"เอ่อ..." ร่างบางเขยิบห่างคนตัวโตเล็กน้อยตอนนี้ทั้งหน้าทั้งตัวชาวาบไปหมดเพราะเข้าใจคำถามของเขาว่าต้องการอะไร
"เธอเคยมีอะไรกับใครมาก่อนหรือเปล่า" ว่าจบก็ผลักร่างบางนอนราบไปกับเตียงใช้แขนแกร่งกดตัวเธอเอาไว้
"ไม่ค่ะ.." ใจของเจ้าเอยตอนนี้เต้นแรงโครมครามแข่งกับเสียงฟ้าเสียงฝนที่กำลังกระหน่ำจนแทบออกมาอยู่ข้างนอกและรีบหันหน้าหนีคนที่กำลังยื่นใบหน้าคมเข้มเข้ามาใกล้
"ดูไปดูมาเธอก็น่ารักไม่น้อยเลยไม่มีใครจีบเธอบ้างหรือไง" ดวงตาคมไล่มองใบหน้าหวานใกล้ๆเขายอมรับความจริงที่ว่าเธอดูน่ารักไม่น้อยเพราะมีทั้งดวงตาที่กลมโตขนตาที่งอนยาวปากนิดจมูกหน่อยแก้มพองมีรักยิ้มนับว่าเป็นของเล่นชิ้นโบว์แดงที่เขาจะมีเอาไว้เลยก็ว่าได้แล้วก็อยากจะรู้นักว่าหญิงสาวที่ดูน่ามองคนนี้จะไม่มมีใครเข้ามาจีบบ้างหรืออย่างไร
"ไม่ค่ะเอยไม่ได้สนใจใคร" เจ้าเอยตอบไปตามความจริงเธอไม่ได้คิดจะสนใจใครเพราะอยากตั้งใจเรียนให้มันจบแล้วเรื่องคนรักก็ค่อยว่ากันอีกที
"ดีแล้ว..งั้นฉันจะลองดูซิว่าเธอจะสะอาดเอี่ยมอ่องอยู่อย่างที่ปากพูดหรือเปล่า" จมูกโด่งไล่ดอมดมลำคอระหงส์กลิ่นหอมอ่อนๆของเธอทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายบวกกับปลุกอารมณ์ไปในคราเดียว
มือหนายกอุ้มร่างบางนอนตรงกลางเตียงก่อนจะค่อยๆแกะถอดเสื้อผ้าที่หญิงสาวสวมใส่ภายใต้แสงสลัวของแฟลชมือถือ
"อืม.." มือน้อยรีบจับมือของเขาเอาไว้ด้วยสีหน้ากังวลก่อนที่เขาจะแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออก
"อย่าปฏิเสธ...ฉันไม่ชอบ" เสียงทุ้มเอ่ยจบก็ดึงมือหญิงสาวออกและจัดการกับเสื้อเชิ้ตของเขาบนตัวเธอให้ออกไป
"....." เมื่อสลัดเสื้อเชิ้ตของเขาออกบนตัวหญิงสาวออกไปได้ดวงตาคมก็เอาแต่จ้องมองเสื้อซีทรูสีขาวโปร่งทะลุไปถึงชั้นในสีดำ
คนตัวโตจ้องมองมันอยู่แบบนั้นและลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยไม่คิดว่สหญิงสาวร่างเล็กจะมีเนื้อนูนอกตูมที่ดูท่าจะใหญ่เกินตัว
ทั้งหุ่นบางก็ยังโค้งเว้าเป็นนาฬิกาทรายยิ่งมองก็ยิ่งเป็นภาพที่ปลุกอารมณ์ชั้นดีจนอะไรๆใต้ผ้าขนหนูที่เขาพันรอบเอวเอาไว้เด้งผงาดชูชันพร้อมเต็มที่ในการสร้างบทรักในคืนนี้
"เอ่อ.." ดวงตากลมโตไหวระริกกลืนน้ำลายไม่ลงคอรีบยกมือทั้งสองกอดก่ายปิดหน้าอกนูนของเธอเพราะอีกฝ่ายเอาแต่จับจ้องไม่ลดละจนเธออายจนหน้าชาไปหมด
"อืม.." เหนือเมฆคร่อมกอดก่ายร่างบางจะก้มลงบดจูบไปที่ริมฝีปากบางส่งลิ้นร้ายตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากของหญิงสาว
"อืม..." ใบหน้าหวานหลับตาปี๋ขมวดคิ้วจนผูกโบว์รู้สึกมวนท้องแปลกๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อลิ้นร้ายของคนตัวโตตวัดทั่วปากทั้งยังดูดดึงริมฝีปากของเธอจนรู้สึกเจ็บเล็กน้อยใจ
ดวงน้อยเต้นโครมครามหนักกว่าเดิมทั้งยังไม่กล้าแม้แต่หายใจเพราะยังตกใจกับรสสัมผัสที่แปลกใหม่
"อยากตายหรือไงทำไมไม่หายใจ" เหนือเมฆถอดถอนจูบบ่นหญิงสาวอุกเพราะรู้ว่าเธอนั้นกำลังจะขาดอากาศหายใจ
"ฟู่วว.. คือ..ไม่รู้ค่ะ...คุณเหนืออย่าพึ่งทำอะไรเอยได้หรือเปล่าคะ" เมื่อริมฝีปากหนาละจูบออกไปได้เจ้าเอยก็รีบสูดอากาศเข้าปอดทั้งขอร้องให้เขาละการกระทำวันนี้ไปก่อนเพราะเธอรู้สึกไม่โอเคกับสถานการณ์ตอนนี้เท่าไรนัก
"ไม่ได้.." เหนือเมฆไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวจะมาขอร้องให้เขาหยุดตอนนี้
"อืม.." สิ้นเสียงตอบกลับที่ไม่ค่อยพอใจก็บดจูบริมฝีปากบางอีกรอบหวังว่าครั้งนี้เธอจะไม่ทำให้เขาเสียอารมณ์อย่างเมื่อครู่
