ครู่ต่อมา
พีรยาเดินออกจากลิฟท์มุ่งหน้ามาที่ห้องของเหนือเมฆสีหน้าระรื่นเพราะเป็นครั้งแรกที่เขาเชิญให้เธอมาที่นี่
ติ้ดด แกร๊กก เมื่อมาถึงหน้าห้องของเขาได้เธอก็ใช้คีย์การ์ดที่เหนือเมฆฝากคนดูแลเอาไว้ให้แตะเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่ได้เคาะก่อน
"เหนือ..." ภาพตรงหน้าเมื่อหญิงสาวเปิดประตูเดินเข้ามาไม่กี่ก้าวทำให้เธอต้องหยุดชะงักเพราะไม่คิดว่าจะมาเจอสิ่งที่ทำให้เธอปวดหัวใจตอนนี้
"พลอย..." ร่างบางเปลือยเปล่าที่กำลังนั่งคร่อมขย่มคนบนโซฟาหันหลังกลับมาดูผู้มาใหม่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเพราะเธอไม่คิดว่าพีรยาจะเข้ามาในห้วงเวลาสวาทของเธอและเหนือเมฆ
"ถ้ารอได้ก็รอ" เหนือเมฆรวบกอดวิเวียนไม่ให้ลงจากตัวของเขาก่อนจะเอ่ยกับพีรยาเสียงเรียบเรื่องวันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเพราะวันนี้เขาจงใจให้พีรยาได้เห็นเผื่อเธอจะเลิกไล่ตามเขาเสียที
"หึ่.." พีรยากำมือแน่นหายใจหอบถี่กัดฟันกรอดเธอพยายามไม่โวยวายก่อนจะรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
"คุณเหนือไม่ตกใจหรอกคะ" แม้นวิเวียนจะตกใจที่พีรยาเห็นเธอแต่ก็แอบสะใจที่วันนี้พีรยาได้รู้เสียทีว่าเธอมีสัมพันธ์กับเหนือเมฆด้วยเพราะแอบหมั่นไส้ในพฤติกรรมเย่อหยิ่งจองหองทำตัวเหนือคนอื่นของพีรยามานานแล้ว
"ไม่นี่.." เหนือเมฆส่ายหัวด้วยสีหน้าระรื่นก่อนจะพลิกร่างบางให้อยู่ใต้ร่างแล้วเขาเป็นคนขย่มเธอแทน
23.00 น.
"มันเกินไปหน่อยแล้วนะเหนือ...อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะยอมเลิกยุ่งกับคุณง่ายๆคุณรู้จักฉันน้อยไป" พีรยานั่งดื่มไวน์ราคาแพงกลางดึกเธอคับแค้นใจที่เหนือเมฆมีสัมพันธ์กับเพื่อนสนิทเธอไม่น้อยก่อนหน้าเขาจะมีข่าวกับผู้หญิงสักกี่คนเธอไม่เคยสนแต่ครั้งนี้เป็นสิ่งที่เธอทำใจยากอยู่พอสมควรเพราะเขาดันมีสัมพันธ์กับคนที่เธอไว้ใจ
"แล้วเธอจะได้รู้วิเวียนว่าคนที่หักหลังฉันจะต้องเจอกับอะไร" ว่าจบมือเรียวก็กำแก้วไวน์แน่นในเมื่อวิเวียนหักหลังเธอได้ต่อจากนี้เธอก็จะไม่เห็นวิเวียนเป็นเพื่อนอีกต่อไป
วันต่อมา
สามสาวนั่งกันอยู่ในบ้านของเจ้าเอยทำอะไรทานกันในเย็นของวันปิดเทอม
"เราก็จะไม่ได้เจอกันพักใหญ่เลยสิคิดแล้วก็เหงาจัง" เจ้าเอยเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าหดหู่เล็กน้อยพาเพื่อนๆเธอหน้าหงอยตามกันไปด้วย
"โทรคุยกันบ่อยๆก็ได้นี่นา" เกวรินทร์ยื่นมือแตะบ่าเจ้าเอยกับทรายแก้วเบาๆ
"ไม่ติดว่าฉันห่วงพี่โอบฉันจะไปช่วยงานในสวนแกแล้วนะเกว" ตอนนี้ทั้งทรายแก้วและเจ้าเอยรู้ดีว่าสวนผลไม้ของพ่อแม่เกวรินทร์กำลังมีปัญหาเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าคนงานจึงทำให้ผลผลิตเก็บไม่ทัน
"นั่นสิ..ถ้าฉันไม่ติดว่าย่าป่วยก็จะขอท่านไปช่วยแกเหมือนกัน" ทรายแก้วคิดเอาไว้ว่าช่วงปิดเทอมเธอจะขอพ่อแม่ของเธอไปช่วยเกวรินทร์แต่ติดที่ย่าของเธอมาป่วยกะทันหันล้มในห้องน้ำเดินไม่ได้เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอจึงต้องอยู่ช่วยดูแลเพราะพ่อแม่เธอค่อนข้างยุ่งกับที่ร้าน
"ขอบใจพวกแกมากๆเลยที่ห่วงฉันแต่ฉันว่าไม่นานเดี๋ยวอะไรๆก็ดีขึ้น" เกวรินทร์รวบกอดเพื่อนทั้งสองด้วยความขอบคุณแค่เพื่อนเธอคิดจะช่วยเธอก็ดีใจมากแล้ว
หลายวันต่อมา
11.00 น.
