Mag-log inShare
เมื่อหมอปกป้อง (3)
Huling Na-update:
2025-04-28 15:33:22บรรยากาศอึดอัดถูกปกคลุมภายในรถหลังจากที่เธอคิดว่าจะไม่เกิดขึ้นแล้ว ความจริงมันคงจะต้องเกิดขึ้นตั้งแต่เธอแยกตัวจากมินนี่และลากเขาขึ้นรถ แต่พอดีมีสายเรียกเข้าจากโรงพยาบาล น่าจะสอบถามเกี่ยวกับคนไข้อะไรสักอย่างที่เธอฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเนื่องจากเป็นศัพท์ทางการแพทย์
เขาเปิดบลูทูธคุยสายตลอดทางจนมาถึงร้านที่ตัดชุด เธอจึงได้ฟังสิ่งที่เขาคุยด้วย ยอมรับว่าตอนที่เขาคุยเรื่องงานด้วยท่าทางจริงจัง ยิ่งทำให้เขาดูดีขึ้นไปอีก จากที่ปกติก็ดูดีอยู่แล้ว
เมื่อทั้งเธอและเขาลองชุดเรียบร้อยจึงพากันกลับมาขึ้นรถเพื่อเดินทางไปร้านอาหารที่นัดทางครอบครัวเขาไว้
ทีแรกคิดว่ารพีภัทรจะลืมๆ เรื่องที่เธอทำในลานจอดรถไปแล้ว ใครจะคิดว่าจะมารวบยอดกันตอนนี้
"มีอะไรคะ?" ลัลนาถามสีหน้าพาซื่อ ก่อนจะเสหลบสายตาคนที่นั่งจ้องกันเงียบๆ
"ทำไมไปพูดจาแบบนั้น" รพีภัทรทีแรกว่าจะไม่ดุแต่ก็คงต้องปรามๆ ไว้หน่อยเท่าที่ดูทั้งสองไม่ถูกกันอยู่พอสมควร เขากลัวว่าจะไปแสดงอาการและท่าทีแบบนี้แล้วมีคนบังเอิญมาเห็น
"ที่พูดนี่เป็นห่วงใครคะคงไม่ใช่ฉันสินะ" ลัลนาถามย้อนกลับแทนการตอบคำถาม
"หมายความว่าไง?"
"คุณไม่พอใจที่ฉันพูดแบบนี้กับมินนี่"
"ไม่พอใจน่ะใช่ แต่ไม่เกี่ยวกับมินนี่" เขาตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนจะปลดเกียร์ออกรถไปยังจุดมุ่งหมาย
"เหอะ! เชื่อตาย" มะนาวบ่นเสียงเบาแต่คนหูดีได้ยินอย่างชัดเจน
"ประชดทำไม" ลัลนาหันมองใบหน้าด้านข้างของเขา ที่พูดตอบโต้เธอในขณะที่มือยังบังคับพวงมาลัย
"คุณบอกให้ฉันอย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อแต่ที่คุณทำนี่ลับตาคนมากเลยนะคะ"
"แล้วทำไมผมต้องทำอะไรลับตาคนด้วย" รพีภัทรถามกลับอย่างไม่เข้าใจ เมื่อรถจอดติดไฟแดงก็หันมาจ้องเอาคำตอบด้วยสีหน้าจริงจัง "ว่าไง? ทำไมผมต้องทำอะไรลับตาคน"
"พวกคุณเป็นแฟนเก่ากันไม่ใช่รึไง" รพีภัทรขยับตัวมองกระจกด้านหน้าก่อนจะเหยียบคันเร่งขยับรถเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยน แค่นั้นก็ตอบคำถามได้ชัดเจนที่สุดโดยไม่ต้องพูดอะไร
เมื่อรถจอดหน้าร้านอาหารที่คุณหญิงรจณีนัดไว้ มะนาวจึงปลดเข็มขัดขยับตัวเตรียมลงจากรถ แต่กลับโดนร่างสูงรั้งไว้ก่อน
"คุยกันก่อน" ลัลนาหันใบหน้าสบตาเขา เลิกคิ้วกวนๆ สื่อความหมายว่าให้เขาพูดต่อได้เลย "จบกันไปนานมากแล้ว ตอนนี้เป็นเพื่อนกัน ไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้นแล้ว" คนตัวเล็กมองสบตาคนที่อธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่รู้ว่าเขาโกหกไหมแต่มองลึกลงไปเห็นเพียงแต่แววตาจริงใจที่เขาพยายามสื่อ
"ใครจะไปรู้เห็นคุณปกป้องเขานี่"
"ผมปกป้องคุณต่างหาก..." รพีภัทรตอบกลับสบายๆ "คุณทำอะไรมันกระทบทั้งตัวเอง ทั้งครอบครัวผมด้วยอย่าลืมสิ" ลัลนาคิดตามสิ่งที่เขาพูด ก็เริ่มรู้สึกผิด ที่เขาพูดมาก็ถูก ถ้าหากเธอทะเลาะถึงขั้นมีปากเสียงจนเป็นเรื่องราวใหญ่โต ตอนนี้ไม่ใช่มีแค่เธอคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ครอบครัวเขาจะเดือดร้อนไปด้วย
"ขอโทษค่ะ" รพีภัทรมองคนตัวเล็กที่ก้มหน้าดูรู้สึกผิดจริงๆ ก็ยกยิ้มเล็กน้อยอย่างพอใจ ที่อย่างน้อยคนตรงหน้าก็ไม่ใช่คนดื้อรั้นไม่ฟังใครแบบที่คิดกลัว
"อีกอย่างคุณมีอะไรถามผมได้เลย อย่าคิดไปเอง" เขาพูดต่อเรื่อยๆ ไม่ได้ติเตียนเป็นน้ำเสียงที่เหมือนเป็นการบอกกล่าวมากกว่า
