปไหนของมัน" ทั้งแดเนียลและแทนไทต่างก็มองตามหลังเพื่อนของพว
"ผมไม่ไปครับ...คุณแม่คิดว่าคุณแม่มาหาผมที่นี่แล้วจะพาผมไปได้อย่างนั้นหรอกครับ" ใบหน้าคมมีสีหน้าที่ค่อนข้างเอือมระอาเพราะเขาเคยบอกกับแม่เขาไปแล้วว่าที่ยอมหมั้นเพราะเห็นว่าเป็นผลดีต่อธุรกิจเท่านั้นและไม่ได้อยากสานสัมพันธ์กับพีรยาจริงจัง"นี่ก็ห้าโมงแล้วได้เวลาเลิกงานพอดีผมขอตัวกลับนะครับ" ว่าจบก็ลุกหนีคนเป็นแม่อย่างไม่ค่อยจะมีมารยาททำให้วารุณีต้องเอ่ยคำสั่งเด็ดขาด"ถ้าเรายังไม่ค่อยใส่ใจหนูพลอยอีกแม่จะเร่งงานแต่งให้เร็วขึ้น""จะแต่งหรือไม่แต่งผมก็ไม่เคยสนใจเธออยู่ดีครับ" เหนือเมฆรู้ว่าแม่ของเขาไม่ได้แค่ขู่แต่เขาก็ยืนยันว่าอย่างไรเขาก็จะไม่มีวันสนใจพีรยาและเดินหนีแม่ของเขาไปอย่างรวดเร็ว"ตาเหนือ" วารุณีขมวดคิ้วจนผูกโบว์ที่ลูกชายของเธอได้ดั่งใจทุกอย่างแต่มีอย่างเดียวที่ไม่ได้อย่างใจเห็นก็แต่เรื่องผู้หญิงที่เธอเลือกให้นี่แหละทางด้านเจ้าเอยตอนนี้เธอก็เข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่สุดหรูของชายหนุ่มแล้วใบหน้าหวานมองซ้ายมองขวาก็ค่อนข้างแปลกใจเพราะบ้านออกใหญ่โตแต่ไม่มีคนเฝ้าเสียอย่างนั้น"......" สาวเจ้านั่งจับมือถือชั่งใจว่าจะโทรหาชายหนุ่มแต่เธอก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าจะรบกวนเขาหากเขาให้เธอมาหา
ครู่ต่อมาพีรยาเดินออกจากลิฟท์มุ่งหน้ามาที่ห้องของเหนือเมฆสีหน้าระรื่นเพราะเป็นครั้งแรกที่เขาเชิญให้เธอมาที่นี่ติ้ดด แกร๊กก เมื่อมาถึงหน้าห้องของเขาได้เธอก็ใช้คีย์การ์ดที่เหนือเมฆฝากคนดูแลเอาไว้ให้แตะเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่ได้เคาะก่อน"เหนือ..." ภาพตรงหน้าเมื่อหญิงสาวเปิดประตูเดินเข้ามาไม่กี่ก้าวทำให้เธอต้องหยุดชะงักเพราะไม่คิดว่าจะมาเจอสิ่งที่ทำให้เธอปวดหัวใจตอนนี้"พลอย..." ร่างบางเปลือยเปล่าที่กำลังนั่งคร่อมขย่มคนบนโซฟาหันหลังกลับมาดูผู้มาใหม่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเพราะเธอไม่คิดว่าพีรยาจะเข้ามาในห้วงเวลาสวาทของเธอและเหนือเมฆ"ถ้ารอได้ก็รอ" เหนือเมฆรวบกอดวิเวียนไม่ให้ลงจากตัวของเขาก่อนจะเอ่ยกับพีรยาเสียงเรียบเรื่องวันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเพราะวันนี้เขาจงใจให้พีรยาได้เห็นเผื่อเธอจะเลิกไล