"ผมไม่ไปครับ...คุณแม่คิดว่าคุณแม่มาหาผมที่นี่แล้วจะพาผมไปได้อย่างนั้นหรอกครับ" ใบหน้าคมมีสีหน้าที่ค่อนข้างเอือมระอาเพราะเขาเคยบอกกับแม่เขาไปแล้วว่าที่ยอมหมั้นเพราะเห็นว่าเป็นผลดีต่อธุรกิจเท่านั้นและไม่ได้อยากสานสัมพันธ์กับพีรยาจริงจัง
"นี่ก็ห้าโมงแล้วได้เวลาเลิกงานพอดีผมขอตัวกลับนะครับ" ว่าจบก็ลุกหนีคนเป็นแม่อย่างไม่ค่อยจะมีมารยาททำให้วารุณีต้องเอ่ยคำสั่งเด็ดขาด
"ถ้าเรายังไม่ค่อยใส่ใจหนูพลอยอีกแม่จะเร่งงานแต่งให้เร็วขึ้น"
"จะแต่งหรือไม่แต่งผมก็ไม่เคยสนใจเธออยู่ดีครับ" เหนือเมฆรู้ว่าแม่ของเขาไม่ได้แค่ขู่แต่เขาก็ยืนยันว่าอย่างไรเขาก็จะไม่มีวันสนใจพีรยาและเดินหนีแม่ของเขาไปอย่างรวดเร็ว
"ตาเหนือ" วารุณีขมวดคิ้วจนผูกโบว์ที่ลูกชายของเธอได้ดั่งใจทุกอย่างแต่มีอย่างเดียวที่ไม่ได้อย่างใจเห็นก็แต่เรื่องผู้หญิงที่เธอเลือกให้นี่แหละ
ทางด้านเจ้าเอยตอนนี้เธอก็เข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่สุดหรูของชายหนุ่มแล้วใบหน้าหวานมองซ้ายมองขวาก็ค่อนข้างแปลกใจเพราะบ้านออกใหญ่โตแต่ไม่มีคนเฝ้าเสียอย่างนั้น
"......" สาวเจ้านั่งจับมือถือชั่งใจว่าจะโทรหาชายหนุ่มแต่เธอก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าจะรบกวนเขาหากเขาให้เธอมาหาที่นี่ไม่นานเขาก็คงจะกลับมาเองหญิงสาวนั่งพิงโซฟาอยู่พักใหญ่ก่อนจะผลอยหลับไปด้วยความเพลีย
ครู่ต่อมา
"หึ่.. " ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะหยุดมองไปที่ร่างบางในชุดนักศึกษาบนโซฟาราคาแพงด้วยรอยยิ้มอ่อนเรื่องขุ่นหมองใจที่เจอในวันนี้หายปลิดทิ้งเมื่อเห็นใบหน้าหวาน
"เอย..เอย.." ชายหนุ่มก้มสะกิดหญิงสาวเรียกเธอเสียงเบา
"อืม..คุณเหนือ.." ดวงตากลมโตค่อยๆสะลึมสะลือตื่นและลุกขึ้นยืนไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเหมือนกัน
"มานี่สิ... เสื้อผ้าเธออยู่ในตู้ไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวกัน" เหนือเมฆจูงมือเจ้าเอยขึ้นบันไดไปชั้นบนเปิดเข้ามาในห้องนอนใหญ่สุดหรูของเขาและชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อให้เธอจัดการตัวเอง
ซ่า...
