ตอนที่35 ไม่ยอม

วันต่อมา

 เจ้าเอยเตรียมเก็บผ้าผ่อนของเธอและลูกที่แห้งสนิทดีแล้วมาพับเก็บในห้องเพราะเธอต้องเตรียมทำอะไรให้เรียบร้อยก่อนที่จะไปรับลูกที่โรงเรียนในช่วงบ่ายโดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในบ้าน

"เอย.."  เหนือเมฆยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของหญิงสาวเขาเรียกเธอเสียงอ่อนภรรยาของเขายังคงน่ารักไม่เปลี่ยนจากเดิมเลยสักนิดผิดแค่ดูผมแห้งไปกว่าเดิมเท่านั้น

"ค...คุณเหนือ"   เจ้าเอยลึกขึ้นจากกองผ้าที่นั่งพับเธอตกใจจนหน้าเสียก่อนจะจ้องคนตรงหน้าที่ดูโทรมกว่าเดิมมากด้วยความสับสนไม่รู้ลึกๆแล้วเธอดีใจหรือเสียใจที่เห็นเขามายืนอยู่ตรงหน้าเธอแบบนี้

"..ฉันคิดถึงเธอแทบจะขาดใจรู้หรือเปล่า...เธอใจร้ายกับฉันมากเลยเอย... ที่ทำให้ฉันทรมานใจอยู่ได้ตั้งนาน"  เหนือเมฆเข้าไปสวมกอดร่างบางด้วยความคิดถึงก่อนจะเอ่ยคำพูดเชิงน้อยใจออกมา

"ปล่อยเอย.. แล้วก็ออกไป"  เจ้าเอยชะงักไปครู่หนึ่งเธอพยายามบอกตัวเองว่าอย่าใจอ่อนกับเขาและรีบไล่ให้เหนือเมฆออกไป

"ฉันขอโทษกับเหตุการณ์ครั้งนั้นขอโทษจริงๆ"    เหนือเมฆรู้ว่าเจ้าเอยคงโกรธในเหตุการณ์ครั้งนั้นแต่เขาอยากให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ

"คุณเหนือก็น่าจะรู้แล้วนะคะว่าเอยไม่ต้องการคุณแล้วถ้าไม่อย่างนั้นเอยคงกลับไปหาคุณนานแล้วค่ะ"   เจ้าเอยปฏิเสธอีกฝ่ายเสียงสั่นมือไม้น้อยๆก็พยายามดันร่างอีกฝ่ายออกแต่แรงของเธอก็ไม่สะท้านคนตัวโตเลยสักนิด

"เธอไม่ต้องการฉันแต่ฉันต้องการเธอและลูก...กลับไปอยู่กับฉันเถอะนะเอยกลับมารักกันเหมือนเดิม"   เหนือไม่ไม่สนคำปฏิเสธอะไรของหญิงสาวทั้งนั้นเขาอยากให้เธอกลับมาอยู่กับเขาเหมือนเดิม

"มันไม่เหมือนเดิมตั้งแต่ที่คุณเลือกที่จะทิ้งเอยให้อยู่คนเดียววันนั้นแล้วค่ะ"  หากวันนั้นเขาบอกความจริงกับเธอว่าจะไปเจอใครเพื่ออะไรเธอจะไม่น้อยใจแบบนี้เลยแต่เขาเลือกที่จะโกหกแม้นจะอ้างว่าอยากให้เธอสบายใจแต่เธอก็ไม่ชอบวิธีการนี้อยู่ดี

RrrrrRrrrr​   เหนือเมฆผละให้ร่างบางออกจากอ้อมกอดเพราะเห็นว่ามือถือของเธอมีสายเข้า

"ค่ะคุณครูเอยจะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"   เจ้าเอยรีบร้อนที่จะออกไปรับลูกเพราะนีาเลยเวลาจนครู่ต้องโทรตามแล้ว

"เธอจะไปไหน"

"มันเรื่องของเอย" เหนือเมฆไม่รู้ว่าเจ้าเอยจะออกไปไหนแม้นไม่ได้รับคำตอบแต่เขาก็เลือกที่จะขับรถตามเธอไปด้วยจนมาถึงหน้าโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่งก็ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเธอคงจะมารับลูก

"ต่อให้เธอจะเกลียดฉันสักแค่ไหนฉันก็ไม่มีวันไปจากเธอ"