"จะเกร็งทำไมนักหนาทำตัวสบายๆเป็นหรือเปล่า"
และแล้วเขาก็ต้องละริมฝีปากหนาออกดุหญิงสาวอีกจนได้เมื่อสาวเจ้าเล่นนอนตัวเกร็งแถมมือของเขาจะเลื้อยไปทางไหนเธอก็ยกมือน้อยมาห้ามไปเสียหมด
".. เอยทำใจให้สบายไม่ได้ค่ะ.." เสียงหวานสั่นเครือเล็กน้อยเมื่อถูกดุ
"พยายามสิ" เหนือเมฆชักจะเริ่มรำคาญความงี่เง่าของคนใต้ร่างอยู่พอสมควร
"อย่าดุเอยได้หรือเปล่าคะ.. ม.. มันจะร้องให้" ดวงตากลมโตไหวระริกน้ำตาคลอหากเขาพูดดีๆกับเธอหน่อยในสถานการณ์ที่เธอกำลังทำใจลำบากแบบนี้เธอคงไม่ต้องกลัวเขาแบบนี้
"หื้มม... ไม่จะแล้วล่ะมั้ง..." เหนือเมฆถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบน้ำตาของเธอก็รินไหลออกมาแล้ว
สองมือเรียวปาดน้ำตาลวกๆพยายามทำใจสบายๆเพราะหากทำให้เขาโมโหหรือไม่ถูกใจอะไรอีกเขาอาจจะเปลี่ยนใจไม่คิดจะช่วยพี่ชายเธอและเลือกที่จะดำเนินคดีก็เป็นได้
"อยู่เฉยๆผ่อนคลายแล้วเธอจะมีความสุข" เหนือเมฆพยายามทำใจเย็นกับหญิงสาวเพราะไม่อยากให้อาการกลัวของเธอมาขัดอารมณ์ของเขาใบหน้าคมเข้มค่อยๆซุกดอมดมลำคอระหงส์ของหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงที่นิ่มนวลกว่าเดิมเพื่อให้เธอผ่อนคลายอาการกลัวเขาลง
ไม่นานนักสาวเจ้าก็ต้องหลับตาปี๋พวงแก้มแดงซ่านเป็นลูกตำลึงเมื่อชั้นในตัวจิ๋วทั้งสองได้ถูกปลดเปลื้องออกไปโดยฝีมือของคนตัวโตตอนนี้ร่างกายของเธอก็เหลือแต่ชุดเดรสซีทรูสีขาวที่ใส่ก็เหมือนไม่ได้ใส่ปกปิดลำตัวเอาไว้
"......." เหนือเมฆมองร่างบางผ่านชุดซีทรูสีขาวอย่างพึงพอใจก่อนจะถลกผ้าผืนบางขี้นเหนือหน้าอกและค่อยๆปัดป่ายมือหนาสัมผัสเนื้อนิ่มเต่งตึงจากเรียวขาอ่อนจนไปถึงอกอิ่มกลมกลึงตั้งชูชันอยู่ตรงหน้า
เขาค่อยๆสอดประสานมือหนาทั้งสองกับมือของหญิงสาวกดลงข้างลำตัวเหนทอหัวเล็กน้อยและก้มลงกอบกุมดูดดึงยอดอกอิ่มด้วยอาการหิวกระหาย
"อื้อ.. อืม.." ใบหน้าหวานแหงนขึ้นกัดริมฝีปากแน่นขณะที่ริมฝีปากหนาประกบดูดคลึงยอดอกอิ่มสลับกันไปมาทำให้เธอยิ่งเริ่มมวนท้องมากขึ้นกว่าเก่าและยังไม่เข้าใจว่าอาการเหล่านี้ของเธอเกิดขึ้นจากอะไรด้วยพึ่งเคยมีประสบการณ์บนเตียงกับผู้ชายครั้งแรก
ฟึ่บบ หลังจากหยอกล้อกับเต้างามจนพอใจตอนนี้เขาก็เริ่มไม่ไหวกับการที่จะเล้าโลมต่อไปแล้วจึงลุกนั่งคุกเข่าดึงผ้าขนหนูที่พันอยู่รอบเอวออกก่อนจะสอดแทรกขาแกร่งกลางขาเรียวเล็กทั้งสองของหญิงสาว
"เอ่อ.." ใบหน้าหวานตกใจพอสมควรกับขนาดของคนตัวโตเธอรีบหันหน้าหนีเพราะอายเกินกว่าจะจ้องมันอยู่แบบนี้ทั้งยังไม่อยากจะคิดว่าหากมันเข้าไปอยู่ในตัวของเธอจะทรมานหรือจะมีความสุขอย่างที่เธอเคยได้ยินคนอื่นพูดกัน"อืม..." ชายหนุ่มโน้มตัวกอดร่างบางอีกรอบบดจูบเธอพักใหญ่ก่อนจะค่อยๆดันเจ้าแท่งร้อนบดเบียดร่องสวาทที่ปิดสนิทและค่อนข้างแห้งผาดอย่างยากลำบาก"อื้อ..." ร่างบางเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อรู้สึกเจ็บเหมือนมีใครกำลังเอามีดมากรีดของสงวนของเธอ"อดทนไว้ก่อน" เหนือเมฆกัดฟันเอ่ยเสียงกระเส่าเพราะเขายังไม่สามารถดันตัวตนของเขาเข้าไปข้างในตัวเธอได้แถมความคับแน่นของหญิงสาวก็บีบรัดแท่งร้อนของเขาจนปวดหนึบ"อ..อ๊ายยยย...อือ..ออกไปก่อนค่ะ" ไม่นานนักคนตัวโตก็จัดการบดเบียดแท่งร้อนจนสุดลำได้สำเร็จความเจ็บจุกแผ่ซ่านไปทั่วตัวหญิงสาวจนเธอกรีดร้องออกมาจนสุดเสียงน้ำตาหยดน้อยไหลพรากมือน้อยที่กำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อครู่คลายออกเพราะหมดแรงที่จะเกาะก่ายด้วยความเจ็บที่มากเกินจะบรรยาย"อืม.." ดวงตาคมก้มมองจุดเชื่อมต่อเห็นหยดเลือดแดงฉานไหลออกมาแค่รู้ว่าเธอบริสุทธิ์อย่างที่พูดก็รู้สึกภูมิใจและสบายใจไปในคราเดียวกันเมืื่อรู้ว่า
