ตอนที่3 ข้อเสนอ

วันต่อมา

"โอบ.." อินทิราหญิงสาววัย30ปียืนมองคนในห้องกระจกด้วยแววตาไหววูบแม้นอิทธิกรจะไล่ให้เธอเลิกกับเขาแต่ทุกวันนี้เธอก็ยังทำใจลืมเขาไปไม่ได้เสียทีจากที่รู้เรื่องเขาไม่นานเธอก็ตัดสินใจรีบบินกลับมาที่เมืองไทยกะทันหันเพราะกลัวว่าจะไม่ได้เจอหน้าของเขาอีก

"พี่อิน.."   เจ้าเอยเดินเอ้อระเหยมาที่โรงพยาบาลในช่วงเย็นหลังเลิกเรียนเมื่อมายืนหน้าห้องไปซียูได้เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอินทิรายืนอยู่ที่นี่ก่อนจะรีบเข้าไปทัก

"เอย"  อินทิรายกมือเรียวปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะยิ้มอ่อนให้น้องสาวที่แสนน่ารักที่ไม่ได้เจอกันนาน

"พี่อินกลับจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไรคะ"  เจ้าเอยกับอินทิรามานั่งคุยกันที่ลานสวนหย่อมของโรงพยาบาล

"พี่รู้ข่าวโอบพี่ก็กลับมาเลยเอยต้องการให้พี่ช่วยเหลืออะไรหรือเปล่าพี่ยินดีช่วยนะเอย"  อินทิราไม่ติดใจเรื่องเก่าก่อนที่อิทธิกรร้ายกับเธอเพราะยังมีใจเป็นห่วงอิทธิกรอยู่ไม่น้อยและเธอก็ยินดีช่วยครอบครัวของอิทธิกรเสมอ

"เอ่อ.. ไม่มีอะไรหรอกค่ะเอยจัดการทุกอย่างได้ขอบคุณพี่อินมากๆเลยนะคะที่ยังเป็นห่วงพวกเรา"   เจ้าเอยเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะฝืนยิ้มออกมาปฏิเสธอินทิราเพราะคิดว่าหากพี่ชายเธอรู้ว่าเธอให้อินทิรายื่นมือเข้ามาช่วยแล้วพี่ชายเธอจะไม่สบายใจทั้งยังขอบคุณอินทิรามากๆที่เป็นพี่สาวที่แสนดีสำหรับเธอเสมอมา

RrrrrRrrrr

"ค่ะ.. เดี๋ยวอินรีบกลับไปนะคะ"  อินทิรารีบรับสายเมื่อเห็นว่าใครโทรมา

"เอ่อ.. พี่ต้องขอตัวก่อนนะเอยพอดีพี่มีธุระ" หลังจากวางสายเรียบร้อยแล้วเธอจึงต้องขอตัวจากเจ้าเอยกลับเพราะเธอออกจากบ้านมานานพอสมควรแล้วต้องรีบกลับไปเพราะมีคนที่ต้องดูแล

"ค่ะ.."  เจ้าเอยลุกยืนยิ้มส่งคนเป็นพี่สาวมองเธอจนลับตาไปก่อนจะเดินกลับไปที่หน้าห้องไอซียูอีกครั้ง

“พี่โอบรู้หรือเปล่าคะว่าพี่อินห่วงพี่โอบแค่ไหน..”  สาวเจ้ายืนจ้องมองพี่ชายจองเธอที่นอนอยู่บนเตียงในห้องไปซียูด้วยสายตาที่หดหู่หากพี่ชายเธอและอินทิรายังคบกันได้ก็คงจะดี

บริษัทxxx

"ผมฝากงานสักสองสามวันนะครับคุณเพชร" หลังจากจบสิ้นวันทำงานวันนี้ก่อนกลับเหนือเมฆก็รีบฝากงานกับพชรหนุ่มใหญ่วัย42เลขาและที่ปรึกษาที่เขาไว้ใจให้ดูแลงานให้สักสองสามวัน

"คุณเมฆจะไปไหนหรอกครับ"  พชรไม่ค่อยเห็นเหนือเมฆทิ้งงานไปกะทันหันแบบนี้จึงค่อนข้างแปลกใจเล็กน้อย

"ผมมีธุระส่วนตัวที่ต้องจัดการนิดหน่อยครับ"

"ครับ"  พชรรู้กาลเทศะดีว่าไม่ควรจะถามอะไรต่อเมื่อคนตรงหน้าบอกว่าเป็นธุระส่วนตัว

ครู่ต่อมา

บรู๊นนน เหนือเมฆขับรถสปอร์ตสีดำราคาหลายสิบล้านพุ่งออกจากลานจอดรถบริษัทตรงดิ่งมาที่บ้านเก็บกระเป๋าใบใหญ่สองใบเปลี่ยนจากการขับรถสปอร์ตเป็นSUVคันหรูแล้วรีบตรงไปที่บ้านแถบชานเมืองของอิทธิกรเพื่อทำอะไรบางอย่างตามที่ได้คิดเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน

18.00 น.

