เมื่อหมออยากแต่งงาน (1)

ลัลนากวาดสายตามองพื้นที่แปลกใหม่รอบๆ ตัวเมื่อรถคันหรูเลี้ยวเข้ามาในอาณาเขตบ้าน หรือจะเรียกว่าคฤหาสน์ก็ได้ ทั้งสวนดอกไม้กว้างใหญ่เต็มไปด้วยสีสันสดใส ต้นไม้สูงใหญ่ที่ดูมีอายุนับร้อยปี บ่งบอกถึงการดูแลรักษาเป็นอย่างดี ดูท่าเจ้าของบ้านน่าจะชื่นชอบธรรมชาติดอกไม้และต้นไม้เป็นพิเศษ 

"ถึงแล้ว" คนขับรถพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ ลัลนาปรายตามองคนที่ไม่เปิดปากพูดสักคำตั้งแต่เธอขึ้นรถมาจนถึงบ้าน 

เมื่อเห็นเขาจอดรถสนิทเธอตั้งท่าจะเปิดประตู แต่กลับต้องชะงักเมื่อคนข้างๆ ยื่นมือมารั้งกันไว้ก่อน

"คะ?"

"ตกลงกันก่อน" 

"เรื่องอะไรคะ"

"คุณจะแต่งงานกับผมใช่ไหม" ลัลนาจ้องมองคนหน้านิ่งที่พูดเรื่องแต่งงานด้วยสีหน้าไม่แสดงความรู้สึก น้ำเสียงเขาไม่บ่งบอกถึงความสนใจหรือความเบื่อหน่าย ถ้าใครมารู้ว่าดาวร้ายชื่อดังระดับประเทศอย่างเธอ มีแต่คนจองตัวจองคิวร่วมงาน ทั้งดาราไฮโซตามจีบเพียบ แต่กลับโดนขอแต่งงานด้วยท่าทางซังกะตายแบบนี้ จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

"นั่งรถมากับคุณขนาดนี้ก็ต้องแต่งแล้วละค่ะ" เธอจึงอดพูดประชดกลับไปไม่ได้ อยู่ๆ เมื่อเช้าก็โทรมาบอกว่าคุณหญิงรจณีอยากเจอเธอ  ลัลนาซึ่งช่วงนี้ไม่ค่อยจะมีงานจึงรับปากอย่างไม่คิดมาก อย่างน้อยคุณหญิงรจณีก็เป็นผู้มีพระคุณของยายผกาที่เลี้ยงดูเธอมา และสิ่งที่เขาเสนอมาคราวนั้นเธอก็สนใจอยู่ไม่น้อย เธอจึงตกปากรับคำมากับเขาง่ายๆ

แต่ใครจะไปคิดว่าคุณหมอหนุ่มที่มารับเธอ หลังจากที่ลัลนาขึ้นรถแล้ว นอกจากการพยักหน้าทักทายเล็กน้อย แล้วเอื้อมมือไปเปิดเพลงคลาสสิคเพื่อไม่ให้รถเงียบจนเกินไป หลังจากนั้นก็ไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ  เมื่อเห็นว่าเขานิ่ง เธอก็นิ่งบ้าง จนเมื่อรถจอดสนิทที่หน้าบ้านเขา

"อย่างที่ผมบอกไป การแต่งงานครั้งนี้เป็นผลประโยชน์ที่เราตกลงกันแล้ว ง่ายๆ ไม่มีอะไรซับซ้อน เราแค่ต่างคนต่างอยู่ ไม่ก้าวก่ายอะไรกัน...." พอเห็นเขาพูดอะไรยาวๆ แบบนี้ เสียงนุ่มทุ้มของเขาก็น่าฟังอยู่เหมือนกัน ไหนจะใบหน้าเรียวยาวสง่าโดดเด่น จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักสวยราวกับผู้หญิง  สันกรามคมชัด แถมใบหน้ายังเรียบเนียนไม่มีสิวสักเม็ด พอมีโอกาสได้สำรวจเขาจริงๆ นี่มันเบ้าหน้าฟ้าประทานชัดๆ หล่อกว่าพระเอกหลายคนในวงการด้วยซ้ำ หรือจะชวนเขาเข้าวงการดีนะ แล้วเธอจะเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้เขาเอง เผลอๆ เปอร์เซ็นต์ที่เธอจะได้รับมากกว่าที่เธอทำงานทุกวันนี้อีก

"คุณติดอะไรไหม" 

