วันต่อมา
"โอบ.." อินทิราหญิงสาววัย30ปียืนมองคนในห้องกระจกด้วยแววตาไหววูบแม้นอิทธิกรจะไล่ให้เธอเลิกกับเขาแต่ทุกวันนี้เธอก็ยังทำใจลืมเขาไปไม่ได้เสียทีจากที่รู้เรื่องเขาไม่นานเธอก็ตัดสินใจรีบบินกลับมาที่เมืองไทยกะทันหันเพราะกลัวว่าจะไม่ได้เจอหน้าของเขาอีก
"พี่อิน.." เจ้าเอยเดินเอ้อระเหยมาที่โรงพยาบาลในช่วงเย็นหลังเลิกเรียนเมื่อมายืนหน้าห้องไปซียูได้เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอินทิรายืนอยู่ที่นี่ก่อนจะรีบเข้าไปทัก
"เอย" อินทิรายกมือเรียวปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะยิ้มอ่อนให้น้องสาวที่แสนน่ารักที่ไม่ได้เจอกันนาน
"พี่อินกลับจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไรคะ" เจ้าเอยกับอินทิรามานั่งคุยกันที่ลานสวนหย่อมของโรงพยาบาล
"พี่รู้ข่าวโอบพี่ก็กลับมาเลยเอยต้องการให้พี่ช่วยเหลืออะไรหรือเปล่าพี่ยินดีช่วยนะเอย" อินทิราไม่ติดใจเรื่องเก่าก่อนที่อิทธิกรร้ายกับเธอเพราะยังมีใจเป็นห่วงอิทธิกรอยู่ไม่น้อยและเธอก็ยินดีช่วยครอบครัวของอิทธิกรเสมอ
"เอ่อ.. ไม่มีอะไรหรอกค่ะเอยจัดการทุกอย่างได้ขอบคุณพี่อินมากๆเลยนะคะที่ยังเป็นห่วงพวกเรา" เจ้าเอยเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะฝืนยิ้มออกมาปฏิเสธอินทิราเพราะคิดว่าหากพี่ชายเธอรู้ว่าเธอให้อินทิรายื่นมือเข้ามาช่วยแล้วพี่ชายเธอจะไม่สบายใจทั้งยังขอบคุณอินทิรามากๆที่เป็นพี่สาวที่แสนดีสำหรับเธอเสมอมา
RrrrrRrrrr
"ค่ะ.. เดี๋ยวอินรีบกลับไปนะคะ" อินทิรารีบรับสายเมื่อเห็นว่าใครโทรมา
"เอ่อ.. พี่ต้องขอตัวก่อนนะเอยพอดีพี่มีธุระ" หลังจากวางสายเรียบร้อยแล้วเธอจึงต้องขอตัวจากเจ้าเอยกลับเพราะเธอออกจากบ้านมานานพอสมควรแล้วต้องรีบกลับไปเพราะมีคนที่ต้องดูแล
"ค่ะ.." เจ้าเอยลุกยืนยิ้มส่งคนเป็นพี่สาวมองเธอจนลับตาไปก่อนจะเดินกลับไปที่หน้าห้องไอซียูอีกครั้ง
“พี่โอบรู้หรือเปล่าคะว่าพี่อินห่วงพี่โอบแค่ไหน..” สาวเจ้ายืนจ้องมองพี่ชายจองเธอที่นอนอยู่บนเตียงในห้องไปซียูด้วยสายตาที่หดหู่หากพี่ชายเธอและอินทิรายังคบกันได้ก็คงจะดี
บริษัทxxx
"ผมฝากงานสักสองสามวันนะครับคุณเพชร" หลังจากจบสิ้นวันทำงานวันนี้ก่อนกลับเหนือเมฆก็รีบฝากงานกับพชรหนุ่มใหญ่วัย42เลขาและที่ปรึกษาที่เขาไว้ใจให้ดูแลงานให้สักสองสามวัน
"คุณเมฆจะไปไหนหรอกครับ" พชรไม่ค่อยเห็นเหนือเมฆทิ้งงานไปกะทันหันแบบนี้จึงค่อนข้างแปลกใจเล็กน้อย
"ผมมีธุระส่วนตัวที่ต้องจัดการนิดหน่อยครับ"
"ครับ" พชรรู้กาลเทศะดีว่าไม่ควรจะถามอะไรต่อเมื่อคนตรงหน้าบอกว่าเป็นธุระส่วนตัว
ครู่ต่อมา
บรู๊นนน เหนือเมฆขับรถสปอร์ตสีดำราคาหลายสิบล้านพุ่งออกจากลานจอดรถบริษัทตรงดิ่งมาที่บ้านเก็บกระเป๋าใบใหญ่สองใบเปลี่ยนจากการขับรถสปอร์ตเป็นSUVคันหรูแล้วรีบตรงไปที่บ้านแถบชานเมืองของอิทธิกรเพื่อทำอะไรบางอย่างตามที่ได้คิดเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
18.00 น.