ลัลนาพยักหน้าตอบรับช้าๆ สื่อความหมายว่าเข้าใจแล้ว พอได้มาอยู่กับเขาจริงๆ ถึงได้รู้ว่าความจริงแล้วเขาก็ไม่ใช่คนพูดน้อยอะไรขนาดนั้น ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะอยากพูดรึเปล่าแค่นั้น
แต่ถึงอย่างนั้นในเมื่อเขาเปิดโอกาสให้ขนาดนี้แล้ว เธอขอถามคำถามที่ค้างคาใจเลยแล้วกัน
"ถ้างั้นฉันขอถามเลยได้ไหม"
".." เขาพยักหน้าสื่อให้รู้ว่าเธอสามารถถามได้
"ที่คุณแต่งงานกับฉันไม่ได้เป็นเพราะมินนี่ใช่ไหม" ลัลนาสบตาคนที่จ้องมองเธออยู่แล้วด้วยแววตาจริงใจ ก่อนที่เขาจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"ไม่ใช่แน่นอน"
Kaugnay na kabanata
เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอปกป้อง (4)
ภัตรคารหรูที่ตกแต่งเป็นสไตล์จีนตามประเภทอาหารขึ้นชื่อของร้าน ภายในห้องรับรองขนาดกลางครึกครื้นไปด้วยเสียงเจื้อยแจ้วของสาวๆ ต่างวัยที่นั่งชิดติดกันพูดคุยกะหนุงกะหนิงไม่สนใจใคร ขนาดที่ว่าฝั่งผู้ชายคุยกันเรื่องธุรกิจจนจบแล้วก็ยังไม่มีวี่แววที่บรรดาแม่ๆ เมียๆ จะเลิกจับกลุ่มคุยกันรพีภัทรอมยิ้มกับบรรยากาศตรงหน้าเล็กน้อย ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าลัลนาสามารถฝ่าด่านความเยอะของคุณแม่ และความวุ่นวายของน้องสาวตนเอง เข้าไปนั่งรวมกลุ่มอยู่ตรงนั้นได้"แม่แกยิ้มหน้าบานใหญ่ มีเพื่อนคุยเพื่อนช็อป ทั้งลูกสาวทั้งลูกสะใภ้สองคน" พีรพลยกยิ้มมุมปาก สายตาทอดมองภรรยาด้วยความรัก ถึงแม้จะผ่านมาหลายสิบปี จนลูกชายคนโตมีครอบครัว คนกลางกำลังจะแต่งงาน ส่วนลูกสาวคนเล็กโตจนเรียนจบไปแล้ว ความรักที่เขามีต่อภรรยาไม่เคยลดน้อยลงสักนิด"ถูกใจสายสปอยเมียอย่างป๊าด้วยละสิ" รพีภัทรไม่วายแซวพ่อ แถมยังส่งสายตาไปหาพี่ชายที่น่าจะได้เชื้อนี้มาไม่ต่างกัน"มองอะไรไอ้พีร์ เรื่องสปอยมันอยู่ในสายเลือดเว้ย" พัชระเบนสายตาจากวราลีผู้เป็นคนรักมาคุยกับน้องชาย"เป็นแค่เฮียกับป๊านี่แหละ" "เดี๋ยวมึงก็เป็น" พัชระยักคิ้วตอบน้องชายอย่างมั่นอกมั่นใ
Huling Na-update : 2025-04-28เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอแต่งงาน (1)
"คิดอะไรอยู่""คะ?" ลัลนาหันมองคนข้างๆ ที่บังคับพวงมาลัยอยู่ ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาถาม"คุณน่ะ อยู่ๆ ก็เงียบไป" ใช่ว่าเขาจะไม่ได้สังเกตว่าที่ภรรยา ที่อยู่ๆ ก็ดูซึมๆ ไปทั้งๆ ที่ทีแรกก็ดูหัวเราะร่าเริงอยู่แท้ๆ"อ้อ..ไม่มีอะไรค่ะ" เมื่อเห็นเธอตอบแบบนั้นเขาจึงเลือกที่จะเงียบ บางคนก็ย่อมมีพื้นที่ส่วนตัวที่ไม่อยากให้ใครเข้าไป "แล้วนี่เราจะไปไหนคะ"ลัลนากวาดสายตามองเส้นทางที่ไม่คุ้น ไม่เหมือนทางกลับคอนโดตัวเอง หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จทุกคนต่างแยกย้าย เธอนึกว่าเขาจะพากลับบ้านเลย แต่ดูจากเส้นทางแล้วไม่ใช่"เพนท์เฮ้าส์" เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าตึกสูงใจกลางเมือง ลัลนาแหงนหน้ามองตึกสูงชื่อดังที่คุ้นตา เธอรู้จักคอนโดนี้ดี เป็นคอนโดที่ติดหนึ่งในสามของประเทศที่ขึ้นชื่อเรื่องความปลอดภัย ความลัคชูรี่ และที่สำคัญคือความแพง!"เดี๋ยวฉันกลับรถไฟฟ้าได้ค่ะ" เธอชี้ไปยังสถานีรถไฟฟ้าที่อยู่ไม่ใกล้คอนโด คิดว่าเขาคงมีธุระด่วน"ไปด้วยกัน" เขาตอบกลับเสียงนิ่ง เปิดประตูลงจากรถ เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงเดินลงตามเขาไป"นั่งสองป้ายก็ถึงแล้วค่ะ" ถึงเธอจะเป็นดาราแต่ด้วยสถานการณ์การจราจรของกรุงเทพฯ บ่อยครั้งที่เธอ
