ตอนที่28 รักเหรอคะ

"ไม่มีอะไรค่ะแค่อยากมีเงิน"   ว่าจบดวงตาน้อยๆก็หลุบมองต่ำอย่างเหนื่อยใจหากเธอรวยกว่านี้สักหน่อยคงไม่ยากเลยที่จะจัดการปัญหาของเพื่อนรักเธอได้

ไม่ว่าจะเป็นออกค่ารักษาพี่ชายของเจ้าเอยและออกค่าคนงานให้เกวรินทร์หากเธอมีเงินเธอจะช่วยโดยไม่คิดเลย

"จะเอาเท่าไร...จะให้ยืม"  แทนไทยิ้มอ่อนเขาเสนอจะช่วยหญิงสาวโดยไม่ต้องคิดเพราะอย่างทรายแก้วเรียนอยู่แค่ปีหนึ่งเงินที่ต้องการตอนนี้คงๆม่ถึงห้าแสนเขามีให้เธอได้ยืมหรือให้ได้เลยสบายๆ

"จ..จริงหรอกคะ?"  คนตัวเล็กที่แก้มสองข้างป่องเพราะมีอาหารเต็มปากรีบเคี้ยวอาหารและรีบกลืนก่อนจะรีบถามชายหนุ่มตรงหน้าให้แน่ใจอีกครั้งว่าที่เขาพูดกับเธอเขาพูดจริงหรือพูดเล่น

"อืม...เราก็รู้ว่าพี่มีเงิน"

"....."   ทรายแก้วดีใจที่แทนไทจะช่วยเธอจริงๆแต่คำพูดของเขาเมื่อครู่ก็ทำให้เธออดว่าเขาว่าอวดรวยในใจไม่ได้

"คิดอะไรอยู่หรือเปล่า"  แทนไทจ้องมองคนตรงหน้าที่เอาแต่จ้องมองเขานิ่งจนเขามองออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

"อ่อเปล่าค่ะ.."  ทรายแก้วรีบส่ายหัวหงึกหงัก

"จะเอาเท่าไรว่ามา"

"สองแสนค่ะ"

"ซื้อของแบรนด์เนมหรอก"  แทนไทคิดเอาไว้ไม่ผิดคาดว่าเธอน่าจะขอไม่เกินห้าแสนแต่ก็อยากรู้คำตอบว่าเธอต้องการเงินไปทำอะไร

"เปล่าค่ะ"

"จ่ายค่าเทอม"

"ไม่ใช่ค่ะ.. แค่จะเอาไปช่วยเพื่อนพอดีเพื่อนฉันติดหนี้แถมเจ้าหนี้ก็น่าจะโหดด้วย"

"อ๋อ.. อย่างนี้นี่เอง"  ใบหน้าคมพยักหน้าเบาๆคิดไม่ถึงว่ายัยตัวเล็กนี่คิดจะช่วยเหลือเพื่อนได้ขนาดนี้

"เอาเป็นว่าเงินนี้พี่ให้เธอส่วนเราก็มาทำความสะอาดเพนท์เฮ้าส์ให้พี่หลังเลิกเรียนสักอาทิตย์ละสามวันก็แล้วกัน"  เมื่อเห็นคนอยากทำดีเขาก็ไม่นึกเสียดายเงินส่วนนี้เอาเป็นว่าเขาจะยกให้เธอขอแค่ให้เธอทำอะไรตอบแทนเขานิดหน่อยเท่านั้น

"ตกลงค่ะ... ขอบคุณนะคะ."   ร่างบางรีบลุกวิ่งอ้อมโต๊ะทานข้าวมาหาแทนไทยกสองมือพนมขอบคุณยกใหญ่

"ไม่เป็นไร...ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอก" แทนไทยิ้มกริ่มรู้สึกขบขันกับท่าทีน่าเอ็นดูของหญิงสาว

"ฉันขอข้าวเพิ่มนะคะ"   หลังจากขอบคุณชายหนุ่มจบทรายแก้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะตักข้าวใส่จานจนพูนด้วยเรื่องกังวลหายเป็นปลิดทิ้งตอนนี้เธอก็ทานอะไรได้เต็มที่

"อืม.."  แทนไทรีบตักกับข้าวใส่จานคนตัวเล็กรู้ได้ทันทีว่าเธอคงจะหายกังวลใจแล้วจึงดูร่าเริงขึ้น

วันต่อมา

  วันนี้เจ้าเอยตัดสินใจกลับมาที่บ้านในช่วงเย็นเพราะเธอค่อนข้างที่จะมีสติกว่าเดิมมากแล้ว

"สบายใจขึ้นแล้วใช่หรือเปล่า"  อินทิราถามเจ้าเอยขณะที่กำลังนั่งทานข้าวเย็นพร้อมกัน

"ค่ะ...เอยขอโทษนะคะที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง"

"ไม่เป็นไรหรอกเอยกลับมาปลอดภัยพวกพี่ก็ดีใจแล้วล่ะ...อีกอย่างที่พี่จะบอกก็คือหลังจากนี้เราจะต้องแต่งงานกับเหนือเมฆ"  อิทธิกรตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับน้องสาวให้รับรู้โดยเร็วจะได้เตรียมตัวเอาไว้ว่าหลังจากนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

"อะไรนะคะ"  

"คุณวารุณีมาสู่ขอเรากับพี่แล้วเหนือเมฆก็รับปากว่าจะรับผิดชอบและดูแลเอยอย่างดี"  

