วันต่อมา
เจ้าเอยเตรียมเก็บผ้าผ่อนของเธอและลูกที่แห้งสนิทดีแล้วมาพับเก็บในห้องเพราะเธอต้องเตรียมทำอะไรให้เรียบร้อยก่อนที่จะไปรับลูกที่โรงเรียนในช่วงบ่ายโดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในบ้าน
"เอย.." เหนือเมฆยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของหญิงสาวเขาเรียกเธอเสียงอ่อนภรรยาของเขายังคงน่ารักไม่เปลี่ยนจากเดิมเลยสักนิดผิดแค่ดูผมแห้งไปกว่าเดิมเท่านั้น
"ค...คุณเหนือ" เจ้าเอยลึกขึ้นจากกองผ้าที่นั่งพับเธอตกใจจนหน้าเสียก่อนจะจ้องคนตรงหน้าที่ดูโทรมกว่าเดิมมากด้วยความสับสนไม่รู้ลึกๆแล้วเธอดีใจหรือเสียใจที่เห็นเขามายืนอยู่ตรงหน้าเธอแบบนี้
"..ฉันคิดถึงเธอแทบจะขาดใจรู้หรือเปล่า...เธอใจร้ายกับฉันมากเลยเอย... ที่ทำให้ฉันทรมานใจอยู่ได้ตั้งนาน" เหนือเมฆเข้าไปสวมกอดร่างบางด้วยความคิดถึงก่อนจะเอ่ยคำพูดเชิงน้อยใจออกมา
"ปล่อยเอย.. แล้วก็ออกไป" เจ้าเอยชะงักไปครู่หนึ่งเธอพยายามบอกตัวเองว่าอย่าใจอ่อนกับเขาและรีบไล่ให้เหนือเมฆออกไป
"ฉันขอโทษกับเหตุการณ์ครั้งนั้นขอโทษจริงๆ" เหนือเมฆรู้ว่าเจ้าเอยคงโกรธในเหตุการณ์ครั้งนั้นแต่เขาอยากให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ
"คุณเหนือก็น่าจะรู้แล้วนะคะว่าเอยไม่ต้องการคุณแล้วถ้าไม่อย่างนั้นเอยคงกลับไปหาคุณนานแล้วค่ะ" เจ้าเอยปฏิเสธอีกฝ่ายเสียงสั่นมือไม้น้อยๆก็พยายามดันร่างอีกฝ่ายออกแต่แรงของเธอก็ไม่สะท้านคนตัวโตเลยสักนิด
"เธอไม่ต้องการฉันแต่ฉันต้องการเธอและลูก...กลับไปอยู่กับฉันเถอะนะเอยกลับมารักกันเหมือนเดิม" เหนือไม่ไม่สนคำปฏิเสธอะไรของหญิงสาวทั้งนั้นเขาอยากให้เธอกลับมาอยู่กับเขาเหมือนเดิม
"มันไม่เหมือนเดิมตั้งแต่ที่คุณเลือกที่จะทิ้งเอยให้อยู่คนเดียววันนั้นแล้วค่ะ" หากวันนั้นเขาบอกความจริงกับเธอว่าจะไปเจอใครเพื่ออะไรเธอจะไม่น้อยใจแบบนี้เลยแต่เขาเลือกที่จะโกหกแม้นจะอ้างว่าอยากให้เธอสบายใจแต่เธอก็ไม่ชอบวิธีการนี้อยู่ดี
RrrrrRrrrr เหนือเมฆผละให้ร่างบางออกจากอ้อมกอดเพราะเห็นว่ามือถือของเธอมีสายเข้า
"ค่ะคุณครูเอยจะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ" เจ้าเอยรีบร้อนที่จะออกไปรับลูกเพราะนีาเลยเวลาจนครู่ต้องโทรตามแล้ว
"เธอจะไปไหน"
"มันเรื่องของเอย" เหนือเมฆไม่รู้ว่าเจ้าเอยจะออกไปไหนแม้นไม่ได้รับคำตอบแต่เขาก็เลือกที่จะขับรถตามเธอไปด้วยจนมาถึงหน้าโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่งก็ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเธอคงจะมารับลูก
"ต่อให้เธอจะเกลียดฉันสักแค่ไหนฉันก็ไม่มีวันไปจากเธอ"
เหนือเมฆเลือกที่จะจอดรถหรูของเขาข้างๆกับรถเก๋งของหญิงสาวโดยที่ไม่ตามเธอลงไปเพราะรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีเธอคงจะพาลูกเดินกลับมาและแล้วก็เป็นเช่นที่เขาคิด
"นนท์หิวโดนัทครับแม่"
"เดี๋ยวกลับถึงบ้านก็ได้กินแล้วนะครับอดทนหน่อยน้าเจ้าหมูอ้วน"
"ครับแม่"
ภาพสองแม่ลูกคุยกันก่อนจะขึ้นรถทำเอาน้ำตาลูกผู้ชายของเขาไหลมาอีกรอบเด็กชายตัวอ้วยกลมตรงหน้าเมื่อครู่คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาตอนนี้ความรู้สึกดีใจและเสียใจที่เสียเวลาการดูแลลูกไปประดังประเดเข้ามาจนเขาจุกอกอยากเข้าไปกอดลูกใจจะขาดแต่ตอนนี้ยังทำไม่ได้เขาได้แต่ขับรถตามเจ้าเอยไปห่างๆเท่านั้น
"ใครครับ" เด็กชายตัวกลมที่เห็นชายร่างสูงแปลกหน้าเดินตามเขาและแม่เข้ามาในบ้านจึงสะกิดถามแม่ตนเสียงอ่อน
"คุณพ่อของนนท์ไงครับมาให้พ่อกอดหน่อยสิครับ" เหนือเมฆยิ้มร่าที่ลูกชายของเขาเอ่ยถึงเขาเสียทีจึงรีบเดินเข้าไปใกล้ๆทั้งยื่นมือขออุ้ม
"พ่อ?" รัชนนท์เงยหน้ามองคนเป็นแม่ตาแป๋วแต่เห็นว่าแม่ไม่ได้ให้คำตอบอะไรว่าจะให้ตนทำอย่างไรตอนนี้จึงเลือกที่จะสนใจโดนัทในห้องครัวมากกว่า
"จะกินโดนัทครับแม่"
"ตามแม่มาครับ"
สองแม่ลูกเดินเข้าไปในครัวทิ้งให้เหนือเมฆนั่งหน้าเสียอยู่คนเดียวแม้นตอนนี้ลูกของเขายังไม่ยอมเข้าหาแต่ก็ดีใจที่หญิงสาวไม่กีดกันเขากับลูก
ครู่ต่อมา
"เราชอบกินโดนัทมากเลยใช่หรือเปล่า" เหนือเมฆพยายามหาเรื่องคุยกับลูกชายขณะที่นั่งกินโดนัทอยู่หน้าบ้าน
"ครับ"
"พ่อซื้อให้เยอะๆเลยดีไหมลูก" เห็นทีเหนือเมฆคงต้องเข้าทางนี้เพื่อที่จะตีสนิทกับลูกเสียแล้ว
"ดีครับนนท์ชอบ" เด็กชายยิ้มร่าดีใจที่มีคนใจดีจะซื้อของโปรดให้
รอยยิ้มของเจ้าตัวกลมเหมือนคนเป็นแม่ไม่มีผิดในตัวตอนนี้เขาคิดว่าหากเขาได้อยู่กับหญิงสาวทุกห้วงเวลาที่ลูกเติบโตคงมีความสุขไม่น้อยแต่โชคชะตาทำให้เขาต้องมาเจอกับลูกตอนนี้หลังจากนี้เขาก็จะทำหน้าที่พ่อให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
ภาพสองพ่อลูกอยู่ในสายตาของเจ้าเอยทุกนาทีเธอมองดูอยู่ห่างๆและไม่ได้คิดจะกีดกันพ่อกับลูกแต่อย่างใดเพราะรู้ดีว่าหากกีดกันไปคนอย่างเหนือเมฆที่รู้ว่ายังมีเธอและลูกอยู่แล้วคงไม่ยอมปล่อยให้เธอและลูกจากไปง่ายๆ
เหลือแค่ตอนนี้เธอจะคุยกับเขาอย่างไรดีว่าขอให้ต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ตัวเองเท่านั้นเพราะเธอกลัวอนาคตว่าจะต้องเจ็บเพราะรักเขาหมดใจอีก
20.30
