ตอนที่24 อย่ามายุ่งกับเมียฉัน

16.00 น.

วัดxx

"เจอกันอีกแล้วนะครับ" ปกรณ์เข้ามาที่วัดในช่วงวันหยุดเมื่อออกจากไหว้พระในโบสถ์ได้เขาก็เห็นหญิงสาวคนที่อยากเจอนั่งเล่นอยู่ที่ศาลาริมสระน้ำจึงรีบเดินปรี่เข้ามาคุยกับเธอ

"คุณกร"  สาวเจ้ายิ้มร่าเมื่อวันนี้บังเอิญได้มาเจอกับปกรณ์อีกครั้ง

หลังจากที่นั่งคุยกันได้พักใหญ่ปกรณ์ก็ถือโอกาสชวนสาวน้อยไปทานข้าวเพราะเขาอยากหาโอกาสนี้ชวนเธอมานานแล้วร้านอาหาร

"เอยได้ยินข่าวมาบ้างคุณกรคงเครียดมากเลยสินะคะ"    เจ้าเอยได้ยินข่าวของพีรยามาบ้างจึงเอ่ยถามปกรณ์ด้วยความเห็นอกเห็นใจเพราะรู้ดีว่าหากเกิดปัญหาขึ้นจากคนในครอบครัวคงทำให้ปกรณ์เครียดไม่น้อย

"ครับแต่ตอนนี้โอเคขึ้นมากแล้ว"   ปกรณ์ยิ้มอ่อนเอ็นดูหญิงสาวไม่น้อยที่เธอมีกะใจที่ห่วงคนนอกอย่างเขา

"ดีแล้วล่ะค่ะ"  

สองหนุ่มสาวในร้านอาหารที่คุยกันหัวร่อต่อกระซิกอยู่ในสายตาของเหนือเมฆทั้งหมดนี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเพราะเขาตามเธอมาตั้งแต่อยู่ที่วัดแล้ว

เอี๊ยดด

ไม่นานนักทั้งสองก็ทานอาหารกันเรียบร้อยปกรณ์ที่กำลังจะเคลื่อนรถออกจากลานจอดก็มีรถหรูคันหนึ่งขับมาตัดหน้าจนเขาต้องเบรกกะทันหัน

“ว้ายย..” สาวเจ้าร้องตกใจและหน้าเสียเล็กน้อย

"ไม่ค่ะ..."  เจ้าเอยส่ายหัวเบาๆก่อนจะเบิกตาโพรงตกใจเมื่อเห็นเหนือเมฆเดินลงจากรถมาเคาะกระจกเสียงดัง

ปึกๆๆ

"ลงมา.."  เหนือเมฆเปิดประตูปลดเข็มขัดลากหญิงสาวออกมาข้างนอกสีหน้าของเหนือเมฆตอนนี้ค่อนข้างเดือดดาลไม่น้อยเพราะโมโหที่หญิงสาวไปทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นทีกับเขาเอาแต่หลบหน้า

"ทำอะไรของนาย"   ปกรณที่เห็นเช่นนั้นก็เกิดความไม่พอใจพอสมควรรีบออกจากรถมาขวางหน้าเหนือเมฆเอาไว้เขาไม่รู้ว่าเหนือเมฆรู้จักกันได้อย่างไรและมีปัญหาอะไรกันแต่หากเหนือเมฆมากระทำบุ่มบ่ามแบบนี้กับหญิงสาวเขาก็มีสิทธิ์ปกป้องเธอ

"อย่ามายุ่งกับเมียฉัน"  ดวงตาคมจ้องมองคนตรงหน้าก่อนจะโพร่งคำพูดออกมาด้วยความโมโหปกรณ์หน้าเสียเล็กน้อยยอมรับว่าตกใจกับคำพูดของเหนือเมฆเช่นกันแต่เขาก็ยังทำนิ่งและดูปฏิกิริยาของเจ้าเอยว่าอยากให้เขาช่วยเธอหรือไม่