"...."  เจ้าเอยนั่งกอดเข่าปากดน้ำตาที่โซฟาห้องนั่งเล่นในชุดนักศึกษาหากเธอไม่รีบหาเงินผ่าตัดพี่ชายของเธอภายในวันสองวันตามที่หมอบอกอาการพี่ชายของเธอก็จะทรุดลงเรื่อยๆจนกระทั่งจากไป

ก๊อกๆๆ​ เจ้าเอยรีบปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะก้าวเท้าไปเปิดประตูเพราะคิดว่าเพื่อนทั้งสองของเธอน่าจะมาหา

"ค.. คุณเหนือ"  ร่างบางยืนนิ่งชะงักงันมองคนร่างสูงด้วยสายตาที่ค่อนข้างตกใจแววตาดุดันของเขาที่มองมายังเธอทำเอาหญิงสาวรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจหากเขามาที่นี่คงไม่พ้นเรื่องพี่ชายเธอแน่นอน

"ฉันจะมาคุยกับเธอเรื่องพี่ชายเธอ"  เสียงทุ้มเอ่ยออกมาไม่ผิดจากที่หญิงสาวคิดเมื่อเขาว่ามาดังนั้นเธอเองก็ต้องทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านที่ดีเชิญเขามาคุยด้านในเพราะเธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเหนือเมฆจะว่าอย่างไรเรื่องที่พี่ชายเธอทำให้น้องชายของเขาเจ็บหนัก

"ค่ะเชิญนั่งด้านในก่อนค่ะ"

ร่างสูงมองแวบแรกก็รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าพึ่งจะหายจากอาการร้องให้และหลังจากนี้เขาเชื่อว่าเธอจะต้องเสียน้ำตาหนักกว่าเดิมแน่นอน

"ฉันยังไม่ได้แจ้งความเรื่องที่พี่ชายเธอขับรถชนน้องชายฉัน...แล้วเรื่องที่จะแจ้งหรือไม่แจ้งก็อยู่ที่เธอ"  เมื่อร่างสูงในชุดสูทราคาแพงหย่อนก้นลงนั่งที่โซฟาได้ดวงตาคมก็จับจ้องมองไปที่หญิงสาวในชุดนักศึกษาตัวโคร่งอย่างมีเลศนัยก่อนจะเอ่ยสิ่งที่เขาต้องการจะมาคุยกับเธอในทันที

"ยังไงหรอกคะเอยไม่เข้าใจค่ะ"  ดวงตากลมโตเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างไม่เข้าใจคำพูดของเขา

"ถ้าเธอยอมรับข้อเสนอของฉันตัวฉันก็จะไม่เอาเรื่องพี่ชายเธอแถมยังจะช่วยออกค่ารักษาให้ด้วย"  ว่าจบก็อมยิ้มอ่อน

"อะไรหรอกคะ.."  เจ้าเอยมองหน้าเหนือเมฆด้วยสายตาที่คาดเดาอะไรไม่ได้

ครู่ต่อมา

หลังจากที่เหนือเมฆเอ่ยข้อเสนอมาจบเจ้าเอยก็นั่งมองชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจที่เขาพูดอออกมาได้หน้าตาเฉยว่าให้เธอเอาตัวเข้าแลกกับเงินที่จะใช้รักษาพี่ชายและแลกกับการที่พี่ชายของเธอจะไม่ถูกดำเนินคดีไม่รู้ว่าคนมีเงินมีอำนาจทั้งหลายจะชอบใช้เงินฟาดหัวคนอื่นเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการเหมือนกันแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า

"คุณเหนือกลับไปเถอะค่ะเอยไม่รับข้อเสนอนี้"  หญิงสาวกลั้นใจตอบกลับไปเสียงแข็ง

"เธอคิดให้ดีซะก่อนที่จะปฏิเสธฉัน" เหนือเมฆรู้แต่แรกแล้วว่ายังไงหญิงสาวก็น่าจะมีคำปฏิเสธเขาลุกยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะวางนามบัตรลงตรงหน้าของหญิงสาวและก้าวเดินออกไปช้าๆด้วยรอยยิ้มอ่อนเพราะรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีเธอก็ต้องวิ่งแจ้นตามเขามาแน่นอน

“ทำไมเป็นคนแบบนี้กันนะ”  หลังจากที่เหนือเมฆเดินพ้นประตูหน้าบ้านได้เจ้าเอยก็นั่งทรุดลงกับโซฟาไม่ใช่เธอพึ่งจะมารู้จักเขาแต่รู้จักมานานแล้วเนื่องจากเขาเป็นเพื่อนรุ่นพี่ของอินทิราและมีชื่อเสียงทางด้านอิทธิพลไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนที่ชอบใช้เงินฟาดหัวคนเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการแบบนี้ด้วย

RrrrrrRrrrrr

"ค่ะคุณหมอ..อ.อะไรนะคะ"  ระหว่างที่นั่งคิดเรื่องที่เจอเมื่อครู่จู่ๆสายจากโรงพยาบาลก็โทรเข้ามาหญิงสาวจึงรีบกดรับทันทีหวังว่ามันจะเป็นข่าวดีแต่กลับเป็นข่าวร้ายที่เกินกว่าเธอจะรับได้เพราะหมอแจ้งว่าพี่ชายของเธอเกิดอาการช็อคและหากไม่รีบผ่าตัดส่วนที่เสียหายในสมองจะทำให้สมองค่อยๆตายไปทีละส่วน