"ฉันจะรับผิดชอบเอยทุกอย่างนายไม่ต้องห่วง"
เหนือเมฆไม่คิดจะโต้ตอบอิทธิกรเพราะรู้ว่าตัวเองผิดเขายกมือหนาปาดเลือดที่ริมฝีปากและรีบขอรับผิดชอบเจ้าเอยกับอิทธิกรอย่างลูกผู้ชาย
"ฉันสัญญาว่าจะดูแลเจ้าเอยอย่างดีและจะไม่มีเรื่องผู้หญิงอีกแน่นอนแล้วฉันจะพาคุณแม่มาสู่ขอให้เร็วที่สุดนายไม่ต้องห่วง" ว่าจบก็เดินหันหลังกลับไปที่รถ
"......" อิทธิกรยืนกำมือแน่นน้ำตาคลอตอนนี้เขาอยู่ในอารมณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ซึ่งเรื่องนี้อิทธิกรก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะยังไงเหนือเมฆก็ต้องรับผิดชอบเจ้าเอยในเมื่อเรื่องมันเลยเถิดมาจนน้องของเขาตั้งท้องแล้ว
วันต่อมา
"ทำไมทำแบบนี้นะเอย" อิทธิกรกำจดหมายของเจ้าเอยเอาไว้แน่นเมื่อรู้ว่าน้องสาวขอหนีปัญหาไปทำใจไม่เข้าใจว่าเจ้าเอยไม่รู้หรืออย่างไรว่าทำแบบนี้แล้วเขาจะเป็นห่วงแค่ไหน
"อย่าพึ่งเครียดไปเลยค่ะโอบเอยบอกเองนี่คะว่าสบายใจแล้วจะกลับมาให้เวลาเอยหน่อยนะคะ"
อินทิราเชื่อว่าเจ้าเอยคงจะไม่ทำอะไรที่ทำร้ายตัวเองแน่นอนหากสบายใจขึ้นคงจะกลับมาเอง
"เฮ้อ" มือหนายกกุมขมับหนึบตั้งแต่เมื่อคืนเขาก็นอนไม่ค่อยหลับเพราะเป็นห่วงความรู้สึกเจ้าเอยก่อนหน้าเขาคิดว่าจะไม่มีเรื่องอะไรแล้วแท้ๆ
11.00 น.
"คุณน้า..สวัสดีค่ะ" อินทิรากำลังไกวเปลให้เจ้าก้อนกลมที่หลับอุตุเมื่อเห็นวารุณีเดินนำหน้าเหนือเมฆเข้ามาในบ้านจึงรีบทักทายเพราะคุ้นเคยกับวารุณีพอสมควรด้วยทางพ่อเธอก็ไปมาหาสู่บ้านของวารุณีอยู่บ่อยๆ
"ฉันจะมาคุยเรื่องเจ้าเอย..จะขอรับผิดชอบเรื่องทั้งหมด" วารุณีรับไหว้อินทิราก่อนจะมองไปที่อิทธิกรและรีบพูดถึงธุระที่เธอมาที่นี่วันนี้
เนื่องจากเธอรู้เรื่องตั้งแต่เมื่อวานที่เหนือเมฆไปบอกแม้นคราแรกจะแอบตกใจที่ลูกชายมีสัมพันธ์กับหญิงสาวที่อายุยังน้อยแถมยังเรียนไม่จบแต่เธอก็ดีใจที่จะได้มีหลาน
แถมท่าทางลูกชายเธอก็จะปักใจกับหญิงสาวคนนี้ไม่น้อยไม่อย่างนั้นคงไม่รับปากว่าจะเลิกเจ้าชู้วันนี้เธอจึงรีบมาเจรจากับทางผฝั่งผู้หญิงให้เป็นเรื่องเป็นราว
"เอยไม่อยู่หรอกครับ" อิทธิกรยกมือไหว้วารุณีก่อนจะบอกกับเธอว่าเจ้าเอยไม่อยู่
"เอยไปไหน" สิ้นเสียงอิทธิกรเหนือเมฆก็โพร่งถามด้วยสีหน้าตระหนก
"เพราะนายทำให้น้องสาวฉันต้องเตลิดไปไหนก็ไม่รู้" อิทธิกรเอ่ยเสียงแข็งหากไม่มีผู้ใหญ่อยู่ตรงนี้มีหวังเขาได้สาวหมัดใส่เหนือเมฆเป็นแน่
