ตอนที่30 ข้อตกลง

เธอไม่คิดว่านิโคลัสจะมาอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ในหัวสมองของเธอตอนนี้กำลังตีกันไปหมดว่าเขามาได้อย่างไรและเขามาที่นี่ทำไมและเมื่อเขาเจอเธอแล้วจะจัดการกับเธออย่างไรตอนนี้เกวรินทร์หน้าซีดเผือดเป็นไก่ต้มเหงื่อเม็ดน้อยบนหน้าผากเริ่มไหลซิกลงมากะทันหัน

"เธอ!"  นิโคลัสกะว่าจะไม่สนใจเรื่องของหญิงสาวที่ขโมยเงินและทำร้ายเขาอยู่แล้วเชียวแต่เมื่อมาเจอเธอที่นี่วันนี้เขาคิดว่าจำเป็นต้องสะสางเสียหน่อย

"เกว"  ทรายแก้วมองหน้าเกวรินทร์ด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเพราะเธอจำหน้าชายสองคนที่เคยเข้ามาล้อมเธอกับเกวรินทร์ได้จึงรู้ได้ทันทีว่าคนที่กำลังจ้องเกวรินทร์เขม็งคือคนที่เพื่อนเธอขโมยเงินเขามา

"อะไรกันครับ"  แดเนียลโพร่งถามอาของเขาเหมือนที่ทุกคนก็อยากจะถามเพราะเห็นว่านิโคลัสจ้องเกวรินทร์ไม่วางสายตา

"มานี่"

"เอ่อ.. ปล่อยฉันก่อนค่ะ"   นิโคลัสลากเกวรินทร์ออกไปนอกบ้านโดยที่ไม่สนสายตาของคนอื่นที่กำลังจ้องมองด้วยความตกใจ

"ด..เดี๋ยวค่ะ"  ทรายแก้วและเจ้าเอยกำลังจะวิ่งตามออกไปแต่ถูกโอดินและลูคัสคนสนิทของนิโคลัสขวางเอาไว้ก่อน

"ทุกคนไม่ต้องตามครับ"  

"นี่มันเรื่องอะไรกัน"  แดเนียลรู้เอ่ยถามลูคัสและโอดินด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์นักเพราะไม่รู้เลยว่าที่อาของเขาลากเกวรินทร์ไปแบบนั้นทำไม

"ที่นายเป็นแบบนี้ก็เพราะว่า...."

ลูคัสและโอดินรีบอธิบายเรื่องนี้ให้ทุกคนฟังอย่างรวดเร็วว่าเกวรินทร์ทำเรื่องอะไรไว้บ้างทุกคนจะได้เข้าใจในการกระทำของเจ้านายของพวกเขา

"แต่เพื่อนฉันมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนั้นนะ.."   เมื่อฟังโอดินอธิบายจบทรายแก้วก็เอ่ยโพร่งปกป้องเพื่อนแม้นจะรู้ว่าเพื่อนผิดแต่ก็อยากให้ทุกคนได้รู้ว่าเกวรินทร์จำเป็นที่ต้องทำแบบนั้นจริงๆ

"ทราย..แกรู้เรื่องหรอก"  เจ้าเอยว่าตกใจเรื่องที่เกวรินทร์ทำตอนนี้ยังตกใจมากกว่าที่ทรายแก้วรู้เรื่องนี้ด้วย

"อืม"

"ที่เกวมันต้องทำเพราะไม่อยากให้สวนถูกยึด"

"....."  แทนไทที่ฟังอยู่อย่างเงียบๆพอจะรู้แล้วว่าทรายแก้วยืมเงินของเขาไปช่วยใครแต่นั่นนิโคลัสเขาดูไม่ออกเลยว่าถ้าคืนเงินไปแล้วนิโคลัสจะยอมจบหรือเปล่า

"คุณแทนคะช่วยไปเจรจากับเค้าให้หน่อยเอาเงินที่ฉันขอให้เค้านะคะ"  ทรายแก้วดึงมือแทนไทขอร้องให้เขารีบไปช่วยเกวรินทร์

"เรื่องเงินไม่มีปัญหา... แล้วแกว่าคุณอาจะเอาไงแดเนียล"  แทนไทไม่ได้ติดปัญหาเรื่องเงินแต่เขารู้ว่านิโคลัสคงจะไม่จบด้วยเงินจึงหันไปถามแดเนียลถึงทางออกที่ดีเพราะรู้ว่าแดเนียลรู้ใจนิโคลัสที่สุด

"ฉันว่าอาฉันไม่จบด้วยแค่เงิน"   แดเนียลจนปัญญาเลยครั้งนี้เพราะเกวรินทร์ไม่ใช่แค่ขโมยเงินแต่เล่นทำร้ายอาของเขาด้วยนี่สิเรื่องใหญ่

"อาคุณแดเนียลจะเอาอะไรบ้างคะถึงจะยอมจบเอยจะให้คุณเหนือหามาให้ค่ะ"   เจ้าเอยรีบโพร่งถามแดเนียลเพราะเธอไม่อยากให้เรื่องนี้มันจบ

"....."   เหนือเมฆหน้าเจื่อนอยู่หลังภรรยาตัวเล็กที่ดูจะห่วงเพื่อนจนพูดอะไรไม่ปรึกษาเขาหากนิโคลัสอยากได้อะไรที่เขาหาไม่​ได้มาแลกจะทำยังไง

"เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาเดี๋ยวเรารอให้อาผมคุยกับเกวจบก่อนดีกว่าแล้วค่อยดูกันอีกที"    แดเนียลดูเรื่องนี้ไม่ออกว่าอาของเขาจะเอาอย่างไรกับความผิดของเกวรินทร์เพราะเธอเป็นผู้หญิงแถมยังทำไปเพราะความจำเป็นและคิดน้อยเกินไป

ทางด้านเกวรินทร์ตอนนี้ถูกนิโคลัสลากขึ่นมาคุยกันบนรถตู้คันหรูสาวเจ้านั่งเกร็งจนตะคริวแทบจะกินอยู่แล้วเพราะกลัวอีกฝ่ายจะแค้นแล้วทำร้ายเธอกลับ

"ฉันขอโทษกับเรื่องครั้งนั้น"   หญิงสาวรีบเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายเสียงสั่น

"ฉันควรจะจับเธอส่งตำรวจดีหรือเปล่า"  ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเขาเกลียดที่สุดพวกหัวขโมย

"ฉันอยากรู้เหตุผลว่าทำไมเธอถึงกล้าขโมยเงินของฉันและทำร้ายฉันแบบนั้นเธอทำกับใครมาบ้าง"

"ฉันไม่เคยทำกับใครนอกจากคุณ.. คุณอย่าเอาเรื่องฉันเลยนะคะที่ฉันต้องทำแบบนั้นเพราะที่สวนผลไม้ของแม่ฉันจะถูกยึดถ้าฉันไม่ขโมยเงินคุณไปจ้างคนงานมาทำสวนผลผลิตก็จะเสียคาต้นแม่กับพ่อฉันก็จะไม่ได้ขายแล้วก็จะไม่มีเงินมาจ่ายหนี้"

"เธอถึงต้องมาทำร้ายฉันเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองงั้นสิ"   นิโคลัสคิดว่าการที่หญิงสาวใช้ข้ออ้างในความจำเป็นแบบนี้ขโมยเงินของเขาเท่ากับผลักภาระมาให้เขาทั้งที่เขาก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลยนึกแล้วก็ยิ่งโมโห

"ฉันขอโทษจริงๆค่ะ"  เกวรินทร์เธอรู้สึกผิดจริงๆไม่ใช่เพียงพูดเพื่อให้อีกฝ่ายหายโกรธ

"ฉันมีข้อแลกเปลี่ยนถ้าเธอไม่อยากให้ฉันดำเนินคดี"

"อะไรหรอกคะ"

"ฉันจะไม่เอาเงินคืนและไม่ส่งเธอให้ตำรวจแต่เธอจะต้องไปบอกกับพ่อแม่เธอซะว่าเธอทำผิดอะไร"   

"ไม่ค่ะพ่อตีฉันตายแน่เลยมีอย่างอื่นให้ฉันเลือกหรือเปล่าคะ"  หญิงสาวยอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้

"งั้นก็มีอีกอย่างเมื่อเธอเรียนจบเธอต้องมาทำงานใช้หนี้ฉัน"  

"ได้ค่ะ..ฉันรับปากค่ะ..."   เกวรินทร์เห็นว่าข้อนี้น่าสนใจจึงตกปากรับคำโดยไม่ลังเล

ครู่ต่อมา

หลังจากนิโคลัสและเกวรินทร์ตกลงกันได้ทุกคนก็ค่อยโล่งใจและดำเนินกิจกรรมกันต่อส่วนนิโคลัสและแดเนียลก็แยกมาคุยกันตามลำพังเพราะนิโคลัสมีของขวัญที่สำคัญอยากจะให้แดเนียลในวันเกิด

"ตกลงกันได้ก็ดีแล้วครับ"  แดเนียลโล่งอกที่ครั้งนี้อาของเขาไม่ได้ใช้วิธีรุนแรงกับหญิงสาวเพราะปกติแล้วคนอย่างอาของเขาไม่ปล่อยให้คนที่ทำตัวเองเจ็บได้อยู่ปกติคงเพราะเห็นเกวรินทร์ยังเด็กและทำไปเพราะคิดน้อย

"เห็นแก่ที่เธอทำผิดครั้งแรกแล้วก็ทำเพราะช่วยพ่อกับแม่เธอ...อ่อนี่ของขวัญวันเกิดเราอาให้"   นิโคลัสยื่นซองโฉนดที่ดินให้แดเนียลเขาซื้อที่ดินติดทะเลสวยให้แดเนียลเแถบทะเลภูเก็ตเป็นของขวัญให้หลานชายเพราะรู้ว่าหลานของเชาชอบทะเลเป็นชีวิตจิตใจ

"ว้าว..กำลังอยากได้พอดีเลยครับขอบคุณนะครับ"  แดเนียลเปิดดูก็รีบขอบคุณนิโคลัสด้วยใบหน้าระรื่นเขาถูกใจของขวัญชิ้นนี้ไม่น้อย

"แล้วเมื่อไรจะกลับไปช่วยอาทำงาน"

"ขอเวลาอีกสักพักผมรับปากว่าไม่เกินอีกสองเดือนแน่นอน"  

"อืม..อาจะรอ"  นิโคลัสอยากจะเร่งให้หลานตนกลับใจจะขาดแต่ก็ต้องเคารพการตัดสินใจของแดเนียล

เขารู้ว่าพี่ชายของเขาหัวเสียกับแดเนียพอสมควรที่อกหักแล้วทิ้งการทิ้งงานไม่สนใจ

เขาไม่อยากให้แดเนียลต้องถูกต่อว่าอะไรจากพี่ชายเขาอีกเพราะความสัมพันธ์พ่อลูกปกติก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไรนักตั้งแต่พี่ชายของเขามีภรรยาใหม่