ตอนที่26 หนี

"ฉันจะรับผิดชอบเอยทุกอย่างนายไม่ต้องห่วง"

เหนือเมฆไม่คิดจะโต้ตอบอิทธิกรเพราะรู้ว่าตัวเองผิดเขายกมือหนาปาดเลือดที่ริมฝีปากและรีบขอรับผิดชอบเจ้าเอยกับอิทธิกรอย่างลูกผู้ชาย

"ฉันสัญญาว่าจะดูแลเจ้าเอยอย่างดีและจะไม่มีเรื่องผู้หญิงอีกแน่นอนแล้วฉันจะพาคุณแม่มาสู่ขอให้เร็วที่สุดนายไม่ต้องห่วง"  ว่าจบก็เดินหันหลังกลับไปที่รถ

"......"   อิทธิกรยืนกำมือแน่นน้ำตาคลอตอนนี้เขาอยู่ในอารมณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ซึ่งเรื่องนี้อิทธิกรก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะยังไงเหนือเมฆก็ต้องรับผิดชอบเจ้าเอยในเมื่อเรื่องมันเลยเถิดมาจนน้องของเขาตั้งท้องแล้ว

วันต่อมา

"ทำไมทำแบบนี้นะเอย"  อิทธิกรกำจดหมายของเจ้าเอยเอาไว้แน่นเมื่อรู้ว่าน้องสาวขอหนีปัญหาไปทำใจไม่เข้าใจว่าเจ้าเอยไม่รู้หรืออย่างไรว่าทำแบบนี้แล้วเขาจะเป็นห่วงแค่ไหน

"อย่าพึ่งเครียดไปเลยค่ะโอบเอยบอกเองนี่คะว่าสบายใจแล้วจะกลับมาให้เวลาเอยหน่อยนะคะ"

อินทิราเชื่อว่าเจ้าเอยคงจะไม่ทำอะไรที่ทำร้ายตัวเองแน่นอนหากสบายใจขึ้นคงจะกลับมาเอง

"เฮ้อ" มือหนายกกุมขมับหนึบตั้งแต่เมื่อคืนเขาก็นอนไม่ค่อยหลับเพราะเป็นห่วงความรู้สึกเจ้าเอยก่อนหน้าเขาคิดว่าจะไม่มีเรื่องอะไรแล้วแท้ๆ

11.00 น.

"คุณน้า..สวัสดีค่ะ"  อินทิรากำลังไกวเปลให้เจ้าก้อนกลมที่หลับอุตุเมื่อเห็นวารุณีเดินนำหน้าเหนือเมฆเข้ามาในบ้านจึงรีบทักทายเพราะคุ้นเคยกับวารุณีพอสมควรด้วยทางพ่อเธอก็ไปมาหาสู่บ้านของวารุณีอยู่บ่อยๆ

"ฉันจะมาคุยเรื่องเจ้าเอย..จะขอรับผิดชอบเรื่องทั้งหมด"  วารุณีรับไหว้อินทิราก่อนจะมองไปที่อิทธิกรและรีบพูดถึงธุระที่เธอมาที่นี่วันนี้

เนื่องจากเธอรู้เรื่องตั้งแต่เมื่อวานที่เหนือเมฆไปบอกแม้นคราแรกจะแอบตกใจที่ลูกชายมีสัมพันธ์กับหญิงสาวที่อายุยังน้อยแถมยังเรียนไม่จบแต่เธอก็ดีใจที่จะได้มีหลาน

แถมท่าทางลูกชายเธอก็จะปักใจกับหญิงสาวคนนี้ไม่น้อยไม่อย่างนั้นคงไม่รับปากว่าจะเลิกเจ้าชู้วันนี้เธอจึงรีบมาเจรจากับทางผฝั่งผู้หญิงให้เป็นเรื่องเป็นราว