"ใจเย็นๆค่ะ" อินทิราจับแขนคนเป็นสามีเอาไว้หลวมๆเพื่อให้เขาใจเย็นลง
"ตายแล้วนี่ถ้าหลานฉันเป็นอันตรายจะทำยังไงล่ะ.." วารุณีบ่นอุกเจ้าเอยเตลิดไปแบบนี้ไม่รู้เลยว่าเธอจะดูแลหลานในท้องให้ปลอดภัยได้หรือเปล่า
"เอยเขียนในจดหมายว่าถ้าสบายใจแล้วจะกลับมาค่ะ" อินทิรารีบบอกกับทั้งสองให้สบายใจขึ้นเพราะเธอก็เชื่อว่าไม่นานเจ้าเอยคงจะกลับมาเองไม่อยากให้ทุกคนตีโพยตีพายไปก่อน
หลังจากที่วารุณีคุยกับทุกคนเรื่องจะรับผิดชอบในตัวเจ้าเอยพักใหญ่ตอนนี้หนูน้อยตัวกลมเอวารินทร์ก็ตื่นพอดีวารุณีจึงขอเล่นกับหลานตัวน้อยและนั่งคุยกับอินทิราถามไถ่สารทุกข์สุขดิบไปพรางๆภาษาคนที่รู้จักกันระหว่างที่อิทธิกรและเหนือเมฆแยกไปคุยกันตามลำพังตามภาษาลูกผู้ชาย
"น้าก็พึ่งรู้นะว่าเรามีลูกมีเต้าแล้วคุณอำนาจไม่เคยพูดถึงเลย" วารุณีนั่งดูหนูน้อยในชุดสีชมพูหวานคลานเล่นกลิ้งไปกลิ้งมาด้วยความเอ็นดูคิดว่าหากเธอได้มีหลานเล็กอยู่ในบ้านแบบนี้คงมีความสุขกระชุ่มกระชวยหัวใจไม่น้อยเธออยากจะรู้นักว่าอำนาจทำไมถึงไม่ยอมปริปากบอกเรื่องหลานกันบ้าง
"ตอนนี้อินก็ไม่ได้ติดต่อกับคุณพ่อแล้วค่ะ" อินทิราเอ่ยเสียงอ่อนสีหน้าของเธอเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพูดถึงตนเป็นพ่อ
"อ้าว...ทำไมอย่างนั้นล่ะหนูอิน" วารุณีถึงกับยกมือทาบอก
"คุณพ่ออินเค้าไม่อยากให้อินใช้ชีวิตอยู่กับโอบค่ะ"
"อ่อ..น้าพอจะเข้าใจแล้วล่ะ...แล้วนี่สามีเราเค้าทำงานอะไรล่ะ" วารุณีเงียบไปครู่หนึ่งก็พอจะเข้าใจในสิ่งที่อินทิราพูดเพราะเห็นอยู่แล้วว่าอิทธิกรไม่ได้มีอะไรเทียบชั้นอินทิราได้สักนิดเธอเห็นอย่างนี้แล้วจึงอยากจะช่วย
"โอบพึ่งหายป่วยตอนนี้กำลังหางานอยู่ค่ะ"
"สามีเราเรียนจบอะไรหรอก"
"วิศวะค่ะคุณน้า"
"ดีเลยเดี๋ยวน้าลองฝากงานกับพ่อตาเหนือให้มีงานทำเป็นหลักมั่นคงเดี๋ยววันนึงพ่อเราก็ยอมรับเอง" วารุณีเห็นว่าวิธีนี้ก็น่าจะทำให้อำนาจมองอิทธิกรดีขึ้นมาบ้างไม่มากก็น้อยหากอิทธิกรมีความสามารถจริงไม่ยากที่สามีของเธอจะดันให้เป็นใหญ่เป็นโตได้ในอนาคต
"จริงหรอกคะขอบคุณนะคะคุณน้า" อินทิราฉีกยิ้มกว้างมีความหวังขึ้นมาทันทีเมื่อวารุณีเอ่ยปากจะช่วยเรื่องงานของอิทธิกร
"ไม่เป็นไรจ่ะเห็นแก่หลานตัวน้อยๆคนนี้" ว่าจบก็คว้าตัวเจ้าก้อนกลมมากอดรัดฟัดเหวี่ยงด้วยความหมั่นเขี้ยว