"คะ?" ลัลนากะพริบตางุนงงเล็กน้อยเมื่อหลุดออกจากภวังค์ เห็นหัวคิ้วเขามุ่นขึ้นมาเล็กน้อยอย่างหงุดหงิด จำได้ว่าตั้งแต่คุยกันมา เมื่อกี้เหมือนเขาจะพูดยาวที่สุดตั้งแต่เจอกัน

"คุณไม่ได้ฟัง?" เขาถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด สีหน้าเบื่อหน่ายสุดขีด

"ผมถามว่าคุณมีเงื่อนไขอะไรไหมในการแต่งงานครั้งนี้" เขาบอกส่วนของตัวเองไปหมดแล้ว จึงถามความต้องการของเธอบ้าง

"ถ้าคุณมีใครก็บอกกันตรงๆ อย่าหลอกกัน" ถึงแม้จะเป็นการแต่งงานโดยปราศจากความรัก แต่เธอขอแค่ความจริงใจในเรื่องนี้ เธอไม่มีความคิดจะเอาบ่วงเรื่องนี้มาผูกติดรั้งใคร ถ้าในวันหนึ่งเขามีคนที่พร้อมจะใช้ชีวิตด้วยจริงๆ ก็ควรบอกกัน ลัลนาไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนขัดขวางความรักของใคร

"..."

"หรือคุณติดอะไร" เมื่อเห็นเขาเงียบไป เธอจึงเอ่ยถามย้ำ

"ไม่มี...คุณก็ระวังตัวเองหน่อยก็พอ" คนตัวสูงตอบเสียงเรียบ ก่อนจะปรายตามองเธออย่างจับผิด

"หมายถึงเรื่องอะไร?"

"อดีตที่ผ่านมาก็แล้วไป แต่ถ้าเราแต่งงานกันแล้วคุณเป็นคนของทวีธำรงกิจ เพราะฉะนั้นอะไรที่เคยทำก็อย่าทำ" ลัลนาจ้องคนตรงหน้านิ่ง รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ก็คงจะไม่พ้นเรื่องข่าวคาวในวงการของเธอ โดยเฉพาะเรื่องที่เธอมักเป็นข่าวในทำนองชู้สาวอยู่เสมอ

"คุณไม่ต้องห่วง ฉันรู้อะไรเป็นอะไร" ในเมื่อเขาไม่ถามถึงเรื่องที่ผ่านมา เธอก็ปล่อยให้มันเลยตามเลย ยังไงก็ไม่มีผลต่อชีวิตเธออยู่แล้ว

"อืม" เขาตอบรับสั้นๆ ทำท่าจะเปิดประตูรถออกไป ราวกับว่าคุยเรื่องธุรกิจจบสิ้นแล้ว

"เดี๋ยว" คนตัวเล็กจึงเป็นฝ่ายรั้งเขาไว้บ้างเมื่อคิดบางอย่างได้

"..." เขาเลิกคิ้วเป็นคำถามเมื่อเห็นดาราสาวรั้งไว้

"มีข้อตกลงอื่นอีกไหม"

"เช่น?" 

"ก็..มีกำหนดไหมว่าเราจะต้องอยู่กันแบบนี้นานเท่าไหร่ แล้วก็..ความสัมพันธ์ของเรามีแค่นี้ใช่ไหม" รพีภัทรสบตาคนถามนิ่ง ตีความหมายในประโยคคำถามได้ไม่ยาก

"ไม่มีกำหนด ถ้าเราคนใดคนหนึ่งอยากจบก็คือจบ" 

"..." ลัลนาพยักหน้าตอบรับ สายตาจ้องรอคำตอบอีกข้อที่ถามไป

"ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ที่คุณคงจะหมายถึงทางกาย..."

"..." คนตัวเล็กใบหน้าขึ้นสีเรื่อเล็กน้อยเมื่อเขาพูดออกมาตรงๆ อย่างไม่อาย

"ไม่มีเรื่องแบบนั้นแน่นอนคุณวางใจได้" เมื่อเขาพูดจบเธอจึงลอบถอนหายใจยาว อย่างน้อยความต้องการก็ตรงกัน ก่อนสายตาจะแปลเปลี่ยนเป็นโกรธเคือง เมื่อเขาเอ่ยประโยคต่อมา "คุณเองก็ระวังหน่อยละกัน จะทำอะไรก็อย่าประเจิดประเจ้อ"

ไหนใครบอกหมอพีร์สุภาพพูดน้อยไง! ไอ้ที่พูดๆ มาแต่ละเรื่องห่างไกลจากคำว่าสุภาพไปไกลลิบ!