เมื่อหมอดูแล (1)

ลัลนาสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงกุกกักอยู่ด้านนอกประตู ยกข้อมือดูนาฬิกาเมื่อเห็นเวลาก็ตกใจเล็กน้อย ทีแรกตั้งใจว่าจะนั่งพักในห้องนั่งเล่นสักสิบนาทีแล้วค่อยขึ้นห้องไปนอน เนื่องจากวันนี้เธอมีถ่ายละครตั้งแต่เช้า บวกกับรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวตั้งแต่เมื่อวาน พอวันนี้กลับมาถึงห้องก็ล้มตัวลงนอนโดยไม่คิดอะไร ไม่คิดว่าจะเพลินจนเวลาล่วงเลยมาเกือบเข้าวันใหม่

ลัลนาสูดหายใจรวบรวมแรงลุกขึ้นจากโซฟากว้าง เปิดประตูห้องนั่งเล่นออกไปตั้งใจดูที่มาของเสียง เมื่อเห็นคนรูปร่างคุ้นตายืนหันหลังอยู่เค้าน์เตอร์ในครัวก็เลิกคิ้วแปลกใจ

"คุณพีร์?"

มาได้ไง 

"ขอโทษทีผมนึกว่าคุณอยู่ข้างบน" รพีภัทรเอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิด เมื่อเห็นดาราสาวเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นด้านล่างใกล้ห้องครัว 

"ไม่เป็นไรค่ะ...พอดีฉันเผลอหลับไป" ลัลนาตอบกลับเสียงเบา เสหลบตาอย่างเกร็งๆ เล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองอาทิตย์ได้ หลังจากที่แต่งงานกัน ที่เธอและเขาได้มาเจอกัน

ตรงตามที่เขาพูดก่อนแต่งงานไม่มีผิด ทั้งเธอและเขาต่างใช้ชีวิตกันเหมือนเดิม เหมือนก่อนที่จะแต่งงานกัน มีเพียงนิ้วมือด้านซ้ายของเธอและเขา ที่ยังมีแหวนประดับอยู่ เหมือนเป็นเครื่องเตือนใจว่าเราทั้งคู่แต่งงานแล้ว

เขาน่าจะกลับไปพักที่คอนโดใกล้โรงพยาบาลตามที่เคยออกปากไว้ ส่วนเธออาศัยอยู่ในเพนท์เฮ้าส์หรูแห่งนี้คนเดียวเหมือนตอนที่เธออยู่คอนโดก่อนแต่งงานอย่างที่แล้วมา

พอวันนี้กลับมาเจอกันก็อดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้

"เสียงดังใช่ไหม พอดีผมหิวเลยทำอะไรกินง่ายๆ" เธอเบนสายตามองข้าวไข่เจียวที่เขาทำไว้ เหมือนตั้งท่าจะนั่งกินแล้วด้วย แต่พอดีเธอเดินออกมาก่อน

"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณตามสบายเลยฉันขอขึ้นห้องก่อน" เธอตอบรับสั้นๆ พร้อมเอ่ยขอตัว ยิ่งยืนอยู่ยิ่งดูแปลกๆ กันทั้งคู่ เหมือนคนที่ไม่รู้จักกันต้องมาอาศัยอยู่ห้องเดียวกัน ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วทั้งคู่เป็นคู่สามีภรรยากัน

"คุณเป็นอะไรรึเปล่า ดูหน้าซีดๆ นะ" รพีภัทรเอ่ยถามตามวิสัยหมอ เมื่อเห็นอาการภรรยาในนาม

"ไม่เป็นไรค่ะฉันตื่นเช้าเลยเพลียๆ" ลัลนาตอบกลับสั้นๆ ก่อนจะเอ่ยขอตัวอีกรอบ แต่เมื่อเดินไปถึงบันไดกำลังจะก้าวขาขึ้น อยู่ๆ ความรู้สึกวิงเวียนเข้าจู่โจมในหัว ยืนทรงตัวไม่อยู่จนต้องเอื้อมมือจับราวบันไดไว้ 

"คุณนาว!" เธอได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองแว่วๆ ก่อนภาพตรงหน้าจะดับมืดลงกะทันหัน ถึงอย่างนั้นยังรู้สึกถึงอ้อมแขนแข็งแรงที่โอบรับเธอไว้ 

"ยังปวดหัวไหม" ลัลนาหันมองไปตามเสียงพูดของรพีภัทรที่เพิ่งเปิดประตูเข้าห้องมา หลังจากที่เธอเพิ่งตื่นเพียงไม่กี่นาที เรียกได้ว่ายังไม่หายมึนงงกับตัวเอง "โอเครึเปล่า" เธอมองตามตั้งแต่เขาก้าวเท้าเข้าประตูมา วางถ้วยอาหารไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหันมาเลิกคิ้วถามเธอด้วยความสงสัย เมื่อไม่ได้ยินการตอบรับ

"คุณ..มาได้ไง?"