เหนือเมฆเฝ้าดูการกระทำเก็บรายละเอียดที่หญิงสาวเลี้ยงลูกทุกอย่างตั้งแต่ทำอาหารอาบน้ำให้ลูกกล่อมลูกนอนเผื่อว่าเขาอาจจะได้ทำหน้าที่แบบเธอบ้าง
และถึงตอนนี้ลูกชายของเขาก็ได้หลับไปเรียบร้อยถึงเวลาที่เขาจะได้คุยกับเธอจริงจังเสียที
"มานี่สิ" เหนือเมฆดึงเจ้าเอยออกจากห้องนอนของเธอเข้ามาคุยกันอีกห้องที่ติดกัน
"..นี่ก็ดึกแล้วคุณเหนือจะกลับได้หรือยังคะ.." เจ้าเอยเห็นว่านี่ก็ดึกแล้วลูกก็หลับไปแล้วไม่เห็นว่าเขาจะยอมกลับไปเสียที
"ฉันจะไม่ไปไหนจะอยู่ทำหน้าที่พ่อดูแลลูกและหน้าที่สามีดูแลเธอที่นี่" เหนือเมฆส่ายหัวเบาๆหากหญิงสาวกับลูกอยู่ที่ไหนเขาก็จะอยู่ที่นั่นด้วย
"เอยจะบอกคุณว่าถ้าคุณอยากมาหาลูกอยากอยู่กับลูกเอยไม่ว่านะคะ"
"จริงหรอกเอย" คำพูดของหญิงสาวดูอ่อนลงจากคราแรกที่เจอเขาจึงใจชื้นขึ้นเยอะ
"แต่อย่ามายุ่งกับเอย...เอยขอแค่นั้น" ดวงตากลมโตจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาจริงจังเพราะคิดมาแล้วว่าจะคุยกับเขาแบบนี้
"เอย...เธอไม่เหลือใจให้ฉันแล้วจริงๆงั้นหรอก" จากที่ยิ้มร่าคราแรกตอนนี้แทบจะหุบยิ้มไม่ทันเมื่อหญิงสาวเอ่ยประโยคถัดมา
เจ้าเอยตอบไม่ได้ว่าตอนนี้หัวใจเธอยังเป็นของเขาเต็มร้อยหรือไม่เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเฝ้าบอกกับตัวเองตลอดว่าให้เลิกรักเขาแต่พอมาเจอหน้าเขาวันนี้เธอกลับสับสน
"ฉันรักเธอจนหมดหัวใจจะให้เลิกรักมันไม่ง่ายเลยเอย" เหนือเมฆกอดร่างบางเอาไว้แน่นเขาเจอเธอแล้วจะไม่ยอมเสียเธอไปอีกเด็ดขาด
เจ้าเอยยังคงนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรหัวใจในตอนนี้เหมือนอยากจะกอดตอบเขาจนใจเต่นถี่แต่สมองสั่งเอาไว้ว่าอย่าใจอ่อนเด็ดขาดไม่อย่างนั้นเธออาจจะต้องเจ็บเพราะเขาอีก
"แน่ใจจริงๆหรือเปล่าว่าไม่รัก...หรือว่าความห่างเหินสี่ปีที่ผ่านมามันทำให้เธอคิดไปเอง" เหนือเมฆพยายามหาเหตุผลมาถามใจหญิงสาวให้ลองตรึกตรองดูอีกทีภาวนาให้ตอนนี้หญิงสาวเพียงแค่โกรธเขาเท่านั้นจึงพูดแบบนี้ออกมาอย่าหมดใจกับเขาจริงๆเลย
"ปล่อยเอยเถอะค่ะ" เจ้าเอยไม่อยากสับสนโลเลเพราะคำถามของเขาจึงหมายจะผละตัวออกจากอีกฝ่ายแต่ก็ถูกคนตัวโตจับหมุนตัวขึงกับผนังห้องเสียก่อน
"อื้อ.. คุณเหนืออย่า..ท..อื้ออ" เหนือเมฆเห็นจะมีวิธีที่คิดขึ้นในหัวได้ตอนนี้ว่าจะทำอย่างไรถึงจะรู้ใจอีกฝ่ายเขารวบข้อมือเรียวทั้งสองของหญิงสาวด้วยมือข้างเดียวไว้ทางด้านหลังร่างบางก่อนจะบดจูบเธอแม้นสาวเจ้าจะหันหน้าหลบหนีมีหรือว่าจะหนีเขาพ้น