"เอยไม่อยู่หรอกครับ"  อิทธิกรยกมือไหว้วารุณีก่อนจะบอกกับเธอว่าเจ้าเอยไม่อยู่

"เอยไปไหน"  สิ้นเสียงอิทธิกรเหนือเมฆก็โพร่งถามด้วยสีหน้าตระหนก

"เพราะนายทำให้น้องสาวฉันต้องเตลิดไปไหนก็ไม่รู้"  อิทธิกรเอ่ยเสียงแข็งหากไม่มีผู้ใหญ่อยู่ตรงนี้มีหวังเขาได้สาวหมัดใส่เหนือเมฆเป็นแน่

"ใจเย็นๆค่ะ" อินทิราจับแขนคนเป็นสามีเอาไว้หลวมๆเพื่อให้เขาใจเย็นลง

"ตายแล้วนี่ถ้าหลานฉันเป็นอันตรายจะทำยังไงล่ะ.."  วารุณีบ่นอุกเจ้าเอยเตลิดไปแบบนี้ไม่รู้เลยว่าเธอจะดูแลหลานในท้องให้ปลอดภัยได้หรือเปล่า

"เอยเขียนในจดหมายว่าถ้าสบายใจแล้วจะกลับมาค่ะ"  อินทิรารีบบอกกับทั้งสองให้สบายใจขึ้นเพราะเธอก็เชื่อว่าไม่นานเจ้าเอยคงจะกลับมาเองไม่อยากให้ทุกคนตีโพยตีพายไปก่อน

   หลังจากที่วารุณีคุยกับทุกคนเรื่องจะรับผิดชอบในตัวเจ้าเอยพักใหญ่ตอนนี้หนูน้อยตัวกลมเอวารินทร์ก็ตื่นพอดีวารุณีจึงขอเล่นกับหลานตัวน้อยและนั่งคุยกับอินทิราถามไถ่สารทุกข์สุขดิบไปพรางๆภาษาคนที่รู้จักกันระหว่างที่อิทธิกรและเหนือเมฆแยกไปคุยกันตามลำพังตามภาษาลูกผู้ชาย

"น้าก็พึ่งรู้นะว่าเรามีลูกมีเต้าแล้วคุณอำนาจไม่เคยพูดถึงเลย"  วารุณีนั่งดูหนูน้อยในชุดสีชมพูหวานคลานเล่นกลิ้งไปกลิ้งมาด้วยความเอ็นดูคิดว่าหากเธอได้มีหลานเล็กอยู่ในบ้านแบบนี้คงมีความสุขกระชุ่มกระชวยหัวใจไม่น้อยเธออยากจะรู้นักว่าอำนาจทำไมถึงไม่ยอมปริปากบอกเรื่องหลานกันบ้าง

"ตอนนี้อินก็ไม่ได้ติดต่อกับคุณพ่อแล้วค่ะ"   อินทิราเอ่ยเสียงอ่อนสีหน้าของเธอเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพูดถึงตนเป็นพ่อ

"อ้าว...ทำไมอย่างนั้นล่ะหนูอิน"  วารุณีถึงกับยกมือทาบอก

"คุณพ่ออินเค้าไม่อยากให้อินใช้ชีวิตอยู่กับโอบค่ะ"

"อ่อ..น้าพอจะเข้าใจแล้วล่ะ...แล้วนี่สามีเราเค้าทำงานอะไรล่ะ"   วารุณีเงียบไปครู่หนึ่งก็พอจะเข้าใจในสิ่งที่อินทิราพูดเพราะเห็นอยู่แล้วว่าอิทธิกรไม่ได้มีอะไรเทียบชั้นอินทิราได้สักนิดเธอเห็นอย่างนี้แล้วจึงอยากจะช่วย

"โอบพึ่งหายป่วยตอนนี้กำลังหางานอยู่ค่ะ"

"สามีเราเรียนจบอะไรหรอก"

"วิศวะค่ะคุณน้า"

