ตอนที่16 ยัยเด็กขี้แย

“เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะฉันไม่ระวังเอง” เจ้าเอยรีบโบกไม้โบกมือปัดไม่ให้อีกฝ่ายรับผิดชอบอะไรเพราะเธอไม่ระวังเองต่างหาก

“ไม่ครับยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบ” ชายหนุ่มยิ้มอ่อนยืนยันว่ายังไงเขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งยังอยากรู้จักสาวสวยหน้าหวานคนนี้มากกว่านี้อีกด้วยเพราะรู้สึกถูกชะตากับเธอตั้งแต่แรกเห็น

ชั่วโมงต่อมา

และแล้วปกรณ์ก็จัดการพาหญิงสาวไปซื้อมือถือใหม่จนได้แถมเครื่องที่เขาซื้อให้หญิงสาวก็ราคาแพงหูฉี่จนเจ้าเอยเกรงใจอยู่ไม่น้อย

“ขอบคุณมากเลยนะคะ” สาวเจ้านั่งคุยกับปกรณ์อยู่ที่ศาลาริมสระน้ำเธอเอ่ยขอบคุณเขาเป็นครั้งที่สิบเห็นจะได้

“ยินดีครับ..แล้วคุณเอยมาที่นี่บ่อยหรอกครับ” ปกรณ์เอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าเป็นพิเศษยิ่งอยู่ใกล้กับเธอนานเท่าไรเขาก็ยิ่งเห็นความน่ารักของเธอเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่ค่อยบ่อยหรอกค่ะช่วงปิดเทอมนี่ก็พึ่งจะมาวันนี้ค่ะคุณกรล่ะคะ”

“ผมก็นานๆจะมาทีครับวันนี้ก็นำปัจจัยมาถวายหลวงพ่อให้บูรณะศาลาใหม่”

“ดูท่าคุณกรชอบทำบุญเหมือนกันนะคะ”

“พอดีเมื่อก่อนที่คุณตาผมยังไม่เสียท่านชอบมาทำบุญที่วัดนี้แล้วก่อนท่านจะเสียก็ฝากฝังให้ผมช่วยเหลือวัดนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง”

เมื่อคุยกันได้พักใหญ่และปกรณ์ก็ถวายปัจจัยกับหลวงตาเสร็จเขาก็เลยแวะมาส่งหญิงสาวที่บ้านเพราะคุยกันไปคุยกันมาก็เห็นว่าบ้านของหญิงสาวเป็นทางผ่านกลับบ้านของเขาพอดี

“ขอบคุณนะคะที่แวะมาส่งเอย” เจ้าเอยลงรถได้ก็เอ่ยขอบคุณชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มแม้นวันนี้จะเป็นการเจอกันครั้งแรกของปกรณ์และเธอแต่ก็คุยกันถูกคออยู่ไม่น้อยแถมเขายังดูใจดีอบอุ่นมากๆอีกด้วย

“หวังว่าวันหน้าเราจะได้เจอกันอีกนะครับคุณเอย”

“ค่ะ..” เจ้าเอยมองดูรถคันหรูขับกลับไปจนสุดสายตาแล้วจึงเข้ามาในบ้านได้

ร้านขนมหวาน

ทรายแก้วเตรียมแต่งเนื้อแต่งตัวเพื่อไปดูแลย่าเธอที่อีกบ้านตั้งแต่เช้า

“ทรายแม่วานเอาขนมนี่ไปส่งที่บ้านคุณน้ำทิพย์ก่อนไปหาย่าหน่อยนะลูก” กิ่งกาญจน์เรียกลูกสาวของเธอเอาไว้ก่อนจะออกไปที่โรงจอดรถเพราะวันนี้งานออเดอร์ที่ร้านเยอะพอสมควรเลยไม่มีเวลาไปส่ง

“ได้ค่ะแม่..” ร่างบางรับตระกร้าที่มีทองหยิบทองหยอดฝอยทองอย่างละสองสามกล่องเธอไปส่งให้ได้เพราะว่าไปประจำด้วยเพราะน้ำทิพย์สั่งขนมกับที่ร้านมาตั้งแต่เธอจำความได้และตอนนี้ที่ร้านก็ต้องทำสูตรพิเศษหวานน้อยให้กับน้ำทิพย์เพราะคนดูแลของหญิงชราสั่งเอาไว้

ครู่ต่อมา

“หนูทรายเข้ามาเลยจ่ะคุณท่านอยากเจอหนูพอดีเลยพอดีท่านอยากรู้ว่าอาการของย่าหนูเป็นอย่างไรบ้าง” ดาวเรืองหญิงวัยกลางคนเป็นคนดูแลน้ำทิพย์เห็นทรายแก้วขับรถมาจอดที่หน้ารั้วบ้านก็รีบมาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ค่ะ..ป้าดาวคะขนมนี่หวานน้อยกว่าครั้งที่แล้วตามที่ป้าดาวสั่งเลยนะคะ” เมื่อมาถึงบ้านริมน้ำมีดาวเรืองมาต้อนรับเธอก็รีบส่งตระกร้าขนมให้ดาวเรืองทันทีพร้อมบอกว่าวันนี้เป็นขนมที่หวานน้อยกว่าวันก่อนๆที่ดาวเรืองสั่ง

