ตอนที่21 รู้สึกผิด

"เอย..." อิทธิกรกำมือแน่นเดินหนีเข้าไปในห้องด้วยอาการที่ทั้งน้องสาวและภรรยาก็ดูไม่ออกว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน

"โอบคะ"  อินทิราหน้าเสียเพราะเหตุการณ์ตอนนี้เริ่มตรึงเครียดเธอเลือกที่จะปลอบเจ้าเอยก่อนที่จะเข้าไปหาอิทธิกรเพราะรู้ว่าเจ้าเอยต้องการกำลังใจมากที่สุด

"เอยขอโทษเอยไม่มีทางเลือก..ฮือๆๆ"   เสียงสะอื้นพร่ำขอโทษที่ทำให้ทุกคนผิดหวังแต่ตอนนั้นเธอต้องรักษาชีวิตของพี่ชายเธอเอาไว้

"เอย"  อินทิราสงสารเจ้าเอยจับใจที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอายุแค่นี้จะต้องมาแบกรับอะไรที่มันหนักหนาสาหัส

ครู่ต่อมา

หลังจากที่อินทิราปลอบใจเจ้าเอยพักใหญ่และให้เธอเข้าห้องไปพักผ่อนแล้วจึงเข้ามาหาคนเป็นสามี

"คุณอย่าโกรธน้องเลยนะคะ"

"ผมไม่ได้โกรธเอยแต่ผมโกรธตัวเอง..โกรธที่ทำให้เอยต้องเสียศักดิ์ศรีให้คนแบบนั้น"  ตอนนี้เขาไม่ได้โกรธเจ้าเอยเลยสักนิดแต่เจ็บใจมากกว่าที่เปฌนต้นเหตุทำให้น้องสาวต้องมาเจอเรื่องที่น่าเจ็บปวดเช่นนี้

22.00 น.

"....." เจ้าเอยยังคงยืนมองท้องฟ้ายามค่ำคืนเธอข่มตานอนไม่ลงเพราะมีเรื่องกังวลใจอยู่พอสมควร

"เอย"

"พี่โอบ.."  

"พี่ขอโทษเอย...ต่อไปนี้พี่จะไม่ยอมให้คนแบบนั้นมายุ่งกับเอยอีก"   อิทธิกรตัดสินใจเข้ามาหาเจ้าเอยเพราะเขาต้องการให้เธอได้รู้ว่าเขาไม่ได้ถือโทษโกรธเธอเลยสักนิดและต่อไปนี้เขาก็จะไม่ยอมให้เจ้าเอยถูกเหนือเมฆรังแกอีกแน่นอน

"...."   เจ้าเอยกอดพี่ชายเธอแน่นน้ำตาที่ไหลมาตอนนี้เป็นน้ำตาแห่งความดีใจที่พี่ชายเธอเข้าใจในการกระทำของเธอที่ผ่านมา

วันต่อมา

วันนี้สองสาวทรายแก้วและเกวรินทร์เข้ามาหาเจ้าเอยที่บ้านตั้งแต่เช้าและได้รู้เรื่องเมื่อวานจากอินทิราว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าเอยอินทิราดีใจมากที่ทั้งสองมาที่บ้านในวันนี้เพราะการที่สามสาวได้คุยกันคงทำให้เจ้าเอยดีขึ้นไม่น้อย

"เอย...โอเคหรือเปล่า"  ทรายแก้วกับเกวรินทร์เดินเข้ามานั่งกับเจ้าเอยที่นั่งเหม่ออยู่ปลายเตียงในห้องนอนของตัวเอง

"..พวกเรารู้เรื่องหมดแล้วนะเราจะผ่านมันไปด้วยกันนะเอย.."  เกวรินทร์ยื่นมือกุมมือเจ้าเอยเอาไว้หลวมๆเป็นกำลังใจให้เพื่อนสาวไม่ว่าเรื่องที่เพื่อนเธอเจออะไรมาตอนนี้จะเสียใจแค่ไหนเธอก็พร้อมจะพาเพื่อนเธอเดินก้าวผ่านความเสียใจนั้นไปให้ได้

“..ฮือๆๆ..” เจ้าเอยไม่ได้พูดอะไรสักคำเอาแต่มองหน้าเพื่อนทั้งสองและจะกอดทรายแก้วกับเกวรินทร์เอาไว้ก่อนจะร้องให้โฮออกมาระบายความอัดอั้นตอนนี้เรื่องที่กลัวว่าพี่ชายเธอจะโกรธหลุดไปเปราะหนึ่งแล้วแต่ยังเครียดที่ไม่รู้ว่าเหนือเมฆจะเลิกยุ่งกับเธอเมื่อไรและเธอก็ยังโกรธตัวเองที่เลิกรักเขาไม่ได้ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขามีคนที่คู่ควรอยู่แล้วส่วนเธอก็แค่ของเล่นที่เขายังไม่เบื่อเท่านั้น

“ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณเหนืออีก...ฉันไม่อยากเป็นของเล่นของเขาอีกต่อไปแล้ว”  หลังจากที่ปล่อยโฮได้พักใหย่จนตอนนี้น้ำตาเจ้าเอยเริ่มเหือดแห้งเพราะได้เพื่อนๆปลอบใจจนเธอเริ่มพูดจาออกมาได้ว่าความอึดอัดในหัวใจของเธอตอนนี้คืออะไร

"...แกรักคุณเหนือไปแล้วใช่หรือเปล่า..."   เกวรินทร์ตัดสินใจถามออกไปตรงๆเพราะหากเจ้าเอยไม่คิดอะไรกับเหนือเมฆหลังจากได้ยินข่าวเหนือเมฆจะแต่งงานคงไม่เศร้าและทุกข์ใจขนาดนี้

"อึก..อืม"  เจ้าเอยเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ายอมรับกับเพื่อนทั้งสองอย่างไม่ปิดบัง

"โถ่เพื่อนฉัน"  ทรายแก้วและเกวรินทร์สวมกอดเจ้าเอยพร้อมกันเพราะรู้สึกสงสารหัวใจดวงน้อยของเพื่อนเธอเหลือเกิน

23.00 น.