"...." เจ้าเอยนั่งกอดเข่าปากดน้ำตาที่โซฟาห้องนั่งเล่นในชุดนักศึกษาหากเธอไม่รีบหาเงินผ่าตัดพี่ชายของเธอภายในวันสองวันตามที่หมอบอกอาการพี่ชายของเธอก็จะทรุดลงเรื่อยๆจนกระทั่งจากไป
ก๊อกๆๆ เจ้าเอยรีบปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะก้าวเท้าไปเปิดประตูเพราะคิดว่าเพื่อนทั้งสองของเธอน่าจะมาหา
"ค.. คุณเหนือ" ร่างบางยืนนิ่งชะงักงันมองคนร่างสูงด้วยสายตาที่ค่อนข้างตกใจแววตาดุดันของเขาที่มองมายังเธอทำเอาหญิงสาวรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจหากเขามาที่นี่คงไม่พ้นเรื่องพี่ชายเธอแน่นอน
"ฉันจะมาคุยกับเธอเรื่องพี่ชายเธอ" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาไม่ผิดจากที่หญิงสาวคิดเมื่อเขาว่ามาดังนั้นเธอเองก็ต้องทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านที่ดีเชิญเขามาคุยด้านในเพราะเธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเหนือเมฆจะว่าอย่างไรเรื่องที่พี่ชายเธอทำให้น้องชายของเขาเจ็บหนัก
"ค่ะเชิญนั่งด้านในก่อนค่ะ"
ร่างสูงมองแวบแรกก็รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าพึ่งจะหายจากอาการร้องให้และหลังจากนี้เขาเชื่อว่าเธอจะต้องเสียน้ำตาหนักกว่าเดิมแน่นอน
"ฉันยังไม่ได้แจ้งความเรื่องที่พี่ชายเธอขับรถชนน้องชายฉัน...แล้วเรื่องที่จะแจ้งหรือไม่แจ้งก็อยู่ที่เธอ" เมื่อร่างสูงในชุดสูทราคาแพงหย่อนก้นลงนั่งที่โซฟาได้ดวงตาคมก็จับจ้องมองไปที่หญิงสาวในชุดนักศึกษาตัวโคร่งอย่างมีเลศนัยก่อนจะเอ่ยสิ่งที่เขาต้องการจะมาคุยกับเธอในทันที
"ยังไงหรอกคะเอยไม่เข้าใจค่ะ" ดวงตากลมโตเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างไม่เข้าใจคำพูดของเขา
"ถ้าเธอยอมรับข้อเสนอของฉันตัวฉันก็จะไม่เอาเรื่องพี่ชายเธอแถมยังจะช่วยออกค่ารักษาให้ด้วย" ว่าจบก็อมยิ้มอ่อน
"อะไรหรอกคะ.." เจ้าเอยมองหน้าเหนือเมฆด้วยสายตาที่คาดเดาอะไรไม่ได้
ครู่ต่อมา
หลังจากที่เหนือเมฆเอ่ยข้อเสนอมาจบเจ้าเอยก็นั่งมองชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจที่เขาพูดอออกมาได้หน้าตาเฉยว่าให้เธอเอาตัวเข้าแลกกับเงินที่จะใช้รักษาพี่ชายและแลกกับการที่พี่ชายของเธอจะไม่ถูกดำเนินคดีไม่รู้ว่าคนมีเงินมีอำนาจทั้งหลายจะชอบใช้เงินฟาดหัวคนอื่นเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการเหมือนกันแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า