“คุณเหนือ..” ระหว่างที่หญิงสาวกำลังยืนเปลือยเปล่าอยู่กลางฝักบัวใหญ่ที่กำลังปล่อยธารน้ำชะโลมลงมาที่ตัวเธอก็รู้สึกได้ว่ามีใครบางคนเข้ามากอดก่ายอยู่ทางด้านหลังไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเหนือเมฆที่ร่างกายเปลือยเปล่าเช่นเดียวกับเธอ
“ฉันรอเวลาไม่ไหวแล้ว”
“อื้มม..” เสียงแหบพร่าว่าจบก็พลิกร่างบางหันหน้าเขาหาอกแกร่งใช้สองมือหนากุมใบหน้าหวานให้เงยขึ้นก่อนจะบดจูบอย่างเร่าร้อน
ชายหนุ่มบดจูบร่างบางอยู่เนิ่นนานจนเธอเริ่มอ่อนระทวยเขาจึงรวบร่างที่เปียกชุ่มออกจากห้องน้ำไปที่เตียงนุ่มโดยไม่สนว่าเตียงของเขาจะเปื้อนเปียกน้ำมากน้อยแค่ไหนเพราะเดี๋ยวความเร่าร้อนของบทสวาทของเขาก็คงจะทำให้ผ้าที่เปียกปอนแห้งเหือดไปเอง
“อ.อ๊ายย..” เมื่อวางร่างบางได้สองมือหนาก็แยกขาเรียวออกจากกันก่อนจะเสียบแท่งร้อนผงาดชูชันเข้าร่องสวาทคราเดียวจนมิดและเริ่มขย่มร่างบางด้วยลีลาเร่าร้อน
บทรักบทสวาทครั้งนี้ไม่จบง่ายๆเช่นเคยเพราะยิ่งได้อยู่บนตัวหญิงสาวนานเท่าไรเขาก็ยิ่งมีพลังและหลงไหลในตัวเธอมากเท่านั้น
อาทิตย์ต่อมา
ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมาเจ้าเอยจะต้องไปอยู่กับเหนือเมฆตลอดและความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ดูจะพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วแม้นหญิงสาวจะอยู่ในฐานะของเล่นของเหนือเมฆก็เถอะแต่ดูท่าว่าของเล่นชิ้นนี้จะถูกใจเหนือเมฆไม่น้อยเพราะของเล่นชิ้นนี้ทำให้เขาโหยหามากที่สุดแม้ห่างกันไม่ถึงวัน
ทั้งคำพูดคำจาและการกระทำที่เหนือเมฆดีต่อหญิงสาวทำให้ตอนนี้เธอเริ่มเผลอใจให้เขาไปแทบจะทั้งหมดแล้วจนบางครั้งก็ลืมตัวไปว่าเธออยู่กับเขาในฐานะอะไร
“หืม..” เจ้าเอยกลับมาที่บ้านของเธอวันนี้ในช่วงหลังเลิกเรียนสาวเจ้าในชุดนักศึกษารีบเดินดุ่มเข้ามาในบ้านเมื่อเห็นว่าบ้านเปิดโล่งทั้งที่เธอก็ปิดเอาไว้สนิท
"คุณเหนือ" สาวเจ้าเข้ามาในบ้านได้เห็นเหนือเมฆยืนอยู่เธอก็โล่งใจเพราะคิดว่ามีคนงัดบ้านของเธอไปเสียแล้ว
"มาแล้วหรอก..ฉันจะไม่อยู่ที่นี่สักเดือนกว่าๆนี่เงินเอาไว้ใช้" เหนือเมฆเบิกเงินสดมาให้หญิงสาวหนึ่งแสนเพราะรู้ว่าหากเขาโอนให้เธอหรือเซ็นเช็กให้เธอคงไม่ยอมเอาไปใช้แน่นอน
"ทำไมใจดีกับเอยจังเลยคะ" สาวเจ้ายังไม่ทันได้ตอบตกลงรับเขาก็ยัดเงินก้อนในมือส่กระเป๋าของเธอเรียบร้อยแล้ว
"หรืออยากให้ฉันใจร้ายล่ะ"
"เปล่าค่ะ" ร่างบางเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มเป็นการขอบคุณเพราะรู้ว่าเขาชอบให้เธอขอบคุณเขาด้วยวิธีนี้
