ตอนที่32 สูญเสีย

"เจ็บใจหรือเปล่าล่ะ.. เหนือเมฆไม่มีวันเลิกเจ้าชู้ได้หรอกนะรู้เอาไว้ซะด้วย”

พีรยาผลักเจ้าเอยจนเธอเซเล็กน้อยทั้งยังจีบปากจีบคอพูดย้ำให้เจ้าเอยได้เจ็บใจ ในส่วนของเจ้าเอยเธอไม่มีแรงโต้ตอบอะไรทำได้แค่ยืนปาดน้ำตากับภาพที่เห็น

"มานี่.."  พีรยาดึงมือเจ้าเอยให้เดินตามเธอขึ้นมาจนมาถึงผาชัน

"พาเอยมาที่นี่ทำไม"

"รู้หรือเปล่าที่ฉันต้องการฆ่านังวิเวียนเพราะอะไร"  พีรยาผลักเจ้าเอยต้อนไปที่ผาชันจนสาวเจ้าเริ่มหน้าซีดเผือดกลัวหญิงสาวตรงหน้าจับใจ

"คุณพลอย"  

"เพราะมันเอากับเหนือเมฆยังไงล่ะ...รู้หรือยังว่าเหนือเมฆเอาผู้หญิงไม่เลือกหน้ารู้ทั้งรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทคู่หมั้นของตัวเองก็ยังไม่เว้น"

"ฮือๆๆ..."  ยิ่งได้ฟังที่วิเวียนพูดความเสียใจและความกลัวก็ประดังประเดกันเข้ามาจนเจ้าเอยปล่อยโฮสะอึกสะอื้นตัวโยนเรื่องนี้เหนือเมฆไม่เคยเล่าให้เธอฟังแม้แต่น้อยผิดที่เธอเองจริงๆที่ให้ใจและไว้ใจเหนือเมฆเร็วเกินไป

เพี๊ยะ

"โอ้ยย.. "

"คนอย่างแกมันมีดีกว่าฉันตรงไหน"   พีรยายิ่งเห็นเจ้าเอยทำท่าทางอ่อนแอเธอก็ยิ่งหมั่นไส้เธอวาดแขนเป็นวงกว้างฟาดมือเรียวใบที่ใบหน้าเจ้าเอยจนเธอล้มลง

พลั้กกก

"อ๊ายยยยย..." ไม่ทันที่เจ้าเอยจะได้ลุกขึ้นพีรยาก็ผลักหญิงสาวที่ตั้งท้องอ่อนๆให้ตกหน้าผาลงทะเลไป

"ถ้าฉันไม่ได้ใครก็ไม่ต้องได้"  สายตาของพีรยาไม่ได้มีความรู้สึกสลดกับเรื่องที่ทำผิดแม้นแต่น้อยความอยากเอาชนะทุกสิ่งมันกัดกินหัวใจเธอจนไม่เหลือความเป็นคนแล้ว

ชั่วโมงต่อมา

"มีความสุขกับคนที่ไม่ใช่เมียสนุกไหมล่ะคะเหนือ"   พีรยารีบเอ่ยทักทายเหนือเมฆที่พึ่งกลับเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าระรื่น

"พลอย...เจ้าเอยอยู่ไหน"  ชายหนุ่มตกใจไม่น้อยที่เห็นพีรยาอยู่ที่นี่เขารู้ว่าเธอคือตัวอันตรายจึงรีบถามหาเจ้าเอยหน้าตาตื่นทันที

"ไม่รู้สิ...ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า"  พีรยายังคงพูดจายียวนด้วยท่าทีที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"เอย..เธอทำอะไรเมียฉัน"  เหนือเมฆรีบเดินปรี่เข้าไปกระชากแขนหญิงสาวตวาดใส่เธอเสียงฝาดเพราะตอนนี้หัวใจของเขาเริ่มมีความเป็นห่วงเมียรักไม่น้อยไม่รู้เลยว่าพีรยาพูดเล่นหรือพูดจริง

"โกรธหรอกคะ"  พีรยายิ้มร่าพึงพอใจที่เห็นเหนือเมฆหัวเสีย

"นังบ้าเอ้ย..บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเมียฉันอยู่ที่ไหน"   เหนือเมฆแทบคุมสติไม่อยู่

"เห็นคุณระเริงสวาทกับคนอื่นจนเตลิดตกหน้าผา..ตาย..ไปแล้วมั้ง..ฮ่าๆๆๆ"   พีรยาหัวเราะร่าเหมือนคนไร้สติเธอพอใจในสิ่งที่เธอได้กระทำลงไปพอสมควรคนที่ทำให้เธอเจ็บต้องเจ็บกว่า

"โถ่โว้ยย.." เหนือเมฆรีบวิ่งตามหาเจ้าเอยไปทั่วจนขึ้นไปบนผาสูงหลังบ้าน

"เจ้าเอย... เจ้าเอย.. ไม่นะ..ม่ายยย.."  เขาเห็นเพียงแค่รองเท้าเมียรักกระจายอยู่แถวนั้นก็เดาได้ทันทีว่าสิ่งที่พีรยาพูดเป็นความจริงขาแกร่งอ่อนแรงยวบจนร่างใหญ่ฟุบลงกับพื้นเรียกหาเมียรักด้วยน้ำเสียงแห่งความเจ็บปวด

วันต่อมา

ตั้งแต่เมื่อวานที่เหนือเมฆแจ้งตำรวจและเรียกนักประดาน้ำมาหาเจ้าเอยจนวันนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอเจ้าเอยส่วนพีรยาเธอก็ถูกตำรวจจับและสารภาพทุกอย่างแล้วว่าทำอะไรลงไปบ้าง