"ขอบคุณตัวเธอเองเถอะ...ฉันได้เธอส่วนเธอได้ชีวิตพี่ชายเธอถือว่าหายกัน" มือหนาจับมือของหญิงสาวทีากำลังยกมือไหว้เขาเหนือหัวเหมือนไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ลดมือลง"...จริงด้วยค่ะงั้นเอยก็ไม่ต้องขอบคุณคุณเหนือสินะคะ..." เรื่องข้อแลกเปลี่ยนของเขาเธอเองก็ลืมไปชั่วขณะมัวแต่ดีใจที่เงินของเขาช่วยพี่ชายเธอได้"อืม...หิวหรือเปล่า" "ไม่ค่ะ" ใบหน้าหวานส่ายหัวหงึกหงัก"ไม่หิวก็ต้องหิวอาหารวางรออยู่ที่โต๊ะแล้ว" "ถ้าจะบังคับให้เอยกินข้าวจะถามเอยทำไมล่ะคะ" สาวเจ้าบุ้ยหน้าเหลือกตามองคนตัวโตอย่างไม่เข้าใจหากเขาคิดจะบังคับแล้วจะถามเธอเพื่ออะไร"ยอกย้อนฉันหรอก" ว่าจบก็อุ้มร่างบางออกไปข้างนอกเพื่อจะไปนั่งทานข้างเช่นเดิม"เปล่านะคะ... " แขนเรียวตวัดรัดลำคอของเหนือเมฆทั้งริมฝีปากบางยังบ่นอู้อี้ที่เขาหาว่าคำถามของเธอคือคำที่ยอกย้อน เหนือเมฆยังคงให้หญิงสาวนั่งตักของเขาอีกเช่ยเคยเพียงแต่ตอนนี้เธอมีแรงตักอาหารทานเองได้แล้วเขาไม่จำเป็นต้องป้อน"ทานนี่สิ" ชายหนุ่มยื่นช้อนตักผัดผักใส่ในจานของหญิงสาวเพราะเห็นเธอทานแต่ข้าวเปล่ากับไข่เจียวเท่านั้น"เอยไม่ชอบผักค่ะ" เมื่อเห็นผักอยู่ในจานใบหน้าหวานก็หน้ามุ่ย
"อืม...คุณเหนือ" เมื่อพาร่างบางเข้าห้องมาได้เขาก็จัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกก่อนจะห่มร่างของเขาและเธอด้วยผ้านวมผืนหนาเริ่มซุกไซร้ดอมดมซอกคอระหงส์วางมือหนาบีบเค้นเต้างามจนร่างบางรู้สึกตัวตื่นมาอีกครั้ง"เธอยั่วฉันเองนะ" เสียงแหบพร่าก่ายกระซิกข้างใบหน้านวลขณะที่มือหนาตวัดชั้นในตัวจิ๋วของหญิงสาวออกให้พ้นทางก่อนจะแทรกลำขาแกร่งกลางขาเรียวทั้งสอง"อื้มม...คุณเหนือ..เอยยังไม่หายเจ็บค่ะ" ใบหน้าหวานหันหน้าหนีเมื่ออีกฝ่ายบดจูบคืนนี้เธอง่วงเต็มทนทั้งยังไม่หายเจ็บที่ของสงวนจึงงอแงเล็กน้อย"แต่ฉันต้องการ" ว่าจบก็สอดใส่แท่งร้อนผงาดชูชันเข้าช่องทางรักโดยที่ยังไม่ทันได้เล้าโลมร่างบางนานเท่าไรส่งผลให้ความเจ็บแผ่ซ่านทั่วตัวหญิงสาวจนต้องกรีดร้องออกมาเสียงหลง"อ.. อ๊ายย... อืม.." เสียงกรีดร้องระบายความเจ็บถูกกลืนด้วยริมฝีปากหนาที่เริ่มบดจูบหญิงสาวอีกรอบพร้อมขยับสะโพกแกร่งไปในคราเดียวกัน"อื้อ.." มือเรียวจิกลำแขนแกร่งหนึบน้ำตาคลอเบ้าเพราะความเจ็บเมื่อคนตัวโตยกขาเรียวข้างหนึ่งของเธอพาดบ่าและกระแทกสะโพกรัวเป็นจังหวะเร่าร้อน"ฮือๆๆ.." ตอนนี้เจ้าเอยเอาแต่ร้องให้แต่เสียงก็ยังอยู่ในลำคอของอีกฝ่ายที่บดจูบเธอ
หลังจากทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้วเหนือเมฆก็พาหญิงสาวขี่หลังเดินออกมาที่หลังบ้านไม่ไกลนักก็เจอลำธารที่ค่อนข้างมีทิวทัศน์ที่สวยงามสดชื่นแก่สายตาของคนที่มอง"ไม่คิดว่าหลังบ้านจะมีลำธารสวยๆแบบนี้ด้วยนะคะ" ดวงตากลมโตมองวิวทิวทัศน์แถวนี้ไม่ละวางสายตาเพราะเมื่อมาถึงที่นี่ทำให้ตัวเธอนั้นผ่อนคลายอยู่ไม่น้อย"อยากเล่นน้ำหรือเปล่า" ชายหนุ่มหันน้าถามคนที่อยู่ข้างหลัง"ค่ะ" ใบหน้านวลพยักหน้าหงึกหงัก"ฉันให้เวลาเล่นไม่นานนะเดี๋ยวเธอจะไม่สบายแล้วต้องให้ฉันดูแลอีก" ว่าจบก็ปล่อยร่างบางลงในน้ำที่ไม่ค่อยลึกมากให้เธอนั่งเล่นให้สบายอารมณ์ตอบแทนที่เธอเอาอกเอาใจเขาเมื่อตอนทานข้าวเช้า"ค่ะ...