สองอาทิตย์ต่อมา
อเมริกา
Rrrrr
"ครับคุณแม่...ให้เธอมาหาผมที่โรงแรมละกันครับ"
เมื่อวางสายจากคนเป็นแม่ได้เหนือเมฆก็ยิ้มกริ่มเขารู้อยู่แล้วว่าพีรยาต้องโทรไปฟ้องแม่ของเขาว่าติดต่อเขาไม่ได้เพราะเขาบล็อกเธอตั้งแต่รู้ว่าเธอเดินทางตามเขามาที่อเมริกา
และเขาก็รู้ด้วยว่านี่คงเป็นแผนของครอบครัวเขาที่ต้องการให้เธอมาอยู่กับเขาที่นี่เพื่อสานสัมพันธ์
เขาดูออกว่าพีรยาอยากได้เขาจนตัวสั่นแม้นจะทำนิ่งไม่วิ่งไล่ตามก็เถอะไม่อย่างนั้นคุณหนูจอมเย่อหยิ่งอย่างพีรยาคงไม่ยอมตกลงหมั้นหมายกับเขาอย่างง่ายดายวันนี้เขาจะทำให้เธอได้รู้ว่าเธอกำลังวิ่งไล่ตามผิดคนเพราะต่อให้เธอได้แต่งงานกับเขาแต่เธอก็จะไม่มีวันได้ใจของเขาแน่นอน
สนามบินxx
วิเวียนนั่งรอใครบางคนอยู่ที่สนามบินพร้อมกระเป๋าใบใหญ่พักใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นยิ้มแป้นเมื่อเห็นว่าคนที่เธอกำลังรออยู่มารับ
"นึกยังไงให้วิมาที่นี่คะ" สาวเจ้ากระโดดกอดคอเหนือเมฆด้วยความคิดถึง
"ฉันอยากมีคนเอาใจเวลาที่อยู่ที่นี่" ดวงตาคมจ้องมองวิเวียนด้วยสายตาหยาดเยิ้ม
"ได้ข่าวว่าเพื่อนฉันก็อยู่ที่นี่ทำไมไม่ให้เธอเอาใจล่ะคะ"
"เธอก็รู้ว่าฉันไม่เคยคิดจะสนใจเพื่อนเธอ" เหนือเมฆจูงมือหญิงสาวพร้อมช่วยเธอลากกระเป๋าไปที่รถ
โรงแรมxxx
เมื่อมาถึงโรงแรมหรูที่เหนือเมฆพักอยู่ได้เขาก็รีบถอดเสื้อผ้าวิเวียนออกทันที
"รีบหรอกคะ" ร่างบางยืนเฉยไม่ขัดขืนเพราะเธอเองก็โหยหาเขาเช่นกัน
ความสัมพันธ์ของเธอและเหนือเมฆเริ่มขึ้นก่อนที่พีรยาจะหมั้นหมายกับเหนือเมฆเธอเป็นผู้หญิงที่เหนือเมฆเรียกใช้งานอยู่บ่อยๆเพราะหญิงสาวยอมเก็บตัวเงียบเป็นเด็กดีไม่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาเหมือนคนอื่น
"อืม...วันนี้ฉันให้เธอควบคุม" เมื่อถอดเสื้อผ้าอีกฝ่ายจนเธอล่อนจ้อนแล้วเขาก็จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งแผ่หลาบนโซฟาราคาแพงวันนี้เขาต้องการจะให้วิเวียนทำให้เขาผ่อนคลายที่สุด
ครู่ต่อมาพีรยาเดินออกจากลิฟท์มุ่งหน้ามาที่ห้องของเหนือเมฆสีหน้าระรื่นเพราะเป็นครั้งแรกที่เขาเชิญให้เธอมาที่นี่ติ้ดด แกร๊กก