เมื่อหมอบอกว่าไม่ได้เป็นเกย์ (1)

"เดี๋ยวผมเอาอาหารใส่จานให้ คุณขึ้นไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะ"ลัลนาพยักหน้าตอบรับอย่าเหนื่อยล้า หลังจากที่พวกเธอตกลงกันว่าจะแวะกินอาหารร้านป้าภา แต่เมื่อมาถึง ร้านกลับแน่นไปด้วยผู้คน แถมยังมีรอคิวอีกหลายคิว

เมื่อเห็นดังนั้นรพีภัทรจึงอาสาไปซื้ออาหารมาให้ส่วนเธอนั่งรออยู่ในรถ ระหว่างรอด้วยความที่เหนื่อยมาทั้งวันบวกกับยาแก้ปวดที่ได้กินไปเมื่อช่วงเย็น ทำให้เธออ่อนเพลียจนเผลอหลับไป

รู้ตัวอีกทีเมื่อเขาสะกิดเรียก ก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ลานจอดรถของคอนโดแล้ว เมื่อเข้าห้องมาเขาถึงบอกให้เธอไปล้างหน้าล้างตาก่อน

ลัลนาวางกองกระเป๋าเสื้อผ้าไว้บนเตียง ก่อนจะเดินไปล้างหน้าล้างตาตามที่เขาบอก หลังจากนั้นก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันตา คนตัวเล็กควานหาโทรศัพท์ที่นอนตายอยู่ในกระเป๋า หยิบออกมาดูพบว่าแบตหมดจึงจัดการชาร์จแบตและเปิดเครื่อง

เมื่อเปิดเครื่องมาพบข้อความอยู่สองสามคน ที่ทักมาถามเรื่องอาการเธอ และความปลอดภัยว่าถึงบ้านรึยัง มะนาวเลื่อนผ่านตั้งใจจะค่อยกลับมาตอบก่อนนอน แต่เมื่อเห็นข้อความจากคนที่เธอรอมาหลายวันก็รีบเปิดเข้าไปอ่านทันที

ได้เรื่องแล้วคุณสะดวกนัดเจอวันไหน

ลัลนาเดินเข้ามาในครัว มีสุกี้แห้งและสุกี้น้ำอย่างละจาน วางเคียงคู่กันบนเค้าน์เตอร์ไอซ์แลนด์ในครัว เห็นร่างสูงกำลังหันหลังวุ่นวายอยู่หน้าตู้เย็น

"กินเลยไหม" ลัลนาพยักหน้าตอบรับในขณะที่คุณหมอหนุ่มเลื่อนแก้วน้ำส้มมาวางตรงหน้า

"ซื้อมาตอนไหนคะ" ลัลนามองน้ำส้มหน้าตาน่ากินที่อยู่ในแก้ว ไม่แน่ใจว่าแถวร้านป้าภามีน้ำส้มแบบนี้ขายด้วยรึไง

"ผมทำเอง"

"คุณทำเองเหรอ? ฉันเอากระเป๋าไปเก็บแป๊บเดียวเองนะ"

"ก็ไม่แป๊บนะ" ลัลนาเบ้ปากกับประโยคที่เคยได้ยินมาก่อน ดูเหมือนเขาจะชอบมีปัญหากับเวลาการแต่งตัวของเธอ

"ก็ไม่นานขนาดนั้นหรอกค่ะ"

"ก็ไม่ได้ยากขนาดนั้นเหมือนกัน" เขายกน้ำส้มขึ้นดื่ม เธอจึงทำตามบ้าง ความเปรี้ยวอมหวานบวกกับความเย็นชื่นใจ ส่งผลให้ร่างบางที่เหนื่อยล้ามาทั้งวันสดชื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"อร่อยมากเลยค่ะ" เธอยกยิ้มกว้างเอ่ยชมด้วยใจจริง

"ผมไม่ได้บ้ายอนะ"

"ฉันก็พูดจริงๆ แค่น้ำส้มคุณยังทำไม่เหมือนคนอื่นเลย" 

