ตอนที่13 รอไม่ไหว

"ผมไม่ไปครับ...คุณแม่คิดว่าคุณแม่มาหาผมที่นี่แล้วจะพาผมไปได้อย่างนั้นหรอกครับ"   ใบหน้าคมมีสีหน้าที่ค่อนข้างเอือมระอาเพราะเขาเคยบอกกับแม่เขาไปแล้วว่าที่ยอมหมั้นเพราะเห็นว่าเป็นผลดีต่อธุรกิจเท่านั้นและไม่ได้อยากสานสัมพันธ์กับพีรยาจริงจัง

"นี่ก็ห้าโมงแล้วได้เวลาเลิกงานพอดีผมขอตัวกลับนะครับ"   ว่าจบก็ลุกหนีคนเป็นแม่อย่างไม่ค่อยจะมีมารยาททำให้วารุณีต้องเอ่ยคำสั่งเด็ดขาด

"ถ้าเรายังไม่ค่อยใส่ใจหนูพลอยอีกแม่จะเร่งงานแต่งให้เร็วขึ้น"

"จะแต่งหรือไม่แต่งผมก็ไม่เคยสนใจเธออยู่ดีครับ"   เหนือเมฆรู้ว่าแม่ของเขาไม่ได้แค่ขู่แต่เขาก็ยืนยันว่าอย่างไรเขาก็จะไม่มีวันสนใจพีรยาและเดินหนีแม่ของเขาไปอย่างรวดเร็ว

"ตาเหนือ"  วารุณีขมวดคิ้วจนผูกโบว์ที่ลูกชายของเธอได้ดั่งใจทุกอย่างแต่มีอย่างเดียวที่ไม่ได้อย่างใจเห็นก็แต่เรื่องผู้หญิงที่เธอเลือกให้นี่แหละ

ทางด้านเจ้าเอยตอนนี้เธอก็เข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่สุดหรูของชายหนุ่มแล้วใบหน้าหวานมองซ้ายมองขวาก็ค่อนข้างแปลกใจเพราะบ้านออกใหญ่โตแต่ไม่มีคนเฝ้าเสียอย่างนั้น

"......"  สาวเจ้านั่งจับมือถือชั่งใจว่าจะโทรหาชายหนุ่มแต่เธอก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าจะรบกวนเขาหากเขาให้เธอมาหาที่นี่ไม่นานเขาก็คงจะกลับมาเองหญิงสาวนั่งพิงโซฟาอยู่พักใหญ่ก่อนจะผลอยหลับไปด้วยความเพลีย

ครู่ต่อมา

"หึ่.. " ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะหยุดมองไปที่ร่างบางในชุดนักศึกษาบนโซฟาราคาแพงด้วยรอยยิ้มอ่อนเรื่องขุ่นหมองใจที่เจอในวันนี้หายปลิดทิ้งเมื่อเห็นใบหน้าหวาน

"เอย..เอย.."  ชายหนุ่มก้มสะกิดหญิงสาวเรียกเธอเสียงเบา

"อืม..คุณเหนือ.."  ดวงตากลมโตค่อยๆสะลึมสะลือตื่นและลุกขึ้นยืนไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเหมือนกัน

"มานี่สิ... เสื้อผ้าเธออยู่ในตู้ไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวกัน"  เหนือเมฆจูงมือเจ้าเอยขึ้นบันไดไปชั้นบนเปิดเข้ามาในห้องนอนใหญ่สุดหรูของเขาและชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อให้เธอจัดการตัวเอง

ซ่า...

“คุณเหนือ..”   ระหว่างที่หญิงสาวกำลังยืนเปลือยเปล่าอยู่กลางฝักบัวใหญ่ที่กำลังปล่อยธารน้ำชะโลมลงมาที่ตัวเธอก็รู้สึกได้ว่ามีใครบางคนเข้ามากอดก่ายอยู่ทางด้านหลังไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเหนือเมฆที่ร่างกายเปลือยเปล่าเช่นเดียวกับเธอ

“ฉันรอเวลาไม่ไหวแล้ว”

“อื้มม..”  เสียงแหบพร่าว่าจบก็พลิกร่างบางหันหน้าเขาหาอกแกร่งใช้สองมือหนากุมใบหน้าหวานให้เงยขึ้นก่อนจะบดจูบอย่างเร่าร้อน

ชายหนุ่มบดจูบร่างบางอยู่เนิ่นนานจนเธอเริ่มอ่อนระทวยเขาจึงรวบร่างที่เปียกชุ่มออกจากห้องน้ำไปที่เตียงนุ่มโดยไม่สนว่าเตียงของเขาจะเปื้อนเปียกน้ำมากน้อยแค่ไหนเพราะเดี๋ยวความเร่าร้อนของบทสวาทของเขาก็คงจะทำให้ผ้าที่เปียกปอนแห้งเหือดไปเอง

“อ.อ๊ายย..” เมื่อวางร่างบางได้สองมือหนาก็แยกขาเรียวออกจากกันก่อนจะเสียบแท่งร้อนผงาดชูชันเข้าร่องสวาทคราเดียวจนมิดและเริ่มขย่มร่างบางด้วยลีลาเร่าร้อน

บทรักบทสวาทครั้งนี้ไม่จบง่ายๆเช่นเคยเพราะยิ่งได้อยู่บนตัวหญิงสาวนานเท่าไรเขาก็ยิ่งมีพลังและหลงไหลในตัวเธอมากเท่านั้น

