เมื่อหมออ่อนโยน (3)

 หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลมา รพีภัทรเอ่ยชวนภรรยาสาวรับประทานอาหารนอกบ้าน ก่อนจะแวะห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของสดเล็กๆ น้อยๆ สำหรับทำอาหารเช้าง่ายๆ ก่อนจะพากันกลับมาเพนท์เฮ้าส์พร้อมกัน 

"ไว้เดี๋ยวอาทิตย์หน้าผมจะเรียกคนมาซ่อมเครื่องกรองน้ำ" ลัลนาที่เพิ่งนั่งลงบนโซฟา หันมองตามคนตัวสูงที่เดินตามกันมา วางของที่เพิ่งแวะซื้อในห้างบนเคาน์เตอร์ครัว 

"ความจริงคุณเรียกช่างเลยก็ได้นะคะพรุ่งนี้ฉันอยู่" ลัลนาอาสาช่วยอยู่ดูเนื่องจากพรุ่งนี้เธอไม่มีงานหนึ่งวัน ก่อนที่จะต้องไปถ่ายละครหลายวันที่เขาใหญ่

"เดี๋ยวรอผมกลับมา"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันช่วยดูให้ได้" คนตัวเล็กยังคงอาสาอย่างหวังดี ในขณะที่ร่างสูงปรายตามองเธอหน้านิ่ง 

"คุณเป็นผู้หญิง แถมมีชื่อเสียงจะให้ช่างเข้ามาทำอะไรตอนที่ตัวเองอยู่คนเดียวได้ยังไง"

"..." ก่อนหน้านี้ก็อยู่คนเดียวแล้วก็เรียกช่างแบบนี้ตลอดนี่ ไม่เห็นจะเป็นอะไร!

"อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมาทำแบบนี้" ดาราสาวไม่พูดอะไรแสร้งลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปหยิบขวดน้ำที่แช่อยู่ในตู้เย็น ตั้งท่าจะเปิดดื่ม แต่เปิดยังไงก็เปิดไม่ออก

ลัลนากลอกตาเซ็งๆ กับปัญหาเดิมๆ ไม่รู้เป็นอะไรนักหนากับชีวิต เธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอ ทำอะไรไม่เป็น ที่ผ่านมาอะไรที่บางอย่างผู้ชายทำได้ เธอก็ทำเองด้วยซ้ำ มีแค่การเปิดขวดน้ำนี่แหละที่เหมือนดวงเธอจะชอบหยิบเจอแต่ขวดที่เปิดยากๆ  จึงเป็นสาเหตุที่ในคอนโดเธอ และเพนท์เฮ้าส์แห่งนี้ ขาดเครื่องกรองน้ำดื่มไม่ได้เลย

"เดี๋ยวเปิดเอง" รพีภัทรมองมายังของที่อยู่ในมือ เมื่อเขาอาสาเธอจึงยื่นขวดน้ำในมือให้คุณหมอหนุ่ม เมื่อเขาเปิดฝาให้เธอเรียบร้อยแล้วจึงส่งคืน คนตัวเล็กแสร้งเดินกลับไปนั่งบนโซฟาที่เดิม ถือว่าเป็นการเปลี่ยนเรื่องที่คุยกันค้างไว้ได้ดี

นึกว่าจะโดนดุอีกแล้ว

"เดี๋ยวผมจะไม่อยู่สองสามวันนะมีไปสัมมนา"

"ฉันก็มีถ่ายละครเหมือนกันค่ะที่เขาใหญ่" คนตัวสูงชะงักไปเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไรต่อ ทยอยแกะซีลพลาสติกแพ็คน้ำดื่มที่ซื้อมา

"ช่วงที่ผมไม่อยู่ห้ามเรียกช่างเข้ามานะ" 

"รู้แล้วค่าาา" คนตัวเล็กลากเสียงยาวคล้ายประชด สายตามองตามสิ่งที่รพีภัทรกำลังทำ

บางสิ่งในอกรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ค่อยๆ แผ่ซ่าน หัวใจเต้นผิดจังหวะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ภาพที่เขาทยอยเปิดฝาขวดน้ำเปล่าทุกขวด ก่อนจะวางแช่ในตู้เย็นให้ เหมือนมีความหวานละมุนโอบล้อมรอบตัว ไม่คิดว่าเขาจะสังเกตเธอมากขนาดนี้

ความจริงมันก็ตั้งแต่ที่เรานั่งกินข้าวด้วยกัน เธอกำชับพนักงานเรื่องอาหารว่าห้ามใส่ถั่วเพราะตนเองแพ้ รพีภัทรที่เปิดเมนูอาหารอยู่ดูเหมือนไม่สนใจ แต่ระหว่างที่เดินซื้อของสดในห้าง เธอหยิบน้ำสลัดที่วางเรียงรายอยู่ คนตัวสูงเดินมาข้างๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่ามีส่วนผสมของถั่ว

นั่นแปลว่าความจริงแล้วเขาเป็นคนใส่ใจคนอื่นมากทีเดียว  ไหนจะกำชับห้ามเธอเรียกช่างให้มาแก้ไขอะไรตอนอยู่คนเดียวอีก ท่าทางดูเหมือนไม่สนใจ ไม่แคร์ใคร แต่ก็แอบใส่ใจคนอื่นเหมือนกัน