“ดีแล้วล่ะจ่ะ..” ดาวเรืองเห็นจะมีร้านของสมศรีย่าของทรายแก้วร้านเดียวที่สั่งให้เปลี่ยนสูตรได้เพื่อสุขภาพของคนที่ทาน

ครู่ต่อมา

“คุณยายสวัสดีค่ะ” ทรายแก้วเดินเข้ามาสวัสดีน้ำทิพย์หญิงชราที่ยังดูแข็งแรงวัย80ปีที่ลานสวนหย่อมหลังบ้านหลังใหญ่ริมแม่น้ำ

“หนูทรายมาพอดีย่าเราอาการเป็นยังไงบ้างล่ะ” ใบหน้าเหี่ยวย่นตามกลาเวลาหันมาหาทรายแก้วก่อนจะอมยิ้มอ่อนให้หญิงสาวที่เห็นกันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออกด้วยความเอ็นดูเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งลงได้ก็ถามไถ่อาการของสมศรีย่าของหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงเพราะได้ยินว่าป่วยมาหลายวันแล้ว

เธอกับสมศรีเห็นกันมาตั้งแต่สาวๆเพราะเธอติดใจขนมฝีมือสมศรีตั้งแต่นั้นมาก็สั่งขนมกับสมศรีมาตลอดจนถึงรุ่นลูกรุ่นหลาน

“ตอนนี้ก็เดินได้สะดวกเยอะแล้วล่ะค่ะคุณยายแต่ว่าพ่อกับแม่หนูยังไม่ยอมให้กลับมาที่ร้านเดี๋ยวจะซนอีกน่ะค่ะ” ทรายแก้วว่าพรางหัวเราะเบาๆ

“ฮ่าๆๆ..คนแก่ก็อย่างนี้แหละไม่อยากอยู่เฉยๆ” น้ำทิพย์เข้าใจสมศรีดีว่าไม่อยากทำตัวให้ไร้ประโยชน์เช่นเธอเองก็เป็นเช่นกันเมื่อไรที่เห็นว่าร่างกายแข็งแรงดีก็ขุดดินปลูกต้นไม้บ้างผักสวนครัวบ้างเพราะไม่อยากอยู่เฉยๆ

“คุณยายครับคิดถึงที่สุดเลย” ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันได้ครู่หนึ่งก็มีชายหนุ่มร่างสูงแต่งตัวหรูหรามีแต่แบรนด์ราคาแพงเข้ามาสวมกอดคนเป็นยายด้วยความคิดถึง

ทรายแก้วเห็นคราแรกก็จำได้ทันทีว่าเป็นแทนไทหลานชายไฮโซของน้ำทิพย์เพราะเธอเคยเห็นตามข่าวบ่อยๆและตอนเด็กๆเธอก็ชอบถูกเขาแกล้งประจำด้วยเวลาเจอกันเธอจำเขาได้ดีแต่เขาคงจำเธอไม่ได้เพราะไม่ได้เจอกันเป็นสิบปีแล้ว

“นึกยังไงมาหายายได้ล่ะวันนี้”

“ก็คิดถึงไงครับนี่ผมซื้อผลไม้มาให้คุณยายเต็มเลยครับ”

“ขอบใจลูก...อ่อนี่หนูทรายแก้วที่เราเคยเจอตอนเด็กๆไง” น้ำทิพย์รู้ว่าแทนไทหลานชายของเธอคงจำทรายแก้วไม่ได้วันนี้มีโอกาสดีที่เจอกันเลยบอกกับแทนไทว่าคนตรงหน้าคือเด็กผู้หญิงเมื่อก่อนที่หลานชายเธอร้องว่าอยากไปเล่นกับน้องอยู่บ่อยๆ

“ยัยเด็กขี้แยโตขนาดนี้แล้วหรอกครับ” แทนไทหันไปมองหญิงสาวที่กำลังจ้องหน้าเขาเขม็งไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงที่ถูกเขาแกล้งจนร้องให้อยู่บ่อยๆโตมาจะน่ารักน่าชังขนาดนี้

“ฉันไม่ได้ขี้แยแล้วนะคะ...หนูขอตัวกลับก่อนนะคะคุณยาย” ทรายแก้วเริ่มรู้สึกว่าไม่อยากจะอยู่ตรงนี้ต่อจึงขอตัวจากน้ำทิพย์กลับแม้นแทนไทจะไม่ได้แกล้งเธออย่างเมื่อก่อนแต่คำพูดของเขาก็ดูจะไม่ค่อยเข้าหูของเธอสักเท่าไร

“จ่ะลูก..ฝากบอกสมศรีให้หายเร็วๆด้วยนะ”

“ค่ะคุณยาย..สวัสดีค่ะ” สาวเจ้าไหว้ลาทุกคนเสร็จก็เดินดุ่มๆไปที่รถแล้วรีบขับออกไปทันที

“เธอโตขึ้นมากเลยนะครับ” แทนไทมองหญิงสาวจนสุดลูกตาแล้วจึงหันมาพูดกับยายของตน

“ก็แน่ล่ะเราไม่ได้เจอน้องนานแล้วนี่นา” น้ำทิพย์พยักหน้าเบาๆคนที่ไม่เจอกันนานย่อมเห็นการเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่ายชัดเจนเป็นเรื่องธรรมดา