"ปล่อยนะ..เอยไม่ใช่เมียคุณ"  เจ้าเอยอายจนหน้าชาเพราะตอนนี้คนที่เดินออกมาลานจอดรถต่างก็มองมายังพวกเธอเป็นตาเดียว

"ผู้หญิงเค้าไม่อยากไปด้วยนายอย่าบังคับจิตใจเธอเลย"  ปกรณ์รีบดึงหญิงสาวกลับมาและพาเธอขึ้นรถทันทีเพราะรู้แล้วว่าเธอคงไม่พอใจที่เหนือเมฆจะลากเธอไปแบบนี้เท่าไร

“โถ่เอ้ย...” บรู๊นนน  เหนือเมฆเห็นว่าตอนนี้คนเริ่มมุงดูและ รปภ.ก็เริ่มวิ่งกันมาแล้วจึงจำได้ต้องกลับไปที่รถและขับออกไปอย่างคนหัวเสีย

สวนสาธารณะ

ปกรณ์เลือกที่จะมานั่งคุยกับหญิงสาวที่สวนสาธารณะก่อนจะพาเธอกลับบ้านเพราะเห็นเธอค่อนข้างเครียดไม่น้อยจึงอยากให้เธอได้ผ่อนคลายเสียก่อน

"คุณเอยรู้จักกับเหนือเมฆตั้งแต่เมื่อไรครับ"   

"...พูดไปก็น่าอายนะคะ..เอยยอมเป็นของเล่นของเค้าเพื่อแลกกับเงินมารักษาพี่ชายของเอย..."  เจ้าเอยก้มหน้างุดเธอค่อนข้างรู้ว่าสิ่งที่เธอทำมันน่าอายแต่ก้ไม่ได้ปฏิเสธที่จะเล่าให้ปกรณ์ฟังเพราะเธอเห็นเหมือนเขาเป็นพี่ชายคนหนึ่งไปแล้ว

"มันไม่ใช่เรื่องน่าอายเลยครับเราทำเพื่อคนที่เรารัก..แล้วคุณเอยรู้สึกอะไรกับเหนือหรือเปล่าครับ"  ปกรณ์ยกมือแตะบ่าหญิงสาวก่อนจะพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มอ่อน

"จะว่าไม่ก็ไม่ได้แต่ตอนนี้เอยพยายามตัดใจจากเค้าตั้งแต่รู้ว่าเค้ากำลังจะแต่งงาน"

"แต่ตอนนี้เหนือไม่มีพันธะอะไรแล้วนะครับ"  

"เอยรู้ค่ะ...แล้วเอยก็คิดว่าเค้าก็คงจะเห็นเอยเป็นแค่ของเล่นอยู่วันยังค่ำยังไงเอยเลิกยุ่งกับเค้าก็จะดีกว่า"

"ดีแล้วล่ะครับ..” คำตอบของหญิงสาวเหมือนเป็นเสียงสวรรค์ที่เขาอยากจะได้ยินเพราะเขาอยากให้เธอตีตัวออกห่างเหนือเมฆเพราะรู้ว่าผู้ชายอย่างเหนือเมฆเจ้าชู้อยู่พอสมควรอีกอย่างตอนนี้เขาก็เอ็นดูเธอมากกว่าน้องสาวไปแล้วเหลือแค่รอเวลาให้เขาได้รู้จักเธอนานกว่านี้แล้วเขาค่อยบอกกับเธอ

“คุณเอยจะว่าอะไรหรือเปล่าถ้าผมอยากจะไปมาหาสู่คุณเอยบ่อยๆ"  

"ไม่เป็นไรเลยค่ะถ้าคุณกรเหงาก็มาเที่ยวบ้านเอยได้เรื่อยๆเลยนะคะ..."  เจ้าเอยไม่ได้ปฏิเสธเธอยินดีด้วยซ้ำที่จะมีคนไปมาหาสู่บ่อยๆเพราะเธอเชื่อว่าคนที่บ้านก็ต้องชอบนิสัยของปกรณ์เช่นเดียวกับเธอ