่ตามเขาเสียที"หึ่.." พีรยากำมือแน่นหายใจหอบถี่กัดฟันกรอดเธอพยายามไม่โวยวายก่อนจะรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว"คุณเหนือไม่ตกใจหรอกคะ" แม้นวิเวียนจะตกใจที่พีรยาเห็นเธอแต่ก็แอบสะใจที่วันนี้พีรยาได้รู้เสียทีว่าเธอมีสัมพันธ์กับเหนือเมฆด้วยเพราะแอบหมั่นไส้ในพฤติกรรมเย่อหยิ่งจองหองทำตัวเหนือคนอื่นของพีรยามานาน
“อ่อ..นี่เจอวิเวียนบ้างหรือเปล่าเธอไม่ได้มาทำงานหลายวันแล้วพี่ก็ติดต่อไม่ได้” ปกรณ์เห็นว่าไหนๆวันนี้เขาก็มาหาน้องสาวของเขาที่นี่แล้วก็ถือโอกาสถามเรื่องวิเวียนเสียเลยช่วงนี้งานของเขาก็ยุ่งเลขาก็ดันหายไปนานอีก“อ่อ..พลอยก็ติดต่อเธอไม่ได้เหมือนกันค่ะ..ถ้าเพื่อนพลอยหายไปนานขนาดนี้พี่กรหาเลขาคนใหม่เถอะค่ะ” พีรยารู้อยู่แก่ใจแล้วว่าวิเวียนหายไปและที่วิเวียนหายไปเป็นฝีมือของเธอเองโทษฐานที่หญิงสาวหักหลังเธอหลังจากวันที่วิเวียนเหยียบสนามบินที่ประเทศไทยเธอก็สั่งให้คนของเธอจัดการวิเวียนไม่ให้เหลือชื่อแล้ว“พี่ว่าก็ต้องเป็นแบบนั้น” ปกรณ์เห็นว่าเขาก็คงต้องหาคนมาเป็นเลขาใหม่ตามที่น้องของเขาบอกเพราะเขาก็ไม่อยากรับคนที่ไม่มีความรับผิดชอบมาทำงานอีกเหมือนกัน22.00 น.เจ้าเอยนอนพลิกซ้ายพลิกขวาในมือถือโทรศัพท์มองจ้องหวังว่าเหนือเมฆจะติดต่อมาหาเธอเพราะเขาขาดการติดต่อกับเธอไปหลายวันแล้ว“ทำไมต้องอยากให้เค้าโทรหาด้วยล่ะ” เมื่อคิดไปคิดมาเธอก็ต้องตำหนิตัวเองเพราะเริ่มที่จะใส่ใจอีกฝ่ายมากเกินไปทั้งที่สถานะของเธอเป็นแค่ของเล่นลับๆของเขาเท่านั้นวันต่อมาโรงพยาบาลXXX“เมื่อไรจะฟื้นซะทีคะพี่โอบ” วันนี้เป็นอีกวันที
“เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะฉันไม่ระวังเอง” เจ้าเอยรีบโบกไม้โบกมือปัดไม่ให้อีกฝ่ายรับผิดชอบอะไรเพราะเธอไม่ระวังเองต่างหาก“ไม่ครับยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบ” ชายหนุ่มยิ้มอ่อนยืนยันว่ายังไงเขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งยังอยากรู้จักสาวสวยหน้าหวานคนนี้มากกว่านี้อีกด้วยเพราะรู้สึกถูกชะตากับเธอตั้งแต่แรกเห็นชั่วโมงต่อมาและแล้วปกรณ์ก็จัดการพาหญิงสาวไปซื้อมือถือใหม่จนได้แถมเครื่องที่เขาซื้อให้หญิงสาวก็ราคาแพงหูฉี่จนเจ้าเอยเกรงใจอยู่ไม่น้อย“ขอบคุณมากเลยนะคะ” สาวเจ้านั่งคุยกับปกรณ์อยู่ที่ศาลาริมสระน้ำเธอเอ่ยขอบคุณเขาเป็นครั้งที่สิบเห็นจะได้“ยินดีครับ..