เพนท์เฮ้าส์XXX
“ทำไมไม่รอกลับพร้อมตาเหนือล่ะหนูพลอย” วารุณีได้ข่าวว่าพีรยากลับมาที่เมืองไทยก่อนเหนือเมฆเธอจึงมาหาหญิงสาวถึงเพนท์เฮ้าส์ว่าเหตุใดพีรยาจึงกลับมาก่อนที่ลูกชายเธอจะกลับ
“พลอยแค่มีบางอย่างที่รับไม่ได้ค่ะคุณแม่” พีรยาเอ่ยเสียงอ่อนก่อนจะก้มหน้างุด
“อะไรหรอกลูก” วารุณียื่นมือเรียวจับไหล่ของว่าที่ลูกสะใภ้เธอด้วยสีหน้ากังวล
18.00 น.
“ฉันจะจัดงานแต่งงานหนูพลอยกับลูกเราให้เร็วที่สุดค่ะ” วารุณีเอ่ยโพร่งกับนภดลคนเป็นสามีถึงเรื่องที่ครุ่นคิดมาตั้งแต่เมื่อกลางวัน
“ควรจะถามความสมัครใจของลูกก่อนหรือเปล่า” นภดลมองวางช้อนมองหน้าภรรยาของเขาด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างเป็นกังวลแค่ตอนที่หมั้นกว่าลูกชายของเขาจะยอมก็เกลี้ยกล่อมแล้วเกลี้ยกล่อมอีกว่าเป็นผลดีอย่างไรต่อธุรกิจ..เขารู้ว่าหากตอนนี้จะบังคับให้ลูกชายของเขาแต่งงานอีกเจ้าตัวคงจะไม่ยอมดีๆแน่
“ฉันไม่ถามแล้วค่ะ..ลูกเราใช้ได้ที่ไหนไปมีสัมพันธ์แม้กระทั่งเพื่อนสนิทหนูพลอยแม่นั่นก็เหลือเกินรู้ว่าเป็นคู่หมั้นของเพื่อนก็ยังไม่เลิกยุ่ง...ไม่รู้ว่าเรื่องนี้ถ้าบ้านหนูพลอยรู้จะตำหนิอะไรเราบ้าง” วารุณีเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เพราะนึกถึงเรื่องที่พีรยาเล่าให้เธอฟังเธอก็ยังโมโหลูกชายเธอไม่หาย
“ลูกกลับมาแล้วคุณก็ค่อยคุยกับลูกเองก็แล้วกัน” นภดลไม่อยากจะยุ่งเรื่องนี้สักเท่าไรด้วยเข้าใจลูกชายของเขาพอสมควร
22.00 น.
