เมื่อหมอไม่รัก

ลัลนากวาดสายตามองพื้นที่แปลกใหม่รอบๆ ตัวเมื่อรถคันหรูเลี้ยวเข้ามาในอาณาเขตบ้าน หรือจะเรียกว่าคฤหาสน์ก็ได้ ทั้งสวนดอกไม้กว้างใหญ่เต็มไปด้วยสีสันสดใส ต้นไม้สูงใหญ่ที่ดูมีอายุนับร้อยปี บ่งบอกถึงการดูแลรักษาเป็นอย่างดี ดูท่าเจ้าของบ้านน่าจะชื่นชอบธรรมชาติดอกไม้และต้นไม้เป็นพิเศษ "ถึงแล้ว" คนขับรถพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ ลัลนาปรายตามองคนที่ไม่เปิดปากพูดสักคำตั้งแต่เธอขึ้นรถมาจนถึงบ้าน เมื่อเห็นเขาจอดรถสนิทเธอตั้งท่าจะเปิดประตู แต่กลับต้องชะงักเมื่อคนข้างๆ ยื่นมือมารั้งกันไว้ก่อน"คะ?""ตกลงกันก่อน" "เรื่องอะไรคะ""คุณจะแต่งงานกับผมใช่ไหม" ลัลนาจ้องมองคนหน้านิ่งที่พูดเรื่องแต่งงานด้วยสีหน้าไม่แสดงความรู้สึก น้ำเสียงเขาไม่บ่งบอกถึงความสนใจหรือความเบื่อหน่าย ถ้าใครมารู้ว่าดาวร้ายชื่อดังระดับประเทศอย่างเธอ มีแต่คนจองตัวจองคิวร่วมงาน ทั้งดาราไฮโซตามจีบเพียบ แต่กลับโดนขอแต่งงานด้วยท่าทางซังกะตายแบบนี้ จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน"นั่งรถมากับคุณขนาดนี้ก็ต้องแต่งแล้วละค่ะ" เธอจึงอดพูดประชดกลับไปไม่ได้ อยู่ๆ เมื่อเช้าก็โทรมาบอกว่าคุณหญิงรจณีอยากเจอเธอ ลัลนาซึ่งช่วงนี้ไม่ค่อยจะมีงานจึงรับปากอย่

"สวัสดีค่ะ""สวัสดีค่ะ..คุณนาว!" วิชุดาที่เพิ่งเงยหน้าจากหน้าจอคอมเอ่ยตอบรับผู้ที่มาติดต่อ แต่ต้องอุทานเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ ทั้งตกใจและแปลกใจที่เห็นนักแสดงชื่อดังเข้ามาทักทาย"สวัสดีค่ะพอดีนาวมาขอพบหมอพีร์ค่ะ" ลัลนายิ้มตอบรับด้วยความเคยชินกับสถานการณ์แบบนี้ ก่อนจะบอกความต้องการของตนเอง"หมอพีร์!?" เมื่อเห็นคุณพยาบาลหน้าห้อง อีกทั้งพยาบาลอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังอุทานเอ่ยชื่อคนที่เธอต้องการพบด้วยน้ำเสียงและสีหน้าแปลกใจ ก็ทำให้ลัลนาถอยหลังก้าวหนึ่ง เงยหน้าอ่านป้ายชื่อแผนกอีกครั้งเพื่อความแน่ใจออร์โธปิดิกส์ ก็ถูกแล้วนี่? "หมายถึงหมอรพีภัทรใช่ไหมคะ" วิชุดาทวนชื่อย้ำกับดาราสาวอีกครั้ง"ใช่ค่ะ" ลัลนายิ้มตอบรับ เข้าใจว่าแผนกนี้อาจจะมีคนชื่อเดียวกันมากกว่าหนึ่งคน"อะ..เอ่อ ได้นัดกับหมอพีร์ไว้ไหมคะ" พยาบาลคนด้านหลังเอ่ยถามแทน เมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานยังกะพริบตามองคนตรงหน้าอย่างมึนงง"นาวไม่ได้นัดไว้ค่ะ หมอพีร์ไม่อยู่เหรอคะ" เธอตอบรับเสียงอ่อย ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทว่าอาชีพของเขาค่อนข้างจะงานยุ่ง การที่อยู่ๆ เธอเข้ามาเลยอาจจะกระทบกับคนไข้ที่นัดไว้ "หมอพีร์ติดเคสอยู่ค่ะถ้าดูจาก