แล้วคุณเอยมาที่นี่บ่อยหรอกครับ” ปกรณ์เอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าเป็นพิเศษยิ่งอยู่ใกล้กับเธอนานเท่าไรเขาก็ยิ่งเห็นความน่ารักของเธอเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ“ไม่ค่อยบ่อยหรอกค่ะช่วงปิดเทอมนี่ก็พึ่งจะมาวันนี้ค่ะคุณกรล่ะคะ”“ผมก็นานๆจะมาทีครับวันนี้ก็นำปัจจัยมาถวายหลวงพ่อให้บูรณะศาลาใหม่”“ดูท่าคุณกรชอบทำบุญเหมือนกันนะคะ”“พอดีเมื่อก่อนที่คุณตาผมยังไม่เสียท่านชอบมาทำบุญที่วัดนี้แล้วก่อนท่านจะเสียก็ฝากฝังให้ผมช่วยเหลือวัดนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง”เมื่อคุยกั
คอนโดXXXพีรยาดีใจเรื่องที่กำจัดวิเวียนไปได้ไม่นานเธอก็ต้องมานั่งหัวเสียกับเรื่องที่เธอพึ่งได้ข่าวจากคนในบริษัทของเหนือเมฆที่เธอจ้างอย่างลับๆเอาไว้รายงานความเคลื่อนไหว“อีกคนอย่างนั้นหรอก” ครั้งนี้เหนือเมฆดูจะหลงนักศึกษาปีหนึ่งหัวปักหัวปลำที่พาเธอไปอยู่ด้วยเป็นอาทิตย์แถมยังให้เงินใช้ไม่ขาดมือดูท่าว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ใช่ผู้หญิงชั่วคราวอย่างคนอื่นๆเสียแล้วคลับหรู22.00 น.“ได้ข่าวว่าแม่แกจะจัดงานแต่งให้เร็วๆนี้แกจะสละโสดจริงหรอก” แทนไทเห็นเพื่อนเข้ามาหาถึงที่ได้ก็เอ่ยถามเรื่องงานแต่งของเพื่อนเขาทันทีเพราะได้ยินข่าวจากญาติๆมาหลายวันแล้ว“ใครว่าฉันจะยอม..ถึงที่บ้านฉันบังคับให้ฉันแต่งได้ฉันก็ยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิม” เหนือเมฆยกแก้วไวน์ราคาแพงดื่มอึกใหญ่ก่อนจะส่ายหัวด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย“แกไม่คิดจะสนใจคุณพลอยเธอบ้างหรอกวะ” แทนไทจำได้ว่าเคยถามเรื่องนี้กับเพื่อนของเขาครั้งที่หมั้นหมายกับพีรยาครั้งหนึ่งแล้ววันนี้เขาก็อยากจะถามย้ำอีกว่าเพื่อนของเขาไม่สนใจหญิงสาวจริงๆหรือไม่เพราะเขาเองก็เห็นว่าพีรยาออกจะสวยเพอเฟคเพียบพร้อมเหมาะสมกับเหนือเมฆทุกอย่าง“ไม่..แล้วนี่แดเนียลหายหัวไปไหน” เหนือเมฆตอบกลั