Huling Na-update : 2025-04-28เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอแต่งงาน (2)
ลัลนาหน้าเหวอทันทีเมื่อเขาพูดจบ ค่าเลี้ยงดูอะไรอีก!"นี่คุณพีร์! ฉันไม่ใช่เด็กเสี่ยนะ" มะนาวตวาดลั่นทันที ทั้งซื้อเพนท์เฮ้าส์ ทั้งให้เงินเป็นรายเดือน นี่มันข้อเสนอเลี้ยงดูเด็กชัดๆ!"ผมแก่ขนาดดูเป็นเสี่ยเลยเหรอ""หมอพีร์!""โอเคๆ คือกฎของครอบครัวผมน่ะ จะต้องให้เงินเดือนภรรยาด้วย""แต่ฉันก็ทำงาน ทำไมต้องมาให้" ดาราสาวยังไม่เข้าใจอยู่ดี แค่แต่งงานทำไมจะต้องมาเลี้ยงดูอะไรขนาดนั้น"ไม่เกี่ยวกัน ผมก็ไม่ได้ห้ามคุณทำงาน แต่อันนี้เงินเดือนต่างหาก" "มันมากเกินไปคุณพีร์" เธอตอบกลับเสียงอ่อนลงมาบ้าง เมื่อดูท่าแล้วเรื่องราวดูจะหนักขึ้นเรื่อยๆ"ไม่มากหรอก คุณเข้ามาอยู่ในครอบครัวผมก็มีสิทธิ์ได้รับปันผล รับเงินเดือนเหมือนทุกคน""แต่ฉันยังไม่ทำอะไรเลย""ทำสิ คุณเป็นภรรยาผมไง" เมื่อเขาพูดจบบรรยากาศถูกปกคลุมด้วยความเงียบทันที ลัลนายกมือทาบอกเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงอวัยวะภายในที่ดูจะเต้นแรงกว่าปกติคงแค่ตกใจ"คุณก็รู้ว่าฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนั้น""เอาหน่า ถึงผมไม่ให้ ป๊ากับแม่ก็ต้องบังคับให้อยู่ดี คุณอย่าปฏิเสธเลย แค่เดือนละสองแสนเอง" ลัลนาเลิกที่จะตกใจไปแล้ว เพราะวันนี้ทั้งวันเธอผ่านการตกใจจนหัวใจ
Huling Na-update : 2025-04-28เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอแต่งงาน (3)
ถึงแม้งานแต่งงานที่จัดขึ้นในวันนี้จะเป็นที่เคลือบแคลงใจของใครหลายๆ คน ทั้งเธอที่เพิ่งจะมีข่าวคาวใหญ่โตในวงการ ส่วนเขาที่ไม่เคยมีข่าวอะไรกับเธอมาก่อน แต่อยู่ๆ กลับมีงานแต่งงานใหญ่โต แทบจะจัดได้ว่าเป็นงานแห่งปีเลยก็ได้ ก็งานเลี้ยงในช่วงเย็นคุณหญิงรจณีเล่นชวนแขกแทบจะทุกวงการของธุรกิจมาร่วมงาน ถึงแม้จะเป็นการแต่งงานที่เรียกว่าสายฟ้าแลบ แต่ทุกคนที่ได้รับเชิญก็พร้อมใจกันมาร่วมงานอย่างพร้อมเพรียง และทั้งหมดนี้มันกลับถูกจัดขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบแทบไม่มีที่ติเธอคิดไว้อยู่แล้วว่าแขกจะต้องเยอะมากๆ ฟังจากที่พี่น้ำตาลภรรยาสาวของพัชระเล่า เพราะรู้ดีว่าครอบครัวเขาค่อนข้างมีอิทธิพลในวงการโรงแรมและอสังหาริมทรัพย์ แต่ไม่คิดว่าภายในเวลาเดือนเดียวแขกจะมาเยอะได้ขนาดนี้แต่การที่มีแขกมามากมายก็ดีอย่าง เพราะงานระดับนี้ก็เหมือนเป็นการนัดสังสรรค์คุยธุรกิจกันนั่นแหละ เพราะฉะนั้นเจ้าบ่าวและเจ้าสาวนอกจากการแสดงความยินดีเล็กๆ น้อยๆ แล้วก็แทบจะไม่มีคนสนใจสักเท่าไหร่"คุณพีร์คะ คุณแม่ให้มาตาม ถึงฤกษ์เข้าหอแล้ว" เธอเดินเข้าไปหากลุ่มเจ้าบ่าว เอ่ยบอกถึงกำหนดการที่คุณแม่แจ้งมาด้วยน้ำเสียงเนือยๆ เพราะเหนื่อยมากกับการยืนป
Huling Na-update : 2025-04-28เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอแต่งงาน (4)
"คุณ...จะอาบน้ำก่อนไหม" มะนาวมองผ่านกระจกไปยังร่างสูงที่ยังอยู่ในชุดเจ้าบ่าว ใบหน้าแดงดูกรึ่มเล็กน้อย น่าจะเป็นเพราะปริมาณแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปพอสมควร"คุณอาบเลย" ลัลนาละมือจากการถอดเครื่องประดับบนศีรษะ หันกลับมามองเขาเต็มตา เห็นคนตัวสูงเดินไปคว้าเสื้อสูทที่ถอดวางไว้บนพนักพิงโซฟา สาวเท้าเดินออกไปทางประตูหน้าห้อง"เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณจะไปไหน""ก็เสร็จพิธีแล้วนี่" "แล้วคุณจะไปเลยเหรอคะไม่นอนนี่เหรอ เอ่อ...