สนามบินXXX
“คุณวิเวียนครับ”
“เรียกฉันหรอกคะ” ร่างบางที่กำลังจะกดมือถือเรียกแท็กซี่ให้มารับที่สนามบินหลังจากที่กลับจากอเมริกาเธอต้องละมือเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนเรียก
“ครับ...คุณเหนือให้พวกผมมารับคุณกลับไปที่คอนโดครับเชิญครับรถจอดรออยู่แล้ว”
“อ๋อ..ค่ะ” วิเวียนยิ้มให้ชายชุดดำตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินตามเขาไปด้วยใบหน้ายิ้มกริ่มเพราะน้อยครั้งนักที่เหนือเมฆจะใส่ใจเธอ
สามวันต่อมา
เพนท์เฮ้าส์
“ทำไมทุกคนถึงอยากจะเร่งงานแต่งนักนี่เหนือเมฆยอมอย่างนั้นหรอก” ปกรณ์ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลาผิวขาวอมชมพูอายุ 35 เป็นประธานบริษัทอสังหายักษ์ใหญ่เป็นคนค่อนข้างสุขุมอบอุ่นเขาเป็นพี่ชายคนเดียวของพีรยา
วันนี้เขามีเรื่องต้องเข้ามาหาน้องสาวของเขาถึงที่เพราะพึ่งรู้เรื่องจากคนเป็นแม่ว่างานแต่งของน้องสาวของเขากับเหนือเมฆจะจัดขึ้นกะทันหัน
“ไม่ยอมก็ต้องยอมค่ะในเมื่อผู้ใหญ่ต้องการ” พีรยาหย่อนก้นลงนั่งตรงข้ามกับพี่ชายของเธอก่อนจะเอ่ยตอบกลับหน้าตาเฉย
“แน่ใจหรอกว่าเป็นความต้องการของผู้ใหญ่อย่างเดียว” ปกรณ์ดูออกว่าหากน้องสาวของเขาไม่ยอมเสียอย่างมีหรืองานนี้จะเกิดขึ้นได้ที่งานแต่งต้องกระชับให้เร็วขึ้นเช่นนี้คงไม่พ้นฝีมือน้องสาวของเขาเป็นแน่
“พี่กรจะพูดอะไรคะ” พีรยามองหน้าพี่ชายของเธออย่างเอือมระอาเพราะเธอรู้ว่าเขาไม่ค่อยเห็นด้วยกับเรื่องที่เธอจะต้องหมั้นต้องแต่งกับเหนือเมฆนัก
“พี่ว่าคนอย่างน้องสาวพี่หากไม่อยากทำอะไรแล้วคนอื่นคงบังคับไม่ได้....พี่เข้าใจว่าความรักความชอบมันห้ามกันไม่ได้พี่แค่อยากให้เราเลือกคู่ชีวิตที่ถูกคนเพราะพี่คิดว่าคนอย่างเหนือเมฆไม่มีทางคิดจะให้เกียรติเราแน่นอน” ปกรณ์เอ่ยเตือนน้องสาวของเขาด้วยความรักและเป็นห่วงน้องสาวของเขามีคนมากหน้าหลายตาให้เลือกมากมายแต่ไม่เข้าใจทำไมต้องมาปักใจกับเหนือเมฆคนที่ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้แถมระยะเวลาที่หมั้นหมายกันมาเหนือเมฆก็ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจน้องสาวของเขาและให้เกียรติเลยดูจากข่าวที่คั่วกับผู้หญิงไม่เว้นว่าง
“พลอยเลือกแล้วขอพลอยทำตามใจตัวเองนะคะ” พีรยายังยืนยันหน้าตาเฉยว่าคนอย่างเธอไม่มีทางเปลี่ยนใจเพราะมั่นใจว่าคนอย่างเธอเอาเหนือเมฆอยู่แน่นอน