"จริงหรอกครับวันหน้าผมต้องหาโอกาสเข้าไปแล้วสิ"   ปกรณ์ยิ้มกริ่มเขารู้ว่าหญิงสาวคงไม่ได้คิดอะไรมากที่ตอบตกลงเขามาแบบนั้นแต่สำหรับเขาเห็นว่านี่เป็นด่านเริ่มต้นที่เขาจะเข้าหาเธอได้เต็มที่กว่าแต่ก่อน

วันต่อมา

19.00 น.

"อืม..." เจ้าเอยสะลึมสะลือตื่นมาบนเตียงนุ่มทั้งที่เธอกำลังอยู่ในชุดนักศึกษา

"..คุณเหนือ.. " เธอค่อยๆพยุงตัวลุกนั่งคิดว่าก่อนหน้าที่เธอจะอยู่ที่นี่เกิดอะไรขึ้นแล้วก็จำได้ว่าขณะที่เธอกำลังลงรถโดยสารที่หน้าปากซอยเข้าบ้านจู่ๆเธอก็เห็นเหนือเมฆยืนขวางอยู่ตรงหน้าแล้วเธอก็เป็นลมไป

"ตื่นแล้วหรอก"   ร่างสูงที่ไม่สวมเสื้อโชว์มีเพียงกางเกงยีนส์สีดำราคาแพงใส่เอาไว้โชว์แผงกล้ามเดินเข้ามาในห้องนอนของเขา

เจ้าเอยที่พอจะลุกไหวก็รีบขยับร่างบางออกจากเตียงหมายจะวิ่งหนีออกไปจากห้องนี้ทันทีคราแรกเธอคิดว่าเจาจะเลิกยุ่งกับเธอแล้วเสียอีกไม่คิดว่าจะตามเธอไม่เลิกแบบนี้

"จะไปไหน"  คนตัวโตรีบปรี่ขวางประตูก่อนจะรวบกอดร่างบางเอาไว้แน่นเขาจะไม่ยอมให้เธอหนีเขาไปไหนเด็ดขาดเพราะอุตส่าห์ทำตัวเป็นโจรข้างถนนดักฉุดเธอมาที่บ้านได้แล้ว

"เอยจะกลับบ้าน..ที่บ้านคงเป็นห่วงที่หายมาแบบนี้"

"ไม่ต้องห่วงที่บ้านของเธอหรอกฉันจัดการได้"  

"แต่เอยจะกลับ"  ใบหน้าหวานเงยมองหน้าใบหน้าคมด้วยสายตาไม่พอใจกับความเอาแต่ใจของเขามากๆ

"ทำไมไม่ยอมทำตัวดีๆกับฉันแบบเมื่อก่อนตอนนี้ฉันไม่มีเจ้าของแล้วเธอก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมสิ"   เหนือเมฆสบถออกมาเสียงแข็งเขาอยากได้ยัยเด็กน่ารักคนเดิมของเขากลับมาอยากให้เธออ้อนอยากให้เธอเอาใจไม่ใช่เอาแต่อยากจะหนีเขาไปอยู่แบบนี้

"ไม่..เป็นเหมือนเดิมไม่ได้ในเมื่อคุณผิดสัญญากับเอยแล้วคุณทำให้พี่โอบรู้ว่าเอยทำอะไรลงไปดังนั้นเอยขอให้ทุกอย่างจบ"  

"ไม่...ยังไม่จบ"

"เห็นแก่ตัว"

"อื้อ.."  สิ้นเสียงฝาดของหญิงสาวริมฝีปากบางก็ถูกบดจูบอย่างเร่าร้อนเพราะความโหยหาของคนตัวโต