ตอนที่12 จะนอนกับเธอ

อาทิตย์ต่อมา

22.00​ น.

หลังจากเลิกงานได้เหนือเมฆก็ดิ่งตรงมาที่คลับหรูที่แทนไทเพื่อนของเขาเป็นเจ้าของในโซนวีไอพีตอนนี้มีแดเนียลแทนไทและเหนือเมฆที่เป็นเพื่อนสมัยเรียนมาด้วยกัน

แทนไทเป็นลูกเจ้าของบริษัทนำเข้าปิโตรเคมีแต่เขาเลือกที่จะเป็นเจ้าของธุรกิจกลางคืนเพราะรักสนุกและแสงสีในตอนกลางคืนมากกว่ากลางวัน

แดเนียลเป็นหนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกาธุรกิจครอบครัวคือทำปิโตรเคมีและที่นี่ได้ก็เพราะตอนนี้อกหักรักคุดจึงเดินทางมาหาเพื่อนๆและพักผ่อนรักษาแผลใจเขาค่อนข้างเป็นคนสุขุมไม่ค่อยชอบเข้าสังคมและคนอื่นค่อนข้างเข้าถึงยากพอสมควร

"เฮ้ยๆๆ..เบาๆเป็นอะไรของแกวะ"  แดเนียลรีบรั้งมือเหนือเมฆเอาไว้เพราะเห็นว่าตั้งแต่มาถึงก็อารมณ์เสียและเอาแต่ดื่มไม่พูดไม่จา

"เบื่อๆ"  ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ

"ให้ฉันเรียกมาสักคนสองคนไหม"  แทนไทรู้ดีว่าเพื่อนเขามาที่นี่ทีไรขาดเรื่องนี้ไม่ได้จึงหมายจะเรียกเด็กสาวในที่นี้สักคนสองคนมาปรนนิบัติเพื่อนของเขา

"ไม่ฉันขอตัว"  เหนือเมฆลุกยืนเต็มความสูงต่อหน้าแทนไทก่อนปฏิเสธและจะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

"อ้าว..จะรีบไปไหนของมัน"  ทั้งแดเนียลและแทนไทต่างก็มองตามหลังเพื่อนของพวกเขาด้วยสีหน้าที่แปลกใจไม่รู้ว่าเหนือเมฆมีปัญหาอะไรนักหนาถึงได้ดูหงุดหงิดเช่นนี้

ชั่วโมงต่อมา

กุก​ กัก

" ...หืม"  เจ้าเอยรู้สึกตัวตื่นเมื่อได้ยินเสียงกุกกักอยู่นอกห้องนอนของเธอ

หญิงสาวค่อยๆหยิบไม้เบสบอลที่วางไว้มุมห้องก่อนจะเปิดประตูและกดเปิดไฟในตัวบ้าน

ฟรึ่บบ..

ปึก ปึก ​" โอ้ยย.."  เธอเห็นผู้ชายร่างสูงสวมเสื้อยืดแขนยาวสีขาวกางเกงยีนส์ยืนหันหลังอยู่จึงยกไม้เบสบอลฟาดไปที่กลางหลังคนที่เธอคิดว่าเป็นขโมยเต็มๆจนอีกฝ่ายร้องลั่น

"ไอ้หัวขโมยคิดจะทำมาหากินสุจริตเป็นบ้างหรือเปล่าห้ะ" 

"ฉันเจ็บนะ" เหนือเมฆหันกลับมาจับรับไม้เบสบอลกำเอาไว้แน่นทันก่อนที่หญิงสาวจะฟาดมาที่หัวของเขา

"ค..คุณเหนือ"  ร่างบางในชุดนอนสีขาวปล่อยผมสลวยถึงกับยืนนิ่งเบิกตาโพรงเมื่อรู้ว่าคนที่เธอพึ่งจะฟาดไปเต็มแรงคือเหนือเมฆ

ครู่ต่อมา

"เอยขอโทษค่ะไม่รู้จริงๆว่าจะเป็นคุณเหนือ..เอยขอโทษนะคะ"