อาทิตย์ต่อมา

  ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมาเจ้าเอยจะต้องไปอยู่กับเหนือเมฆตลอดและความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ดูจะพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วแม้นหญิงสาวจะอยู่ในฐานะของเล่นของเหนือเมฆก็เถอะแต่ดูท่าว่าของเล่นชิ้นนี้จะถูกใจเหนือเมฆไม่น้อยเพราะของเล่นชิ้นนี้ทำให้เขาโหยหามากที่สุดแม้ห่างกันไม่ถึงวัน

ทั้งคำพูดคำจาและการกระทำที่เหนือเมฆดีต่อหญิงสาวทำให้ตอนนี้เธอเริ่มเผลอใจให้เขาไปแทบจะทั้งหมดแล้วจนบางครั้งก็ลืมตัวไปว่าเธออยู่กับเขาในฐานะอะไร

“หืม..” เจ้าเอยกลับมาที่บ้านของเธอวันนี้ในช่วงหลังเลิกเรียนสาวเจ้าในชุดนักศึกษารีบเดินดุ่มเข้ามาในบ้านเมื่อเห็นว่าบ้านเปิดโล่งทั้งที่เธอก็ปิดเอาไว้สนิท

"คุณเหนือ"   สาวเจ้าเข้ามาในบ้านได้เห็นเหนือเมฆยืนอยู่เธอก็โล่งใจเพราะคิดว่ามีคนงัดบ้านของเธอไปเสียแล้ว

"มาแล้วหรอก..ฉันจะไม่อยู่ที่นี่สักเดือนกว่าๆนี่เงินเอาไว้ใช้"  เหนือเมฆเบิกเงินสดมาให้หญิงสาวหนึ่งแสนเพราะรู้ว่าหากเขาโอนให้เธอหรือเซ็นเช็กให้เธอคงไม่ยอมเอาไปใช้แน่นอน

"ทำไมใจดีกับเอยจังเลยคะ" สาวเจ้ายังไม่ทันได้ตอบตกลงรับเขาก็ยัดเงินก้อนในมือส่กระเป๋าของเธอเรียบร้อยแล้ว

"หรืออยากให้ฉันใจร้ายล่ะ" 

"เปล่าค่ะ"  ร่างบางเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มเป็นการขอบคุณเพราะรู้ว่าเขาชอบให้เธอขอบคุณเขาด้วยวิธีนี้

สองอาทิตย์ต่อมา

อเมริกา

Rrrrr

"ครับคุณแม่...ให้เธอมาหาผมที่โรงแรมละกันครับ"  

เมื่อวางสายจากคนเป็นแม่ได้เหนือเมฆก็ยิ้มกริ่มเขารู้อยู่แล้วว่าพีรยาต้องโทรไปฟ้องแม่ของเขาว่าติดต่อเขาไม่ได้เพราะเขาบล็อกเธอตั้งแต่รู้ว่าเธอเดินทางตามเขามาที่อเมริกา

และเขาก็รู้ด้วยว่านี่คงเป็นแผนของครอบครัวเขาที่ต้องการให้เธอมาอยู่กับเขาที่นี่เพื่อสานสัมพันธ์

เขาดูออกว่าพีรยาอยากได้เขาจนตัวสั่นแม้นจะทำนิ่งไม่วิ่งไล่ตามก็เถอะไม่อย่างนั้นคุณหนูจอมเย่อหยิ่งอย่างพีรยาคงไม่ยอมตกลงหมั้นหมายกับเขาอย่างง่ายดายวันนี้เขาจะทำให้เธอได้รู้ว่าเธอกำลังวิ่งไล่ตามผิดคนเพราะต่อให้เธอได้แต่งงานกับเขาแต่เธอก็จะไม่มีวันได้ใจของเขาแน่นอน

สนามบินxx

วิเวียนนั่งรอใครบางคนอยู่ที่สนามบินพร้อมกระเป๋าใบใหญ่พักใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นยิ้มแป้นเมื่อเห็นว่าคนที่เธอกำลังรออยู่มารับ

"นึกยังไงให้วิมาที่นี่คะ"   สาวเจ้ากระโดดกอดคอเหนือเมฆด้วยความคิดถึง

"ฉันอยากมีคนเอาใจเวลาที่อยู่ที่นี่"  ดวงตาคมจ้องมองวิเวียนด้วยสายตาหยาดเยิ้ม

"ได้ข่าวว่าเพื่อนฉันก็อยู่ที่นี่ทำไมไม่ให้เธอเอาใจล่ะคะ"  

"เธอก็รู้ว่าฉันไม่เคยคิดจะสนใจเพื่อนเธอ" เหนือเมฆจูงมือหญิงสาวพร้อมช่วยเธอลากกระเป๋าไปที่รถ

โรงแรมxxx

เมื่อมาถึงโรงแรมหรูที่เหนือเมฆพักอยู่ได้เขาก็รีบถอดเสื้อผ้าวิเวียนออกทันที

"รีบหรอกคะ"   ร่างบางยืนเฉยไม่ขัดขืนเพราะเธอเองก็โหยหาเขาเช่นกัน

ความสัมพันธ์ของเธอและเหนือเมฆเริ่มขึ้นก่อนที่พีรยาจะหมั้นหมายกับเหนือเมฆเธอเป็นผู้หญิงที่เหนือเมฆเรียกใช้งานอยู่บ่อยๆเพราะหญิงสาวยอมเก็บตัวเงียบเป็นเด็กดีไม่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาเหมือนคนอื่น

"อืม...วันนี้ฉันให้เธอควบคุม"  เมื่อถอดเสื้อผ้าอีกฝ่ายจนเธอล่อนจ้อนแล้วเขาก็จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งแผ่หลาบนโซฟาราคาแพงวันนี้เขาต้องการจะให้วิเวียนทำให้เขาผ่อนคลายที่สุด