ทางด้านเหนือเมฆที่คุยกับอิทธิกรตามลำพังวันนี้เขายอมอ่อนลงมากกล้าที่จะขอโทษในสิ่งที่ตัวเองทำผิดในอดีตโดยไม่กลัวว่าจะเสียศักดิ์ศรี
"ฉันขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา"
"ประสาทไปแล้วหรือไงเห็นแต่ก่อนเกลียดขี้หน้าฉันนักหนา" อิทธิกรจ้องหน้าเหนือเมฆด้วยสีหน้าแปลกใจที่คนหยิ่งทระนงตนอย่างเหนือเมฆวันนี้นึกครึ้มมาขอโทษเขาได้
"นายรับปากกับฉันเองนะว่าถ้าน้องฉันกลับมานายจะดูแลเธออย่างดีไม่บังคับจิตใจแล้วก็เลิกนิสัยเดิมๆ...ถ้านายผิดสัญญาข้อเดียวฉันเอาน้องฉันคืนมาแน่" อิทธิกรย้ำเตือนข้อสัญญากับเหนือเมฆอีกครั้งเพราะหากเขาผิดสัญญาแม้แต่ข้อเดียวเขาก็ไม่รีรอที่จะทวงน้องสาวของเขากลับคืนเช่นกัน
"ฉันรับปากแล้วไม่คืนคำแน่นอน" เสียงทุ้มตอบกับพร้อมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่แน่วแน่คนอย่างเขาพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว
คอนโดxx
เจ้าเอยตัดสินใจติดต่อปกรณ์เพื่อขออาศัยอยู่ในที่ของเขาสักพักเพื่อทำใจกับปัญหาที่ทำให้เธอจิตตก
"ขอบคุณนะคะที่ให้เอยมาพักอยู่ที่นี่"
"คุณเอยทำแบบนี้ที่บ้านไม่ห่วงเอาหรอกครับ" ปกรณ์ยินดีที่จะช่วยเจ้าเอยทั้งที่ปัญหาที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ก็ทำให้จิตใจของเขามัวหม่นไม่น้อยด้วยเพราะชอบเธอไปแล้วแต่ดันรู้ว่าเรื่องของเขาและเธอคงเป็นไปไม่ได้แล้ว
"เอยขอทำใจสองสามวันเท่านั้นค่ะแล้วเอยจะกลับไปเผชิญความจริง"
"ถ้ามีอะไรอยากจะระบายก็พูดกับผมได้นะครับคิดเสียว่าผมเป็นพี่ชายคนนึง" มือหนายกลูบหัวเจ้าเอยเบาๆ
"ขอบคุณนะคะขอบคุณที่ดีกับเอย" เจ้าเอยยิ้มอ่อนขอบคุรอีกฝ่ายแต่ตอนนี้เธอไม่อยากพูดถึงปัญหาตอนนี้ขอแค่พื้นที่พักใจของเธอเป็นพอ
ห้างสรรพสินค้า"แกว่าเอยอยู่ที่ไหน" ทรายแก้วเดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้ากับเกวรินทร์ในช่วงหลังเลิกเรียนสองสาวในชุดนักศึกษาตอนนี้กังวลกับเรื่องราวของเจ้าเอยอยู่ไม่น้อยไม่รู้ว่าสภาพจิตใจของเจ้าเอยตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง"เอยคงอยู่ในที่ปลอดภัยนั่นแหละแกก็รู้นี่ว่าเอยคงไม่ทำอะไรที่มันทำร้ายตัวเองหรอกสบายใจแล้วน่าจะกลับมา" เกวรินทร์แม้นจะห่วงความรู้สึกของเจ้าเอยอยู่มากแต่เธอก็ยังเชื่อลึกๆว่าคนอย่างเจ้าเอยคงไม่ทำเรื่องอะไรที่เป็นภัยแก่ตัวเองตอนนี้คงอยากพักใจพักสมองอยู่คนเดียวเท่านั้น"ไปกับพวกผม" ระหว่