เมื่อมาถึงหน้าห้องของเขาได้เธอก็ใช้คีย์การ์ดที่เหนือเมฆฝากคนดูแลเอาไว้ให้แตะเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่ได้เคาะก่อน"เหนือ..." ภาพตรงหน้าเมื่อหญิงสาวเปิดประตูเดินเข้ามาไม่กี่ก้าวทำให้เธอต้องหยุดชะงักเพราะไม่คิดว่าจะมาเจอสิ่งที่ทำให้เธอปวดหัวใจตอนนี้"พลอย..." ร่างบางเปลือยเปล่าที่กำลังนั่งคร่อมขย่มคนบนโซฟาหันหลังกลับมาดูผู้มาใหม่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเพราะเธอไม่คิดว่าพีรยาจะเข้ามาในห้วงเวลาสวาทของเธอและเหนือเมฆ"ถ้ารอได้ก็รอ" เหนือเมฆรวบกอดวิเวียนไม่ให้ลงจากตัวของเขาก่อนจะเอ่ยกับพีรยาเสียงเรียบเรื่องวันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเพราะวันนี้เขาจงใจให้พีรยาได้เห็นเผื่อเธอจะเลิกไล่ตามเขาเสียที"หึ่.." พีรยากำมือแน่นหายใจหอบถี่กัดฟันกรอดเธอพยายามไม่โวยวายก่อนจะรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว"คุณเหนือไม่ตกใจหรอกคะ" แม้นวิเวียนจะตกใจที่พีรยาเห็นเธอแต่ก็แอบสะใจที่วันนี้พีรยาได้รู้เสียทีว่าเธอมีสัมพันธ์กับเหนือเมฆด้วยเพราะแอบหมั่นไส้ในพฤติกรรมเย่อหยิ่งจองหองทำตัวเหนือคนอื่นของพีรยามานาน
“อ่อ..นี่เจอวิเวียนบ้างหรือเปล่าเธอไม่ได้มาทำงานหลายวันแล้วพี่ก็ติดต่อไม่ได้” ปกรณ์เห็นว่าไหนๆวันนี้เขาก็มาหาน้องสาวของเขาที่นี่แล้วก็ถือโอกาสถามเรื่องวิเวียนเสียเลยช่วงนี้งานของเขาก็ยุ่งเลขาก็ดันหายไปนานอีก“อ่อ..พลอยก็ติดต่อเธอไม่ได้เหมือนกันค่ะ..ถ้าเพื่อนพลอยหายไปนานขนาดนี้พี่กรหาเลขาคนใหม่เถอะค่ะ” พีรยารู้อยู่แก่ใจแล้วว่าวิเวียนหายไปและที่วิเวียนหายไปเป็นฝีมือของเธอเองโทษฐานที่หญิงสาวหักหลังเธอหลังจากวันที่วิเวียนเหยียบสนามบินที่ประเทศไทยเธอก็สั่งให้คนของเธอจัดการวิเวียนไม่ให้เหลือชื่อแล้ว“พี่ว่าก็ต้องเป็นแบบนั้น” ปกรณ์เห็นว่าเขาก็คงต้องหาคนมาเป็นเลขาใหม่ตามที่น้องของเขาบอกเพราะเขาก็ไม่อยากรับคนที่ไม่มีความรับผิดชอบมาทำงานอีกเหมือนกัน22.00 น.เจ้าเอยนอนพลิกซ้ายพลิกขวาในมือถือโทรศัพท์มองจ้องหวังว่าเหนือเมฆจะติดต่อมาหาเธอเพราะเขาขาดการติดต่อกับเธอไปหลายวันแล้ว“ทำไมต้องอยากให้เค้าโทรหาด้วยล่ะ” เมื่อคิดไปคิดมาเธอก็ต้องตำหนิตัวเองเพราะเริ่มที่จะใส่ใจอีกฝ่ายมากเกินไปทั้งที่สถานะของเธอเป็นแค่ของเล่นลับๆของเขาเท่านั้นวันต่อมาโรงพยาบาลXXX“เมื่อไรจะฟื้นซะทีคะพี่โอบ” วันนี้เป็นอีกวันที
“เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะฉันไม่ระวังเอง” เจ้าเอยรีบโบกไม้โบกมือปัดไม่ให้อีกฝ่ายรับผิดชอบอะไรเพราะเธอไม่ระวังเองต่างหาก“ไม่ครับยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบ” ชายหนุ่มยิ้มอ่อนยืนยันว่ายังไงเขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งยังอยากรู้จักสาวสวยหน้าหวานคนนี้มากกว่านี้อีกด้วยเพราะรู้สึกถูกชะตากับเธอตั้งแต่แรกเห็นชั่วโมงต่อมาและแล้วปกรณ์ก็จัดการพาหญิงสาวไปซื้อมือถือใหม่จนได้แถมเครื่องที่เขาซื้อให้หญิงสาวก็ราคาแพงหูฉี่จนเจ้าเอยเกรงใจอยู่ไม่น้อย“ขอบคุณมากเลยนะคะ” สาวเจ้านั่งคุยกับปกรณ์อยู่ที่ศาลาริมสระน้ำเธอเอ่ยขอบคุณเขาเป็นครั้งที่สิบเห็นจะได้“ยินดีครับ..