ฉันหมายถึงเพิ่งเสร็จพิธีส่งตัว แล้ววันนี้เป็นวันแรก แม่คุณเขาจะว่ารึเปล่า" ลัลนาละล้าละลังรีบอธิบาย กลัวเขาเข้าใจผิดในประโยคแรกคิดว่าเธอชวนนอนที่ห้อง"แม่กลับแล้ว..เพื่อนผมแชทมาบอก" เขาอธิบายสั้นๆ ไม่ติดใจประโยคกำกวมที่เธอเอ่ยขึ้นทีแรก"คุณนอนได้ใช่ไหม" ลัลลนาพยักหน้าตอบรับอย่างช่วยไม่ได้ จะให้บอกว่านอนไม่ได้รึยังไง! มีอย่างที่ไหนแต่งงานวันแรกทิ้งเธอไว้ที่เรือนหอคนเดียวคนตัวเล็กมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินลับไป สักพักได้ยินเสียงปิดประตูและสตาร์ทรถเป็นสัญญาณว่าเขาออกไปแล้ว ลัลนาทิ้งตัวลงที่นอนกว้างลืมตามองเพดาน ความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน ที่ต้องอยู่รับแขกทำให้เปลือกตาเริ่มปิดลง ยกมือก่ายหน้าผาก
Huling Na-update : 2025-04-28เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอดูแล (1)
ลัลนาสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงกุกกักอยู่ด้านนอกประตู ยกข้อมือดูนาฬิกาเมื่อเห็นเวลาก็ตกใจเล็กน้อย ทีแรกตั้งใจว่าจะนั่งพักในห้องนั่งเล่นสักสิบนาทีแล้วค่อยขึ้นห้องไปนอน เนื่องจากวันนี้เธอมีถ่ายละครตั้งแต่เช้า บวกกับรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวตั้งแต่เมื่อวาน พอวันนี้กลับมาถึงห้องก็ล้มตัวลงนอนโดยไม่คิดอะไร ไม่คิดว่าจะเพลินจนเวลาล่วงเลยมาเกือบเข้าวันใหม่ลัลนาสูดหายใจรวบรวมแรงลุกขึ้นจากโซฟากว้าง เปิดประตูห้องนั่งเล่นออกไปตั้งใจดูที่มาของเสียง เมื่อเห็นคนรูปร่างคุ้นตายืนหันหลังอยู่เค้าน์เตอร์ในครัวก็เลิกคิ้วแปลกใจ"คุณพีร์?"มาได้ไง "ขอโทษทีผมนึกว่าคุณอยู่ข้างบน" รพีภัทรเอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิด เมื่อเห็นดาราสาวเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นด้านล่างใกล้ห้องครัว "ไม่เป็นไรค่ะ...พอดีฉันเผลอหลับไป" ลัลนาตอบกลับเสียงเบา เสหลบตาอย่างเกร็งๆ เล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองอาทิตย์ได้ หลังจากที่แต่งงานกัน ที่เธอและเขาได้มาเจอกันตรงตามที่เขาพูดก่อนแต่งงานไม่มีผิด ทั้งเธอและเขาต่างใช้ชีวิตกันเหมือนเดิม เหมือนก่อนที่จะแต่งงานกัน มีเพียงนิ้วมือด้านซ้ายของเธอและเขา ที่ยังมีแหวนประดับอยู่ เหมือนเป็นเครื่องเตือนใ
Huling Na-update : 2025-04-28เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอดูแล (2)
เมื่อคนตัวเล็กพูดมาแบบนั้นรพีภัทรที่กำลังจะดุต่อก็ถึงกับพูดไม่ออก รู้ว่าเธอไม่ได้มีเจตนาประชดประชัน แต่เป็นตัวเขาเองที่เริ่มรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ในครั้งนี้ความจริงแล้วเขาก็ไม่ควรปล่อยให้เธออยู่คนเดียวแบบนั้น ทั้งๆ ที่สถานะของพวกเรายังเป็นสามีภรรยากัน"กินได้ไหม" เขาไม่สาวความต่อ เอ่ยถามเธอที่ก้มหน้ากินข้าวต้มด้วยท่าทางฝืนๆ"ได้ค่ะ" ลัลนาตอบกลับสั้นๆ ก็กินได้จริงๆ แต่ถามว่ารู้รสไหม ตอบได้ว่าไม่เลย แค่กลืนน้ำลายยังเจ็บคอ ไม่ต้องไปพูดถึงรสชาติอาหาร เธอไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น"เดี๋ยวผมไปเตรียมยาให้ คุณกินไปก่อน" รพีภัทรก็ไม่ถามอะไรมาก ลุกออกไปข้างนอกเพื่อเตรียมยาตามที่พูด เพราะรู้ดีว่าป่วยแบบนี้ลิ้นรับรสย่อมไม่รู้รสชาติอะไรอยู่แล้วลัลนามองตามร่างสูงที่เพิ่งเดินพ้นประตูไป หัวใจอุ่นวาบเล็กน้อยเมื่อได้รับความห่วงใยจากคนที่ไม่คิดว่าจะได้รับอย่างเขา ลำพังตลอดชีวิตเธอมีแค่ยายผกาที่คอยเป็นห่วงเป็นใยดูแลเธอยามป่วยไข้ เมื่อเธอโตขึ้นมาหน่อย ลัลนาก็ต้องดึงความเข้มแข็งตัวเองออกมาเป็นเสาหลักในบ้านเพื่อไม่ให้ยายเป็นห่วงและลำบาก ที่ผ่านมาเจ็บป่วยยังไงก็ไม่เคยบอกใคร เพราะรู้ดีว่าแค่นี้ตัวเองก็เป็นภาระคนอ