"จำไม่ได้เหรอ เมื่อคืนเรายังคุยกันอยู่เลย" รพีภัทรเลิกคิ้วแปลกใจ เดินมาใกล้คนตัวเล็กที่นอนซมอยู่บนเตียง ยกมืออังหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิ "ทำไมไข้ไม่ลด" ก่อนจะบ่นพึมพำเอื้อมมือไปหยิบปรอทวัดไข้ ที่วางอยู่หัวเตียง

"จำได้ค่ะ ฉันหมายถึงตอนนี้..คุณไม่ไปทำงานเหรอคะ" ลัลนาถามด้วยความแปลกใจ ที่เห็นเขายังอยู่ตรงนี้ไม่ออกไปทำงาน 

"ลากยาวเป็นอาทิตย์แล้ว หมออีกคนที่ลาไปกลับมาแล้ว" เขาอธิบายสั้นๆ ให้เธอเข้าใจ คงจะหมายถึงสองอาทิตย์ที่หายไป เพราะหมออีกคนลา เขาถึงต้องเหนื่อยอยู่เวรแทนเลยแทบไม่ได้กลับบ้าน

"ถ้าอย่างนั้นคุณไปพักผ่อนเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงฉัน" เธอรีบบอกให้เขาไปพักผ่อนด้วยความเกรงใจ เหนื่อยมาเป็นอาทิตย์กลับมายังต้องมาดูแลเธออีก

"ดีกว่าเมื่อคืนแต่ยังมีไข้อยู่" เขามองตัวเลขที่แสดงผลบนเครื่องวัด ก่อนจะบ่นพึมพำเสียงเบา

"หมอพีร์คะคุณไปพักผ่อนเถอะ" คนไม่อยากเป็นภาระเริ่มพูดเสียงดังขึ้น เมื่อคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง ไม่สนใจที่เธอพูดสักนิด

"คุณเรียกผมว่าอะไร"

"คะ?"

"เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าอะไร" เขาถามย้ำอีกครั้ง

"ก็...หมอพีร์" เธอกะพริบตาตอบเขามึนงง ไม่เข้าใจว่าเขาจะถามเธอแบบนี้ทำไม

"นั่นแหละ ผมเป็นหมอไง" เมื่อเข้าใจที่เขาสื่อคนตัวเล็กก็เงียบไป ด้วยความเป็นหมอพอเห็นคนป่วยก็คงอดไม่ได้ที่จะต้องมาดูแลรักษา

"ฉัน..เกรงใจ"

"คุณพักผ่อนน้อยนะ ร่างกายเลยอ่อนเพลีย แล้วก็เป็นหวัดด้วย เดี๋ยวกินข้าวเสร็จก็รีบกินยา" เขาทำเหมือนเธอเป็นคนไข้ บอกอาการพร้อมออกคำสั่งตามวิสัยหมอ ไม่สนใจที่เธอบอกว่าเกรงใจ

"ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวฉันกินข้าวเสร็จจะกินยา" เธอมองไปยังถ้วยข้าวต้มที่ส่งกลิ่นหอมอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นความอยากอาหารแทบไม่มีอยู่ ตั้งใจให้เขาออกไปก่อนแล้วจะค่อยๆ ฝืนกิน

"อืม" เขาตอบรับสั้นๆ ก่อนจะเลื่อนโต๊ะที่วางถ้วยข้าวต้มอยู่มาข้างเตียง "กินไหวไหม? หรือต้องให้ป้อน"

"ไหวค่ะ" ลัลนาตอบรับเสียงเบา ความตั้งใจเดิมที่จะให้เขาออกไปก่อนหายไป ลากถ้วยอาหารมาใกล้ตัวแทน คงต้องฝืนกินก่อนที่เขาจะป้อนจริงๆ อย่างที่พูดไว้

"ทำไมไม่โทรหา?"

"คะ?" คนตัวเล็กยังไม่ทันได้กินต้องเงยหน้าตอบรับด้วยความมึนงง เมื่ออยู่ๆ เขาถามขึ้นไม่มีปลี่มีขลุ่ย

"ทำไมไม่โทรหาผม?"

"เรื่องอะไรคะ"

"ก็ที่ป่วยนี่ไง เป็นมานานแล้วใช่ไหม" 

"ก็...ค่ะ" ทีแรกตั้งใจจะโกหก แต่มาคิดอีกทีเขาเป็นหมอ โกหกไปก็เท่านั้น เขาคงจะดูอาการเธอไม่ยากว่าเป็นมาสองสามวันแล้ว

"ทีหลังก็โทรมาสิ" รพีภัทรบ่นคนตัวเล็กสั้นๆ ยอมรับว่าตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นภรรยาตนเองล้มลงหมดสติ ดีที่สังเกตอาการอยู่แล้ว เมื่อเห็นท่าทีโงนเงนของเธอ รพีภัทรจึงรีบประชิดตัวอย่างรวดเร็ว ถึงอย่างนั้นก็อดหงุดหงิดไม่ได้ ที่คนตรงหน้าไม่รู้จักดูแลตนเอง ปล่อยให้ตัวเองป่วยจนเป็นลมหมดสติไปขนาดนี้

ถ้าเมื่อวานเขาไม่กลับมาจะเป็นยังไง! 

"ฉันไม่มีเบอร์คุณนี่..."