แล้วคุณเอยมาที่นี่บ่อยหรอกครับ” ปกรณ์เอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าเป็นพิเศษยิ่งอยู่ใกล้กับเธอนานเท่าไรเขาก็ยิ่งเห็นความน่ารักของเธอเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ“ไม่ค่อยบ่อยหรอกค่ะช่วงปิดเทอมนี่ก็พึ่งจะมาวันนี้ค่ะคุณกรล่ะคะ”“ผมก็นานๆจะมาทีครับวันนี้ก็นำปัจจัยมาถวายหลวงพ่อให้บูรณะศาลาใหม่”“ดูท่าคุณกรชอบทำบุญเหมือนกันนะคะ”“พอดีเมื่อก่อนที่คุณตาผมยังไม่เสียท่านชอบมาทำบุญที่วัดนี้แล้วก่อนท่านจะเสียก็ฝากฝังให้ผมช่วยเหลือวัดนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง”เมื่อคุยกั
คอนโดXXXพีรยาดีใจเรื่องที่กำจัดวิเวียนไปได้ไม่นานเธอก็ต้องมานั่งหัวเสียกับเรื่องที่เธอพึ่งได้ข่าวจากคนในบริษัทของเหนือเมฆที่เธอจ้างอย่างลับๆเอาไว้รายงานความเคลื่อนไหว“อีกคนอย่างนั้นหรอก” ครั้งนี้เหนือเมฆดูจะหลงนักศึกษาปีหนึ่งหัวปักหัวปลำที่พาเธอไปอยู่ด้วยเป็นอาทิตย์แถมยังให้เงินใช้ไม่ขาดมือดูท่าว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ใช่ผู้หญิงชั่วคราวอย่างคนอื่นๆเสียแล้วคลับหรู22.00 น.“ได้ข่าวว่าแม่แกจะจัดงานแต่งให้เร็วๆนี้แกจะสละโสดจริงหรอก” แทนไทเห็นเพื่อนเข้ามาหาถึงที่ได้ก็เอ่ยถามเรื่องงานแต่งของเพื่อนเขาทันทีเพราะได้ยินข่าวจากญาติๆมาหลายวันแล้ว“ใครว่าฉันจะยอม..ถึงที่บ้านฉันบังคับให้ฉันแต่งได้ฉันก็ยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิม” เหนือเมฆยกแก้วไวน์ราคาแพงดื่มอึกใหญ่ก่อนจะส่ายหัวด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย“แกไม่คิดจะสนใจคุณพลอยเธอบ้างหรอกวะ” แทนไทจำได้ว่าเคยถามเรื่องนี้กับเพื่อนของเขาครั้งที่หมั้นหมายกับพีรยาครั้งหนึ่งแล้ววันนี้เขาก็อยากจะถามย้ำอีกว่าเพื่อนของเขาไม่สนใจหญิงสาวจริงๆหรือไม่เพราะเขาเองก็เห็นว่าพีรยาออกจะสวยเพอเฟคเพียบพร้อมเหมาะสมกับเหนือเมฆทุกอย่าง“ไม่..แล้วนี่แดเนียลหายหัวไปไหน” เหนือเมฆตอบกลั