“อ่อ..นี่เจอวิเวียนบ้างหรือเปล่าเธอไม่ได้มาทำงานหลายวันแล้วพี่ก็ติดต่อไม่ได้” ปกรณ์เห็นว่าไหนๆวันนี้เขาก็มาหาน้องสาวของเขาที่นี่แล้วก็ถือโอกาสถามเรื่องวิเวียนเสียเลยช่วงนี้งานของเขาก็ยุ่งเลขาก็ดันหายไปนานอีก“อ่อ..พลอยก็ติดต่อเธอไม่ได้เหมือนกันค่ะ..ถ้าเพื่อนพลอยหายไปนานขนาดนี้พี่กรหาเลขาคนใหม่เถอะค่ะ” พีรยารู้อยู่แก่ใจแล้วว่าวิเวียนหายไปและที่วิเวียนหายไปเป็นฝีมือของเธอเองโทษฐานที่หญิงสาวหักหลังเธอหลังจากวันที่วิเวียนเหยียบสนามบินที่ประเทศไทยเธอก็สั่งให้คนของเธอจัดการวิเวียนไม่ให้เหลือชื่อแล้ว“พี่ว่าก็ต้องเป็นแบบนั้น” ปกรณ์เห็นว่าเขาก็คงต้องหาคนมาเป็นเลขาใหม่ตามที่น้องของเขาบอกเพราะเขาก็ไม่อยากรับคนที่ไม่มีความรับผิดชอบมาทำงานอีกเหมือนกัน22.00 น.เจ้าเอยนอนพลิกซ้ายพลิกขวาในมือถือโทรศัพท์มองจ้องหวังว่าเหนือเมฆจะติดต่อมาหาเธอเพราะเขาขาดการติดต่อกับเธอไปหลายวันแล้ว“ทำไมต้องอยากให้เค้าโทรหาด้วยล่ะ” เมื่อคิดไปคิดมาเธอก็ต้องตำหนิตัวเองเพราะเริ่มที่จะใส่ใจอีกฝ่ายมากเกินไปทั้งที่สถานะของเธอเป็นแค่ของเล่นลับๆของเขาเท่านั้นวันต่อมาโรงพยาบาลXXX“เมื่อไรจะฟื้นซะทีคะพี่โอบ” วันนี้เป็นอีกวันที
“เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะฉันไม่ระวังเอง” เจ้าเอยรีบโบกไม้โบกมือปัดไม่ให้อีกฝ่ายรับผิดชอบอะไรเพราะเธอไม่ระวังเองต่างหาก“ไม่ครับยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบ” ชายหนุ่มยิ้มอ่อนยืนยันว่ายังไงเขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งยังอยากรู้จักสาวสวยหน้าหวานคนนี้มากกว่านี้อีกด้วยเพราะรู้สึกถูกชะตากับเธอตั้งแต่แรกเห็นชั่วโมงต่อมาและแล้วปกรณ์ก็จัดการพาหญิงสาวไปซื้อมือถือใหม่จนได้แถมเครื่องที่เขาซื้อให้หญิงสาวก็ราคาแพงหูฉี่จนเจ้าเอยเกรงใจอยู่ไม่น้อย“ขอบคุณมากเลยนะคะ” สาวเจ้านั่งคุยกับปกรณ์อยู่ที่ศาลาริมสระน้ำเธอเอ่ยขอบคุณเขาเป็นครั้งที่สิบเห็นจะได้“ยินดีครับ..แล้วคุณเอยมาที่นี่บ่อยหรอกครับ” ปกรณ์เอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าเป็นพิเศษยิ่งอยู่ใกล้กับเธอนานเท่าไรเขาก็ยิ่งเห็นความน่ารักของเธอเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ“ไม่ค่อยบ่อยหรอกค่ะช่วงปิดเทอมนี่ก็พึ่งจะมาวันนี้ค่ะคุณกรล่ะคะ”“ผมก็นานๆจะมาทีครับวันนี้ก็นำปัจจัยมาถวายหลวงพ่อให้บูรณะศาลาใหม่”“ดูท่าคุณกรชอบทำบุญเหมือนกันนะคะ”“พอดีเมื่อก่อนที่คุณตาผมยังไม่เสียท่านชอบมาทำบุญที่วัดนี้แล้วก่อนท่านจะเสียก็ฝากฝังให้ผมช่วยเหลือวัดนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง”เมื่อคุยกั