างที่สองสาวเดินคุยกันอยู่พรางๆจู่ๆก็มีฝรั่งตัวโตใส่ชุดดำสองคนเดินมาประกบพวกเธอก่อนจะเอ่ยสั่งเป็นภาษาไทยเสียงดังฟังชัดจนทรายแก้วตกใจยืนนิ่งอึ้งทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้จักมาก่อนว่าทั้งสองเป็นใครหรือพวกเขาอาจจะจำคนผิดก็เป็นได้ในส่วนของเกวรินทร์นั้นเธอจำได้ดีว่าสองคนนี้เป็นใครทั้งตกใจไม่น้อยไม่คิดว่าพวกเขาจะตามเธอมาถึงที่นี่ได้"อะไรกันคะพวกเราไม่รู้จักพวกคุณน่าจะจำคนผิดแล้วล่ะค่ะ" ทรายแก้วเอ่ยตอบคนทั้งสองด้วยรอยยิ้มอ่อนเป็นมารยาท"ตำรวจคะ" เกวรินทร์ชี้ไม้ชี้มือก่อนจะตะโกนว่ามีตำรวจเมื่อชายทั้งสอง
"ไม่มีอะไรค่ะแค่อยากมีเงิน" ว่าจบดวงตาน้อยๆก็หลุบมองต่ำอย่างเหนื่อยใจหากเธอรวยกว่านี้สักหน่อยคงไม่ยากเลยที่จะจัดการปัญหาของเพื่อนรักเธอได้ไม่ว่าจะเป็นออกค่ารักษาพี่ชายของเจ้าเอยและออกค่าคนงานให้เกวรินทร์หากเธอมีเงินเธอจะช่วยโดยไม่คิดเลย"จะเอาเท่าไร...จะให้ยืม" แทนไทยิ้มอ่อนเขาเสนอจะช่วยหญิงสาวโดยไม่ต้องคิดเพราะอย่างทรายแก้วเรียนอยู่แค่ปีหนึ่งเงินที่ต้องการตอนนี้คงๆม่ถึงห้าแสนเขามีให้เธอได้ยืมหรือให้ได้เลยสบายๆ"จ..จริงหรอกคะ?" คนตัวเล็กที่แก้มสองข้างป่องเพราะมีอาหารเต็มปากรีบเคี้ยวอาหารและรีบกลืนก่อนจะรีบถามชายหนุ่มตรงหน้าให้แน่ใจอีกครั้งว่าที่เขาพูดกับเธอเขาพูดจริงหรือพูดเล่น"อืม...เราก็รู้ว่าพี่มีเงิน""....." ทรายแก้วดีใจที่แทนไทจะช่วยเธอจริงๆแต่คำพูดของเขาเมื่อครู่ก็ทำให้เธออดว่าเขาว่าอวดรวยในใจไม่ได้"คิดอะไรอยู่หรือเปล่า" แทนไทจ้องมองคนตรงหน้าที่เอาแต่จ้องมองเขานิ่งจนเขามองออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ"อ่อเปล่าค่ะ.." ทรายแก้วรีบส่ายหัวหงึกหงัก"จะเอาเท่าไรว่ามา""สองแสนค่ะ""ซื้อของแบรนด์เนมหรอก" แทนไทคิดเอาไว้ไม่ผิดคาดว่าเธอน่าจะขอไม่เกินห้าแสนแต่ก็อยากรู้คำตอบว่าเ
"ไปอยู่ที่คอนโด...นี่เธอหนีไปอยู่ที่คอนโดปกรณ์งั้นหรอก" ใบหน้าคมมีสีหน้าไม่พอใจกะทันหันเมื่อพึ่งจะรู้ว่าหญิงสาวนั้นหนีไปอยู่กับคนที่เขาไม่อยากจะให้เธออยู่ใกล้ "ค่ะ..ก็เอยไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนนี่คะจะไปรบกวนเพื่อนๆเอยก็ไม่กล้าเพราะรู้ว่าเดี๋ยวทุกคนก็ตามเอยเจอ""เอาอันนั้นทิ้งกินอันนี้แทน""ทำไมล่ะคะ""ไว้ใจปกรณ์มากเลยหรือไงคิดยังไงกับเค้าบอกฉันมารักปกรณ์หรือเปล่า" เหนือเมฆจ้องหญิงสาวเขม็ง"เอยคิดกับคุณกรแค่พี่ชายค่ะไม่ได้รักเค้า""แล้วเธอรักใคร" เจ้าเอยยังไม่ยอมตอบได้แต่ยืนหน้าแดงเพราะไม่ค่อยกล้าที่จะพูดกับคนตรงหน้าเท่าไร“ฉันถามทำไมไม่ตอบ” เหนืเมฆเริ่มกัดฟันแต่ยังพยายามข่มอารมณ์"...