เนินนานจนไม่รู้กี่นาทีที่เหนือเมฆจูบภรรยารักอยู่แบบนั้นจนตอนนี้ร่างบางเริ่มโอนอ่อนกับเขาบ้างแล้วและมันก็ทำให้เขาได้รู้ว่าเธอไม่ได้หมดรักเขาอย่างที่พูดรู้ดังนั้นจึงเดินหน้าบดจูบอย่างดูดดื่มต่อเพราะเขาโหยหาร่างบางมานานจนวันนี้ยังไงก็ต้องได้ครอบครองอีกครั้ง"พอเถอะคุณเหนือ""ไม่.." ร่างบางที่พึ่งถูกอุ้มมานอนบนเตียงนุ่มเธอก็เอ่ยปากขอให้อีกฝ่ายพอแค่นี้เพราะเธอเริ่มจะคุมสติไม่อยู่แต่มีหรือเหนือเมฆจะยอมเพราะเขารู้ว่าเจ้าเอยยังไม่หมดรักเขาและเขาก็จะรีบกระชับสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นเหมือนเดิมโดยเร็วที่สุดและแล้วบทรักบทสวาทก็ได้เริ่มขึ้นเหนือเมฆเรียกเสียงครางระงมของร่างบางไปจวบครึ่งค่อนคืนจึงพาเธออุ้มกลับไปนอนในห้องนอนของเธอกับลูกส่วนเขาก็นอนเฝ้าเธออยู่ไม่ห่างวันต่อมา ช่วงเช้าที่เจ้าเอยยังไม่ตื่นเหนือเมฆก็เป็นคนจัดแจงดูแลลูกทุกอย่างทั้งทำอาหารป้อนข้าวลูกรวมไปถึงอาบน้ำอาบท่าให้ลูกน้อยยอมรับว่าไม่ถนัดเท่าไรแต่เขาก็สุขใจที่ได้ทำ"ชุดของนนท์อยู่ไหนครับลูก" เหนือเมฆอาบน้ำเช็ดตัวให้ลูกชายของเขาเสร็จตอนนี้ก็ต้องมาแต่งตัว"ในนี้ครับ" เด็กชายตัวกลมในผ้าขนหนูสีขาวเดินตัวป้อมนำคนเป็นพ่อไปที่ตู้หลังเล็ก
เธอทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อยื้อชีวิตพี่ชายที่เหลือคนเดียวในครอบครัวเพื่อมาเป็นของเล่นให้คนบางคนนานวันเข้าจากของเล่นชิ้นโปรดก็กลายเป็นของรักของหวงของเขาจนเขายากที่จะปล่อยมือเธอไปได้ความสัมพันธ์ที่ใช้ตัวแลกเงินตามข้อเสนอแม้นจะเริ่มต้นไม่ดีนักแต่เมื่อนานวันความสัมพันธ์ก็เกิดพัฒนาขึ้นเรื่อยๆจนดูเป็นความรักแสนหวานแต่และแล้วมันก็ต้องจบลง....แต่ด้วยเหตุอันใดโปรดติดตามได้ในเรื่อง...เสี่ยงรักมาเฟียร้าย..นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นจากจินตนาการไม่ว่าจะเป็นชื่อคนหรือสถานที่ไม่มีเจตนาที่จะอ้างอิงถึงใครหรือสิ่งใดขอทำความเข้าใจ ณ ที่นี้ด้วยนะคะนิยายเรื่องนี้เป็นแนวโรมานซ์ดราม่าและฉากร่วมรักเป็นส่วนประกอบโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นจากจินตนาการหากชื่นชอบช่วยกดไลค์หรือคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะขอบคุณมากค่า... พระเอก เหนือเมฆ อายุ32ปีเป็นลูกชายคนโตของตระกูลเขาเป็นหนุ่มนักธุรกิจทายาทพันล้านของบริษัทอสังหารายใหญ่ของประเทศเป็นหนุ่มที่ค่อนข้างมีชื่อเรื่องผู้หญิงไม่เว้นว่างเพราะผู้หญิงแทบทุกคนก็อยากจะวิ่งหาหนุ่มหล่อโปรไฟล์ดีอย่างเขาทั้งนั้นด้วยความสูงที่เกิน185 หุ่นสู
มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพในช่วงเย็นของมหาลัยดังในตอนนี้เหล่านักศึกษาต่างก็เดินกันประปรายไม่ได้ครึกครื้นเหมือนช่วงเช้าเพราะบางคนก็มีเรียนกันแค่ช่วงบ่าย"วันนี้ฉันปวดสมองมากเลยเอย" ทรายแก้วหญิงสาวปีหนึ่งของคณะบริหารร่างบางอ้อนแอ้นนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนยกแก้วน้ำปั่นขึ้นดื่มอึกใหญ่อย่างชื่นใจคุยกับเพื่อนสาวหน้าหวานตรงหน้าหลังจากที่เรียนกันมาทั้งวันทรายแก้ว หญิงสาววัย 18 เป็นลูกสาวเจ้าของร้านขนมหวานเล็กๆอยู่ชานเมืองสมุทรปราการตอนนี้พักอยู่หอพักหญิงในมหาลัยกลับบ้านเฉพาะเสาร์อาทิตย์เธอทำแบบนี้มาตั้งแต่เข้าเรียนม.ปลายที่กรุงเทพแล้วทรายแก้วหญิงสาวตัวเล็กผอมแห้งผิวขาวเหลืองใบหน้าเรียวรูปไข่ตาโตคิ้วเข้มปากนิดจมูกหน่อยผมสีน้ำตาลยาวสลวยถึงกลางหลังหญิงสาวเป็นคนค่อนข้างซนอยู่พอสมควรรู้จักกับเจ้าเอยและเกวรินทร์ตั้งแต่เข้าเรียนม.ปลายที่โรงเรียนเดียวกันและเป็นเพื่อนรักกันมาจนถึงทุกวันนี้"นี่ก็ได้พักแล้วไง" เจ้าเอยอมยิ้มอ่อนก่อนจะยกหนังสือขึ้นมาอ่านต่อนิดหน่อยระหว่างที่รอเพื่อนอีกคนของเธอไปซื้ออะไรมากินกันก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ"มาแล้วๆ.." เกวรินทร์กองห่อขนมที่เธอไปหอบซื้อมาจากร้านสะด
วันต่อมา"โอบ.." อินทิราหญิงสาววัย30ปียืนมองคนในห้องกระจกด้วยแววตาไหววูบแม้นอิทธิกรจะไล่ให้เธอเลิกกับเขาแต่ทุกวันนี้เธอก็ยังทำใจลืมเขาไปไม่ได้เสียทีจากที่รู้เรื่องเขาไม่นานเธอก็ตัดสินใจรีบบินกลับมาที่เมืองไทยกะทันหันเพราะกลัวว่าจะไม่ได้เจอหน้าของเขาอีก"พี่อิน.." เจ้าเอยเดินเอ้อระเหยมาที่โรงพยาบาลในช่วงเย็นหลังเลิกเรียนเมื่อมายืนหน้าห้องไปซียูได้เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอินทิรายืนอยู่ที่นี่ก่อนจะรีบเข้าไปทัก"เอย" อินทิรายกมือเรียวปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะยิ้มอ่อนให้น้องสาวที่แสนน่ารักที่ไม่ได้เจอกันนาน"พี่อินกลับจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไรคะ" เจ้าเอยกับอินทิรามานั่งคุยกันที่ลานสวนหย่อมของโรงพยาบาล"พี่รู้ข่าวโอบพี่ก็กลับมาเลยเอยต้องการให้พี่ช่วยเหลืออะไรหรือเปล่าพี่ยินดีช่วยนะเอย" อินทิราไม่ติดใจเรื่องเก่าก่อนที่อิทธิกรร้ายกับเธอเพราะยังมีใจเป็นห่วงอิทธิกรอยู่ไม่น้อยและเธอก็ยินดีช่วยครอบครัวของอิทธิกรเสมอ"เอ่อ.. ไม่มีอะไรหรอกค่ะเอยจัดการทุกอย่างได้ขอบคุณพี่อินมากๆเลยนะคะที่ยังเป็นห่วงพวกเรา" เจ้าเอยเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะฝืนยิ้มออกมาปฏิเสธอินทิราเพราะคิดว่าหากพี่ชายเธอรู้ว่าเธอให้อินทิรายื