คอนโดXXXพีรยาดีใจเรื่องที่กำจัดวิเวียนไปได้ไม่นานเธอก็ต้องมานั่งหัวเสียกับเรื่องที่เธอพึ่งได้ข่าวจากคนในบริษัทของเหนือเมฆที่เธอจ้างอย่างลับๆเอาไว้รายงานความเคลื่อนไหว“อีกคนอย่างนั้นหรอก” ครั้งนี้เหนือเมฆดูจะหลงนักศึกษาปีหนึ่งหัวปักหัวปลำที่พาเธอไปอยู่ด้วยเป็นอาทิตย์แถมยังให้เงินใช้ไม่ขาดมือดูท่าว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ใช่ผู้หญิงชั่วคราวอย่างคนอื่นๆเสียแล้วคลับหรู22.00 น.“ได้ข่าวว่าแม่แกจะจัดงานแต่งให้เร็วๆนี้แกจะสละโสดจริงหรอก” แทนไทเห็นเพื่อนเข้ามาหาถึงที่ได้ก็เอ่ยถามเรื่องงานแต่งของเพื่อนเขาทันทีเพราะได้ยินข่าวจากญาติๆมาหลายวันแล้ว“ใครว่าฉันจะยอม..ถึงที่บ้านฉันบังคับให้ฉันแต่งได้ฉันก็ยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิม” เหนือเมฆยกแก้วไวน์ราคาแพงดื่มอึกใหญ่ก่อนจะส่ายหัวด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย“แกไม่คิดจะสนใจคุณพลอยเธอบ้างหรอกวะ” แทนไทจำได้ว่าเคยถามเรื่องนี้กับเพื่อนของเขาครั้งที่หมั้นหมายกับพีรยาครั้งหนึ่งแล้ววันนี้เขาก็อยากจะถามย้ำอีกว่าเพื่อนของเขาไม่สนใจหญิงสาวจริงๆหรือไม่เพราะเขาเองก็เห็นว่าพีรยาออกจะสวยเพอเฟคเพียบพร้อมเหมาะสมกับเหนือเมฆทุกอย่าง“ไม่..แล้วนี่แดเนียลหายหัวไปไหน” เหนือเมฆตอบกลั
“แต่เครื่องนี้ก็ยังใช้ได้อยู่นี่คะ” สาวเจ้าบุ้ยปากเล็กน้อย“ฉันไม่ชอบให้เธอดื้อกับฉัน”“ก็ได้ค่ะ” จากคนที่อารมณ์ดีอยู่เมื่อครู่ตอนนี้กลับทำเสียงแข็งและทำหน้ายักษ์ใส่หญิงสาวจนเธอก้มหน้างุดลงกับอกแกร่งอย่างจำยอม“.....” ดวงตาคมเหลือบมองคนในอ้อมอกด้วยความพึงพอใจก่อนจะเปรยอิ้มอ่อนลงมาเล็กน้อยคิดในใจว่าหากเธอยังทำตัวว่าง่ายน่ารักอยู่แบบนี้ไม่รู้ว่าเขาจะหายจากอาการโหยหาเธอเมื่อไรไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าเขาจะสนใจใครมากเท่าเธอหลังจากที่นั่งเล่นกันที่ริมธารหลังบ้านพักใหญ่สาวเจ้าก็รบกลับเพราะต้องการที่จะมาทำอาหารเย็นเองหลังจากที่ปิดเทอมแล้วในเวลาที่เธออยู่ว่างๆก็จะกหัดทำอาหารจากยูทูปและสื่อต่างๆในอินเตอร์เน็ตลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เคยท้อเพราะอยากที่จะทำเป็นเพื่อตัวเองและเพื่อคนอื่นที่เธอจะต้องดูแลด้วย“นี่ค่ะ..” กับข้าวสามอย่างวางเรียงตรงหน้าของเหนือเมฆไม่ว่าจะเป็นไข่เจียวผัดผักและต้มข่าไก่ล้วนแล้วแต่หน้าตาน่าทานแต่เรื่องรสชาติก็ต้องฟังจากคนชิมอีกทีว่าเป็นอย่างไร“เอยลองหัดทำเพื่อคุณเหนือเลยนะคะ” สาวเจ้าว่าจบก็หย่อนก้นลงนั่งข้างชายหนุ่มยิ้มกริ่มไม่ยอมหุบ“เพื่อเอาใจฉันโดยเฉพาะเลยหรอก” เห
