ตอนที่27 ขโมยเงิน

ห้างสรรพสินค้า

"แกว่าเอยอยู่ที่ไหน" ทรายแก้วเดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้ากับเกวรินทร์ในช่วงหลังเลิกเรียนสองสาวในชุดนักศึกษาตอนนี้กังวลกับเรื่องราวของเจ้าเอยอยู่ไม่น้อยไม่รู้ว่าสภาพจิตใจของเจ้าเอยตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

"เอยคงอยู่ในที่ปลอดภัยนั่นแหละแกก็รู้นี่ว่าเอยคงไม่ทำอะไรที่มันทำร้ายตัวเองหรอกสบายใจแล้วน่าจะกลับมา"  เกวรินทร์แม้นจะห่วงความรู้สึกของเจ้าเอยอยู่มากแต่เธอก็ยังเชื่อลึกๆว่าคนอย่างเจ้าเอยคงไม่ทำเรื่องอะไรที่เป็นภัยแก่ตัวเองตอนนี้คงอยากพักใจพักสมองอยู่คนเดียวเท่านั้น

"ไปกับพวกผม"  ระหว่างที่สองสาวเดินคุยกันอยู่พรางๆจู่ๆก็มีฝรั่งตัวโตใส่ชุดดำสองคนเดินมาประกบพวกเธอก่อนจะเอ่ยสั่งเป็นภาษาไทยเสียงดังฟังชัดจนทรายแก้วตกใจยืนนิ่งอึ้งทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้จักมาก่อนว่าทั้งสองเป็นใครหรือพวกเขาอาจจะจำคนผิดก็เป็นได้

ในส่วนของเกวรินทร์นั้นเธอจำได้ดีว่าสองคนนี้เป็นใครทั้งตกใจไม่น้อยไม่คิดว่าพวกเขาจะตามเธอมาถึงที่นี่ได้

"อะไรกันคะพวกเราไม่รู้จักพวกคุณน่าจะจำคนผิดแล้วล่ะค่ะ"  ทรายแก้วเอ่ยตอบคนทั้งสองด้วยรอยยิ้มอ่อนเป็นมารยาท

"ตำรวจคะ" เกวรินทร์ชี้ไม้ชี้มือก่อนจะตะโกนว่ามีตำรวจเมื่อชายทั้งสองหันตามทางที่เธอชี้ได้สาวเจ้าก็รีบดึงมือทรายแก้วให้วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

  สองสาวตาลีตาเหลือกมาจนถึงลานจอดรถที่ทรายแก้วจอดเอาไว้

"เล่ามาว่ามันเรื่องอะไร" ทรายแก้วเข้ามาในรถพร้อมเกวรินทร์ได้ก็เอ่ยถามเพื่อนสาวเสียงแข็งเพราะพฤติกรรมหลบหนีของเกวรินทร์ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนเธอรู้จักกับสองคนนั้น

"ไปห้องฉันก่อนเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง"  เกวรินทร์ไม่พร้อมที่จะอธิบายตอนนี้เพราะกลัวว่าคนพวกนั้นจะตามมาได้

ครู่ต่อมา

ไม่นานนักทรายแก้วก็ขับรถมาถึงหอพักของเกวรินทร์และรีบขึ้นไปคุยกันด้านบน

เกวรินทร์เริ่มเล่าให้ทรายแก้วฟังทุกอย่างหลังจากเข้ามาถึงห้อง

ครั้งเมื่อปิดเทอมที่ผ่านมาหญิงสาวเห็นว่าที่สวนวิกฤตหนักหากไม่มีคนงานช่วยเก็บผลผลิตทุกอย่างก็จะเน่าคาต้นไม่ได้กำไรอะไรงอกเงย

เกวรินทร์จึงทำตัวเป็นหัวขโมยเพราะตอนนั้นเธอไม่มีทางเลือกด้วยอยากมีเงินมาจ้างคนงานเก็บผลผลิตเพราะหากพ่อกับแม่เธอไม่ได้เงินจากการขายผลผลิตไปใช้หนี้ที่ก็ต้องถูกยึด

เธอบุกเข้าไปในบ้านพักที่นิโคลัสนักธุรกิจหนุ่มใหญ่ชาวอเมริกาที่มาพักผ่อนที่เมืองไทย

เธอปลอมตัวบอกกับเขาว่าเป็นแม่บ้านหลังจากนั้นพอได้โอกาสจึงขโมยเงินของนิโคลัสมาสองแสนทั้งยังทำร้ายเขาบาดเจ็บก่อนจะหนีออกไปด้วยและเธอก็ไม่คิดว่านิโคลัสจะตามเธอมาถึงกรุงเทพได้เท่ากับว่าตอนนี้เธอก็น่าจะไม่ปลอดภัยเพราะคนที่ตามเธอมารวยและมีอิทธิพลที่เรียกได้ว่าระดับมาเฟียก็ว่าได้

"นี่อย่าบอกนะว่าพวกนั้นจะตามมาเอาชีวิตแก"   ทรายแก้วฟังเรื่องราวทั้งหมดก็กุมขมับหนึบ

"น่าจะเป็นอย่างนั้น"  เกวรินทร์ก้มหน้างุด

"โถ่เอ้ย...ทำไมทำอะไรไม่คิดแบบนี้นะ"  

"ก็ฉันไม่มีทางเลือกนี่ตอนนั้นยังไงก็ต้องหาคนงานไม่อย่างนั้นที่พ่อกับแม่ฉันก็ต้องถูกยึด" 

"เฮ้อ.. เอาไงต่อล่ะทีนี้"  ทรายแก้วถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก

"ฉันว่าจะขาดเรียนสักสองสามวันกลัวว่าคนพวกนั้นจะตามไปถึงมหาลัย"

"อืม.. ดีแล้ว.. เอ่อ...แล้วเงินที่แกขโมยเค้ามาเท่าไรเผื่อหาไปคืนแล้วเรื่องจะจบ"  ทรายแก้วก็ว่าจะแนะนำให้เพื่อนเธอทำแบบนี้เช่นกัน

"สองแสน"  

"ห้ะ..แล้วพ่อกับแม่แกรู้หรือเปล่า"  ทรายแก้วสบถเสียงดังลั่นห้อง

"ไม่อะ..ฉันบอกว่าฉันถูกหวย"  เกวรินทร์ส่ายหัวเบาๆ

"โอ้ย..ตาย.."  ทรายแก้วยกมือเรียวกุมหัวก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มของเพื่อนตอนนี้เธอมืดแปดด้านไม่รู้จะช่วยเพื่อนรักเธอยังไงเลย

สามวันต่อมา

"เฮ้อ..ฉันจะช่วยแกยังไงดีเกวทำไมเพื่อนฉันต้องมามีปัญหาพร้อมๆกันด้วยเนี่ย"   วันเสาร์นี้เป็นเหมือนเดิมที่ทรายแก้วจะกลับมาช่วยงานที่ร้านตั้งแต่วันที่รู้ปัญหาของเกวรินทร์จนถึงวันนี้เธอก็เครียดไม่หายจนไม่เป็นอันทำงาน

"เป็นอะไรลูกหน้าหงอยๆ"  กิ่งกาญจน์สังเกตลูกสาวเธอตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วว่าไม่ค่อยจะสดชื่น

"เปล่าค่ะวันนี้อากาศร้อนเลยเหนื่อยๆ"

"วันนี้เอาขนมไปที่บ้านคุณน้ำทิพย์เหมือนเดิมนะลูก"

"ค่ะแม่"  ว่าจบก็เดินไปหยิบตระกร้าขนมบนโต๊ะออกจากร้านไป

12.00 น.

"ไม่มีคนอยู่งั้นหรอก"  ทรายแก้วลงจากรถเก๋งของเธอได้ก็เดินถือตระกร้าที่มีแต่กล่องขนมหวานของน้ำทิพย์เข้ามาในบ้านโดยถือวิสาสะเพราะเธอเห็นประตูเปิดเอาไว้เมื่อเดินมาจนถึงหลังบ้านมาที่สวนหย่อมริมแม่น้ำก็ไม่ยักจะเห็นใครสักคน

"ทรายแก้ว"  แทนไทเดินลงมาจากชั้นบนเพราะเห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าทรายแก้วจอดรถแล้วเข้ามาในบ้านเขารู้ว่าเธอมาส่งขนมเพราะคุณยายของเขาบอกเอาไว้ก่อนจะออกไปตรวจสุขภาพพร้อมดาวเรืองเมื่อช่วงสาย

"คุณแทน"

"เอาขนมมาส่งใช่หรือเปล่า"  

"ค่ะ... แล้วคุณยายไม่อยู่หรอกคะ" สาวเจ้ายื่นตระกร้าขนมให้แทนไท

"ออกไปตรวจสุขภาพกับป้าดาวน่ะบ่ายๆน่าจะกลับ"

"อ่อค่ะ..งั้นฉันกลับแล้วนะคะ."  เมื่อเสร็จธุระแล้วทรายแก้วจึงขอตัวกลับ

"นี่จะรีบกลับไปไหนอยู่ทานข้าวเที่ยงกับพี่ก่อนสิ"  แทนไทรั้งมือหญิงสาวเอาไว้เพราะอยากให้เธออยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนเนื่องจากที่เจอกันครั้งนั้นยังไม่ได้มีโอกาสคุยกันเลย 

"ฉันไม่หิวค่ะ" ทรายแก้วตอบกลับด้วยสีหน้าละห้อยเธอไม่มีกะจิตกะใจจะทานอะไรทั้งนั้นเพราะยังคงเครียดเรื่องเพื่อนๆอยู่ตลอด 

"นี่วันนี้ป้าดาวทำไก่ตุ๋นส่วนของหวานก็ลูกตาลลอยแก้ว"  แทนไทเอาของโปรดของหญิงสาวมาล่อเพราะจำได้ดีว่ายัยเด็กขี้แยที่เขาชอบไปเล่นด้วยเมื่อก่อนนั้นชอบเมนูนี้เป็นชีวิตจิตใจ

"อึก..."  คนที่ทานอะไรไม่ค่อยลงเมื่อได้ยินชื่อเมนูโปรดก็ยืนนิ่งกลืนน้ำลายอึกใหญ่

"ไปทานเพื่อนพี่หน่อยสิ"  แทนไทดูออกว่าหญิงสาวคงไม่ปฏิเสธดังนั้นจึงรีบจูงมือเธอให้เดินตามมาที่โต๊ะอาหาร

ครู่ต่อมา

"นี่หรอกไม่หิว"  แทนไทนั่งมองหญิงสาวที่กำลังเคี้ยวอาหารคำโตจนแก้มป่องนี่หรือที่เธอบอกไม่หิว

"ก็ไม่ค่อยหิวเท่าไรค่ะ"  ทรายแก้วส่ายหัวเบาๆ

"พี่เห็นหน้าเราเศร้าๆนะเป็นอะไรหรือเปล่า"  แทนไทว่าจะถามตั้งแต่เห็นเธอคราแรกแล้วเพราะวันนี้เธอดูไม่ค่อยสดใสเหมือนก่อนหน้าที่เจอ