คุณเหนือมาเล่นด้วยกันสิคะ" ร่างบางค่อยๆเดินลงมาในแอ่งน้ำใสลึกประมาณเหนือเอวบางเธอมาเล็กน้อยโดยมีชายหนุ่มเดินตามแนวโขดหินมานั่งอยู่ใกล้ๆเธอไม่ห่างด้วยความอยากให้เขาลงมาเล่นกับเธอด้วยจึงดึงแขนชายหนุ่มลงน้ำขณะที่เขาเผลอเอาแต่มองธรรมชาติรอบๆ"ไม่.."ตู้มม.. ชายหนุ่มไม่ทันปฏิเสธขาดคำตัวเขาก็เอียงล่วงหล่นมาอยู่ในน้ำเรียบร้อยแล้ว"เจ้าเอย" คนตัวโตรีบยืนให้อยู่ยกมือหนาปาดน้ำที่ชุ่มอยู่บนหน้าและผมก่อนจะดุสาวเจ้าเสียงแข
"เอ่อ.." ใบหน้าหวานแสดงออกถึงความรู้สึกกังวลอยู่พอสมควร"ฉันว่ามันน่าจะไม่เจ็บมากเหมือนก่อนหน้าแล้วล่ะ" "หรอกคะ""อืม..เชิ่อฉันสิ" มือหนาลูบแก้มนวลเบาๆก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอและเขาออกคนตัวโตบดจูบริมฝีปากบางอย่างเร่าร้อนลิ้นร้ายทำงานระรัวตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากลมหายใจหอบถี่แสดงถึงความร้อนระอุพลุ่งพล่านที่อยู่ในกายมือหนาจับยกร่างบางลุกขึ้นนั่งบนตักกอดรัดเอวคอดเอาไว้แน่นขณะที่ริมริมฝีปากหนายังบดจูบเร่าร้อนอยู่ไม่ขาด"อื้อ.." เจ้าเอยดันใบหน้าคมออกห่างก่อนซบหัวทุยกับอกแกร่งสูดลมหายใจเข้าปอด"จะต้องสอนกันอีกสักกี่ครั้ง" เหนือเมฆโน้มตีววางร่างบางนอนราบบนเตียงบ่นอู้อี้เสียงกระเส่าที่ผ่านมาแค่สองสามวันเธอก็ลืมเสียแล้วว่าเวลาเขาบดจูบเธอจะต้องหายใจเช่นไร"อืม" ร่างบางบิดเร่าแอ่นอกมือน้อยจิกหมอนนุ่มจนแทบขาดเมื่อริมฝีปากหนาไล่จูบตั้งแต่ริมฝีปากลวมาที่ลำคอระหงส์ต่อด้วยดูดดึงสองเต้างามอย่างมูมมามก่อนจะมาถึงหน้าท้องน้อยจนตอนนี้ใบหน้าหวานส่ายไปมาหลับตาปี๋ควบคุมร่างกายไม่อยู่"อ.. อ๊ายย.." มือหนาสัมผัสถึงความฉ่ำแฉะของร่องสวาทเห็นว่ามันมีน้ำออกมามากพอที่ทำให้เธอลดอาการเจ็บลงจึงค่อยๆแทร
อาทิตย์ต่อมา22.00 น.หลังจากเลิกงานได้เหนือเมฆก็ดิ่งตรงมาที่คลับหรูที่แทนไทเพื่อนของเขาเป็นเจ้าของในโซนวีไอพีตอนนี้มีแดเนียลแทนไทและเหนือเมฆที่เป็นเพื่อนสมัยเรียนมาด้วยกันแทนไทเป็นลูกเจ้าของบริษัทนำเข้าปิโตรเคมีแต่เขาเลือกที่จะเป็นเจ้าของธุรกิจกลางคืนเพราะรักสนุกและแสงสีในตอนกลางคืนมากกว่ากลางวันแดเนียลเป็นหนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกาธุรกิจครอบครัวคือทำปิโตรเคมีและที่นี่ได้ก็เพราะตอนนี้อกหักรักคุดจึงเดินทางมาหาเพื่อนๆและพักผ่อนรักษาแผลใจเขาค่อนข้างเป็นคนสุขุมไม่ค่อยชอบเข้าสังคมและคนอื่นค่อนข้างเข้าถึงยากพอสมควร"เฮ้ยๆๆ..เบาๆเป็นอะไรของแกวะ" แดเนียลรีบรั้งมือเหนือเมฆเอาไว้เพราะเห็นว่าตั้งแต่มาถึงก็อารมณ์เสียและเอาแต่ดื่มไม่พูดไม่จา"เบื่อๆ" ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ"ให้ฉันเรียกมาสักคนสองคนไหม" แทนไทรู้ดีว่าเพื่อนเขามาที่นี่ทีไรขาดเรื่องนี้ไม่ได้จึงหมายจะเรียกเด็กสาวในที่นี้สักคนสองคนมาปรนนิบัติเพื่อนของเขา"ไม่ฉันขอตัว" เหนือเมฆลุกยืนเต็มความสูงต่อหน้าแทนไทก่อนปฏิเสธและจะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว"อ้าว..จะรีบไปไหนของมัน" ทั้งแดเนียลและแทนไทต่างก็มองตามหลังเพื่อนของพว