"ดีเลยเดี๋ยวน้าลองฝากงานกับพ่อตาเหนือให้มีงานทำเป็นหลักมั่นคงเดี๋ยววันนึงพ่อเราก็ยอมรับเอง"   วารุณีเห็นว่าวิธีนี้ก็น่าจะทำให้อำนาจมองอิทธิกรดีขึ้นมาบ้างไม่มากก็น้อยหากอิทธิกรมีความสามารถจริงไม่ยากที่สามีของเธอจะดันให้เป็นใหญ่เป็นโตได้ในอนาคต

"จริงหรอกคะขอบคุณนะคะคุณน้า"  อินทิราฉีกยิ้มกว้างมีความหวังขึ้นมาทันทีเมื่อวารุณีเอ่ยปากจะช่วยเรื่องงานของอิทธิกร

"ไม่เป็นไรจ่ะเห็นแก่หลานตัวน้อยๆคนนี้"  ว่าจบก็คว้าตัวเจ้าก้อนกลมมากอดรัดฟัดเหวี่ยงด้วยความหมั่นเขี้ยว

   ทางด้านเหนือเมฆที่คุยกับอิทธิกรตามลำพังวันนี้เขายอมอ่อนลงมากกล้าที่จะขอโทษในสิ่งที่ตัวเองทำผิดในอดีตโดยไม่กลัวว่าจะเสียศักดิ์ศรี

"ฉันขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา"

"ประสาทไปแล้วหรือไงเห็นแต่ก่อนเกลียดขี้หน้าฉันนักหนา"   อิทธิกรจ้องหน้าเหนือเมฆด้วยสีหน้าแปลกใจที่คนหยิ่งทระนงตนอย่างเหนือเมฆวันนี้นึกครึ้มมาขอโทษเขาได้

"นายรับปากกับฉันเองนะว่าถ้าน้องฉันกลับมานายจะดูแลเธออย่างดีไม่บังคับจิตใจแล้วก็เลิกนิสัยเดิมๆ...ถ้านายผิดสัญญาข้อเดียวฉันเอาน้องฉันคืนมาแน่"   อิทธิกรย้ำเตือนข้อสัญญากับเหนือเมฆอีกครั้งเพราะหากเขาผิดสัญญาแม้แต่ข้อเดียวเขาก็ไม่รีรอที่จะทวงน้องสาวของเขากลับคืนเช่นกัน

"ฉันรับปากแล้วไม่คืนคำแน่นอน"   เสียงทุ้มตอบกับพร้อมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่แน่วแน่คนอย่างเขาพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว

คอนโดxx

 เจ้าเอยตัดสินใจติดต่อปกรณ์เพื่อขออาศัยอยู่ในที่ของเขาสักพักเพื่อทำใจกับปัญหาที่ทำให้เธอจิตตก

"ขอบคุณนะคะที่ให้เอยมาพักอยู่ที่นี่"

"คุณเอยทำแบบนี้ที่บ้านไม่ห่วงเอาหรอกครับ"  ปกรณ์ยินดีที่จะช่วยเจ้าเอยทั้งที่ปัญหาที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ก็ทำให้จิตใจของเขามัวหม่นไม่น้อยด้วยเพราะชอบเธอไปแล้วแต่ดันรู้ว่าเรื่องของเขาและเธอคงเป็นไปไม่ได้แล้ว

"เอยขอทำใจสองสามวันเท่านั้นค่ะแล้วเอยจะกลับไปเผชิญความจริง"

"ถ้ามีอะไรอยากจะระบายก็พูดกับผมได้นะครับคิดเสียว่าผมเป็นพี่ชายคนนึง" มือหนายกลูบหัวเจ้าเอยเบาๆ

"ขอบคุณนะคะขอบคุณที่ดีกับเอย"   เจ้าเอยยิ้มอ่อนขอบคุรอีกฝ่ายแต่ตอนนี้เธอไม่อยากพูดถึงปัญหาตอนนี้ขอแค่พื้นที่พักใจของเธอเป็นพอ