Huling Na-update : 2025-04-28เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอดูแล (3)
"ฮันนีมูน?""คุณแม่ถามมาว่าเรามีแพลนจะไปที่ไหนกัน" รพีภัทรเอื้อมมือตักอาหารตรงหน้าไว้ในจานคนที่นั่งตรงข้าม ในขณะที่คนตัวเล็กยังนั่งกะพริบตามึนงง"เราต้องไปด้วยเหรอคะ""ผมก็คิดแบบนั้น" รพีภัทรถอนหายใจเล็กน้อย ลำพังตัวเองงานก็ยุ่งอยู่แล้ว แต่คุณหญิงรจณีคุณแม่ของเขาโทรมาคุยเรื่องนี้เมื่อหลายวันก่อน นี่จึงเป็นสาเหตุให้เขาต้องกลับมาที่เพนท์เฮ้าส์เพื่อคุยกับเธอเรื่องนี้ "แต่ถ้าคุณไม่สะดวกผมจะคุยกับคุณแม่ดู""ไม่เป็นไรค่ะ เราไปกันก็ได้ แค่ในประเทศพอ" เธอไม่อยากทำให้ผู้ใหญ่ไม่สบายใจ อีกอย่างไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงมาก เธอก็ยินดีจะทำ"ผมขอโทษด้วย ไม่คิดว่าจะต้องดึงคุณมาลำบากใจ" ความคิดทีแรกแค่ตั้งใจให้มารดาเลิกวุ่นวายเรื่องจับคู่ แต่ไม่คิดว่าจะถึงขั้นต้องไปฮันนีมูนรบกวนเวลางานดาราสาว"สบายมากค่ะ" ลัลนายกยิ้มน้อยๆ ตอบเขาอย่างไม่คิดมาก ถือว่าไปพักผ่อนด้วย ตัวเธอเองทำงานมาตั้งหลายปี เรียกได้ว่าชีวิตสุขสบายกว่าเมื่อก่อนก็จริง แต่ก็แทบไม่มีโอกาสได้ไปเที่ยวจริงจัง มีอาศัยเวลาไปทำงานหรือถ่ายละครแวะเที่ยวบ้างในบางครั้ง"คุณกินก่อนเถอะแล้วค่อยมาตกลงกัน" หลังจากที่ทั้งเธอและเขารับประทานอาหารเรียบร้อย ลัลน
Huling Na-update : 2025-04-28
Pinakabagong kabanata
เมื่อหมอไม่รัก บทส่งท้าย
ลัลนาที่กำลังอ่านบทอยู่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อคุณหมอหนุ่มที่ก่อนหน้าเธอเห็นเขาวุ่นวายอยู่ในครัว ย้ายตัวมาโอบกอดเธอด้านหลัง ก่อนที่เจ้าตัวจะแทรกกายลงมานั่งซ้อนหลังเธอ ใบหน้าคลอเคลียอยู่ตรงซอกคอเธอ"อะไรคะคุณพีร์""ข้าวเสร็จแล้ว""นาวขออีกแป๊บได้ไหมคะ เหลืออีกตอนเดียว" ลัลนาก้มหน้าอ่านบทต่อในมือถือปากกาขีดเขียนลงในหน้าจอไอแพดเมื่อวิเคราะห์อารมณ์ตัวละครในบทนั้น"หืม...แล้วทำไมต้องไปง้อมัน""คะ?" ลัลนาที่กำลังใช้สมาธิอยู่เอียงคอมองคนตัวสูงที่กำลังเพ่งมองหน้าจอไอแพดเธออยู่"ไอ้นี่อะ" เขาชี้ไปยังที่เธอวงกลมไว้ "ทำไมต้องไปง้อมัน" ก่อนจะถามย้ำประโยคเดิมอีกครั้ง"ก็...คนนี้ฤดีรักพระเอกนี่คะ พอรู้ว่าพระเอกจะไปรักคนอื่นก็เลยง้อ" เธอกล่าวถึงบทฤดี นางร้ายละครเรื่องต่อไปที่เธอต้องรับบทเล่น"ก็ปล่อยมันไปสิ! ทำไมต้องไปรักมัน" ลัลนาปรายตามองคนตัวสูงที่ขมวดคิ้วจริงจัง"คุณพีร์ นาวจะอ่านบท อย่ากวนค่ะ" เธอดุคนรักเสียงเข้ม รพีภัทรจึงก้มใบหน้าหอมแก้มเธอ ไม่พูดอะไร แต่ก็ไม่ลุกออกไปไหน เธอจึงอ่านตอนที่เหลือต่อ ลัลนาขีดเส้นใต้ เขียนอารมณ์ความรู้สึกของบทตัวเองไปเรื่อย ก่อนจะสะดุ้งตกใจอีกหน เมื่อคนที่นั่งซ้อนหลังโว
เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอทั้งหวง ทั้งเปย์ (2)