“ลูกสาวพี่โอบกับพี่อินไงคะตอนนี้ได้หกเดือนแล้วกำลังจ้ำม่ำเลยนะคะ”“อะไรนะ” สิ้นเสียงอ่อนของน้องสาวน้ำตาเจ้ากรรมในดวงตาคมก็รื้นออกมากะทันหันเย็นของวันหลังจากที่เจ้าเอยคุยกับอิทธิกรถึงความจริงที่ผ่านมาไม่นานนักอินทิราก็หอบลูกน้อยมาหาอิทธิกรที่โรงพยาบาลชายหนุ่มเห็นหน้าอินทิรากับลูกได้ก็โผเข้ากอดด้วยความรู้สึกผิด“ผมขอโทษ..” คำพูดของโทษของอิทธิกรกรออกมาจากปากของเขาไม่รู้กี่สิบครั้งตอนนี้เขานั่งอุ้มเจ้าก้อนกลมอยู่บนเตียงยิ่งมองตาแป๋วของลูกสาวตนที่ยังไร้เดียงสาความรู้สึกผิดก็จุกอกระบายออกเป็นน้ำตาลูกผู้ชายครั้งแล้วครั้งเล่า“ไม่ต้องขอโทษอะไรเราแล้วค่ะอินเข้าใจ...ต้องขอบคุณเอยนะคะที่ยอมพูดความจริงไม่อย่างนั้นอินกับลูกก็จะไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว” อินทิราจับมือหนาของอิทธิกรเอาไว้หลวมๆที่เห็นเขาร้องห่มร้องให้อยู่พักใหญ่ไม่ยอมหยุดสามวันต่อมาเพนท์เฮ้าส์เหนือเมฆพาน่านน้ำที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลมาพักที่เพนท์เฮ้าส์เขาจ้างพยาบาลส่วนตัวมาดูแลน้องชายของเขาสองคนและหวังว่าพยาบาลทั้งสองจะปราบพยศน้องชายของเขาให้ทานข้าวทานยาให้ตรงเวลาได้“ทีนี้อยากจะซ่าไปแข่งรถอีกหรือเปล่า” เหนือเมฆยืนกอดอกมองน้องชายของเขา
"ถ้าไม่อยากอายคนอื่นก็ไปกับฉัน" ใบหน้าคมหันมามองร่างบางที่ยืนหน้าซีดอยู่ข้างตัวก่อนจะเอ่ยกับเธอเสียงแข็ง"เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ" เจ้าเอยคิดว่าหากเธออยู่ตรงนี้นานคงไม่ดีแน่จึงเอ่ยกับเพื่อนทั้งสองให้หยุดการกระทำและเดินตามเหนือเมฆไปที่รถแต่โดยดีทิ้งให้สองสาวยืนมองหน้ากันอย่างตกใจที่ดูท่าเหนือเมฆกับเพื่อนของพวกเธอดูจะสนิทกันมากกว่าคนรู้จักกันธรรมดา"นี่เอยไปสนิทกับคุณเหนือตั้งแต่เมื่อไร""นั่นสิ"ทางด้านเหนือเมฆเมื่อพาร่างบางขึ้นรถด้วยกันมาได้เขาก็เหยียบคันเร่งไม่ผ่อนด้วยความโมโหตรงดิ่งไปที่บ้านอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะคุยกับเจ้าเอยให้รู้เรื่องว่าที่จู่ๆเธอดันมาหลบหน้าเขาเป็นเพราะอะไร"พี่เธอหายดีแล้วคิดจะชิ่งหนีฉันหรือไง" เหนือเมฆจอดรถได้ก็ตวาดใส่หญิงสาวที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆสะดุ้งเฮือกแต่เธอก็ยังไม่ยอมปริปากพูดจาอะไร"จะเงียบอีกนานไหม" ยิ่งเห็นอีกฝ่ายเอาแต่เงียบเขาก็ยิ่งโมโห"ถ้าคุณเหนือจะแต่งงานก็เลิกยุ่งกับเอยเถอะค่ะ" เจ้าเอยยอมปริปากพูดเสียงอ่อนเพราะเธอไม่อยากให้เขามายุ่งอะไรกับเธออีกแม้นก่อนหน้าจะรับปากยอมเป็นของเล่นเขาเองก็เถอะหากเขาและเธอยังไม่เลิกเจอกันก็รั้นแต่จะทำให้ใจของเธอเจ็บปวดไม