“ไม่นะ..มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ” หลังจากวางสายได้สาวเจ้าก็สะอึกสะอื้นตัวโยนก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกไปข้างนอกพร้อมกระเป๋าก่อนจะกดมือถือโทรหาเหนือเมฆอย่างไม่ลังเลตอนนี้ชีวิตพี่ชายเธอสำคัญกว่าอะไรทั้งสิ้นแม้กระทั่งศักดิ์ศรีของเธอ“สวัสดีครับ..” เหนือเมฆที่ขับรถออกมาจอดไม่ไกลจากบ้านของเจ้าเอยมากนักเมื่อเห็นมีสายเข้ามาจึงรู้ทันทีว่าเป็นเบอของเจ้าเอยแต่ก็ยังเอ่ยกับสายที่โทรเข้ามาด้วยน้ำเสียงเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่รู้"เอยเองนะคะคุณเหนือ..คุณจะให้เงินรักษาพี่ชายเอยจริงๆใช่หรือเปล่าคะ" ทางด้านเจ้าเอยตอนนี้วิ่งออกนอกบ้านมาด้วยโทรคุยไปด้วย"อืม..จนกว่าจะหายดีเลยล่ะ""เอย...ตกลงค่ะ""ดี...ฉันจอดรถอยู่ตรงซอยXXมาหาฉันเดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ" ว่าจบก็กดวางสายก่อนจะนั่งรออย่างใจเย็นไม่นานนักดวงตาคมก็มองกระจกข้างด้วยสีหน้าพึงพอใจที่เห็นร่างบางวิ่งเข้ามาหาก๊อกๆๆ เจ้าเอยวิ่งมาเคาะกระจกรถราคาแพงของเหนือเมฆด้วยอาการเหนื่อยหอบเพราะรีบวิ่งมาสุดชีวิต"ขึ้นมากับฉัน" เหนือเมฆลดกระจกลงก่อนจะบอกให้หญิงสาเข้ามานั่งคุยกันในรถ“คุณเหนือช่วยพาเอยไปทำเรื่องที่โรงพยาบาลก่อนได้หรือเปล่าคะ” เสียงหวานพูดขึ้นมาด้
"......" ร่างบางยืนเงียบด้วยใบหน้าห่อเหี่ยวครู่หนึ่งก่อนจะลากกระเป๋าที่เขาเตรียมมาให้เธอไปที่หน้าห้องน้ำและเข้าไปจัดการตัวเองตามคำสั่งที่เขาบอกด้วยความลำบากใจ"หา..." มือน้อยที่ค้นกระเป๋าเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มเตรียมมาให้เธอถึงกับแทบจะร้องให้เพราะในกระเป๋าไม่มีเสื้อผ้าในแบบคนปกติใส่ในชีวิตประจำวันเลยสักชิ้นมีแต่ชุดนอนวาบหวิวหลากสีที่เธอเห็นแล้วก็อายจนหน้าแดง"ชุดนี้ละกัน" เมื่อเลือกอยู่พักใหญ่จึงได้ชุดเดรสสายเดี่ยวตัวยาวสีขาวที่คลุมทั้งตัวก็จริงแต่ก็เป็นซีทรูที่บางจนเห็นทะลุปรุโปร่งหญิงสาวเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับชุดซีทรูบางกับอีกชุดที่เป็นชุดชั้นในวาบหวิวสีดำที่ดูจะปกปิดของสงวนมิดชิดดีกว่าตัวอื่นและผ้าขนหนูผืนขาวสองผืนอีกผืนคิดว่าเอาไว้เช็ดตัวและอีกผืนเธอจะเอาไว้ใช้คลุมตอนนี้คงจะแก้ขัดเขินของเธอได้พอสมควร"หึ่.." ดวงตาคมจับจ้องร่างบางพักใหญ่เมื่อสาวเจ้าเข้าห้องน้ำไปได้เขาก็สบถขำอย่างพึงพอใจใจจริงเขาไม่ได้คิดอยากจะช่วยชีวิตของอิทธิกรแม้แต่น้อยเพราะไม่ชอบหน้าด้วยเรื่องหมางใจกันแต่ก่อนทั้งตอนนี้อิทธิกรยังทำน้องเขาเจ็บปางตายอีกแต่คิดไปคิดมาการที่จะปล่อยให้อิทธิกรตายมันก็คงจะทรมานน้อยไปหากอิ