"เราจะกินข้าวก่อนหรือเดินซื้อของก่อนดีคะ" ลัลนาเอ่ยถามคนรักหลังจากที่เดินเข้ามาในห้าง วันนี้พวกเธอมีแพลนซื้อของขวัญให้คุณแม่ซึ่งอาทิตย์นี้จะจัดงานเลี้ยงวันเกิด "ผมว่าซื้อก่อนก็ได้" คนตัวสูงจับมือคนตัวเล็ก เดินไปยังโซนช็อปแบรนด์เนม"อ้าว ไหนว่าคุณแม่ไม่เอาของแบรนด์ไงคะ" ลัลนาท้วงอย่างประหลาดใจ จำได้ว่าเขาบอกว่าหลายปีมานี้ คุณแม่สั่งห้ามเด็ดขาด ว่างดรับของแบรนด์เนมทุกชนิด เธอคิดว่าคุณแม่สามีคงจะมีเยอะ ซื้อเองจนครบหมดแล้ว เลยไม่อยากให้ใครมาซื้อให้อีก"ก็...ลองเดินดูก่อน" เขาตอบเธอเสียงเบา ลัลนามองท่าทางเลิ่กลั่กแปลกๆ ของสามีหนุ่ม ถึงอย่างนั้นก็ไม่ท้วงอะไร เดินตามแรงจูงไป เมื่อเดินเข้าไปในช็อปดัง BA คนเดิมที่เคยมารับรองเธอกับคุณหญิงรจณีก็เดินออกมาต้อนรับ คล้ายเตรียมตัวไว้อยู่แล้ว ลัลนาเดินตามแรงจูงอย่างงงๆ เมื่อเขาลากเธอไปยังห้องด้านใน"อะไรกันคะคุณพีร์?""พอดีผมอยากให้นาวช่วยเลือกกระเป๋าให้ก่อน" ลัลนามองพนักงานคนเดิมที่ถือกระเป๋ามา ก่อนจะหันมองเขาอย่างมึนงง"เลือกกระเป๋าเหรอคะ""ใช่ช่วยเลือกให้หน่อย ผมเลือกไม่ค่อยเก่ง" ลัลนาคิดว่าเขาอาจจะต้องซื้อให้เพื่อน หรือคนสำคัญระดับหนึ่งถึงต้องมา
เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอทั้งหวง ทั้งเปย์ (1)
"หมอที่นี่มันยังไงวะ หยุดงานทีไร อารมณ์ดีทุกที" รพีภัทรเงยหน้ามองเพื่อนสนิทตนเองทั้งสองคนที่เดินตามกันเข้ามาสีหน้าเบื่อหน่าย ก่อนจะก้มหน้าไถหน้าจอสมาร์ทโฟนต่อไม่สนใจ"กูว่าน่าจะมีคนดีใจที่ได้เสียเงินห้าแสน" อวัศย์เอ่ยเสริมทัพอย่างอารมณ์ดีที่ชนะพนันไอ้เพื่อนตัวดีได้ ตั้งใจมาเยาะเย้ยโดยเฉพาะ"ไงมึงไอ้พีร์ หน้าบานอะไรขนาดนั้น" ธารณ์เดินอ้อมไปด้านหลังเพื่อนที่นั่งอยู่ ก้มหน้าดูหน้าจอโทรศัพท์ที่เพื่อนดูค้างไว้ "โหไอ้พีร์ มึงน่าจะหนักกว่าไอ้หมอก นั่งดูรูปไปยิ้มไปเนี่ยนะ!""เห้ย! อะไรของพวกมึงเนี่ย" รพีภัทรเบี่ยงหน้าจอหนีเพื่อนสนิททั้งสองคนที่พร้อมใจกันกรูเข้ามาดูโทรศัพท์ตนเอง"ไหนๆ ดูอะไร" อวัศย์พยายามชะโงกหน้าดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น"พอๆ ไปไกลๆ ตีนกูเลยพวกมึง""หึ! ไม่ต้องปิดหรอก กูเห็นหมดแล้ว มึงนั่งดูรูปคุณนาวในไอจีอย่างกับโรคจิต" ธารณ์พูดขึ้นอย่างหมั่นไส้ เมื่อรู้ว่าที่เพื่อนตัวเองยิ้มหน้าบานอย่างกับคนบ้าเพราะนั่งหลงรูปเมียตัวเองอยู่"โรคจิตอะไร นี่เมียกู""เต็มปากเต็มคำเชียวนะมึง" ไทม์ยังไม่วายเหน็บแนมเพื่อน"อ๋ออ...กูว่าแล้ว ที่สมัครไอจีเนี่ยเพราะเมียเลย" อวัศย์พูดขึ้นบ้าง ความจริงเ
เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอรัก(2)
รพีภัทรนั่งมองคนตัวเล็กที่นอนขุดคู้อยู่บนเตียง ลมหายใจผ่อนเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คนตัวสูงเอื้อมมือสัมผัสแก้มนิ่มของคนที่นอนนิ่งอยู่ ก่อนจะก้มใบหน้าจูบซับน้ำตาที่ซึมออกมา คาดว่าเธอน่าจะฝันร้ายอยู่ใบหน้าหวานเริ่มคลายปมที่คิ้วเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอ่อนโยนที่ได้รับ ก่อนริมฝีปากจะแย้มยิ้มนิดๆ เมื่อฝันร้ายจางหายไปร่างสูงเอนตัวพิงหัวเตียงกึ่งนั่งกึ่งนอน มือหนาเอื้อมมือลูบศีรษะคนตัวเล็ก ย้อนคิดถึงสิ่งที่เธอเล่าให้ฟัง หลังจากที่เขารู้เรื่องจากอชิระก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าเธอมีปัญหาในครอบครัว แต่ไม่คิดว่ามันจะขนาดนี้ ฟังจากที่เธอเล่า หลังจากนั้นเธอและแม่พากันออกมาอยู่ข้างนอก เท่ากับแม่คงจะเป็นทั้งชีวิตของเธอ แต่...ก็ยังมาโดนทิ้งไปไหนจะเรื่องวันนั้นที่ไอ้เพื่อนทั้งสองคนเล่าให้ฟัง ว่าเห็นอาการแปลกๆ ของเธอวันที่น้ำตาลจมน้ำ ตอนนั้นเขาห่วงพี่สะใภ้เพราะรู้ว่าว่ายน้ำไม่เป็น ส่วนภรรยาตนเองว่ายน้ำเก่งอยู่แล้ว ไม่คิดว่าร่างกายเธอจะไหวแต่จิตใจอ่อนแอ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิดในใจ วันที่เธอต้องการใครสักคนที่สุด แต่ตัวเขากลับไม่อยู่ข้างๆ "คุณพีร์.." รพีภัทรก้มใบหน้ามองคนตัวเล็กที่งัวเงียสะดุ้งตื่น "ขอโทษ ผมทำนาวตื่นเล
เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอรัก (1)
"หมอพีร์คุณไม่ต้องไปทำงานเหรอ?" ลัลนาเอ่ยถามร่างสูงที่วางจานผลไม้ลงข้างเธอ ก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งลงบ้าง ระยะห่างเริ่มขยับมาใกล้ขึ้นจากวันแรกที่เขามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้วที่เขาเกาะติดเธอแจ ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นมานั่งเฝ้าตลอด แต่หากเธออยู่ที่บ้าน เขาก็จะเรียกช่างมาคุย ส่วนตัวเองปรับปรุงนู่นนี่นั่นไปเรื่อย ซ่อมก๊อกน้ำ ยันรั้วบ้าน แต่ถ้าหากเห็นเธอตั้งท่าออกจากบ้านเมื่อไหร่คนตัวสูงก็จะละทิ้งทุกอย่างในมือ มาสแตนด์บายรอหน้าบ้านอย่างหน้ามึน เธอไม่ให้ไปก็จะตามไป บอกว่าขอเดินตามห่างๆ ก็ยังดีก็เป็นซะอย่างนี้!"ผมพักร้อนไง""พักได้ขนาดนี้เลยเหรอคะ" ลัลนาหรี่ตามองคล้ายไม่เชื่อ ใช่อยู่ตามกฎหมายเขาก็มีสิทธิ์นั่นแหละ แต่เนื่องด้วยบุคลากรทางการแพทย์เป็นที่ขาดแคลนอยู่ตอนนี้ เขาไม่น่าจะมีเวลาว่าง หรือโรงพยาบาลจะยอมให้เขาลาได้ขนาดนี้ยกเว้นแต่ว่า..."ไปใช้อำนาจมืดมาอีกแล้วสิท่า" ลัลนาหรี่ตามองจับผิด ในขณะที่คนตัวสูงหน้ามึนตอบอย่างไม่สนใจ"ไม่ใช่อำนาจผมซะหน่อย อำนาจไอ้หมอกมัน"ต่างกันตรงไหน ใช่อยู่หมอหมอกเป็นถึงลูกชายเจ้าของโรงพยาบาล แต่การที่ตัวเขาได้อภิสิทธิ์ขนาดนี้ น่าจะบังคับข
เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอมาง้อ (2)
ลัลนาที่เพิ่งก้าวลงบันไดมาเห็นคนตัวสูงยืนยิ้มแฉ่งรออยู่ด้านล่าง โดยมีอาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะอาหาร คุณหมอหนุ่มรีบวางจานในมือลงบนโต๊ะ ถอดผ้ากันเปื้อน ก่อนจะสาวเท้าเดินมาหาคนตัวเล็กที่ยืนมองอยู่"กินข้าวเลยไหมนาว""ป้าใจกับจ้อยละคะ" ลัลนาไม่สนใจที่เขาเอ่ยชวน ถามหาคนดูแลบ้านและหลานชายที่ปกติจะมาหาเธอทุกเช้า"วันนี้วันพระป้าใจเลยไปวัดเช้าหน่อย กินข้าวเช้าก่อนสิเดี๋ยวผมพาตามไปที่วัดก็ได้""ไม่เป็นไรค่ะ" ลัลนาไม่สนใจของที่ถูกตระเตรียมไว้ เขาน่าจะลงมาตั้งแต่เช้ามืด เพราะเวลานี้ยังเช้ามากอยู่เลย แต่อาหารบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว"คุณกินข้าวก่อนเถอะ ถ้าไม่กินข้าวเช้าเดี๋ยวปวดหัวนะ" ลัลนาแสร้งไม่สนใจคนที่เอ่ยเรียก ถึงแม้จะใจเต้นไม่น้อยที่เขาจำเรื่องของเธอได้ว่าต้องกินข้าวเช้า ไม่อย่างนั้นจะเวียนหัว"...""นาว" คุณหมอหนุ่มทำได้เพียงเรียกคนตัวเล็กที่เดินผ่านเลยไปอย่างไม่สนใจ ทั้งอาหารและคนทำ "จะไปไหนครับ" ลัลนาปรายตามองมือร้อนที่จับแขนรั้งเธอไว้ เมื่อเห็นแบบนั้นคนตัวสูงจึงรีบปล่อยมือ ยกมือสองข้างคล้ายยอมแพ้ "ผมแค่อยากรู้ว่าคุณไปไหน" เขาบอกเธอเสียงอ่อย"ไม่เกี่ยวกับคุณค่ะ ถ้ายังอยากอยู่ที่นี่ก็อย่าล้ำเส้
เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอมาง้อ (1)