รัก..." มือเรียวยกจิ้มไปที่หน้าอกข้างซ้ายของเหนือเมฆก่อนจะฟุบกอดซุกใบหน้านวลไปที่อกแกร่ง"เกือบที่ฉันจะฟิวส์ขาดแล้วนะยัยตัวเล็ก" คนที่กำลังจะโมโหผ่อนลมหายใจลงยิ้มร่ารวบกอดหญิงสาวเอาไว้แน่นหากเธอบอกกับเขาช้ากว่านี้อีกนิดเดียวมีหวังเขาได้ระเบิดอารมณ์เป็นแน่หลายวันต่อมา วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์แถมเป็นวันเกิดของแดเนียลเหนือเมฆจึงอาสาจัดสถานที่บ้านเป็นการฉลองวันเกิดและถือโอกาสนี้ชวนเพื่อนๆเขาและเพื้อ
เธอไม่คิดว่านิโคลัสจะมาอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ในหัวสมองของเธอตอนนี้กำลังตีกันไปหมดว่าเขามาได้อย่างไรและเขามาที่นี่ทำไมและเมื่อเขาเจอเธอแล้วจะจัดการกับเธออย่างไรตอนนี้เกวรินทร์หน้าซีดเผือดเป็นไก่ต้มเหงื่อเม็ดน้อยบนหน้าผากเริ่มไหลซิกลงมากะทันหัน"เธอ!" นิโคลัสกะว่าจะไม่สนใจเรื่องของหญิงสาวที่ขโมยเงินและทำร้ายเขาอยู่แล้วเชียวแต่เมื่อมาเจอเธอที่นี่วันนี้เขาคิดว่าจำเป็นต้องสะสางเสียหน่อย"เกว" ทรายแก้วมองหน้าเกวรินทร์ด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเพราะเธอจำหน้าชายสองคนที่เคยเข้ามาล้อมเธอกับเกวรินทร์ได้จึงรู้ได้ทันทีว่าคนที่กำลังจ้องเกวรินทร์เขม็งคือคนที่เพื่อนเธอขโมยเงินเขามา"อะไรกันครับ" แดเนียลโพร่งถามอาของเขาเหมือนที่ทุกคนก็อยากจะถามเพราะเห็นว่านิโคลัสจ้องเกวรินทร์ไม่วางสายตา"มานี่""เอ่อ.. ปล่อยฉันก่อนค่ะ" นิโคลัสลากเกวรินทร์ออกไปนอกบ้านโดยที่ไม่สนสายตาของคนอื่นที่กำลังจ้องมองด้วยความตกใจ"ด..เดี๋ยวค่ะ" ทรายแก้วและเจ้าเอยกำลังจะวิ่งตามออกไปแต่ถูกโอดินและลูคัสคนสนิทของนิโคลัสขวางเอาไว้ก่อน"ทุกคนไม่ต้องตามครับ" "นี่มันเรื่องอะไรกัน" แดเนียลรู้เอ่ยถามลูคัสและโอดินด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์นั