"แต่เอยไม่อยากแต่งกับคนที่ไม่ได้รักเอย"  เจ้าเอยเห็นทีจะเจอเรื่องลำบากใจเสียแล้วเพราะเธอก็ไม่ได้อยากบังคับให้คนที่ไม่ได้รักเธอมาใช้ชีวิตร่วมกับเธอเสียเมื่อไร

"ไว้เอยคุยกับเหนือเมฆเองดีกว่าว่าจะเอายังไง...หลังจากนี้รับปากพี่ก่อนว่าจะไม่หนีปัญหา"   อิทธิกรรู้ว่าเหนือเมฆคิดอย่างไรกับเจ้าเอยเพราะได้คุยเปิดอกอย่างลูกผู้ชายกันไปแล้วแต่เรื่องความรู้สึกของเหนือเมฆเขาอยากให้เจ้าเอยฟังจากเหนือเมฆเองมากกว่าและขอให้เจ้าเอยรับปากว่าหลังจากนี้จะต้องเข้มแข็งและไม่หนีปัญหาเพราะมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น

"ค่ะเอยรับปาก" 

21.30 น.

ก๊อกๆๆ

"คุณเหนือ"  หญิงสาวอยู่ในชุดนอนสีชมพูแขนยาวขายาวลุกออกจากเตียงมาเปิดประตูคิดว่าคนเป็นพี่มาเรียกแต่ที่ไหนได้กลับเป็นเหนือเมฆเธอจึงแอบมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยเพราะไม่ได้ทำใจว่าจะต้องเจอเขาในเวลานี้

"เธอหายไปไหนมาฉันเป็นห่วงแทบแย่"   เหนือเมฆสวมกอดร่างบางเอาไว้แน่นเมื่ออินทิราโทรบอกกับเขาว่าเจ้าเอยกลับมาแล้วเขาจึงรีบดิ่งมาที่นี่ทันที

"ห่วงเอยด้วยหรอกคะ"  คำว่าห่วงของอีกฝ่ายทำเอาดวงตากลมโตน้ำตารื้นเพราะไม่คิดว่าคำนี้จะออกมาจากปากของเหนือเมฆ

"ฉันทั้งรักทั้งห่วงแล้วตอนนี้ก็อยากขอโทษเธอด้วยที่ฉันทำตัวไม่ดีกับเธอ..ฉันขอโทษเจ้าเอยตอนนี้เรามาเริ่มต้นกันใหม่ฉันสัญญาจะเป็นสามีและพ่อที่ดี"   

"ร..รักหรอกคะ"   กำแพงความโกรธที่ตั้งสูงก่อนหน้าตอนนี้มันได้ถูกทำลายไปทั้งหมดด้วยคำว่ารักจากอีกฝ่ายคำพูดของเขาที่เธอไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้ยินมันเป็นเหมือนเสียงสวรรค์ที่ทำให้เธอเหมือนถูกยกภูเขาออกจากอกเพราะหากเธอจะต้องแต่งงานกับคนที่เธอไม่คิดว่าเขารักคงจะทรมานไม่น้อย

"ฉันเป็นคนใหม่ได้ก็เพราะเธอเจ้าเอยต่อจากนี้ขอให้ฉันได้ดูแลเธอกับลูกนะ"  ร่างสูงยังคงพร่ำพรรณาไม่จบทั้งยังกอดร่างบางเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

"คุณจะใจร้ายกับเอยอีกหรือเปล่า"  

"ไม่เลย..ฉันจะตามใจเธอทุกอย่างขอแค่เธออย่าหนีฉันไปเป็นพอ"   เหนือเมฆให้สัญญาลูกผู้ชายว่าต่อจากนี้เขาจะเป็นคนใหม่ที่ดีกว่าเดิมขอแค่หญิงสาวยอมอยู่กับเขาไม่หนีจากเขาไปเป็นพอ

หลายวันต่อมา

เหนือเมฆตามเฝ้าเจ้าเอยไม่ห่างเลิกงานเมื่อไรก็มาขลุกอยู่ที่บ้านของเจ้าเอยซื้อโน่นซื้อนี่มาให้จนเต็มบ้านเพราะเขาต้องการทำให้ทุกคนได้รู้ว่าคำที่เขาสัญญาว่าเขาจะดูแลคือดูแลจริงๆไม่ใช่เพียงลมปากที่เอ่ยพูดเมื่ออยากได้สิ่งที่ต้องการเท่านั้น

"นี่ของบำรุงที่คุณแม่ฝากมาให้เธอ"  เหนือเมฆวางกล่องวิตามินบำรุงคนท้องที่แม่ของเขาฝากเอามาให้เจ้าเอยสามสี่กล่องบนโต๊ะในห้องนอนของหญิงสาวก่อนจะเริ่มแกะ

"อย่าพึ่งแกะค่ะอันเก่าเอยยังกินไม่หมดเลย"  ร่างบางรีบเดินมาหยิบกล่องในมือของชายบหนุ่มอย่างรวดเร็วเพราะเธอจำได้ว่าวิตามินที่เธอทานอยู่ก็แบบเดียวกันที่เหนือเมฆกำลังจะแกะ

"เธอซื้อวิตามินพวกนี้มาแล้วหรอก"  เหนือเมฆไม่คิดว่าหญิงสาวจะซื้อวิตามินพวกนี้มาทานเพราะราคามันค่อนข้างแพงหูฉี่แถมยังต้องสั่งจากต่างประเทศเท่านั้น

"คุณกรซื้อให้เอยตอนเอยตอนไปอยู่คอนโดค่ะ...พอดีเพื่อนของเค้าเป็นคนนำเข้าวิตามินพวกนี้พอดี"  หญิงสาวตอบไปตามตรงเพราะที่ปกรณ์ซื้อให้เธอยังทานไม่หมด