“แต่เครื่องนี้ก็ยังใช้ได้อยู่นี่คะ” สาวเจ้าบุ้ยปากเล็กน้อย“ฉันไม่ชอบให้เธอดื้อกับฉัน”“ก็ได้ค่ะ” จากคนที่อารมณ์ดีอยู่เมื่อครู่ตอนนี้กลับทำเสียงแข็งและทำหน้ายักษ์ใส่หญิงสาวจนเธอก้มหน้างุดลงกับอกแกร่งอย่างจำยอม“.....” ดวงตาคมเหลือบมองคนในอ้อมอกด้วยความพึงพอใจก่อนจะเปรยอิ้มอ่อนลงมาเล็กน้อยคิดในใจว่าหากเธอยังทำตัวว่าง่ายน่ารักอยู่แบบนี้ไม่รู้ว่าเขาจะหายจากอาการโหยหาเธอเมื่อไรไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าเขาจะสนใจใครมากเท่าเธอหลังจากที่นั่งเล่นกันที่ริมธารหลังบ้านพักใหญ่สาวเจ้าก็รบกลับเพราะต้องการที่จะมาทำอาหารเย็นเองหลังจากที่ปิดเทอมแล้วในเวลาที่เธออยู่ว่างๆก็จะกหัดทำอาหารจากยูทูปและสื่อต่างๆในอินเตอร์เน็ตลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เคยท้อเพราะอยากที่จะทำเป็นเพื่อตัวเองและเพื่อคนอื่นที่เธอจะต้องดูแลด้วย“นี่ค่ะ..” กับข้าวสามอย่างวางเรียงตรงหน้าของเหนือเมฆไม่ว่าจะเป็นไข่เจียวผัดผักและต้มข่าไก่ล้วนแล้วแต่หน้าตาน่าทานแต่เรื่องรสชาติก็ต้องฟังจากคนชิมอีกทีว่าเป็นอย่างไร“เอยลองหัดทำเพื่อคุณเหนือเลยนะคะ” สาวเจ้าว่าจบก็หย่อนก้นลงนั่งข้างชายหนุ่มยิ้มกริ่มไม่ยอมหุบ“เพื่อเอาใจฉันโดยเฉพาะเลยหรอก” เห
“ลูกสาวพี่โอบกับพี่อินไงคะตอนนี้ได้หกเดือนแล้วกำลังจ้ำม่ำเลยนะคะ”“อะไรนะ” สิ้นเสียงอ่อนของน้องสาวน้ำตาเจ้ากรรมในดวงตาคมก็รื้นออกมากะทันหันเย็นของวันหลังจากที่เจ้าเอยคุยกับอิทธิกรถึงความจริงที่ผ่านมาไม่นานนักอินทิราก็หอบลูกน้อยมาหาอิทธิกรที่โรงพยาบาลชายหนุ่มเห็นหน้าอินทิรากับลูกได้ก็โผเข้ากอดด้วยความรู้สึกผิด“ผมขอโทษ..” คำพูดของโทษของอิทธิกรกรออกมาจากปากของเขาไม่รู้กี่สิบครั้งตอนนี้เขานั่งอุ้มเจ้าก้อนกลมอยู่บนเตียงยิ่งมองตาแป๋วของลูกสาวตนที่ยังไร้เดียงสาความรู้สึกผิดก็จุกอกระบายออกเป็นน้ำตาลูกผู้ชายครั้งแล้วครั้งเล่า“ไม่ต้องขอโทษอะไรเราแล้วค่ะอินเข้าใจ...ต้องขอบคุณเอยนะคะที่ยอมพูดความจริงไม่อย่างนั้นอินกับลูกก็จะไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว” อินทิราจับมือหนาของอิทธิกรเอาไว้หลวมๆที่เห็นเขาร้องห่มร้องให้อยู่พักใหญ่ไม่ยอมหยุดสามวันต่อมาเพนท์เฮ้าส์เหนือเมฆพาน่านน้ำที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลมาพักที่เพนท์เฮ้าส์เขาจ้างพยาบาลส่วนตัวมาดูแลน้องชายของเขาสองคนและหวังว่าพยาบาลทั้งสองจะปราบพยศน้องชายของเขาให้ทานข้าวทานยาให้ตรงเวลาได้“ทีนี้อยากจะซ่าไปแข่งรถอีกหรือเปล่า” เหนือเมฆยืนกอดอกมองน้องชายของเขา