"เอ่อ..." ร่างบางเขยิบห่างคนตัวโตเล็กน้อยตอนนี้ทั้งหน้าทั้งตัวชาวาบไปหมดเพราะเข้าใจคำถามของเขาว่าต้องการอะไร"เธอเคยมีอะไรกับใครมาก่อนหรือเปล่า" ว่าจบก็ผลักร่างบางนอนราบไปกับเตียงใช้แขนแกร่งกดตัวเธอเอาไว้"ไม่ค่ะ.." ใจของเจ้าเอยตอนนี้เต้นแรงโครมครามแข่งกับเสียงฟ้าเสียงฝนที่กำลังกระหน่ำจนแทบออกมาอยู่ข้างนอกและรีบหันหน้าหนีคนที่กำลังยื่นใบหน้าคมเข้มเข้ามาใกล้"ดูไปดูมาเธอก็น่ารักไม่น้อยเลยไม่มีใครจีบเธอบ้างหรือไง" ดวงตาคมไล่มองใบหน้าหวานใกล้ๆเขายอมรับความจริงที่ว่าเธอดูน่ารักไม่น้อยเพราะมีทั้งดวงตาที่กลมโตขนตาที่งอนยาวปากนิดจมูกหน่อยแก้มพองมีรักยิ้มนับว่าเป็นของเล่นชิ้นโบว์แดงที่เขาจะมีเอาไว้เลยก็ว่าได้แล้วก็อยากจะรู้นักว่าหญิงสาวที่ดูน่ามองคนนี้จะไม่มมีใครเข้ามาจีบบ้างหรืออย่างไร"ไม่ค่ะเอยไม่ได้สนใจใคร" เจ้าเอยตอบไปตามความจริงเธอไม่ได้คิดจะสนใจใครเพราะอยากตั้งใจเรียนให้มันจบแล้วเรื่องคนรักก็ค่อยว่ากันอีกที"ดีแล้ว..งั้นฉันจะลองดูซิว่าเธอจะสะอาดเอี่ยมอ่องอยู่อย่างที่ปากพูดหรือเปล่า" จมูกโด่งไล่ดอมดมลำคอระหงส์กลิ่นหอมอ่อนๆของเธอทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายบวกกับปลุกอารมณ์ไปในคราเดียวมื
"เอ่อ.." ใบหน้าหวานตกใจพอสมควรกับขนาดของคนตัวโตเธอรีบหันหน้าหนีเพราะอายเกินกว่าจะจ้องมันอยู่แบบนี้ทั้งยังไม่อยากจะคิดว่าหากมันเข้าไปอยู่ในตัวของเธอจะทรมานหรือจะมีความสุขอย่างที่เธอเคยได้ยินคนอื่นพูดกัน"อืม..." ชายหนุ่มโน้มตัวกอดร่างบางอีกรอบบดจูบเธอพักใหญ่ก่อนจะค่อยๆดันเจ้าแท่งร้อนบดเบียดร่องสวาทที่ปิดสนิทและค่อนข้างแห้งผาดอย่างยากลำบาก"อื้อ..." ร่างบางเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อรู้สึกเจ็บเหมือนมีใครกำลังเอามีดมากรีดของสงวนของเธอ"อดทนไว้ก่อน" เหนือเมฆกัดฟันเอ่ยเสียงกระเส่าเพราะเขายังไม่สามารถดันตัวตนของเขาเข้าไปข้างในตัวเธอได้แถมความคับแน่นของหญิงสาวก็บีบรัดแท่งร้อนของเขาจนปวดหนึบ"อ..อ๊ายยยย...อือ..ออกไปก่อนค่ะ" ไม่นานนักคนตัวโตก็จัดการบดเบียดแท่งร้อนจนสุดลำได้สำเร็จความเจ็บจุกแผ่ซ่านไปทั่วตัวหญิงสาวจนเธอกรีดร้องออกมาจนสุดเสียงน้ำตาหยดน้อยไหลพรากมือน้อยที่กำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อครู่คลายออกเพราะหมดแรงที่จะเกาะก่ายด้วยความเจ็บที่มากเกินจะบรรยาย"อืม.." ดวงตาคมก้มมองจุดเชื่อมต่อเห็นหยดเลือดแดงฉานไหลออกมาแค่รู้ว่าเธอบริสุทธิ์อย่างที่พูดก็รู้สึกภูมิใจและสบายใจไปในคราเดียวกันเมืื่อรู้ว่า