"ผมไม่ไปครับ...คุณแม่คิดว่าคุณแม่มาหาผมที่นี่แล้วจะพาผมไปได้อย่างนั้นหรอกครับ" ใบหน้าคมมีสีหน้าที่ค่อนข้างเอือมระอาเพราะเขาเคยบอกกับแม่เขาไปแล้วว่าที่ยอมหมั้นเพราะเห็นว่าเป็นผลดีต่อธุรกิจเท่านั้นและไม่ได้อยากสานสัมพันธ์กับพีรยาจริงจัง"นี่ก็ห้าโมงแล้วได้เวลาเลิกงานพอดีผมขอตัวกลับนะครับ" ว่าจบก็ลุกหนีคนเป็นแม่อย่างไม่ค่อยจะมีมารยาททำให้วารุณีต้องเอ่ยคำสั่งเด็ดขาด"ถ้าเรายังไม่ค่อยใส่ใจหนูพลอยอีกแม่จะเร่งงานแต่งให้เร็วขึ้น""จะแต่งหรือไม่แต่งผมก็ไม่เคยสนใจเธออยู่ดีครับ" เหนือเมฆรู้ว่าแม่ของเขาไม่ได้แค่ขู่แต่เขาก็ยืนยันว่าอย่างไรเขาก็จะไม่มีวันสนใจพีรยาและเดินหนีแม่ของเขาไปอย่างรวดเร็ว"ตาเหนือ" วารุณีขมวดคิ้วจนผูกโบว์ที่ลูกชายของเธอได้ดั่งใจทุกอย่างแต่มีอย่างเดียวที่ไม่ได้อย่างใจเห็นก็แต่เรื่องผู้หญิงที่เธอเลือกให้นี่แหละทางด้านเจ้าเอยตอนนี้เธอก็เข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่สุดหรูของชายหนุ่มแล้วใบหน้าหวานมองซ้ายมองขวาก็ค่อนข้างแปลกใจเพราะบ้านออกใหญ่โตแต่ไม่มีคนเฝ้าเสียอย่างนั้น"......" สาวเจ้านั่งจับมือถือชั่งใจว่าจะโทรหาชายหนุ่มแต่เธอก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าจะรบกวนเขาหากเขาให้เธอมาหา
ครู่ต่อมาพีรยาเดินออกจากลิฟท์มุ่งหน้ามาที่ห้องของเหนือเมฆสีหน้าระรื่นเพราะเป็นครั้งแรกที่เขาเชิญให้เธอมาที่นี่ติ้ดด แกร๊กก เมื่อมาถึงหน้าห้องของเขาได้เธอก็ใช้คีย์การ์ดที่เหนือเมฆฝากคนดูแลเอาไว้ให้แตะเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่ได้เคาะก่อน"เหนือ..." ภาพตรงหน้าเมื่อหญิงสาวเปิดประตูเดินเข้ามาไม่กี่ก้าวทำให้เธอต้องหยุดชะงักเพราะไม่คิดว่าจะมาเจอสิ่งที่ทำให้เธอปวดหัวใจตอนนี้"พลอย..." ร่างบางเปลือยเปล่าที่กำลังนั่งคร่อมขย่มคนบนโซฟาหันหลังกลับมาดูผู้มาใหม่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเพราะเธอไม่คิดว่าพีรยาจะเข้ามาในห้วงเวลาสวาทของเธอและเหนือเมฆ"ถ้ารอได้ก็รอ" เหนือเมฆรวบกอดวิเวียนไม่ให้ลงจากตัวของเขาก่อนจะเอ่ยกับพีรยาเสียงเรียบเรื่องวันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเพราะวันนี้เขาจงใจให้พีรยาได้เห็นเผื่อเธอจะเลิกไล่ตามเขาเสียที"หึ่.." พีรยากำมือแน่นหายใจหอบถี่กัดฟันกรอดเธอพยายามไม่โวยวายก่อนจะรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว"คุณเหนือไม่ตกใจหรอกคะ" แม้นวิเวียนจะตกใจที่พีรยาเห็นเธอแต่ก็แอบสะใจที่วันนี้พีรยาได้รู้เสียทีว่าเธอมีสัมพันธ์กับเหนือเมฆด้วยเพราะแอบหมั่นไส้ในพฤติกรรมเย่อหยิ่งจองหองทำตัวเหนือคนอื่นของพีรยามานาน
เนินนานจนไม่รู้กี่นาทีที่เหนือเมฆจูบภรรยารักอยู่แบบนั้นจนตอนนี้ร่างบางเริ่มโอนอ่อนกับเขาบ้างแล้วและมันก็ทำให้เขาได้รู้ว่าเธอไม่ได้หมดรักเขาอย่างที่พูดรู้ดังนั้นจึงเดินหน้าบดจูบอย่างดูดดื่มต่อเพราะเขาโหยหาร่างบางมานานจนวันนี้ยังไงก็ต้องได้ครอบครองอีกครั้ง"พอเถอะคุณเหนือ""ไม่.." ร่างบางที่พึ่งถูกอุ้มมานอนบนเตียงนุ่มเธอก็เอ่ยปากขอให้อีกฝ่ายพอแค่นี้เพราะเธอเริ่มจะคุมสติไม่อยู่แต่มีหรือเหนือเมฆจะยอมเพราะเขารู้ว่าเจ้าเอยยังไม่หมดรักเขาและเขาก็จะรีบกระชับสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นเหมือนเดิมโดยเร็วที่สุดและแล้วบทรักบทสวาทก็ได้เริ่มขึ้นเหนือเมฆเรียกเสียงครางระงมของร่างบางไปจวบครึ่งค่อนคืนจึงพาเธออุ้มกลับไปนอนในห้องนอนของเธอกับลูกส่วนเขาก็นอนเฝ้าเธออยู่ไม่ห่างวันต่อมา ช่วงเช้าที่เจ้าเอยยังไม่ตื่นเหนือเมฆก็เป็นคนจัดแจงดูแลลูกทุกอย่างทั้งทำอาหารป้อนข้าวลูกรวมไปถึงอาบน้ำอาบท่าให้ลูกน้อยยอมรับว่าไม่ถนัดเท่าไรแต่เขาก็สุขใจที่ได้ทำ"ชุดของนนท์อยู่ไหนครับลูก" เหนือเมฆอาบน้ำเช็ดตัวให้ลูกชายของเขาเสร็จตอนนี้ก็ต้องมาแต่งตัว"ในนี้ครับ" เด็กชายตัวกลมในผ้าขนหนูสีขาวเดินตัวป้อมนำคนเป็นพ่อไปที่ตู้หลังเล็ก
