เมื่อหมอบอกว่าไม่ได้เป็นเกย์ (4)

"เมาก็หลับไปก่อน" รพีภัทรปรายตามองคนตัวเล็กที่นอนเอนบนเบาะข้างคนขับ หันข้างมองเขาตาแป๋ว

"บอกแล้วไงว่าไม่เมา"

"..." เมื่อเห็นเธอยืนยันแบบนั้นเขาก็ไม่สาวความยาวต่อความยืด เปิดเพลงคลอเบาๆ เพื่อให้บรรยากาศไม่เงียบเหงาจนเกินไป ถึงอย่างนั้นก็ยังรับรู้ถึงสายตาที่มองมา

"คุณพีร์"

"ครับ?" เขาหันมองเธอเล็กน้อย เลิกคิ้วเป็นคำถาม เมื่อเห็นเธอเอ่ยเรียกชื่อ แต่ไม่พูดอะไรต่อ

"ทำไมคุณถึงไม่มีแฟน" 

"ยังไม่จบกับเรื่องนี้อีกรึไง" รพีภัทรถามย้อนกลับน้ำเสียงดุ ไม่ตอบคำถาม 

"ก็คุณไม่ตอบคำถามสักทีล่ะ"

"ก็ไม่มีอะไร แค่ไม่อยากมี" เขาอธิบายสั้นๆ จนคนตัวเล็กเบ้ปากหงุดหงิด ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบกัน!

"หรือคุณจะเป็นอย่างที่เขาว่ากัน"

"เป็นอะไร....แล้วใครว่า?"

"เป็นเกย์ไง" รพีภัทรถอนหายใจเซ็งๆ เบื่อกับข่าวลือที่มักจะได้ยินผ่านหู

"..."

"ไม่ตอบซะด้วย ฉันเข้าใจนะคุณไม่ต้องปิดหรอก ถือซะว่าเป็นเพื่อนสาวกัน"

ถึงแม้เธอจะรู้สึกเหมือนอกหักครั้งแรกในชีวิตก็เถอะ!

"นอนไปเถอะ" เขาบอกปัดเสียงเนือยๆ เมื่อเห็นคนตัวเล็กไม่มีท่าทีหยุดซักไซ้

"ถ้าคุณเป็นเกย์จริงๆ อยากลองกับผู้หญิงไหม"

เอี๊ยดดดดด

"ว๊ายยย!!"

ลัลนาร้องขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเสียงล้อรถบดถนนดังลั่น คนตัวเล็กผุดลุกขึ้นตั้งท่าจะโวยวาย แต่เมื่อเห็นท่าทางของคนขับรถที่หันมาจ้องเธอเขม็งจึงรีบเสหลบสายตาทันที

จะทำหน้าโหดอะไรขนาดนั้นพ่อคุณ!

"ยังไงนะ!?"

"คะ?"

"พูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า" เขาถามย้ำอีกครั้งอย่างเอาเรื่อง สายตาจ้องกันอย่างคาดคั้น ไม่ยอมให้เธอหลบตา

"รู้..."

"รู้? แล้วยังพูดแบบนั้น คุณเป็นอะไรรึเปล่า" น้ำเสียงเขากึ่งตกใจและแปลกใจ จ้องมองคนที่เพิ่งเบือนหน้าหนี

"ไม่เป็นไร ฉันก็แค่สงสัยเฉยๆ" เขาออกรถอีกครั้ง ขยับมาจอดชิดริมฟุตบาท ปลดล็อคเข็มขัดนิรภัย หันมาคาดคั้นเธออีกครั้งด้วยสายตาจริงจัง

"บอกมาว่าเป็นอะไร" ถึงแม้จะรู้จักคนตรงหน้าไม่นาน แต่ก็พอจะรู้ว่าเธอไม่ใช่คนสำมะเลเทเมา เพราะฉะนั้นการที่คนตรงหน้ามีอาการแบบนี้ย่อมหมายความว่าอาจจะมีเรื่องอะไรบางอย่างในใจ

"ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ฉันก็แค่เสนอแนะแนวทางให้คุณ"

"แนวทางคือนอนกับผมเนี่ยนะ!" 