"ไม่เหมือนยังไง" เขาเลิกคิ้วถาม ส่วนมือก็เลื่อนน้ำจิ้มสุกี้ไปใกล้เธอ จัดการคลุกสุกี้แห้งในจานก่อนจะเลื่อนถ้วยอาหารคืนให้เธออีกครั้ง

ลัลนามองความเอาใจใส่ของเขาด้วยหัวใจที่เต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

"ไม่รู้สิคะเหมือนมันมีอะไรบางอย่าง อาหารก็เหมือนกัน"

"ผมก็ไม่ได้ใส่ยาเสน่ห์ให้คุณนะ หลงผมแล้วรึไง" มะนาวเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ให้กับคนที่หลงตัวเอง ถึงแม้จะไม่แปลกก็เถอะที่คนหน้าตาดีอย่างเขาจะหลงตัวเองแบบนั้น

"อืมมม พูดถึงคุณก็ทำอาหารเก่ง ดูแลสุขภาพตัวเองเป็นอย่างดี หน้าตาก็ดี...แต่"

"อะไร?" รพีภัทรหรี่ตามองคนข้างๆ นิ่ง เริ่มรู้สึกแปลกๆ ที่อยู่ๆ โดนชม อีกทั้งยังมีแต่ตามหลัง

"แต่ทำไมถึงไม่มีแฟน"

"แล้วมันแปลกตรงไหน?"

"แปลกสิ คนเพอร์เฟกต์อย่างคุณทำไมไม่มีแฟน" เธอยังย้ำคำถามเดิม สงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่มีแฟนสักที

"แปลกๆ นะสรุปชมผมใช่ไหม"

"ก็ชมสิคะ แต่ก็แค่คนสมบูรณ์แบบอย่างคุณ หลุดรอดมาเป็นโสดจนต้องแต่งงานกับฉันได้ยังไง" 

"..." รพีภัทรส่ายหน้าเอือมระอาเมื่อดาราสาวพูดไปเรื่อย เริ่มตักสุกี้น้ำที่อุ่นร้อนไว้แล้วเข้าปาก

"หรือคุณเป็นเกย์"

"แค่ก แค่ก" ลัลนาเบิกตากว้างเมื่อเห็นท่าทางที่เขาแสดงออก

ตกใจถึงกับสำลัก!

"คุณเป็นจริงๆเหรอ"

"จะบ้ารึไง!" โมโหกลบเกลื่อนด้วย

"..."

ป๊อก

"โอ๊ย! วันนี้คุณเขกหน้าผากฉันสองรอบแล้วนะ" ลัลนาลูบหน้าผากตนเองจุดเดิมที่เพิ่งโดนไป

"เลิกมโน"

"ก็คุณตกใจโอเว่อร์ขนาดนั้นเป็นใครก็คิดรึเปล่า"

"มีแต่คุณนั่นแหละ คิดไปเรื่อย อยู่ๆ โดนกล่าวหาว่าเป็นเกย์จะไม่ให้ตกใจได้ไง"

ลัลนาหรี่สายตามองคนตรงหน้าด้วยสายตาจับผิด ก่อนจะผงะหนี เมื่อคนตัวโตกว่าตั้งท่าจะเขกหน้าผากอีกหน

"คุณหยุดเลย! ชอบทำร้ายร่างกายคนอื่น" เธอบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะเริ่มก้มหน้ากินสุกี้ในจานต่อ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่หายเคลือบแคลงใจในสิ่งที่สงสัย 

"กินได้แล้ว ยังไม่เลิกมโนอีก" รพีภัทรที่เห็นแววตาครุ่นคิดของคนตัวเล็กก็เอ่ยเสียงดุบังคับให้เธอรีบกินอาหารที่ซื้อมา

"ค่าาาาา รู้แล้ว" คนสมบูรณ์แบบขนาดนี้แต่ยังโสด และดูเหมือนจะไม่เปิดรับใครด้วย ถ้าไม่เป็นเกย์แล้วจะมีเหตุผลอะไรอีกนะ?