"แม่ครับ.. เมียผมกับลูก.."   เหนือเมฆที่นั่งหมดอาลัยตายอยากตั้งแต่เมื่อวานวันนี้เขาก็เหม่อลอยเอาแต่ร้องให้เหมือนคนไม่มีสติพอเห็นหน้าคนเป็นแม่มาถึงก็ปล่อยโฮโดยที่ไม่เหลืออาย

"......"  วารุณีก็พูดอะไรไม่ออกได้แต่ปาดน้ำตาเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าหากเจอเจ้าเอยตอนนี้ก็คงจะเหลือแค่ร่างเสียแล้ว

"ผมผิดเอง..ผมไม่ควรปล่อยเธอไว้คนเดียว"  เหนือเมฆเอาแต่โทษตัวเองหากเขาไม่กลัวคำขู่ของลูกจันทร์ก็คงไม่ต้องมาติดกับดักแผนของพีรยาและเจ้า​เอยก็คงไม่ต้องมาจบชีวิตแบบนี้

  ในส่วนของอิทธิกรและอินทิราที่รีบนั่งเครื่องมาพร้อมกับวารุณีเมื่อรู้ข่าวจากเหนือเมฆยอมรับว่าเขาโกรธพีรยามากโกรธจนไม่อยากจะมองหน้าและพูดอะไรไม่ออก

รวมไปถึงไม่พอใจเหนือเมฆเป็นอย่างมากที่ดูแลน้องของเขาไม่ดีแถมยังทิ้งน้องเขาไปมีสัมพันธ์กับผู่หญิงคนอื่นแม้นจะรู้ว่าเป็นแผนพีรยาแต่เขาก็ยังทำใจให้อภัยเหนือเมฆตอนนี้ไม่ได้

"อยู่ไหนเอยกลับมาหาพี่เถอะ" อิทธิกรนั่งเหม่อน้ำตาไหลเรียกหาน้องสาวที่ริมหน้าผาเขาไม่เคยคิดว่าจะสูญเสียคนเป็นน้องไปเร็วแบบนี้ทั้งยังหลานที่อยู่ในท้องอีกยิ่งคิดมันก็ยิ่งบีบหัวใจ

"......"  อินทิราจับมืออิทธิกรอยู่ไม่ปล่อยเพราะรู้ดีว่าตอนนี้อิทธิกรเสียใจมากจนแทบไม่มีสติเหมือนกัน

สถานีตำรวจ

"พี่ไม่คิดว่าเราจะเลวได้ขนาดนี้เลยนะพลอย"  ปกรณ์เข้ามาหาน้องสาวถึงห้องขังเขาหมดความสงสารในตัวพีรยาไม่รู้ว่าทำไมน้องสาวคนเดียวของเขาถึงกล้าทำเรื่องชั่วร้ายได้เพียงนี้

"พี่กรว่าพลอย.. นี่เห็นคนอื่นดีกว่าน้องตัวเองหรอกคะ"   พีรยามองค้อนปกรณ์อย่างน้อยใจเพราะน้อยครั้งนักที่ปกรณ์จะพูดจาแรงๆใส่เธอ

"ต่อไปนี้พี่กับคุณพ่อคุณแม่จะไม่ช่วยเหลืออะไรเราอีกต่อไปทำผิดก็ต้องยอมรับผิด"   

"พี่กร.. อ๊ายยยย..."  พีรยากัดฟันกรอดกำมือแน่นเธอคิดว่าครั้งนี้เธอจะรอดตัวไปได้เหมือนครั้งก่อนแต่เปล่าเลยตอนนี้เธอจึงอาละวาดโวยวายยกใหญ่

ปกรณ์ทนที่จะฟังเสียงอาละวาดพีรยาไม่ได้จึงเดินหันหลังกลับโดยที่ไม่หันมาสนใจใยดีน้องตัวเองแม้นแต่น้อยเขาคิดว่าการถูกลงโทษจากกฎหมายครั้งนี้จะทำให้พีรยาดีขึ้นไม่มากก็น้อย

หลายเดือนผ่านไป

ตอนนี้เหนือเมฆปล่อยตัวผมยาวหนวดเคราเฟิ้มทำงานหามรุ่งหามค่ำวันหยุดก็ออกทะเลตามหาเจ้าเอยไม่หยุดไม่หย่อนด้วยครั้งนั้นไม่มีคนพบร่างภรรยาของเขาเขาเองจึงคิดเสมอว่าเจ้าเอยยังมีชีวิตอยู่ทั้งที่คนรอบข้างก็ถอดใจกันไปหมดแล้วว่าเจ้าเอยจะกลับมา

วัดxxx

วันนี้สองสาวเข้ามาในวัดแห่งหนึ่งซึ่งมีรูปปั้นที่เป็นสัญลักษณ์ของความรักคือรูปปั้นกามเทพเชื่อกันว่าหากใครอยากมีคู่หรือตามให้คนที่เรารักกลับมามาขอที่นี่สำเร็จทุกราย

วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายก่อนจะปิดเทอมสองสาวจึงมาที่วัดเพื่อบนบานสานกล่าวเพราะยังมีความเชื่อว่าเพื่อนตัวเองจะกลับมา

"หวังว่าเอยจะกลับมาโดยเร็ววันนะเจ้าคะ"

สองสาวยกมือสาธุท่วมหัวหลังจากบนบานเสร็จแต่ก็ยังไม่มีใครปริปากบอกกันว่าจะแก้ด้วยอะไร