"คุณเหนือกลับไปเถอะค่ะเอยไม่รับข้อเสนอนี้" หญิงสาวกลั้นใจตอบกลับไปเสียงแข็ง
"เธอคิดให้ดีซะก่อนที่จะปฏิเสธฉัน" เหนือเมฆรู้แต่แรกแล้วว่ายังไงหญิงสาวก็น่าจะมีคำปฏิเสธเขาลุกยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะวางนามบัตรลงตรงหน้าของหญิงสาวและก้าวเดินออกไปช้าๆด้วยรอยยิ้มอ่อนเพราะรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีเธอก็ต้องวิ่งแจ้นตามเขามาแน่นอน
“ทำไมเป็นคนแบบนี้กันนะ” หลังจากที่เหนือเมฆเดินพ้นประตูหน้าบ้านได้เจ้าเอยก็นั่งทรุดลงกับโซฟาไม่ใช่เธอพึ่งจะมารู้จักเขาแต่รู้จักมานานแล้วเนื่องจากเขาเป็นเพื่อนรุ่นพี่ของอินทิราและมีชื่อเสียงทางด้านอิทธิพลไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนที่ชอบใช้เงินฟาดหัวคนเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการแบบนี้ด้วย
RrrrrrRrrrrr
"ค่ะคุณหมอ..อ.อะไรนะคะ" ระหว่างที่นั่งคิดเรื่องที่เจอเมื่อครู่จู่ๆสายจากโรงพยาบาลก็โทรเข้ามาหญิงสาวจึงรีบกดรับทันทีหวังว่ามันจะเป็นข่าวดีแต่กลับเป็นข่าวร้ายที่เกินกว่าเธอจะรับได้เพราะหมอแจ้งว่าพี่ชายของเธอเกิดอาการช็อคและหากไม่รีบผ่าตัดส่วนที่เสียหายในสมองจะทำให้สมองค่อยๆตายไปทีละส่วน
“ไม่นะ..มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ” หลังจากวางสายได้สาวเจ้าก็สะอึกสะอื้นตัวโยนก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกไปข้างนอกพร้อมกระเป๋าก่อนจะกดมือถือโทรหาเหนือเมฆอย่างไม่ลังเลตอนนี้ชีวิตพี่ชายเธอสำคัญกว่าอะไรทั้งสิ้นแม้กระทั่งศักดิ์ศรีของเธอ“สวัสดีครับ..” เหนือเมฆที่ขับรถออกมาจอดไม่ไกลจากบ้านของเจ้าเอยมากนักเมื่อเห็นมีสายเข้ามาจึงรู้ทันทีว่าเป็นเบอของเจ้าเอยแต่ก็ยังเอ่ยกับสายที่โทรเข้ามาด้วยน้ำเสียงเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่รู้"เอยเองนะคะคุณเหนือ..คุณจะให้เงินรักษาพี่ชายเอยจริงๆใช่หรือเปล่าคะ" ทางด้านเจ้าเอยตอนนี้วิ่งออกนอกบ้านมาด้วยโทรคุยไปด้วย"อืม..จนกว่าจะหายดีเลยล่ะ""เอย...ตกลงค่ะ""ดี...