"ก็ถ้าคุณไม่ใช่เกย์แล้วติดอะไรล่ะ" ตัวเธอเองก็ค่อนข้างมั่นใจระดับหนึ่งว่าไม่ใช่คนไร้เสน่ห์ขนาดนั้น และไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่อะไร ถ้าเขายังดึงดันปฏิเสธก็น่าสงสัยไม่น้อย

"ผม ไม่ ใช่ เกย์!" เขาย้ำทีละคำกับเธออีกหน ด้วยน้ำเสียงจริงจัง หนักแน่น

"โอเคๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ถ้าอย่างนั้นก็คงเป็นเรื่องนั้น"

"เรื่องอะไรอีก!?" คนที่เพิ่งยกมือกุมศีรษะอย่างหนักใจ หันขวับมามองคนตัวเล็กอีกครั้ง

"ก็เรื่องไซส์"

"ไซส์!! ว้อท?" เขาถามเธอหน้าเหวอ ไซส์บ้าอะไรอีกวะเนี่ย!

"ฉันเข้าใจคุณนะ แต่คุณไม่ต้องซีเรียสเลย ฉันรู้เรื่องไซส์คุณหมดแล้ว ฉันรู้ว่าคุณอาจจะเสียความมั่นใจ แต่ฉันคิดว่าไม่เป็นปัญหาสำหรับเรานะ" ลัลนารีบอธิบายรัวเร็วกลัวเขาจะยิ่งเสียความมั่นใจ ส่วนตัวเธอคิดว่าคงไม่ได้มีปัญหาอย่างที่บอกเขาจริงๆ ก็ในเมื่อเขาจะเป็นคนแรกของเธอ เพราะฉะนั้นเรื่องไซต์คงไม่ใช่ประเด็น

"เดี๋ยวๆ เอาทีละเรื่องก่อนนะ อะไรคือเสียความมั่นใจ แล้วคุณมารู้ไซต์ผมได้ไง" เขายกมือเบรกเธอ ก่อนที่คนตัวเล็กจะสาธยายไปมากกว่านี้ ยังงงจนจับต้นชนปลายไม่ถูก

"คือ..วันแต่งงานหลังจากที่คุณออกจากห้องฉันเห็นคุณทำ...กล่องถุงยางตก"

"...!" รพีภัทรขบกรามแน่นใบหน้าเครียด ย้อนคิดถึงวันนั้นที่ต้องเข้าพิธีส่งตัว จำได้ว่าตนเองดื่มมาพอประมาณเลยรู้สึกร้อนและอึดอัด จึงถอดเสื้อสูทฝากไอเพื่อนตัวดีทั้งสองคนไว้

ประเด็นคือพวกมันทำอะไรกัน!!

"แล้วยังไงต่อ" ร่างสูงถามกลับเสียงเข้ม สูดหายใจเข้าเพื่อควบคุมสติ

"ละ...แล้วฉันเห็นว่ามันไซต์49 แต่อย่างที่บอก ฉันไม่ซีเรียสคุณไม่ต้องกัง..."

"พอ! พอก่อน" รพีภัทรเหมือนเส้นเลือดในสมองเต้นตุบๆ คล้ายหัวจะระเบิด ทั้งหงุดหงิดไอ้พวกเพื่อนเลว ไหนจะคนที่พยายามจะปลอบใจกันนี่อีก

เรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย! 

"คุณพีร์ ใจเย็นก่อน" ลัลนาจับแขนแกร่งของคนร่างสูง สงสัยว่าเรื่องที่คิดจะเป็นจริง

"ผมดูเป็นแบบนั้นเหรอ" ทั้งเป็นเกย์ กลัวผู้หญิง ทั้งไซต์เล็กจนไม่กล้านอนกับผู้หญิง เกิดมาในชีวิตไม่เคยรู้สึกตัวเองไร้ค่าเท่านี้มาก่อนเลย!