"น้องนาวหิวไหม ถ้าหิวเดี๋ยวพี่ออกไปหาซื้ออะไรมาให้รองท้องก่อน""ไม่เป็นไรค่ะพี่กันต์ เดี๋ยวก็ใกล้เวลาแล้ว" ลัลนาไม่ปฏิเสธว่าไม่หิวเมื่อกันตนาผู้จัดการส่วนตัวของเธอถามขึ้น เพราะจริงๆ เธอก็เริ่มหิวขึ้นมาบ้างแล้ว แต่เนื่องจากดูเวลาแล้วเห็นอีกสิบนาทีจะถึงพิธีบวงสรวงเพื่อเปิดละครเรื่องใหม่แล้ว เธอจึงยังไม่อยากจะกินอะไร เพราะอาจจะทำให้ปากเลอะ ชุดเลอะ กลายเป็นต้องมาดูแลหน้าผมกันใหม่อีก"เวลาอะใกล้ถึงแล้ว แต่คนสำคัญนี่สิ ไม่รู้จะถึงกี่โมง" เมื่อผู้จัดการสาวเอ่ยมาแบบนั้น ก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าหมายถึงใคร"ยังไม่มาเหรอคะ" มะนาวเพยิดหน้าไปห้องข้างๆ กัน ซึ่งถูกแยกไว้เป็นห้องรับรองสำหรับมนิสรา ความจริงก็มีบ้างที่บางกองถ่าย แยกห้องสำหรับนักแสดงไว้ แต่โดยปกติถ้าเป็นนักแสดงนำที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง จะถูกจับให้รวมกันแต่ในกรณีของเธอกับมนิสราก็คงเป็นข้อยกเว้นในเรื่องนี้"เห็นพี่ท็อปบ่นอยู่ เพราะมีงานต่อ" พี่ท็อปช่างแต่งหน้าประจำกองที่เพิ่งออกจากห้องเธอไปเมื่อชั่วโมงก่อน เห็นบอกว่าจะไปแต่งหน้าให้มินนี่ต่อ ไม่คิดว่าจนถึงป่านนี้เจ้าตัวยังไม่มาให้แต่ง"แล้วนี่จะเลทเยอะไหมคะ ช่วงบ่ายนาวมีธุระด้วยสิ" มะนาวยกข้อม

บรรยากาศอึดอัดถูกปกคลุมภายในรถหลังจากที่เธอคิดว่าจะไม่เกิดขึ้นแล้ว ความจริงมันคงจะต้องเกิดขึ้นตั้งแต่เธอแยกตัวจากมินนี่และลากเขาขึ้นรถ แต่พอดีมีสายเรียกเข้าจากโรงพยาบาล น่าจะสอบถามเกี่ยวกับคนไข้อะไรสักอย่างที่เธอฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเนื่องจากเป็นศัพท์ทางการแพทย์เขาเปิดบลูทูธคุยสายตลอดทางจนมาถึงร้านที่ตัดชุด เธอจึงได้ฟังสิ่งที่เขาคุยด้วย ยอมรับว่าตอนที่เขาคุยเรื่องงานด้วยท่าทางจริงจัง ยิ่งทำให้เขาดูดีขึ้นไปอีก จากที่ปกติก็ดูดีอยู่แล้ว เมื่อทั้งเธอและเขาลองชุดเรียบร้อยจึงพากันกลับมาขึ้นรถเพื่อเดินทางไปร้านอาหารที่นัดทางครอบครัวเขาไว้ ทีแรกคิดว่ารพีภัทรจะลืมๆ เรื่องที่เธอทำในลานจอดรถไปแล้ว ใครจะคิดว่าจะมารวบยอดกันตอนนี้"มีอะไรคะ?" ลัลนาถามสีหน้าพาซื่อ ก่อนจะเสหลบสายตาคนที่นั่งจ้องกันเงียบๆ"ทำไมไปพูดจาแบบนั้น" รพีภัทรทีแรกว่าจะไม่ดุแต่ก็คงต้องปรามๆ ไว้หน่อยเท่าที่ดูทั้งสองไม่ถูกกันอยู่พอสมควร เขากลัวว่าจะไปแสดงอาการและท่าทีแบบนี้แล้วมีคนบังเอิญมาเห็น"ที่พูดนี่เป็นห่วงใครคะคงไม่ใช่ฉันสินะ" ลัลนาถามย้อนกลับแทนการตอบคำถาม"หมายความว่าไง?""คุณไม่พอใจที่ฉันพูดแบบนี้กับมินนี่""ไม่พอใจน่ะใ

"คิดอะไรอยู่""คะ?" ลัลนาหันมองคนข้างๆ ที่บังคับพวงมาลัยอยู่ ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาถาม"คุณน่ะ อยู่ๆ ก็เงียบไป" ใช่ว่าเขาจะไม่ได้สังเกตว่าที่ภรรยา ที่อยู่ๆ ก็ดูซึมๆ ไปทั้งๆ ที่ทีแรกก็ดูหัวเราะร่าเริงอยู่แท้ๆ"อ้อ..ไม่มีอะไรค่ะ" เมื่อเห็นเธอตอบแบบนั้นเขาจึงเลือกที่จะเงียบ บางคนก็ย่อมมีพื้นที่ส่วนตัวที่ไม่อยากให้ใครเข้าไป "แล้วนี่เราจะไปไหนคะ"ลัลนากวาดสายตามองเส้นทางที่ไม่คุ้น ไม่เหมือนทางกลับคอนโดตัวเอง หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จทุกคนต่างแยกย้าย เธอนึกว่าเขาจะพากลับบ้านเลย แต่ดูจากเส้นทางแล้วไม่ใช่"เพนท์เฮ้าส์" เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าตึกสูงใจกลางเมือง ลัลนาแหงนหน้ามองตึกสูงชื่อดังที่คุ้นตา เธอรู้จักคอนโดนี้ดี เป็นคอนโดที่ติดหนึ่งในสามของประเทศที่ขึ้นชื่อเรื่องความปลอดภัย ความลัคชูรี่ และที่สำคัญคือความแพง!"เดี๋ยวฉันกลับรถไฟฟ้าได้ค่ะ" เธอชี้ไปยังสถานีรถไฟฟ้าที่อยู่ไม่ใกล้คอนโด คิดว่าเขาคงมีธุระด่วน"ไปด้วยกัน" เขาตอบกลับเสียงนิ่ง เปิดประตูลงจากรถ เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงเดินลงตามเขาไป"นั่งสองป้ายก็ถึงแล้วค่ะ" ถึงเธอจะเป็นดาราแต่ด้วยสถานการณ์การจราจรของกรุงเทพฯ บ่อยครั้งที่เธอ