ฉันจอดรถอยู่ตรงซอยXXมาหาฉันเดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ" ว่าจบก็กดวางสายก่อนจะนั่งรออย่างใจเย็นไม่นานนักดวงตาคมก็มองกระจกข้างด้วยสีหน้าพึงพอใจที่เห็นร่างบางวิ่งเข้ามาหาก๊อกๆๆ เจ้าเอยวิ่งมาเคาะกระจกรถราคาแพงของเหนือเมฆด้วยอาการเหนื่อยหอบเพราะรีบวิ่งมาสุดชีวิต"ขึ้นมากับฉัน" เหนือเมฆลดกระจกลงก่อนจะบอกให้หญิงสาเข้ามานั่งคุยกันในรถ“คุณเหนือช่วยพาเอยไปทำเรื่องที่โรงพยาบาลก่อนได้หรือเปล่าคะ” เสียงหวานพูดขึ้นมาด้
"......" ร่างบางยืนเงียบด้วยใบหน้าห่อเหี่ยวครู่หนึ่งก่อนจะลากกระเป๋าที่เขาเตรียมมาให้เธอไปที่หน้าห้องน้ำและเข้าไปจัดการตัวเองตามคำสั่งที่เขาบอกด้วยความลำบากใจ"หา..." มือน้อยที่ค้นกระเป๋าเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มเตรียมมาให้เธอถึงกับแทบจะร้องให้เพราะในกระเป๋าไม่มีเสื้อผ้าในแบบคนปกติใส่ในชีวิตประจำวันเลยสักชิ้นมีแต่ชุดนอนวาบหวิวหลากสีที่เธอเห็นแล้วก็อายจนหน้าแดง"ชุดนี้ละกัน" เมื่อเลือกอยู่พักใหญ่จึงได้ชุดเดรสสายเดี่ยวตัวยาวสีขาวที่คลุมทั้งตัวก็จริงแต่ก็เป็นซีทรูที่บางจนเห็นทะลุปรุโปร่งหญิงสาวเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับชุดซีทรูบางกับอีกชุดที่เป็นชุดชั้นในวาบหวิวสีดำที่ดูจะปกปิดของสงวนมิดชิดดีกว่าตัวอื่นและผ้าขนหนูผืนขาวสองผืนอีกผืนคิดว่าเอาไว้เช็ดตัวและอีกผืนเธอจะเอาไว้ใช้คลุมตอนนี้คงจะแก้ขัดเขินของเธอได้พอสมควร"หึ่.." ดวงตาคมจับจ้องร่างบางพักใหญ่เมื่อสาวเจ้าเข้าห้องน้ำไปได้เขาก็สบถขำอย่างพึงพอใจใจจริงเขาไม่ได้คิดอยากจะช่วยชีวิตของอิทธิกรแม้แต่น้อยเพราะไม่ชอบหน้าด้วยเรื่องหมางใจกันแต่ก่อนทั้งตอนนี้อิทธิกรยังทำน้องเขาเจ็บปางตายอีกแต่คิดไปคิดมาการที่จะปล่อยให้อิทธิกรตายมันก็คงจะทรมานน้อยไปหากอิ
"เอ่อ..." ร่างบางเขยิบห่างคนตัวโตเล็กน้อยตอนนี้ทั้งหน้าทั้งตัวชาวาบไปหมดเพราะเข้าใจคำถามของเขาว่าต้องการอะไร"เธอเคยมีอะไรกับใครมาก่อนหรือเปล่า" ว่าจบก็ผลักร่างบางนอนราบไปกับเตียงใช้แขนแกร่งกดตัวเธอเอาไว้"ไม่ค่ะ.." ใจของเจ้าเอยตอนนี้เต้นแรงโครมครามแข่งกับเสียงฟ้าเสียงฝนที่กำลังกระหน่ำจนแทบออกมาอยู่ข้างนอกและรีบหันหน้าหนีคนที่กำลังยื่นใบหน้าคมเข้มเข้ามาใกล้"ดูไปดูมาเธอก็น่ารักไม่น้อยเลยไม่มีใครจีบเธอบ้างหรือไง" ดวงตาคมไล่มองใบหน้าหวานใกล้ๆเขายอมรับความจริงที่ว่าเธอดูน่