หลายวันต่อมาวันนี้วารุณีเข้ามาหาลูกชายและลูกสะใภ้ที่บ้านเพราะรู้ว่าเจ้าเอยย้ายมาอยู่ที่บ้านลูกชายเธอได้เป็นอาทิตย์แล้วตอนนี้ในห้องครัวของบ้านเต็มไปด้วยข้าวของมากมายที่วารุณีซื้อเอามาเพื่อเป็นของบำรุงให้ลูกสะใภ้ของเธอ"ถ้าเรายังกินของคาวไม่ค่อยได้ก็พยายามกินวิตามินที่แม่ซื้อมาให้เยอะๆล่ะแล้วผลไม้นั่นก็กินบ่อยๆนะลูกของดีๆทั้งนั้น""..ค่ะคุณแม่...เอ่อ..พี่โอบทำงานเป็นยังไงบ้างคะ""เห็นพ่อเราให้รับผิดชอบงานใหญ่อยู่นะลูกตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไรนับว่าพี่เราก็เก่งใช้ได้""รู้แบบนี้เอยก็สบายใจค่ะ"หลายวันต่อมา.. เหนือเมฆรีบเคลียงานสำคัญให้เสร็จสิ้นก่อนจะให้พชรดูแลบริษัทเพราะเขาต้องการพาภรรยาตัวน้อยของเขามาฮันนีมูนหลังจดทะเบียนเติมความหวานให้กันและกันและแล้ววันนี้เขาก็ได้พาหญิงสาวมาที่ภูเก็ตมาพักที่บ้านพักของพ่อเขาที่ซื้อเอาไว้ตั้งแต่สมัยเป็นหนุ่มๆพื้นที่ของบ้านค่อนข้างกว้างเงียบสงบและติดริมทะเลวิวสวยงามใครเห็นที่นี่เป็นต้องหลงส่วนตัวเขาเองก็ชอบที่นี่ไม่น้อยจึงอยากให้เจ้าเอยมาเห็นที่นี่"เอยอยากอยู่ที่นี่นานๆจังเลยค่ะ" ร่างบางยืนกอดคนเป็นสามีแหงนหน้ายิ้มแป้นอยู่ริมหน้าต่างบานใหญ่ที่เป็นจุดชมว
"เจ็บใจหรือเปล่าล่ะ.. เหนือเมฆไม่มีวันเลิกเจ้าชู้ได้หรอกนะรู้เอาไว้ซะด้วย”พีรยาผลักเจ้าเอยจนเธอเซเล็กน้อยทั้งยังจีบปากจีบคอพูดย้ำให้เจ้าเอยได้เจ็บใจ ในส่วนของเจ้าเอยเธอไม่มีแรงโต้ตอบอะไรทำได้แค่ยืนปาดน้ำตากับภาพที่เห็น"มานี่.." พีรยาดึงมือเจ้าเอยให้เดินตามเธอขึ้นมาจนมาถึงผาชัน"พาเอยมาที่นี่ทำไม""รู้หรือเปล่าที่ฉันต้องการฆ่านังวิเวียนเพราะอะไร" พีรยาผลักเจ้าเอยต้อนไปที่ผาชันจนสาวเจ้าเริ่มหน้าซีดเผือดกลัวหญิงสาวตรงหน้าจับใจ"คุณพลอย" "เพราะมันเอากับเหนือเมฆยังไงล่ะ...รู้หรือยังว่าเหนือเมฆเอาผู้หญิงไม่เลือกหน้ารู้ทั้งรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทคู่หมั้นของตัวเองก็ยังไม่เว้น""ฮือๆๆ..." ยิ่งได้ฟังที่วิเวียนพูดความเสียใจและความกลัวก็ประดังประเดกันเข้ามาจนเจ้าเอยปล่อยโฮสะอึกสะอื้นตัวโยนเรื่องนี้เหนือเมฆไม่เคยเล่าให้เธอฟังแม้แต่น้อยผิดที่เธอเองจริงๆที่ให้ใจและไว้ใจเหนือเมฆเร็วเกินไปเพี๊ยะ"โอ้ยย.. ""คนอย่างแกมันมีดีกว่าฉันตรงไหน" พีรยายิ่งเห็นเจ้าเอยทำท่าทางอ่อนแอเธอก็ยิ่งหมั่นไส้เธอวาดแขนเป็นวงกว้างฟาดมือเรียวใบที่ใบหน้าเจ้าเอยจนเธอล้มลงพลั้กกก"อ๊ายยยยย..." ไม่ทันที่เจ้า