เจ้าเอยนั่งพนมมือไหว้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่โซฟาตรงหน้าประหงกๆพรางขอโทษยกใหญ่ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะโกรธเธอเดาอารมณ์ของเขาไม่ถูกทั้งรู้ด้วยว่าเขาน่าจะเมาก่อนมาเพราะกลิ่นแอลกอฮอลเตะจมูกเธอจนต้องนั่งอยู่ห่างๆ

"เลิกไหว้ฉันซะที..รู้หรือเปล่าว่าทำไมฉันต้องมาที่นี่" ชายหนุ่มนั่งจ้องหน้าหญิงสาวเขม็งก่อนจะเอ่ยเสียงแข็งจนร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย

"คุณเหนือเมาจนไม่รู้เลยหรอกคะว่ามาที่นี่ทำไม"

เจ้าเอยเงยหน้ามองอีกฝ่ายตาแป๋ว

"นี่เธอซื่อบื้อจริงหรือกวนประสาทฉันกันแน่"

"เอ่อ..เอยไม่ได้กวนประสาทนะคะก็คุณเหนือถามเอยว่าตัวคุณเหนือมาที่นี่ทำไมเอยอยู่ที่นี่จะรู้ได้ยังไงล่ะคะ"  สาวเจ้าบุ้ยปากเล็กน้อย

"เฮ้อ..ก็เธอตัดการติดต่อของฉันไงคิดจะหนีหน้าอย่างนั้นหรอก"  มือหนารั้งร่างบางไปนั่งที่ตักทั้งยังรวบกอดเธอเอาไว้แน่นร่างนุ่มนิ่มนี้คือสิ่งที่เขาคิดถึงที่สุดตลอดหลายวันที่ผ่านมาทีาโมโหขนาดนี้ก็เป็นเพราะติดต่อหญิงสาวไม่ได้

"เปล่านะคะ..มือถือเอยล่วงน้ำตอนนี้ใช้ของเพื่อนเอยอยู่เลยไม่มีเบอโทรคุณเหนือค่ะ"  เจ้าเอยส่ายหัวพัลวันเธอไม่ได้คิดจะหนีหรือหลบหน้าเพียงแค่เธอจำเบอติดต่อเหนือเมฆไม่ได้เท่านั้น

"เฮ้อ...คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่"  หลังจากได้ฟังคำตอบชายหนุ่มก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเปลี่ยนอารมณ์กะทันหันกอดร่างบางแน่นกว่าเดิมและเอ่ยกระซิบข้างหูหญิงสาวด้วยใบหน้าระรื่นว่าเขาจะนอนกับเธอที่นี่

"..คุณเหนือนอนห้องพี่โอบละกันนะคะ"  หากชายหนุ่มจะนอนที่นี่เธอคงต้องให้เขานอนห้องพี่ชายเธอเพราะเตียงเธอมีไว้สำหรับนอนแค่คนเดียว

"ฉันจะนอนกับเธอ" 

"เตียงเอยเล็กนิดเดียวจะนอนยังไงคะ"

"ฉันนอนได้ก็แล้วกัน"

"นอนได้จริงหรอกคะ" เจ้าเอยพาชายหนุ่มเดินมาดูห้องเธอก่อนจะเอ่ยถามเขาอีกครั้ง

"อืม.." ชายหนุ่มมองไปในห้องนอนที่ไม่กว้างเท่าไรนักแต่เป็นระเบียบเรียบร้อยก่อนจะมองไปที่เตียงขนาดสามฟุตสีชมพูมีโคมไฟเปิดส่องสว่างอยู่หัวเตียง

เขาไม่เห็นว่าเตียงนอนเล็กๆของเธอจะเป็นปัญหาการนอนของเขาเพราะคืนนี้เขาคิดว่าคงจะนอนทับหญิงสาวทั้งคืนอยู่แล้ว

แกร๊กก​  ร่างสูงปิดประตูเดินจูงมือหญิงสาวให้เธอมานั่งที่เตียงก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อผ้าของเขาออกทีละชิ้นจนคนที่นั่งอยู่บนเตียงนุ่มต้องก้มหน้างุดเพราะอายเกินกว่าที่จะมองร่างกายกำยำของคนตรงหน้า