วันต่อมา เจ้าเอยเตรียมเก็บผ้าผ่อนของเธอและลูกที่แห้งสนิทดีแล้วมาพับเก็บในห้องเพราะเธอต้องเตรียมทำอะไรให้เรียบร้อยก่อนที่จะไปรับลูกที่โรงเรียนในช่วงบ่ายโดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในบ้าน"เอย.." เหนือเมฆยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของหญิงสาวเขาเรียกเธอเสียงอ่อนภรรยาของเขายังคงน่ารักไม่เปลี่ยนจากเดิมเลยสักนิดผิดแค่ดูผมแห้งไปกว่าเดิมเท่านั้น"ค...คุณเหนือ" เจ้าเอยลึกขึ้นจากกองผ้าที่นั่งพับเธอตกใจจนหน้าเสียก่อนจะจ้องคนตรงหน้าที่ดูโทรมกว่าเดิมมากด้วยความสับสนไม่รู้ลึกๆแล้วเธอดีใจหรือเสียใจที่เห็นเขามายืนอยู่ตรงหน้าเธอแบบนี้"..ฉันคิดถึงเธอแทบจะขาดใจรู้หรือเปล่า...เธอใจร้ายกับฉันมากเลยเอย... ที่ทำให้ฉันทรมานใจอยู่ได้ตั้งนาน" เหนือเมฆเข้าไปสวมกอดร่างบางด้วยความคิดถึงก่อนจะเอ่ยคำพูดเชิงน้อยใจออกมา"ปล่อยเอย.. แล้วก็ออกไป" เจ้าเอยชะงักไปครู่หนึ่งเธอพยายามบอกตัวเองว่าอย่าใจอ่อนกับเขาและรีบไล่ให้เหนือเมฆออกไป"ฉันขอโทษกับเหตุการณ์ครั้งนั้นขอโทษจริงๆ" เหนือเมฆรู้ว่าเจ้าเอยคงโกรธในเหตุการณ์ครั้งนั้นแต่เขาอยากให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ"คุณเหนือก็น่าจะรู้แล้วนะคะว่าเอยไม่ต้อง
"แกใจร้ายกับพวกฉันมากเลยนะที่ไม่ยอมติดต่อหากันบ้างเลย" ทรายแก้วหยิบขนมเข้าปากไปด้วยบ่นเจ้าเอยไปด้วยเพราะเจ้าเอยทำให้พวกเธอทุกข์ใจที่คิดว่าเสียเพื่อนรักไปตั้งหลายปี"ฉันกลัวว่าคุณเหนือจะรู้ว่าฉันยังอยู่ฉันไม่อยากเจอเค้า" ที่เจ้าเอยให้คนรู้น้อยที่สุดว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ก็เพราะกลัวว่าเหนือเมฆจะตามเธอเจอ"แกโกรธคุณเหนือมากเลยหรอก" เกวรินทร์รู้ดีว่าเรื่องครั้งนั้นเป็นฝีมือพีรยาแต่ก็ไม่รู้ว่าเพื่อนเธอฝังใจเรื่องอะไรถึงยอมให้อภัยเหนือเมฆไม่ได้"ตอนนี้เฉยๆแล้วล่ะฉันไม่อยากกลับไปเจ็บเพราะเค้าอีกเด็ดขาด" แม้นเจ้าเอยจะรู้ว่าครั้งนั้นที่เหนือเมฆทำผิดด้วยฤทธิ์ยาแต่ภาพมันก็ยังติดตาเธอไม่หายไม่รู้อีกด้วยว่าเขาจะกลับไปเป็นคนเจ้าชู้เหมือนเดิมอีกหรือเปล่าเธอยิ่งคิดก็ยิ่งกลัวจึงไม่อยากเสี่ยงกลับไปอยู่กลับไปรักกับคนอย่างเหนือเมฆอีกตอนนี้เธอมีแค่ลูกก็พอแล้ว"แต่เรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือยัยพลอยทั้งนั้นนะแถมตอนที่ผ่านมาคุณเหนือดูพยายามตามหาแกตลอดไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนเลยด้วย" ทรายแก้วไม่ได้จะพูดเข้าข้างเหนือเมฆแต่เวลาที่ผ่านมาเขาทำให้พวกเธอได้เห็นว่าเขาไม่มีวันลืมเจ้าเอย"ฉันรู้...แต่ฉันลืมเรื่องราวตอนน
หลายวันต่อมาวันนี้อิทธิกรพาครอบครัวมาเยี่ยมอำนาจเพราะอำนาจเริ่มยอมรับในตัวอิทธิกรแล้วด้วยเห็นว่าอิทธิกรมีงานการทำที่มั่นคงแถมยังเก่งมากๆเขารู้จากคำชมของนภดลที่ชมอิทธิกรไม่ขาดปาก"ผมขอบคุณคุณพ่อนะครับที่ยอมรับผม" อิทธิกรมานั่งคุยกันกับอำนาจที่ห้องรับแขกระหว่างที่อินทิราพาลูกสาวของเขาเดินเล่นอยู่ที่สวนหน้าบ้าน"ฉันก็ต้องขอโทษด้วยที่ก่อนหน้าทำไม่ดีเอาไว้""ผมเข้าใจครับว่าคุณพ่อรักอินมาก" อิทธิกรไม่เคยโกรธอำนาจแม้นแต่น้อยหากเป็นเขาก็อยากให้ลูกตัวเองได้คู่ครองที่ดีเช่นกัน"ตั้งใจทำงานหาประสบการณ์ให้ดีล่ะอีกไม่กี่ปีฉันก็จะเกษียณตัวเองแล้วแกจะได้เข้ามาบริหารแทนฉัน" อำนาจคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องฝากบริษัทให้กับอิทธิกรเพราะเชื่อใจว่าลูกเขยของเขาจะจัดการทุกอย่างแทนเขาได้"คือผมไม่มั่นใจว่าผมจะบริหารองค์กรใหญ่ขนาดนี้ได้" อิทธิกรถึงกับไปไม่เป็นเมื่ออีกฝ่ายมอบหมายสิ่งสำคัญให้"เชื่อมั่นในตัวเองเหมือนที่เชื่อมั่นว่าจะดูแลลูกสาวกับหลานฉันได้" แม้นอิทธิกรจะไม่เชื่อว่าตัวเองจะทำได้แต่อำนาจเห็นว่าความสามารถที่อิทธิกรมีจากผลงานที่ผ่านมาระหว่างที่อิทธิกรทำงานในบริษัทของนภดลเขาก็เห็นแล้วว่าไม่ยา
"เจ็บใจหรือเปล่าล่ะ.. เหนือเมฆไม่มีวันเลิกเจ้าชู้ได้หรอกนะรู้เอาไว้ซะด้วย”พีรยาผลักเจ้าเอยจนเธอเซเล็กน้อยทั้งยังจีบปากจีบคอพูดย้ำให้เจ้าเอยได้เจ็บใจ ในส่วนของเจ้าเอยเธอไม่มีแรงโต้ตอบอะไรทำได้แค่ยืนปาดน้ำตากับภาพที่เห็น"มานี่.." พีรยาดึงมือเจ้าเอยให้เดินตามเธอขึ้นมาจนมาถึงผาชัน"พาเอยมาที่นี่ทำไม""รู้หรือเปล่าที่ฉันต้องการฆ่านังวิเวียนเพราะอะไร" พีรยาผลักเจ้าเอยต้อนไปที่ผาชันจนสาวเจ้าเริ่มหน้าซีดเผือดกลัวหญิงสาวตรงหน้าจับใจ"คุณพลอย" "เพราะมันเอากับเหนือเมฆยังไงล่ะ...รู้หรือยังว่าเหนือเมฆเอาผู้หญิงไม่เลือกหน้ารู้ทั้งรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทคู่หมั้นของตัวเองก็ยังไม่เว้น""ฮือๆๆ..." ยิ่งได้ฟังที่วิเวียนพูดความเสียใจและความกลัวก็ประดังประเดกันเข้ามาจนเจ้าเอยปล่อยโฮสะอึกสะอื้นตัวโยนเรื่องนี้เหนือเมฆไม่เคยเล่าให้เธอฟังแม้แต่น้อยผิดที่เธอเองจริงๆที่ให้ใจและไว้ใจเหนือเมฆเร็วเกินไปเพี๊ยะ"โอ้ยย.. ""คนอย่างแกมันมีดีกว่าฉันตรงไหน" พีรยายิ่งเห็นเจ้าเอยทำท่าทางอ่อนแอเธอก็ยิ่งหมั่นไส้เธอวาดแขนเป็นวงกว้างฟาดมือเรียวใบที่ใบหน้าเจ้าเอยจนเธอล้มลงพลั้กกก"อ๊ายยยยย..." ไม่ทันที่เจ้า
หลายวันต่อมาวันนี้วารุณีเข้ามาหาลูกชายและลูกสะใภ้ที่บ้านเพราะรู้ว่าเจ้าเอยย้ายมาอยู่ที่บ้านลูกชายเธอได้เป็นอาทิตย์แล้วตอนนี้ในห้องครัวของบ้านเต็มไปด้วยข้าวของมากมายที่วารุณีซื้อเอามาเพื่อเป็นของบำรุงให้ลูกสะใภ้ของเธอ"ถ้าเรายังกินของคาวไม่ค่อยได้ก็พยายามกินวิตามินที่แม่ซื้อมาให้เยอะๆล่ะแล้วผลไม้นั่นก็กินบ่อยๆนะลูกของดีๆทั้งนั้น""..ค่ะคุณแม่...เอ่อ..พี่โอบทำงานเป็นยังไงบ้างคะ""เห็นพ่อเราให้รับผิดชอบงานใหญ่อยู่นะลูกตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไรนับว่าพี่เราก็เก่งใช้ได้""รู้แบบนี้เอยก็สบายใจค่ะ"หลายวันต่อมา.. เหนือเมฆรีบเคลียงานสำคัญให้เสร็จสิ้นก่อนจะให้พชรดูแลบริษัทเพราะเขาต้องการพาภรรยาตัวน้อยของเขามาฮันนีมูนหลังจดทะเบียนเติมความหวานให้กันและกันและแล้ววันนี้เขาก็ได้พาหญิงสาวมาที่ภูเก็ตมาพักที่บ้านพักของพ่อเขาที่ซื้อเอาไว้ตั้งแต่สมัยเป็นหนุ่มๆพื้นที่ของบ้านค่อนข้างกว้างเงียบสงบและติดริมทะเลวิวสวยงามใครเห็นที่นี่เป็นต้องหลงส่วนตัวเขาเองก็ชอบที่นี่ไม่น้อยจึงอยากให้เจ้าเอยมาเห็นที่นี่"เอยอยากอยู่ที่นี่นานๆจังเลยค่ะ" ร่างบางยืนกอดคนเป็นสามีแหงนหน้ายิ้มแป้นอยู่ริมหน้าต่างบานใหญ่ที่เป็นจุดชมว