คลับหรู

“เธอไม่คิดจะไปเยี่ยมน่านน้ำบ้างหรือไง”  

มาร์คลากมีนามาคุยกันในที่ลับตาเพราะตั้งแต่น่านน้ำป่วยมีนาไม่เคยเข้าไปเยี่ยมน่านน้ำแม้แต่ครั้งเดียวจนเขาเบื่อที่จะตอบคำถามกับน่านน้ำแล้วว่ามีนาไปไหน

“ไม่..”  หญิงสาวตอบกลับด้วยสีหน้าไม่สนใจเพราะยังไงเธอก้ไม่คิดจะกลับไปเป็นพวกของน่านน้ำหรืออยู่ใกล้เขาอีกต่อไปแล้ว

“เธอทำให้น่านเจ็บขนาดนั้นยังทำเฉยได้จิตใจเธอนี่มันโหดเหี้ยมจริงๆ”  มาร์คนับถือใจของหญิงสาวจริงๆที่กล้าทำคนสองคนเอบตายแต่ไม่ได้รู้สึกรู้สากับความผิดที่ได้กระทำเลยสักนิด

“ก็อยากทำฉันเจ็บก่อนทำไมล่ะ”  

“เล่ามาให้ฉันฟังให้หมด”  แทนไทโผล่ออกมายืนกอดอกตรงหน้าคนทั้งสองที่กำลังคุยกันเขาได้ยินทุกคำที่มาร์คและมีนาเอ่ยตอนนี้เขาต้องการความจริงว่าเรื่องทุกอย่างมันเป็นมาอย่างไร

“คุณแทนไท”  ทั้งมาร์คและมีนาต่างก็ตกใจที่จู่ๆแทนไทก็โผล่ออกมาตอนนี้เท่ากับว่าเรื่องที่เป็นความลับก็จะไม่เป็นความลับต่อไปทั้งไม่รู้ว่าชีวิตพวกเธอทั้งสองหลังจากนี้จะถูกกระทำอะไรบ้าง

วันต่อมา

เหนือเมฆนั่งกำหมัดแน่นหลังจากที่ฟังความทุกอย่างจากแทนไทเมื่อคืนมาร์คและมีนาได้สารภาพความจริงทั้งหมดแล้วว่าอุบัติเหตุครั้งนั้นเกิดจากฝีมือของมีนาเพราะเธอแค้นน่านน้ำที่ไปนอนกับคนอื่นไปทั่วทั้งที่มีเธออยู่ทั้งคน

ด้วยความที่เจ็บปวดมานานจึงเตรียมการทำให้รถของอิทธิกรมีปัญหาเพราะเธอรู้เรื่องรถดีเธอตั้งใจให้รถของอิทธิกรเสียหลักชนกับน่านน้ำ

ส่วนมาร์คไม่ได้เห็นด้วยกับวิธีการของมีนาเท่าไรแต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรก็เพราะเขาก็ไม่ชอบน่านน้ำเหมือนกันด้วยคับแค้นที่น่านน้ำเอาแต่ข่มเขาแม้นจะรู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็ไม่อยากเอ่ยเตือนอะไรน่านน้ำแม้นแต่คำเดียว

“รู้แบบนี้แกจะเอายังไงต่อ”  แทนไทเอ่ยถามเหนือเมฆที่กำลังนั่งนิ่งหน้านิ่วคิ้วขมวด

“เรื่องนี้ให้ตำรวจจัดการก็แล้วกัน”  ตอนนี้เหนือเมฆไม่มีอารมณ์จัดการอะไรทั้งนั้นเพราะปัญหาในหัวตอนนี้รุมเร้าเยอะพอสมควรไหนจะเรื่องงานแต่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นไหนจะปัญหาเรื่องงานและเรื่องที่ก่อความวุ่นวายใจให้เขามากที่สุดเห็นจะเป็นเจ้าเอย..และตอนนี้ความรู้สึกผิดก็แล่นเข้ามากัดกินหัวใจไปอีก

“ฉันรู้สึกว่าแกค่อนข้างผิดปกติไปหน่อยนะที่ไม่โวยวายอะไร”   แทนไทจ้องมองเหนือเมฆก่อนจะขมวดคิ้วเพราะเขาคิดว่าเพื่อนของเขาจะโวยวายเอาเป็นเอาตายเสียอีกระดับเนือเมฆหากจะสั่งเก็บใครคงไม่ยากเพราะมีอิทธิพลอยู่ในมือพอตัว

แต่เปล่าเลยตอนนี้เพื่อนของเขาเปลี่ยนไปมากจริงๆเขาชักจะอยากรู้แล้วว่าที่เหนือเมฆเปลี่ยนไปแบบนี้เป็นเพราะอะไร