ารักไม่น้อยเพราะมีทั้งดวงตาที่กลมโตขนตาที่งอนยาวปากนิดจมูกหน่อยแก้มพองมีรักยิ้มนับว่าเป็นของเล่นชิ้นโบว์แดงที่เขาจะมีเอาไว้เลยก็ว่าได้แล้วก็อยากจะรู้นักว่าหญิงสาวที่ดูน่ามองคนนี้จะไม่มมีใครเข้ามาจีบบ้างหรืออย่างไร"ไม่ค่ะเอยไม่ได้สนใจใคร" เจ้าเอยตอบไปตามความจริงเธอไม่ได้คิดจะสนใจใครเพราะอยากตั้งใจเรียนให้มันจบแล้วเรื่องคนรักก็ค่อยว่ากันอีกที"ดีแล้ว..งั้นฉันจะลองดูซิว่าเธอจะสะอาดเอี่ยมอ่องอยู่อย่างที่ปากพูดหรือเปล่า" จมูกโด่งไล่ดอมดมลำคอระหงส์กลิ่นหอมอ่อนๆของเธอทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายบวกกับปลุกอารมณ์ไปในคราเดียวมื
"เอ่อ.." ใบหน้าหวานตกใจพอสมควรกับขนาดของคนตัวโตเธอรีบหันหน้าหนีเพราะอายเกินกว่าจะจ้องมันอยู่แบบนี้ทั้งยังไม่อยากจะคิดว่าหากมันเข้าไปอยู่ในตัวของเธอจะทรมานหรือจะมีความสุขอย่างที่เธอเคยได้ยินคนอื่นพูดกัน"อืม..." ชายหนุ่มโน้มตัวกอดร่างบางอีกรอบบดจูบเธอพักใหญ่ก่อนจะค่อยๆดันเจ้าแท่งร้อนบดเบียดร่องสวาทที่ปิดสนิทและค่อนข้างแห้งผาดอย่างยากลำบาก"อื้อ..." ร่างบางเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อรู้สึกเจ็บเหมือนมีใครกำลังเอามีดมากรีดของสงวนของเธอ"อดทนไว้ก่อน" เหนือเมฆกัดฟันเอ่ยเสียงกระเส่าเพราะเขายังไม่สามารถดันตัวตนของเขาเข้าไปข้างในตัวเธอได้แถมความคับแน่นของหญิงสาวก็บีบรัดแท่งร้อนของเขาจนปวดหนึบ"อ..อ๊ายยยย...อือ..ออกไปก่อนค่ะ" ไม่นานนักคนตัวโตก็จัดการบดเบียดแท่งร้อนจนสุดลำได้สำเร็จความเจ็บจุกแผ่ซ่านไปทั่วตัวหญิงสาวจนเธอกรีดร้องออกมาจนสุดเสียงน้ำตาหยดน้อยไหลพรากมือน้อยที่กำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อครู่คลายออกเพราะหมดแรงที่จะเกาะก่ายด้วยความเจ็บที่มากเกินจะบรรยาย"อืม.." ดวงตาคมก้มมองจุดเชื่อมต่อเห็นหยดเลือดแดงฉานไหลออกมาแค่รู้ว่าเธอบริสุทธิ์อย่างที่พูดก็รู้สึกภูมิใจและสบายใจไปในคราเดียวกันเมืื่อรู้ว่า
"ขอบคุณตัวเธอเองเถอะ...ฉันได้เธอส่วนเธอได้ชีวิตพี่ชายเธอถือว่าหายกัน" มือหนาจับมือของหญิงสาวทีากำลังยกมือไหว้เขาเหนือหัวเหมือนไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ลดมือลง"...จริงด้วยค่ะงั้นเอยก็ไม่ต้องขอบคุณคุณเหนือสินะคะ..." เรื่องข้อแลกเปลี่ยนของเขาเธอเองก็ลืมไปชั่วขณะมัวแต่ดีใจที่เงินของเขาช่วยพี่ชายเธอได้"อืม...