เหนือเมฆเลือกที่จะจอดรถหรูของเขาข้างๆกับรถเก๋งของหญิงสาวโดยที่ไม่ตามเธอลงไปเพราะรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีเธอคงจะพาลูกเดินกลับมาและแล้วก็เป็นเช่นที่เขาคิด

"นนท์หิวโดนัทครับแม่"

"เดี๋ยวกลับถึงบ้านก็ได้กินแล้วนะครับอดทนหน่อยน้าเจ้าหมูอ้วน"

"ครับแม่"

ภาพสองแม่ลูกคุยกันก่อนจะขึ้นรถทำเอาน้ำตาลูกผู้ชายของเขาไหลมาอีกรอบเด็กชายตัวอ้วยกลมตรงหน้าเมื่อครู่คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาตอนนี้ความรู้สึกดีใจและเสียใจที่เสียเวลาการดูแลลูกไปประดังประเดเข้ามาจนเขาจุกอกอยากเข้าไปกอดลูกใจจะขาดแต่ตอนนี้ยังทำไม่ได้เขาได้แต่ขับรถตามเจ้าเอยไปห่างๆเท่านั้น

"ใครครับ"   เด็กชายตัวกลมที่เห็นชายร่างสูงแปลกหน้าเดินตามเขาและแม่เข้ามาในบ้านจึงสะกิดถามแม่ตนเสียงอ่อน

"คุณพ่อของนนท์ไงครับมาให้พ่อกอดหน่อยสิครับ"   เหนือเมฆยิ้มร่าที่ลูกชายของเขาเอ่ยถึงเขาเสียทีจึงรีบเดินเข้าไปใกล้ๆทั้งยื่นมือขออุ้ม

"พ่อ?"  รัชนนท์เงยหน้ามองคนเป็นแม่ตาแป๋วแต่เห็นว่าแม่ไม่ได้ให้คำตอบอะไรว่าจะให้ตนทำอย่างไรตอนนี้จึงเลือกที่จะสนใจโดนัทในห้องครัวมากกว่า

"จะกินโดนัทครับแม่"

"ตามแม่มาครับ"   

สองแม่ลูกเดินเข้าไปในครัวทิ้งให้เหนือเมฆนั่งหน้าเสียอยู่คนเดียวแม้นตอนนี้ลูกของเขายังไม่ยอมเข้าหาแต่ก็ดีใจที่หญิงสาวไม่กีดกันเขากับลูก

ครู่ต่อมา

"เราชอบกินโดนัทมากเลยใช่หรือเปล่า"  เหนือเมฆพยายามหาเรื่องคุยกับลูกชายขณะที่นั่งกินโดนัทอยู่หน้าบ้าน

"ครับ"  

"พ่อซื้อให้เยอะๆเลยดีไหมลูก"  เห็นทีเหนือเมฆคงต้องเข้าทางนี้เพื่อที่จะตีสนิทกับลูกเสียแล้ว

"ดีครับนนท์ชอบ"  เด็กชายยิ้มร่าดีใจที่มีคนใจดีจะซื้อของโปรดให้

รอยยิ้มของเจ้าตัวกลมเหมือนคนเป็นแม่ไม่มีผิดในตัวตอนนี้เขาคิดว่าหากเขาได้อยู่กับหญิงสาวทุกห้วงเวลาที่ลูกเติบโตคงมีความสุขไม่น้อยแต่โชคชะตาทำให้เขาต้องมาเจอกับลูกตอนนี้หลังจากนี้เขาก็จะทำหน้าที่พ่อให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

 ภาพสองพ่อลูกอยู่ในสายตาของเจ้าเอยทุกนาทีเธอมองดูอยู่ห่างๆและไม่ได้คิดจะกีดกันพ่อกับลูกแต่อย่างใดเพราะรู้ดีว่าหากกีดกันไปคนอย่างเหนือเมฆที่รู้ว่ายังมีเธอและลูกอยู่แล้วคงไม่ยอมปล่อยให้เธอและลูกจากไปง่ายๆ

เหลือแค่ตอนนี้เธอจะคุยกับเขาอย่างไรดีว่าขอให้ต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ตัวเองเท่านั้นเพราะเธอกลัวอนาคตว่าจะต้องเจ็บเพราะรักเขาหมดใจอีก