"อ้าวเฮีย" รพีภัทรที่เพิ่งเดินมาถึงบ้าน เอ่ยทักพี่ชายตนเองที่เดินเข้ามาเจอกันที่หน้าบ้านของตนเอง คาดว่าคงมีอะไรจะคุยด้วย เพราะดึกขนาดนี้แล้วพัชระยังอยู่รอ "มีอะไรรึเปล่าเฮีย""ไปคุยในบ้านสิ" รพีภัทรเปิดประตูให้พี่ชายเข้าบ้าน ในขณะที่ตนเองเดินไปนั่งที่โซฟาข้างพี่ชายตนเอง"พรุ่งนี้หยุดรึไงถึงกลับบ้าน" ปกติตัวเขาหากจะกลับมานอนบ้านก็เพราะว่าแม่โทรตาม แต่วันนี้แม่ไม่ได้โทรตาม ก็ไม่แปลกใจที่พัชระจะถามขึ้นเมื่อเห็นรถเขาเข้าบ้านมา"เปล่าหรอกเฮีย ไม่อยากอยู่เพนท์เฮ้าส์" ในนั้นมีแต่ความทรงจำของเธอกับเขาเต็มไปหมด ยิ่งอยู่ยิ่งคิดถึง ทีแรกจะกลับคอนโด แต่อยู่ๆ เกิดคิดถึงบ้านขึ้นมาจึงขับอ้อมกลับมานอนบ้านดีกว่า เพิ่งเข้าใจก็วันนี้เอง เมื่อมีเรื่องไม่สบายใจ บ้านคือที่พักใจที่ดีที่สุด"แม่ให้เอามาให้" รพีภัทรปรายตามองซองเอกสารที่เพิ่งเห็นเมื่อวานจากผู้เป็นแม่ เมื่อวานเขาไม่ยอมรับและออกมาเลย ไม่คิดจะเซนต์อยู่แล้วไอ้เอกสารบ้าๆนี่!"...""วางไว้นี่นะ" พัชระไม่สนใจเช่นเดิม หันหน้ามองนอกหน้าต่าง พยายามคิดว่าตอนนี้เธอจะไปอยู่ที่ไหนสงสัยจะต้องพึ่งเฮียแล้วจริงๆ"เฮีย""ว่าไง" พัชระที่รอฟังอยู่แล้วตอบรับทันที
เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอเข้าใจผิด (2)
"ไม่รับจริงเหรอ เขาน่าจะโทรเป็นร้อยสายแล้วมั้ง""ไม่ถึงหรอก..." แค่เกือบๆ เท่านั้นเองหลังจากเมื่อวันก่อนที่ลัลนาคุยกับรพีภัทรจบ เห็นสีหน้าอึ้งตกใจของคนตัวสูง ตัวเธอก็รีบออกจากบ้านมาทันที ปล่อยให้เขายืนช็อกอยู่นั่นแหละ คงไม่คิดว่าเธอจะได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกัน เมื่อวานช่วงเช้าเธอจึงตัดสินใจทำบางอย่าง นั่นคือจัดการเรื่องหย่า เธอเซนต์ใบหย่าทิ้งไว้โดยนำไปฝากไว้กับคุณหญิงรจณี เหลือแค่เขาเซนต์ในส่วนของตนเองทุกอย่างก็จบ นี่คงเป็นคำกล่าวที่เธอมักได้ยินมาเสมอ เจ็บแต่จบมันเป็นอย่างนี้นี่เองตอนนี้เธอทั้งเจ็บ ทั้งทรมานเลยล่ะ แต่ใครจะไปคิด ว่าคนเพื่อนไม่มีอย่างเธอ สุดท้ายเวลาแบบนี้ ดันมาอาศัยอยู่กับคนที่ไม่เคยคิดว่าจะญาติดีกันได้"ไม่ถึงอะไร ฉันเห็นเขาโทรหาเธอตั้งแต่เมื่อวาน" มนิสราบ่นคนที่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟากลางห้องเสียงเครียด ได้ยินเสียงสั่นของโทรศัพท์ดังเป็นระยะๆ ตั้งแต่เมื่อวานช่วงเย็น"..." ลัลนาไม่ตอบอะไร ได้แต่มองหน้าจอสมาร์ทโฟนที่มีทั้งข้อความสลับกับสายเรียกเข้าไม่หยุดไม่ทำการทำงานรึไงส่วนคนข้างๆ ก็พูดเป่าหูตลอดว่าให้เธอรับสาย เรื่องของเรื่องคือเธอนัดคุยกับอชิระและมนิสราเรื่องที่เป
เมื่อหมอไม่รัก เมื่อหมอเข้าใจผิด (1)
ลัลนาเดินเข้าห้องมาด้วยใจลอยๆ สมองคิดถึงแต่เรื่องที่เพิ่งเจอมา ภายในใจบอบช้ำจนไม่เหลือชิ้นดี ที่ผ่านมาเคยคิดอยู่ตลอดว่าตัวเองถูกทิ้ง แต่ไม่มีครั้งไหนจะยืนยันความคิดนั้นได้ดีเท่าครั้งนี้เลยเธอถูกทิ้งอย่างสมบูรณ์แบบเลยล่ะนับว่าเป็นโชคดีอย่างมากที่อชิระไปเป็นเพื่อน ไม่อย่างนั้นเธอไม่รู้เลยว่าจะกลับมาถึงบ้านได้ยังไงลัลนาค่อนข้างมั่นใจว่าพระเอกหนุ่มน่าจะได้ยินทุกอย่างที่เธอคุยกับมารดา เพราะดูจากสีหน้าเจื่อนๆ ก็พอจะเดาได้ไม่ยาก แต่เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไร พาเธอกลับมาส่งบ้านโดยไม่ถามอะไรสักคำ ปล่อยให้เธออยู่กับตัวเองเงียบๆลัลนาเปิดไฟในห้องนอนคอนโดของตนเอง เธอพักอยู่ที่คอนโดเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว ก็ตั้งแต่กลับจากหัวหินนั่นแหละ หลังจากเหตุการณ์วันนั้นงานเลี้ยงก็กร่อยๆ ไปโดยปริยาย เธอเห็นท่าทางแปลกๆ ของหมอทั้งสามคนแต่แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร บวกกับพัชระออกความเห็นให้นอนหนึ่งคืนและแยกย้ายกันกลับเลย เพราะวราลีดูขวัญเสียไม่น้อยหลังจากนั้นเธอก็เริ่มหาข้ออ้างกลับมานอนคอนโดตนเองที่เพิ่งรีโนเวทเสร็จ อ้างถึงเรื่องถ่ายละครที่ช่วงนี้ต้องเลิกดึก บวกกับกองถ่ายใกล้กับคอนโดมากกว่า ประจวบกับเขามีขึ้นเวรต