เธอไม่คิดว่านิโคลัสจะมาอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ในหัวสมองของเธอตอนนี้กำลังตีกันไปหมดว่าเขามาได้อย่างไรและเขามาที่นี่ทำไมและเมื่อเขาเจอเธอแล้วจะจัดการกับเธออย่างไรตอนนี้เกวรินทร์หน้าซีดเผือดเป็นไก่ต้มเหงื่อเม็ดน้อยบนหน้าผากเริ่มไหลซิกลงมากะทันหัน"เธอ!" นิโคลัสกะว่าจะไม่สนใจเรื่องของหญิงสาวที่ขโมยเงินและทำร้ายเขาอยู่แล้วเชียวแต่เมื่อมาเจอเธอที่นี่วันนี้เขาคิดว่าจำเป็นต้องสะสางเสียหน่อย"เกว" ทรายแก้วมองหน้าเกวรินทร์ด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเพราะเธอจำหน้าชายสองคนที่เคยเข้ามาล้อมเธอกับเกวรินทร์ได้จึงรู้ได้ทันทีว่าคนที่กำลังจ้องเกวรินทร์เขม็งคือคนที่เพื่อนเธอขโมยเงินเขามา"อะไรกันครับ" แดเนียลโพร่งถามอาของเขาเหมือนที่ทุกคนก็อยากจะถามเพราะเห็นว่านิโคลัสจ้องเกวรินทร์ไม่วางสายตา"มานี่""เอ่อ.. ปล่อยฉันก่อนค่ะ" นิโคลัสลากเกวรินทร์ออกไปนอกบ้านโดยที่ไม่สนสายตาของคนอื่นที่กำลังจ้องมองด้วยความตกใจ"ด..เดี๋ยวค่ะ" ทรายแก้วและเจ้าเอยกำลังจะวิ่งตามออกไปแต่ถูกโอดินและลูคัสคนสนิทของนิโคลัสขวางเอาไว้ก่อน"ทุกคนไม่ต้องตามครับ" "นี่มันเรื่องอะไรกัน" แดเนียลรู้เอ่ยถามลูคัสและโอดินด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์นั
"ไปอยู่ที่คอนโด...นี่เธอหนีไปอยู่ที่คอนโดปกรณ์งั้นหรอก" ใบหน้าคมมีสีหน้าไม่พอใจกะทันหันเมื่อพึ่งจะรู้ว่าหญิงสาวนั้นหนีไปอยู่กับคนที่เขาไม่อยากจะให้เธออยู่ใกล้ "ค่ะ..ก็เอยไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนนี่คะจะไปรบกวนเพื่อนๆเอยก็ไม่กล้าเพราะรู้ว่าเดี๋ยวทุกคนก็ตามเอยเจอ""เอาอันนั้นทิ้งกินอันนี้แทน""ทำไมล่ะคะ""ไว้ใจปกรณ์มากเลยหรือไงคิดยังไงกับเค้าบอกฉันมารักปกรณ์หรือเปล่า" เหนือเมฆจ้องหญิงสาวเขม็ง"เอยคิดกับคุณกรแค่พี่ชายค่ะไม่ได้รักเค้า""แล้วเธอรักใคร" เจ้าเอยยังไม่ยอมตอบได้แต่ยืนหน้าแดงเพราะไม่ค่อยกล้าที่จะพูดกับคนตรงหน้าเท่าไร“ฉันถามทำไมไม่ตอบ” เหนืเมฆเริ่มกัดฟันแต่ยังพยายามข่มอารมณ์"...รัก..." มือเรียวยกจิ้มไปที่หน้าอกข้างซ้ายของเหนือเมฆก่อนจะฟุบกอดซุกใบหน้านวลไปที่อกแกร่ง"เกือบที่ฉันจะฟิวส์ขาดแล้วนะยัยตัวเล็ก" คนที่กำลังจะโมโหผ่อนลมหายใจลงยิ้มร่ารวบกอดหญิงสาวเอาไว้แน่นหากเธอบอกกับเขาช้ากว่านี้อีกนิดเดียวมีหวังเขาได้ระเบิดอารมณ์เป็นแน่หลายวันต่อมา วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์แถมเป็นวันเกิดของแดเนียลเหนือเมฆจึงอาสาจัดสถานที่บ้านเป็นการฉลองวันเกิดและถือโอกาสนี้ชวนเพื่อนๆเขาและเพื้อ
"ไม่มีอะไรค่ะแค่อยากมีเงิน" ว่าจบดวงตาน้อยๆก็หลุบมองต่ำอย่างเหนื่อยใจหากเธอรวยกว่านี้สักหน่อยคงไม่ยากเลยที่จะจัดการปัญหาของเพื่อนรักเธอได้ไม่ว่าจะเป็นออกค่ารักษาพี่ชายของเจ้าเอยและออกค่าคนงานให้เกวรินทร์หากเธอมีเงินเธอจะช่วยโดยไม่คิดเลย"จะเอาเท่าไร...จะให้ยืม" แทนไทยิ้มอ่อนเขาเสนอจะช่วยหญิงสาวโดยไม่ต้องคิดเพราะอย่างทรายแก้วเรียนอยู่แค่ปีหนึ่งเงินที่ต้องการตอนนี้คงๆม่ถึงห้าแสนเขามีให้เธอได้ยืมหรือให้ได้เลยสบายๆ"จ..จริงหรอกคะ?" คนตัวเล็กที่แก้มสองข้างป่องเพราะมีอาหารเต็มปากรีบเคี้ยวอาหารและรีบกลืนก่อนจะรีบถามชายหนุ่มตรงหน้าให้แน่ใจอีกครั้งว่าที่เขาพูดกับเธอเขาพูดจริงหรือพูดเล่น"อืม...เราก็รู้ว่าพี่มีเงิน""....." ทรายแก้วดีใจที่แทนไทจะช่วยเธอจริงๆแต่คำพูดของเขาเมื่อครู่ก็ทำให้เธออดว่าเขาว่าอวดรวยในใจไม่ได้"คิดอะไรอยู่หรือเปล่า" แทนไทจ้องมองคนตรงหน้าที่เอาแต่จ้องมองเขานิ่งจนเขามองออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ"อ่อเปล่าค่ะ.." ทรายแก้วรีบส่ายหัวหงึกหงัก"จะเอาเท่าไรว่ามา""สองแสนค่ะ""ซื้อของแบรนด์เนมหรอก" แทนไทคิดเอาไว้ไม่ผิดคาดว่าเธอน่าจะขอไม่เกินห้าแสนแต่ก็อยากรู้คำตอบว่าเ