"คุณบอกคุณแม่ไปแล้วใช่ไหมคะเรื่องฮันนีมูน" มะนาวเอ่ยชวนคุย ในขณะที่คนตัวสูงเก็บของอยู่ 

"ครับ"

"ฉันเพิ่งรู้ว่าเมื่อก่อนคุณเรียนที่แม่ฮ่องสอน ฉันยังไม่เคยไปแม่ฮ่องสอนเลย"

"คุณปู่คุณย่าผมทำรีสอร์ตที่นั่น เป็นธุรกิจแรกของครอบครัว ก่อนจะขยายเป็นโรงแรม" เขาอธิบายสั้นๆ หลายคนรู้จักครอบครัวเขาด้วยกิจการธุรกิจโรงแรม มีไม่กี่คนที่รู้ว่าบ้านเขาเริ่มธุรกิจมาจากรีสอร์ตเล็กๆ ในต่างจังหวัด

"ถ้าเราไปฮันนีมูนที่แม่ฮ่องสอนคุณจะเบื่อไหมคะ หมอไทม์มีสวนดอกไม้ด้วย ส่วนหมอหมอกก็มีไร่ชา น่าสนใจดี" ลัลนาคิดภาพตามด้วยแววตาเป็นประกาย วางแพลนถึงโปรแกรมธรรมชาติที่วางไว้

"คุยกับมันแป๊บเดียวได้ข้อมูลขนาดนั้นเลย"

"คะ?" คนตัวเล็กเงยหน้ามองคนที่ยืนกอดอกพิงเค้าน์เตอร์ครัวอยู่ "ก็...หมอไทม์เล่าให้ฟัง" เธอไม่รู้ว่ารพีภัทรไม่พอใจที่เธอไปละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเขารึเปล่า ใบหน้าถึงดูไม่สบอารมณ์ขนาดนั้น

"ที่รีสอร์ตก็มีทั้งสวนดอกไม้แล้วก็ไร่ชา เอาไว้ให้นักท่องเที่ยวเข้าชม" เขาพูดน้ำเสียงราบเรียบ เหมือนเล่าเรื่องทั่วๆ ไปแต่คิ้วเข้มยังคงขมวดเป็นปมอยู่

"ถ้าอย่างนั้นเราไปที่แม่ฮ่องสอนกันนะคะ" คนตัวเล็กเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็ออกอาการดีใจ ยกยิ้มกว้าง รีบเอ่ยชวนสามีในนามทันที

"ผมขอเช็กคิวก่อนแล้วกัน" คนตัวสูงหันหน้าหนีแสร้งตอบอย่างไม่สนใจ ทั้งๆ ที่ภายในใจแอบขำเล็กน้อยกับท่าทีคนตรงหน้า ที่ดูมีอาการตื่นเต้นเป็นพิเศษ เหมือนเด็กที่รู้ว่าผู้ปกครองกำลังพาไปเที่ยว "แต่ช่วงนี้ไฮซีซั่น ไม่รู้ห้องเต็มรึเปล่า"

"..." ลัลนายิ้มเจื่อนลงทันทีเมื่อเขาพูดจบ ถอนหายใจเซ็งเล็กน้อยที่โดนดับฝันกลางอากาศ

"ผมล้อเล่น ปกติผมนอนบ้านใหญ่อยู่ติดรีสอร์ตนั่นแหละ" คนที่ตั้งใจจะแกล้งต่อนานๆ เมื่อเห็นท่าทีเหงาหงอยของคนตัวเล็กก็เริ่มสงสารเลยรีบเฉลยออกไป

ดาราสาวเริ่มกลับมายิ้มกว้างอีกครั้ง แต่เมื่อคิดบางอย่างได้ใบหน้าเริ่มกลายเป็นกังวล

"แล้วฉันไปนอนบ้านใหญ่ได้เหรอคะมันจะน่าเกลียดรึเปล่า" เธอถามอย่างไม่แน่ใจ

"กังวลอะไรอย่าลืมสิว่าคุณเป็นภรรยาผม เป็นครอบครัวเดียวกันทำไมจะนอนบ้านใหญ่ไม่ได้" ลัลนาเงยหน้าสบตาคนตัวสูงที่มองกันอยู่ก่อนแล้ว คำพูดของเขาซึมซาบลงในอกอย่านุ่มนวล หัวใจที่เยือกเย็นคล้ายเริ่มหลอมละลาย

"ฉันต้องรีบนอนแล้วพรุ่งนี้มีถ่ายละครแต่เช้า" คนตัวเล็กผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

รพีภัทรมองตามลัลนาอย่างมึนงงเล็กน้อย ที่อยู่ๆ ก็ลุกพรวดขอตัวเข้านอน ที่สำคัญก่อนหน้านี้จำได้ว่าเธอเพิ่งบอกว่าพรุ่งนี้หยุดไม่มีงาน

สรุปเขาหูเพี้ยนไปหรือยังไง ไหนจะอาการแปลกๆ นั่นอีก

รพีภัทรยกมือเกาหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าห้องไปอย่างมึนงง