หลายวันต่อมาวันนี้อิทธิกรพาครอบครัวมาเยี่ยมอำนาจเพราะอำนาจเริ่มยอมรับในตัวอิทธิกรแล้วด้วยเห็นว่าอิทธิกรมีงานการทำที่มั่นคงแถมยังเก่งมากๆเขารู้จากคำชมของนภดลที่ชมอิทธิกรไม่ขาดปาก"ผมขอบคุณคุณพ่อนะครับที่ยอมรับผม" อิทธิกรมานั่งคุยกันกับอำนาจที่ห้องรับแขกระหว่างที่อินทิราพาลูกสาวของเขาเดินเล่นอยู่ที่สวนหน้าบ้าน"ฉันก็ต้องขอโทษด้วยที่ก่อนหน้าทำไม่ดีเอาไว้""ผมเข้าใจครับว่าคุณพ่อรักอินมาก" อิทธิกรไม่เคยโกรธอำนาจแม้นแต่น้อยหากเป็นเขาก็อยากให้ลูกตัวเองได้คู่ครองที่ดีเช่นกัน"ตั้งใจทำงานหาประสบการณ์ให้ดีล่ะอีกไม่กี่ปีฉันก็จะเกษียณตัวเองแล้วแกจะได้เข้ามาบริหารแทนฉัน" อำนาจคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องฝากบริษัทให้กับอิทธิกรเพราะเชื่อใจว่าลูกเขยของเขาจะจัดการทุกอย่างแทนเขาได้"คือผมไม่มั่นใจว่าผมจะบริหารองค์กรใหญ่ขนาดนี้ได้" อิทธิกรถึงกับไปไม่เป็นเมื่ออีกฝ่ายมอบหมายสิ่งสำคัญให้"เชื่อมั่นในตัวเองเหมือนที่เชื่อมั่นว่าจะดูแลลูกสาวกับหลานฉันได้" แม้นอิทธิกรจะไม่เชื่อว่าตัวเองจะทำได้แต่อำนาจเห็นว่าความสามารถที่อิทธิกรมีจากผลงานที่ผ่านมาระหว่างที่อิทธิกรทำงานในบริษัทของนภดลเขาก็เห็นแล้วว่าไม่ยา
"แกใจร้ายกับพวกฉันมากเลยนะที่ไม่ยอมติดต่อหากันบ้างเลย" ทรายแก้วหยิบขนมเข้าปากไปด้วยบ่นเจ้าเอยไปด้วยเพราะเจ้าเอยทำให้พวกเธอทุกข์ใจที่คิดว่าเสียเพื่อนรักไปตั้งหลายปี"ฉันกลัวว่าคุณเหนือจะรู้ว่าฉันยังอยู่ฉันไม่อยากเจอเค้า" ที่เจ้าเอยให้คนรู้น้อยที่สุดว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ก็เพราะกลัวว่าเหนือเมฆจะตามเธอเจอ"แกโกรธคุณเหนือมากเลยหรอก" เกวรินทร์รู้ดีว่าเรื่องครั้งนั้นเป็นฝีมือพีรยาแต่ก็ไม่รู้ว่าเพื่อนเธอฝังใจเรื่องอะไรถึงยอมให้อภัยเหนือเมฆไม่ได้"ตอนนี้เฉยๆแล้วล่ะฉันไม่อยากกลับไปเจ็บเพราะเค้าอีกเด็ดขาด" แม้นเจ้าเอยจะรู้ว่าครั้งนั้นที่เหนือเมฆทำผิดด้วยฤทธิ์ยาแต่ภาพมันก็ยังติดตาเธอไม่หายไม่รู้อีกด้วยว่าเขาจะกลับไปเป็นคนเจ้าชู้เหมือนเดิมอีกหรือเปล่าเธอยิ่งคิดก็ยิ่งกลัวจึงไม่อยากเสี่ยงกลับไปอยู่กลับไปรักกับคนอย่างเหนือเมฆอีกตอนนี้เธอมีแค่ลูกก็พอแล้ว"แต่เรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือยัยพลอยทั้งนั้นนะแถมตอนที่ผ่านมาคุณเหนือดูพยายามตามหาแกตลอดไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนเลยด้วย" ทรายแก้วไม่ได้จะพูดเข้าข้างเหนือเมฆแต่เวลาที่ผ่านมาเขาทำให้พวกเธอได้เห็นว่าเขาไม่มีวันลืมเจ้าเอย"ฉันรู้...แต่ฉันลืมเรื่องราวตอนน