“แต่เครื่องนี้ก็ยังใช้ได้อยู่นี่คะ” สาวเจ้าบุ้ยปากเล็กน้อย“ฉันไม่ชอบให้เธอดื้อกับฉัน”“ก็ได้ค่ะ” จากคนที่อารมณ์ดีอยู่เมื่อครู่ตอนนี้กลับทำเสียงแข็งและทำหน้ายักษ์ใส่หญิงสาวจนเธอก้มหน้างุดลงกับอกแกร่งอย่างจำยอม“.....” ดวงตาคมเหลือบมองคนในอ้อมอกด้วยความพึงพอใจก่อนจะเปรยอิ้มอ่อนลงมาเล็กน้อยคิดในใจว่าหากเธอยังทำตัวว่าง่ายน่ารักอยู่แบบนี้ไม่รู้ว่าเขาจะหายจากอาการโหยหาเธอเมื่อไรไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าเขาจะสนใจใครมากเท่าเธอหลังจากที่นั่งเล่นกันที่ริมธารหลังบ้านพักใหญ่สาวเจ้าก็รบกลับเพราะต้องการที่จะมาทำอาหารเย็นเองหลังจากที่ปิดเทอมแล้วในเวลาที่เธออยู่ว่างๆก็จะกหัดทำอาหารจากยูทูปและสื่อต่างๆในอินเตอร์เน็ตลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เคยท้อเพราะอยากที่จะทำเป็นเพื่อตัวเองและเพื่อคนอื่นที่เธอจะต้องดูแลด้วย“นี่ค่ะ..” กับข้าวสามอย่างวางเรียงตรงหน้าของเหนือเมฆไม่ว่าจะเป็นไข่เจียวผัดผักและต้มข่าไก่ล้วนแล้วแต่หน้าตาน่าทานแต่เรื่องรสชาติก็ต้องฟังจากคนชิมอีกทีว่าเป็นอย่างไร“เอยลองหัดทำเพื่อคุณเหนือเลยนะคะ” สาวเจ้าว่าจบก็หย่อนก้นลงนั่งข้างชายหนุ่มยิ้มกริ่มไม่ยอมหุบ“เพื่อเอาใจฉันโดยเฉพาะเลยหรอก” เห
“ลูกสาวพี่โอบกับพี่อินไงคะตอนนี้ได้หกเดือนแล้วกำลังจ้ำม่ำเลยนะคะ”“อะไรนะ” สิ้นเสียงอ่อนของน้องสาวน้ำตาเจ้ากรรมในดวงตาคมก็รื้นออกมากะทันหันเย็นของวันหลังจากที่เจ้าเอยคุยกับอิทธิกรถึงความจริงที่ผ่านมาไม่นานนักอินทิราก็หอบลูกน้อยมาหาอิทธิกรที่โรงพยาบาลชายหนุ่มเห็นหน้าอินทิรากับลูกได้ก็โผเข้ากอดด้วยความรู้สึกผิด“ผมขอโทษ..” คำพูดของโทษของอิทธิกรกรออกมาจากปากของเขาไม่รู้กี่สิบครั้งตอนนี้เขานั่งอุ้มเจ้าก้อนกลมอยู่บนเตียงยิ่งมองตาแป๋วของลูกสาวตนที่ยังไร้เดียงสาความรู้สึกผิดก็จุกอกระบายออกเป็นน้ำตาลูกผู้ชายครั้งแล้วครั้งเล่า“ไม่ต้องขอโทษอะไรเราแล้วค่ะอินเข้าใจ...ต้องขอบคุณเอยนะคะที่ยอมพูดความจริงไม่อย่างนั้นอินกับลูกก็จะไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว” อินทิราจับมือหนาของอิทธิกรเอาไว้หลวมๆที่เห็นเขาร้องห่มร้องให้อยู่พักใหญ่ไม่ยอมหยุดสามวันต่อมาเพนท์เฮ้าส์เหนือเมฆพาน่านน้ำที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลมาพักที่เพนท์เฮ้าส์เขาจ้างพยาบาลส่วนตัวมาดูแลน้องชายของเขาสองคนและหวังว่าพยาบาลทั้งสองจะปราบพยศน้องชายของเขาให้ทานข้าวทานยาให้ตรงเวลาได้“ทีนี้อยากจะซ่าไปแข่งรถอีกหรือเปล่า” เหนือเมฆยืนกอดอกมองน้องชายของเขา