หิวหรือเปล่า" "ไม่ค่ะ" ใบหน้าหวานส่ายหัวหงึกหงัก"ไม่หิวก็ต้องหิวอาหารวางรออยู่ที่โต๊ะแล้ว" "ถ้าจะบังคับให้เอยกินข้าวจะถามเอยทำไมล่ะคะ" สาวเจ้าบุ้ยหน้าเหลือกตามองคนตัวโตอย่างไม่เข้าใจหากเขาคิดจะบังคับแล้วจะถามเธอเพื่ออะไร"ยอกย้อนฉันหรอก" ว่าจบก็อุ้มร่างบางออกไปข้างนอกเพื่อจะไปนั่งทานข้างเช่นเดิม"เปล่านะคะ... " แขนเรียวตวัดรัดลำคอของเหนือเมฆทั้งริมฝีปากบางยังบ่นอู้อี้ที่เขาหาว่าคำถามของเธอคือคำที่ยอกย้อน เหนือเมฆยังคงให้หญิงสาวนั่งตักของเขาอีกเช่ยเคยเพียงแต่ตอนนี้เธอมีแรงตักอาหารทานเองได้แล้วเขาไม่จำเป็นต้องป้อน"ทานนี่สิ" ชายหนุ่มยื่นช้อนตักผัดผักใส่ในจานของหญิงสาวเพราะเห็นเธอทานแต่ข้าวเปล่ากับไข่เจียวเท่านั้น"เอยไม่ชอบผักค่ะ" เมื่อเห็นผักอยู่ในจานใบหน้าหวานก็หน้ามุ่ย
"อืม...คุณเหนือ" เมื่อพาร่างบางเข้าห้องมาได้เขาก็จัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกก่อนจะห่มร่างของเขาและเธอด้วยผ้านวมผืนหนาเริ่มซุกไซร้ดอมดมซอกคอระหงส์วางมือหนาบีบเค้นเต้างามจนร่างบางรู้สึกตัวตื่นมาอีกครั้ง"เธอยั่วฉันเองนะ" เสียงแหบพร่าก่ายกระซิกข้างใบหน้านวลขณะที่มือหนาตวัดชั้นในตัวจิ๋วของหญิงสาวออกให้พ้นทางก่อนจะแทรกลำขาแกร่งกลางขาเรียวทั้งสอง"อื้มม...คุณเหนือ..เอยยังไม่หายเจ็บค่ะ" ใบหน้าหวานหันหน้าหนีเมื่ออีกฝ่ายบดจูบคืนนี้เธอง่วงเต็มทนทั้งยังไม่หายเจ็บที่ของสงวนจึงงอแงเล็กน้อย"แต่ฉันต้องการ" ว่าจบก็สอดใส่แท่งร้อนผงาดชูชันเข้าช่องทางรักโดยที่ยังไม่ทันได้เล้าโลมร่างบางนานเท่าไรส่งผลให้ความเจ็บแผ่ซ่านทั่วตัวหญิงสาวจนต้องกรีดร้องออกมาเสียงหลง"อ.. อ๊ายย... อืม.." เสียงกรีดร้องระบายความเจ็บถูกกลืนด้วยริมฝีปากหนาที่เริ่มบดจูบหญิงสาวอีกรอบพร้อมขยับสะโพกแกร่งไปในคราเดียวกัน"อื้อ.." มือเรียวจิกลำแขนแกร่งหนึบน้ำตาคลอเบ้าเพราะความเจ็บเมื่อคนตัวโตยกขาเรียวข้างหนึ่งของเธอพาดบ่าและกระแทกสะโพกรัวเป็นจังหวะเร่าร้อน"ฮือๆๆ.." ตอนนี้เจ้าเอยเอาแต่ร้องให้แต่เสียงก็ยังอยู่ในลำคอของอีกฝ่ายที่บดจูบเธอ
หลังจากทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้วเหนือเมฆก็พาหญิงสาวขี่หลังเดินออกมาที่หลังบ้านไม่ไกลนักก็เจอลำธารที่ค่อนข้างมีทิวทัศน์ที่สวยงามสดชื่นแก่สายตาของคนที่มอง"ไม่คิดว่าหลังบ้านจะมีลำธารสวยๆแบบนี้ด้วยนะคะ" ดวงตากลมโตมองวิวทิวทัศน์แถวนี้ไม่ละวางสายตาเพราะเมื่อมาถึงที่นี่ทำให้ตัวเธอนั้นผ่อนคลายอยู่ไม่น้อย"อยากเล่นน้ำหรือเปล่า" ชายหนุ่มหันน้าถามคนที่อยู่ข้างหลัง"ค่ะ" ใบหน้านวลพยักหน้าหงึกหงัก"ฉันให้เวลาเล่นไม่นานนะเดี๋ยวเธอจะไม่สบายแล้วต้องให้ฉันดูแลอีก" ว่าจบก็ปล่อยร่างบางลงในน้ำที่ไม่ค่อยลึกมากให้เธอนั่งเล่นให้สบายอารมณ์ตอบแทนที่เธอเอาอกเอาใจเขาเมื่อตอนทานข้าวเช้า"ค่ะ...คุณเหนือมาเล่นด้วยกันสิคะ" ร่างบางค่อยๆเดินลงมาในแอ่งน้ำใสลึกประมาณเหนือเอวบางเธอมาเล็กน้อยโดยมีชายหนุ่มเดินตามแนวโขดหินมานั่งอยู่ใกล้ๆเธอไม่ห่างด้วยความอยากให้เขาลงมาเล่นกับเธอด้วยจึงดึงแขนชายหนุ่มลงน้ำขณะที่เขาเผลอเอาแต่มองธรรมชาติรอบๆ"ไม่.."ตู้มม.. ชายหนุ่มไม่ทันปฏิเสธขาดคำตัวเขาก็เอียงล่วงหล่นมาอยู่ในน้ำเรียบร้อยแล้ว"เจ้าเอย" คนตัวโตรีบยืนให้อยู่ยกมือหนาปาดน้ำที่ชุ่มอยู่บนหน้าและผมก่อนจะดุสาวเจ้าเสียงแข
"เอ่อ.." ใบหน้าหวานแสดงออกถึงความรู้สึกกังวลอยู่พอสมควร"ฉันว่ามันน่าจะไม่เจ็บมากเหมือนก่อนหน้าแล้วล่ะ" "หรอกคะ""อืม..เชิ่อฉันสิ" มือหนาลูบแก้มนวลเบาๆก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอและเขาออกคนตัวโตบดจูบริมฝีปากบางอย่างเร่าร้อนลิ้นร้ายทำงานระรัวตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากลมหายใจหอบถี่แสดงถึงความร้อนระอุพลุ่งพล่านที่อยู่ในกายมือหนาจับยกร่างบางลุกขึ้นนั่งบนตักกอดรัดเอวคอดเอาไว้แน่นขณะที่ริมริมฝีปากหนายังบดจูบเร่าร้อนอยู่ไม่ขาด"อื้อ.." เจ้าเอยดันใบหน้าคมออกห่างก่อนซบหัวทุยกับอกแกร่งสูดลมหายใจเข้าปอด"จะต้องสอนกันอีกสักกี่ครั้ง" เหนือเมฆโน้มตีววางร่างบางนอนราบบนเตียงบ่นอู้อี้เสียงกระเส่าที่ผ่านมาแค่สองสามวันเธอก็ลืมเสียแล้วว่าเวลาเขาบดจูบเธอจะต้องหายใจเช่นไร"อืม" ร่างบางบิดเร่าแอ่นอกมือน้อยจิกหมอนนุ่มจนแทบขาดเมื่อริมฝีปากหนาไล่จูบตั้งแต่ริมฝีปากลวมาที่ลำคอระหงส์ต่อด้วยดูดดึงสองเต้างามอย่างมูมมามก่อนจะมาถึงหน้าท้องน้อยจนตอนนี้ใบหน้าหวานส่ายไปมาหลับตาปี๋ควบคุมร่างกายไม่อยู่"อ.. อ๊ายย.." มือหนาสัมผัสถึงความฉ่ำแฉะของร่องสวาทเห็นว่ามันมีน้ำออกมามากพอที่ทำให้เธอลดอาการเจ็บลงจึงค่อยๆแทร