20.30

 เหนือเมฆเฝ้าดูการกระทำเก็บรายละเอียดที่หญิงสาวเลี้ยงลูกทุกอย่างตั้งแต่ทำอาหารอาบน้ำให้ลูกกล่อมลูกนอนเผื่อว่าเขาอาจจะได้ทำหน้าที่แบบเธอบ้าง

และถึงตอนนี้ลูกชายของเขาก็ได้หลับไปเรียบร้อยถึงเวลาที่เขาจะได้คุยกับเธอจริงจังเสียที

"มานี่สิ" เหนือเมฆดึงเจ้าเอยออกจากห้องนอนของเธอเข้ามาคุยกันอีกห้องที่ติดกัน

"..นี่ก็ดึกแล้วคุณเหนือจะกลับได้หรือยังคะ.."   เจ้าเอยเห็นว่านี่ก็ดึกแล้วลูกก็หลับไปแล้วไม่เห็นว่าเขาจะยอมกลับไปเสียที

"ฉันจะไม่ไปไหนจะอยู่ทำหน้าที่พ่อดูแลลูกและหน้าที่สามีดูแลเธอที่นี่"  เหนือเมฆส่ายหัวเบาๆหากหญิงสาวกับลูกอยู่ที่ไหนเขาก็จะอยู่ที่นั่นด้วย

"เอยจะบอกคุณว่าถ้าคุณอยากมาหาลูกอยากอยู่กับลูกเอยไม่ว่านะคะ"   

"จริงหรอกเอย"  คำพูดของหญิงสาวดูอ่อนลงจากคราแรกที่เจอเขาจึงใจชื้นขึ้นเยอะ

"แต่อย่ามายุ่งกับเอย...เอยขอแค่นั้น"  ดวงตากลมโตจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาจริงจังเพราะคิดมาแล้วว่าจะคุยกับเขาแบบนี้

"เอย...เธอไม่เหลือใจให้ฉันแล้วจริงๆงั้นหรอก"  จากที่ยิ้มร่าคราแรกตอนนี้แทบจะหุบยิ้มไม่ทันเมื่อหญิงสาวเอ่ยประโยคถัดมา

เจ้าเอยตอบไม่ได้ว่าตอนนี้หัวใจเธอยังเป็นของเขาเต็มร้อยหรือไม่เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเฝ้าบอกกับตัวเองตลอดว่าให้เลิกรักเขาแต่พอมาเจอหน้าเขาวันนี้เธอกลับสับสน

"ฉันรักเธอจนหมดหัวใจจะให้เลิกรักมันไม่ง่ายเลยเอย"   เหนือเมฆกอดร่างบางเอาไว้แน่นเขาเจอเธอแล้วจะไม่ยอมเสียเธอไปอีกเด็ดขาด

เจ้าเอยยังคงนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรหัวใจในตอนนี้เหมือนอยากจะกอดตอบเขาจนใจเต่นถี่แต่สมองสั่งเอาไว้ว่าอย่าใจอ่อนเด็ดขาดไม่อย่างนั้นเธออาจจะต้องเจ็บเพราะเขาอีก

"แน่ใจจริงๆหรือเปล่าว่าไม่รัก...หรือว่าความห่างเหินสี่ปีที่ผ่านมามันทำให้เธอคิดไปเอง"   เหนือเมฆพยายามหาเหตุผลมาถามใจหญิงสาวให้ลองตรึกตรองดูอีกทีภาวนาให้ตอนนี้หญิงสาวเพียงแค่โกรธเขาเท่านั้นจึงพูดแบบนี้ออกมาอย่าหมดใจกับเขาจริงๆเลย

"ปล่อยเอยเถอะค่ะ"  เจ้าเอยไม่อยากสับสนโลเลเพราะคำถามของเขาจึงหมายจะผละตัวออกจากอีกฝ่ายแต่ก็ถูกคนตัวโตจับหมุนตัวขึงกับผนังห้องเสียก่อน

"อื้อ.. คุณเหนืออย่า..ท..อื้ออ"  เหนือเมฆเห็นจะมีวิธีที่คิดขึ้นในหัวได้ตอนนี้ว่าจะทำอย่างไรถึงจะรู้ใจอีกฝ่ายเขารวบข้อมือเรียวทั้งสองของหญิงสาวด้วยมือข้างเดียวไว้ทางด้านหลังร่างบางก่อนจะบดจูบเธอแม้นสาวเจ้าจะหันหน้าหลบหนีมีหรือว่าจะหนีเขาพ้น