"ถ้าไม่อยากอายคนอื่นก็ไปกับฉัน" ใบหน้าคมหันมามองร่างบางที่ยืนหน้าซีดอยู่ข้างตัวก่อนจะเอ่ยกับเธอเสียงแข็ง"เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ" เจ้าเอยคิดว่าหากเธออยู่ตรงนี้นานคงไม่ดีแน่จึงเอ่ยกับเพื่อนทั้งสองให้หยุดการกระทำและเดินตามเหนือเมฆไปที่รถแต่โดยดีทิ้งให้สองสาวยืนมองหน้ากันอย่างตกใจที่ดูท่าเหนือเมฆกับเพื่อนของพวกเธอดูจะสนิทกันมากกว่าคนรู้จักกันธรรมดา"นี่เอยไปสนิทกับคุณเหนือตั้งแต่เมื่อไร""นั่นสิ"ทางด้านเหนือเมฆเมื่อพาร่างบางขึ้นรถด้วยกันมาได้เขาก็เหยียบคันเร่งไม่ผ่อนด้วยความโมโหตรงดิ่งไปที่บ้านอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะคุยกับเจ้าเอยให้รู้เรื่องว่าที่จู่ๆเธอดันมาหลบหน้าเขาเป็นเพราะอะไร"พี่เธอหายดีแล้วคิดจะชิ่งหนีฉันหรือไง" เหนือเมฆจอดรถได้ก็ตวาดใส่หญิงสาวที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆสะดุ้งเฮือกแต่เธอก็ยังไม่ยอมปริปากพูดจาอะไร"จะเงียบอีกนานไหม" ยิ่งเห็นอีกฝ่ายเอาแต่เงียบเขาก็ยิ่งโมโห"ถ้าคุณเหนือจะแต่งงานก็เลิกยุ่งกับเอยเถอะค่ะ" เจ้าเอยยอมปริปากพูดเสียงอ่อนเพราะเธอไม่อยากให้เขามายุ่งอะไรกับเธออีกแม้นก่อนหน้าจะรับปากยอมเป็นของเล่นเขาเองก็เถอะหากเขาและเธอยังไม่เลิกเจอกันก็รั้นแต่จะทำให้ใจของเธอเจ็บปวดไม
"เอย..." อิทธิกรกำมือแน่นเดินหนีเข้าไปในห้องด้วยอาการที่ทั้งน้องสาวและภรรยาก็ดูไม่ออกว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน"โอบคะ" อินทิราหน้าเสียเพราะเหตุการณ์ตอนนี้เริ่มตรึงเครียดเธอเลือกที่จะปลอบเจ้าเอยก่อนที่จะเข้าไปหาอิทธิกรเพราะรู้ว่าเจ้าเอยต้องการกำลังใจมากที่สุด"เอยขอโทษเอยไม่มีทางเลือก..ฮือๆๆ" เสียงสะอื้นพร่ำขอโทษที่ทำให้ทุกคนผิดหวังแต่ตอนนั้นเธอต้องรักษาชีวิตของพี่ชายเธอเอาไว้"เอย" อินทิราสงสารเจ้าเอยจับใจที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอายุแค่นี้จะต้องมาแบกรับอะไรที่มันหนักหนาสาหัสครู่ต่อมาหลังจากที่อินทิราปลอบใจเจ้าเอยพักใหญ่และให้เธอเข้าห้องไปพักผ่อนแล้วจึงเข้ามาหาคนเป็นสามี"คุณอย่าโกรธน้องเลยนะคะ""ผมไม่ได้โกรธเอยแต่ผมโกรธตัวเอง..โกรธที่ทำให้เอยต้องเสียศักดิ์ศรีให้คนแบบนั้น" ตอนนี้เขาไม่ได้โกรธเจ้าเอยเลยสักนิดแต่เจ็บใจมากกว่าที่เปฌนต้นเหตุทำให้น้องสาวต้องมาเจอเรื่องที่น่าเจ็บปวดเช่นนี้22.00 น."....." เจ้าเอยยังคงยืนมองท้องฟ้ายามค่ำคืนเธอข่มตานอนไม่ลงเพราะมีเรื่องกังวลใจอยู่พอสมควร"เอย""พี่โอบ.." "พี่ขอโทษเอย...ต่อไปนี้พี่จะไม่ยอมให้คนแบบนั้นมายุ่งกับเอยอีก" อิทธิกรตัดสินใจเข้ามาหาเจ