"โทษฐานที่ทำให้ฉันติดต่อเธอไม่ได้คืนนี้ไม่ต้องนอนแล้วกันนะ"   ว่าจบก็รวบอุ้มร่างบางให้นอนแนบไปกับเตียงก่อนจะก่ายกระซิบข้างหูบางคำเสียงแหบพร่าจนหญิงสาวตัวชาวาบ

"อื้ออ.."   มือหนาถกถอดชุดนอนของหญิงสาวออกให้พ้นเนื้อนวลก่อนจะบดจูบหญิงสาวด้วยความกระหายและเริ่มต้นบทรักที่เร่าร้อนในทันที

ดวงตากลมโตหลับตาพริ้มใบหน้าเปี่ยมสุขเพราะเหมือนกับว่าร่างกายของเธอตอนนี้ก็โหยหาอีกฝ่ายเช่นกัน

คนตัวโตตักตวงความสุขอย่างไม่หยุดหย่อนจนสาวเจ้าหัวสั่นหัวครอนครั้งแล้วครั้งเล่าจนเกือบรุ่งสาวเขาถึงจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระได้

วันต่อมา

 วันนี้เจ้าเอยตื่นสายเนื่องจากเมื่อคนคนตัวโตกว่าจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระก็เกือบรุ่งเช้าชายหนุ่มที่เป็นต้นเหตุจึงอาสาขับรถมาส่งเธอที่มหาลัยดีเพราะหญิงสาวจะได้ถึงมหาลัยไวกว่าการนั่งรถประจำทาง

"เดี๋ยวคุณเหนือส่งเอยแค่ป้ายรถเมล์ตรงนั้นก็พอค่ะ"  เจ้าเอยชี้ให้ชายหนุ่มจอดรถส่งเธอที่ป้ายรถเมล์ใกล้ๆมหาลัย

"ฉันขับไปส่งเธอข้างในได้นะ"  

"ไม่ต้องค่ะเดี๋ยวคนอื่นเห็น"  สาวเจ้าส่ายหัวไม่ยอมให้เป็นอย่างที่เขาว่าเพราะเธอไม่อยากให้ใครเห็นแม้แต่คนเดียวว่าเหนือเมฆมาส่งเธอแม้จะเป็นคนไม่รู้จักก็เถอะ

"อืม...เลิกเรียนแล้วไปหาฉันที่บ้านนี่คีย์การ์ดแล้วฉันจะส่งโลเคชั่นให้" ชายหนุ่มหงุดหงิดเล็กน้อยที่ดูหญิงสาวจะอายเหลือเกินว่ารู้จักกับเขามือหนายื่นคีย์การ์ดใส่กระเป๋าหญิงสาวพร้อมกำชับคำสั่งเสียงแข็ง

"แต่.. เอย" 

"ไม่มีแต่"  ชายหนุ่มส่ายหัวก่อนจะเหยียบเบรกจอดให้หญิงสาวลงในที่ที่เธออยากจะลง

17.00 น.

บริษัทxxx

"คุณแม่มาหาผมทำไมไม่โทรบอกก่อนล่ะครับ" เหนือเมฆหย่อนก้นนั่งที่โซฟาในห้องรับแขกของบริษัทตรงข้ามกับคนเป็นแม่ที่เข้ามาหาในช่วงหลังเลิกงาน

"โทรบอกเราก็ไม่อยู่รอแม่น่ะสิ..เย็นนี้ไปทานข้าวกับแม่หน่อยนะแม่นัดหนูพลอยเอาไว้ด้วย"  วารุณีหญิงวัยกลางคนเอ่ยกับลูกชายด้วยรอยยิ้มอ่อนเธอรู้เรื่องจากพีรยาที่ลูกชายเธอไม่ค่อนจะสนใจว่าที่ลูกสะใภ้ของเธอเท่าไรจึงต้องเป็นคนกลางทำให้ทั้งสองได้เจอกันบ้าง