"มะ..ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่คิดว่าเรื่องแบบนี้คุณน่าจะฝึกกันดะ...อื้อออ!" เสียงหวานที่กำลังเจื้อยแจ้วอยู่ คำพูดถูกกลืนเข้าไปในลำคอทันที เมื่อริมฝีปากร้อนประกบแนบชิดเรียวปากบาง ในขณะที่นิ้วร้ายเลื่อนไล้ไปกดแนบบนต้นคอระหว่างที่สัมผัสกัน ไม่ยอมให้คนตัวเล็กผละหนี

จุมพิตค่อยๆ ทวีความลุ่มลึกมากขึ้น จูบที่เริ่มต้นช้าๆ ปลุกเร้าความต้องการด้วยลิ้นที่แทรกเข้ามา โพรงปากไวต่อความสัมผัสถูกบดขยี้อย่างหนักหน่วง ลมหายใจคนอ่อนประสบการณ์ขาดเป็นห้วงๆ เมื่อถูกไล่ต้อนด้วยจูบที่ทำให้รู้สึกคล้ายถูกกลืนกิน ริมฝีปากนุ่มถูกคลอเคลียไม่ห่าง ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดไม่มีใครยอมใคร  ยิ่งเขาเพิ่มน้ำหนักรสจูบ เธอยิ่งกำแขนเสื้อของอีกฝ่ายไว้แน่น 

คนช่ำชองค่อยๆ ละริมฝีปากออกจากกันช้าๆ เมื่อเห็นเธอคล้ายเริ่มหายใจตามไม่ทัน คนตัวเล็กหอบสะท้านกอบโกยอากาศที่ขาดหายไป เมื่ออกกระเพื่อมเริ่มกลับเป็นจังหวะปกติ คนตัวสูงจับคางมนเชยขึ้นมาตั้งท่าจะจู่โจมอีกครั้ง

ลัลนาดันอกแกร่งหลุดเสียงอู้อี้คล้ายประท้วง ช้อนตามองคนตัวสูงที่ยังคงจ้องเธอนิ่ง แต่แววตาเขาดูร้อนแรงอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ร่างบางเสหลบตาเมื่อเขายังไม่ย้ายสายตาหนีไปไหน ก่อนจะลอบถอนหายใจเมื่อคนตัวสูงออกรถอีกครั้ง 

คนตัวเล็กหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ยังมึนงงและสับสนไปหมด ก่อนจะหันมองซ้ายมองขวา สำรวจสถานที่โดยรอบ เมื่ออยู่ๆเขาจอดรถชิดริมถนน ทั้งๆ ที่อีกเพียงไม่กี่ร้อยเมตรจะถึงที่เพนท์เฮ้าส์

ลัลนามองตามคนตัวสูงที่เปิดประตูรถออกไป โดยไม่กล้าถามว่าไปไหน และไม่คิดอยากจะถามด้วย เขาเดินปรี่ไปยังร้านสะดวกซื้อที่เปิดบริการยี่สิบสี่ชั่วโมง เห็นเขายืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์คิดเงินไม่ถึงสองนาทีก็เดินกลับมา

เมื่อร่างสูงกลับขึ้นมาบนรถปิดประตูเรียบร้อยแล้ว จึงหันมาจ้องเธอนิ่ง ลัลนาเบือนสายตาหนีไม่ยอมสบตาอีกครั้ง แสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขายังไม่ละสายตาไปจากเธอ จนกระทั่งรู้สึกถึงบางอย่างที่ถูกวางลงบนตัก

กล่องเล็กๆ คุ้นตาที่เธอเคยเห็นในคืนวันแต่งงาน คนตัวเล็กลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อเห็นบางอย่างที่ต่างออกไป นั่นคือตัวเลขขนาดไซต์ที่กำกับไว้ข้างกล่อง ซึ่งตัวเลขเพิ่มจากที่เธอเห็นไปมากทีเดียว!!