"เอย..." อิทธิกรกำมือแน่นเดินหนีเข้าไปในห้องด้วยอาการที่ทั้งน้องสาวและภรรยาก็ดูไม่ออกว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน"โอบคะ" อินทิราหน้าเสียเพราะเหตุการณ์ตอนนี้เริ่มตรึงเครียดเธอเลือกที่จะปลอบเจ้าเอยก่อนที่จะเข้าไปหาอิทธิกรเพราะรู้ว่าเจ้าเอยต้องการกำลังใจมากที่สุด"เอยขอโทษเอยไม่มีทางเลือก..ฮือๆๆ" เสียงสะอื้นพร่ำขอโทษที่ทำให้ทุกคนผิดหวังแต่ตอนนั้นเธอต้องรักษาชีวิตของพี่ชายเธอเอาไว้"เอย" อินทิราสงสารเจ้าเอยจับใจที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอายุแค่นี้จะต้องมาแบกรับอะไรที่มันหนักหนาสาหัสครู่ต่อมาหลังจากที่อินทิราปลอบใจเจ้าเอยพักใหญ่และให้เธอเข้าห้องไปพักผ่อนแล้วจึงเข้ามาหาคนเป็นสามี"คุณอย่าโกรธน้องเลยนะคะ""ผมไม่ได้โกรธเอยแต่ผมโกรธตัวเอง..โกรธที่ทำให้เอยต้องเสียศักดิ์ศรีให้คนแบบนั้น" ตอนนี้เขาไม่ได้โกรธเจ้าเอยเลยสักนิดแต่เจ็บใจมากกว่าที่เปฌนต้นเหตุทำให้น้องสาวต้องมาเจอเรื่องที่น่าเจ็บปวดเช่นนี้22.00 น."....." เจ้าเอยยังคงยืนมองท้องฟ้ายามค่ำคืนเธอข่มตานอนไม่ลงเพราะมีเรื่องกังวลใจอยู่พอสมควร"เอย""พี่โอบ.." "พี่ขอโทษเอย...ต่อไปนี้พี่จะไม่ยอมให้คนแบบนั้นมายุ่งกับเอยอีก" อิทธิกรตัดสินใจเข้ามาหาเจ
“ฉันเหนื่อยจะโวยวาย” มือหนายกกุมขมับหนึบสีหน้าของเขาตอนนี้ไม่สู้ดีนักคิดย้อนกลับไปว่าหากเขารู้แต่แรกว่าคนผิดตัวจริงเป็นใครเขาคงไม่ต้องไปยุ่งกับเจ้าเอยแถมตอนนี้เหมือนใจของเขาเองจะถลำลึกไปกับเธอแล้วด้วย..ความรู้สึกแบบนี้เขาไม่เคยเป็นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยจริงๆแม้ก่อนหน้าจะคิดว่าตัวเองชอบอินทิรามากแต่ก็ไม่มีความรู้สึกอยากได้อยากครอบครองเท่าเจ้าเอยเลยสักนิดตอนนี้ในใจลึกๆยังแอบคิดว่าหรือเขาจะรักเธอเข้าให้แล้วถึงได้วุ่นวายใจที่เธอต้องการจะไปจากเขาแบบนี้“คิดอะไรของนาย..มีอะไรคุยกับฉันได้ฉันเพื่อนนายนะ” แทนไทดูออกว่าเพื่อนของเขากำลังมีอะไรที่กำลังกังวลใจอยู่ไม่น้อยเขาจึงอยากทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีหากเพื่อนเขาได้ระบายออกมาบ้างว่าปัญหาในใจคืออะไรเผื่อเขาจะชี้แนะทางออกให้ได้หากไม่ได้แค่รับฟังให้เพื่อนของเขาสบายใจขึ้นก็ยังดี“คือ..ฉันกับเจ้าเอย..” เหนือเมฆตัดสินใจเล่าเรื่องราวของเขากับเจ้าเอยให้แทนไทได้ฟังเขายอมรับว่าคราแรกเขาทำไปเพราะอยากเอาชนะอิทธิกรให้เจ็บปวดแต่ตอนนี้เรื่องราวกลับย้อนกลัมาทำให้เขาเจ็บปวดเสียเองเพราะรู้ว่าเจ้าเอยต้องการจะตีตัวออกห่าง“นี่แกรักคนเป็นแล้วหรอกวะ” แทนไทยืนอึ้